شماره ٤١: بس که چون برگ خزان ديده پريشان حالم
بس که چون برگ خزان ديده پريشان حالم
سايه خود را به زمين مى کشد از دنبالم
جگر پاره ولى نعمت سى روز من است
نکند دغدغه رزق پريشان حالم
کيست جز آينه و آب درين قحط آباد
که کند گريه به روز سفر از دنبالم
هر که را درد دلى هست به من شرح دهد
هر که را بار گرانى است منش حمالم
گه به خاکم کشد و گاه به خون غلطاند
چون پر تيره و بال تن من شد بالم
گريه سنگدل از بس که فشرده است مرا
خار در ديده آيينه زند تمثالم
باده صاف بود آينه طوطى من
در حريمى که لب جام نباشد لالم
آب در ديده آتش ز ترحم گردد
صائب آن شمع اگر شعله زند در بالم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده