شماره ٤١٦: برده ام تا از سر کويت نشان خويشتن

غزلستان :: صائب تبریزی :: غزليات - بخش هشتم

افزودن به مورد علاقه ها
برده ام تا از سر کويت نشان خويشتن
هم به جان تو که بيزارم ز جان خويشتن
گه بر آتش مى نشاند، گه به آبم مى دهد
عاجزم در دست چشم خون فشان خويشتن
در ديار ما که از مغز قناعت آگهيم
طعمه مى سازد هما از استخوان خويشتن
اى که مى نازى به صبر خويشتن، آيينه هست
مى توان کرد از نگاهى امتحان خويشتن
گر گريبان چاک صبحى رو به مشرق آورى
آفتاب از شرم نگشايد دکان خويشتن
خويش را گم کرده ام از بس پريشان خاطرى
از سر زلف تو مى پرسم نشان خويشتن



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید