چنان چشمى ز رويم دور مى دار
چنينم خسته و رنجور مى دار
همى کن باد رعنايى زيادت
چراغ عاشقان بى نور مى دار
برون شد پاى مستوران ز دامن
تو دلها مى بر و مستور مى دار
دلم را سوختى از دورى خويش
دلم مى سوز و خود را دور مى دار
کسى کاحوال من بيند، دهد پند
که بر خود عقل را دستور مى دار
من از جان بشنوم پندتو، اى دوست
وليکن عاشقم، معذور مى دار
نگارا، چون غلام تست خسرو
به چشم رحمتش منظور مى دار