غزليات - بخش دوم امير خسرو دهلوی
- شماره ١: من نشنيدم که خط بر آن نويسند
- شماره ٢: صبح دمان بخت من ز خواب در آمد
- شماره ٣: از در من دوش کان نگار در آمد
- شماره ٤: روى نکو بى وجود ناز نباشد
- شماره ٥: دلبر من دوش که مهمان رسيد
- شماره ٦: هر که به دنباله کامى بود
- شماره ٧: گل به تماشاى چمن مى رود
- شماره ٨: عشق تو هر لحظه فزون مى شود
- شماره ٩: گر جام غم فرستي، نوشم که غم نباشد
- شماره ١٠: سروى چو قامت تو در بوستان نباشد
- شماره ١١: من دلبرى نديدم کش زين نهاد باشد
- شماره ١٢: چندان که يار ما را در حسن ناز باشد
- شماره ١٣: ما را ز کوى جانان عزم سفر نباشد
- شماره ١٤: در شهر فتنه اى شد، مى دانم از که باشد
- شماره ١٥: هر لحظه چشم شوخت ناز دگر فروشد
- شماره ١٦: بر آسمان پريوش چون ماه ما برآيد
- شماره ١٧: چون بينم اينکه رويت در چشم ديگر آيد
- شماره ١٨: هر بار کان پريوش در کوى من در آيد
- شماره ١٩: امروز چيست کز در جانان برون نيامد؟
- شماره ٢٠: گر بر عذار سيمين زلفش دوتو نماند
- شماره ٢١: دل شد ز دست ما را با يار ما که گويد؟
- شماره ٢٢: مستان چشم اويم از ما خمار نايد
- شماره ٢٣: چشم ز دورى تو دور از تو خون فشاند
- شماره ٢٤: زلفت که هر خم از وى در شانه مى نگنجد
- شماره ٢٥: دل بى رخ تو صورت جان را نمى شناسد
- شماره ٢٦: زين پيشتر چنين دلت از سنگ و رو نبود
- شماره ٢٧: عهدى که بود با منت، آن گوييا نبود
- شماره ٢٨: دى مست بوده ام که ز خويشم خبر نبود
- شماره ٢٩: يارى که بر جدايى اويم گمان نبود
- شماره ٣٠: دى زخم ناخنش به رخ چمن سمن چه بود؟
- شماره ٣١: يارب، چه بود امشب و مهمان من که بود؟
- شماره ٣٢: يارب که دوش غايب من خانه که بود؟
- شماره ٣٣: آن دل که دايمش سر بستان و باغ بود
- شماره ٣٤: اهل خرد که از همه عالم بريده اند
- شماره ٣٥: ياران که زخم تير بلايت چشيده اند
- شماره ٣٦: رندان پاکباز که از خود بريده اند
- شماره ٣٧: لعل شکروشت که به جلاب شسته اند
- شماره ٣٨: اهل خرد که دل به جهان در نبسته اند
- شماره ٣٩: آن رهروان که گام به صدق و صفا زنند
- شماره ٤٠: درياب کز فراق تو جانم به لب رسيد
- شماره ٤١: باز آن شکار دوست، ز ابرو کمان کشيد
- شماره ٤٢: اى از فروغ روى تو خورشيد رو سفيد
- شماره ٤٣: باد آمد و ز گمشده من خبر نداد
- شماره ٤٤: دل جز ترا به سينه درون جايگه نداد
- شماره ٤٥: دل بى رخ تو در گل و گلشن نه ايستاد
- شماره ٤٦: ما را شکنج زلف تو در پيچ و تاب برد
- شماره ٤٧: خوبان گمان مبر که ز اولاد آدمند
- شماره ٤٨: اى همرهان که آگه از آن رفته منيد
- شماره ٤٩: دل در هوايت، اى بت عيار، جان دهد
- شماره ٥٠: دل باز سوى آن بت بدخو چه مى رود؟
- شماره ٥١: عمرم در آرزوى تو رفته ست و مى رود
- شماره ٥٢: افسوس ازين حيات که بر باد مى رود
- شماره ٥٣: باز آن سوار مست به نخچير مى رود
- شماره ٥٤: چشم تو خفته ايست که در خواب مى رود
- شماره ٥٥: دل مى برى به رفتن و هر کو چنان زود
- شماره ٥٦: اين دل که هر شبيش ز سالى فزون رود
- شماره ٥٧: سوداى ديدن تو ز ديدن نمى رود
- شماره ٥٨: شبها اسير دردم و خوابم نمى برد
- شماره ٥٩: سيمين زنخ که طره عنبرفشان برد
- شماره ٦٠: آن نخل تر که آب ز جوى جگر خورد
- شماره ٦١: عشقت خبر ز عالم بيهوشى آورد
- شماره ٦٢: ناگاه پيش ازان که کسى را خبر شود
- شماره ٦٣: هر شب دلم ز دست خيالت زبون شود
- شماره ٦٤: هر روز چشم من به جمالى فرو شود
- شماره ٦٥: دل رفت و آرزوى تو از دل نمى شود
- شماره ٦٦: کارى ست در سرم که به سامان نمى شود
- شماره ٦٧: زان گل که اندکى بته مشک ناب شد
- شماره ٦٨: بر من کنون که بى تو جهان تيره فام شد
- شماره ٦٩: باز اين دلم خدنگ بلا را نشانه شد
- شماره ٧٠: گفتى دلت مرا شد و از من جدا نشد
- شماره ٧١: از حال مات هيچ حکايت نمى رسد
- شماره ٧٢: باد صبا ز نافه چينت نمى رسد
- شماره ٧٣: يارى کس از کرشمه و خوبى نشان بود
- شماره ٧٤: ترکى و خوبروي، کسى کاينچنين بود
- شماره ٧٥: مشتاق چون نظاره آن سيمبر کند
- شماره ٧٦: چشمت که قصد جان من ناتوان کند
- شماره ٧٧: شوخى نگر که آن بت عيار مى کند
- شماره ٧٨: تا چين زلف بر رخ دلدار نشکند
- شماره ٧٩: چون طره تو سلسله بر ياسمين نهد
- شماره ٨٠: چشم فسونگر تو که داد فسون دهد
- شماره ٨١: هر گاه مرغى از سر شاخى نوا زند
- شماره ٨٢: يک روز يار اگر قدمى سوى من زند
- شماره ٨٣: آن خون که گاه مستى از آن مست ما چکد
- شماره ٨٤: شبى که دلبرم از بام همچو ماه برآيد
- شماره ٨٥: به بام خويش چو آن ماه کج کلاه برآيد
- شماره ٨٦: چون آن بت از سر کو با هزار ناز برآيد
- شماره ٨٧: چو ترک مست من آلوده شراب در آيد
- شماره ٨٨: دلم ز دست برفته ست و پيش باز نيابد
- شماره ٨٩: مهى گذشت که چشمم خبر ز خواب ندارد
- شماره ٩٠: کمند زلف تو عشاق را به کوى تو آرد
- شماره ٩١: مبند دل به جهان کاين جهان پشيز نير زد
- شماره ٩٢: از آنگهى که گشادم به رويت اين نظر خود
- شماره ٩٣: ز حد گذشت غم ما و آن نگار نپرسيد
- شماره ٩٤: گمان مبر که مرا هيچ کس به جاى تو باشد
- شماره ٩٥: ز گشت مست رسيد و به هوش خويش نبود
- شماره ٩٦: مرا به صبح ازل جز رخت دليل نبود
- شماره ٩٧: نماز شام که آن مه مرا جمال نمود
- شماره ٩٨: گل و شکوفه همه هست و يار نيست، چه سود؟
- شماره ٩٩: مهى بر آمد و از ماه من خبر نرسيد
- شماره ١٠٠: چمن ز سبزه خطى بر رخ جميل کشيد
- شماره ١٠١: مبصران که مزاج جهان شناخته اند
- شماره ١٠٢: به ديده و دل من دوست خانه مى طلبد
- شماره ١٠٣: اگر ز حال من آن شوخ را خبر باشد
- شماره ١٠٤: در آن هجوم که يار تو پادشا باشد
- شماره ١٠٥: کسى که عشق نورزد سياه دل باشد
- شماره ١٠٦: چه شد که يار بر آهنگ کين برون آمد؟
- شماره ١٠٧: ز خانه دوش که آن غمزه زن برون آمد
- شماره ١٠٨: فغان که جان من از عاشقى به جان آمد
- شماره ١٠٩: گل رسيد و هر کسى سوى گلستان مى رود
- شماره ١١٠: دل مرا چو ز روى تو ياد مى آيد
- شماره ١١١: بيا نظاره کن، اى دل که يار مى آيد
- شماره ١١٢: بهار بى رخ گلرنگ تو، چه کار آيد؟
- شماره ١١٣: لبالب آر قدح کز گلو فرود آيد
- شماره ١١٤: کسى که شمع جمال تو در نظر دارد
- شماره ١١٥: کسى که بهر تو جان باختن هوس دارد
- شماره ١١٦: کسى که يار وفادار و مهربان دارد
- شماره ١١٧: بتم چو روى سوى خانه کتاب آرد
- شماره ١١٨: صبا نسيمى از آن آشنا نمى آرد
- شماره ١١٩: نظر ز روى تو خورشيد بر نمى گيرد
- شماره ١٢٠: سپيده دم که جهانى ز خواب برخيزد
- شماره ١٢١: غمم بکشت به کار جهان که پردازد
- شماره ١٢٢: جهان چه بينم، چون ديدنى نمى ارزد
- شماره ١٢٣: به راه عشق سلامت چگونه در گنجد؟
- شماره ١٢٤: خطى که بر سمن آن گلعذار بنويسد
- شماره ١٢٥: سرم فدات چو تيغ تو گرد سر گردد
- شماره ١٢٦: چو نقش چشم توام در دل حزين گردد
- شماره ١٢٧: دلى که نرگس مستش به ناز بستاند
- شماره ١٢٨: اگر نسيم صبا زلف او برافشاند
- شماره ١٢٩: نسيم زلف تو دل را درون بجنباند
- شماره ١٣٠: اگر ز پيش برانى مرا که بر خواند
- شماره ١٣١: کسى که بوى تواش در دماغ مى افتد
- شماره ١٣٢: وفا ز يار جفاکار چون نمى آيد
- شماره ١٣٣: کدام شب که ترا در کنار خواهم کرد؟
- شماره ١٣٤: نه بخت آنکه به موى تو راه خواهم کرد
- شماره ١٣٥: اگر چه با تو حديث جفا بخواهم کرد
- شماره ١٣٦: مرا غمى ست که پيدا نمى توانم کرد
- شماره ١٣٧: شب اوفتاد و غمم باز کار خواهد کرد
- شماره ١٣٨: منم که تا زيم از عشق مست خواهم بود
- شماره ١٣٩: نه پيش از اين مژه زينگونه خونفشانم بود
- شماره ١٤٠: صبا ز زلف تو بويى به عاشقان آورد
- شماره ١٤١: خطاب طلعت تو نامه زمين کردند
- شماره ١٤٢: چو خط سبز تو بر آفتاب بنويسند
- شماره ١٤٣: جماعتى که ز هم صحبتان جدا باشند
- شماره ١٤٤: نه با تو نسبت سرو چمن شود پيوند
- شماره ١٤٥: جوان و پير که در بند مال و فرزندند
- شماره ١٤٦: فسرده را سخن از عاشقى نبايد راند
- شماره ١٤٧: چو کارهاى جهان است جمله بى بنياد
- شماره ١٤٨: دل ز تو بى غم نتوانيم کرد
- شماره ١٤٩: تا رخ تو زلف ترا پيش کرد
- شماره ١٥٠: در تو کسانى که نظر مى کنند
- شماره ١٥١: مگر فتنه عشق بيدار شد
- شماره ١٥٢: سبزه ها نو دميد و يار نيامد
- شماره ١٥٣: نافه چين ز خاک کوى تو زاد
- شماره ١٥٤: داد من آن بت طراز نداد
- شماره ١٥٥: داد خواهم، اگر بخواهى داد
- شماره ١٥٦: زلف يار مرا به باد دهيد
- شماره ١٥٧: عاشقان را چو نامه باز کنيد
- شماره ١٥٨: جان سرانگشت آن نگارين ديد
- شماره ١٥٩: تا ترا جسم و جان شکار بود
- شماره ١٦٠: پيش روى تو ياسمين که بود؟
- شماره ١٦١: دل که نز عشق پاره پاره بود
- شماره ١٦٢: عشق تو هرگزم ز سر نرود
- شماره ١٦٣: دل ز ناديدنت به جان نشود
- شماره ١٦٤: يار ما را از آن خويش نشد
- شماره ١٦٥: هر که بر گفته تو گوش نهاد
- شماره ١٦٦: لاله پيش رخت کله بنهد
- شماره ١٦٧: عاشقى مرد را سزاى دهد
- شماره ١٦٨: هر که دل با غم تو يار کند
- شماره ١٦٩: صبح پيش رخ تو دم نزند
- شماره ١٧٠: از دهانت سخن به کام رسد
- شماره ١٧١: وقت آن شد که گل شکفته شود
- شماره ١٧٢: لب لعل تو جز به جان نبرد
- شماره ١٧٣: از نکو بد نگو نمى آيد
- شماره ١٧٤: مدتى شد که يار مى نايد
- شماره ١٧٥: شب که بادم ز سوى يار آمد
- شماره ١٧٦: هر کرا خال عنبرين باشد
- شماره ١٧٧: هر که را ياريار مى افتد
- شماره ١٧٨: ديده با تو چو هم نظر گردد
- شماره ١٧٩: عاشق از سينه جان برون گيرد
- شماره ١٨٠: با تو در سينه جان نمى گنجد
- شماره ١٨١: شيوه کان ترک ماهرو داند
- شماره ١٨٢: ديده در خون سزاى مى بيند
- شماره ١٨٣: شحنه غم دواسپه مى آيد
- شماره ١٨٤: دهنت را نفس نمى بيند
- شماره ١٨٥: اگر آن ماه مهربان گردد
- شماره ١٨٦: خم زلفت که مشک چين آمد
- شماره ١٨٧: دل ز روى تو دور نتوان کرد
- شماره ١٨٨: دلبرم بى وفاست، چتوان کرد
- شماره ١٨٩: با رخت شب چراغ نتوان کرد
- شماره ١٩٠: آنچه يک چند آب حيوان کرد
- شماره ١٩١: دل بدين و بدو نخواهم داد
- شماره ١٩٢: دل با درد را کجا يابند؟
- شماره ١٩٣: شکن زلف باز خواهى کرد
- شماره ١٩٤: مناز، اى بت چين، که چين هم نماند
- شماره ١٩٥: اگر دلبرى چون تو جايى برآيد
- شماره ١٩٦: چو آن شوخ شب در دل زار گردد
- شماره ١٩٧: بدان دلفريبى که گيتى نمايد
- شماره ١٩٨: بر آن است جانم که ناگه برآيد
- شماره ١٩٩: ز من بشنو، اى دل که خوبان چه چيزند؟
- شماره ٢٠٠: خوش آن شب که چشمم بر آن ناى بود
- شماره ٢٠١: تو گر خويشتن را بخواهى نمود
- شماره ٢٠٢: دو چشمت که تير بلا مى زند
- شماره ٢٠٣: لبش در شکر خنده جان مى برد
- شماره ٢٠٤: دل از بند زلفت رها کى شود؟
- شماره ٢٠٥: شبى آن پسر دل من ستد، اگر اين طرف گذرى کند
- شماره ٢٠٦: تو رفته اى و ز تو نامه اى به من نرسد
- شماره ٢٠٧: از اشک من به کويت جز سرخ گل نرويد
- شماره ٢٠٨: زلفت، صنما، تافته چندين چه نشيند؟
- شماره ٢٠٩: اگر سرو من در چمن جا بگيرد
- شماره ٢١٠: به هر جنبش که در زلفت ز باد صبحگاه افتد
- شماره ٢١١: بيا ساقى و مى در ده که گل در بوستان آمد
- شماره ٢١٢: هوايى خرم است و هر طرف باران همى بارد
- شماره ٢١٣: هوايى خرم است و ابر لولوبار مى بارد
- شماره ٢١٤: چو صبح از روى نورانى نقاب تار بگشايد
- شماره ٢١٥: سفيده دم چو در از ابر درفشان بچکد
- شماره ٢١٦: هواى بوستان خوش گشت و باده لطف جان دارد
- شماره ٢١٧: دل از رخ تو به گل هاى تازه رو نرود
- شماره ٢١٨: رسيد موسم عيد و صلاى مى درداد
- شماره ٢١٩: آنى که از کرشمه و نازت سرشته اند
- شماره ٢٢٠: به کوى عاشقى از عافيت نشان ندهند
- شماره ٢٢١: باز ابر آمد و بر سبزه درافشانى کرد
- شماره ٢٢٢: حد حسنت گر اهل دل بدانند
- شماره ٢٢٣: خوش آن شبى که سرم زير پاى يار بماند
- شماره ٢٢٤: دل شد ز دست و بر مژه از خون نشان بماند
- شماره ٢٢٥: عشاق دل غمزده را شاد نخواهند
- شماره ٢٢٦: عشاق هر شب از تو به خوناب خفته اند
- شماره ٢٢٧: غارت عشقت رسيد، رخت دل از ما ببرد
- شماره ٢٢٨: گر چه خوبان ز مه فزون باشند
- شماره ٢٢٩: ياران که بوده اند ندانم کجا شدند؟
- شماره ٢٣٠: آن مست ناز جان جهان که مى رود
- شماره ٢٣١: اى اهل دل نخست ز جان ترک جان کنيد
- شماره ٢٣٢: ببار باده روشن که صبح روى نمود
- شماره ٢٣٣: پاى ناز ارچه گهى جانب ما نگذارد
- شماره ٢٣٤: تنها غم خود گفتن با يار چه خوب آيد؟
- شماره ٢٣٥: جهان به خواب و شبى چشم من نياسايد
- شماره ٢٣٦: ترکى که جست و جوى دل من جز او نبود
- شماره ٢٣٧: چو باد صبح به آن سرو خوش خرام شود
- شماره ٢٣٨: دلى کاو عاشق روييست در گلزار نگشايد
- شماره ٢٣٩: دلدار مرا بهره بجز غم نفرستاد
- شماره ٢٤٠: دست ز کار شد مرا، دست به يار در نشد
- شماره ٢٤١: تو کز سوزم نه اى واقف، دلت بر من نمى سوزد
- شماره ٢٤٢: ز هجر سوخته شد جان من سپند تو باد
- شماره ٢٤٣: صبا چو در سر آن زلف نيم تاب شود
- شماره ٢٤٤: غم کشت مرا آن بت نوشاد نيامد
- شماره ٢٤٥: کدام دل که تو غمزده زدى فگار نشد؟
- شماره ٢٤٦: گل آمد و ز دوست صبايى نمى رسد
- شماره ٢٤٧: کسى که ديدن آن ترک باده نوش رود
- شماره ٢٤٨: کسى که ديدن آن چشم خوابناک رود
- شماره ٢٤٩: گذشت مجلس عيش و خمار مى نرود
- شماره ٢٥٠: ز من به خاطر آن نازنين که ياد دهد؟
- شماره ٢٥١: هوايى در سرم افتاده، جانم خاک خواهد شد
- شماره ٢٥٢: هميشه از نمکت شور در جگر باشد
- شماره ٢٥٣: از خط او نسخه سبزه به صحرا ببرد
- شماره ٢٥٤: در گريه خون عاشقى کو خان و مان راتر نهد
- شماره ٢٥٥: ز دورى تو چو خونابه من افزون شد
- شماره ٢٥٦: شبى گر آن پسر نازنين به ما برسد
- شماره ٢٥٧: گر حسن تو آفاق پر آوازه ندارد
- شماره ٢٥٨: چون گشادى دهان شکر خند
- شماره ٢٥٩: به ره جولان که دى سلطان من زد
- شماره ٢٦٠: حديث حسن تو زين پس کفايتى برسد
- شماره ٢٦١: اگر از خطت سبزه صحرا بگيرد
- شماره ٢٦٢: مهرى که بود با منت، آن گوييا نبود
- شماره ٢٦٣: سوار چابک من پيش چشم من مگذر
- شماره ٢٦٤: امروز که از باران شد سبزه رعنا تر
- شماره ٢٦٥: بيا، جانا، رضاى من نگهدار
- شماره ٢٦٦: نگارا، چشم رحمت سوى من دار
- شماره ٢٦٧: مسلمانان، گرفتارم گرفتار
- شماره ٢٦٨: چنان چشمى ز رويم دور مى دار
- شماره ٢٦٩: اى دل، ز بتان دو ديده برگير
- شماره ٢٧٠: اى لعل لبت چو بر شکر شير
- شماره ٢٧١: اى بر دلم از فراق صدبار
- شماره ٢٧٢: اى شمع، رخ تو مطلع نور
- شماره ٢٧٣: در سينه دارم کوه غم، داند اگر يار اين قدر
- شماره ٢٧٤: جاني، ندانم اين چنين با زندگاني، اى پسر
- شماره ٢٧٥: صبح است و دهر از خرمى چون روضه رضوان نگر
- شماره ٢٧٦: اى از تو خوبان خوردن خون تو از همه خونخواره تر
- شماره ٢٧٧: ماه نديدى ار دلا، يار چو ماه من نگر
- شماره ٢٧٨: اى به تپيدن از تو دل، هوش که مى برى مبر
- شماره ٢٧٩: گر تو کلاه کج نهي، هوش ز ما شود مگر
- شماره ٢٨٠: اى ز چون تو بت شده، صد پارسا زنار دار
- شماره ٢٨١: اى چراغ جانم از شمع جمالت نور دار
- شماره ٢٨٢: يا رب، اين ماييم از آن جان و جهان افتاده دور
- شماره ٢٨٣: گر هنر دارى مرنج، ار کم نشينى بر ستور
- شماره ٢٨٤: يا رب، آن رويست يا گلبرگ خندان در نظر
- شماره ٢٨٥: اى ترا در زير هر لب شکرستانى دگر
- شماره ٢٨٦: پرتو خورشيد بين تابنده از روى قمر
- شماره ٢٨٧: مى نيايد چشم من بر آستان او گذر
- شماره ٢٨٨: خوش بود باده گلرنگ در ايام بهار
- شماره ٢٨٩: يکى امروز سر زلف پريشان بگذار
- شماره ٢٩٠: زلفت از باد دگر باشد و از شانه دگر
- شماره ٢٩١: گر زمين جان برود، باد هوايى کم گير
- شماره ٢٩٢: سر به کوى عشق غلتانيده گير
- شماره ٢٩٣: اى رخت از مه جهان آراى تر
- شماره ٢٩٤: با تو در سينه نفس را چه گذر
- شماره ٢٩٥: در عشق باز خود را ديوانه کردم از سر
- شماره ٢٩٦: جولان تو سنش بين، هر سو غبار ديگر
- شماره ٢٩٧: اى باد صبحدم، خبر آشنا بيار
- شماره ٢٩٨: اى دل، ازين خرابه وحشت کرانه گير
- شماره ٢٩٩: اى شهسوار، دست به سوى عنان مبر
- شماره ٣٠٠: از چشم تو که هست ز تو جان شکارتر
- شماره ٣٠١: هر شب منم ز هجر پريشان و ديده تر
- شماره ٣٠٢: نه نرگس است ز چشم خوش تو عربده جوتر
- شماره ٣٠٣: رضاى من طلب امشب، طريق ناز مگير
- شماره ٣٠٤: قمر بريد ز من مهر و من خراب قمر
- شماره ٣٠٥: منم به خانه، تن اينجا و جان به جاى دگر
- شماره ٣٠٦: رخ گل خوش است و از وى رخت، اى نگار، خوش تر
- شماره ٣٠٧: سپيده دم که گهربار بر در گلزار
- شماره ٣٠٨: آراست همه عرصه آفاق به زيور
- شماره ٣٠٩: اى سرم را به خاک پات نياز
- شماره ٣١٠: فزون شد عشق جانان روز تا روز
- شماره ٣١١: ز من چو دل ربودى رفت جان نيز
- شماره ٣١٢: گشادى چشم خواب آلود را باز
- شماره ٣١٣: بر جان من شکسته دل باز
- شماره ٣١٤: مبتلا شد چون دل مسکين به زلف يار باز
- شماره ٣١٥: در فراقش رود خون از ديده مى بارم هنوز
- شماره ٣١٦: مست من چون جرعه نوشي، باده اى بر من بريز
- شماره ٣١٧: سويم آن نرگس بى خواب نبيند هرگز
- شماره ٣١٨: رويت از خوى همه پر در خوشاب است امروز
- شماره ٣١٩: دل ز تن بردى و در جانى هنوز
- شماره ٣٢٠: تن پير گشت و آرزوى دل جوان هنوز
- شماره ٣٢١: افتادگان راه توييم از سر نياز
- شماره ٣٢٢: کجا بود من مدهوش را حضور نماز!
- شماره ٣٢٣: خيال دوست به چشم من اندر آمد باز
- شماره ٣٢٤: دميد صبح مبارک طلوع، ساقي، خيز
- شماره ٣٢٥: نازنينان و چاربالش ناز
- شماره ٣٢٦: شب زلف تو شد نشانه روز
- شماره ٣٢٧: باد نوروز آمد و درهاى بستان کرده باز
- شماره ٣٢٨: بوستان بشکفت و روى لاله خندان گشت باز
- شماره ٣٢٩: يا مرا قربانى آن چشم شوخ و شنگ ساز
- شماره ٣٣٠: بر جمالت همچنان من عاشق زارم هنوز
- شماره ٣٣١: با پسته ميگون تو شکر چه کند کس؟
- شماره ٣٣٢: کار دلم از دست شد، اى دلربا، فريادرس
- شماره ٣٣٣: بيا که بزم طرب را چمن نهاد اساس
- شماره ٣٣٤: خرابى من از آن چشم پر خمارى پرس
- شماره ٣٣٥: دل ببردى به جنگجويى و بس
- شماره ٣٣٦: اى ز تو کارسازى همه کس
- شماره ٣٣٧: تعالى الله، چه دولت داشتم دوش
- شماره ٣٣٨: مرا کارى ست مشکل با دل خويش
- شماره ٣٣٩: دل من برد، نتوان يافت بازش
- شماره ٣٤٠: دل من چون شود دور از وثاقش
- شماره ٣٤١: اگر چه پرسش من نيست رايش
- شماره ٣٤٢: ماييم و شبى و يار در پيش
- شماره ٣٤٣: دزدانه در آمد از درم دوش
- شماره ٣٤٤: اى زده ناوکم به جان، يک دو سه چار و پنج و شش
- شماره ٣٤٥: پيش چشم خود مگو، گر با تو گويم سوز خويش
- شماره ٣٤٦: گر نه من ديوانه گشتم زين دل بدنام خويش
- شماره ٣٤٧: سالها خون خورده ام از بخت بى سامان خويش
- شماره ٣٤٨: اى جفا آموخته، از غمزه بدخوى خويش
- شماره ٣٤٩: گر مرا با بخت کارى نيست، گو هرگز مباش
- شماره ٣٥٠: مست و لايعقل گذشتم از در ميخانه دوش
- شماره ٣٥١: دل که برد از ما اگر چه مبتلا مى داردش
- شماره ٣٥٢: ما به جان درمانده و دل سوى ما مى خواندش
- شماره ٣٥٣: مشک تر بر مه پراگندى و شب مى خوانيش
- شماره ٣٥٤: دوش ما بوديم و جام باده و مهتاب خوش
- شماره ٣٥٥: خوش رفيقى او که گه گه در نظر مى آيدش
- شماره ٣٥٦: آيتى از رحمت آمد، گر چه سر تا پا تنش
- شماره ٣٥٧: شد دل من خون ز داغ هجر او يارب کيش
- شماره ٣٥٨: صبح دولت مى دمد از روى آن خورشيدوش
- شماره ٣٥٩: نام سرچشمه حيوان چه برى با دهنش؟
- شماره ٣٦٠: آن سخن گفتن تو هست هنوزم در گوش
- شماره ٣٦١: از خدنگ غمزه دلدوز خويش
- شماره ٣٦٢: زلف تو هر موى و بادى در سرش
- شماره ٣٦٣: آنکه از جان دوست تر مى دارمش
- شماره ٣٦٤: اى لب چون شکرت چشمه نوش
- شماره ٣٦٥: شاد باش، اى شب فرخنده دوش
- شماره ٣٦٦: رغم آن دل که نگهدارندش
- شماره ٣٦٧: خلق به هر کار و من برسر سوداى خويش
- شماره ٣٦٨: مستى گرفت شيوه آن چشم پر خمارش
- شماره ٣٦٩: خواهم که سير بينم روى چو ياسمينش
- شماره ٣٧٠: ديدم چو آفتابى در سايه کلاهش
- شماره ٣٧١: چندين شبم گذشت به کنج خراب خويش
- شماره ٣٧٢: شبها من و دلى و غمى بهر جان خويش
- شماره ٣٧٣: ابر خوش است و وقت خوش است و هواى خوش
- شماره ٣٧٤: دل برد و زهره نيست که آن باز خواهمش
- شماره ٣٧٥: هر بامداد تا به شبم بر سر رهش
- شماره ٣٧٦: فرشته مى ننويسد گناه دم به دمش
- شماره ٣٧٧: گر، اى نسيم، ترا ره دهنده در حرمش
- شماره ٣٧٨: ستمگرى که دلم شاد نيست جز به غمش
- شماره ٣٧٩: قبا و پيرهن او که مى رسد به تنش
- شماره ٣٨٠: کرشمه هاى سر زلف در بنا گوشش
- شماره ٣٨١: کسى که هست نظر بر جمال ميمونش
- شماره ٣٨٢: نظر ز ديده بدزدم چو بنگرم رويش
- شماره ٣٨٣: شد آن که پاى مرا بوسه مى زند او باش
- شماره ٣٨٤: ترک من، سر مکش ز پرده خويش
- شماره ٣٨٥: باغ بشکفت و سورى و سمنش
- شماره ٣٨٦: رفت دل، نيست روشنم حالش
- شماره ٣٨٧: لب نگر وان دهان خندانش
- شماره ٣٨٨: سوار من از من عنان در مکش
- شماره ٣٨٩: آن چشم سخنگو نگر و آن لب خاموش
- شماره ٣٩٠: او مى رود و عاشق مسکين گرانش
- شماره ٣٩١: به سنگى چون سگان از دور خرسندم ز دربانش
- شماره ٣٩٢: خضر در کوى او ره گم کند زان شکل موزونش
- شماره ٣٩٣: دل من دست بازى مى کند هر لحظه با مويش
- شماره ٣٩٤: زلفت که باد از هر طرف گه گه پريشان داردش
- شماره ٣٩٥: گه گه نظرى باز مدار از من درويش
- شماره ٣٩٦: نيايد گر چه هرگز از فرامش گشتگان يادش
- شماره ٣٩٧: گرم روزى به دست افتد کمند زلف دلبندش
- شماره ٣٩٨: هر کس نشسته شاد به کام و هواى خويش
- شماره ٣٩٩: ديده را زان سبزه نو رسته نوروزى ببخش
- شماره ٤٠٠: غم دل زان خورم کانجاست آن بالاى چون سيمش
- شماره ٤٠١: آمد بهار و شد چمن و لاله زار خوش
- شماره ٤٠٢: چون سبزه بر دميد ز گلزار يار خط
- شماره ٤٠٣: تا شد ز مطلع غيب خورشيد حسن طالع
- شماره ٤٠٤: چو مهر مى کند از مشرق پياله طلوع
- شماره ٤٠٥: گل ز بيم باد زير پرده مى دارد چراغ
- شماره ٤٠٦: شاه حسنى وز متاع نيکوان دارى فراغ
- شماره ٤٠٧: دى مى گذشت و سوى او دلها روان از هر طرف
- شماره ٤٠٨: دى مست مى رفتي، بتا، رو کرده از ما يک طرف
- شماره ٤٠٩: اى ز سوداى تو در دل رونق بازار عشق
- شماره ٤١٠: رسيد دوش ندايى ازين بلند رواق
- شماره ٤١١: دو چشمت آفت دلهاست هر يک
- شماره ٤١٢: اى باد، لطفى کن برو در کوى جانان ساکنک
- شماره ٤١٣: بوستان جلوه در گرفت اينک
- شماره ٤١٤: ترک سفيد روى و سيه چشم و لاله رنگ
- شماره ٤١٥: دل رفت ز تن بيرون دلدار همان در دل
- شماره ٤١٦: خهى در هر نظر چون خويش مقبول
- شماره ٤١٧: مرا بهرت خصومتهاست با دل
- شماره ٤١٨: نگارا، صحبت از اغيار بگسل
- شماره ٤١٩: زهى زلفت شکسته نرخ سنبل
- شماره ٤٢٠: مسلمانان برفت از دست من دل
- شماره ٤٢١: خيز که جلوه مى کند چهره دلگشاى گل
- شماره ٤٢٢: ترک من رفتم ز کويت گر ز من گشتى ملول
- شماره ٤٢٣: مى رود يار و مرا آزار مى ماند به دل
- شماره ٤٢٤: من مسکين چه کنم، پيش که گويم غم دل؟
- شماره ٤٢٥: رسته بودم مه من چندگه از زارى دل
- شماره ٤٢٦: اى فرق تا به پاى همه آرزوى دل
- شماره ٤٢٧: من نخواهم برد جان از دست دل
- شماره ٤٢٨: مده پندم که من در سينه سودايى دگر دارم
- شماره ٤٢٩: همى خواهم ترا بينم، نظر سويى که من دارم
- شماره ٤٣٠: من اين آه جگر سوز از دل پيمان شکن دارم
- شماره ٤٣١: برون آ اندکي، جانا که بسيار آرزو دارم
- شماره ٤٣٢: به ياد ديدن روى تو گلزار آرزو دارم
- شماره ٤٣٣: من آن خاکم که در راه وفا رو بر زمين دارم
- شماره ٤٣٤: نترسم از بلا چون ديده بر رخساره اى دارم
- شماره ٤٣٥: شبي، آسايشم نبود، عجب بيداريى دارم
- شماره ٤٣٦: به چشم تر دمى کاندر دل بريانش مى دارم
- شماره ٤٣٧: من و شبها و ياد آن سرکويى که من دانم
- شماره ٤٣٨: تويى در پيش من يا خود مه و پروين نمى دانم
- شماره ٤٣٩: چو خواهم با تو حال خود بگويم، جا نمى يابم
- شماره ٤٤٠: هميشه در فراقت با دل افگار مى گريم
- شماره ٤٤١: خراش سينه خود با يکى خونخوار مى گويم
- شماره ٤٤٢: بگويم حال خويشت، ليک از آزار مى ترسم
- شماره ٤٤٣: همه شب با دل خود نقش آن دلدار بربندم
- شماره ٤٤٤: تو سر مستى و من عاشق، بيا تا با تو در غلتم
- شماره ٤٤٥: نيارم تاب ديدن، دير ديرت بهر آن بينم
- شماره ٤٤٦: چمن چون بوى تو آرد، به بويت در چمن ميرم
- شماره ٤٤٧: سواره آمدى و صيد خود کردى دل و تن هم
- شماره ٤٤٨: ندانم کيست اندر دل که در جان مى خلد بازم
- شماره ٤٤٩: ز هجران روز من شب گشت و کى بودى چنين روزم
- شماره ٤٥٠: ز دستم شد عنان دل، چه داند کس که من چونم؟
- شماره ٤٥١: بدو بودم شبي، افسانه آن شب بگوييدم
- شماره ٤٥٢: نگارا، عزم آن دارم که جان در پايت افشانم
- شماره ٤٥٣: چو دادى مژده اين نعمتم کت روى بنمايم
- شماره ٤٥٤: سرو منى و از دل بستان خودت خوانم
- شماره ٤٥٥: سوداى سر زلفت کاندر دل و جان دارم
- شماره ٤٥٦: اى گل، صفت حسنت بر وجه حسن گويم
- شماره ٤٥٧: در ديده چه کار آيد؟ اين اشک چو بارانم
- شماره ٤٥٨: نبض دل شوريده رنجور گرفتيم
- شماره ٤٥٩: ما ترک رضاى دل خودکام گرفتيم
- شماره ٤٦٠: آن نرگس پر ناز و جفا را ز که دانيم؟
- شماره ٤٦١: ما از هوس روى بتان باز نياييم
- شماره ٤٦٢: جان زحمت خود برد و به جانان نرسيديم
- شماره ٤٦٣: عمرى شد و ما عاشق و ديوانه بمانديم
- شماره ٤٦٤: صافى مده، اى دوست که ما درد کشانيم
- شماره ٤٦٥: اى از نظرم رفته، نظر سوى که دارم؟
- شماره ٤٦٦: عاشق شدم و محرم اين کار ندارم
- شماره ٤٦٧: گمراه شدم، ره سوى جانان ز که پرسم؟
- شماره ٤٦٨: يارب، غم آن سرو خرامان به که گويم؟
- شماره ٤٦٩: هر دم غم خود با دل افگار بگويم
- شماره ٤٧٠: زين پاى ادب نيست که در کوى تو آيم
- شماره ٤٧١: بيا ساقى که ما در مى فتاديم
- شماره ٤٧٢: به رخ خاک درت رفتيم و رفتيم
- شماره ٤٧٣: همى دزدى ز من اندام چون سيم
- شماره ٤٧٤: سفر کردند ياران جان ما هم
- شماره ٤٧٥: ببستى چشم من ز افسون زبان هم
- شماره ٤٧٦: بتى هر روز بر دل مير سازم
- شماره ٤٧٧: خيالت بر دل خود شاه سازم
- شماره ٤٧٨: ز هر موى تو دل در بند دارم
- شماره ٤٧٩: مرا دل ده که من سنگى ندارم
- شماره ٤٨٠: غمت با اين و با آن گفتم، نگفتم
- شماره ٤٨١: شبى در کوى آن مه روى رفتم
- شماره ٤٨٢: به دست باد، کان سو جان فرستم
- شماره ٤٨٣: پرى رويى که من حيران اويم
- شماره ٤٨٤: دل بى عشق را من دل نگويم
- شماره ٤٨٥: ز عشقت بيقرارم، با که گويم؟
- شماره ٤٨٦: نهانى چند سوى يار بينم
- شماره ٤٨٧: منت هر شب که گرد کوى گردم
- شماره ٤٨٨: ز تو صد فتنه بر جان پيش ديدم
- شماره ٤٨٩: لبالب کن قدح ساقى که مستم
- شماره ٤٩٠: بيا، جانا، که جانت را بميرم
- شماره ٤٩١: نمى داند مه نامهربانم
- شماره ٤٩٢: امشب سوى دوست راه گيريم
- شماره ٤٩٣: ما دلشدگان بيقراريم
- شماره ٤٩٤: از دست غمت به ناله ماييم
- شماره ٤٩٥: ما عاشق روى نيکوانيم
- شماره ٤٩٦: آن مرغ که بود زيرکش نام
- شماره ٤٩٧: نه دست رسى به يار دارم
- شماره ٤٩٨: من کشته روى يار خويشم
- شماره ٤٩٩: اى روى تو عمر جاودانم
- شماره ٥٠٠: من عاشق آن رخ چو ماهم
- شماره ٥٠١: اى گريه، ترا چه شکر گويم؟
- شماره ٥٠٢: زان غمزه خونخوار جان افگار خوش مى آيدم
- شماره ٥٠٣: يارب، چه باشد گه گهى جانان در آغوش آيدم
- شماره ٥٠٤: مستم که امشب گوييا ميهاى پنهان خورده ام
- شماره ٥٠٥: امشب ميان نوخطان سرمست و غلتان بوده ام
- شماره ٥٠٦: اينک به کوى يار خود من بهر مردن مى روم
- شماره ٥٠٧: از غمزه ناوک زن شدي، آماج گاهت دل کنم
- شماره ٥٠٨: بسيار خواهم از نظر تا روى او يکسو کنم
- شماره ٥٠٩: هر دم بنتوانم که آن رخسار زيبا بنگرم
- شماره ٥١٠: جانم برون آمد ز غم، آخر به جانان کى رسم؟
- شماره ٥١١: خواهم دل خون گشته را از دست تو در خون کشم
- شماره ٥١٢: يک شب اگر من دور از آن گيسوى در هم اوفتم
- شماره ٥١٣: باز آمد آن وقتى که من از گريه در خون اوفتم
- شماره ٥١٤: ديدم بلاى ناگهان عاشق شدم، ديوانه هم
- شماره ٥١٥: هر سحرى به کوى تو شعله واى خود کشم
- شماره ٥١٦: بر در تو ز دشمنان گر چه که صد جفا کشم
- شماره ٥١٧: آن نه منم که از جفا دست ز يار در کشم
- شماره ٥١٨: ملکت عشق ملک شد از کرم الهيم
- شماره ٥١٩: گر گلى ندهى ز باغ خود به خارى هم خوشيم
- شماره ٥٢٠: اى خوش آن روزى که ما با يار خود خوش بوده ايم
- شماره ٥٢١: ما گرفتار غم و از خويشتن وامانده ايم
- شماره ٥٢٢: باده در ره، ساقيا، تا جاى در جانش کنيم
- شماره ٥٢٣: اى سفر کرده ز چشم و در دل و جانى مقيم
- شماره ٥٢٤: گر گذر افتد ترا در کوى جانان، اى نسيم
- شماره ٥٢٥: هر شبى چون ياد آن رخسار گلنارى کنم
- شماره ٥٢٦: بخت گويم نيست تا پيش تو سربازى کنم
- شماره ٥٢٧: بخت اگر يارى دهد چون جان در آغوشش کنم
- شماره ٥٢٨: منزل عشقت که من پوشيده در جان مى کنم
- شماره ٥٢٩: سايه وارم هر شب از سوداى زلفت، چون کنم؟
- شماره ٥٣٠: عزم آن دارم که از دل نقد جان بيرون کنم
- شماره ٥٣١: يک سخن گر زان لب شکرفشان بيرون کشم
- شماره ٥٣٢: نى مجال آن که او را از دل خود برکشم
- شماره ٥٣٣: اى خوش آن شبها که من در ديده خوابى داشتم
- شماره ٥٣٤: خرم آن روزى که من با دوست کارى داشتم
- شماره ٥٣٥: ياد باد آن کز لبش هر لحظه جامى داشتم
- شماره ٥٣٦: دوش من روى چو ماه آشنايى ديده ام
- شماره ٥٣٧: من که دور از دوستان وز يار دور افتاده ام
- شماره ٥٣٨: اين منم، يارب که با دلدار هم زانو شدم
- شماره ٥٣٩: باز وقت آمد که من سر در پريشانى نهم
- شماره ٥٤٠: نکنم ز عشق تو به که سر گناه دارم
- شماره ٥٤١: شب من سيه شد از غم، مه من کجات جويم؟
- شماره ٥٤٢: ز تو نعمت است و راحت لب شکرين و رو هم
- شماره ٥٤٣: نفسى برون ندادم که حديث دل نگفتم
- شماره ٥٤٤: وقت آنست که ما رو به خرابان نهيم
- شماره ٥٤٥: عهدها را گه آن شد که ز سر تازه کنيم
- شماره ٥٤٦: ما به کوى تو سگانيم و به راه تو خسيم
- شماره ٥٤٧: فرخ آن روز که ديده بر رخت باز کنم
- شماره ٥٤٨: اى خوش آن دم که سخنهاى تو در گوش کنم
- شماره ٥٤٩: پيش روى تو حديث مه و جوزا نکنم
- شماره ٥٥٠: من اگر بر در تو هر شبى افغان نکنم
- شماره ٥٥١: بى تو جان رفت و به تن باز نيايد، چه کنم؟
- شماره ٥٥٢: التفاتى به من آن ماه ندارد، چه کنم؟
- شماره ٥٥٣: هر شب از دست غمت ديده و دل خون شودم
- شماره ٥٥٤: سوى من بين که ز هجرت به گداز آمده ام
- شماره ٥٥٥: بى تو اميد ندارم که زمانى بزيم
- شماره ٥٥٦: بخت برگشت ز من تا تو برفتى ز برم
- شماره ٥٥٧: من و گنج غم و در سينه همان سيم تنم
- شماره ٥٥٨: خرم آن روز که من آن رخ زيبا بينم
- شماره ٥٥٩: يارب، آن روز بيابم که جمالت بينم
- شماره ٥٦٠: حال خود باز بر آيين دگر مى بينم
- شماره ٥٦١: مى گذشتى و به سويت نگران مى ديدم
- شماره ٥٦٢: مدتى شد که نظر بر رخ يارى دارم
- شماره ٥٦٣: گر چه از عقل و ديده و جان برخيزم
- شماره ٥٦٤: کس بدين روز مبادا که من بد روزم
- شماره ٥٦٥: دل آواره به جايى ست که من مى دانم
- شماره ٥٦٦: دل صد پاره که صد جا گرهش بر بستم
- شماره ٥٦٧: سبزه ها نو مى دمد بيرون رويم
- شماره ٥٦٨: اى به چشم تو خمار و خواب هم
- شماره ٥٦٩: اى رخت چون ماه و از مه بيش هم
- شماره ٥٧٠: در فراقت زندگانى چون کنم؟
- شماره ٥٧١: باز با درد جدايى چون کنم؟
- شماره ٥٧٢: بر جمالت مبتلايم، چون کنم؟
- شماره ٥٧٣: ميزنى تو غمزه، من جان مى کنم
- شماره ٥٧٤: راز دل پوشيده با جانان برم
- شماره ٥٧٥: دوش رخ بر آستانش سوده ام
- شماره ٥٧٦: هر شبى با گريه هاى خود خوشم
- شماره ٥٧٧: توبه ديرينه را مى بشکنم
- شماره ٥٧٨: دلبرا، در جان نشين، فى العين هم
- شماره ٥٧٩: از دو زلف تو شکن وام کنم
- شماره ٥٨٠: خم آن طره دلبند کشم
- شماره ٥٨١: گر سخن زان قد رعنا گويم
- شماره ٥٨٢: روى تو ماه سما مى گوييم
- شماره ٥٨٣: من عاشقم، نه رعنا، کز دوست کام خواهم
- شماره ٥٨٤: ابر بهار باران، وين چشم خونفشان هم
- شماره ٥٨٥: از دل پيام دارم، بر دوست چون رسانم
- شماره ٥٨٦: جانا، بر آستانت روزى که جا بگيرم
- شماره ٥٨٧: از دست دل بر آنم کز جان خود بشورم
- شماره ٥٨٨: چون نآرم آنکه فارغ زان آشنا گريزم
- شماره ٥٨٩: کارى چو برنيايد از آه صبح خيزم
- شماره ٥٩٠: رفتيم ما و دل به يکى سو گذاشتيم
- شماره ٥٩١: هر دم گذر به کوى و سرايى که ما کنيم
- شماره ٥٩٢: هر شب به کوى وصل تو دزديده ره کنيم
- شماره ٥٩٣: ما عافيت نثار ره درد کرده ايم
- شماره ٥٩٤: رحمى که بر در تو غريب اوفتاده ام
- شماره ٥٩٥: تا دامن از بساط جهان در کشيده ايم
- شماره ٥٩٦: خيز، اى به دل نشسته که بيدل نشسته ايم
- شماره ٥٩٧: بخرام تا به زير قدم پى سپر شويم
- شماره ٥٩٨: مى خواستم که روزه گشايم نماز شام
- شماره ٥٩٩: از طره تو جز ره سودا نيافتم
- شماره ٦٠٠: عمرم گذشت و روى تو ديدن نيافتم
- شماره ٦٠١: هرگز ز دور چرخ وفايى نيافتم
- شماره ٦٠٢: شب تا به روز خون جگر نوش کرده ام
- شماره ٦٠٣: اول به سينه بهر غمت جاى کرده ام
- شماره ٦٠٤: هر شب فتاده بر در تو خاک در خورم
- شماره ٦٠٥: تلخاب حسرت است هر آبى که من خورم
- شماره ٦٠٦: امشب من آن نيم که فغان را فرو برم
- شماره ٦٠٧: هر شب به دل تصور نازش فرو برم
- شماره ٦٠٨: فرياد از اين جفا که من از يار مى کشم
- شماره ٦٠٩: چون ناله بهر ديدنت از ناز برکشم
- شماره ٦١٠: نى پاى آن که از سر کويت سفر کنم
- شماره ٦١١: هر روز ديده بر ره ياد صبا نهم
- شماره ٦١٢: با تو چه روز بود که من آشنا شدم؟
- شماره ٦١٣: اى ديده، پاى شو که بر يار مى روم
- شماره ٦١٤: دل داده ام به دلبر و جانى خريده ام
- شماره ٦١٥: گر خود سخن ز زهره و از ماه بشنوم
- شماره ٦١٦: رو زردى از من است ز چشم سيه گرم
- شماره ٦١٧: اگر نه روى تو ببينم، به ماهتاب نبينم
- شماره ٦١٨: کرشمه کردنت ار چه بلاست، باز ندارم
- شماره ٦١٩: برفت عمر و به سوى خداى روى نکردم
- شماره ٦٢٠: خراب کرد به يک بار خواب نرگس مستم
- شماره ٦٢١: گذشت عمر و دمى در رخ تو سير نديدم
- شماره ٦٢٢: اگر ز من بروي، تاب دورى تو ندارم
- شماره ٦٢٣: کجايي، اى به فداى تو گشته جان و جهانم
- شماره ٦٢٤: دلم ز دست تو خون شد، ندانم اين به که گويم؟
- شماره ٦٢٥: بيار، ساقي، درياى بيکرانه به سويم
- شماره ٦٢٦: نهفته خورد مى آن شوخ و منکر است به رويم
- شماره ٦٢٧: غمم بکشت که از يار مانده ام، چه کنم؟
- شماره ٦٢٨: برونم از دل پر خون نمى شوي، چه کنم؟
- شماره ٦٢٩: گذشت يار و نسازم به خوى او، چه کنم؟
- شماره ٦٣٠: برابر لب او انگبين چگونه کنم؟
- شماره ٦٣١: گر آشکار حديث نهان خويش کنم
- شماره ٦٣٢: نه بخت آن که به سوى تو جان خويش کنم
- شماره ٦٣٣: نه يار وعده بوس و کنار مى کندم
- شماره ٦٣٤: من آن نيم که به عمر از وفاى خود بروم
- شماره ٦٣٥: ببين که باز به دست تو اوفتاد دلم
- شماره ٦٣٦: شکست پشت من از بار غم، چه چاره کنم؟
- شماره ٦٣٧: گذشت باز بدين سوى ترک کج کلهم
- شماره ٦٣٨: زبان نماند، ز لعلت سخن کجا يابم؟
- شماره ٦٣٩: کجات جويم و گر جويمت، کجا يابم؟
- شماره ٦٤٠: کدام سوى روم کز فراق امان يابم؟
- شماره ٦٤١: به جان رسيدم و از دل خبر نمى يابم
- شماره ٦٤٢: من آنچه دوش بدين جان مبتلا گفتم
- شماره ٦٤٣: نبودى آن که منت دلنواز مى گفتم
- شماره ٦٤٤: بيا که بهر تو جان در بلا گرو کردم
- شماره ٦٤٥: توانم از همه خوبان نظر بگردانم
- شماره ٦٤٦: خراب گشتم و با خويش بس نمى آيم
- شماره ٦٤٧: منم که بى به تو صد گونه داغ مى سوزم
- شماره ٦٤٨: همه شب از تو به ديوار خانه غم گويم
- شماره ٦٤٩: رخى که بر کف پاى تو سيم تن مالم
- شماره ٦٥٠: اگر چه از تو دل خسته و غمين دارم
- شماره ٦٥١: نه يک دل، ار چه هزار است، آن او دانم
- شماره ٦٥٢: نيامده ست به چشم آدمى بدين سانم
- شماره ٦٥٣: چنين که غمزه خوبان نشست در کينم
- شماره ٦٥٤: چو من ز دوست به داغ درونه خرسندم
- شماره ٦٥٥: به ديده اى که ترا ديده ام نمى يارم
- شماره ٦٥٦: به ديدنت که من خو گرفته مى آيم
- شماره ٦٥٧: ما که در راه غم قدم زده ايم
- شماره ٦٥٨: ما در اين شهر پاى بند توايم
- شماره ٦٥٩: غم کشى چند يار خويش کنم
- شماره ٦٦٠: خيز تا باده در پياله کنيم
- شماره ٦٦١: هر شب از شوق جامه پاره کنم
- شماره ٦٦٢: چون شکر زان دو لعل تر بکنم
- شماره ٦٦٣: جان من از غمت چنان شده ام
- شماره ٦٦٤: گر در وصل را گشاد دهيم
- شماره ٦٦٥: تيغ برکش که تا ز سر برهيم
- شماره ٦٦٦: گل دل تازه گردد از دم خم
- شماره ٦٦٧: اين تويى تا به خواب مى بينم
- شماره ٦٦٨: رويت، اى نازنين، که مى بينم
- شماره ٦٦٩: دوش مى رفت و آه مى کردم
- شماره ٦٧٠: دل به زلفت سپردم و رفتم
- شماره ٦٧١: دل ز مهر تو در که پيوندم؟
- شماره ٦٧٢: من اگر دوستت همى دارم
- شماره ٦٧٣: اى وجود تو ديده جانم
- شماره ٦٧٤: سحرگه که بيدار گرديده بودم
- شماره ٦٧٥: من از دست دل دوش ديوانه بودم
- شماره ٦٧٦: من آن ترک طناز را مى شناسم
- شماره ٦٧٧: ز عشقت من خسته جان مى خراشم
- شماره ٦٧٨: گذشت آن که من صبر و دين داشتم
- شماره ٦٧٩: چو نام تو در نامه اى ديده ام
- شماره ٦٨٠: بيا تا بى گل و صهبا نباشيم
- شماره ٦٨١: بحل کن آن همه خونها که در غمت خوردم
- شماره ٦٨٢: دوستان در ره دل سنگ گران است تنم
- شماره ٦٨٣: گر رسم روزى به تو نوآشنايى ها کنم
- شماره ٦٨٤: چون ز تو مى نتوانم که شکيبا باشم
- شماره ٦٨٥: ز عشقت خواستم از جان و يک دم با تو ننشستم
- شماره ٦٨٦: عاشق شدم، با يار بدعهد وغا کردم
- شماره ٦٨٧: زين پس سر آن نيست که من زهد فروشم
- شماره ٦٨٨: گر من به کمند تو گرفتار نباشم
- شماره ٦٨٩: چون دولت آن نيست که پهلوى تو باشم
- شماره ٦٩٠: عشقت نصيب من همه غم داد، درد هم
- شماره ٦٩١: ماهى رود و من همه شب خواب ندانم
- شماره ٦٩٢: درياب که من طاقت هجر تو ندارم
- شماره ٦٩٣: ابر مى بارد و من بار سفر مى بندم
- شماره ٦٩٤: مرا بين کاندرين حالت سر و سامان نمى خواهم
- شماره ٦٩٥: باز اين دل من رو به که آورد، ندانم؟
- شماره ٦٩٦: وقتى ازين پيش تر خوشدليى داشتيم
- شماره ٦٩٧: بس به مويت اسير شد جانم
- شماره ٦٩٨: از پس عمر شبى هم نفس يار شدم
- شماره ٦٩٩: از آن لب مى وزد بويى و بوى خون ناب است اين
- شماره ٧٠٠: غبار مشک مى خيزد، ندانم تا چه باد است اين؟
- شماره ٧٠١: همى رفتى و مى گفتند اندر حسن فردست اين
- شماره ٧٠٢: شب ست اين وه چه بى پايان و يا خود زلف يارست اين
- شماره ٧٠٣: درآ، اى شاخ گل، خندان و مجلس را گلستان کن
- شماره ٧٠٤: بهار آمد، ولى سرو گلستان چون توان کردن
- شماره ٧٠٥: زهى رسم بناگوشت گل اندر سبزه پروردن
- شماره ٧٠٦: مرا قامت چو چوگان است و سر چون گوى سرگردان
- شماره ٧٠٧: شبى با ما خيال خويشتن را ميهمان گردان
- شماره ٧٠٨: وصيت مى کنم، گر بشنود ابرو کمان من
- شماره ٧٠٩: ندارم روزى از رويت به جز حيرت گه ديدن
- شماره ٧١٠: مخند از درد من، جانا، نه بر بازى ست آه من
- شماره ٧١١: با چون تو مهى يک شب گر خواب توان کردن
- شماره ٧١٢: گيسوى ترا نسبت با شب نتوان کردن
- شماره ٧١٣: يوسف چو رخت ماهى در خواب نديده ست اين
- شماره ٧١٤: مبارک باد، ماه روزه داران!
- شماره ٧١٥: خمار و خواب و چشم کافرش بين
- شماره ٧١٦: برآمد ماه عيد از اوج گردون
- شماره ٧١٧: شبى بخرام و مه را کار بشکن
- شماره ٧١٨: خوش آمد با توام ديدار کردن
- شماره ٧١٩: بر آن رويى که نتوان مى گرفتن
- شماره ٧٢٠: نه بى يادت برآيد يک دم از من
- شماره ٧٢١: روزى که به عالم است شب دان
- شماره ٧٢٢: از همچو تويى بريد نتوان
- شماره ٧٢٣: اى مير همه شکر فروشان
- شماره ٧٢٤: زين خوش پسران و شکل ايشان
- شماره ٧٢٥: اى آرزوى اميدواران
- شماره ٧٢٦: سر مست رود چو در گلستان
- شماره ٧٢٧: تا از بر تو جدا شدم من
- شماره ٧٢٨: جانا، گذرى به بوستان کن
- شماره ٧٢٩: يک دم فراموشم نه اي، گر چه نيارى ياد من
- شماره ٧٣٠: سوداى خوبان کم نشد، زين جان غم فرسود من
- شماره ٧٣١: ماهى گذشت و شب نخفت اين ديده بيدار من
- شماره ٧٣٢: ماه هلال ابروى من عقل مرا شيدا مکن
- شماره ٧٣٣: مانا که بگشايد دلم، بندى ز گيسو باز کن
- شماره ٧٣٤: هر مجلسى و ساقيي، من در خمار خويشتن
- شماره ٧٣٥: خونى ز چشمم مى رود، در انتظار کيست اين؟
- شماره ٧٣٦: آمد بهار، اى يار من، بشکفت گلها در چمن
- شماره ٧٣٧: بالاى تست اين پيش من يا سرو بستا نيست اين
- شماره ٧٣٨: ز اندازه بگذشت آرزو، طاقت ندارم بيش از اين
- شماره ٧٣٩: خواهى دلا، فردوس جان، رخسار جانان را ببين
- شماره ٧٤٠: خواب ز چشم من بشد، چشم تو بست خواب من
- شماره ٧٤١: آفت زهد و توبه شد ترک شرابخوار من
- شماره ٧٤٢: گر چه ز خوى نازکت سوخته گشت جان من
- شماره ٧٤٣: تنگ نبات چون بود، لب بگشا که هم چنين
- شماره ٧٤٤: رفتى و شد بى تو جانم زار، باز آى و ببين
- شماره ٧٤٥: آخر، اى خود بين من، روزى به غمخوارى ببين
- شماره ٧٤٦: آن کلاه کج بر آن سرو بلند او ببين
- شماره ٧٤٧: صبح دولت مى دمد يا خود رخ جانانست اين
- شماره ٧٤٨: اى به کويت هر سحرگه جاى تنها ماندگان
- شماره ٧٤٩: باش تا مشکت ز برگ ياسمين آيد برون
- شماره ٧٥٠: دوش سرمست آن نگار نازنين آمد برون
- شماره ٧٥١: نام گل بردن به پيشت بر زبان آيد گران
- شماره ٧٥٢: عافيت را در همه عالم نمى يابم نشان
- شماره ٧٥٣: آن که فصل گل همى گويند، اينک آمد آن
- شماره ٧٥٤: جان من از بيدلان، آخر گهى يادى بکن
- شماره ٧٥٥: چشم را در ملک خوبى شحنه بيداد کن
- شماره ٧٥٦: عاشقان را گه گهى از رخ نوايى تازه کن
- شماره ٧٥٧: ترک من بر عزم رفتن تير در ترکش مکن
- شماره ٧٥٨: ناز در چشم و کرشمه در سر ابرو مکن
- شماره ٧٥٩: بى وفا يارا، چنين هم بى وفادارى مکن
- شماره ٧٦٠: تا کي، اى مه روي، کين انگيختن؟
- شماره ٧٦١: خويش را در کوى بى خويشى فگن
- شماره ٧٦٢: عمر برفت و نرفت عشق ز سوداى من
- شماره ٧٦٣: اى دل، از آنها که رفت، گر بتوانى مکن
- شماره ٧٦٤: از شب گيسوى تست روشنى روز من
- شماره ٧٦٥: اى دل، به چشم عبرت نظاره جهان کن
- شماره ٧٦٦: يک ره ز در برون آ، قصد هزار جان کن
- شماره ٧٦٧: تا چند کوشى آخر در خون بيگناهان
- شماره ٧٦٨: اى دور مانده از نظر دورماندگان
- شماره ٧٦٩: اى تيغ بر کشيده چو مردم کشندگان
- شماره ٧٧٠: اى بى خبر، ز ديده بى خواب عاشقان
- شماره ٧٧١: اى باد، بوى يار بدين مبتلا رسان
- شماره ٧٧٢: برداشتن نظر ز نگارى نمى توان
- شماره ٧٧٣: بنشست عشق يار به جانم چنان درون
- شماره ٧٧٤: دل مى برى و در خم مو مى کني، مکن
- شماره ٧٧٥: اى ديده، بيش در رخ جانان نظر مکن
- شماره ٧٧٦: عزم برون چو مست خمارى شوي، مکن
- شماره ٧٧٧: اى دل، ز وعده کج آن شوخ ياد کن
- شماره ٧٧٨: اى دل، علم به ملک قناعت بلند کن
- شماره ٧٧٩: جانا، شبى به کوى غريبان مقام کن
- شماره ٧٨٠: امروز باز شکل دگرگشت يار من
- شماره ٧٨١: باز آمد آن که سوخته اوست جان من
- شماره ٧٨٢: اى بوده در قفاى تو دايم دعاى من
- شماره ٧٨٣: کم زان که جان به کوى تو دانيم سوختن
- شماره ٧٨٤: خوش است ميکده، ساقي، به روى همنفسان
- شماره ٧٨٥: رو، اى صبا و سلامم به دلنواز رسان
- شماره ٧٨٦: نظر چگونه توان در همه جهان کردن؟
- شماره ٧٨٧: صواب نيست به تو فکر حور عين کردن
- شماره ٧٨٨: ميسر ار شود از چون تو نخل برخوردن
- شماره ٧٨٩: چنين که بى تو زمان نمى توان بودن
- شماره ٧٩٠: اگر بخواهمش آن روى دلستان ديدن
- شماره ٧٩١: ز زلف تو کمر فتنه بر ميان بستن
- شماره ٧٩٢: دلم که سوخت ز عشقش چراغ جان من است آن
- شماره ٧٩٣: بيار ساقى و جام شراب در گردان
- شماره ٧٩٤: دريغ صحبت ديرينه وفاداران
- شماره ٧٩٥: آخر نگاهى بر حال ما کن
- شماره ٧٩٦: سبزه همان و گل و صحرا همان
- شماره ٧٩٧: روى ترش کرده به ياران مبين
- شماره ٧٩٨: اى سمن نامه وفا بستان
- شماره ٧٩٩: عالم از جام لب خراب مکن
- شماره ٨٠٠: گواه جبين است بر درد من
- شماره ٨٠١: دل شکيبا نمى توان کردن
- شماره ٨٠٢: من خسته را ز آن خود کن، ببين
- شماره ٨٠٣: چه کنم کز دل من آن صنم آيد بيرون
- شماره ٨٠٤: اى شکل و بالايت بلا، از بهر جان مردمان
- شماره ٨٠٥: چه بلاست از دو چشمت نظر نياز کردن
- شماره ٨٠٦: گر ز شوخى نيستت پرواى من
- شماره ٨٠٧: يار بى فرمان و دل هم همچنان
- شماره ٨٠٨: همى ريزى به بازى خون ياران