شماره ٦٤٢: اى ز سوداى تو در هر گوشه اى آواره من

اى ز سوداى تو در هر گوشه اى آواره من

چاره کارم نه نيکو مى کني، بيچاره من!

روز مرگم بر سر تابوت خواهد شعله زد

آتش عشقت که در دل دارم از گهواره من

اى که گفتي: با جفاى يار سيمين بر بساز

چند شايد ساخت؟ ز آهن نيستم، يا خاره، من

در زبان خاص و عام افتاد رازم چون سخن

اى مسلمانان، زبون افتاده ام يک باره من

کاشکي! آن روى منظورش نميديدم ز دور

تا چو دوران کردمى از گوشه اى نظاره من

خرقه پرهيزم از سوداى اين دل پاره شد

خود نمى يابم خلاص از دست اين دل پاره من

اوحدى را عاشق و ميخواره کرد او اين چنين

ورنه تاکنون نبودم عاشق و مى خواره من

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.