غزلیات خواجوی کرمانی
- فى التوحيد
- فى نعت الرسول صلى الله عليه و آله
- شماره ٣: اى صبح صادقان رخ زيباى مصطفى
- شماره ٤: طوبى لک اى پيک صبا خرم رسيدى مرحبا
- شماره ٥: اين چه خلدست که چندين همه حورست اينجا
- شماره ٦: بگذر اى خواجه و بگذار مرا مست اينجا
- شماره ٧: گر راه بود بر سر کوى تو صبا را
- شماره ٨: چو در نظر نبود روى دوستان ما را
- شماره ٩: وقت صبوح شد بيار آن خورمه نقاب ار
- شماره ١٠: همچو بالات بگويم سخنى راست ترا
- شماره ١١: آن نقش بين که فتنه کند نقش بند را
- شماره ١٢: رام را گر برگ گل باشد نبيند ويس را
- شماره ١٣: اى ماه قيچاقى شبست از سر بنه بغطاق را
- شماره ١٤: مگذار مطرب را دمى کز چنگ بنهد چنگ را
- شماره ١٥: دست گيريد درين واقعه کافتاد مرا
- شماره ١٦: ياد باد آنکه بروى تو نظر بود مرا
- شماره ١٧: ساقيا وقت صبوح آمد بيار آن جام را
- شماره ١٨: اى ترک آتش رخ بيار آن آب آتش فام را
- شماره ١٩: مگذر اى يار و درين واقعه مگذار مرا
- شماره ٢٠: ميرود آب رخ از باده گلرنگ مرا
- شماره ٢١: کجا خبر بود از حال ما حبيبانرا
- شماره ٢٢: بگوئيد اى رفيقان ساربان را
- شماره ٢٣: آخر اى يار فراموش مکن يارانرا
- شماره ٢٤: اى بناوک زده چشم تو يک اندازانرا
- شماره ٢٥: شبى که راه هم آه آتش افشان را
- شماره ٢٦: اگر در جلوه ميآرى سمند باد جولانرا
- شماره ٢٧: چو در گره فکنى آن کمند پر چين را
- شماره ٢٨: آنکه بر هر طرفى منتظرانند او را
- شماره ٢٩: رحم بر گدايان نيست ماه نيمروزى را
- شماره ٣٠: بده آن راح روان پرور ريحانى را
- شماره ٣١: خرقه رهن خانه خمار دارد پير ما
- شماره ٣٢: آب آتش ميبرد خورشيد شب پوش شما
- شماره ٣٣: آن تن ماست يا ميان شما
- شماره ٣٤: اگر سرم برود در سر وفاى شما
- شماره ٣٥: آن ماه مهر پيکر نامهربان ما
- شماره ٣٦: مغنى وقت آن آمد که بنوازى رباب
- شماره ٣٧: اى دل نگفتمت که ز زلفش عنان بتاب
- شماره ٣٨: طلع الصبح من وراء حجاب
- شماره ٣٩: ديشب خبرت هست که در مجلس اصحاب
- شماره ٤٠: اى خط سبز تو همچون برگ نيلوفر در آب
- شماره ٤١: ساقى سيمبر بيار شراب
- شماره ٤٢: اى جان من بياد لبت تشنه بر شراب
- شماره ٤٣: هر که در عهد ازل مست شد از جام شراب
- شماره ٤٤: اى لب ميگون تو هم شکر و هم شراب
- شماره ٤٥: من مستم و دل خراب جان تشنه و ساغر آب
- شماره ٤٦: ديشب درآمد آن بت مه روى شب نقاب
- شماره ٤٧: اى کرده مه را از تيره شب نقاب
- شماره ٤٨: برقع از رخ برفکن اى لعبت مشکين نقاب
- شماره ٤٩: رفت دوشم نفسى ديده گريان در خواب
- شماره ٥٠: اى ز چشمت رفته خواب از چشم خواب
- شماره ٥١: اى چشم نيم خواب تو از من ربوده خواب
- شماره ٥٢: اى لب لعلت ز آب زندگانى برده آب
- شماره ٥٣: گوئيا عزم ندارد که شود روز امشب
- شماره ٥٤: چند سوزيم من و شمع شبستان همه شب
- شماره ٥٥: طمع مدار که دورى گزينم از رخ خوب
- شماره ٥٦: طره مشکين نباشد بر رخ جانان غريب
- شماره ٥٧: اى که از سرچشمه نوشت برفت آب نبات
- شماره ٥٨: اى که شهد شکربن تو برد آب نبات
- شماره ٥٩: پيش اسبت رخ نهم ز آنرو که غم نبود زمات
- شماره ٦٠: تا کى ندهى داد من اى داد ز دستت
- شماره ٦١: اى درد تو درمان دل و رنج تو راحت
- شماره ٦٢: چو بر قمر ز شب عنبرى نقاب انداخت
- شماره ٦٣: بسکه مرغ سحرى در غم گلزار بسوخت
- شماره ٦٤: آه کز آهم مه و پروين بسوخت
- شماره ٦٥: صبح کز چشم فلک اشک ثريا مى ريخت
- شماره ٦٦: ياد باد آن روز کز لب بوى جان مى آمدت
- شماره ٦٧: از سر جان درگذر گر وصل جانان بايدت
- شماره ٦٨: ساقيا ساغر شراب کجاست
- شماره ٦٩: اى باغبان بگو که ره بوستان کجاست
- شماره ٧٠: منزلگه جانست که جانان من آنجاست
- شماره ٧١: اين باد کدامست که از کوى شما خاست
- شماره ٧٢: ايکه از باغ رسالت چو تو شمشاد نخاست
- شماره ٧٣: اين بوى بهارست که از صحن چمن خاست
- شماره ٧٤: گر نه مرغ چمن از همنفس خويش جداست
- شماره ٧٥: دلبرا سنبل هندوى تودر تاب چراست
- شماره ٧٦: کار ما بى قد زيبات نمى آيد راست
- شماره ٧٧: با منت کينه و با جمله صفاست
- شماره ٧٨: با تو نقشى که در تصور ماست
- شماره ٧٩: طائر طوريم و خاک آستانت طور ماست
- شماره ٨٠: کفر سر زلف تو ايمان ماست
- شماره ٨١: عقل مرغى ز آشيانه ماست
- شماره ٨٢: کاف ونون جزوى از اوراق کتب خانه ماست
- شماره ٨٣: مائيم آن گداى که سلطان گداى ماست
- شماره ٨٤: جمشيد بنده در دولتسراى ماست
- شماره ٨٥: رنج از کسى بريم که دردش دواى ماست
- شماره ٨٦: منزل پير مغان کوى خرابات فناست
- شماره ٨٧: گر از جور جانان ننالى رواست
- شماره ٨٨: شامش از صبح فروزنده درآويخته است
- شماره ٨٩: شوريده ئيست زلف تو کز بند جسته است
- شماره ٩٠: روى زمين و خون دلم نم گرفته است
- شماره ٩١: هيچ مى دانى چرا اشکم ز چشم افتاده است
- شماره ٩٢: گرت چو مورچه گرد شکر برآمده است
- شماره ٩٣: چو سرچشمه چشم من ديده است
- شماره ٩٤: مسيح روح را مريم حجابست
- شماره ٩٥: دلا جان در ره جانان حجابست
- شماره ٩٦: رخش با آب و آتش در نقابست
- شماره ٩٧: ياران همه مخمور و قدح پر مى نابست
- شماره ٩٨: هنوزت نرگس اندر عين خوابست
- شماره ٩٩: آنزمان مهر تو مى جست که پيمان مى بست
- شماره ١٠٠: رخسار تو شمع کايناتست
- شماره ١٠١: ما هم از شب سايبان برآفتاب انداختست
- شماره ١٠٢: ايکه لبت آب شکر ريختست
- شماره ١٠٣: کارم از دست دل فرو بستست
- شماره ١٠٤: خطى کز تيره شب برخور نوشتست
- شماره ١٠٥: جان ما بر آتش و گيسوى جانان تافتست
- شماره ١٠٦: ايکه زلف سيهت برگل روى آشفتست
- شماره ١٠٧: جانم از غم بلب رسيده تست
- شماره ١٠٨: گر حرص زيردست و طمع زير پاى تست
- شماره ١٠٩: مگذر ز ما که خاطر ما در قفاى تست
- شماره ١١٠: دلبرا خورشيدتابان ذره ئى از روى تست
- شماره ١١١: پيش صاحب نظران ملک سليمان بادست
- شماره ١١٢: جانم از باده لعل تو خراب افتادست
- شماره ١١٣: بسته بند تو از هر دو جهان آزادست
- شماره ١١٤: رمضان آمد و شد کار صراحى از دست
- شماره ١١٥: بشکست دل تنگ من خسته کزين دست
- شماره ١١٦: زلال مشربم از لفظ آبدار خودست
- شماره ١١٧: چو طلعت تو مرا منتهاى مقصودست
- شماره ١١٨: هر که او ديده مردم کش مستت ديدست
- شماره ١١٩: وه که از دست سر زلف سياهت چه کشيدست
- شماره ١٢٠: چو از برگ گلش سنبل دميدست
- شماره ١٢١: گره زلف بهم بر زده کاين مشک تتارست
- شماره ١٢٢: شعاع چشمه مهر از فروغ رخسارست
- شماره ١٢٣: به بوستان جمالت بهار بسيارست
- شماره ١٢٤: نعلم نگر نهاده برآتش که عنبرست
- شماره ١٢٥: سحر بگوش صبوحى کشان باده پرست
- شماره ١٢٦: اى لبت باده فروش و دل من باده پرست
- شماره ١٢٧: اى لبت ميگون و جانم مى پرست
- شماره ١٢٨: گفتمش روى تو صد ره ز قمر خوبترست
- شماره ١٢٩: لب شيرين تو هر دم شکر انگيزترست
- شماره ١٣٠: بيمار چشم مست تو رنجور خوشترست
- شماره ١٣١: در خنده آن عقيق شکرريز خوشترست
- شماره ١٣٢: زاهد مغرور اگر در کعبه باشد فاجرست
- شماره ١٣٣: فروغ عارض او يا سپيده سحرست
- شماره ١٣٤: اين همه مستى ما مستى مستى دگرست
- شماره ١٣٥: جان هر زنده دلى زنده بجانى دگرست
- شماره ١٣٦: بوستان طلعتش را نوبهارى ديگرست
- شماره ١٣٧: آن نه رويست مگر فتنه دور قمرست
- شماره ١٣٨: ز آتشکده و کعبه غرض سوز ونيازست
- شماره ١٣٩: از لعل آبدار تو نعلم برآتشست
- شماره ١٤٠: ترا که نرگس مخمور و زلف مهپوشست
- شماره ١٤١: باغ و صحرا با سهى سروان نسرين برخوشست
- شماره ١٤٢: شکنج زلف سياه تو بر سمن چو خوشست
- شماره ١٤٣: در شب زلف تو مهتابى خوشست
- شماره ١٤٤: رخ دل فروز تو ماهى خوشست
- شماره ١٤٥: بوقت صبح چو آن سرو سيمتن بنشست
- شماره ١٤٦: بيش ازين بى همدمى در خانه نتوانم نشست
- شماره ١٤٧: خطر باديه عشق تو بيش از پيشست
- شماره ١٤٨: بهار روى تو بازار مشترى بشکست
- شماره ١٤٩: اى بر عذار مهوشت آن زلف پرشکست
- شماره ١٥٠: ترا با ما اگر صلحست جنگست
- شماره ١٥١: ابروى تو طاقست که پيوسته هلالست
- شماره ١٥٢: رخت خورشيد را يات جمالست
- شماره ١٥٣: حسن تو نهايت جمالست
- شماره ١٥٤: خطت که کتابه جمالست
- شماره ١٥٥: هرکه مجنون نيست از احوال ليلى غافلست
- شماره ١٥٦: اين چنين صورت گر از آب و گلست
- شماره ١٥٧: اى من ز دو چشم نيم مستت مست
- شماره ١٥٨: ترا که موى ميان هم وجود و هم عدمست
- شماره ١٥٩: دوش پيرى ز خرابات برون آمد مست
- شماره ١٦٠: سحرگه ماه عقرب زلف من مست
- شماره ١٦١: ديشب درآمد از درم آنماه چهره مست
- شماره ١٦٢: اگر چه بلبل طبعم هزار دستانست
- شماره ١٦٣: نظرى کن اگرت خاطر درويشانست
- شماره ١٦٤: آن جوهر جانست که در گوهر کانست
- شماره ١٦٥: دلم با مردم چشمت چنانست
- شماره ١٦٦: مرا ياقوت او قوت روانست
- شماره ١٦٧: ياقوت روان بخش تو تا قوت روانست
- شماره ١٦٨: گفتم که چرا صورتت از ديده نهانست
- شماره ١٦٩: روز رخسار تو ماهى روشنست
- شماره ١٧٠: بوقت صبح مى روشن آفتاب منست
- شماره ١٧١: سحاب سيل فشان چشم رودبار منست
- شماره ١٧٢: گل بستان خرد لفظ دلاراى منست
- شماره ١٧٣: زلف ليلى صفتت دام دل مجنونست
- شماره ١٧٤: آن ترک پريچهره مگر لعبت چينست
- شماره ١٧٥: آن حور ماه چهره که رضوان غلام اوست
- شماره ١٧٦: گر سردر آورد سرم آنجا که پاى اوست
- شماره ١٧٧: من بقول دشمنان هرگز نگيرم ترک دوست
- شماره ١٧٨: عنبرست آن دام دل يا زلف عنبرساى دوست
- شماره ١٧٩: اى فداى قامتت هر سرو بستانى که هست
- شماره ١٨٠: ايکه از دفتر حسنت مه تابان بابيست
- شماره ١٨١: از روضه نعيم جمالش روايتيست
- شماره ١٨٢: اى پيک صبا حال پرى چهره ما چيست
- شماره ١٨٣: ز زلفش نافه تاتار تاريست
- شماره ١٨٤: برسر کوى عشق بازاريست
- شماره ١٨٥: ترا که طره مشکين و خط زنگاريست
- شماره ١٨٦: جان من جان مرا چون ضرر از بيماريست
- شماره ١٨٧: نفسى همدم ما باش که عالم نفسيست
- شماره ١٨٨: غره ما جز آن عارض شهرآرا نيست
- شماره ١٨٩: نشان بى نشانان بى نشانيست
- شماره ١٩٠: بتى که طره او مجمع پريشانيست
- شماره ١٩١: زلف هندوى تو در تابست و ما را تاب نيست
- شماره ١٩٢: بدايت غم عشاق را نهايت نيست
- شماره ١٩٣: هيچ روئى نيست کز چرخ سيه رو زرد نيست
- شماره ١٩٤: کو دل که او بدام غمت پاى بند نيست
- شماره ١٩٥: هيچکس نيست که منظور مرا ناظر نيست
- شماره ١٩٦: عشق سلطانيست کو را حاجت دستور نيست
- شماره ١٩٧: اينجا نماز زنده دلان جز نياز نيست
- شماره ١٩٨: مرغ جانرا هر دو عالم آشيانى بيش نيست
- شماره ١٩٩: روضه خلد برين بستانسرائى بيش نيست
- شماره ٢٠٠: حذر کن ز يارى که ياريش نيست
- شماره ٢٠١: ورطه پر خطر عشق ترا ساحل نيست
- شماره ٢٠٢: آن نگينى که منش مى طلبم با جم نيست
- شماره ٢٠٣: اگر ترا غم امثال ما بود غم نيست
- شماره ٢٠٤: اهل دل را از لب شيرين جانان چاره نيست
- شماره ٢٠٥: کدام دل که گرفتار و پاى بند تو نيست
- شماره ٢٠٦: در سر زلف سياه تو چه سوداست که نيست
- شماره ٢٠٧: شمع ما مامول هر پروانه نيست
- شماره ٢٠٨: شمع ما شمعيست کو منظور هر پروانه نيست
- شماره ٢٠٩: گرچه کارى چو عشقبازى نيست
- شماره ٢١٠: مشنو که مرا با لب لعلت هوسى نيست
- شماره ٢١١: هيچ دل نيست که ميلش بدلارائى نيست
- شماره ٢١٢: بر سر کوى خرابات محبت کوئيست
- شماره ٢١٣: ديشب دلم ز ملک دو عالم خبر نداشت
- شماره ٢١٤: کاروان خيمه به صحرا زد و محمل بگذشت
- شماره ٢١٥: اى قمر تابى از بناگوشت
- شماره ٢١٦: لعل شيرين تو وصفش بر شکر بايد نوشت
- شماره ٢١٧: منزل ار يار قرينست چه دوزخ چه بهشت
- شماره ٢١٨: ز کفر زلفت ايمان مى توان يافت
- شماره ٢١٩: هيچ دارى خبر اى يار که آن يار برفت
- شماره ٢٢٠: ترک من ترک من بى سر و پا کرد و برفت
- شماره ٢٢١: ابر نيسان باغ را در لؤلؤى لالا گرفت
- شماره ٢٢٢: سنبلش برگ ارغوان بگرفت
- شماره ٢٢٣: بر مه از سنبل پر چين تو پر چين بگرفت
- شماره ٢٢٤: چو آن فتنه از خواب سر بر گرفت
- شماره ٢٢٥: سپيده دم که جهان بوى نوبهار گرفت
- شماره ٢٢٦: دردا که يار در غم و دردم بماند و رفت
- شماره ٢٢٧: نوبت زدند و مرغ سحر بانگ صبح گفت
- شماره ٢٢٨: اى جان جهان جان وجهان برخى جانت
- شماره ٢٢٩: بحز از کمر نديدم سر موئى از ميانت
- شماره ٢٣٠: ز عشق غمزه و ابروى آن صنم پيوست
- شماره ٢٣١: خنک آن باد که باشد گذرش بر کويت
- شماره ٢٣٢: برون ز جام دمادم مجوى اين دم هيچ
- شماره ٢٣٣: ميانش موئى و شيرين دهان هيچ
- شماره ٢٣٤: بنوش لعل مذاب از زمردين اقداح
- شماره ٢٣٥: حيات بخش بود باده خاصه وقت صبوح
- شماره ٢٣٦: ببوى زلف تو دادم دل شکسته بباد
- شماره ٢٣٧: ياد باد آنکو مرا هرگز نگويد ياد باد
- شماره ٢٣٨: پيه سوز چشم من سرشمع ايوان تو باد
- شماره ٢٣٩: نسيم باد صبا جان من فداى تو باد
- شماره ٢٤٠: تا دلم در خم آن زلف سمن سا افتاد
- شماره ٢٤١: چوعکس روى تو در ساغر شراب افتاد
- شماره ٢٤٢: دلبرم را پر طوطى بر شکر خواهد فتاد
- شماره ٢٤٣: گهى که شرح فراقت کنم بديده سواد
- شماره ٢٤٤: چون سنبل تو سلسله بر ارغوان نهاد
- شماره ٢٤٥: بدان ورق که صبا در کف شکوفه نهاد
- شماره ٢٤٦: ياد باد آنکه نياورد ز من روزى ياد
- شماره ٢٤٧: دل من زحمت جان برنتابد
- شماره ٢٤٨: هندوئى را باغبان سوى گلستان مى فرستد
- شماره ٢٤٩: چون مرا ديده بر آن آتش رخسار افتد
- شماره ٢٥٠: از باد صبا در سر زلفش چو خم افتد
- شماره ٢٥١: چون طره عنبر شکنش در شکن افتد
- شماره ٢٥٢: هر کرا يار يار مى افتد
- شماره ٢٥٣: مه چنين دلستان نمى افتد
- شماره ٢٥٤: لطافت دهنش در بيان نمى گنجد
- شماره ٢٥٥: اگر آن ماه مهربان گردد
- شماره ٢٥٦: ز جام عشق تو عقلم خراب مى گردد
- شماره ٢٥٧: چه بادست اينکه مى آيد که بوى يار ما دارد
- شماره ٢٥٨: در راه قربت ما ره بان چه کار دارد
- شماره ٢٥٩: با درد دردنوشان درمان چه کار دارد
- شماره ٢٦٠: درد محبت درمان ندارد
- شماره ٢٦١: کسى کو دل بر جانان ندارد
- شماره ٢٦٢: آن پريچهره که جور و ستم آئين دارد
- شماره ٢٦٣: هر کو بصرى دارد با او نظرى دارد
- شماره ٢٦٤: دل من باز هواى سر کوئى دارد
- شماره ٢٦٥: کدام يار که ما را پيام يار آرد
- شماره ٢٦٦: چون صبا نکهت آن زلف پريشان آرد
- شماره ٢٦٧: خدنگ غمزه جادو چو در کمان آرد
- شماره ٢٦٨: نقاش که او صورت ارژنگ نگارد
- شماره ٢٦٩: کاروان ختنى مشک ختا مى آرد
- شماره ٢٧٠: دل من جان ز غم عشق تو آسان نبرد
- شماره ٢٧١: قصه غصه فرهاد بشيرين که برد
- شماره ٢٧٢: پيغام بلبلان بگلستان که مى برد
- شماره ٢٧٣: توئى که لعل تو دست از عقيق کانى برد
- شماره ٢٧٤: سپيده دم که صبا دامن سمن بدرد
- شماره ٢٧٥: تاجدارى کند آنکس که ز سردر گذرد
- شماره ٢٧٦: خنک آن باد که برخاک خراسان گذرد
- شماره ٢٧٧: ترک من ترک من گرفت و خطا کرد
- شماره ٢٧٨: چو شام شد بشبستان بايد کرد
- شماره ٢٧٩: به دشمنان گله از دوستان نشايد کرد
- شماره ٢٨٠: ماه من دوش سر از جيب ملاحت برکرد
- شماره ٢٨١: جان توجه بروى مهوش کرد
- شماره ٢٨٢: باز عزم شراب خواهم کرد
- شماره ٢٨٣: مه را اگر از مشک ز ره پوش توان کرد
- شماره ٢٨٤: بى لاله رخان روى بصحرا نتوان کرد
- شماره ٢٨٥: پشت بر يار گمان ابرو ما نتوان کرد
- شماره ٢٨٦: بر سر کوى تو انديشه جان نتوان کرد
- شماره ٢٨٧: هر کو چو شمع ز آتش دل تاج سر نکرد
- شماره ٢٨٨: سپيده دم که صبا بر چمن گذر مى کرد
- شماره ٢٨٩: طوطى از پسته تنگ تو شکر گرد آورد
- شماره ٢٩٠: سوز غم تو آتشم از جان بر آورد
- شماره ٢٩١: من خاک آن بادم که او بوى دلارام آورد
- شماره ٢٩٢: گل نهالى به بوستان آورد
- شماره ٢٩٣: کس نيست که دست من غمخوار بگيرد
- شماره ٢٩٤: چون خط تو گرد رخ گلرنگ بگيرد
- شماره ٢٩٥: دلم ديده از دوستان برنگيرد
- شماره ٢٩٦: دلم که حلقه گيسوى يار مى گيرد
- شماره ٢٩٧: طوطى چو سخن گوئى پيش شکرت ميرد
- شماره ٢٩٨: مرغ در راه او پر اندازد
- شماره ٢٩٩: چون طوطى خط تو پر بر شکر اندازد
- شماره ٣٠٠: تا برآيد نفس از عشق دمى بايد زد
- شماره ٣٠١: وصل آن ترک ختا ملکت خاقان ارزد
- شماره ٣٠٢: صحبت جان جهان جان و جهان مى ارزد
- شماره ٣٠٣: حديث آرزومندى جوابى هم نمى ارزد
- شماره ٣٠٤: بهار دهر بباد خزان نمى ارزد
- شماره ٣٠٥: همه گنج جهان مارى نيرزد
- شماره ٣٠٦: دلا سود عالم زيانى نيرزد
- شماره ٣٠٧: چو ترک مهوشم از خواب مست برخيزد
- شماره ٣٠٨: آن فتنه چو برخيزد صد فتنه برانگيزد
- شماره ٣٠٩: آنکو به شکر ريزى شور از شکر انگيزد
- شماره ٣١٠: کسى کزان سر زلف دو تا نمى ترسد
- شماره ٣١١: دلم از دست بشد تا بسر او چه رسد
- شماره ٣١٢: اين ترک زنگارى کمان از خيل خاقان مى رسد
- شماره ٣١٣: خطى که بر سمن آن گلعذار بنويسد
- شماره ٣١٤: گر سر صحبت اين بى سر و پايت باشد
- شماره ٣١٥: درد غم عشق را طبيب نباشد
- شماره ٣١٦: شام شکستگان را هرگز سحر نباشد
- شماره ٣١٧: روى نکو بى وجود ناز نباشد
- شماره ٣١٨: مردان اين قدم را بايد که سر نباشد
- شماره ٣١٩: کى طرف گلستان چو سر کوى تو باشد
- شماره ٣٢٠: ز حال بى خبرانت خبر نمى باشد
- شماره ٣٢١: تا چين آن دو زلف سمن سا پديد شد
- شماره ٣٢٢: مرا اى بخت يارى کن چو يار از دست بيرون شد
- شماره ٣٢٣: دامن گل نبرد هر که ز خار انديشد
- شماره ٣٢٤: هر که او را قدمى هست ز سر ننديشد
- شماره ٣٢٥: اسير قيد محبت ز جان نينديشد
- شماره ٣٢٦: گر دلم روز وداع از پى محمل مى شد
- شماره ٣٢٧: ايکه از شرمت خوى از رخساره خور مى چکد
- شماره ٣٢٨: يارش نتوان گفت که از يار بنالد
- شماره ٣٢٩: نى ز دود دل پرآتش ما مى نالد
- شماره ٣٣٠: لب چو بگشود ز تنگ شکرم ياد آمد
- شماره ٣٣١: ماه فرو رفت و آفتاب برآمد
- شماره ٣٣٢: خسرو انجم بگه بام برآمد
- شماره ٣٣٣: وقت صبوح آن زمان که ماه برآمد
- شماره ٣٣٤: از صومعه پيرى بخرابات درآمد
- شماره ٣٣٥: شکر تنگ تو تنگ شکر آمد
- شماره ٣٣٦: مراد بين که به پيش مريد باز آمد
- شماره ٣٣٧: يار ثابت قدم اينک ز سفر باز آمد
- شماره ٣٣٨: بنگر اى شمع که پروانه دگر باز آمد
- شماره ٣٣٩: عيد آمد و آنماه دلافروز نيامد
- شماره ٣٤٠: سريست مرا با تو که اغيار نداند
- شماره ٣٤١: کس حال من سوخته جز شمع نداند
- شماره ٣٤٢: عجب دارم گر او حالم نداند
- شماره ٣٤٣: حديث جان بجز جانان نداند
- شماره ٣٤٤: که مى رود که پيامم به شهريار رساند
- شماره ٣٤٥: درد من دلخسته بدرمان که رساند
- شماره ٣٤٦: گويند که صبرآتش عشقت بنشاند
- شماره ٣٤٧: ماجرائى که دل سوخته مى پوشاند
- شماره ٣٤٨: دل بدست يار و غم در دل بماند
- شماره ٣٤٩: ما برکنار و با تو کمر در ميان بماند
- شماره ٣٥٠: حديث عشق ز ما يادگار خواهد ماند
- شماره ٣٥١: هر که را سکه درستست بزر باز نماند
- شماره ٣٥٢: گل اندامى که گلگون مى دواند
- شماره ٣٥٣: اگر ز پيش برانى مرا که برخواند
- شماره ٣٥٤: آن خط شب مثال که بر خور نوشته اند
- شماره ٣٥٥: رنج ما برديم و گنج ارباب دولت برده اند
- شماره ٣٥٦: خورشيد را ز مشک زره پوش کرده اند
- شماره ٣٥٧: شام خون آشام گيسو را اگر چين کرده اند
- شماره ٣٥٨: زنده اند آنها که پيش چشم خوبان مرده اند
- شماره ٣٥٩: خورشيد را به سايه شب در نشانده اند
- شماره ٣٦٠: اين دلبران که پرده برخ در کشيده اند
- شماره ٣٦١: زهى زلفت گرهگيرى پر از بند
- شماره ٣٦٢: اى ساربان به قتل ضعيفان کمر مبند
- شماره ٣٦٣: عاقل ندهد عاشق دلسوخته را پند
- شماره ٣٦٤: همرهان رفتند و ما را در سفر بگذاشتند
- شماره ٣٦٥: دل مجروح مرا آگهى از جان دادند
- شماره ٣٦٦: دوش چون در شکن طره شب چين دادند
- شماره ٣٦٧: اين چه نامه ست که از کشور يار آوردند
- شماره ٣٦٨: خيمه نوروز بر صحرا زدند
- شماره ٣٦٩: ز چشم مست تو آنها که آگهى دارند
- شماره ٣٧٠: ساقيان آبم بجام لعل شکر خا برند
- شماره ٣٧١: مرغان اين چمن همه بى بال و بى پرند
- شماره ٣٧٢: چون ترک من سپاه حبش برختن زند
- شماره ٣٧٣: هم عفى الله نى که ما را مرحبائى مى زند
- شماره ٣٧٤: تا درد نيابند دوا را نشناسند
- شماره ٣٧٥: ساقيا مى زين فزون تر کن که ميخواران بسند
- شماره ٣٧٦: چون خط سبز تو بر آفتاب بنويسند
- شماره ٣٧٧: هر نسخه که در وصف خط يار نويسند
- شماره ٣٧٨: مى کشندم بخرابات و در آن مى کوشند
- شماره ٣٧٩: در آن مجلس که جام عشق نوشند
- شماره ٣٨٠: کسى که پشت بر آن روى چون نگار کند
- شماره ٣٨١: نور رويت تاب در شمع شبستان افکند
- شماره ٣٨٢: ترکم از غمزه چو ناوک بکمان در فکند
- شماره ٣٨٣: آنکه هرگز نظرى با من شيدا نکند
- شماره ٣٨٤: هيچکس نيست که وصل تو تمنا نکند
- شماره ٣٨٥: جان وطن بر در جانان چه کند گر نکند
- شماره ٣٨٦: گمان مبر که دلم ميل دوستان نکند
- شماره ٣٨٧: سنبلش غارت ايمان نکند چون نکند
- شماره ٣٨٨: چنانکه صيد دل آن چشم آهوانه کند
- شماره ٣٨٩: چون سايبان آفتاب از مشک تاتارى کند
- شماره ٣٩٠: ماه من مشک سيه در دامن گل مى کند
- شماره ٣٩١: گمان مبر که در آفاق اهل حسن کمند
- شماره ٣٩٢: سوى ديرم نگذارند که غيرم دانند
- شماره ٣٩٣: طره هاى تو کمند افکن طرارانند
- شماره ٣٩٤: مستم آنجا مبر اى يار که سرمستانند
- شماره ٣٩٥: چه کسانند که در قصد دل ريش کسانند
- شماره ٣٩٦: صوفى اگرش باده صافى نچشانند
- شماره ٣٩٧: چو مطربان سحر چنگ در رباب زنند
- شماره ٣٩٨: ساقيان چون دم از شراب زنند
- شماره ٣٩٩: چو مطربان سحر آهنگ زير و بام کنند
- شماره ٤٠٠: پاى کوبان در سراندازى چو سربازى کنند
- شماره ٤٠١: پرى رخان که برخ رشک لعبت چينند
- شماره ٤٠٢: اهل دل پيش تو مردن ز خدا مى خواهند
- شماره ٤٠٣: عاقلان کى دل بدست زلف دلداران دهند
- شماره ٤٠٤: اهل تحقيق چو در کوى خرابات آيند
- شماره ٤٠٥: بنشين تا نفسى آتش ما بنشيند
- شماره ٤٠٦: تنم تنها نمى خواهد که در کاشانه بنشيند
- شماره ٤٠٧: به آب گل رخ آن گلعذار مى شويند
- شماره ٤٠٨: ديگرانرا عيش و شادى گر چه در صحرا بود
- شماره ٤٠٩: آن رفت که ميل دل من سوى شما بود
- شماره ٤١٠: گردون کنايتى ز سر بام ما بود
- شماره ٤١١: ياد باد آن شب که دلبر مست و دل در دست بود
- شماره ٤١٢: مرا ز مهر رخت کى ملال خواهد بود
- شماره ٤١٣: اگر دو چشم تو مست مدام خواهد بود
- شماره ٤١٤: تا ترا برگ ما نخواهد بود
- شماره ٤١٥: ترک من گوئى که بازش خاطر نخجير بود
- شماره ٤١٦: دوشم بشمع روى چو ماهت نياز بود
- شماره ٤١٧: ياد باد آن شب که در مجلس خروش چنگ بود
- شماره ٤١٨: دوشم وطن بجز در دير مغان نبود
- شماره ٤١٩: بى گلبن وصلت بگلستان نتوان بود
- شماره ٤٢٠: ديشب همه منزل من کوى مغان بود
- شماره ٤٢١: بى رخ حور بجنت نفسى نتوان بود
- شماره ٤٢٢: آن زمان کز من دلسوخته آثار نبود
- شماره ٤٢٣: آندم که نه شمع و نه لگن بود
- شماره ٤٢٤: وفات به بود آنرا که در وفاى تو نبود
- شماره ٤٢٥: مشنو که چراغ دل من روى تو نبود
- شماره ٤٢٦: دوش کز طوفان اشکم آب دريا رفته بود
- شماره ٤٢٧: شبى با يار در خلوت مرا عيشى نهانى بود
- شماره ٤٢٨: مرا وقتى نگارى خرگهى بود
- شماره ٤٢٩: راستى را در سپاهان خوش بود آواز رود
- شماره ٤٣٠: نقش رويت بچه رو از دل پر خون برود
- شماره ٤٣١: ترک تيرانداز من کز پيش لشکر مى رود
- شماره ٤٣٢: تشنه غنچه سيراب ترا آب چه سود
- شماره ٤٣٣: باش تا روى تو خورشيد جهانتاب شود
- شماره ٤٣٤: ايکه هر دم عنبرت بر نسترن چنبر شود
- شماره ٤٣٥: هر کو نظر کند بتو صاحب نظر شود
- شماره ٤٣٦: بيا که بى سر زلفت مرا بسر نشود
- شماره ٤٣٧: گر مرا بخت درين واقعه ياور نشود
- شماره ٤٣٨: گرمى خسرو و شيرين بشکر کم نشود
- شماره ٤٣٩: عجب از قافله دارم که بدر مى نشود
- شماره ٤٤٠: زهى لعل تو در درج منضود
- شماره ٤٤١: مهره مهر چو از حقه مينا بنمود
- شماره ٤٤٢: چشمت دل پر ز تاب خواهد
- شماره ٤٤٣: دلم بى وصل جانان جان نخواهد
- شماره ٤٤٤: جان بر افشان اگرت صحبت جانان بايد
- شماره ٤٤٥: هرکه با نرگس سرمست تو در کار آيد
- شماره ٤٤٦: سحر چو بوى گل از طرف مرغزار برآيد
- شماره ٤٤٧: پيداست که از دود دم ما چه برآيد
- شماره ٤٤٨: بسالى کى چنان ماهى برآيد
- شماره ٤٤٩: گوئى بت من چون ز شبستان بدر آيد
- شماره ٤٥٠: به خشم رفته ما گر به صلح باز آيد
- شماره ٤٥١: بلبل دلشده از گل به چه رو باز آيد
- شماره ٤٥٢: عشقست که چون پرده ز رخ باز گشايد
- شماره ٤٥٣: چون برقع شبرنگ ز عارض بگشايد
- شماره ٤٥٤: نسيم باد صبا چون ز بوستان آيد
- شماره ٤٥٥: يا رب اين هدهد ميمون ز کجا مى آيد
- شماره ٤٥٦: گلى به رنگ تو از غنچه بر نمى آيد
- شماره ٤٥٧: اين چه بادست که از سوى چمن مى آيد
- شماره ٤٥٨: کدام دل که ز دورى به جان نمى آيد
- شماره ٤٥٩: مرا دليست که تا جان برون نمى آيد
- شماره ٤٦٠: ناله ئى کان ز دل چنگ برون مى آيد
- شماره ٤٦١: کسى را از تو کامى برنيايد
- شماره ٤٦٢: مهى چون او به ماهى برنيايد
- شماره ٤٦٣: در پاى تو هرکس که سر انداز نيايد
- شماره ٤٦٤: جز ناله کسى مونس و دمساز نيايد
- شماره ٤٦٥: به مهر روى تو در آفتاب نتوان ديد
- شماره ٤٦٦: وهم بسى رفت و مکانش نديد
- شماره ٤٦٧: صبح چون گلشن جمال تو ديد
- شماره ٤٦٨: جادوئى چون نرگس مستت به بيمارى که ديد
- شماره ٤٦٩: مستم ز در خانه خمار برآريد
- شماره ٤٧٠: سبزه پيرامن سرچشمه نوشش نگريد
- شماره ٤٧١: آخر از سوز دل شبهاى من ياد آوريد
- شماره ٤٧٢: دوش چون موکب سلطان خيالش برسيد
- شماره ٤٧٣: حديث شمع از پروانه پرسيد
- شماره ٤٧٤: سخن يار ز اغيار ببايد پوشيد
- شماره ٤٧٥: همچو شمعم بشبستان حرم ياد کنيد
- شماره ٤٧٦: آن شکر لب که نباتش ز شکر مى رويد
- شماره ٤٧٧: کيست که با من حديث يار بگويد
- شماره ٤٧٨: ز شهريار که آيد که حال يار بگويد
- شماره ٤٧٩: مرغ جم باز حديثى ز سبا مى گويد
- شماره ٤٨٠: دست گيريد و بدستم مى گلفام دهيد
- شماره ٤٨١: اى پرده سرايان که درين پرده سرائيد
- شماره ٤٨٢: خدا را از سر زارى بگوئيد
- شماره ٤٨٣: اى پير مغان شربتم از درد مغان آر
- شماره ٤٨٤: زهى تارى ز زلفت مشگ تاتار
- شماره ٤٨٥: مسيح وقتى ازين خسته دم دريغ مدار
- شماره ٤٨٦: ايا صبا گرت افتد بکوى دوست گذار
- شماره ٤٨٧: برو اى خواجه و شه را بگدا باز گذار
- شماره ٤٨٨: طره بفشان و مرا بيش پريشان مگذار
- شماره ٤٨٩: بجز نسيم که يابد نصيبى از گلزار
- شماره ٤٩٠: چو هست قرب حقيقى چه غم ز بعد مزار
- شماره ٤٩١: ماه يا جنتست يا رخسار
- شماره ٤٩٢: اى نغمه خوشت دم داود را شعار
- شماره ٤٩٣: سبحان من يسبحه الرمل فى القفار
- شماره ٤٩٤: قلم گرفتم و مى خواستم که بر طومار
- شماره ٤٩٥: منم ز مهر رخت روى کرده در ديوار
- شماره ٤٩٦: اى خوش وصل يار و فصل بهار
- شماره ٤٩٧: حبذا پاى گل و صبحدم و فصل بهار
- شماره ٤٩٨: مائيم و عشق و کنج خرابات و روى يار
- شماره ٤٩٩: آشناى تو ز بيگانه و خويشش چه خبر
- شماره ٥٠٠: ما را ز پرده تو دل از پرده شد بدر
- شماره ٥٠١: اى دل ار سوداى جانان دارى از جان درگذر
- شماره ٥٠٢: شمسه چين را طلوع ازطرف بغتاقش نگر
- شماره ٥٠٣: اى تتق بسته از تيره شب برقمر
- شماره ٥٠٤: بوستان جنتست و سروم حور
- شماره ٥٠٥: زهى طناب سراپرده تو گيسوى حور
- شماره ٥٠٦: گر يار يار باشدت اى يار غم مخور
- شماره ٥٠٧: دورى از ما مکن اى چشم بد از روى تو دور
- شماره ٥٠٨: برافکن سايبان ظلمت از نور
- شماره ٥٠٩: بيار باده که شب ظلمتست و شاهد نور
- شماره ٥١٠: پندم به چه عقل مى دهد پير
- شماره ٥١١: معلوم نگردد سخن عشق بتقرير
- شماره ٥١٢: فتاده ام من ديوانه در غم تو اسير
- شماره ٥١٣: برگير دل ز ملک جهان و جهان بگير
- شماره ٥١٤: با عقيق لب او لعل بدخشان کم گير
- شماره ٥١٥: بيدلى گردل ز دلبر برنگيرد گومگير
- شماره ٥١٦: ترک عالم گير و عالم را مسخر کرده گير
- شماره ٥١٧: دامن خرگه برافکن اى بت کشمير
- شماره ٥١٨: کار من شکسته بسامان رسيد باز
- شماره ٥١٩: اى دل ار صحبت جانان طلبى جان درباز
- شماره ٥٢٠: بستيم دل در آن سر زلف دراز باز
- شماره ٥٢١: چون کوتهست دستم از آن گيسوى دراز
- شماره ٥٢٢: خادمه عود سوز مطربه عود ساز
- شماره ٥٢٣: اى شده بر مه ز شبه مهره ساز
- شماره ٥٢٤: پيش عاقل نياز چيست نماز
- شماره ٥٢٥: کجا بود من مدهوش را حضور نماز
- شماره ٥٢٦: بنده محمودست و سلطان در ره معنى اياز
- شماره ٥٢٧: روز عيش و طرب و عيد صيامست امروز
- شماره ٥٢٨: اين غزل يک دو نوبت از سرسوز
- شماره ٥٢٩: در جهان قصه حسن تو نشد فاش هنوز
- شماره ٥٣٠: برگ نسرين ترا بى خار مى يابم هنوز
- شماره ٥٣١: نشست شمع سحر اى چراغ مجلسيان خيز
- شماره ٥٣٢: بگشا بشکر خنده لب لعل شکرريز
- شماره ٥٣٣: اى دلم را شکر جان پرورت چون جان عزيز
- شماره ٥٣٤: ز لعل عيسويان قصه مسيحا پرس
- شماره ٥٣٥: معنى اين صورت از صورتگران چين بپرس
- شماره ٥٣٦: اى مرغ خوش نوا چه فرو بسته ئى نفس
- شماره ٥٣٧: نه مرا بر سر کوى تو بجز سايه جليس
- شماره ٥٣٨: به فلک مى رسد خروش خروس
- شماره ٥٣٩: الوداع اى دلبر نامهربان بدرود باش
- شماره ٥٤٠: کارم از بى سيمى ار چون زر نباشد گومباش
- شماره ٥٤١: يار ما را گر غمى از يار نبود گو مباش
- شماره ٥٤٢: زهى مستى من ز بادام مستش
- شماره ٥٤٣: مستم ز دو چشم نيمه مستش
- شماره ٥٤٤: مبريد نام عنبر بر زلف چون کمندش
- شماره ٥٤٥: رخت شمع شبستان مى نهندش
- شماره ٥٤٦: سرو را پاى به گل مى رود از رفتارش
- شماره ٥٤٧: رقيب اگر بجفا باز داردم ز درش
- شماره ٥٤٨: گلزار جنتست رخ حور پيکرش
- شماره ٥٤٩: آن ماه بين که فتنه شود مهر انورش
- شماره ٥٥٠: هر دل غمزده کان غمزه بود غمازش
- شماره ٥٥١: رقم ز غاليه بر طرف لاله زار مکش
- شماره ٥٥٢: گر چه تنگست دلم چون دهن خندانش
- شماره ٥٥٣: آه از آن يار که نبود خبر از يارانش
- شماره ٥٥٤: اگر او سخن نگويد سخنست در دهانش
- شماره ٥٥٥: دگر وجود ندارد لطيفه ئى ز دهانش
- شماره ٥٥٦: بيرون ز کمر هيچ نديدم ز ميانش
- شماره ٥٥٧: آنکه جز نام نيابند نشان از دهنش
- شماره ٥٥٨: حسد از هيچ ندارم مگر از پيرهنش
- شماره ٥٥٩: ترک خنجرکش لشکرشکن ترلک پوش
- شماره ٥٦٠: اى شب زلفت غاليه سا وى مه رويت غاليه پوش
- شماره ٥٦١: اى شبت غاليه آسا و مهت غاليه پوش
- شماره ٥٦٢: اى دو چشم خوش پر خواب تو درخوابى خوش
- شماره ٥٦٣: اى حلقه زده افعى مشکين تو بر دوش
- شماره ٥٦٤: سخنى گفتم و صد قول خطا کردم گوش
- شماره ٥٦٥: چو جام لعل تو نوشم کجا بماند هوش
- شماره ٥٦٦: اى دل مکن انکار و از اين کار مينديش
- شماره ٥٦٧: پرده از رخ بفکن اى خود پرده رخسار خويش
- شماره ٥٦٨: آورده ايم روى بسوى ديار خويش
- شماره ٥٦٩: به شهريار بگوئيد حال اين درويش
- شماره ٥٧٠: به بزمگاه صبوحى کنون بمجلس خاص
- شماره ٥٧١: بده آن راح روان بخش که در مجلس خاص
- شماره ٥٧٢: بسوز سينه رسند اهل دل بذوق سماع
- شماره ٥٧٣: بيار باده که وقت گلست و موسم باغ
- شماره ٥٧٤: چون آتش خور شعله زد از شيشه شفاف
- شماره ٥٧٥: شميم باغ بهشتست با نسيم عراق
- شماره ٥٧٦: اى برده عارضت به لطافت ز مه سبق
- شماره ٥٧٧: چو حرفى بخوانى ز طومار عشق
- شماره ٥٧٨: طفل بود در نظر پير عشق
- شماره ٥٧٩: باز برافراختيم رايت سلطان عشق
- شماره ٥٨٠: سرى بالعيس اصحابى ولى فى العيس معشوق
- شماره ٥٨١: اى سرو خرامنده بستان حقايق
- شماره ٥٨٢: نکهت روضه خلدست که مى بيزد مشک
- شماره ٥٨٣: وه چه شيرينست لعلش اندرو پنهان نمک
- شماره ٥٨٤: ديدم از دور بتى کاکلکش مشکينک
- شماره ٥٨٥: اى روان از شکر تنگ تو شکر تنگ تنگ
- شماره ٥٨٦: نيستى آنکه زنى شيشه هستى برسنگ
- شماره ٥٨٧: چو هيچگونه ندارم بحضرت تو مجال
- شماره ٥٨٨: يکدم ز قال بگذر اگر واقفى ز حال
- شماره ٥٨٩: گشت معلوم کنون قيمت ايام وصال
- شماره ٥٩٠: سبحان من تقدس بالعز و الجلال
- شماره ٥٩١: زهى ز باده لعلت در آتش آب زلال
- شماره ٥٩٢: اى سواد خط توشرح مصابيح جمال
- شماره ٥٩٣: زهى گرفته خور از طلعت تو فال جمال
- شماره ٥٩٤: زهى زلفت شکسته نرخ سنبل
- شماره ٥٩٥: شب رحيل ز افغان خستگان مراحل
- شماره ٥٩٦: اى دل من بسته در آن زنجير سمن سا دل
- شماره ٥٩٧: دلم مريد مرادست و ديده رهبر دل
- شماره ٥٩٨: اى ماه تو مهر انور دل
- شماره ٥٩٩: دلم ربودى و رفتى ولى نمى روى از دل
- شماره ٦٠٠: اى غم عشق تو آتش زده در خرمن دل
- شماره ٦٠١: رحمتى گر نکند بر دلم آن سنگين دل
- شماره ٦٠٢: مرا که راه نمايد کنون به خانه دل
- شماره ٦٠٣: گر گنج طلب دارى از مار مترس اى دل
- شماره ٦٠٤: مقاربت نشود مرتفع ببعد منازل
- شماره ٦٠٥: اى کرده تيره شب را بر آفتاب منزل
- شماره ٦٠٦: هرگه که ز خرگه بچمن بار دهد گل
- شماره ٦٠٧: باغبان گو برو باد مپيما کز گل
- شماره ٦٠٨: خوشا با دوستان در بوستان گل
- شماره ٦٠٩: مرا که نيست بخاک درت اميد وصول
- شماره ٦١٠: يا مسرع الشمال اذا تحصل الوصول
- شماره ٦١١: سپيده دم که برآمد خروش بانگ رحيل
- شماره ٦١٢: نوبتى صبح برآمد ببام
- شماره ٦١٣: برآمد بانگ مرغ و نوبت بام
- شماره ٦١٤: آفتابست يا ستاره بام
- شماره ٦١٥: تبت يا ذا الجلال و الا کرام
- شماره ٦١٦: خوشا به مجلس شوريدگان درد آشام
- شماره ٦١٧: مگر که صبح من امشب اسير گشت بشام
- شماره ٦١٨: عارض ترکان نگر در چين جعد مشک فام
- شماره ٦١٩: حن فى روض الهوى قلبى کماناح الحمام
- شماره ٦٢٠: گر چه من آب رخ از خاک درت يافته ام
- شماره ٦٢١: من ز دست ديده و دل در بلا افتاده ام
- شماره ٦٢٢: سلامى به جانان فرستاده ام
- شماره ٦٢٣: گر نگويم دوستى از دوستانت بوده ام
- شماره ٦٢٤: هيچ مى دانى که ديشب در غمش چون بوده ام
- شماره ٦٢٥: چو نام تو در نامه ئى ديده ام
- شماره ٦٢٦: هردم آرد باد صبح از روضه رضوان پيام
- شماره ٦٢٧: چشم پرخواب گشودى و ببستى خوابم
- شماره ٦٢٨: دل گل زنده گردد از دم خم
- شماره ٦٢٩: اى تنم کرده ز غم موئى و در مو زده خم
- شماره ٦٣٠: چو چشم مست تو مى پرستم
- شماره ٦٣١: ز لعلم ساغرى در ده که چون چشم تو سرمستم
- شماره ٦٣٢: من از آن لحظه که در چشم تو ديدم مستم
- شماره ٦٣٣: امروز که من عاشق و ديوانه و مستم
- شماره ٦٣٤: تخفيف کن از دور من اين باده که مستم
- شماره ٦٣٥: رند و دردى کش و مستم چه توان کرد چو هستم
- شماره ٦٣٦: روزگارى روى در روى نگارى داشتم
- شماره ٦٣٧: صبحدم دل را مقيم خلوت جان يافتم
- شماره ٦٣٨: بدانکه بوى تو آورد صبحدم بادم
- شماره ٦٣٩: در چمن دوش ببوى تو گذر مى کردم
- شماره ٦٤٠: مى گذشتى و من از دور نظر مى کردم
- شماره ٦٤١: عشق آن بت ساکن ميخانه مى گرداندم
- شماره ٦٤٢: گر مى کشندم ور مى کشندم
- شماره ٦٤٣: وقتست کز وراى سراپرده عدم
- شماره ٦٤٤: با روى چون گلنارش از برگ سمن باز آمدم
- شماره ٦٤٥: رخشنده تر از مهر رخش ماه نديدم
- شماره ٦٤٦: نکنم حديث شکر چو لبت گزيدم
- شماره ٦٤٧: روزى به سر کوى خرابات رسيدم
- شماره ٦٤٨: نشان روى تو جستم به هر کجا که رسيدم
- شماره ٦٤٩: بلبلان که رساند نسيم باغ ارم
- شماره ٦٥٠: ايدل ار خواهى به دولتخانه جانت برم
- شماره ٦٥١: دوش مى آيد نگار بربرم
- شماره ٦٥٢: چو برکشى علم قربت از حريم حرم
- شماره ٦٥٣: بزن بنوک خدنگم که پيش دست تو ميرم
- شماره ٦٥٤: اشکست که مى گردد در کوى تو همرازم
- شماره ٦٥٥: بيا که هندوى گيسوى دلستان تو باشم
- شماره ٦٥٦: اى روى تو چشمه خور چشم
- شماره ٦٥٧: اى لاله برگ خويش نظرت گلستان چشم
- شماره ٦٥٨: تا چند به شادى مى غمهاى تو نوشم
- شماره ٦٥٩: مى درم جامه و از مدعيان مى پوشم
- شماره ٦٦٠: ترا که گنج گشودى ز زخم مار چه غم
- شماره ٦٦١: من بار هجر مى کشم و ناقه محملم
- شماره ٦٦٢: آيد ز نى حديثى هر دم بگوش جانم
- شماره ٦٦٣: من آن مرغ همايونم که باز چتر سلطانم
- شماره ٦٦٤: من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم
- شماره ٦٦٥: گر من خمار خود ز لب يار بشکنم
- شماره ٦٦٦: ز روى خوب تو گفتم که پرده برفکنم
- شماره ٦٦٧: نيست بى روى تو ميل گل و برگ سمنم
- شماره ٦٦٨: مدام آن نرگس سرمست را در خواب مى بينم
- شماره ٦٦٩: گلى به رنگ تو در بوستان نمى بينم
- شماره ٦٧٠: آن ماه پرى رخ را در خانه نمى بينم
- شماره ٦٧١: خرم آنروز که از خطه کرمان بروم
- شماره ٦٧٢: من بيدل نگر از صحبت جانان محروم
- شماره ٦٧٣: اين چه بادست کزو بوى شما مى شنوم
- شماره ٦٧٤: اين چه بويست که از باد صبا مى شنوم
- شماره ٦٧٥: حکايت رخت از آفتاب مى شنوم
- شماره ٦٧٦: نسيم زلف تو از نوبهار مى شنوم
- شماره ٦٧٧: مدتى شد که درين شهر گرفتار توايم
- شماره ٦٧٨: با لعل او ز جوهر جان در گذشته ايم
- شماره ٦٧٩: ما حاصل از جهان غم دلبر گرفته ايم
- شماره ٦٨٠: ما قدح کشتى و دل را همچو دريا کرده ايم
- شماره ٦٨١: چون ما بکفر زلف تو اقرار کرده ايم
- شماره ٦٨٢: به گدائى به سر کوى شما آمده ايم
- شماره ٦٨٣: باز هشيار برون رفته و مست آمده ايم
- شماره ٦٨٤: ما بدرگاه تو از کوى نياز آمده ايم
- شماره ٦٨٥: ما به نظاره رويت بجهان آمده ايم
- شماره ٦٨٦: کشتى ما کو که ما زورق درآب افکنده ايم
- شماره ٦٨٧: اشارت کرده بودى تا بيايم
- شماره ٦٨٨: ما ز رخ کار خويش پرده بر انداختيم
- شماره ٦٨٩: ما دلى ايثار او کرديم و جانى يافتيم
- شماره ٦٩٠: مرديم در خمار و شرابى نيافتيم
- شماره ٦٩١: آنکه لعلش عين آب زندگانى يافتيم
- شماره ٦٩٢: ما نواى خويش را در بينوائى يافتيم
- شماره ٦٩٣: دو جان وقف حريم حرم او کرديم
- شماره ٦٩٤: اهل دل را خبر از عالم جان آورديم
- شماره ٦٩٥: دل به دست غم سوداى تو داديم و شديم
- شماره ٦٩٦: گر شديم از کويت اى ترک ختا باز آمديم
- شماره ٦٩٧: باز چون بلبل بصد دستان ببستان آمديم
- شماره ٦٩٨: شمع بنشست ز باد سحرى خيز نديم
- شماره ٦٩٩: نسيم باد بهارى وزيد خيز نديم
- شماره ٧٠٠: ما سر بنهاديم و به سامان نرسيديم
- شماره ٧٠١: از عمر چو اين يک دو نفس بيش نداريم
- شماره ٧٠٢: داريم دلى پر غم و غمخوار نداريم
- شماره ٧٠٣: ما مست مى لعل روان پرور ياريم
- شماره ٧٠٤: اکنون که از بهشت نشان مى دهد نسيم
- شماره ٧٠٥: کى آمدى ز تتار اى صباى مشک نسيم
- شماره ٧٠٦: ما جرعه چشانيم ولى خضر و شانيم
- شماره ٧٠٧: خيزيد اى ميخوارگان تا خيمه بر گردون زنيم
- شماره ٧٠٨: خيز تا برگ صبوحى بچمن ساز کنيم
- شماره ٧٠٩: خيز تا باده در پياله کنيم
- شماره ٧١٠: نشان دل بى نشان از که جويم
- شماره ٧١١: دلداده ايم وز پى دلدار مى رويم
- شماره ٧١٢: درد دل خويش با که گويم
- شماره ٧١٣: ز باد نکهت دو تات مى جوئيم
- شماره ٧١٤: اى بت ياقوت لب وى مه نامهربان
- شماره ٧١٥: اى رخت شمع بت پرستان شمع برون بر از شبستان
- شماره ٧١٦: اى رخ تو قبله خورشيد پرستان
- شماره ٧١٧: چه خوشست باده خوردن به صبوح در گلستان
- شماره ٧١٨: اى چشم تو بند مستان
- شماره ٧١٩: ببوستان مى گل بوى لاله گون مستان
- شماره ٧٢٠: نرگس مستت فتنه مستان
- شماره ٧٢١: اى بوستان عارض تو گلستان جان
- شماره ٧٢٢: اى لب و گفتار تو کام دل و قوت جان
- شماره ٧٢٣: اى چشم مى پرستت آشوب چشم بندان
- شماره ٧٢٤: اى مى لعل تو کام رندان
- شماره ٧٢٥: به من رسيد نويد وصال دلداران
- شماره ٧٢٦: چو چشم خفته بگشودى ببستى خواب بيداران
- شماره ٧٢٧: اى غمزه جادويت افسونگر بيماران
- شماره ٧٢٨: تا چند دم از گل زنى اى باد بهاران
- شماره ٧٢٩: چه خوش باشد ميان لاله زاران
- شماره ٧٣٠: اى نسيم سحرى بوى بهارم برسان
- شماره ٧٣١: اى صبا غلغل بلبل بگلستان برسان
- شماره ٧٣٢: يا رب ز باغ وصل نسيمى بمن رسان
- شماره ٧٣٣: در تابم از دو هندوى آتش پرستشان
- شماره ٧٣٤: خوشا چشمى که بيند روى ترکان
- شماره ٧٣٥: خوشا صبح و صبوحى با همالان
- شماره ٧٣٦: اى کفر سر زلف تو غارتگر ايمان
- شماره ٧٣٧: دلا از جان زبان درکش که جانان
- شماره ٧٣٨: زهى روى تو صبح شب نشينان
- شماره ٧٣٩: اى زلف تو زنجير دل حلقه ربايان
- شماره ٧٤٠: سخن عشق نشايد بر هر کس گفتن
- شماره ٧٤١: نه درد عشق مى يارم نهفتن
- شماره ٧٤٢: نى نگر با اهل دل هر دم بمعنى در سخن
- شماره ٧٤٣: دوش چون از لعل ميگون تو مى گفتم سخن
- شماره ٧٤٤: هندوى آن کاکل ترکانه مى بايد شدن
- شماره ٧٤٥: بسى خون جگر دارد سر زلف تو در گردن
- شماره ٧٤٦: بر اشکم کهربا آبيست روشن
- شماره ٧٤٧: ترا که گفت که قصد دل شکسته ما کن
- شماره ٧٤٨: اى خواجه مرا با مى و ميخانه رها کن
- شماره ٧٤٩: وقت صبوح شد بشبستان شتاب کن
- شماره ٧٥٠: اى صبا احوال دل با آن صنم تقرير کن
- شماره ٧٥١: خويش را در کوى بيخويشى فکن
- شماره ٧٥٢: امشب اى يار قصد خواب مکن
- شماره ٧٥٣: جان بده يا دگر انديشه جانانه مکن
- شماره ٧٥٤: اى باد سحرگاهى زينجا گذرى کن
- شماره ٧٥٥: بلبل خوش سراى شد مطرب مجلس چمن
- شماره ٧٥٦: بوقت صبح ندانم چه شد که مرغ چمن
- شماره ٧٥٧: هر کس که برگرفت دل از جان چنانکه من
- شماره ٧٥٨: گهيکه جان رود از چشم ناتوان بيرون
- شماره ٧٥٩: اى سر زلف تو ليلى و جهانى مجنون
- شماره ٧٦٠: به عقل کى متصور شود فنون جنون
- شماره ٧٦١: زبان خامه نتواند حديث دل بيان کردن
- شماره ٧٦٢: سنبل سيه بر سمن مزن
- شماره ٧٦٣: خط زنگارى نگر از سبزه بر گرد سمن
- شماره ٧٦٤: اى ز سنبل بسته شادروان مشکين بر سمن
- شماره ٧٦٥: خيز و در بحر عدم غوطه خور و ما را بين
- شماره ٧٦٦: هر زمان آهنگ بيزاريش بين
- شماره ٧٦٧: زهى خطى به خطا برده سوى خطه چين
- شماره ٧٦٨: اى شام زلفت بتخانه چين
- شماره ٧٦٩: تحيتى چو هواى رياض خلد برين
- شماره ٧٧٠: آن لب شيرين همچون جان شيرين
- شماره ٧٧١: کيست که گويد ببارگاه سلاطين
- شماره ٧٧٢: هرکه شد با ساکنان عالم علوى قرين
- شماره ٧٧٣: نسيم صبح کز بويش مشام جان شود مشکين
- شماره ٧٧٤: سرو را گل يار نبود گر بود نبود چنين
- شماره ٧٧٥: صيد شيران مى کند آهوى روبه باز او
- شماره ٧٧٦: ترک من خاقان نگر در حلقه عشاق او
- شماره ٧٧٧: آب آتش مى رود زان لعل آتش فام او
- شماره ٧٧٨: خوشا کشته برطرف ميدان او
- شماره ٧٧٩: به آفتاب جهانتاب سايه پرور تو
- شماره ٧٨٠: ايکه چو موى شد تنم در هوس ميان تو
- شماره ٧٨١: اى هيچ در ميان نه ز موى ميان تو
- شماره ٧٨٢: برو اى باد بدانسوى که من دانم و تو
- شماره ٧٨٣: اى شب قدر بيدلان طره دلرباى تو
- شماره ٧٨٤: اى چراغ ديده جان روى تو
- شماره ٧٨٥: اى طبيب دل ريش از سر بيمار مرو
- شماره ٧٨٦: صبحست ساقيا مى چون آفتاب کو
- شماره ٧٨٧: دوش مى کردم سئوال از جان که آن جانانه کو
- شماره ٧٨٨: مرا ز هجر تو اميد زندگانى کو
- شماره ٧٨٩: که بر ز سرو روان تو خورد راست بگو
- شماره ٧٩٠: اى صبا حال جگر گوشه ما چيست بگو
- شماره ٧٩١: نفحه گلشن عشق از نفس ما بشنو
- شماره ٧٩٢: آن عيد نيکوان بدر آمد بعيدگاه
- شماره ٧٩٣: اى سنبله زلف تو خرمن زده بر ماه
- شماره ٧٩٤: اى روانم بلب لعل تو آورده پناه
- شماره ٧٩٥: مه بى مهر من ز شعر سياه
- شماره ٧٩٦: روى اين چرخ سيه روى ستمکاره سياه
- شماره ٧٩٧: اى دلم جان و جهان در راه جانان باخته
- شماره ٧٩٨: اى حبش بر چين و چين در زنگبار انداخته
- شماره ٧٩٩: قدحى ده اى برآتش تتقى ز آب بسته
- شماره ٨٠٠: اى از شب قمرسا بر مه نقاب بسته
- شماره ۸۰١: اى چيده سنبل تر در باغ دسته بسته
- شماره ۸۰٢: اى سنبل تازه دسته بسته
- شماره ۸۰٣: خسرو گل بين دگر ملک سکندر يافته
- شماره ۸۰٤: اى سر زلف تو درحلقه و تاب افتاده
- شماره ۸۰٥: اى ملک دلم خراب کرده
- شماره ۸۰٦: تخت خيرى بين دگر بر تخته خارا زده
- شماره ۸۰٧: اى لبت خنده بر شراب زده
- شماره ۸۰٨: اى خوشا مست و خراب اندر خرابات آمده
- شماره ۸۰٩: آن ترک بلغارى نگر با چشم خونخوار آمده
- شماره ۸١٠: چون سنبلت که ديد سياهى سر آمده
- شماره ۸١١: اى پسر دامن اهل قدم از دست مده
- شماره ۸١٢: بى تو مرا پر آب ديده
- شماره ۸١٣: زهى روى دل افروزت چراغ و چشم هر ديده
- شماره ۸١٤: زهى ربوده خيال تو خوابم از ديده
- شماره ۸١٥: زهى جمال تو خورشيد مشرق ديده
- شماره ۸١٦: بساز چاره اين دردمند بيچاره
- شماره ۸١٧: برآمد ماهم از ميدان سواره
- شماره ۸١٨: ترک من هر لحظه گيرد با من از سر خرخشه
- شماره ۸١٩: پرى رخا منه از دست يکزمان شيشه
- شماره ۸٢٠: اى از گل رخسار تو خون در دل لاله
- شماره ۸٢١: اى خوشه چين سنبل پرچينت سنبله
- شماره ۸٢٢: دى آن بت کافر بچه با چنگ و چغانه
- شماره ۸٢٣: پرواز کن اى مرغ و بگلزار فرود آى
- شماره ۸٢٤: باز هر چند که در دست شهان دارد جاى
- شماره ۸٢٥: از براى دلم اى مطربه پرده سراى
- شماره ۸٢٦: مهست يا رخ آن آفتاب مهر افزاى
- شماره ۸٢٧: پرده ابر سياه از مه تابان بگشاى
- شماره ۸٢٨: اى روضه رضوان ز سر کوى تو بابى
- شماره ۸٢٩: ز زلف و روى تو خواهم شبى و مهتابى
- شماره ۸٣٠: بيار اى لعبت ساقى شرابى
- شماره ۸٣١: زهى اشکم ز شوق لعل ميگون تو عنابى
- شماره ۸٣٢: دلا تا طلعت سلمى نيابى
- شماره ۸٣٣: خود پرستى مکن ار زانکه خدا مى طلبى
- شماره ۸٣٤: ترک صورت کن اگر عالم معنى طلبى
- شماره ۸٣٥: در باغ چون بالاى تو سروى نديدم راستى
- شماره ۸٣٦: يا من قريرة مقلتى لقياک غاية منيتى
- شماره ۸٣٧: چو دستان برکشد مرغ صراحى
- شماره ۸٣٨: ز رارض دار سعدى يا بارق الغوادى
- شماره ۸٣٩: چه جرم رفت که رفتى و ترک ما کردى
- شماره ۸٤٠: گفتمش از چه دلم بردى و خونم خوردى
- شماره ۸٤١: چه کرده ام که بيکبارم از نظر بفکندى
- شماره ۸٤٢: کجا باز آيد آن مرغى که با من همقفس بودى
- شماره ۸٤٣: ياد باد آنکه دلم را مدد جان بودى
- شماره ۸٤٤: گر آن مه در نظر بودى چه بودى
- شماره ۸٤٥: اى شمع چگل دوش در ايوان که بودى
- شماره ۸٤٦: هيچ شکر چو آن دهان ديدى
- شماره ۸٤٧: چه خوش باشد دمى با دوستدارى
- شماره ۸٤٨: تو آن ماه زهره جبينى و آن سرو لاله عذارى
- شماره ۸٤٩: يا بارى البرايا يا زارى الذرارى
- شماره ۸٥٠: آب رخ ما برى و باد شمارى
- شماره ۸٥١: اى دلم بسته ز زلف سيهت زنارى
- شماره ۸٥٢: اى نفس مشک بيز باد بهارى
- شماره ۸٥٣: بخوبى چو يار من نباشد يارى
- شماره ۸٥٤: اى مهر ماه روى ترا زهره مشترى
- شماره ۸٥٥: اى که بر ديده صاحب نظران مى گذرى
- شماره ۸٥٦: گل سورى دگر بجلوه گرى
- شماره ۸٥٧: چو چشم مست تو با خواب مى کند بازى
- شماره ۸٥٨: ميا در قلب عشق ايدل که بازى نيست جانبازى
- شماره ۸٥٩: گرفتمت که بگيرم عنان مرکب تازى
- شماره ۸٦٠: سحر چون باد عيسى دم کند با روح دمسازى
- شماره ۸٦١: اگر تو عشق نبازى بعمر خويش چه نازى
- شماره ۸٦٢: صبح وصل از افق مهر بر آيد روزى
- شماره ۸٦٣: اى آفتاب رويت در اوج دلفروزى
- شماره ۸٦٤: در دلم بود کزين پس ندهم دل بکسى
- شماره ۸٦٥: تو چون قربان نمى گردى کجا همکيش ما باشى
- شماره ۸٦٦: گر بفريب مى کشى ور بعتاب مى کشى
- شماره ۸٦٧: يا حادى النياق قد ذبت فى الفراق
- شماره ۸٦٨: شبست و خلوت و مهتاب و ساغر اى بت ساقى
- شماره ۸٦٩: تشنه ام تا بکى آخر بده آبى ساقى
- شماره ۸٧٠: تبسمت الزهر والمزن باک
- شماره ۸٧١: دلکم برد بغارت ز برم دلبرکى
- شماره ۸٧٢: چون نيست ما را با او وصالى
- شماره ۸٧٣: دوش بر طرف چمن گلبانگ مى زد بلبلى
- شماره ۸٧٤: خوشا شراب محبت ز ساغر ازلى
- شماره ۸٧٥: راه بى پايان عشقت را نيابم منزلى
- شماره ۸٧٦: يا من اليک ميلى قف ساعة قبيلى
- شماره ۸٧٧: يا ملولا عن سلامى انت فى الدنيا مرامى
- شماره ۸٧٨: گر آفتاب نباشد تو ماه چهره تمامى
- شماره ۸٧٩: کس به نيکى نبرد نام من از بدنامى
- شماره ۸٨٠: اى رفته پيش چشمه نوش تو آب مى
- شماره ۸٨١: اى مقيمان درت را عالمى در هر دمى
- شماره ۸٨٢: روى تو گر بديدمى جان بتو بر فشاندمى
- شماره ۸٨٣: حريفان مست و مدهوشند و شادروان خراب از مى
- شماره ۸٨٤: باده گلگون مرا و طلعت سلمى
- شماره ۸٨٥: اى از حياى لعل لبت آب گشته مى
- شماره ۸٨٦: ز تو با بتو راز گويم بزبان بيزبانى
- شماره ۸٨٧: خرامنده سروى به رخ گلستانى
- شماره ۸٨٨: چون ندارى جان معنى معنى جانرا چه دانى
- شماره ۸٨٩: ايا صبا خبرى کن مرا از آن که تو دانى
- شماره ۸٩٠: برو اى باد بهارى بديارى که تو دانى
- شماره ۸٩١: کامت اينست که هر لحظه ز پيشم رانى
- شماره ۸٩٢: به سر ماه فکنده طيلسانى
- شماره ۸٩٣: دلا بر عالم جان زن علم زين دير جسمانى
- شماره ۸٩٤: دى سير برآمد دلم از روز جوانى
- شماره ۸٩٥: گهم رانى و گه دشنام خوانى
- شماره ۸٩٦: چگونه سرو روان گويمت که عين روانى
- شماره ۸٩٧: سقى الله ايام وصل الغوانى
- شماره ۸٩٨: اروض الخلدام مغنى الغوانى
- شماره ۸٩٩: بدينسان که از ما جهانى جهانى
- شماره ١٠٠: نه آخر تو آنى که ما را زيانى
- شماره ۹٠١: مگر بديده مجنون نظر کنى ورنى
- شماره ۹٠٢: در باز جان گر آرزوى جان طلب کنى
- شماره ۹٠٣: اى دل اگر ديو نئى ملک سليمان چکنى
- شماره ۹٠٤: شايد آنزلف شکن بر شکن ار مى شکنى
- شماره ۹٠٥: نه عهد کرده ئى آخر که قصد ما نکنى
- شماره ۹٠٦: مهر سلمى ورزى و دعوى سلمانى کنى
- شماره ۹٠٧: اى لاله زار آتش روى تو آب روى
- شماره ۹٠٨: مستى ز چشم دلکش ميگون يار جوى
- شماره ۹٠٩: اى صبا با بلبل خوشگوى گوى
- شماره ۹١٠: جان پرورم گهى که تو جانان من شوى
- شماره ۹١١: ايکه گوئى کز چه رو سر گشته مى کردى چو گوى
- شماره ۹١٢: چون نئى سر گشته چوگان چو گوى
- شماره ۹١٣: اى سبزه دمانيده بگرد قمر از موى
- شماره ۹١٤: اى ميان تو چو يک موى و دهان يکسر موى
- شماره ۹١٥: اى پيک عاشقان اگر از حالم آگهى
- شماره ۹١٦: اى آينه قدرت بيچون الهى
- شماره ۹١٧: گر تو شيرين شکر لب بشکر خنده در آئى
- شماره ۹١٨: چون پيکر مطبوعت در معنى زيبائى
- شماره ۹١٩: خوشا وقتى که از بستانسرائى
- شماره ۹٢٠: اى سر زلف ترا پيشه سمن فرسائى
- شماره ۹٢١: گفتا تو از کجائى کاشفته مى نمائى
- شماره ۹٢٢: ايکه عنبر ز سر زلف تو دارد بوئى
- شماره ۹٢٣: برخيز که بنشيند فرياد ز هر سوئى
- شماره ۹٢٤: اى ترک پريچهره بدين سلسله موئى
- شماره ۹٢٥: من کيم زارى نزار افتاده ئى
- شماره ۹٢٦: از مشک سوده دام بر آتش نهاده ئى
- شماره ۹٢٧: گرد ماه از مشک چنبر کرده ئى
- شماره ۹٢٨: از لب شيرين چون شکر نبات آورده ئى
- شماره ۹٢٩: اين چه بويست اى صبا از مرغزار آورده ئى
- شماره ۹٣٠: ديشب اى باد صبا گوئى که جائى بوده ئى
- شماره ۹٣١: آتش اندر آب هرگز ديده ئى
- شماره ۹٣٢: دوش پيرى يافتم در گوشه ميخانه ئى