غزلیات اوحدی مراغه‌ای
- شماره ١: ماييم و سرکويي، پر فتنه ناپيدا
- شماره ٢: سلام عليک، اى نسيم صبا
- شماره ٣: گر تو طالب عشقي، غم دمادمست اينجا
- شماره ٤: قرارى چون ندارد جانم اينجا
- شماره ٥: شب و روز مونس من غم آن نگار بادا
- شماره ٦: پير رياضت ما عشق تو بود، يارا
- شماره ٧: چگونه دل نسپارم به صورت تو، نگارا؟
- شماره ٨: درد سرى مى دهيم باد صبا را
- شماره ٩: مبارک روز بود امروز، يارا
- شماره ١٠: در چرخ کن چو عيسى زين جا رخ طلب را
- شماره ١١: بر قتل چون منى چه گمارى رقيب را؟
- شماره ١٢: چون نديدم خبرى زين دل رنجور ترا
- شماره ١٣: من چه گويم جفا و جنگ ترا؟
- شماره ١٤: دلبرا، در دل سخت تو وفا نيست چرا؟
- شماره ١٥: باز کى بينم رخ آن ماه مهر افروز را؟
- شماره ١٦: مطرب، چو بر سماع تو کرديم گوش را
- شماره ١٧: پيش آر، ساقي، آن مى چون زنگ را
- شماره ١٨: اگر يک سو کنى زان رخ سر زلف چو سنبل را
- شماره ١٩: اى زير زلف عنبرين پوشيده مشکين خال را
- شماره ٢٠: گر وصل آن نگار ميسر شود مرا
- شماره ٢١: به خرابات گرو شد سر و دستار مرا
- شماره ٢٢: چون نيست يار در غم او هيچ کس مرا
- شماره ٢٣: حاشا! که جز هواى تو باشد هوس مرا
- شماره ٢٤: دود از دلم برآمد، دادى بده دلم را
- شماره ٢٥: به خرابات بريد از در اين خانه مرا
- شماره ٢٦: غم عشقت، اى پسر، بسوزد همى مرا
- شماره ٢٧: آخر، اى ماه پرى پيکر، که چون جانى مرا
- شماره ٢٨: زخمي، که بر دل آيد ، مرهم نباشد او را
- شماره ٢٩: آن سيه چهره که خلقى نگرانند او را
- شماره ٣٠: نميرد هر که در گيتى تو باشى يادگار او را
- شماره ٣١: چون کژ کنى به شيوه به سر بر کلاه را
- شماره ٣٢: با که گويم سرگذشت اين دل سرگشته را؟
- شماره ٣٣: دلم در دام عشق افتاد هيلا
- شماره ٣٤: نه هفته ايست، نه ماهي، که رفته اى زبر ما
- شماره ٣٥: اى چراغ چشم توفان بار ما
- شماره ٣٦: اى غم عشق تو يار غار ما
- شماره ٣٧: تو مشغولى به حسن خود، چه غم دارى ز کار ما؟
- شماره ٣٨: چو آشفته ديدى که شد کار ما
- شماره ٣٩: از ما به فتنه سرمکش، اى ناگزير ما
- شماره ٤٠: اى پرتو روح القدس تابان ز رخسار شما
- شماره ٤١: مرادم ار چه نخواهد روا شدن ز شما
- شماره ٤٢: دراز شد سفر يار دور گشته ما
- شماره ٤٣: پرده بر انداخت ز رخ يار نهان گشته ما
- شماره ٤٤: حلواى نباتست لبت، پسته دهانا
- شماره ٤٥: اى نرگس تو فتنه و در فتنه خوابها
- شماره ٤٦: رخ خوب خويشتن را بچه پوشى از نظرها؟
- شماره ٤٧: باد سهند بين که : برين مرغزارها
- شماره ٤٨: اى سفر کرده، دلم بى تو بفرسود،بيا
- شماره ٤٩: سخت به حالم از تو من، اى مدد حال بيا
- شماره ٥٠: نوبهارست و دل پر هوس و باده ناب
- شماره ٥١: نيست در آبگينه آتش و آب
- شماره ٥٢: هر بامداد روى تو ديدن چو آفتاب
- شماره ٥٣: يا بپوش آن روى زيبا در نقاب
- شماره ٥٤: امروز چون گذشتى برما؟ عجب، عجب!
- شماره ٥٥: زان دوست که غمگينم، غم خوار کنش، يارب
- شماره ٥٦: بت خورشيد رخ من بگذارست امشب
- شماره ٥٧: پس از مشقت دوشين که داشت گوش امشب؟
- شماره ٥٨: بيار باده، که ما را به هيچ حال امشب
- شماره ٥٩: مکن از برم جدايي، مرو از کنارم امشب
- شماره ٦٠: مهر گسل گشت يار، عهد شکن شد حبيب
- شماره ٦١: اشک ما آبيست روشن در هوات
- شماره ٦٢: تا قلندر نشوى راه نيابى به نجات
- شماره ٦٣: حسن خود عرضه کن، اى ماه پسنديده صفات
- شماره ٦٤: بگذاشته ام، تا چه کند نرگس مستت؟
- شماره ٦٥: روزگار از رخ تو شمعى ساخت
- شماره ٦٦: ترک عجمى کاکل ترکانه برانداخت
- شماره ٦٧: رخت تمکين مرا عشق به يک بار بسوخت
- شماره ٦٨: جانا، دلم ز درد فراق تو کم نسوخت
- شماره ٦٩: تا دل ما با تو کرد روى ارادت
- شماره ٧٠: چون گشت با تو ما را پيوند دل زيادت
- شماره ٧١: ز پاسبانى همسايه گرد بام و درت
- شماره ٧٢: گرچه صد بارم برانند از برت
- شماره ٧٣: نيامد وقت آن کز من بخواهى عذرآزارت؟
- شماره ٧٤: اى ز لعلت قيمت ياقوت پست
- شماره ٧٥: بهار آمد و باغ پيرايه بست
- شماره ٧٦: بى تو نکرديم به جايى نشست
- شماره ٧٧: آمد نسيم گل به دميدن ز چپ و راست
- شماره ٧٨: آن زخم، که از تو بر دل ماست
- شماره ٧٩: اين همه پروانها، سوخته از چپ و راست
- شماره ٨٠: پيراهن ار ز ياسمن و گل کند رواست
- شماره ٨١: کار ما امروز زان رخ با نواست
- شماره ٨٢: مدتى شد تا دل ما صورت آن سرو راست
- شماره ٨٣: باز مخمورم، کجا شد ساقي؟ آن ساغر کجاست؟
- شماره ٨٤: يارب، اين مهمان چون ماه از کجاست؟
- شماره ٨٥: اى نسيم صبح دم، يارم کجاست؟
- شماره ٨٦: نوبهارست و چمن خرم و گلزار اينجاست
- شماره ٨٧: نهان از نهان کيست؟ دلدار ماست
- شماره ٨٨: روزه داران را هلال عيد ابروى شماست
- شماره ٨٩: تا زنده ايم، ياد لبش بر زبان ماست
- شماره ٩٠: لاله افيون در شراب انداختست
- شماره ٩١: آن ترک پرى چهره، که مانند فرشتست
- شماره ٩٢: دلم ز هر دو جهان مهر پروريده تست
- شماره ٩٣: آن فروغ لاله يا برگ سمن، يا روى تست؟
- شماره ٩٤: عالمى را دشمنى با من ز بهر روى تست
- شماره ٩٥: بنگريد اين فتنه را کز نو پديدار آمدست
- شماره ٩٦: اين نوبت آب ديده ز هنجار ديگرست
- شماره ٩٧: ترک گندم گون من هر دم به جنگى ديگرست
- شماره ٩٨: دل به صحرا مى رود، در خانه نتوانم نشست
- شماره ٩٩: صورت او را ز معنى آشنايى با دلست
- شماره ١٠٠: هم ز وصف لبت زبان خجلست
- شماره ١٠١: انجمن شهر ملاى گلست
- شماره ١٠٢: از جام عشق بين همه باغ و بهار مست
- شماره ١٠٣: دل مست و ديده مست و تن بى قرار مست
- شماره ١٠٤: روى تو، که قبله جهانست
- شماره ١٠٥: ماهي، که لبش بجاى جانست
- شماره ١٠٦: حسن خوبان عزيز چندانست
- شماره ١٠٧: درد دلم را طبيب چاره ندانست
- شماره ١٠٨: اين باغ سراسر همه پر باد وزانست
- شماره ١٠٩: عشق روى تو نه در خورد دل خام منست
- شماره ١١٠: گر به دست آوريم دامن دوست
- شماره ١١١: سروى که ازو و حور و پرى بار برند اوست
- شماره ١١٢: آن بت وفا نکرد، که دل در وفاى اوست
- شماره ١١٣: آنکه رخ عاشقان خاک کف پاى اوست
- شماره ١١٤: مرا سر بلندى ز سوداى اوست
- شماره ١١٥: دل بسته شد به دام دو زلف چو دال دوست
- شماره ١١٦: در گمانى که: به غير از تو کسى يارم هست؟
- شماره ١١٧: پيداست حال مردم رند، آن چنان که هست
- شماره ١١٨: ماه کشميرى رخ من، از ستمکارى که هست
- شماره ١١٩: ز عشق اگر چه به هر گوشه داستانى هست
- شماره ١٢٠: هر کرا با تو نه پيوندى و پيمانى هست
- شماره ١٢١: دلبر، چندين عتاب و جنگ و خشم و ناز چيست؟
- شماره ١٢٢: اى دل، از هجران او زارم همى بايد گريست
- شماره ١٢٣: آنکه دل من ببرد، از همه خوبان، يکيست
- شماره ١٢٤: ز ما بودي، جدا بودن روا نيست
- شماره ١٢٥: جز نقش تو در خيال نيست
- شماره ١٢٦: اى مدعي، دلت گر ازين باده مست نيست
- شماره ١٢٧: چه دستها، که ز دست غم تو بر سر نيست؟
- شماره ١٢٨: اى آنکه پيشه تو بجز کبر و ناز نيست
- شماره ١٢٩: هم خانه ايم، روى گرفتن حلال نيست
- شماره ١٣٠: گر سرى در سر کار تو شود چندان نيست
- شماره ١٣١: عاشقان صورت او را ز جان انديشه نيست
- شماره ١٣٢: با من از شادى وصل تو اثر چيزى نيست
- شماره ١٣٣: جنبيدن اين پرده دل افروز گواهيست
- شماره ١٣٤: عشرت خلوت و ديدار عزيزان شاهيست
- شماره ١٣٥: در خرابات عاشقان کوييست
- شماره ١٣٦: گو: هر که در جهان به تماشا رويدو گشت
- شماره ١٣٧: دوش چون چشم او کمان برداشت
- شماره ١٣٨: مگر پير سجاده حال نداشت؟
- شماره ١٣٩: نگر: مگرد گر آن سر و سيم بر بگذشت؟
- شماره ١٤٠: تا لعل باده رنگ تو شکرفروش گشت
- شماره ١٤١: اى حلقه کرده دلها در حلقهاى گوشت
- شماره ١٤٢: ديگر آن حلقه و آن دانه در در گوشت
- شماره ١٤٣: در فراق تو مرا هيچ نه خوردست و نه خفت
- شماره ١٤٤: تا بر دوست بار نتوان يافت
- شماره ١٤٥: آن ستمگر، که وفاى منش از ياد برفت
- شماره ١٤٦: چه شد آن سرو سهي؟ کز لب اين بام برفت
- شماره ١٤٧: دلم بر آتش هجران کباب کرد و برفت
- شماره ١٤٨: زلف ترا بديدم و مشکم ز ياد رفت
- شماره ١٤٩: به وقت گل پى معشوق و باده بايد رفت
- شماره ١٥٠: ترک من ترک من خسته دل زار گرفت
- شماره ١٥١: چندان نظر تمام، که دل نقش او گرفت
- شماره ١٥٢: عمر به پايان رسيد، راه به پايان نرفت
- شماره ١٥٣: سرى که ديد؟ که در پاى دلستانى رفت
- شماره ١٥٤: مرا حديث غم يار من ببايد گفت
- شماره ١٥٥: شبى به ترک سر خويشتن بخواهم گفت
- شماره ١٥٦: زمانى خاطرم خوش کن به وصل روى گل رنگت
- شماره ١٥٧: اى عيد روزه داران ابروى چون هلالت
- شماره ١٥٨: زهي! شب نسخه اى از زلف و خالت
- شماره ١٥٩: سرشک ديده دليلست و رنگ چهره علامت
- شماره ١٦٠: اى سر تو پيوسته با جان، ز که پرسيمت؟
- شماره ١٦١: هر کسى را مى نوازد لطف و خاطر جستنت
- شماره ١٦٢: گفته بودم با من: کان جا نبايد رفتنت
- شماره ١٦٣: اى ماه سر نهاده از مهر بر زمينت
- شماره ١٦٤: اى طيره شب طره خورشيد پناهت
- شماره ١٦٥: بد ميکنند مردم زان بى وفا حکايت
- شماره ١٦٦: اى شب تيره فرع گيسيويت
- شماره ١٦٧: بيا، که ديدن رويت مبارکست صباح
- شماره ١٦٨: روزم خجسته بود، که ديدم ز بامداد
- شماره ١٦٩: باز بالاى تو ما را در بلا خواهد نهاد
- شماره ١٧٠: هيچ اربه صيد دلها در زلف تابت افتد
- شماره ١٧١: ز هجر او دل من هر زمان به دست غم افتد
- شماره ١٧٢: چون بگذرى دلم به تپيدن در اوفتد
- شماره ١٧٣: ياد تو ما را چو در خيال بگردد
- شماره ١٧٤: کجا شد ساربانش؟ تا دلم را تنگ در بندد
- شماره ١٧٥: عشق و درويشى و تنهايى و درد
- شماره ١٧٦: نيشکر آن روز دل ز بند بر آرد
- شماره ١٧٧: هر دم از خانه رخ بدر دارد
- شماره ١٧٨: دلي، که ميل به ديدار دوستان دارد
- شماره ١٧٩: شاهد من در جهان نظير ندارد
- شماره ١٨٠: حال دل پيش که گويم؟ که دل ريش ندارد
- شماره ١٨١: وجود حقيقت نشانى ندارد
- شماره ١٨٢: بميرم چشم مستت را که جانم زنده مى دارد
- شماره ١٨٣: روى خود بنمود و هوش از ما ببرد
- شماره ١٨٤: موى فشانم دگر عشق به درها ببرد
- شماره ١٨٥: طراوت رخت آب سمن تمام ببرد
- شماره ١٨٦: از عشق تو جان نمى توان برد
- شماره ١٨٧: دل باز در سوداى او افتاد و بارى مى برد
- شماره ١٨٨: خاک آن باديم کوبر آستانت بگذرد
- شماره ١٨٩: به دشمنان نتوان رفت و اين شکايت کرد
- شماره ١٩٠: ترکم به خنده چون دهن تنگ باز کرد
- شماره ١٩١: باد بويى از دو زلفت وام کرد
- شماره ١٩٢: هوست معتکف خانه خمارم کرد
- شماره ١٩٣: دل ببردى و يکى کار دگر خواهم کرد
- شماره ١٩٤: وصف روى آن پسر خواهيم کرد
- شماره ١٩٥: چاره سگاليدنم فايده اى چون نکرد
- شماره ١٩٦: جز لبم شرح ميان او نکرد
- شماره ١٩٧: دلم جز تو آهنگ يارى نکرد
- شماره ١٩٨: به يک نظر دل شهرى شکاردانى کرد
- شماره ١٩٩: دوش بگذشت و دل از دور تماشايى کرد
- شماره ٢٠٠: اى سنگدل، به حق وفا کز وفا مگرد
- شماره ٢٠١: عشق بى علت ترنج دوستى بار آورد
- شماره ٢٠٢: پيرى که پريرم ز مناجات بر آورد
- شماره ٢٠٣: هر کس که در محبت او دم برآورد
- شماره ٢٠٤: سوز تو شبى بسازم آورد
- شماره ٢٠٥: بى تو دل من دمى قرار نگيرد
- شماره ٢٠٦: صفات قلندر نشان برنگيرد
- شماره ٢٠٧: چو دل شد زان او هرگز نميرد
- شماره ٢٠٨: تير از کمان به من اندازد
- شماره ٢٠٩: رخش، روابود، ار اسب دلبرى تازد
- شماره ٢١٠: چون گره بر سر آن زلف دو تاه اندازد
- شماره ٢١١: ديگر مرا به ضربت شمشير غم بزد
- شماره ٢١٢: زلف را تاب دام و خم برزد
- شماره ٢١٣: چو ميل او کنم، از من به عشوه بگريزد
- شماره ٢١٤: مرد اين ره آن باشد کو به فرق سر خيزد
- شماره ٢١٥: اگر جان را حجاب تن ز پيش کار برخيزد
- شماره ٢١٦: فتنه از چرخ و قيامت ز زمين برخيزد
- شماره ٢١٧: تويى که از لب لعلت گلاب مى ريزد
- شماره ٢١٨: هر سحرم ز هجر تو ناله بر آسمان رسد
- شماره ٢١٩: جان و دل را بوى وصل آن دل و جان کى رسد؟
- شماره ٢٢٠: با زلف او مردانگى باد صبا را مى رسد
- شماره ٢٢١: حديث آرزومندى قلم دشوار بنويسد
- شماره ٢٢٢: آنکه دلم برد و جور کرد و جدا شد
- شماره ٢٢٣: پرسش خسته اى روا باشد
- شماره ٢٢٤: تا رسم جگرخوارى پيش تو روا باشد
- شماره ٢٢٥: دلى که با سر زلف تو آشنا باشد
- شماره ٢٢٦: نمى بينم بت خود را، نمى دانم کجا باشد؟
- شماره ٢٢٧: تا دلم بر رخ چون ماه تمامت باشد
- شماره ٢٢٨: بهار و بوستان ما سر کوى تو بس باشد
- شماره ٢٢٩: هر که آن قامت و بالاى بلندش باشد
- شماره ٢٣٠: بهار و باغ با ترکان گل رخسار خوش باشد
- شماره ٢٣١: مستيم و مستى ما از جام عشق باشد
- شماره ٢٣٢: گدايى را که دل در بند يار محتشم باشد
- شماره ٢٣٣: روزى که از لب تو بر ما سلام باشد
- شماره ٢٣٤: معشوقه پى وفا نباشد
- شماره ٢٣٥: اگر گوش بر دشمنانت نباشد
- شماره ٢٣٦: هر که صيد او شود با ديگرى کارش نباشد
- شماره ٢٣٧: بايد که مال دنيا مسمار دل نباشد
- شماره ٢٣٨: چون قد تو در چمن نباشد
- شماره ٢٣٩: رنگين تر از رخ تو گل در چمن نباشد
- شماره ٢٤٠: سر عشق از خرد برون باشد
- شماره ٢٤١: بيدلان را چاره از روى دلارامى نباشد
- شماره ٢٤٢: هر نقش که پيش آيد گويم: مگر او باشد
- شماره ٢٤٣: با عارض و زلفت قمر و قير چه باشد؟
- شماره ٢٤٤: آن کس که دليش بوده باشد
- شماره ٢٤٥: او همانا نابه شبهاى من نشنيده باشد
- شماره ٢٤٦: چون من سر تو دارم سامانم از که باشد؟
- شماره ٢٤٧: بى روى تو جان در تن بيمار همى باشد
- شماره ٢٤٨: ز بلبل بوستان پر ناله و فرياد خواهد شد
- شماره ٢٤٩: موسم گل دو سه روزست ،به سر خواهد شد
- شماره ٢٥٠: حسن بدکان نشست، عشق پديدار شد
- شماره ٢٥١: گل ز روى او شرمسار شد
- شماره ٢٥٢: خواهم شبى بر آن دهن تنگ مير شد
- شماره ٢٥٣: دل اسير حلقه آن زلف چون زنحير شد
- شماره ٢٥٤: کمان مهر ترا چرخ چنبرى نکشد
- شماره ٢٥٥: يار ز پيمان ما گر چه سرى مى کشد
- شماره ٢٥٦: دى رفتم اندر کوى او سرمست، ناگه جنگ شد
- شماره ٢٥٧: چه عشقست اين که در دل شد؟
- شماره ٢٥٨: جهان از باد نوروزى جوان شد
- شماره ٢٥٩: عشق را پا و سر پديد نشد
- شماره ٢٦٠: هرگز از عشقى مرا پايى چنين در گل نشد
- شماره ٢٦١: هيچ روز آن رخ به فرمانم نشد
- شماره ٢٦٢: کسى که چشمه چشمش چنين ز گريه بجوشد
- شماره ٢٦٣: تا دل مجروح من عاشق زار تو شد
- شماره ٢٦٤: نه آخر دل من خراب از تو شد؟
- شماره ٢٦٥: گر به کام دل رسيد از يار خود يارى چه شد؟
- شماره ٢٦٦: به من از دولت وصل تو مقرر مى شد
- شماره ٢٦٧: هزار قطره خونم ز چشم تر بچکد
- شماره ٢٦٨: عرق چو از رخت، اى سرو دلستان، بچکد
- شماره ٢٦٩: زين بيش نبايد خفت، اى يار که دزد آمد
- شماره ٢٧٠: بيد بشکفت و گل به بار آمد
- شماره ٢٧١: سرم در عهد ترسايى شبى مهمان عشق آمد
- شماره ٢٧٢: هزار نامه نوشتم، يکى جواب نيامد
- شماره ٢٧٣: عمرى که نه با تست کسش عمر نخواند
- شماره ٢٧٤: هر که او عاشق آن روى بود صبر نداند
- شماره ٢٧٥: صبا، رمزى بگو از من به دلدارى که خود داند
- شماره ٢٧٦: سر نگردانم ازو، گر به سرم گرداند
- شماره ٢٧٧: رخ تو بجز جور و خوارى نداند
- شماره ٢٧٨: کيست کز آن بت بمن خبر برساند؟
- شماره ٢٧٩: هر که در حلقه زلف تو گرفتار بماند
- شماره ٢٨٠: از در ما چو در آمد، اثر ما بنماند
- شماره ٢٨١: چون عشق در آيد، قدم سر بنماند
- شماره ٢٨٢: خانه خالى شد و در کوى دل اغيار نماند
- شماره ٢٨٣: دلبران جمله غلام لب چون نوش تواند
- شماره ٢٨٤: نقش لب تو از شکر و پسته بسته اند
- شماره ٢٨٥: اول فطرت که نقش صورت چين بسته اند
- شماره ٢٨٦: فرش زمردين به زمين در کشيده اند
- شماره ٢٨٧: دشمنان گويى دگر در کار ما کوشيده اند
- شماره ٢٨٨: باز شادروان گل بر روى خار انداختند
- شماره ٢٨٩: يوسف ما را به چاه انداختند
- شماره ٢٩٠: دوشم از کوى مغان دست به دست آوردند
- شماره ٢٩١: تو آفتابى و خلقت چو سايه بر اثرند
- شماره ٢٩٢: کى مرا نزد تو همچون دگران بگذارند؟
- شماره ٢٩٣: آن نه من باشم که چون ميرم به تابوتم برند
- شماره ٢٩٤: چون ز بغداد و لب دجله دلم يار کند
- شماره ٢٩٥: جرعه مده، که وقت شد اشتر من که عف کند
- شماره ٢٩٦: کرا بر تو فرستم که شرح حال کند؟
- شماره ٢٩٧: هر زمان آشفته دل نامم کند
- شماره ٢٩٨: هر نفسى عشق او بى دل و دينم کند
- شماره ٢٩٩: دل به کسى سپرده ام کو همه قصد جان کند
- شماره ٣٠٠: مطرب، مهل که محنت و غم قصد جان کند
- شماره ٣٠١: دلم از لعل تو يک بوسه تمنا نکند
- شماره ٣٠٢: در آن شمايل موزون چو دل نگاه کند
- شماره ٣٠٣: يار آن کسى بود که به کارت نگه کند
- شماره ٣٠٤: نگار من به يکى لحظه صد بهانه کند
- شماره ٣٠٥: عاشق کسى بود که چو عشقش ندى کند
- شماره ٣٠٦: ترک ستم پرست من ترک جفا نمى کند
- شماره ٣٠٧: صبرى کنيم تا ستم او چه مى کند؟
- شماره ٣٠٨: دلدار دل ببرد و زما پرده مى کند
- شماره ٣٠٩: نى بين که چون به درد فغانى همى کند؟
- شماره ٣١٠: گر کسى در عشق آهى مى کند
- شماره ٣١١: جماعتى که مرا توبه کار مى خوانند
- شماره ٣١٢: قلندران تهى سر کلاه دارانند
- شماره ٣١٣: در بند غم عشق تو بسيار کسانند
- شماره ٣١٤: خوبرويان جفا پيشه وفا نيز کنند
- شماره ٣١٥: گر نقش روى خوب تو بر منظرى کنند
- شماره ٣١٦: مردم شهرم به مى خوردن ملامت مى کنند
- شماره ٣١٧: آنرا که جام صافى صهباش مى دهند
- شماره ٣١٨: چون دو زلفش سر بر آن رخسار گلگون مى نهند
- شماره ٣١٩: ز دور ار ترا ناتوانى ببيند
- شماره ٣٢٠: آنرا که چون تو لاله رخى در سرا بود
- شماره ٣٢١: دل از فراق شما دردمند خواهد بود
- شماره ٣٢٢: هميشه تا تن من برقرار خواهد بود
- شماره ٣٢٣: تا کى از هجر تو بى خواب و خورم بايد بود؟
- شماره ٣٢٤: دوشم از وصل کار چون زر بود
- شماره ٣٢٥: نازنينا، حسن و خوبى با وفا بهتر بود
- شماره ٣٢٦: آن روز کو که روى غم اندر زوال بود؟
- شماره ٣٢٧: ديگى که پار پختم چون ناتمام بود
- شماره ٣٢٨: ترا که گفت؟ من بى تو مى توانم بود
- شماره ٣٢٩: ميان ما و تو دورى به اختيار نبود
- شماره ٣٣٠: سر دردم بر طبيب آسان نبود
- شماره ٣٣١: دوش بى روى تو باغ عيش را آبى نبود
- شماره ٣٣٢: اين چنين نقشى اگر در چين بود
- شماره ٣٣٣: روز هجران آن نگار اين بود
- شماره ٣٣٤: من از آن که شوم کو نه ازان تو بود؟
- شماره ٣٣٥: دل به خيالى دگر خانه جدا کرده بود
- شماره ٣٣٦: هر که با عارض زيباى تو خوکرده بود
- شماره ٣٣٧: به سر زلف سيه دوش گره برزده بود
- شماره ٣٣٨: خسروم با لب شيرين به شکار آمده بود
- شماره ٣٣٩: روز وداع گريه نه در حد ديده بود
- شماره ٣٤٠: عشق همان به که به زارى بود
- شماره ٣٤١: غير ازو هر چه هست بازى بود
- شماره ٣٤٢: روزى کنى به سنگ فراقم جدا ز خود
- شماره ٣٤٣: اى کون و مکان از تو، اندر چه مکانى خود؟
- شماره ٣٤٤: در هر ولايتى ز شرف نام ما رود
- شماره ٣٤٥: آن فروغ ديده و آن راحت دل مى رود
- شماره ٣٤٦: گفتم: که: بى وصال تو ما را به سر شود
- شماره ٣٤٧: ترا چه تحفه فرستم که دلپذير شود؟
- شماره ٣٤٨: رخت دل بدزدد نهان شود
- شماره ٣٤٩: هر که او بيدق اين عرصه شود شاه شود
- شماره ٣٥٠: در عشق اگر زبان تو با دل يکى شود
- شماره ٣٥١: فتنه بود آن چشم و ابرو نيز يارش ميشود
- شماره ٣٥٢: بى تو دل و جان من زير و زبر ميشود
- شماره ٣٥٣: کو ديده اى که بى تو به خون تر نمى شود؟
- شماره ٣٥٤: شبم ز شهر برون برد و راه خانه نمود
- شماره ٣٥٥: بريدن حيفم آيد بعد از آن عهد
- شماره ٣٥٦: گفتي: ز عشق بازى کارى نمى گشايد
- شماره ٣٥٧: تو آن گم کرده را مشنو که بى زارى پديد آيد
- شماره ٣٥٨: برين دل هر دم از هجر تو ديگر گونه خار آيد
- شماره ٣٥٩: سر زلف خود بگيرى همه پيچ و خم برآيد
- شماره ٣٦٠: گر آن کارى که من دانم بر آيد
- شماره ٣٦١: مرا از بخت اگر کارى برآيد
- شماره ٣٦٢: مرا گر ز وصل تو رنگى برآيد
- شماره ٣٦٣: هر که مشغول تو گشت از دگران باز آيد
- شماره ٣٦٤: هر کرا چون تو پريزاده ز در باز آيد
- شماره ٣٦٥: دل سرمست من آن نيست که باهوش آيد
- شماره ٣٦٦: مرا کجا سر زلفت به زير چنگ آيد؟
- شماره ٣٦٧: سحر گه چون نسيم زلف آن دلدار ميآيد
- شماره ٣٦٨: ديريست که يار ما نمى آيد
- شماره ٣٦٩: دلى که در سر زلف شما همى آيد
- شماره ٣٧٠: دل مى برد امشب ز من آن ماه، بگيريد
- شماره ٣٧١: باز پيوند، که دورى به نهايت برسيد
- شماره ٣٧٢: ناله بلبل شوريده به جايى برسيد
- شماره ٣٧٣: من کشته عشقم،خبرم هيچ مپرسيد
- شماره ٣٧٤: دوشم فغان و ناله به هفت آسمان رسيد
- شماره ٣٧٥: اى مردم کور، اين چه بهارست ببينيد
- شماره ٣٧٦: هر که از برگ و از نوا گويد
- شماره ٣٧٧: به حسن عارض چون ماه و زيب چهره چون خور
- شماره ٣٧٨: وقت گلست، اى غلام، روز مى است، اى پسر
- شماره ٣٧٩: بگشاى ز رخ نقاب ديدار
- شماره ٣٨٠: ما بغير از يار اول کس نميگيريم يار
- شماره ٣٨١: مگذر، اى ساربان، ز منزل يار
- شماره ٣٨٢: هر دم برم به گريه پناه از فراق يار
- شماره ٣٨٣: تن به تو دادم، دل و جانش مبر
- شماره ٣٨٤: از باده در فصل خزان افتان و خيزان نيک تر
- شماره ٣٨٥: زلف مشکينت چو دامست، اى پسر
- شماره ٣٨٦: يک شبم دادى به عمرى پيش خود بار، اى پسر
- شماره ٣٨٧: هيچ نقاشى نياميزد چنين رنگ، اى پسر
- شماره ٣٨٨: من که خمارم، به مسجدها مده را هم دگر
- شماره ٣٨٩: دلبر من بر گذشت همچو بهارى دگر
- شماره ٣٩٠: نيک ميخواهى که: از خود دورم اندازى دگر
- شماره ٣٩١: جانا، ضميرت حال ما نيکو نميداند مگر؟
- شماره ٣٩٢: کاکل کافرانه بين، زيور گوش او نگر
- شماره ٣٩٣: اى دل، بيا و در رخ آن حور مى نگر
- شماره ٣٩٤: دل من فتنه شد بر يار ديگر
- شماره ٣٩٥: تو از دست که مى خوردي؟ که خشم آلوده اى ديگر
- شماره ٣٩٦: اى ساربان، که رنج کشيدى ز راه دور
- شماره ٣٩٧: همه عالم پرست ازين منظور
- شماره ٣٩٨: باد بهار مى دمد و من ز يار دور
- شماره ٣٩٩: شهر بگرفت آن کمان ابرو به بالاى چو تير
- شماره ٤٠٠: گر چه دورم، نه صبورم ز تو، اى بدر منير
- شماره ٤٠١: صنما، بى تو مرا کار به جان آمده گير
- شماره ٤٠٢: پاکبازان را چه خارا و چه خز؟
- شماره ٤٠٣: صاحب روى خوب و زلف دراز
- شماره ٤٠٤: من بدين خوارى و اين غربت از آن راه دراز
- شماره ٤٠٥: منم غريب ديار تو، اى غريب نواز
- شماره ٤٠٦: آن سست عهد سخت کمان اوفتاد باز
- شماره ٤٠٧: يار ار نمى کند به حديث تو گوش باز
- شماره ٤٠٨: ما در بر وى خلق فرو بسته ايم باز
- شماره ٤٠٩: اگر نوبهارى ببينيم باز
- شماره ٤١٠: عنايتيست خدا را به حال ما امروز
- شماره ٤١١: گر تو گل چهره در آيى به چمن مست امروز
- شماره ٤١٢: هر چه گويم من، اى دبير، امروز
- شماره ٤١٣: کام دلم نشد ز دهانت روا هنوز
- شماره ٤١٤: گلت بنده گرديد و شمشاد نيز
- شماره ٤١٥: در وفا دارى نکردى آنچه مى گفتى تو نيز
- شماره ٤١٦: در ضمير ما نميگنجد بغير از دوست کس
- شماره ٤١٧: بيا، که صفه ما بورياى ميکده بس
- شماره ٤١٨: به رخ شمع شبستانم تويى بس
- شماره ٤١٩: اى صبا، يار مرا از من بى يار بپرس
- شماره ٤٢٠: اى صبا، از من آشفته فلان را ميپرس
- شماره ٤٢١: عشرت بهار کن، که شود روزگار خوش
- شماره ٤٢٢: دمشق فتنه شد بغداد و توفان بلا آبش
- شماره ٤٢٣: نسپردم از خرابى دل خود به چشم مستش
- شماره ٤٢٤: سخت زيبا دلبرست او، چشم بد دور از رخش
- شماره ٤٢٥: جفت شاديست بعيد، آنکه تو دارى شادش
- شماره ٤٢٦: چنين که بسته شدم باز من به زلف چو بندش
- شماره ٤٢٧: درين همسايه شمعى هست و جمعى عاشق از دورش
- شماره ٤٢٨: چو نام او همى گويى به نام خود قلم در کش
- شماره ٤٢٩: دلا، دگر قدم از کوى دوست بازمکش
- شماره ٤٣٠: که ميبرد خبر عاشقان شيفته حالش؟
- شماره ٤٣١: ديده گر لايق آن نيست که منزل کنمش
- شماره ٤٣٢: گر دستها چو زلف در آرم به گردنش
- شماره ٤٣٣: نيست عيب ار دوست مى دارم منش
- شماره ٤٣٤: امروز گم شدم: تو بر آهم مدار گوش
- شماره ٤٣٥: بباد صبا گفتم از شوق دوش
- شماره ٤٣٦: پسته آن ماه مرواريد گوش
- شماره ٤٣٧: دو هفته دگر از بوى باد مشک فروش
- شماره ٤٣٨: اى رخت خرم و دهانت خوش
- شماره ٤٣٩: دشمن بى حاصلم را شرم باد از کار خويش
- شماره ٤٤٠: با يار بى وفا نتوان گفت حال خويش
- شماره ٤٤١: باشد آن روز که گويم به تو راز دل خويش؟
- شماره ٤٤٢: گر بنگرى در آينه روزى صفاى خويش
- شماره ٤٤٣: مردى به هوش بودم و خاطر بجاى خويش
- شماره ٤٤٤: گفتم: به چابکى ببرم جان ز دست عشق
- شماره ٤٤٥: دلم خرقه اى دارد از پير عشق
- شماره ٤٤٦: ز حسن تو پيدا شد آيين عشق
- شماره ٤٤٧: اى پيکر خجسته، چه نامي؟ فديت لک
- شماره ٤٤٨: زاهدان را گذاشتيم به جنگ
- شماره ٤٤٩: ما به ابد مى بريم عشق ترا از ازل
- شماره ٤٥٠: که رساند به من شيفته مسکين حال؟
- شماره ٤٥١: گفتم: ز درد عشق تو گشتم چنين به حال
- شماره ٤٥٢: من نخواهم برد جان از دست دل
- شماره ٤٥٣: نگفتم: کين چنين زودت به جان اندر بکارم دل؟
- شماره ٤٥٤: ديوانه مى شد از غم او گاه گاه دل
- شماره ٤٥٥: اى به خار هجر ما را سفته دل
- شماره ٤٥٦: نازنين، عيب نباشد، که کند ناز، اى دل
- شماره ٤٥٧: سوداى عشق خوبان از سربدر کن، اى دل
- شماره ٤٥٨: نه به اندازه خود يار گزيدي، اى دل
- شماره ٤٥٩: زهي! ز دست رقيبان گذر به کوى تو مشکل
- شماره ٤٦٠: خيز، که در ميرسد موکب سلطان گل
- شماره ٤٦١: . . .
- شماره ٤٦٢: اى سحرى دعاى من، در دلش آن جفا مهل
- شماره ٤٦٣: مستم از باده مهر تو، مرا مست مهل
- شماره ٤٦٤: گر درد سر نباشدت، اى باد صبحدم
- شماره ٤٦٥: توبه کردم ز توبه کردن خام
- شماره ٤٦٦: قاصرات الطرف فى حجب الخيام
- شماره ٤٦٧: من که باشم؟ که به من نامه فرستند و سلام
- شماره ٤٦٨: من درين شهر پاى بند توام
- شماره ٤٦٩: ماهرويا، عاشق آن صورت پاک توام
- شماره ٤٧٠: من چو همين حرف الف ديده ام
- شماره ٤٧١: فاش گشت آن ماجري، کز مرد و زن پوشيده ام
- شماره ٤٧٢: به مسجد ره نمى دانم، گرفتار خراباتم
- شماره ٤٧٣: تا دل اندر پيچ آن زلف به تاب انداختم
- شماره ٤٧٤: اگر به مجلس قاضى نموده اند که: مستم
- شماره ٤٧٥: اى زاهد مستور، زمن دور، که مستم
- شماره ٤٧٦: صنما، به دلنوازى نفسى بگير دستم
- شماره ٤٧٧: گر يار بلند آمد، من پستم و من پستم
- شماره ٤٧٨: من از ديوانگى خالى نخواهم بود تا هستم
- شماره ٤٧٩: دلبرا، قيمت وصل تو کنون دانستم
- شماره ٤٨٠: چو بر سفينه دل نقش صورت تو نبشتم
- شماره ٤٨١: پيشتر از عاشقى عافيتى داشتم
- شماره ٤٨٢: تو دامن از کف من دوش در کشيدى و گفتم
- شماره ٤٨٣: شب دوشينه در سوداى او خفتم
- شماره ٤٨٤: نبض دل شوريده محرور گرفتم
- شماره ٤٨٥: چو دل در ديگرى بستى نگاهش دار، من رفتم
- شماره ٤٨٦: خود را ز بد و نيک جدا کردم و رفتم
- شماره ٤٨٧: مسلمانان، سلامت به، چو بتوانيد، من گفتم
- شماره ٤٨٨: اى که رفتى و نرفتى نفسى از يادم
- شماره ٤٨٩: دگر رخت ازين خانه بر در نهادم
- شماره ٤٩٠: معراج ما به روح و روان بود صبح دم
- شماره ٤٩١: اگر آن يار سيه چرده ببيند رخ زردم
- شماره ٤٩٢: غافل چرايي؟ جانا، ز دردم
- شماره ٤٩٣: هر چند به کوى او ديرست که پى بردم
- شماره ٤٩٤: من باده عشق نوش کردم
- شماره ٤٩٥: ز عشقت روز اول من به شهر اندر ندى کردم
- شماره ٤٩٦: بيا، بيا که ز مهرت به جان همى گردم
- شماره ٤٩٧: مى خانه را بگشاى در، کامروز مخمور آمدم
- شماره ٤٩٨: از آن لب چون به يک بوسه من بيمار خرسندم
- شماره ٤٩٩: چو چشمش راه دل مى زد من بيدل کجا بودم؟
- شماره ٥٠٠: مدتى من به کام خود بودم
- شماره ٥٠١: نه پيش ازين من بيگانه آشناى تو بودم؟
- شماره ٥٠٢: آن تخم، که در باغ وفا کاشته بودم
- شماره ٥٠٣: دى ره مى خانه باز يافته بودم
- شماره ٥٠٤: من دلداده از آنروز که ديدار تو ديدم
- شماره ٥٠٥: تو چيزى ديگري، ور نه بسى خوبان که من ديدم
- شماره ٥٠٦: به يک نظر چو ببردى دل زبون ز برم
- شماره ٥٠٧: چو تيغ بر کشد آن بى وفا به قصد سرم
- شماره ٥٠٨: عمريست تا ز دست غمت جامه مى درم
- شماره ٥٠٩: همه کاميم برآيد، چو در آيى ز درم
- شماره ٥١٠: به دکان مى فروشان گروست هر چه دارم
- شماره ٥١١: تا ميسر گشت در گرمابه وصل آن نگارم
- شماره ٥١٢: درون خود نپسندم که از تو باز آرم
- شماره ٥١٣: سرم سوداى او دارد، زهى سودا که من دارم!
- شماره ٥١٤: گر او پيدا شود بر من به شيدايى کشد کارم
- شماره ٥١٥: منازل سفرت پيش ديده مى آرم
- شماره ٥١٦: من همان داغ محبت که تو ديدى دارم
- شماره ٥١٧: گمان مبر که ز مهر تو دست وادارم
- شماره ٥١٨: من از پيوستگان دل غريبى در سفر دارم
- شماره ٥١٩: ز داغ و درد تو بر جان و دل نشان دارم
- شماره ٥٢٠: صنمى که مهر او را ز جهان گزيده دارم
- شماره ٥٢١: چشم جان بر اثرت مى دارم
- شماره ٥٢٢: صد بار ز مهرت ار بميرم
- شماره ٥٢٣: گر چه در پاى هوى و هوست مى ميرم
- شماره ٥٢٤: مست آمدم امشب، که سر راه بگيرم
- شماره ٥٢٥: به غم خويش چنان شيفته کردى بازم
- شماره ٥٢٦: نگشتى روز من تيره، ندانستى کسى رازم
- شماره ٥٢٧: برخيزم و دلها را در ولوله اندازم
- شماره ٥٢٨: بيار آن، باده، تا دل را به نور او بر افروزم
- شماره ٥٢٩: گر مرغ اين هوايي، بال و پرت بسوزم
- شماره ٥٣٠: روزى بر آن شمع چو پروانه بسوزم
- شماره ٥٣١: گمان مبر که: به جور از بر تو برخيزم
- شماره ٥٣٢: من مستم و ز مستى در يار مى گريزم
- شماره ٥٣٣: مرا مجال نباشد که: يار او باشم
- شماره ٥٣٤: سخن بگوى چو من در سخن نمى باشم
- شماره ٥٣٥: عيب من نيست که: در عشق تو تيمار کشم
- شماره ٥٣٦: يارب، تو حاضرى که ز دستش چه ميکشم؟
- شماره ٥٣٧: دست عشقت قدحى داد و ببرد از هوشم
- شماره ٥٣٨: عشقت چو ستم کرد و جفا بر تن و توشم
- شماره ٥٣٩: اى چاه زنخدانت زندان دل ريشم
- شماره ٥٤٠: به تازه باد جدايى گلى ببرد ز باغم
- شماره ٥٤١: من دل به ننگ دارم و از نام فارغم
- شماره ٥٤٢: صبا، چو برگذرى سوى غمگسار دلم
- شماره ٥٤٣: وه! که امروز چه آشفته و بى خويشتنم
- شماره ٥٤٤: آن دوست که مى بينم، آن دوست که مى دانم
- شماره ٥٤٥: درهجر تو درمان دل خسته ندانم
- شماره ٥٤٦: دلم زندان عشق تست و زندانى درو جانم
- شماره ٥٤٧: نبودم مرد اين ميدان و آورد او به ميدانم
- شماره ٥٤٨: پر از دل مپرس، اى پري، من چه دانم؟
- شماره ٥٤٩: دل خود را به ديدار تو حاجت مند ميدانم
- شماره ٥٥٠: چو بديدى که: ز غشقت به چه شکل و به چه سانم
- شماره ٥٥١: زلف مشکينت چو دامست، اى صنم
- شماره ٥٥٢: تختگاه حسن را قد تو شاهست، اى صنم
- شماره ٥٥٣: تو گلشن حسنى و ما چون خار و خاشاک، اى صنم
- شماره ٥٥٤: گر شبى چاره اين درد جدايى بکنم
- شماره ٥٥٥: به آن سرم که: سر خود ز مى چو مست کنم
- شماره ٥٥٦: بسيار بد کردى ولى نيکو سرانجامت کنم
- شماره ٥٥٧: جاى آن دارد که: من بر ديدها جايت کنم
- شماره ٥٥٨: آمده ام که صف اين صفه بار بشکنم
- شماره ٥٥٩: شد زنده جان من به مي، زان ياد بسيارش کنم
- شماره ٥٦٠: نظر چو بر لب و دندان يار خويش کنم
- شماره ٥٦١: فراق روى تو مى سوزدم جگر، چه کنم؟
- شماره ٥٦٢: تير تدبير تو در کيش ندارم، چه کنم؟
- شماره ٥٦٣: درمان درد دورى آن يار مى کنم
- شماره ٥٦٤: به ذکر تو من شادمانى کنم
- شماره ٥٦٥: اى نرگست به شوخى صدبار خورده خونم
- شماره ٥٦٦: درد تو برآورد ز دنيا و ز دينم
- شماره ٥٦٧: دشمن از بهر تو گر طعنه زند بر دل و دينم
- شماره ٥٦٨: ز چشم خلق هوس مى کند که گوشه گزينم
- شماره ٥٦٩: نه مانند تو زيبايى ببينم
- شماره ٥٧٠: زلف تو اگر به تاب مى بينم
- شماره ٥٧١: مشتاق يارم و به در يار مى روم
- شماره ٥٧٢: به پيشگاه قبول ار چه کم دهد راهم
- شماره ٥٧٣: گر ز من جان طلبد دوست، روانى بدهم
- شماره ٥٧٤: تا کى به در تو سوکوار آيم؟
- شماره ٥٧٥: گر يار شوى با من، در عهد تو يار آيم
- شماره ٥٧٦: تا بر آن عارض زيبا نظر انداخته ايم
- شماره ٥٧٧: چون ساعدت مساعد آنست رشته ايم
- شماره ٥٧٨: ما تا جمال آن رخ گلرنگ ديده ايم
- شماره ٥٧٩: ما نور چشم مادر اين خاک تيره ايم
- شماره ٥٨٠: باز قلندر شديم، خانه بر انداختيم
- شماره ٥٨١: بنده عشقيم و سالهاست که هستيم
- شماره ٥٨٢: آن پرده برانداز، که ما نور پرستيم
- شماره ٥٨٣: امروز عيد ماست، که قربان او شديم
- شماره ٥٨٤: ما چشم جهانيم، که اين راز بديديم
- شماره ٥٨٥: ديريست تا ز دست غمت جان نمى بريم
- شماره ٥٨٦: مادر غم هجران تو، گر زانکه بميريم
- شماره ٥٨٧: حال اين پيکر از آن بتگر دانا پرسيم
- شماره ٥٨٨: عقل صوفى را مهار اندر کشيم
- شماره ٥٨٩: کجاست منزل آن کوچ کرده؟ تا برويم
- شماره ٥٩٠: مرا با دوست ميبايد که رويارو سخن گويم
- شماره ٥٩١: از عشق دورى چون کنم؟ کين عشق مستورى شکن
- شماره ٥٩٢: باغ بسان مصر شد از رخ يوسف سمن
- شماره ٥٩٣: تخت شاهى دارد آن ترک ختن
- شماره ٥٩٤: چو آتشست به گرمى هواى تابستان
- شماره ٥٩٥: نگارينا، به وصل خود دمى ما را ز ما بستان
- شماره ٥٩٦: ياران و دوستداران جمعند و جام گردان
- شماره ٥٩٧: دلا،خوش کرده اى منزل به کوى وصل دلداران
- شماره ٥٩٨: دلها بربودند و برفتند سواران
- شماره ٥٩٩: مرا مپرس که: چون شرمسارم از ياران؟
- شماره ٦٠٠: به نام ايزد! چه رويست اين؟ که حيرانند ازو حوران
- شماره ٦٠١: کيست آن مه؟ که مى رود نازان
- شماره ٦٠٢: اى کس ما، چون شدى باز مطيع کسان؟
- شماره ٦٠٣: اى پيک نامه بر، خبر او به ما رسان
- شماره ٦٠٤: اى صبا، حال من بدو برسان
- شماره ٦٠٥: اين دلبران که مى کشدم چشم مستشان
- شماره ٦٠٦: شب قدرست و روز عيد زلف و روى اين ترکان
- شماره ٦٠٧: تا برگذشت پيشم باز آن پرى خرامان
- شماره ٦٠٨: کأس مى در دست و کوس عشق بر بامستمان
- شماره ٦٠٩: قصه يار سبک روح نگفتم به گرانان
- شماره ٦١٠: به ترک وصل آن تنگ شکر کردن، توان؟ نتوان
- شماره ٦١١: آن کمان ابرو به تير انداختن
- شماره ٦١٢: تا به کى اين بستن و بگسيختن؟
- شماره ٦١٣: ترا رسد گره مشک بر قمر بستن
- شماره ٦١٤: امشب ز هجر يار بخواهم گريستن
- شماره ٦١٥: سهل باشد روزه از نانى و آبى داشتن
- شماره ٦١٦: چو دل نمى دهد از کوى دوست برگشتن
- شماره ٦١٧: شيرين تر از دلدار من دلدار نتوان يافتن
- شماره ٦١٨: از تو ميسر نشد کنار گرفتن
- شماره ٦١٩: تا ندانى ز جسم و جان مردن
- شماره ٦٢٠: بار بربستيم، ازين منزل به در بايد شدن
- شماره ٦٢١: مشنو که: از کوى تو من هرگز به در دانم شدن
- شماره ٦٢٢: از تو مرا تا به کى بى سر و سامان شدن؟
- شماره ٦٢٣: اى خواجه، چه آوردى زين خانه بدر بودن؟
- شماره ٦٢٤: دوستى با دشمنان ما مکن
- شماره ٦٢٥: چشمم کنار دجله شد، جز ياد بغدادم مکن
- شماره ٦٢٦: باغ جهان روى تست، راى گلستان مکن
- شماره ٦٢٧: اى مير ترکان عجم، ترک وفادارى مکن
- شماره ٦٢٨: نفسم گرفت ازين غم، نفسى هواى من کن
- شماره ٦٢٩: جانا، به حق دوستي، کان عهد و پيمان تازه کن
- شماره ٦٣٠: سر دل گويي، ز جان انديشه کن
- شماره ٦٣١: خلاف دشمنان روزى نظر بر دوستان افگن
- شماره ٦٣٢: چشم دولت را اگر زين به نظر هستى به من
- شماره ٦٣٣: چون مرا غمناک بيند شاد گردد يار من
- شماره ٦٣٤: سر بارندگى دارد دو چشم تند بار من
- شماره ٦٣٥: عشق نورزيده بود جان سبکبار من
- شماره ٦٣٦: هر شب ز عشق روى تو اين چشم لعبت باز من
- شماره ٦٣٧: نه بى يادت برآيد يک دم از من
- شماره ٦٣٨: بر سر کويت اى پسر، پى سپرم، دريغ من!
- شماره ٦٣٩: دشمن دون گر نگفتى حال من
- شماره ٦٤٠: نگارا، چرا شدى نهان از نهان من؟
- شماره ٦٤١: عشق را فرسوده اى بايد چو من
- شماره ٦٤٢: اى ز سوداى تو در هر گوشه اى آواره من
- شماره ٦٤٣: جور ديدم، تا بديد آن خسرو خوبان که؟ من
- شماره ٦٤٤: اى اوفتاده در غم عشقت ز پاى من
- شماره ٦٤٥: دوست با کاروان کن فيکون
- شماره ٦٤٦: اى مکان تو از مکان بيرون
- شماره ٦٤٧: شب مى بينم اندر خواب و مى گويم: وصالست اين
- شماره ٦٤٨: دور مرو، دور مرو، يار ببين، يار ببين
- شماره ٦٤٩: حلقه زرين بر آن گوش گهربندش ببين
- شماره ٦٥٠: منم آنکه گلشن عشق را چمنم، ببين
- شماره ٦٥١: آن تير غمزه را دل خلقى نشانه بين
- شماره ٦٥٢: از بند زلفش پاى ما مشکل گشايد بعد ازين
- شماره ٦٥٣: در فراق روى جانان بر نتابد بيش ازين
- شماره ٦٥٤: من از مادرى زادم که پارم پدر بود او
- شماره ٦٥٥: بنگر بدان دو ابروى همچون کمان او
- شماره ٦٥٦: اى عيد، بنمودى به من دى صورت ابروى او
- شماره ٦٥٧: در صدد هلاک من شيوه چشم مست تو
- شماره ٦٥٨: گر سوى من چنين نگرد چشم مست تو
- شماره ٦٥٩: اى دلبر سنگين دل، فرياد ز دست تو
- شماره ٦٦٠: تا فاش گشت ذکر دهان چو قند تو
- شماره ٦٦١: گر چه اميد ندارم که: شوم شاد از تو
- شماره ٦٦٢: درين لشکر، که مى بيني، سوارى نيست غير از تو
- شماره ٦٦٣: تو سروى ، بر نشايد چيدن از تو
- شماره ٦٦٤: گر صبر و زر بودى مرا، کارم چو زر مى شد ز تو
- شماره ٦٦٥: اى آنکه، نيست جز بر يار انتعاش تو
- شماره ٦٦٦: اى نور چشم من ز رخ لاله رنگ تو
- شماره ٦٦٧: ترا گزيد دل من،مرا گزيد غم تو
- شماره ٦٦٨: اى خرمن گل خوشه چين پيش تن و اندام تو
- شماره ٦٦٩: اى رشک گل تازه رخ چون سمن تو
- شماره ٦٧٠: اى ترک، دل ما را خوش دار به جان تو
- شماره ٦٧١: به جان من، به جان من، به جان تو، به جان تو
- شماره ٦٧٢: به چشم سر هدف سازم دل خود را به جان تو
- شماره ٦٧٣: زود شود باز بسته تو
- شماره ٦٧٤: دل من خسته ياريست بى تو
- شماره ٦٧٥: گر چه زان ما گشتي، سر ما چه دانى تو؟
- شماره ٦٧٦: اى مدد تيره شب از موى تو
- شماره ٦٧٧: سوى من شادى نيايد،تا نيايم سوى تو
- شماره ٦٧٨: گل در قرق عرق کند از شرم روى تو
- شماره ٦٧٩: دل به تو داديم و شکستي، برو
- شماره ٦٨٠: حسن مصرست و رخ چون قمرت مير درو
- شماره ٦٨١: امشب از پيش من شيفته دل دور مرو
- شماره ٦٨٢: آن چشم مست بين، که دلم گشت زار ازو
- شماره ٦٨٣: اى دل مکن، بهر ستمى اين نفير ازو
- شماره ٦٨٤: عمر که بى او گذشت، ذوق نديديم ازو
- شماره ٦٨٥: گر دهد يارت امان ايمن مشو
- شماره ٦٨٦: دل سراى خاص شد، از مجلس عامش مگو
- شماره ٦٨٧: اى ز چين و حلقه زلف سياه
- شماره ٦٨٨: چون همه ملک وجود خانه شاهست و شاه
- شماره ٦٨٩: آن تير بالا را ببين: ز ابرو کمانها ساخته
- شماره ٦٩٠: اى جان من ز هجر تو در تن بسوخته
- شماره ٦٩١: روز عيد آن ترک را ديدم پگاه آراسته
- شماره ٦٩٢: خيانتگر خيانت کرد و ما دل در خدا بسته
- شماره ٦٩٣: روى زيبا نتوان داشت نهان پيوسته
- شماره ٦٩٤: اى از دهان تنگت شهرى شکر گرفته
- شماره ٦٩٥: کجايي؟ اى ز رخت آب ارغوان رفته
- شماره ٦٩٦: آن گل سوريست در کلاله نهفته
- شماره ٦٩٧: اى از عرب و از عجمت مثل نزاده
- شماره ٦٩٨: عارف چو بحر بايد: لب خشک و رخ گشاده
- شماره ٦٩٩: ببخشا، اى من مسکين به دل در دامت افتاده
- شماره ٧٠٠: اى مرغزار جانها لعل تو آب داده
- شماره ٧٠١: ساقيا، خيز و يک دو جام بده
- شماره ٧٠٢: کام دل تنگ از آن تنگ دهانم بده
- شماره ٧٠٣: يا به نزد خويشتن راهم بده
- شماره ٧٠٤: شب شد، به مستان اندکى ترياک بيدارى بده
- شماره ٧٠٥: اى فراق تو مرا عقل و بصارت برده
- شماره ٧٠٦: چيست آن شهريار در پرده؟
- شماره ٧٠٧: دلى مى بايد اندر عشق جان را وقف غم کرده
- شماره ٧٠٨: خيز و کار رفتنت را ساز ده
- شماره ٧٠٩: آنکه ميخواست مرا بيدل و بى يار شده
- شماره ٧١٠: روزى ببينى زلف او در دست من پيچان شده
- شماره ٧١١: اى ز زلفت عقل در دام آمده
- شماره ٧١٢: کيست دگر باره اين؟ بر لب بام آمده
- شماره ٧١٣: ازين نرگس و گل غرورم مده
- شماره ٧١٤: اى مردگان، کجاييد؟ اينک مسيح زنده
- شماره ٧١٥: عاشقان درد کش را دردى مى خانه ده
- شماره ٧١٦: اى داده روى خوب تو از حسن داد ديده
- شماره ٧١٧: نواى عشق بلبل را دلى بايد بلا ديده
- شماره ٧١٨: مى نالم ازين کار به سامان نرسيده
- شماره ٧١٩: اى بر فلک از رخ علم نور کشيده
- شماره ٧٢٠: ماييم و خراباتى پر باده جوشيده
- شماره ٧٢١: چمن پر گهر شد ز باران ژاله
- شماره ٧٢٢: دل جفت درد و غم شد زان ديلمى کلاله
- شماره ٧٢٣: در سر و سراى خود نگذاشتم الاالله
- شماره ٧٢٤: اى روشن از رخ تو زمين و زمان همه
- شماره ٧٢٥: بر در مى خانه اين غلغل و آن طنطنه
- شماره ٧٢٦: پديد نيست اسيران عشق را خانه
- شماره ٧٢٧: سر در کف پايت نهم، اى يار يگانه
- شماره ٧٢٨: گرد مغان گرد و بادهاى مغانه
- شماره ٧٢٩: بسيار دشمنست مرا و تو دوست نه
- شماره ٧٣٠: اى در غم عشقت مرا انديشه بهبود نه
- شماره ٧٣١: اى شهر شگرفان را غير از تو اميرى نه
- شماره ٧٣٢: آن دل که مرا بود و توى ديده سلبوه
- شماره ٧٣٣: خانه صبر مرا باز برانداخته اى
- شماره ٧٣٤: ثوابست پرسيدن خسته اى
- شماره ٧٣٥: يارب! تو دوش با که به شادى نشسته اي؟
- شماره ٧٣٦: با دگرى بر غم من عقد وصال بسته اى
- شماره ٧٣٧: بر گل از عنبر کمندى بسته اى
- شماره ٧٣٨: اى که تير بى وفايى در کمان پيوسته اى
- شماره ٧٣٩: آن خط عنبرين که چو آبش نبشته اى
- شماره ٧٤٠: باز به رسم سرکشان راه جفا گرفته اى
- شماره ٧٤١: من که باشم؟ در زيان افتاده اى
- شماره ٧٤٢: باز به تنها چنين عزم کجا کرده اي؟
- شماره ٧٤٣: دلبرا، روز جدايى ياد ما مى کرده اى
- شماره ٧٤٤: همچو گل صد گونه رنگ آورده اى
- شماره ٧٤٥: در هر چه ديده ام تو پديدار بوده اى
- شماره ٧٤٦: اى که ديگر بى گناه از من عنان پيچيده اى
- شماره ٧٤٧: زان شکرين لب گر شبى کردم شکار بوسه اى
- شماره ٧٤٨: آشنايى جمله را، با من چرا بيگانه اي؟
- شماره ٧٤٩: در کعبه گر ز دوست نبودى نشانه اى
- شماره ٧٥٠: اى ماه و مشترى ز جمالت قرينه اى
- شماره ٧٥١: ببر، اى باد صبح دم، بده اى پيک نيک پى
- شماره ٧٥٢: ز لعلش بوسه اى جستم، بگفت: آري، بگفتم: کى
- شماره ٧٥٣: با اين چنين بلايي، بعد از چنان عذابى
- شماره ٧٥٤: چه پيکري؟ که ز پاکى چو گوهر نابى
- شماره ٧٥٥: دولت ز در باز آمدى ما را پس از بى دولتى
- شماره ٧٥٦: کاکل مشکين نقاب چشم و ابرو ساختى
- شماره ٧٥٧: دانه اى بر روى دام انداختى
- شماره ٧٥٨: اگر چه از برمن بارها چو تير بجستى
- شماره ٧٥٩: اى برون از بلندى و پستى
- شماره ٧٦٠: دلم از چشم مستش زار و پردم چشمش از مستى
- شماره ٧٦١: کدامين نقشبند اين نقش بستي؟
- شماره ٧٦٢: ميى کو ترا ميرهاند ز مستى
- شماره ٧٦٣: ما را چو توانى که ز خود دور فرستى
- شماره ٧٦٤: بس ازين عمر سرسرى که به تقليد زيستى
- شماره ٧٦٥: چون فتنه شدم بر رخت، اى حور بهشتى
- شماره ٧٦٦: خواستم بوسى ز لعلت دست پيشم داشتى
- شماره ٧٦٧: گر تو سرى ميکشى تا نکنى آشتى
- شماره ٧٦٨: زين دايره تا بدر نيفتى
- شماره ٧٦٩: او را که در سماع سخن نيست حالتى
- شماره ٧٧٠: جان را ستيزه تو ندارد نهايتى
- شماره ٧٧١: سوگند من شکستي، عهدم به باد دادى
- شماره ٧٧٢: اى از تو مرا هر نفسى بادى و دردى
- شماره ٧٧٣: نقشى ز صورت خود هر جا پديد کردى
- شماره ٧٧٤: مرا با جمع رندانى که در ديرند ضم کردى
- شماره ٧٧٥: نظرى گر ز سر لطف به کارم کردى
- شماره ٧٧٦: نگارا، ياد مى دارى که ياد ما نمى کردي؟
- شماره ٧٧٧: ببر دل از همه خوبان، اگر خردمندى
- شماره ٧٧٨: بر خسته اى ملامت چندين چه مى پسندي؟
- شماره ٧٧٩: نگارا، گر چه مى دانم که بس بى مهرى و پيوندى
- شماره ٧٨٠: زهي! زلف و رخت قدرى و عيدى
- شماره ٧٨١: ما با تو رسم يارى گفتيم اگر شنيدى
- شماره ٧٨٢: ديده بسيار نگه کرد به هر بام و درى
- شماره ٧٨٣: روى در پرده و از پرده برون مى نگرى
- شماره ٧٨٤: باغ بهشت بيند بى داغ انتظارى
- شماره ٧٨٥: پادشاهست آنکه دارد در چنين خرم بهارى
- شماره ٧٨٦: ز تورانيان تنگ چشمى سوارى
- شماره ٧٨٧: ساقي، بده شرابم، کندر چنين بهارى
- شماره ٧٨٨: من به هر جورى نخواهم کرد زارى
- شماره ٧٨٩: ترا مى زيبد از خوبان غرور و ناز و تن دارى
- شماره ٧٩٠: شب هجرانت، اى دلبر، شب يلداست پندارى
- شماره ٧٩١: برون کردى مرا از دل چو دل با ديگرى دارى
- شماره ٧٩٢: هر به عمرى نزد خود روزى به مهمانم برى
- شماره ٧٩٣: او شوى چو خود را تو از ميانه بر گيرى
- شماره ٧٩٤: بر من نمى نشينى نفسى به دلنوازى
- شماره ٧٩٥: ز برنا پيشگان آموز و رندان رسم سربازى
- شماره ٧٩٦: دل من دردمند تست درمانش نمى سازى
- شماره ٧٩٧: عالمى را به فراق رخ خود مى سوزى
- شماره ٧٩٨: هزار بار بگفتم که: به ز جان عزيزى
- شماره ٧٩٩: باز آمدي، که خونم بر خاک در بريزى
- شماره ٨٠٠: جهد بکن تا که به جايى رسى
- شماره ٨٠١: تو از رنگى که بر گردى کجا همرنگ ما باشي؟
- شماره ٨٠٢: بخت يار ما باشد گر تو يار ما باشى
- شماره ٨٠٣: ز راه دوستى گفتم: دلم را چاره بر باشى
- شماره ٨٠٤: سنت آنست که خاک کف پايش باشى
- شماره ٨٠٥: حال دل پيش تو گفتم، که تو يارم باشى
- شماره ٨٠٦: نه پيمان بسته اى با من؟ که در پيمان من باشى
- شماره ٨٠٧: بکوش و روى مگردان ز جور و بارکشى
- شماره ٨٠٨: گل بين، گرفته گلشن ازو آب و رونقى
- شماره ٨٠٩: اى ترک حور زاده، ز تندى و کودکى
- شماره ٨١٠: بر ما ستم و خواري، اى طرفه پسر تا کي؟
- شماره ٨١١: جانا؛ غم ما نداشتن تا کي؟
- شماره ٨١٢: با چنان شيوه و شيرينى و دلبندى و شنگى
- شماره ٨١٣: گفتم که: بگذرانم روزى به نام و ننگي؟
- شماره ٨١٤: اى دل پر هوش ما با همه فرزانگى
- شماره ٨١٥: نه بيگانه اي، اى بت خانگى
- شماره ٨١٦: از چهره لاله سازى و از زلف سنبلى
- شماره ٨١٧: اى بر شفق نهاده از شام زلف خالى
- شماره ٨١٨: سرم بى دولتست، ار نه ز پايت کى شدى خالي؟
- شماره ٨١٩: آنخان خانان را ببين، بر صندلى يللى بلى
- شماره ٨٢٠: زهي! ناديده از خوبان کسى مثل تو در خيلى
- شماره ٨٢١: اى غنچه با لب تو ز دل کرده همدمى
- شماره ٨٢٢: اى داده بر وى تو قمر داو تمامى
- شماره ٨٢٣: به خرابات گذارم ندهند از خامى
- شماره ٨٢٤: شاد گردم که هر به ايامى
- شماره ٨٢٥: گر برافرازى به چرخم ور بيندازى ز بامى
- شماره ٨٢٦: مرا رهبان دير امشب فرستادست پيغامى
- شماره ٨٢٧: اگر هزار يکى زان جمال داشتمى
- شماره ٨٢٨: دو بوسه گر ز لب آن نگار بستدمى
- شماره ٨٢٩: نزديک يار اگر نه چنين خوار و خردمى
- شماره ٨٣٠: اى تن و اندامت از گل خرمنى
- شماره ٨٣١: سر بگذرانم از سر گردون به گردنى
- شماره ٨٣٢: اى هر سر مويت را رويى به پريشانى
- شماره ٨٣٣: باز دوشم ز راه مهمانى
- شماره ٨٣٤: تو ز آه من ار هراسانى
- شماره ٨٣٥: چه سود خاطر ما را به جانبت نگراني؟
- شماره ٨٣٦: خوشا آن عشرت و آن کامرانى
- شماره ٨٣٧: ز تو بى وفا چه جوييم نشان مهرباني؟
- شماره ٨٣٨: کاکل آن پسر ز پيشانى
- شماره ٨٣٩: مرحبا، اى گل نورسته، که چون سرو روانى
- شماره ٨٤٠: نسيم صبح، کرم باشد آن چنان که تو دانى
- شماره ٨٤١: حاصل از عشقت نمى بينم بجز غم خوردنى
- شماره ٨٤٢: صبح دمى که گرد رخ زلف شکسته خم زنى
- شماره ٨٤٣: عارت آمد که دمى قصه ما گوش کني؟
- شماره ٨٤٤: گر نخواهى که نظر با من درويش کنى
- شماره ٨٤٥: از غمزه تير سازى و ز ابرو کمان کنى
- شماره ٨٤٦: جفا بر کسى بيش ازين چون کني؟
- شماره ٨٤٧: به نشاط باده چو صبح دم سوى بوستان گذرى کنى
- شماره ٨٤٨: هر قصه مى نيوشى و در گوش ميکنى
- شماره ٨٤٩: باز به قول کيست اين جور و ستم که ميکني؟
- شماره ٨٥٠: زمستان ز مستان نبيند زبونى
- شماره ٨٥١: تبم دادي،نميپرسى که: اى بيمار من چوني؟
- شماره ٨٥٢: رخت گويم به زيبايي، لبت گويم به شيرينى
- شماره ٨٥٣: رخ و زلفت، اى پريرخ، سمنست و مشک چينى
- شماره ٨٥٤: ز دست کس نکشيدم جفا و مسکينى
- شماره ٨٥٥: از مردم اين مرحله دلساز نبينى
- شماره ٨٥٦: به روى خود نظر کن، تا بلاى عقل و دين بينى
- شماره ٨٥٧: آمد بهار، خيمه بزن بر کنار جوى
- شماره ٨٥٨: بر گذشت از من و بنمود چو ماه از سر کوى
- شماره ٨٥٩: تو در شهرى و ما محروم از آن روى
- شماره ٨٦٠: ترا گذاشته بودم که کار ساز شوى
- شماره ٨٦١: يک سخن زان لعل خاموشم بگوى
- شماره ٨٦٢: دلا، زين بدايت چه ديدي؟ بگوى
- شماره ٨٦٣: شاخ ريحانى تو، يا برگ گل سوري؟ بگوى
- شماره ٨٦٤: عاشقم، از عشق من گر به گمانى بگوى
- شماره ٨٦٥: با دل تنگ من از تنگ شکر هيچ مگوى
- شماره ٨٦٦: دل سراى خاص داشت از مجلس عامش مگوى
- شماره ٨٦٧: رخ باز نهادم به سماوات الهى
- شماره ٨٦٨: گلا، عنان عزيمت به بوستان چه دهي؟
- شماره ٨٦٩: اى آنکه ز هجر تو نديديم رهايى
- شماره ٨٧٠: اى ز گل سورى دهنت غنچه نمايى
- شماره ٨٧١: به پيمانى نمى پويي، به پيوندى نمى پايى
- شماره ٨٧٢: دلم زخم بلا دارد ز چشم تير بالايى
- شماره ٨٧٣: دمشق عشق شد اين شهر و مصر زيبايى
- شماره ٨٧٤: گر چه در کوى وفا جا نگرفتى و سرايى
- شماره ٨٧٥: هرگزت عادت نبود اين بى وفايى
- شماره ٨٧٦: چه شود کز سر رحمت به سرم باز آيي؟
- شماره ٨٧٧: اى در دل من چو جان کجايي؟
- شماره ٨٧٨: با دشمنان ما شد هم خانه آشنايى
- شماره ٨٧٩: اى نافه چينى ز سر زلف تو بويى
- شماره ٨٨٠: زهي! حسن ترا گل خاک کويى
- شماره ٨٨١: گفتم: از عشق توسرگشته چو گويم، تو چه گويي؟
- شماره ٨٨٢: خانه تحقيق را ماه شبستان تويى
- شماره ٨٨٣: مشتاق آن نگارم آيا کجاست گويي؟
- شماره ٨٨٤: اى نسيم سحر، چه ميگويي؟
- شماره ٨٨٥: بخوابم دوش پرسيدي، ببيدارى چه ميگويي؟