غزلستان
فال حافظ
جستجو
پربینندهترینها
ورود
با Lexingo کلمات انگلیسی یاد بگیرید
Lexingo
امتیاز بگیرید و رقابت کنید
غزليات - بخش هشتم صائب تبریزی
غزلستان
::
صائب تبریزی
شماره ١: من که از وسعت مشرب به فلک ساخته ام
شماره ٢: به نظر بازى از آن تنگ شکر ساخته ام
شماره ٣: تا نظر از گل رخسار تو برداشته ام
شماره ٤: تا ز بى حاصلى خويش خبر يافته ام
شماره ٥: دست بر زلف پريشان سخن يافته ام
شماره ٦: غوطه در بحر گهر ز آبله پا زده ام
شماره ٧: دست در دامن آن زلف معنبر زده ام
شماره ٨: گر چه از مشق جنون خواب پريشان شده ام
شماره ٩: گر شوى با خبر از سوز دل بيتابم
شماره ١٠: رفت آن روز که دامان بهار از دستم
شماره ١١: به فلک از تن خاکى چو مسيحا رفتم
شماره ١٢: سوختم بس که به دنبال تمنا رفتم
شماره ١٣: عالم بيخبرى بود بهشت آبادم
شماره ١٤: بيخودى داشت ز فکر دو جهان آزادم
شماره ١٥: اگر چه چندى به زمين همچو غبار افتادم
شماره ١٦: عمرها تربيت ديده بينا کردم
شماره ١٧: در مصافى که من از آه علم وا کردم
شماره ١٨: قطع اميد ز هجران و وصالش کردم
شماره ١٩: مدتى صبر چو زنجير به زندان کردم
شماره ٢٠: ياد آن عهد که در بحر سفر مى کردم
شماره ٢١: دست در دامن رنگين بهارى نزدم
شماره ٢٢: فيض در بيخبرى بود چو هشيار شدم
شماره ٢٣: چند اميد به خوى تو ستمگر بندم؟
شماره ٢٤: شفق آلود شراب است مگر دستارم؟
شماره ٢٥: طمع بوسه از آن لعل شکر خا دارم
شماره ٢٦: قطره بى سرو پايم دل دريا دارم
شماره ٢٧: جگرى تشنه تر از وادى محشر دارم
شماره ٢٨: چند از ساده دلى زخم هوس بردارم؟
شماره ٢٩: از دل سوخته اخگر به گريبان دارم
شماره ٣٠: جگرى سوخته چون لاله ايمن دارم
شماره ٣١: از سرى کوى تو آهنگ جدايى دارم
شماره ٣٢: کرده ام نذر که از دست سبو نگذارم
شماره ٣٣: چند در خاک وطن غنچه بود بال و پرم؟
شماره ٣٤: چند خود را زخيال تو به خواب اندازم ؟
شماره ٣٥: تا به کى افتم و تا چند بپا برخيزم؟
شماره ٣٦: جذبه اى کو که ز خود دست فشان برخيزم؟
شماره ٣٧: چند در دايره مردم عاقل باشم؟
شماره ٣٨: من که از داغ جنون ساغر سرشار باشم
شماره ٣٩: منم آن سيل که دريا نکند خاموشم
شماره ٤٠: تاخت از سينه به مژگان دل بازيگوشم
شماره ٤١: بس که چون برگ خزان ديده پريشان حالم
شماره ٤٢: گوش ناز تو به فرياد حزين مى مالم
شماره ٤٣: شوق کرده است ز بس گرم سفر چون قلمم
شماره ٤٤: چشم بيمار بلايى است که من مى دانم
شماره ٤٥: کيستم من که ز فرمان تو سرگردانم؟
شماره ٤٦: هردم از شوق عدم ناله و فرياد زنم
شماره ٤٧: من نه آنم که چو گلچين در گلزار زنم
شماره ٤٨: چه شکايت ز تو اى خانه برانداز کنم
شماره ٤٩: حال خود چون به تو اى غنچه دهن عرض کنم؟
شماره ٥٠: گوشه اى کو که دل از فکر سفر جمع کنم؟
شماره ٥١: چه بود هستى فانى که نثار تو کنم؟
شماره ٥٢: من که از شرم گذارم چو خيال تو کنم
شماره ٥٣: رخنه در سنگ اگر از آه سحرگاه کنم
شماره ٥٤: دست در يوزه خسيسانه به بالا چه کنم؟
شماره ٥٥: با دل تشنه و سوز جگر خود چه کنم؟
شماره ٥٦: شکوه از کجروى طالع وارون چه کنم؟
شماره ٥٧: به که برديده گستاخ تمنا فکنم
شماره ٥٨: به که در پيش تو اظهار محبت نکنم
شماره ٥٩: تا لبش کرد چو طوطى به سخن تلقينم
شماره ٦٠: چه ضرورست که آلوده تعمير شوم؟
شماره ٦١: بسته تر شد دل من داد چو خط دست به هم
شماره ٦٢: برگ عيش خود از آن تازه چمن مى خواهم
شماره ٦٣: ما به ناسازى ابناى زمان ساخته ايم
شماره ٦٤: ما به پيغامى از ان تنگ دهن ساخته ايم
شماره ٦٥: نقد جان در بغل از بهر نثار آمده ايم
شماره ٦٦: ما به دنيا نه پى ناز و نعم آمده ايم
شماره ٦٧: گر چه با کوه گرانسنگ گناه آمده ايم
شماره ٦٨: ما ز بيقدرى اگر لايق ديدار نه ايم
شماره ٦٩: از غم زلف تو در دام بلا افتاديم
شماره ٧٠: صفحه دل، سيه از مشق تمنا کرديم
شماره ٧١: جز غبار از سفر خاک چه حاصل کرديم
شماره ٧٢: خط به اوراق جهان، ديده و ناديده زديم
شماره ٧٣: صبح در خواب عدم بود که بيدار شديم
شماره ٧٤: گر چه از وعده احسان فلک پير شديم
شماره ٧٥: خواب سنگينى از افسانه غفلت داريم
شماره ٧٦: چشم اميد به مژگان تر خود داريم
شماره ٧٧: گر چه از طول امل پا به سلاسل داريم
شماره ٧٨: هر چه احسان تو داده است به ما آن داريم
شماره ٧٩: گر چه پيريم تمناى جوانى داريم
شماره ٨٠: ما لب خشک قناعت لب نان مى دانيم
شماره ٨١: خيز جان در ره صاحب نفسى افشانيم
شماره ٨٢: چند در پرده دل باده گلنار زنيم
شماره ٨٣: دل به اين عمر سبکسير چرا شاد کنيم
شماره ٨٤: چه قدر سرخوشى از باده انگور کنيم
شماره ٨٥: پيش دل شرح زر و گوهر دنيا چه کنيم
شماره ٨٦: عشق کو تا (به) نم اشک نظر تازه کنيم
شماره ٨٧: نوبهارست بيا روى به ميخانه کنيم
شماره ٨٨: روزگارى است ز دل نقش خودى مى شويم
شماره ٨٩: ما نه زان بيخبرانيم که هشيار شويم
شماره ٩٠: مختلف چند ازين پرده نيرنگ شويم
شماره ٩١: آنقدر عقل نداريم که فرزانه شويم
شماره ٩٢: چه خيال است که ديوانه و شيدا نشويم؟
شماره ٩٣: گذشت عمر سبکرو به خورد و خواب تمام
شماره ٩٤: به حرف پوچ مرا عمر شد تباه تمام
شماره ٩٥: به حرف و صوت ز بوس و کنار ساخته ام
شماره ٩٦: چه غوطه ها که درين بحر پر خطر زده ام
شماره ٩٧: چو شانه مهر به لب با دو صد زبان زده ام
شماره ٩٨: سبک به چشم تو از شيوه وفا شده ام
شماره ٩٩: برون نيامده از برگ بى ثمر شده ام
شماره ١٠٠: چو بيد اگر چه درين باغ بى بر آمده ام
شماره ١٠١: به توبه راهنمون گشت باده نابم
شماره ١٠٢: ز بيغمى نه ز مطرب ترانه مى طلبم
شماره ١٠٣: ادب گذشته بر روى يکديگر دستم
شماره ١٠٤: مرا که هست به دل کوه آهن از مردم
شماره ١٠٥: ز سادگى است تمناى سود ازين مردم
شماره ١٠٦: منم که از جگر لاله داغ مى دزدم
شماره ١٠٧: درين رياض چو شبنم اگر چه آب شدم
شماره ١٠٨: ز ناروايى خود اين چنين که خوار شدم
شماره ١٠٩: اگر دو روز درين تيره خاکدان ماندم
شماره ١١٠: به حرف تلخ ز لبهاى يار خرسندم
شماره ١١١: جمال يوسف ازين تيره خاکدان ديدم
شماره ١١٢: ز ابر تربيت روزگار نوميدم
شماره ١١٣: به جرم اين که متاع هنر بود بارم
شماره ١١٤: گمان مبر که بغير از تو آشنا دارم
شماره ١١٥: به حرف و صوف ز لب مهر از چه بردارم
شماره ١١٦: ز سر کلاه نمد را چگونه بردارم
شماره ١١٧: ز جوش عشق تو ميخانه در بغل دارم
شماره ١١٨: ز خال روز سياهى که داشتم دارم
شماره ١١٩: چگونه درد خود از مردمان نهان دارم
شماره ١٢٠: کنون که با تو مکان در يک انجمن دارم
شماره ١٢١: چو خامه معنى نازک در آستين دارم
شماره ١٢٢: نه ذوق صحبت و نه ميل گفتگو دارم
شماره ١٢٣: ز ضعف اگر نفس بال بسته اى دارم
شماره ١٢٤: لب خموش و زبان گزيده اى دارم
شماره ١٢٥: درين سفر که توکل شده است راهبرم
شماره ١٢٦: به شور عشق و جنون همچو صبح مشهورم
شماره ١٢٧: به لب نمى رسد از ضعف آه شبگيرم
شماره ١٢٨: منم که فيض شراب از کتاب مى گيرم
شماره ١٢٩: ز بيم هجر شب وصل يار مى لرزم
شماره ١٣٠: اگر چه در چمن روزگار خار و خسم
شماره ١٣١: ز خال گوشه ابروى يار مى ترسم
شماره ١٣٢: چنان که نيل بود مانع رسيدن چشم
شماره ١٣٣: مرا که گفت که دست از عنان يار کشم
شماره ١٣٤: ز بوى باده گلرنگ مى پرد رنگم
شماره ١٣٥: ز بردبارى ما خوار و زار شد عالم
شماره ١٣٦: ز گمرهى خود از روى رهنما خجلم
شماره ١٣٧: از آن زمان که به زلف تو مبتلاست دلم
شماره ١٣٨: اگر چه نيک نيم در پناه نيکانم
شماره ١٣٩: اگر چه نيک نيم، خاک پاى نيکانم
شماره ١٤٠: ز رعشه رفته برون دست و پا ز فرمانم
شماره ١٤١: منم که قيمت ياقوت داغ مى دانم
شماره ١٤٢: منم که مصرف نقد نگاه مى دانم
شماره ١٤٣: ستاره سوخته آتشين عذارانم
شماره ١٤٤: اگر چه با گل دمساز مى شود شبنم
شماره ١٤٥: به تنگ همچو شرر از بقاى خويشتنم
شماره ١٤٦: چگونه توبه ز مى موسوم بهار کنم
شماره ١٤٧: چه دست در خم آن زلف دلنواز کنم
شماره ١٤٨: بر آن سرم که وطن در ديار خويش کنم
شماره ١٤٩: چگونه پيش رخ نازک تو آه کنم
شماره ١٥٠: دلم ز پاس نفس تار مى شود چه کنم
شماره ١٥١: اگر به روى تو بار دگر نظاره کنم
شماره ١٥٢: صفاى روى ترا از نقاب مى بينم
شماره ١٥٣: ز خط طراوت رخسار يار مى بينم
شماره ١٥٤: چو عکس چهره خود در پياله مى بينم
شماره ١٥٥: به سرمگى سوى آن خاک پا نمى بينم
شماره ١٥٦: اثر ز غنچه درين گلستان نمى بينم
شماره ١٥٧: کجاست جذبه عشقى که بر کنار روم
شماره ١٥٨: من آن نيم که به گلشن به اختيار روم
شماره ١٥٩: به هر که باده دهد يار، من خراب شوم
شماره ١٦٠: چراغ طور نسوزد اگر کليم شوم
شماره ١٦١: درين جهان نشود حال آن جهان معلوم
شماره ١٦٢: هوالغفور ز جوش شراب مى شنوم
شماره ١٦٣: پيام دوست ز باد بهار مى شنوم
شماره ١٦٤: شدند جمع دل و زلف از آشنايى هم
شماره ١٦٥: نه مى به جام و نه گل در کنار مى خواهم
شماره ١٦٦: کجاست باده که ناموس را به آب دهم
شماره ١٦٧: به مهر داغ رسيده است جمله اعضايم
شماره ١٦٨: به اشک درد دل خود نوشته سر داديم
شماره ١٦٩: به دوست پى زدل خونچکان خود برديم
شماره ١٧٠: ز ميوه گر چه درين بوستان سبکباريم
شماره ١٧١: چو گل به ظاهر اگر خنده در دهان داريم
شماره ١٧٢: عنان گسسته تر از سيل در بيابانيم
شماره ١٧٣: به جاى باده اگر در پياله آب کنيم
شماره ١٧٤: ز بحر کسب هوا چند چون حباب کنيم؟
شماره ١٧٥: ز بوستان تو عشق بلند مى گويم
شماره ١٧٦: چو خامه نيست ز من هر سخن که مى گويم
شماره ١٧٧: جنون کجاست که دستى به کار بگشاييم
شماره ١٧٨: از سردى جهان لب گفتار بسته ام
شماره ١٧٩: زين نه صدف به روشنى دل گذشته ام
شماره ١٨٠: روى سخن ز آينه رويان نديده ام
شماره ١٨١: روى دلى چو غنچه ز بلبل نديده ام
شماره ١٨٢: سر بر فلک ز همت والا کشيده ام
شماره ١٨٣: از آفتاب رنگ نبازد ستاره ام
شماره ١٨٤: در عين وصل داغ جدايى چو لاله ام
شماره ١٨٥: رنگين شده است بس که ز خونين ترانه ام
شماره ١٨٦: تا شد به داغ عشق هم آغوش سينه ام
شماره ١٨٧: هرگز نشد به حرف غرض آشنا لبم
شماره ١٨٨: هر چند از گهر صدف آسا لبالبم
شماره ١٨٩: امشب که داغ بر دل افگار سوختم
شماره ١٩٠: دلتنگ از ملامت اغيار نيستم
شماره ١٩١: تا همچو لعل، رنگ به رخسار داشتم
شماره ١٩٢: با هرکه روى حرف بجز يار داشتم
شماره ١٩٣: از دست رفت دامن يارى که داشتم
شماره ١٩٤: چون زلف دست بر کمر يار يافتم
شماره ١٩٥: چشم دلم ستاره فشان بود صبحدم
شماره ١٩٦: امشب به آه سرد ره خواب مى زدم
شماره ١٩٧: از خاکيان ز صافى طينت جدا شدم
شماره ١٩٨: با صد زبان چو غنچه گل بى زبان شدم
شماره ١٩٩: بى خواست بس که بار دل گلستان شدم
شماره ٢٠٠: عمرى چو گرد در قدم کاروان شدم
شماره ٢٠١: موى ميان نبود که من همچو مو شدم
شماره ٢٠٢: خط تو ريشه در رگ جان مى دواندم
شماره ٢٠٣: با درد خشک ساخته ام، از دوا ترم
شماره ٢٠٤: تا چند خون زرشک تماشاييان خورم؟
شماره ٢٠٥: همت بلند نام شد از طبع سرکشم
شماره ٢٠٦: چشمى به گريه تر نشد از دود آتشم
شماره ٢٠٧: از شرم عشق بود مرا در نقاب چشم
شماره ٢٠٨: از گوهر سرشک بود آب و تاب چشم
شماره ٢٠٩: از گريه شبانه فزايد جلاى چشم
شماره ٢١٠: از زلف او چگونه دل ناتوان کشم؟
شماره ٢١١: آن بختم از کجاست سخن زان دهن کشم؟
شماره ٢١٢: از روى نرم سرزنش خار مى کشم
شماره ٢١٣: اول سرى به رخنه ديوار مى کشم
شماره ٢١٤: تيغ برهنه را به بغل تنگ مى کشم
شماره ٢١٥: از فکر خلق عشق خدا کرد فارغم
شماره ٢١٦: سرگرم عشقم از غم دستار فارغم
شماره ٢١٧: دل را ز جوش گريه نگرديد تاب کم
شماره ٢١٨: از موج اشک، کام نهنگ است مسکنم
شماره ٢١٩: چون نيست پاى آن که ز عالم بدر زنم
شماره ٢٢٠: کو ناخنى که رخنه به داغ جگر کنم؟
شماره ٢٢١: چون شمع چند من به زبان گفتگو کنم؟
شماره ٢٢٢: آغاز خط مفارقت از يار مى کنم
شماره ٢٢٣: روزى که چشم بر رخ او باز مى کنم
شماره ٢٢٤: دل را جلا به ديده نمناک مى کنم
شماره ٢٢٥: لب چون صدف به آب گهر تر نمى کنم
شماره ٢٢٦: نزديک من ميا که ز خود دور مى شوم
شماره ٢٢٧: نتوان گرفت روزى هم از دهان هم
شماره ٢٢٨: مى مى کشند لاله عذاران ز روى هم
شماره ٢٢٩: تا چند پير ميکده را درد سر دهم؟
شماره ٢٣٠: سنجد کسى که باده و ترياک را به هم
شماره ٢٣١: کارى مکن که رو به در آسمان نهم
شماره ٢٣٢: دست طمع ز مايده چرخ شسته ايم
شماره ٢٣٣: از دست رفت فرصت و ما پا شکسته ايم
شماره ٢٣٤: عمرى است ما لب از طمع خام بسته ايم
شماره ٢٣٥: طومار عمر طى شد و غافل نشسته ايم
شماره ٢٣٦: خندان به زير تيغ تغافل نشسته ايم
شماره ٢٣٧: خرسند با هزار تمنى نشسته ايم
شماره ٢٣٨: ما از اميدها همه يکجا گذشته ايم
شماره ٢٣٩: اين سطرهاى آه که هر جا نوشته ايم
شماره ٢٤٠: جا در سياه خانه سودا گرفته ايم
شماره ٢٤١: از زلف يار رنگ دگر برگرفته ايم
شماره ٢٤٢: ما شمع را به شهپر خود، سر گرفته ايم
شماره ٢٤٣: يک عمر پشت دست به دندان گرفته ايم
شماره ٢٤٤: ما هوش خود به باده گلرنگ داده ايم
شماره ٢٤٥: ما نقض دلپذير ورقهاى ساده ايم
شماره ٢٤٦: هر چند همچو ذره محقر فتاده ايم
شماره ٢٤٧: ما نام خود ز صفحه دلها سترده ايم
شماره ٢٤٨: ما توبه را به طاعت پيمانه برده ايم
شماره ٢٤٩: صلح از فلک به ديده بيدار کرده ايم
شماره ٢٥٠: ما خير باد لذت پرواز کرده ايم
شماره ٢٥١: ما پرده هاى گوش خود از هوش کرده ايم
شماره ٢٥٢: ما رنگ گل ز بوى گل ادراک کرده ايم
شماره ٢٥٣: ما نقل باده را ز لب جام کرده ايم
شماره ٢٥٤: چندين کتاب در گرو باده کرده ايم
شماره ٢٥٥: از آه دام موج به دريا فکنده ايم
شماره ٢٥٦: ما در محيط حادثه لنگر فکنده ايم
شماره ٢٥٧: ما گل به دست خود ز نهالى نچيده ايم
شماره ٢٥٨: ما همچو آفتاب به هر جا رسيده ايم
شماره ٢٥٩: ما پرده از حقيقت عالم کشيده ايم
شماره ٢٦٠: مادام را ز دانه صياد ديده ايم
شماره ٢٦١: ما رخت خود به گوشه عزلت کشيده ايم
شماره ٢٦٢: ما هر کجا که تيغ زبان برکشيده ايم
شماره ٢٦٣: در محفلى که تيغ زبان بر کشيده ايم
شماره ٢٦٤: ما همچو غنچه سر به گريبان کشيده ايم
شماره ٢٦٥: تا واله نظاره آن ماهپاره ايم
شماره ٢٦٦: ما گر چه در بلندى فطرت يگانه ايم
شماره ٢٦٧: داغى ز عشق بر دل فرزانه سوختيم
شماره ٢٦٨: ما اختيار خويش به صهبا گذاشتيم
شماره ٢٦٩: چون غنچه دست بر دل شيدا گذاشتيم
شماره ٢٧٠: ما داغ توبه بر دل ساغر گذاشتيم
شماره ٢٧١: ما خنده را به مردم بيغم گذاشتيم
شماره ٢٧٢: ما کار دل به آن خم ابرو گذاشتيم
شماره ٢٧٣: هموار از درشتى چرخ دغا شديم
شماره ٢٧٤: گشتيم خاک تا ز فلک برتر آمديم
شماره ٢٧٥: ما تازه روى چون صدف از دانه خوديم
شماره ٢٧٦: ما در شکست گوهر يکدانه خوديم
شماره ٢٧٧: با هر که شکوه از دل افگار مى بريم
شماره ٢٧٨: در کوى جان به قطع مراحل نمى رسيم
شماره ٢٧٩: گاهى در آب ديده و گاهى در آتشيم
شماره ٢٨٠: ما همچو خار سلسله جنبان آتشيم
شماره ٢٨١: تا کى به ذوق نشأه مى دردسر کشيم؟
شماره ٢٨٢: ما زهر را به جبهه بگشاده چون کشيم؟
شماره ٢٨٣: ما درد را به ذوق مى ناب مى کشيم
شماره ٢٨٤: ما تلخى جهان به رخ تازه مى کشيم
شماره ٢٨٥: با شوخ ديدگان هوس آشنا نيم
شماره ٢٨٦: آيينه خانه ايم و دم از نور مى زنيم
شماره ٢٨٧: چون صبح خنده با جگر چاک مى زنيم
شماره ٢٨٨: خيزيد تا ز عالم صورت سفر کنيم
شماره ٢٨٩: در شهر اگر ملول نگرديم چون کنيم؟
شماره ٢٩٠: آن همت از کجاست که منزل يکى کنيم
شماره ٢٩١: از خويش مى رويم و ترا ياد مى کنيم
شماره ٢٩٢: ما روى دل به هر کس و ناکس نمى کنيم
شماره ٢٩٣: برخيز تا به عالم بى چند و چون رويم
شماره ٢٩٤: ما کنج دل به روضه رضوان نمى دهيم
شماره ٢٩٥: ما داغ خود به تاج فريدون نمى دهيم
شماره ٢٩٦: افزود گرانبارى غفلت ز شتابم
شماره ٢٩٧: روشن ز فروغ مى ناب است حياتم
شماره ٢٩٨: آن حال ندارم که به فکر دگر افتم
شماره ٢٩٩: تلخى ز لب لعل تو نشنفتم و رفتم
شماره ٣٠٠: پيش از گل رخسار تو افروخته بودم
شماره ٣٠١: فرياد که از کوتهى بخت ندارم
شماره ٣٠٢: آتش به دل از گرمى اين مرحله دارم
شماره ٣٠٣: وقت است که داغى به دل دام گذارم
شماره ٣٠٤: آن قدر ندارم که سزاوار تو باشم
شماره ٣٠٥: از تلخ زبانان نشود پست خروشم
شماره ٣٠٦: دستى که به جامى نشود رهزن هوشم
شماره ٣٠٧: بيخود ز نواى دل ديوانه خويشم
شماره ٣٠٨: تا چند به روزن نرسد نور چراغم؟
شماره ٣٠٩: در هر که ترا ديده به حسرت نگرانم
شماره ٣١٠: جان را به دم خنجر قاتل برسانم
شماره ٣١١: کو بخت که در ميکده با يار نشينم؟
شماره ٣١٢: هر چند ز پيراهن بحرست کلاهم
شماره ٣١٣: تا روى عرقناک ترا ديد نگاهم
شماره ٣١٤: از بخت سيه پست نگرديد نوايم
شماره ٣١٥: کو مى که ز زندان دل تنگ برآيم؟
شماره ٣١٦: ما تخم درين مزرعه جز اشک نکشتيم
شماره ٣١٧: از يار ز ناسازى اغيار گذشتيم
شماره ٣١٨: در پله آغاز ز انجام گذشتيم
شماره ٣١٩: خاکى به لب گور فشانديم و گذشتيم
شماره ٣٢٠: ما دستخوش سبحه و زنار نگشتيم
شماره ٣٢١: کام دل ازان غنچه مستور گرفتيم
شماره ٣٢٢: از صبر عنان دل خود کام گرفتيم
شماره ٣٢٣: ما چاشنى بوسه ز دشنام گرفتيم
شماره ٣٢٤: هرگز به خراش جگرى شاد نگرديم
شماره ٣٢٥: ما زمزمه عشق به بازار فکنديم
شماره ٣٢٦: مستانه سر شيشه مى باز گشوديم
شماره ٣٢٧: از ناله نى راز دل عشق شنيديم
شماره ٣٢٨: چندان که چو خورشيد به آفاق دويديم
شماره ٣٢٩: سررشته مهر از مى بيباک بريديم
شماره ٣٣٠: يک عمر ز هر خار و خسى ناز کشيديم
شماره ٣٣١: تا سر به گريبان تماشا نکشيديم
شماره ٣٣٢: ما طالع جمعيت اسباب نداريم
شماره ٣٣٣: يک چشم زدن فرقت مى تاب نداريم
شماره ٣٣٤: ما فکر لباس و غم دستار نداريم
شماره ٣٣٥: بر دل غم سيم و زر دنيا نگذاريم
شماره ٣٣٦: ما فرق به تردستى حاتم نفروشيم
شماره ٣٣٧: اشک است درين مزرعه تخمى که فشانيم
شماره ٣٣٨: تا در خم اين کارگه شيشه گرانيم
شماره ٣٣٩: آن طفل يتيمم که شکسته است سبويم
شماره ٣٤٠: برون نمى برد از فکر دوست عالم آبم
شماره ٣٤١: دلم سياه شد از بس که برکتاب گذشتم
شماره ٣٤٢: قسم به ساقى کوثر که از شراب گذشتم
شماره ٣٤٣: ازان گشاده جبين جام پر شراب گرفتم
شماره ٣٤٤: مکش ز حسرت تيغ خودم که تاب ندارم
شماره ٣٤٥: به سينه تخم اميدى چو شوره زار ندارم
شماره ٣٤٦: چشم گشايش از خلق نبود به هيچ بابم
شماره ٣٤٧: از جام بيخودى کرد ساقى خداپرستم
شماره ٣٤٨: با آن که من ندارم کارى به کار مردم
شماره ٣٤٩: چون چشم آبگينه، هر چند پاک بينم
شماره ٣٥٠: از باد دستى خود ما ميکشان خرابيم
شماره ٣٥١: مى شود از دم زدن خراب وجودم
شماره ٣٥٢: حوصله وصل آن نگار ندارم
شماره ٣٥٣: حوصله وصل آن نگار ندارم
شماره ٣٥٤: سوخته جانم غم وسيله ندارم
شماره ٣٥٥: چين ز جبين در مقام جنگ گشايم
شماره ٣٥٦: به وحشت ز دنيا سلامت گزيدم
شماره ٣٥٧: ترم چون حباب از هوايى که دارم
شماره ٣٥٨: ازان زلف يک مو جدايى ندارم
شماره ٣٥٩: در سخن بر نيايد آوازم
شماره ٣٦٠: ما خراباتى و نظر بازيم
شماره ٣٦١: چه عجب اگر نسوزد دل کس به آه سردم
شماره ٣٦٢: همه اشکم، همه آهم، همه دردم، همه داغم
شماره ٣٦٣: تحفه طور شرارى داريم
شماره ٣٦٤: بده مى که بر قلب گردون زنيم!
شماره ٣٦٥: از عزيزان رفته رفته شد تهى اين خاکدان
شماره ٣٦٦: تا به وصف آن دهن شد سبزه خط ترزبان
شماره ٣٦٧: سالکان را کى دل از اسباب مى گردد گران؟
شماره ٣٦٨: از نگاه خيره چشم يار مى گردد گران
شماره ٣٦٩: ديدن بى حاصلان بر آسمان باشد گران
شماره ٣٧٠: بر سر آشفتگان دستار مى باشد گران
شماره ٣٧١: مى کند گل زردرويى از شراب ديگران
شماره ٣٧٢: شاخ چون دست کريمان شد زرافشان از خزان
شماره ٣٧٣: خاک را دامان پر زر مى کند فصل خزان
شماره ٣٧٤: بر سر بالين بى دردان گل احمر فشان
شماره ٣٧٥: اى فداى چشم مخمور تو خواب عاشقان
شماره ٣٧٦: باده گلگون نمى آيد به کار عاشقان
شماره ٣٧٧: ساده است از نقش انجم آسمان عاشقان
شماره ٣٧٨: از رخش خواهند جاى بوسه نافهميدگان
شماره ٣٧٩: فارغند از قيد چرخ نيلگون ديوانگان
شماره ٣٨٠: سوخته است از آتش گل اشتهاى بلبلان
شماره ٣٨١: مشک شد خون در وجود آهوان ما همچنان
شماره ٣٨٢: مبتلاى آرزوى نفس را عاقل مخوان
شماره ٣٨٣: کرسى دارست اوج اعتبار اين جهان
شماره ٣٨٤: هر کسى کرده است چيزى خوش ز نعماى جهان
شماره ٣٨٥: چون صدف دارد خمش در خوشابى در ميان
شماره ٣٨٦: با لب او کار دندان مى کند سين سخن
شماره ٣٨٧: شد ز پيرى ها مرا گوش گران مهر دهن
شماره ٣٨٨: عاشق صادق نينديشد ز آتش تاختن
شماره ٣٨٩: شمه اى از حيرت عشق است دل پرداختن
شماره ٣٩٠: در کهنسالى نفس را راست نتوان ساختن
شماره ٣٩١: بى تحمل خصم را هموار نتوان ساختن
شماره ٣٩٢: چيست جان تا زير تيغ يار نتوان باختن؟
شماره ٣٩٣: فاش خواهد شد ز آهم عشق پنهان باختن
شماره ٣٩٤: از بصيرت نيست دنبال تمنا تاختن
شماره ٣٩٥: چند چون خامان نظر بر ماهتاب انداختن؟
شماره ٣٩٦: گر چو غواصان توانى پاى از سر ساختن
شماره ٣٩٧: چند بزم باده پنهان از حريفان ساختن؟
شماره ٣٩٨: آن خرابم کز زبانم حرف نتوان ساختن
شماره ٣٩٩: تا چون درويشان توان با گاه گاهى ساختن
شماره ٤٠٠: دل به حرف پوچ تا کى شاد خواهى ساختن؟
شماره ٤٠١: نيستم در عشق کافر ماجراى سوختن
شماره ٤٠٢: نيست آسان خون نعمت هاى الوان ريختن
شماره ٤٠٣: بر سبکروحان گران نبود بپا برخاستن
شماره ٤٠٤: چون صدف تا چند پيش ابر دست افراشتن؟
شماره ٤٠٥: نيست معشوقى همين زلف چليپا داشتن
شماره ٤٠٦: پيش اهل دل ادب منظور بايد داشتن
شماره ٤٠٧: پيچ و تاب عشق را نتوان ز جان برداشتن
شماره ٤٠٨: راز را در سينه دشوارست پنهان داشتن
شماره ٤٠٩: کار هر بى ظرف نبود عشق پنهان داشتن
شماره ٤١٠: اندکى کوتاه کن زلف بلند خويشتن
شماره ٤١١: موج دريا را نباشد اختيار خويشتن
شماره ٤١٢: به که غافل باشد آن سرو روان از خويشتن
شماره ٤١٣: چند چون طاوس باشى محو بال خويشتن؟
شماره ٤١٤: آدمى را نيست خصمى چون جمال خويشتن
شماره ٤١٥: تندخويان مى زنند آتش به جان خويشتن
شماره ٤١٦: برده ام تا از سر کويت نشان خويشتن
شماره ٤١٧: هيچ همدردى نمى يابم سزاى خويشتن
شماره ٤١٨: عشق در بند گران است از وفاى خويشتن
شماره ٤١٩: پيش هر تلخى نريزم آبروى خويشتن
شماره ٤٢٠: حق گوهر چيست، آب و رنگ گوهر يافتن
شماره ٤٢١: در محبت راز سر پوشيده نتوان يافتن
شماره ٤٢٢: سر به زانوماندگان را طاق مى گردد سخن
شماره ٤٢٣: در لب جان پرور جانان نمى ماند سخن
شماره ٤٢٤: دل مدام از خط و زلف يار مى گويد سخن
شماره ٤٢٥: نيست از منصور اگر مستانه مى گويد سخن
شماره ٤٢٦: هر که باشد چون قلم از سينه چاکان سخن
شماره ٤٢٧: مى نشاند آن دهان تنگ را در خون سخن
شماره ٤٢٨: مى شود نقل مجالس چون شود شيرين سخن
شماره ٤٢٩: چون قلم آن را که در سر هست سوداى سخن
شماره ٤٣٠: دست رد مشکل بود بر توشه عقبى زدن
شماره ٤٣١: لشکر خط ملک حسنت را به هم خواهد زدن
شماره ٤٣٢: باده با رندان صافى سينه مى بايد زدن
شماره ٤٣٣: باده بى لعل لب دلبر نمى بايد زدن
شماره ٤٣٤: تا توان خاموش بودن دم نمى بايد زدن
شماره ٤٣٥: تا به کى پوشيده از همصحبتان ساغر زدن؟
شماره ٤٣٦: چند حرف آب و نان چون مردم غافل زدن؟
شماره ٤٣٧: بخيه تا کى بر لباس تن ز آب و نان زدن؟
شماره ٤٣٨: چيست دانى عشقبازي، بى سخن گويا شدن
شماره ٤٣٩: استخوان من اگر رزق هما خواهد شدن
شماره ٤٤٠: عاقبت اين مرغ وحشى زين قفس خواهد شدن
شماره ٤٤١: شوق ما بال و پر جسم گران خواهد شدن
شماره ٤٤٢: چون سياهى شد ز مو هشيار مى بايد شدن
شماره ٤٤٣: خانه سوز و آشيان پرداز مى بايد شدن
شماره ٤٤٤: در حضور بلبلان خاموش مى بايد شدن
شماره ٤٤٥: پيش مستان از خرد بيگانه مى بايد شدن
شماره ٤٤٦: مرد غوغا نيستى سرور نمى بايد شدن
شماره ٤٤٧: از سرانجام سفر غافل نمى بايد شدن
شماره ٤٤٨: چون توان قانع به پيغام از لب دلبر شدن؟
شماره ٤٤٩: چند سرگردان درين درياى بى لنگر شدن؟
شماره ٤٥٠: گر تو اى سرو روان خواهى هم آغوشم شدن
شماره ٤٥١: عمر اگر باشد ز قيد تن رها خواهم شدن
شماره ٤٥٢: با هوسناکان چنين گر آشنا خواهى شدن
شماره ٤٥٣: زندگى بخشا! روان چند کس خواهى شدن؟
شماره ٤٥٤: چند با من سرکش اى سرو روان خواهى شدن؟
شماره ٤٥٥: بى کشش نتوان برون از قيد دنيا آمدن
شماره ٤٥٦: غنچه سان مهر خموشى بر لب گفتار زن
شماره ٤٥٧: آب را بر باد ده، در چشم آتش خاک زن
شماره ٤٥٨: از خموشى مشت خاک بر دهان قال زن
شماره ٤٥٩: نيستى کوه گران، بر سير پشت پا مزن
شماره ٤٦٠: با توانايى به اهل فقر استغنا مزن
شماره ٤٦١: حلقه بر هر در چو خورشيد سبک لنگر مزن
شماره ٤٦٢: چرخ را خاکسترى از برق سودا کرد حسن
شماره ٤٦٣: مى گدازد شيشه دل را مى رنگين حسن
شماره ٤٦٤: گرد غم فرش است دايم در غم آباد وطن
شماره ٤٦٥: چون سکندر خانه عمر از اثر آباد کن
شماره ٤٦٦: روز چون روشن شود زان روى انور ياد کن
شماره ٤٦٧: با کمند زلف تسخير دل افگار کن
شماره ٤٦٨: زلف مشکين را ز صبح عارض خود دور کن
شماره ٤٦٩: بهر معنى هاى رنگين لفظ را پرداز کن
شماره ٤٧٠: مطربا صبح است، قانون صبوحى ساز کن
شماره ٤٧١: سينه را از آرزو چون بى نيازان پاک کن
شماره ٤٧٢: سرکشى بگذار پيش امر حق تسليم کن
شماره ٤٧٣: صبح شد ساقى بيا فکر من افتاده کن
شماره ٤٧٤: سر به پيش انداختن از بردبارى پيشه کن
شماره ٤٧٥: اى دل از پست و بلند روزگار انديشه کن
شماره ٤٧٦: ساقيا صبح است مى از شيشه در پيمانه کن
شماره ٤٧٧: صبح شد ساقى نقاب دختر رز برفکن
شماره ٤٧٨: گر طلبکار حضورى لب به غيبت وامکن
شماره ٤٧٩: نيستى چون اهل معنى لب به دعوى وا مکن
شماره ٤٨٠: صيد دل زين بيش با موى ميان خود مکن
شماره ٤٨١: سرمه را هم محرم چشم سياه خود مکن
شماره ٤٨٢: اى دل روشن حجاب از طارم اخضر مکن
شماره ٤٨٣: بر نظربازان ستم در ابتداى خط مکن
شماره ٤٨٤: در سرانجام عمارت عمر خود باطل مکن
شماره ٤٨٥: دل غمين ز انديشه روزى درين عالم مکن
شماره ٤٨٦: رو نهان در دولت از اقبال محتاجان مکن
شماره ٤٨٧: مجلس اغيار را از خنده گلريزان مکن
شماره ٤٨٨: شکوه بيهوده از ناسازى گردون مکن
شماره ٤٨٩: از براى کام دنيا خويش را غمگين مکن
شماره ٤٩٠: تا نگردد چهره نوخط زلف را کوته مکن
شماره ٤٩١: چون دو تا شد قدت از پيرى گرانجانى مکن
شماره ٤٩٢: آه گرمى هست دايم در دل بى تاب من
شماره ٤٩٣: شد در ايام کهنسالى گرانتر خواب من
شماره ٤٩٤: دامن خود را کشيد آه سرو ناز از دست من
شماره ٤٩٥: مى گذشت از پرده هاى آسمان فرياد من
شماره ٤٩٦: هرگز آهى سر نزد از جان غم فرسود من
شماره ٤٩٧: چون زند موج حلاوت کلک شکر بار من
شماره ٤٩٨: نست چون مژگان بلند و پست در گفتار من
شماره ٤٩٩: چند گردد قسمت افسردگان گفتار من؟
شماره ٥٠٠: مى زدايد بى کسى زنگ از دل افگار من
شماره ٥٠١: آه مى دزدد نفس در سينه افگار من
شماره ٥٠٢: آسمان ها را به چرخ آرد دل پر شور من
شماره ٥٠٣: مغز را آشفته مى سازد دل پر شور من
شماره ٥٠٤: دست کوته کرد زلف يار از تسخير من
شماره ٥٠٥: بى اثر تا چند باشد ناله شبگير من؟
شماره ٥٠٦: دل ز کاهش واصل آن يار جانى شد ز من
شماره ٥٠٧: بى نقاب آن چهره را ديدن نمى آيد ز من
شماره ٥٠٨: از جفاى چرخ ناليدن نمى آيد ز من
شماره ٥٠٩: بلبلم اما رسد بر لاله و گل ناز من
شماره ٥١٠: چند آواز تو از بيرون ربايد هوش من؟
شماره ٥١١: از هواداران شود دايم مکدر شمع من
شماره ٥١٢: آه مظلوم است در بالا دوى ادراک من
شماره ٥١٣: بس که دارد گرد کلفت چهره احوال من
شماره ٥١٤: از گهر گرد يتيمى شست آب چشم من
شماره ٥١٥: سر نمى پيچد ز اشک لاله گون مژگان من
شماره ٥١٦: نيست جز لخت جگر چيزى دگر بر خوان من
شماره ٥١٧: با سيه چشمان بود بزم مى گلگون من
شماره ٥١٨: گر نخارد ناخن مرغان سر مجنون من
شماره ٥١٩: دامنش چون لاله گون گردد ز رنگ خون من؟
شماره ٥٢٠: اهل معنى گر چه خاموشند از تحسين من
شماره ٥٢١: عشقبازى بود دايم در جهان آيين من
شماره ٥٢٢: مى کند در پرده دل سير دايم آه من
شماره ٥٢٣: چون زند دامان وحشت بر کمر سوداى من
شماره ٥٢٤: بس که دارد ناتوانى ريشه در اعضاى من
شماره ٥٢٥: بس که شبها چين غم مى چيند از ابروى من
شماره ٥٢٦: مى زند از گريه موج خوشدلى ابروى من
شماره ٥٢٧: آن که ننشيند کنون از ناز در پهلوى من
شماره ٥٢٨: بر رخ کس نيست رنگ وحدتى در انجمن
شماره ٥٢٩: کى به سنگ از مغز مجنون مى رود سودا برون؟
شماره ٥٣٠: عاصيان را گريه از شرم گناه آرد برون
شماره ٥٣١: ناله را درد از دل افگار مى آرد برون
شماره ٥٣٢: ناله نى از جگرها آه مى آرد برون
شماره ٥٣٣: خط سر از خال لب جانانه مى آرد برون
شماره ٥٣٤: جان به صد داغ از تن خاکى سرشت آمد برون
شماره ٥٣٥: دل چو گردد صاف آن مه بى حجاب آيد برون
شماره ٥٣٦: حرف پوچى کز دهان اهل لاف آيد برون
شماره ٥٣٧: شمع را شب تيغ روشن از نيام آيد برون
شماره ٥٣٨: نيست ممکن پخته کس زين خاکدان آيد برون
شماره ٥٣٩: چون ز طرف باغ آن سرو روان آيد برون
شماره ٥٤٠: ساقى از ميخانه عالمتاب مى آيد برون
شماره ٥٤١: گوهر راز از دل بى تاب مى آيد برون
شماره ٥٤٢: غم ز محنت خانه من شاد مى آيد برون
شماره ٥٤٣: دشمن از غمخانه من شاد مى آيد برون
شماره ٥٤٤: آه کى از جان دردآلود مى آيد برون
شماره ٥٤٥: غم کجا از سينه بى غمخوار مى آيد برون؟
شماره ٥٤٦: مو اگر از کاسه فغفور مى آيد برون
شماره ٥٤٧: پاى ما تا از گل تعمير مى آيد برون
شماره ٥٤٨: دل کجا از چنگ آن طناز مى آيد برون؟
شماره ٥٤٩: راز عاشق از لب خاموش مى آيد برون
شماره ٥٥٠: تا به عزم صيد آن بى باک مى آيد برون
شماره ٥٥١: گر بنالم خون ز چشم سنگ مى آيد برون
شماره ٥٥٢: چون خط از لعل لب آن ماه مى آيد برون
شماره ٥٥٣: از تن خاکى دل صد پاره مى آيد برون
شماره ٥٥٤: کى سخن خام از لب فرزانه مى آيد برون؟
شماره ٥٥٥: ناله ما سينه چاک از سينه مى آيد برون
شماره ٥٥٦: عقل پوچ از عهده سودا نمى آيد برون
شماره ٥٥٧: خط به تمکين آيد از لعل دلبر برون
شماره ٥٥٨: ديده بى نور ما را کرد بينا پيرهن
شماره ٥٥٩: تا برآورد آن بهشتى روى از بر پيرهن
شماره ٥٦٠: ديده خونبار مى خواهد نسيم پيرهن
شماره ٥٦١: مجلس رقص است، بر تمکين بيفشان آستين
شماره ٥٦٢: خال يا تخم اميد عاشق شيداست اين؟
شماره ٥٦٣: سرو گلزار ارم يا قامت دلجوست اين؟
شماره ٥٦٤: روى در ميخانه کن آرامش دلها ببين
شماره ٥٦٥: جلوه مستانه آن سرو قامت را ببين
شماره ٥٦٦: گوى سيمين ذقن، زلف چو چوگان را ببين
شماره ٥٦٧: گلگل از مى روى آتشناک جانان را ببين
شماره ٥٦٨: نرگس نيلوفري، مژگان زرين را ببين
شماره ٥٦٩: خال را در زير زلف آن پرى پيکر ببين
شماره ٥٧٠: روى جانان را نهان در خط چون ريحان ببين
شماره ٥٧١: چشم خواب آلود او را در خم ابرو ببين
شماره ٥٧٢: تا به خون رنگين نسازى چون گل احمر جبين
شماره ٥٧٣: اى لب لعل ترا خون يمن در آستين
شماره ٥٧٤: پيش هر ناشسته رويى وا مکن لب بيش ازين
شماره ٥٧٥: عشق ما را ظرف دنيا برنتابد بيش ازين
شماره ٥٧٦: سايه تا افتاد ازان شمشاد بالا بر زمين
شماره ٥٧٧: هر که اينجا از سرافرازان نهد سر بر زمين
شماره ٥٧٨: در گلستانى که ريزد خون بلبل بر زمين
شماره ٥٧٩: سايه تا افتاد ازان مشکين سلاسل بر زمين
شماره ٥٨٠: ريخت مژگان تر من رنگ گلشن بر زمين
شماره ٥٨١: مى کشد دامن چو زلف سرکش او بر زمين
شماره ٥٨٢: از حجاب عشق محرومم ز رخسارى چنين
شماره ٥٨٣: مى از خود آورد بيرون اياغ لاله رخساران
شماره ٥٨٤: نباشد لقمه اى بى خون دل بر خوان درويشان
شماره ٥٨٥: اگر بر زخم کافر نعمتان باشد گران پيکان
شماره ٥٨٦: ز چشم ظالم او چون نينديشند معصومان؟
شماره ٥٨٧: ز بى دردى نمى سازم به صندل دردسر پنهان
شماره ٥٨٨: مکن آزادگان را جستجو از اين و آن پنهان
شماره ٥٨٩: چه آسان است با بى برگى احرام سفر بستن
شماره ٥٩٠: به اميد اقامت دل به اسباب جهان بستن
شماره ٥٩١: ز دام نوخطان مشکل بود دل را رها گشتن
شماره ٥٩٢: خطر دارد به محفل از کمند وحدت افتادن
شماره ٥٩٣: به جان دشوار ازان باشد گرانى از جهان بردن
شماره ٥٩٤: به تدبير خرد سر پنجه نتوان با قضا کردن
شماره ٥٩٥: چو نتوان بر کنار افتاد با بحر از شنا کردن
شماره ٥٩٦: عنان مصلحت در عشق مى بايد رها کردن
شماره ٥٩٧: سرشک تلخ را مشک بود صاحب اثر کردن
شماره ٥٩٨: ز کوى يار آسانى کى توان قطع نظر کردن؟
شماره ٥٩٩: چه باشد جان که نتوان صرف راه دلستان کردن؟
شماره ٦٠٠: ز دل مجموعه اى هر روز املا مى توان کردن
شماره ٦٠١: به حسن خلق دلها را مسخر مى توان کردن
شماره ٦٠٢: ز درد و داغ دل را نيک محضر مى توان کردن
شماره ٦٠٣: به روى سخت نتوان گفتگو را دلنشين کردن
شماره ٦٠٤: شراب لعل از لبهاى دلبر مى توان خوردن
شماره ٦٠٥: فقيران را به چوب منع از درگاه خود راندن
شماره ٦٠٦: جدا شو از دو عالم تا توانى با خدا بودن
شماره ٦٠٧: ميسر نيست با هوش وخرد بى دردسر بودن
شماره ٦٠٨: ميسر نيست بى ابر تنک خورشيد را ديدن
شماره ٦٠٩: به زير تيغ جانان از بصيرت نيست لرزيدن
شماره ٦١٠: ندارد حاصلى چون زاهدان خشک لرزيدن
شماره ٦١١: مروت نيست جرم بوسه دزدان را نبخشيدن
شماره ٦١٢: مروت نيست گل از بوستان پيش از سحر چيدن
شماره ٦١٣: به دامن برگ عيش از داغ پنهان مى توان چيدن
شماره ٦١٤: مروت نيست مى در پرده، اى رعنا رسانيدن
شماره ٦١٥: چه عاجز مانده اي، دامان همت بر کمر مى زن
شماره ٦١٦: زهى از شبنم رخساره ات چشم حيا روشن
شماره ٦١٧: ز روى آتشين شمع اگر شد انجمن روشن
شماره ٦١٨: دلا چون ذره زين وحشت سرا آهنگ بالا کن
شماره ٦١٩: شب عيدست ساقى باده روشن مهيا کن
شماره ٦٢٠: قدم بر چشم من نه قلزم خون را تماشا کن
شماره ٦٢١: چو تيغم پهلوى خود جاى ده جوهر تماشا کن
شماره ٦٢٢: سفر نزديک شد، فکر اقامت را ز سر وا کن
شماره ٦٢٣: خدايا قطره ام را شورش دريا کرامت کن
شماره ٦٢٤: برآورد از نهادت گرد عصيان، گريه اى سر کن
شماره ٦٢٥: به يک زخم نمايان سرفرازم از شهيدان کن
شماره ٦٢٦: سر بى مغز را از باده گلرنگ خالى کن
شماره ٦٢٧: براى کام دنيا دامن دل بر ميان مشکن
شماره ٦٢٨: نيابد ره به بزمش گر دل پر اضطراب من
شماره ٦٢٩: به خاموشى بدل شد نغمه هاى دلفريب من
شماره ٦٣٠: نبندد دشمن آتش زبان طرف از گزند من
شماره ٦٣١: سبک جولانتر از برق است حسن لاله زار من
شماره ٦٣٢: به يک خميازه گل طى شد ايام بهار من
شماره ٦٣٣: نشد کم در حريم وصل يک مو پيچ و تاب از من
شماره ٦٣٤: ز بى عشقى بهار زندگى دامن کشيد از من
شماره ٦٣٥: نشان از بى وجودى نيست در روى زمين از من
شماره ٦٣٦: به هم پيوسته از بس در حريم سينه داغ من
شماره ٦٣٧: نبالد بر خود از شهرت دل نازک خيال من
شماره ٦٣٨: گهى در بحر سرگردان و گاهى در سرابم من
شماره ٦٣٩: ندارد جوهر افشاى غم، تيغ زبان من
شماره ٦٤٠: نه امروزست گرم از داغ سوداى تو نان من
شماره ٦٤١: ز بس دامن کشد در خون مردم نازنين من
شماره ٦٤٢: ز آه من ندارد هيچ پروا کج کلاه من
شماره ٦٤٣: اگر اشک پشيمانى نگردد عذرخواه من
شماره ٦٤٤: به خون غلطد چمن از ناله دردآشناى من
شماره ٦٤٥: دل نشکسته نتوان برد از ارض و سما بيرون
شماره ٦٤٦: به جز خالش که خط عنبرين فام آورد بيرون
شماره ٦٤٧: ز بزم وصل ذوق انتظارم مى کشد بيرون
شماره ٦٤٨: منه زنهار اى غافل ز حد خود قدم بيرون
شماره ٦٤٩: ز ابر آن روز آيد روشنى بخش جهان بيرون
شماره ٦٥٠: چو آيد از چمن آن يوسف گل پيرهن بيرون
شماره ٦٥١: شنيدم دختر رز را ز محفل کرده اى بيرون
شماره ٦٥٢: نيم غمگين که مرگ آرد مرا از زندگى بيرون
شماره ٦٥٣: اگر پوشيده گردد ديگران را تن ز پيراهن
شماره ٦٥٤: عالمى نيست که عزلت نبود بهتر از آن
شماره ٦٥٥: آب شد بس که در آتشکده دل پيکان
شماره ٦٥٦: اى لب لعل تو مهر لب شيرين سخنان
شماره ٦٥٧: نيست بى مغز حقيقت سخن خودشکنان
شماره ٦٥٨: چشم خورشيد به رخسار تو باشد روشن
شماره ٦٥٩: مى دهم گر چه به ظاهر چو قلم داد سخن
شماره ٦٦٠: چند دندان تأمل به جگر افشردن؟
شماره ٦٦١: ديده زان حسن به سامان چه تواند بردن؟
شماره ٦٦٢: در دل سخت تو نتوان به سخن جا کردن
شماره ٦٦٣: نيست مقدور علاج غم دنيا کردن
شماره ٦٦٤: باده با حوصله ما چه تواند کردن؟
شماره ٦٦٥: آه با ديده اختر چه تواند کردن؟
شماره ٦٦٦: با گرانجانى تن دل چه تواند کردن؟
شماره ٦٦٧: آه ما با دل جانان چه تواند کردن؟
شماره ٦٦٨: توبه از مى به چه تدبير توانم کردن؟
شماره ٦٦٩: گر چو شبنم دل خود آب توانى کردن
شماره ٦٧٠: پيش غافل سخن از پند و نصيحت راندن
شماره ٦٧١: نرسد هيچ کمالى به سخن سنجيدن
شماره ٦٧٢: بى بصيرت چه گل از غيب تواند چيدن؟
شماره ٦٧٣: سرد شد دست و دعا صبح به يک خنديدن
شماره ٦٧٤: پرده عيب جهان است نظر پوشيدن
شماره ٦٧٥: من و دزديده در آن چاک گريبان ديدن
شماره ٦٧٦: نيست ممکن ز سخن سير توان گرديدن
شماره ٦٧٧: کار درياست ز هر موج خطر خنديدن
شماره ٦٧٨: چند چون مردم کوتاه نظر خنديدن؟
شماره ٦٧٩: خون پامال بود شبنم گلزار وطن
شماره ٦٨٠: خاک ره باش و تماشاى تن آسانى کن
شماره ٦٨١: روى از خلق نگردانده به حق روى مکن
شماره ٦٨٢: عاشق سلسله زلف گرهگيرم من
شماره ٦٨٣: لب به نيسان نگشايد صدف ديده من
شماره ٦٨٤: مى کند آن که علاج دل بيچاره من
شماره ٦٨٥: غنچه از باده نگردد گل خميازه من
شماره ٦٨٦: دلنشين است ز بس گوشه غمخانه من
شماره ٦٨٧: گو مکن سايه کسى بر سر ديوانه من
شماره ٦٨٨: غم دنيا نبود در دل ديوانه من
شماره ٦٨٩: نيست امروز ز مژگان گهرافشانى من
شماره ٦٩٠: من که بيخود شدم از مي، چه کند ساز به من؟
شماره ٦٩١: نشود دام رهم جلوه هر تر دامن
شماره ٦٩٢: داغ بر دل شدم از انجمن يار برون
شماره ٦٩٣: جام مى غم ز دل تنگ نيارد بيرون
شماره ٦٩٤: ز آستين دست تو گر يک سحر آيد بيرون
شماره ٦٩٥: اشک خونين نه ز هر آب و گل آيد بيرون
شماره ٦٩٦: خار غم از دل عشاق کم آيد بيرون
شماره ٦٩٧: عقل سالم ز مى ناب نيايد بيرون
شماره ٦٩٨: راز عشق از دل غمناک نيايد بيرون
شماره ٦٩٩: غم به اشک از دل غمناک نيايد بيرون
شماره ٧٠٠: شور عشق از دل ديوانه نيايد بيرون
شماره ٧٠١: چون دهد چشم ترم اشک به دامان بيرون
شماره ٧٠٢: نيست در روى زمين سيمبرى بهتر ازين
شماره ٧٠٣: حذر کن از عرق روى لاله رخساران
شماره ٧٠٤: به شکر اين که نه اي، اى صراحى از دوران
شماره ٧٠٥: هلال سيل فنايند خانه پردازان
شماره ٧٠٦: خمار سوخت مرا ساقيا شراب رسان
شماره ٧٠٧: صداى پا نبود در خرام درويشان
شماره ٧٠٨: مخور ز حرف خنک بر دماغ سوختگان
شماره ٧٠٩: دل دو نيم بود ذوالفقار زنده دلان
شماره ٧١٠: اگر چه خاک کند کشته از نظر پنهان
شماره ٧١١: نمى شود سخن راست در دهان پنهان
شماره ٧١٢: زهى ز صافى چشم تو چشم جان روشن
شماره ٧١٣: به آه گرم ز خود پاک مى توان رفتن
شماره ٧١٤: سخن ز مهر و وفا با تو بى وفا گفتن
شماره ٧١٥: به درد و داغ توان گشت کامياب سخن
شماره ٧١٦: به رنگ بى جگران رگ به نيشتر دادن
شماره ٧١٧: خوش است مشق قناعت ز بوريا کردن
شماره ٧١٨: ز دور تا بتوان سير گلستان کردن
شماره ٧١٩: گرفتم اين که نظر باز مى توان کردن
شماره ٧٢٠: ز عشق صبر تمنا نمى توان کردن
شماره ٧٢١: خجل ز کوشش تدبير بايدم بودن
شماره ٧٢٢: مرا که دست به خواب است وقت گل چيدن
شماره ٧٢٣: زکات صحت جسم است خسته پرسيدن
شماره ٧٢٤: خوش است فصل بهاران شراب نوشيدن
شماره ٧٢٥: ز سينه غم به مى ناب مى توان چيدن
شماره ٧٢٦: مباش درصدد بى شمار خنديدن
شماره ٧٢٧: مکن تعجب اگر شد چراغ ما روشن
شماره ٧٢٨: چنان که سرمه سواد نظر کند روشن
شماره ٧٢٩: ز نور شمع چه مقدار جا شود روشن؟
شماره ٧٣٠: مرا ز لاله چراغ نظر شود روشن
شماره ٧٣١: رواق چرخ شد از شمع کلک من روشن
شماره ٧٣٢: نظر به زلف و خط آن بهشت سيما کن
شماره ٧٣٣: به آب و گل چه فرو رفته اى نظر وا کن
شماره ٧٣٤: شکوه عشق جهانگير را تماشا کن
شماره ٧٣٥: حضور مى طلبى سينه را مصفا کن
شماره ٧٣٦: بپوش چشم ز وضع جهان و عشرت کن
شماره ٧٣٧: دميد صبح، سر از خواب بيخودى برکن
شماره ٧٣٨: ترا که گفت وطن زير چراغ اخضر کن؟
شماره ٧٣٩: کرم به ابر سبکدست همچو عمان کن
شماره ٧٤٠: قدم ز خويش برون نه فلک سوارى کن
شماره ٧٤١: به رنگ سرو درين باغ زندگانى کن
شماره ٧٤٢: نظر دلير به رخسار آفتاب مکن
شماره ٧٤٣: ز باده توبه در ايام نوبهار مکن
شماره ٧٤٤: هواى جام صبوح و مى شبانه مکن
شماره ٧٤٥: صبا برون نرود از غبار خاطر من
شماره ٧٤٦: زمين به لرزه درآيد ز دل تپيدن من
شماره ٧٤٧: به تن علاقه ندارد روان ساده من
شماره ٧٤٨: اگر به سوخته جانى رسد شراره من
شماره ٧٤٩: ز جوش نشأه به تنگ آمده است شيشه من
شماره ٧٥٠: هلاک جلوه برق است آشيانه من
شماره ٧٥١: شده است در همه عالم سمر غريبى من
شماره ٧٥٢: رحيم شد دل دشمن ز ناتوانى من
شماره ٧٥٣: کسى که مى نهد از حد خود قدم بيرون
شماره ٧٥٤: ز تن شکفته رود جان صادقان بيرون
شماره ٧٥٥: لب ترا خط سبز آمد از کمين بيرون
شماره ٧٥٦: غم حريص ز دينار مى شود افزون
شماره ٧٥٧: ز نقش چپ رود آب سيه به جوى نگين
شماره ٧٥٨: ز بى قرارى من مى کند سفر بالين
شماره ٧٥٩: در آتش است نعل مى ناب ديگران
شماره ٧٦٠: خون دل است باده گلفام عاشقان
شماره ٧٦١: چرخ مقوس است ترا خانه کمان
شماره ٧٦٢: گشتم غبار و غيرت ناورد من همان
شماره ٧٦٣: مژگان او ز سنگ کند جوى خون روان
شماره ٧٦٤: چند اى دل غمين به مداران گريستن؟
شماره ٧٦٥: خامى بود سر از پى دنيا گذاشتن
شماره ٧٦٦: امروز رخ نشسته به خون جگر سخن
شماره ٧٦٧: بوى گل و نسيم صبا مى توان شدن
شماره ٧٦٨: پيش قضاى حق دم چون و چرا مزن
شماره ٧٦٩: خاکم به چشم در نگه واپسين مزن
شماره ٧٧٠: دلهاى صيقلى بود آيينه دار حسن
شماره ٧٧١: دل را به هم شکن که فروزان شود ز حسن
شماره ٧٧٢: دل را به آتش نفس گرم آب کن
شماره ٧٧٣: ساقى دميد صبح قدح پر شراب کن
شماره ٧٧٤: از آب زندگى به شراب التفات کن
شماره ٧٧٥: چون آفتاب و ماه نظر را بلند کن
شماره ٧٧٦: ساقى دميد صبح، علاج خمار کن
شماره ٧٧٧: مژگان خود به اشک جگرگون طراز کن
شماره ٧٧٨: يا حلقه ارادت ساغر به گوش کن
شماره ٧٧٩: عمر عزيز را به مى ناب صرف کن
شماره ٧٨٠: پيش از وصال، ترک تمناى خام کن
شماره ٧٨١: دل از گناه پاک چو دارالسلام کن
شماره ٧٨٢: از زنگ کبر آينه خويش ساده کن
شماره ٧٨٣: از خود برون نرفته هواى سفر مکن
شماره ٧٨٤: در کارزار عشق حديث جگر مکن
شماره ٧٨٥: بيجا سخن چو طوطى شکرشکن مکن
شماره ٧٨٦: عرض صفا به اهل هنر مى کنى مکن
شماره ٧٨٧: در بيخودى گذشت زمان شباب من
شماره ٧٨٨: بارست خنده بر دل کلفت پرست من
شماره ٧٨٩: در کاسه سپهر کند خاک گرد من
شماره ٧٩٠: يک دل نشد گشاده ز گفت و شنيد من
شماره ٧٩١: همچشم آبله است دل اشکبار من
شماره ٧٩٢: دايم به يک قرار بود مشت خار من
شماره ٧٩٣: دلدار رفت و برد دل خاکسار من
شماره ٧٩٤: دل کى رسد به وصل تو اى سروناز من؟
شماره ٧٩٥: چون تخم سوخته است ز سودا دماغ من
شماره ٧٩٦: موقوف انقطاع بود اتصال من
شماره ٧٩٧: دل مى برد ز قند مکرر کلام من
شماره ٧٩٨: از دستبرد ناله آتش زبان من
شماره ٧٩٩: فيض نسيم صبح بود با فغان من
شماره ٨٠٠: در روز حشر سايه کوه گناه من