زن، زندگی، آزادی
غزليات - بخش اول امير خسرو دهلوی
- شماره ١: ابر مى بارد و من مى شوم از يار جدا
- شماره ٢: صد هزاران آفرين جان آفرين پاک را
- شماره ٣: مرا در ديست اندر دل که درمان نيستش يارا
- شماره ٤: گه از مى تلخ مى کن آن دو لعل شکرافشان را
- شماره ٥: زمانه شکل دگر گشت و رفت آن مهربانيها
- شماره ٦: بيم است که سودايت ديوانه کند ما را
- شماره ٧: آن طره به روى مه بنهاد سر خود را
- شماره ٨: چنانى در نظر نظارگان را
- شماره ٩: صبا نو کرد باغ و بوستان را
- شماره ١٠: گل من سبزه زارى کرد پيدا
- شماره ١١: چو بگشايى لب شکر شکن را
- شماره ١٢: درآمد در دل آن سلطان دلها
- شماره ١٣: زهى وصف لبت ذکر زبانها
- شماره ١٤: بهر شکار آمد برون کژ کرده ابر و ناز را
- شماره ١٥: جانم از آرام رفت، آرام جان من کجا
- شماره ١٦: بشکفت گلها در چمن، اى گلستان من بيا
- شماره ١٧: وقت گل است نوش کن باده چون گلاب را
- شماره ١٨: شکل دل بردن که تو دارى نباشد دلبرى را
- شماره ١٩: گر چه از ما واگسستى صحبت ديرينه را
- شماره ٢٠: تا نظر سوى دو چشم تست ياران ترا
- شماره ٢١: اين چه روزست اينکه يار از در درآمد مر مرا
- شماره ٢٢: گنج عشق تو نهان شد در دل ويران ما
- شماره ٢٣: در خم گيسوى کافر کيش دارى تارها
- شماره ٢٤: گم شدم در سر آن کوي، مجوييد مرا
- شماره ٢٥: اى شده ماه نما ديده بدخوى مرا
- شماره ٢٦: وه که سوز درونم خبرى نيست ترا
- شماره ٢٧: خبرت هست که از خويش خبر نيست مرا
- شماره ٢٨: قدرى بخند و از رخ قمرى نماى ما را
- شماره ٢٩: هر که زير پيرهن بيند مرا
- شماره ٣٠: اى جهانى بنده چون من مر ترا
- شماره ٣١: باغم عشق تو مى سازيم ما
- شماره ٣٢: شاخ نرگس را ببرد اينک صبا
- شماره ٣٣: وه که اگر روى تو در نظر آيد مرا
- شماره ٣٤: اى به بدى کرده باز چشم بدآموز را
- شماره ٣٥: طاقت دورى نماند عاشق دلتنگ را
- شماره ٣٦: اى رخ زيباى تو آينه سينه ها
- شماره ٣٧: آن شه به سوى ميدان خوش مى رود سوارا
- شماره ٣٨: نوشين لبى که لعلش نو کرد جام جم را
- شماره ٣٩: گفتى ز دل برون کن غمهاى بيکران را
- شماره ٤٠: ديدم بسى زمانه مردآزماى را
- شماره ٤١: جان بر لب است عاشق بخت آزماى را
- شماره ٤٢: هنگام آشتى ست بت خشمناک را
- شماره ٤٣: آنکو شناخت گردش خورشيد و ماه را
- شماره ٤٤: باز آرزوى آن بت چين مى کند مرا
- شماره ٤٥: ز دور نيست ميسر نظر به روى تو ما را
- شماره ٤٦: زمانه حله نو بست روى صحرا را
- شماره ٤٧: زهى بريخته بر لاله مشک سارا را
- شماره ٤٨: شفاعت آمدم، اى دوست، ديده خود را
- شماره ٤٩: بهار پرده برانداخت روى نيکو را
- شماره ٥٠: شناخت آنکه غم و محنت جدايى را
- شماره ٥١: گذشت عمر و هنوز از تقلب و سودا
- شماره ٥٢: اى صبا، بوسه زن ز من در او را
- شماره ٥٣: مهر بگشاى لعل ميگون را
- شماره ٥٤: الا دمعى سارعت والهوا
- شماره ٥٥: بگذشت و نظر نکرد ما را
- شماره ٥٦: اى زلف چليپاى تو، غارتگر دينها
- شماره ٥٧: اى باد، برقع برفگن آن روى آتشناک را
- شماره ٥٨: اى شهسوار، نرم ترک ران سمند را
- شماره ٥٩: باز دل گم گشت در کويت من ديوانه را
- شماره ٦٠: آورده ام شفيع دل زار خويش را
- شماره ٦١: بشکافت غم اين جان جگرخواره ما را
- شماره ٦٢: باز خدنگ شوق زد عشق در آب و خاک ما
- شماره ٦٣: بس بود اينکه سوى خود راه دهى نسيم را
- شماره ٦٤: بشکفت گل در بوستان آن غنچه خندان کجا
- شماره ٦٥: برو، اى باد و پيش ديگران ده جلو بستان را
- شماره ٦٦: برقع برافگن، اى پري، حسن بلاانگيز را
- شماره ٦٧: بهر تو خلقى مى کشد آخر من بدنام را
- شماره ٦٨: پرده عاشقان درد پرده کند چو روى را
- شماره ٦٩: بسى شب با مهى بودم کجا شد آن همه شبها
- شماره ٧٠: چو در چمن روى از خنده لب مبند آنجا
- شماره ٧١: جانا، به پرسش ياد کن روزى من گم بوده را
- شماره ٧٢: چو خواهى برد روزى عاقبت اين جان مفتون را
- شماره ٧٣: چه اقبال است اين رب که دولت داده رو ما را
- شماره ٧٤: ديوانه مى کنى دل و جان خراب را
- شماره ٧٥: دلم در عاشقى آواره شد آواره تر بادا
- شماره ٧٦: رفت آنکه چشم راحت خوش مى غنود ما را
- شماره ٧٧: رخت صبورى تمام سوخته شد سينه را
- شماره ٧٨: رسيد باد صبا تازه کرد جان مرا
- شماره ٧٩: شبم خيال تو بس، با قمر چه کار مرا
- شماره ٨٠: عشق از پى جان گرفت ما را
- شماره ٨١: گر چه بر بود عقل و دين مرا
- شماره ٨٢: سرى دارم که سامان نيست او را
- شماره ٨٣: گيرم که مى نيرزم من بنده همدمى را
- شماره ٨٤: گذشت آرزو از حد به پاى بوس تو ما را
- شماره ٨٥: من به هوس همى خورم ناوک سينه دوز را
- شماره ٨٦: من و پيچاک زلف آن بت و بيدارى شبها
- شماره ٨٧: نازکيى که ديده ام آن رخ همچو لاله را
- شماره ٨٨: يا رب، که داد آينه آن بت پرست را
- شماره ٨٩: وقتى اندر سر کويى گذرى بود مرا
- شماره ٩٠: ديوانه کرد زلف تو در يک نظر مرا
- شماره ٩١: که ره نمود ندانم قباى تنگ ترا
- شماره ٩٢: باز مدار، اى پسر، غمزه نيم خواب را
- شماره ٩٣: دلبرا، عمريست تا من دوست مى دارم ترا
- شماره ٩٤: جان به خاموشى برآمد بى زبانى چند را
- شماره ٩٥: شب به روز آمد بسى کز دل نهادى ياد را
- شماره ٩٦: من زبهرت دوست دارم جان عشق انديش را
- شماره ٩٧: بى روى تو خوش کردم من تلخى هجران را
- شماره ٩٨: ساقيا، پيش آر جام با صفاى خويش را
- شماره ٩٩: بس که اندر دل فرو بردم هواى نيش را
- شماره ١٠٠: بهار آمد و سبزه نو شد به جوها
- شماره ١٠١: اى از مژه تو رخنه در جانها
- شماره ١٠٢: باشد آن روزى که بينم غمگسار خويش را
- شماره ١٠٣: اى بى تو گلهاى چمن شسته به خون رخسارها
- شماره ١٠٤: اشکم برون مى افگند راز از درون پرده را
- شماره ١٠٥: بگشاد صبح عيد ز رخ چون نقاب را
- شماره ١٠٦: شبى ديدم چو مه بر بام او را
- شماره ١٠٧: رخ چو عيد تو دل برد بهر قربان را
- شماره ١٠٨: اى خط خوش از مشک تر انگيخته مه را
- شماره ١٠٩: باز برقع بر رخ چون ماه بربستى نقاب
- شماره ١١٠: روز عيد است به من ده مى نابى چو گلاب
- شماره ١١١: زاد چون از صبح روشن آفتاب
- شماره ١١٢: قندى ست آتشين رو، شمعى ست انگبين لب
- شماره ١١٣: مى ريزد ازترى ز تو، اى جان فزاى آب
- شماره ١١٤: اى نازنين که ماه منى امشب
- شماره ١١٥: زهى نموده ازان زلف و عارض و رخ خوب
- شماره ١١٦: چه آفت ست نمى دانم اين به زير نقاب
- شماره ١١٧: اگر به گوشه نشينان نمايد آن رخ خوب
- شماره ١١٨: اى تمامى خواب من برده ز چشم نيم خواب
- شماره ١١٩: ماهرويا، به خون من مشتاب
- شماره ١٢٠: اى ز تو خورشيد چرخ در مرض تف و تاب
- شماره ١٢١: شکرت را شد اگر چه سپه موران مرکب
- شماره ١٢٢: اى ترا در ديده من جاى خواب
- شماره ١٢٣: اى دل وامانده، خيز، ره سوى جانان طلب
- شماره ١٢٤: اى ترک کمان ابرو، من کشته ابرويت
- شماره ١٢٥: امشب شب من نور ز مهتاب دگر داشت
- شماره ١٢٦: تقدير که يک چند مرا از تو جدا داشت
- شماره ١٢٧: بى شاهد رعنا به تماشا نتوان رفت
- شماره ١٢٨: افسوس ازين عمر که بر باد هوا رفت
- شماره ١٢٩: تا بر سر بازار به مستى قدمش رفت
- شماره ١٣٠: جز صورت تو ماه سما را چه توان گفت
- شماره ١٣١: بيچاره کسى کو به غم خوش پسران زيست
- شماره ١٣٢: در هجر توام کار به جز آه و فغان نيست
- شماره ١٣٣: آبادتر آن سينه که از عشق خراب است
- شماره ١٣٤: خرم دل آن کس که به رخسار تو ديده ست
- شماره ١٣٥: ما را چه غم امروز که معشوقه به کام است
- شماره ١٣٦: روى تو به پيش نظر آسايش جان است
- شماره ١٣٧: زلف تو به هر آب مصفا نتوان شست
- شماره ١٣٨: اى عيد دوم آمده روى چو نگارت
- شماره ١٣٩: اى قبله صاحب نظران، روى چو ماهت
- شماره ١٤٠: دلى کش صبر نبود آن من نيست
- شماره ١٤١: دل کازاد باشد آن من نيست
- شماره ١٤٢: به بالين غريبانت گذر نيست
- شماره ١٤٣: دل ما را ز دست غم امان نيست
- شماره ١٤٤: مرا در آرزويت غم نديم است
- شماره ١٤٥: گرفته در بر اندام تو سيم است
- شماره ١٤٦: ز من نازک ميانى دور مانده ست
- شماره ١٤٧: دل مسکين من در بند مانده ست
- شماره ١٤٨: مجو صبرم که جاى آن نمانده ست
- شماره ١٤٩: نگارا، چون تو زيبا کس نديده ست
- شماره ١٥٠: مرا وقتى دلى آزاد بوده ست
- شماره ١٥١: منم امروز و صد تيمار در دست
- شماره ١٥٢: صبا، گردى ازان زلف دو تا خاست
- شماره ١٥٣: گل امشب آخر شب مست برخاست
- شماره ١٥٤: نسيما، آن گل شبگير چونست
- شماره ١٥٥: من و شب زندگانى من اينست
- شماره ١٥٦: به هر بيتى که وصف آن رخانست
- شماره ١٥٧: بيا کز رفتنت جانم خرابست
- شماره ١٥٨: مرا داغ تو بر جان يادگارست
- شماره ١٥٩: مرا از روى خوبان، قبله پيش است
- شماره ١٦٠: مرا در سر هواى نازنينى ست
- شماره ١٦١: نگارا، روز عيش و شادمانيست
- شماره ١٦٢: ندانستم که اهليت گناهست
- شماره ١٦٣: بيا ساقى که ايام بهار است
- شماره ١٦٤: نگويم در تو عيبي، اى پسر، هست
- شماره ١٦٥: دلم زو شب حديث ناز مى گفت
- شماره ١٦٦: جفا کز وى برين جان زبون رفت
- شماره ١٦٧: تماشا گاه جانها شد خيالت
- شماره ١٦٨: بيا، اى ديده شهرى به سويت
- شماره ١٦٩: درياب که جان خراب گشته ست
- شماره ١٧٠: بازش هوس شکار برخواست
- شماره ١٧١: خط کز لب آن پسر دميده ست
- شماره ١٧٢: عشق تو بلاى جان بسندست
- شماره ١٧٣: ما را دل زار مستمند است
- شماره ١٧٤: چشمم که بر روى تو فتاده ست
- شماره ١٧٥: آنجاست دل من و هم آنجاست
- شماره ١٧٦: زلف تو هنوز تابدار است
- شماره ١٧٧: چشمت که ميان خواب نازست
- شماره ١٧٨: يک موى ترا هزار دام است
- شماره ١٧٩: زلف سيه تو مشک چين است
- شماره ١٨٠: مى نوش که دور شادمانيست
- شماره ١٨١: اى خوانده، بتان حسن شاهت
- شماره ١٨٢: ديوانه شدم در آرزويت
- شماره ١٨٣: وقتى غبارى زاستان بفرست سوى چاکرت
- شماره ١٨٤: روز نوروزست و ساقى جام صهبا برگرفت
- شماره ١٨٥: شهسوارم آمد و از سينه جان را برگرفت
- شماره ١٨٦: هر قدم کاندر راه آن سرو خرامان برگرفت
- شماره ١٨٧: روزگارى شد که دل با داغ هجران خو گرفت
- شماره ١٨٨: سرو به ديد آن قد و رعنايى ازان بالا گرفت
- شماره ١٨٩: باز جانا، آتش شوق تو در جان جا گرفت
- شماره ١٩٠: آفت دين مسلمانى جز آن عيار نيست
- شماره ١٩١: اى که بى خاک درت در ديده من نور نيست
- شماره ١٩٢: ماه تابانست و همچون روى تو تابنده نيست
- شماره ١٩٣: چون به گيتى هر چه مى آيد، روان خواهد گذشت
- شماره ١٩٤: ديدمش امروز و شب در دل کنون خواهد گذشت
- شماره ١٩٥: با غمش خو کردم امشب، گر چه در زارى گذشت
- شماره ١٩٦: چون گذر بر خاک دارى بر سرت اين باد چيست
- شماره ١٩٧: يار اگر برگشت در تيمار بودن هم خوش است
- شماره ١٩٨: يار دل برداشت وز رنج دل ما غم نداشت
- شماره ١٩٩: رفت يار و آرزوى او ز جان من نرفت
- شماره ٢٠٠: آن سوار کج کله کز ناز سلطان من است
- شماره ٢٠١: سرو بستان ملاحت قامت رعناى تست
- شماره ٢٠٢: خرم آن چشمى که هر روزش نظر بر روى تست
- شماره ٢٠٣: آن که زلف و عارض او غيرت روز و شب است
- شماره ٢٠٤: دل ز انعامت، مها، با التفاتى قانع است
- شماره ٢٠٥: شربت وصلت نجويم کار من خون خوردن ست
- شماره ٢٠٦: هر مژه از غمزه خون ريز تو ناوک زنى ست
- شماره ٢٠٧: تا خيال روى او را ديده در تب ديده است
- شماره ٢٠٨: تا خيال نقطه خالت سواد چشم ماست
- شماره ٢٠٩: بى رخت از پا فتادم، بى لبت رفتم ز دست
- شماره ٢١٠: بس که زلف سرکشت در کار دلها در نشست
- شماره ٢١١: ساقيا، مى ده که امروزم سر ديوانگى ست
- شماره ٢١٢: خانه ام ويران شد از سوداى خوبان عاقبت
- شماره ٢١٣: روزى از دست جفا آخر عنان بستانمت
- شماره ٢١٤: بى قرارم کرد زلف بى قرار کافرت
- شماره ٢١٥: عاشق سوخته دل زنده به جانى دگر است
- شماره ٢١٦: در شب هجر که از روز قيامت بتر است
- شماره ٢١٧: برگ ريز آمد و برگ گل و گلزار برفت
- شماره ٢١٨: رفتى از پيش من و نقش تو از پيش نرفت
- شماره ٢١٩: فتنه اهل نظر چون به جهان طلعت اوست
- شماره ٢٢٠: ترک من دى به رهى مست و خرامان بگذشت
- شماره ٢٢١: شد هوا سرد، کنون موسم خرگاه کجاست
- شماره ٢٢٢: بند جانم ز خم سلسله موى کسى ست
- شماره ٢٢٣: کشته تيغ جفايت دل درويش من است
- شماره ٢٢٤: هر که را در سر زلف صنمى دسترسى است
- شماره ٢٢٥: يارب، اندر سر هر موى تو چندان چه خم است
- شماره ٢٢٦: روزگاريست که در خاطرم آشوب و فلانست
- شماره ٢٢٧: عشق با جان بهم از سينه برون خواهد رفت
- شماره ٢٢٨: تا ندانى ز دلم يار برون خواهد رفت
- شماره ٢٢٩: باز شب آمد و خواب از سر من بيرون رفت
- شماره ٢٣٠: باد نوروز چو دنباله جان ما داشت
- شماره ٢٣١: دوش لعل تو مرا تا به سحر مهمان داشت
- شماره ٢٣٢: تا زيد بنده غم عشق به جان خواهد داشت
- شماره ٢٣٣: ساقيا، باده ده امروز که جانان اينجاست
- شماره ٢٣٤: هر کس آنجا که مى و شاهد و گلشن آنجاست
- شماره ٢٣٥: گر بگويم که درون دل من پنهان چيست
- شماره ٢٣٦: آنکه برده ست دلم زلف پريشان اينست
- شماره ٢٣٧: يا رب، اندر دل خاک آن گل خندان چونست
- شماره ٢٣٨: زلف شستش که به هر مو دل ديگر بسته ست
- شماره ٢٣٩: اى خوش آن وقت که ما را دل بى غم بوده ست
- شماره ٢٤٠: هر که راکن مکن هوش و خرد در کارست
- شماره ٢٤١: در سرم تا ز سر زلف تو سودايى هست
- شماره ٢٤٢: ستمى کز تو کشد مرد، ستم نتوان گفت
- شماره ٢٤٣: سر آن قامت چون سرو روان خواهم گشت
- شماره ٢٤٤: خبرى ده به من، اى باد که جانان چونست
- شماره ٢٤٥: نه مرا خواب به چشم و نه مرا دل در دست
- شماره ٢٤٦: شب و روز مى بنالم ز جفاى چشم مستت
- شماره ٢٤٧: صفتى ست آب حيوان، زدهان نوشخندت
- شماره ٢٤٨: منم و خيالبازي، شب و روز با جمالت
- شماره ٢٤٩: اثرى نماند باقى ز من اندر آرزويت
- شماره ٢٥٠: گر چه سرو باغ را بالا خوش است
- شماره ٢٥١: بار عشقت بر دلم بارى خوش است
- شماره ٢٥٢: عاشقان را درد بى مرهم خوش است
- شماره ٢٥٣: کار بالاى تو تا بالا گرفت
- شماره ٢٥٤: يار بى موجب دل از ما برگرفت
- شماره ٢٥٥: مردم از کوى تو چون بيدل نرفت
- شماره ٢٥٦: از تو بر خاطر مرا آزار نيست
- شماره ٢٥٧: مفلسى از پادشايى خوشتر است
- شماره ٢٥٨: يار ما را عزم رايى ديگر است
- شماره ٢٥٩: ترک من طره مشوش کرده است
- شماره ٢٦٠: مه غلام تست با رويى که هست
- شماره ٢٦١: روى خوبت دلبرى را پايه اى است
- شماره ٢٦٢: آمد آن يارى که در دل جاى اوست
- شماره ٢٦٣: رنگى از حسن تو در روى گل است
- شماره ٢٦٤: اى نسيم صبحدم، يارم کجاست
- شماره ٢٦٥: چشم فتانت که دى بر رو نخفت
- شماره ٢٦٦: صد دل اندر زلف شب گون سوخت ست
- شماره ٢٦٧: اى دهانت، چشمه آب حيات
- شماره ٢٦٨: شکرين لعل تو کان نمک است
- شماره ٢٦٩: نرگس مست تو خواب آلوده است
- شماره ٢٧٠: اى که روى تو حيات جان است
- شماره ٢٧١: تير کدامين بلاست کان به کمان تو نيست
- شماره ٢٧٢: درد سر دوستان آه و فغان من است
- شماره ٢٧٣: عمر به پايان رسيد در هوس روى دوست
- شماره ٢٧٤: هر که نگه در تو کرد بيش به بستان نرفت
- شماره ٢٧٥: خوش بود آن بيدلى کز غم امانيش نيست
- شماره ٢٧٦: نيست دلى کاندرو داغ جفاى تو نيست
- شماره ٢٧٧: در چمن جان من سرو خرامان يکى ست
- شماره ٢٧٨: آنکه مزاج دلش باز ندانم که چيست
- شماره ٢٧٩: درد دلم را طبيب چاره ندانست
- شماره ٢٨٠: چون غم هجران او نداشت نهايت
- شماره ٢٨١: اى سر کشيده از من، سر کشم به پيشت
- شماره ٢٨٢: چون در سخن درآمد لعل شکر مقالت
- شماره ٢٨٣: چابک تر از تو در همه عالم سوار نيست
- شماره ٢٨٤: خوش خلعتى ست جسم، ولى استوار نيست
- شماره ٢٨٥: شب نيست کز تو بر سر هر کو نفير نيست
- شماره ٢٨٦: بيدار شو، دلا، که جهان جاى خواب نيست
- شماره ٢٨٧: بيرون مياز پرده که ما را شکيب نيست
- شماره ٢٨٨: مست ترا به هيچ ميى احتياج نيست
- شماره ٢٨٩: ناوک زنى چو غمزه او در زمانه نيست
- شماره ٢٩٠: اى دل، غمين مباش که جانان رسيدنى ست
- شماره ٢٩١: هر سو که با هزار کرشمه خرام تست
- شماره ٢٩٢: اى غمزه زن که تير جفا در کمان تست
- شماره ٢٩٣: اى آرزوى ديده، دلم در هواى تست
- شماره ٢٩٤: جانا، کرشمه تو ره عقل و دين زده ست
- شماره ٢٩٥: خونخوار چشم تو که ره مرد و زن زده ست
- شماره ٢٩٦: تا ديده در جمال تو ديدن گرفته است
- شماره ٢٩٧: بنگر که اشک دامن ما چون گرفته است
- شماره ٢٩٨: لشکر کشيد عشق و دلم ترک جان گرفت
- شماره ٢٩٩: چشمت به عشوه جان دو صد ناتوان گرفت
- شماره ٣٠٠: زلف به ظلم گر چه جهانى فرو گرفت
- شماره ٣٠١: امشب که چشم من به ته پاى او بخفت
- شماره ٣٠٢: آب حيات من که نم از من دريغ داشت
- شماره ٣٠٣: زير کله نمونه روى تو مه نداشت
- شماره ٣٠٤: اى باد، ازان بهار خبر ده که تا کجاست
- شماره ٣٠٥: آن ترک نازنين که جهانى شکار اوست
- شماره ٣٠٦: ماييم کافتاب غلام جمال ماست
- شماره ٣٠٧: اى پير، خاک پاى تو نور سعادت است
- شماره ٣٠٨: از لعل آتشين تو دل کان آتش است
- شماره ٣٠٩: از بند زلف غمزدگان را سبب فرست
- شماره ٣١٠: باز آن حريف بر سر سوداى ديگرست
- شماره ٣١١: يارب، که اين درخت گل از بوستان کيست
- شماره ٣١٢: لعل لبت به چاشنى از انگبين به است
- شماره ٣١٣: گر باغ پر شکوفه و گلزار خرم است
- شماره ٣١٤: آن خط پر بلا که در آغاز رستن است
- شماره ٣١٥: از عشق اگر دلت چو کبابى به تابه ايست
- شماره ٣١٦: من کيستم که اين غم تو با چو من کسى ست
- شماره ٣١٧: اى آفتاب تافته از روى انورت
- شماره ٣١٨: گيرم که نيست پرسش آزادگان فنت
- شماره ٣١٩: ز آنگهى که دل من به سوى يار من است
- شماره ٣٢٠: ز بس که گوش جهانى پر از فغان من است
- شماره ٣٢١: ز خون دل که به رخسار ماجراى من است
- شماره ٣٢٢: رخت ولايت چشم پر آب را بگرفت
- شماره ٣٢٣: مهى گذشت که آن مه به سوى ما نگذشت
- شماره ٣٢٤: مرا کرشمه آن ترک گلعذار بکشت
- شماره ٣٢٥: چو خشم مست تو در خوابگاه ناز بخفت
- شماره ٣٢٦: شب فراق سياه و مرا سياه تر است
- شماره ٣٢٧: هنوز آن رخ چون ماه پيش چشم من است
- شماره ٣٢٨: کسى که عشق نبازد نه آدمى سنگ است
- شماره ٣٢٩: شکوفه غاليه بو گشت و باغ گل رنگ است
- شماره ٣٣٠: چه داغهاست که بر سينه فگارم نسيت
- شماره ٣٣١: مرا به عشق دل خويش نيز محرم نيست
- شماره ٣٣٢: بيا بيا که مرا طاقت جدايى نيست
- شماره ٣٣٣: کدام سنگدلت شيوه جفا آموخت
- شماره ٣٣٤: سپيده دم که زمانه ز رخ نقاب انداخت
- شماره ٣٣٥: چه تير بود که چشم تو ناگهان انداخت؟
- شماره ٣٣٦: رخ تو رشته زلف از براى آن آويخت
- شماره ٣٣٧: کجاست دل که غمت را نهان تواند داشت
- شماره ٣٣٨: نگار من که ز جنبيدن صبا خفته ست
- شماره ٣٣٩: ترا به دين و ديانت درون بپايد راست
- شماره ٣٤٠: هلال عيد جهان را به نور خويش آراست
- شماره ٣٤١: بيا که بى تو دل خسته غرق خوناب ست
- شماره ٣٤٢: بهار غاليه در دامن صبا سوده ست
- شماره ٣٤٣: بر آن لبى که شکر با حلاوتش شوراست
- شماره ٣٤٤: مرا به سوى تو پيوند دوستى خام است
- شماره ٣٤٥: رسيد فصل گل و باد عنبر افشان است
- شماره ٣٤٦: هنوز آن که نشينيم با تو در سينه ست
- شماره ٣٤٧: شوق توام باز گريبان گرفت
- شماره ٣٤٨: جان که چنين تب کش سوداى تست
- شماره ٣٤٩: آنکه دلم شيفته روى اوست
- شماره ٣٥٠: حسن تو کانديشه به کارش گم است
- شماره ٣٥١: شاخ گل از نسيم جلوه گر است
- شماره ٣٥٢: دامن گل ز ابر پر گهر است
- شماره ٣٥٣: شب گذشته ست و اول سحر است
- شماره ٣٥٤: موى را نيست اين ميان که تراست
- شماره ٣٥٥: هر که در پيش چشم روشن ماست
- شماره ٣٥٦: عشق اگر چه نشان بخت بد است
- شماره ٣٥٧: با غمت شادى جهان هوس است
- شماره ٣٥٨: اين جفا کارييت که نو به نو است
- شماره ٣٥٩: رخ تو نور ديده قمر است
- شماره ٣٦٠: تن پاکت که زير پيرهن است
- شماره ٣٦١: روى نيکوى تو ز مه کم نيست
- شماره ٣٦٢: سرو را با قد تو هستى نيست
- شماره ٣٦٣: يار ما دل ز دوستان برداشت
- شماره ٣٦٤: ترک مستم که قصد ايمان داشت
- شماره ٣٦٥: از رخت ارغوان نمودار است
- شماره ٣٦٦: ترک من دى سخن به ره مى گفت
- شماره ٣٦٧: آنچه بر جان من ز غم رفته ست
- شماره ٣٦٨: گل ز رخساره تو بى آب است
- شماره ٣٦٩: هر که روى تو ديد جان دانست
- شماره ٣٧٠: بنده را با تو دوستدارى خوست
- شماره ٣٧١: سر زلف تو تا بجنبيده ست
- شماره ٣٧٢: نگار من امشب سر ناز داشت
- شماره ٣٧٣: دلم برد و بوى وفايى نداشت
- شماره ٣٧٤: گلستان نسيم سحر يافته ست
- شماره ٣٧٥: دل من به جانانى آويخته ست
- شماره ٣٧٦: صبا کو به بوى تو جان پرور است
- شماره ٣٧٧: کجا دولت وصلش آرم به دست
- شماره ٣٧٨: بتى کز ويم رو به ديوانگى ست
- شماره ٣٧٩: خم تهى گشت و هنوزم جان ز مى سيراب نيست
- شماره ٣٨٠: صد بلا افتاد و صد فتنه بخاست
- شماره ٣٨١: گر ترا ناز و بدخويى اين است
- شماره ٣٨٢: بهار آمد و گلهاى بوستان بشکفت
- شماره ٣٨٣: يار چون با ماست بهر ديدنش تعجيل چيست
- شماره ٣٨٤: بدان بهانه که حسنى ست بس فراوانت
- شماره ٣٨٥: باز مست آمدنش نازکنان از جايى ست
- شماره ٣٨٦: کسى را به دور حسن تو پرواى خواب نيست
- شماره ٣٨٧: از من آن کامياب را چه غم است
- شماره ٣٨٨: هر عاشقى که ترسد از طعنه و ملامت
- شماره ٣٨٩: يارب، چه شد کان ترک ما ترک محبان کرده است
- شماره ٣٩٠: زلف مشکينش که گويى را به چوگان يافته ست
- شماره ٣٩١: خنده هرگز دهنى همچو دهان تو نيافت
- شماره ٣٩٢: يک سخن گر من ازان جان و جهان خواهم يافت
- شماره ٣٩٣: يا رب، آن زلف تو هيچ اشکنه بى دل هست؟
- شماره ٣٩٤: دردا که با من آن بت نامهربان نساخت
- شماره ٣٩٥: با اين جمال روى صنم ديدنم خطاست
- شماره ٣٩٦: خيال روى تو چون در ناب در نظر است
- شماره ٣٩٧: رخت کز آتش تبها به تاب در عرق است
- شماره ٣٩٨: جمال دوست مرا تا به چشم ديده شده ست
- شماره ٣٩٩: دو اسپه پيک نظر مى دوانم از چپ و راست
- شماره ٤٠٠: لطافت تو چنان در خيال ما بنشست
- شماره ٤٠١: بيا که دل بشد از انتظار آمدنت
- شماره ٤٠٢: چه وزن ماه سما را برابر رويت
- شماره ٤٠٣: به خود مبين که چو روى من آفتابى هست
- شماره ٤٠٤: رخش بديدم و گفتم که بوستان اين است
- شماره ٤٠٥: دو زلف تو که سر اندر زمين رسانيده ست
- شماره ٤٠٦: اى داشته به سر ز رعونت کلاه کج
- شماره ٤٠٧: توانگرى به دل است، اى گداى با صد گنج
- شماره ٤٠٨: به غير جام دمادم مجوى همدم هيچ
- شماره ٤٠٩: اى دستت از نگار سفيد و سياه و سرخ
- شماره ٤١٠: ز من در هجر او هر دم فغان زار مى آيد
- شماره ٤١١: شد از عشقت دلم خون و جگر افگار و جان بر باد
- شماره ٤١٢: ندانم تا چه باد است اين که از گلزار مى آيد
- شماره ٤١٣: نگارم در گلستان رفت و خارم پيش مى آيد
- شماره ٤١٤: صبا مى جنبد و آن مست ما را خواب مى آيد
- شماره ٤١٥: زمستان مى رود، ايام گلها پيش مى آيد
- شماره ٤١٦: مگر غنچه ز روى يار من شرمنده مى آيد؟
- شماره ٤١٧: مرا باز از طريق ساقى خود ياد مى آيد
- شماره ٤١٨: چه شد کان سرو سيم اندام سوى من نمى آيد
- شماره ٤١٩: به گل گشت چمن چون گلستان من برون آيد
- شماره ٤٢٠: چه فرخ ساعتى باشد که يار از در درون آيد
- شماره ٤٢١: مبادا کز شکار آن خيره کش يکسر درون آيد
- شماره ٤٢٢: سحرگاهان که باد از سوى گل عنبرفشان آيد
- شماره ٤٢٣: مرا هر شب زديده خون دل غلتان فرود آيد
- شماره ٤٢٤: که مى آيد چنين، يارب، مگر مه بر زمين آمد
- شماره ٤٢٥: پس از ماهيم دوش از وعده ديدار خواب آمد
- شماره ٤٢٦: نه از نقاش چين هرگز چنين صورتگرى آمد
- شماره ٤٢٧: چه پندارى که من از عاشقى بيگانه خواهم شد
- شماره ٤٢٨: به پيران سر به کوى عاشقى رندانه خواهم شد
- شماره ٤٢٩: من از جور و جفاى دلبران ديوانه خواهم شد
- شماره ٤٣٠: مرو زينسان که هر سو جامه جان چاک خواهد شد
- شماره ٤٣١: شبي، اى باد، سوى آن رخ گلگون نخواهى شد
- شماره ٤٣٢: سخن مى گفتم از لبهاش در کامم زبان گم شد
- شماره ٤٣٣: ز عارض، طره بالا کن که کار خلق در هم شد
- شماره ٤٣٤: کسى را کاين چنين زلف و بناگوش آن چنان باشد
- شماره ٤٣٥: ترا از وجه دل بردن وراى حسن آن باشد
- شماره ٤٣٦: مرا تا آشنايى با بتان دل ربا باشد
- شماره ٤٣٧: مبارک بامدادى کان جمال اندر نظر باشد
- شماره ٤٣٨: سخن در پرده مى گويي، زبان دانى همين باشد
- شماره ٤٣٩: خوشم کردى به دشنامى توقع بيش مى باشد
- شماره ٤٤٠: به چشمم تا خيال لعل آن قصاب مى گردد
- شماره ٤٤١: هنوزت ناز گرد چشم خواب آلود مى گردد
- شماره ٤٤٢: همه شب در دلم آن کافر خون خوار مى گردد
- شماره ٤٤٣: کسى کش چون تويى در دل همه شب تا سحر گردد
- شماره ٤٤٤: سپهر هفتمين کانجا بسى برج روان گردد
- شماره ٤٤٥: دلم را گاه آن آمد که کام از عيش برگيرد
- شماره ٤٤٦: بسند است آنکه زلف بناگوشت علم گيرد
- شماره ٤٤٧: خوشم کاب دو چشم من همه روى زمين گيرد
- شماره ٤٤٨: سوار چابک من باز عزم لشکرى دارد
- شماره ٤٤٩: مه روزه رسيد و آفتابم روزه مى دارد
- شماره ٤٥٠: اگر آن جادوى خونخواره نرگس در فسون آرد
- شماره ٤٥١: ميا غمزه زنان بيرون که هويى در جهان افتد
- شماره ٤٥٢: به روى چون گلت هر گه که اين چشم ترم افتد
- شماره ٤٥٣: چو زلفش فتنه شد بر جان، دلم آباد کى ماند
- شماره ٤٥٤: مهش گويم، و ليکن مه سخن گفتن نمى داند
- شماره ٤٥٥: چه پوشى پرده بر رويى که آن پنهان نمى ماند
- شماره ٤٥٦: زهى از درد خود يک چشم را بينم نمى بيند
- شماره ٤٥٧: بت محمل نشين من مگر حالم نمى داند
- شماره ٤٥٨: چو جان عاشقان آن ماه را سلطان و خان سازد
- شماره ٤٥٩: دمى نبود که آن غمزه جهانى خون نمى سازد
- شماره ٤٦٠: زمانى نيست کز دست تو جان من نمى سوزد
- شماره ٤٦١: همه مستى خلق از ساغر و پيمانه مى خيزد
- شماره ٤٦٢: هوايى مى رسد کز سر گريبان چاک خواهم زد
- شماره ٤٦٣: دلت هر لحظه مى گردد کجا روى وفا رويد؟
- شماره ٤٦٤: مشو پنهان برون آ، عالمى را جان بياسايد
- شماره ٤٦٥: رخى دارى که وصف آن به خاطر در نمى گنجد
- شماره ٤٦٦: چو ترک مست من هر لحظه اى سوى دگر غلتد
- شماره ٤٦٧: چه خوش صبحى دميد امشب مرا از روى يار خود
- شماره ٤٦٨: دروغ و راستى کان غمزه غماز پيوندد
- شماره ٤٦٩: بتى کو هر دمم دشنامهاى شکرين بخشد
- شماره ٤٧٠: دلم برون شد از غمت، غمت ز دل برون نشد
- شماره ٤٧١: دل باز به جوش آمد، جانان که مى آيد
- شماره ٤٧٢: ما را تو صنم باشي، ديگر به چه کار آيد
- شماره ٤٧٣: شمع من اگر يک شب از خانه برون آيد
- شماره ٤٧٤: از شيفتگان چون من، سر باز برون نايد
- شماره ٤٧٥: گفتم که ترا آخر دل خانه نمى يابد
- شماره ٤٧٦: آن دل به چه کار آيد کان خانه تو نبود
- شماره ٤٧٧: چشمت گهى از غمزه هشيار نخواهد شد
- شماره ٤٧٨: آن را که سر و کارى با چون تو نگار افتد
- شماره ٤٧٩: دردا که دگر ما را آن يار نمى پرسد
- شماره ٤٨٠: ماهى که به سوى خود صد دل نگران بيند
- شماره ٤٨١: چون بهر خراميدن بارم ز زمين خيزد
- شماره ٤٨٢: دولت نه به زور است و به زارى چه توان کرد
- شماره ٤٨٣: حاصل اگر از زلف تو يک بار توان کرد
- شماره ٤٨٤: تا غمزه خون ريز تو قصد دل ما کرد
- شماره ٤٨٥: زلفين تو سرگشته چو باد سحرم کرد
- شماره ٤٨٦: يک دل به سر کوى تو آباد نيابند
- شماره ٤٨٧: عشاق حيات از لب خندان تو يابند
- شماره ٤٨٨: شب دلشدگان ديده بيدار نبندند
- شماره ٤٨٩: صد جان به يکى دانگ به بازار فروشند
- شماره ٤٩٠: من بنده آن روى که ديدن نگذارند
- شماره ٤٩١: ماييم درون سوخته، بيرون شده اى چند
- شماره ٤٩٢: اى کز رخ تو ديده، همه جان و جهان ديد
- شماره ٤٩٣: هندوى مرا کشتن ترکانه ببيند
- شماره ٤٩٤: باد آمد و بويى زنگارم نرسانيد
- شماره ٤٩٥: بويى ز سر زلف نگارين به من آريد
- شماره ٤٩٦: باد آمد و زان سرو خرامان خبر آورد
- شماره ٤٩٧: يک خنده بزن، زان لب لعل شکرآلود
- شماره ٤٩٨: اى هم نفسان، يک نفسم باز گذاريد
- شماره ٤٩٩: دل رفت به سوى تو، همان سوى که شد ماند
- شماره ٥٠٠: اى زلف تو دام دل دانا و خردمند
- شماره ٥٠١: عاقل ندهد عاشق دل سوخته را پند
- شماره ٥٠٢: روزى مگر اين بسته در ما بگشايند
- شماره ٥٠٣: آن سرو خرامنده که جستم، به بر آمد
- شماره ٥٠٤: هر سر که به سوداى تو از پاى در آمد
- شماره ٥٠٥: ترسم که از اطراف جهان دود برآيد
- شماره ٥٠٦: گر بار دگر ماه من از بام برآيد
- شماره ٥٠٧: سروى چو تو در خلخ و نوشاد نباشد
- شماره ٥٠٨: يک روز به عمرى ز منت ياد نيايد
- شماره ٥٠٩: بر آب رخت يک گل سيراب نيايد
- شماره ٥١٠: روزى اگر آن ماه به مهمان من آيد
- شماره ٥١١: گر چشم من از صورت تو دور نباشد
- شماره ٥١٢: سروى چو تو در اچه و در تته نباشد
- شماره ٥١٣: بى نرگس تو خواب ندانم که چه باشد
- شماره ٥١٤: دل بسته بالاى يکى تنگ قبا شد
- شماره ٥١٥: تا جان مرا از لب لعل تو خبر شد
- شماره ٥١٦: آباد نشد دل که خراب پسران شد
- شماره ٥١٧: آن کودک نورسته که سيمين بدنى شد
- شماره ٥١٨: ما را غم آن شوخ، اگر بنده نسازد
- شماره ٥١٩: جانا، اگرم درد تو ديوانه نسازد
- شماره ٥٢٠: جان تشنگى از شربت عناب تو دارد
- شماره ٥٢١: ديوانه دلم زلف پريشان که دارد
- شماره ٥٢٢: رويى که تو دارى گل سيراب ندارد
- شماره ٥٢٣: دل نيست که در وى غم دلدار نگنجد
- شماره ٥٢٤: چون مرغ سحر از غم گلزار بنالد
- شماره ٥٢٥: يارم چو به خنده شکر بسته گشايد
- شماره ٥٢٦: جايى گذرت، اى بت چالاک، نيفتد
- شماره ٥٢٧: آن را که غمى باشد و گفتن نتواند
- شماره ٥٢٨: من سرو نديدم که به بالاى تو ماند
- شماره ٥٢٩: هر کس که تقرب ز وصال تو نجويد
- شماره ٥٣٠: کجا بودي، بگو، اى سرو آزاد؟
- شماره ٥٣١: ندانم تا ترا در دل چه افتاد؟
- شماره ٥٣٢: برفت آن دل که با صبر آشنا بود
- شماره ٥٣٣: مرا با تو که شب بيداريى بود
- شماره ٥٣٤: شکر پيش لبت شيرين نگويند
- شماره ٥٣٥: سخن پيش رخش زيبا مگوييد
- شماره ٥٣٦: رخ آن شوخ پنهانى ببينيد
- شماره ٥٣٧: لب از تو وز شکر پيمانه اى چند
- شماره ٥٣٨: ز اهل عقل نپسندد خردمند
- شماره ٥٣٩: مرا تا با تو افتاده ست پيوند
- شماره ٥٤٠: از آن اهل نظر در غم اسيرند
- شماره ٥٤١: لبت را جان توان خواندن، وليکن
- شماره ٥٤٢: چو نقش صورتش در آب و گل ماند
- شماره ٥٤٣: به هر درد و غمى دل مبتلا شد
- شماره ٥٤٤: دلم زينسان که زار و مبتلا شد
- شماره ٥٤٥: چو ماه روزه از اوج سما شد
- شماره ٥٤٦: به ملک فتنه تا زلفش علم شد
- شماره ٥٤٧: دل عاشق چرا شيدا نباشد
- شماره ٥٤٨: دل ما را شکيب از جان نباشد
- شماره ٥٤٩: وفا در نيکوان چندان نباشد
- شماره ٥٥٠: کسى کز عاشقى بيزار باشد
- شماره ٥٥١: بتا، مانند تو مهوش نباشد
- شماره ٥٥٢: چمن را رنگ و بو چندين نباشد
- شماره ٥٥٣: دلى دارم که جز جانان نخواهد
- شماره ٥٥٤: دلم بى وصل جانان جان نخواهد
- شماره ٥٥٥: از آن سنبل که گل سر بار دارد
- شماره ٥٥٦: سوار من که ره در سينه دارد
- شماره ٥٥٧: فلک با کس دل يکتا ندارد
- شماره ٥٥٨: بتى کز ديدنش جان مست گردد
- شماره ٥٥٩: جفا کن بو که اين دل بازگردد
- شماره ٥٦٠: زهر تن چشم او جان را بدزدد
- شماره ٥٦١: زمانه چون تو دلجويى ندارد
- شماره ٥٦٢: دلى کو چون تو دلدارى ندارد
- شماره ٥٦٣: دل من خون شد و جانان نداند
- شماره ٥٦٤: دلم جز کوى تو مسکن نداند
- شماره ٥٦٥: اگر چشم تو روزى بر مه افتد
- شماره ٥٦٦: مهى چون او به دست من نيفتد
- شماره ٥٦٧: گر او بى ياد ما در مى نيفتد
- شماره ٥٦٨: خطى از لعل جانان مى برآيد
- شماره ٥٦٩: به سالى کى چنين ماهى برآيد؟
- شماره ٥٧٠: مه او چون به ماهى برنيايد
- شماره ٥٧١: سر زلف تو يارى را نشايد
- شماره ٥٧٢: گهيت از آشنايان ياد نايد
- شماره ٥٧٣: ببين تا ديده چند افسون نمايد
- شماره ٥٧٤: صبا آمد، ولى دل بازنامد
- شماره ٥٧٥: نگارا، از من مسکين چه خيزد؟
- شماره ٥٧٦: غم من شادى کس را نپرسد
- شماره ٥٧٧: از ياد تو دل جدا نخواهد شد
- شماره ٥٧٨: امشب بت ما به نزد ما بود
- شماره ٥٧٩: وقتى دل ما ازان ما بود
- شماره ٥٨٠: عشق آمد و دل ز دست ما برد
- شماره ٥٨١: يارى دل ما به رايگان برد
- شماره ٥٨٢: تاب رخت آفتاب ناورد
- شماره ٥٨٣: اى همنفسان که پيش ياريد
- شماره ٥٨٤: با يار ز من خبر بگوييد
- شماره ٥٨٥: از رنگ رخت قمر توان کرد
- شماره ٥٨٦: فرياد، ز غمزه تو فرياد
- شماره ٥٨٧: خطى که قرين حال باشد
- شماره ٥٨٨: گر مه چو تو با جمال باشد
- شماره ٥٨٩: آن را غم تو يار باشد
- شماره ٥٩٠: گر يار به دل درون نباشد
- شماره ٥٩١: آن دوست که بود خصم جان شد
- شماره ٥٩٢: فرياد که عشق کهنه نو شد
- شماره ٥٩٣: جانا، چو تويى دگر نيايد
- شماره ٥٩٤: هنگام گل است و باده بايد
- شماره ٥٩٥: چون سرو تو از قبا برآيد
- شماره ٥٩٦: گر دلبر من بر من آيد
- شماره ٥٩٧: يارى که طريق ناز دارد
- شماره ٥٩٨: گل رنگ نگار ما ندارد
- شماره ٥٩٩: بى ياد تو غم جهان نسوزد
- شماره ٦٠٠: چشمم همه روز خون تراود
- شماره ٦٠١: آن کيست که از خدا نترسد؟
- شماره ٦٠٢: بيداد غم، ار دلم بگويد
- شماره ٦٠٣: ناله برآيد هر طرف کان بت خرامان در رسد
- شماره ٦٠٤: در ره بماند اين چشم تر، کان شوخ مهمان کى رسد
- شماره ٦٠٥: برنامد آهى از دلم، زلفت پريشان از چه شد
- شماره ٦٠٦: ديرينه دردى داشتم، بازم همان آغاز شد
- شماره ٦٠٧: ما را نکردى گر حلال از لب شراب ناب خود
- شماره ٦٠٨: ما را چه جان باشد که تو بر ما فشانى ناز خود
- شماره ٦٠٩: سيمين تن و خارا دلي، گر گفتنم يارا بود
- شماره ٦١٠: آرام جان مى رود، دل را صبورى چون بود
- شماره ٦١١: باز آن بلاى عاشقان اينک به صحرا مى رود
- شماره ٦١٢: مى خواهد آن سرو روان کامروز در صحرا شود
- شماره ٦١٣: جانم فداى قامتى کافاق را حيران کند
- شماره ٦١٤: شب کان مه من بر دلم از غصه پيکان بشکند
- شماره ٦١٥: خاطر بسوى دلبرى هر لحظه ما را مى کشد
- شماره ٦١٦: شمشير کين باز آن صنم بر قصد دلها مى کشد
- شماره ٦١٧: نازک رخ جانان من بوى گل خندان دهد
- شماره ٦١٨: گر گشت آن سرو روان روزى سوى گلشن فتد
- شماره ٦١٩: شبهاى عاشق را گهى صبح طرب کمتر دمد
- شماره ٦٢٠: چند ز دور بينمت، وه که دلم کباب شد
- شماره ٦٢١: سال نو است و عشق نو عشرت يار من چه شد
- شماره ٦٢٢: چون ز نسيم صبحدم زلف تو در هوا شود
- شماره ٦٢٣: شاه سوار من نگر مست و خراب مى رود
- شماره ٦٢٤: هر که چو تو به نيکويى آفت عقل و جان بود
- شماره ٦٢٥: زلف تو باز فتنه را رشته دراز مى دهد
- شماره ٦٢٦: هر که دمى به ياد آن دلبر مه لقا زند
- شماره ٦٢٧: به چه کار آيدم آن دل که نه در کار تو آيد؟
- شماره ٦٢٨: خرم آن روز که ديدار تو پيش نظر آيد
- شماره ٦٢٩: چند گاهى دگر ار چشم تو در ناز بماند
- شماره ٦٣٠: باز شب افتاد و ما را دل همان جا شد که بود
- شماره ٦٣١: دوش ما بوديم و آن مهر و، شب مهتاب بود
- شماره ٦٣٢: اى خوش آن وقتى که آن بدعهد با ما يار بود
- شماره ٦٣٣: اى خوش آن وقتى که ما را دل به جاى خويش بود
- شماره ٦٣٤: تا جهان بود، از جهان هرگز دلم خرم نبود
- شماره ٦٣٥: چشم يارم دوش بى هنگام خواب آورده بود
- شماره ٦٣٦: شب رسيد آن شمع کو عمرى درون سينه بود
- شماره ٦٣٧: من ز جانان گر چه صد اندوه جان خواهم کشيد
- شماره ٦٣٨: باز از رندى علم بر آسمان خواهم کشيد
- شماره ٦٣٩: صبحگه، يارب، حديثى زان دو لب خواهم کشيد
- شماره ٦٤٠: از لبت گر خط ميگون سر برون خواهم کشيد
- شماره ٦٤١: خوبرويان چون به سلطانى علم بالا کشند
- شماره ٦٤٢: باز گل بشکفت و گلرويان سوى بستان شدند
- شماره ٦٤٣: گر نظر بر چشم کافر کيش او خواهد فتاد
- شماره ٦٤٤: باز گل مى آيد و دل در بلا خواهد فتاد
- شماره ٦٤٥: دل ز دست من برفت و آرزوى دل بماند
- شماره ٦٤٦: رفتيم از چشم و در دل حسرت رويت بماند
- شماره ٦٤٧: عاشقان نقل غمت با باده احمر خورند
- شماره ٦٤٨: شهسوارانى که فتح قلعه دين کرده اند
- شماره ٦٤٩: عاشقان تو ز تو تا صبح در خونابه اند
- شماره ٦٥٠: چشمها را گوى کاين ناز و کرشمه کم کنند
- شماره ٦٥١: ژاله از نرگس فرو باريد و گل را آب داد
- شماره ٦٥٢: دوش بوى گل مرا از آشنايى ياد داد
- شماره ٦٥٣: آن همه دعوى که اول عقل دعوى دار کرد
- شماره ٦٥٤: يا رب، آن بالا مگر از آب حيوان ريختند
- شماره ٦٥٥: آبرويم ز آتش سوداى خوبان شد به باد
- شماره ٦٥٦: در شب هجران که روزى هيچ دشمن را مباد
- شماره ٦٥٧: غمزه هايى کرد چشمش با دل اين نامراد
- شماره ٦٥٨: ساقيا، مى ده که بيرون سبزه هاى تر دميد
- شماره ٦٥٩: سبزه اى سبز است و آب روشن و سرو بلند
- شماره ٦٦٠: اى که چون جان رفته اى از پيش ما، باز آى زود
- شماره ٦٦١: بر بناگوشت بلاى خط که سر بر مى کند
- شماره ٦٦٢: جان که چون تو دشمنى را دوست دارى مى کند
- شماره ٦٦٣: چشم تو مست است يا در خواب بازى مى کند
- شماره ٦٦٤: باز ترک مست من آهنگ بازى مى کند
- شماره ٦٦٥: غمزه شوخت که قصد جان مردم مى کند
- شماره ٦٦٦: دل که با خوبان بدخو آشنايى مى کند
- شماره ٦٦٧: کافر خونخواه دنبال شکارى مى رود
- شماره ٦٦٨: کالبد از دل تهى شد، گر چه جان بيرون رود
- شماره ٦٦٩: يارب! اين انديشه جانان ز جانم چون رود
- شماره ٦٧٠: ما نخواهيم از غم خود کاشنا بيرون برد
- شماره ٦٧١: از دل غمگين هواى دلستانم چون رود
- شماره ٦٧٢: هر شبم جان بر لب آيد، ناله زار آورد
- شماره ٦٧٣: گر کنى يارى و گر آزار، بر من بگذرد
- شماره ٦٧٤: يار من گويند آنجا گه گاهى بگذرد
- شماره ٦٧٥: گر به کوى عاشقان آن ماه گاهى بگذرد
- شماره ٦٧٦: من نمى خواهم که چشمم غير آن رو بنگرد
- شماره ٦٧٧: دست ماه روزه تا در چشم عشرت خاک زد
- شماره ٦٧٨: تا سرم باشد تمناى توام در سر بود
- شماره ٦٧٩: فرخ آن عيدى که جان قربانى جانان بود
- شماره ٦٨٠: از سر کو آن پرى چون ناگهان پيدا شود
- شماره ٦٨١: زلف گرد آور که بازم دل پريشان مى شود
- شماره ٦٨٢: تا چه ساعت بود، يارب، کان مسلمان زاده شد
- شماره ٦٨٣: تا خيال روى آن شمع شبستان ديده شد
- شماره ٦٨٤: يار ما را دل ز دست عاشقى صد پاره شد
- شماره ٦٨٥: گر نمى بينم دمى در روى او غم مى کشد
- شماره ٦٨٦: ناز کن، اى گل، که سرو بوستانى مى کشد
- شماره ٦٨٧: هر کسى را در بهاران دل به گلزارى کشد
- شماره ٦٨٨: آن که دل برد و ز غمزه چون سنانش مى نهد
- شماره ٦٨٩: باز باد صبح بوى آشنايى مى دهد
- شماره ٦٩٠: غم مخور، اى دل که باز ايام شادى هم رسد
- شماره ٦٩١: تا کى آن زلف پريشان وقت ما بر هم زند
- شماره ٦٩٢: گل نو رسيد و بويى ز بهار من نيامد
- شماره ٦٩٣: برهم بماند ديده، کس ازان سوار نامد
- شماره ٦٩٤: خبرم شده ست کامشب سر يار خواهى آمد
- شماره ٦٩٥: گذرد مهى و يک شب به منت گذر نباشد
- شماره ٦٩٦: تو ز لب سخن گشادي، همه خلق بى زبان شد
- شماره ٦٩٧: بت نو رسيده من هوس شکار دارد
- شماره ٦٩٨: سر من به سجده هر دم به ستانه اى درآيد
- شماره ٦٩٩: دلبران مهر نمايند و وفا نيز کنند
- شماره ٧٠٠: عاشقان خون جگر شربت مقصود کنند
- شماره ٧٠١: دوش ناگه به من دلشده آن مه برسيد
- شماره ٧٠٢: روزها شد که ز تو بوى وفايى نرسيد
- شماره ٧٠٣: رسم خونريز در آن خوى جفاساز بماند
- شماره ٧٠٤: گوش من از پى نام تو به هر کوى بماند
- شماره ٧٠٥: مست من باز جدايى ز سر آغاز نهاد
- شماره ٧٠٦: بر رخ همچو مهش طره چون شب نگريد
- شماره ٧٠٧: رويت از غالبه خط بر رخ گلفام کشيد
- شماره ٧٠٨: شب زياد تو مرا تا به سحر خواب نبرد
- شماره ٧٠٩: زلف گرد زنخش دوش که گمره شده بود
- شماره ٧١٠: خوبرويان به دل سوخته ساغر ندهند
- شماره ٧١١: اى که عمر از پى سوداى تو داديم به باد
- شماره ٧١٢: هر شب از سينه من تير بلا مى گذرد
- شماره ٧١٣: شب ز سوزى که برين جان حزين مى گذرد
- شماره ٧١٤: اى خوش آن باد که هر روز به سويت گذرد
- شماره ٧١٥: آنچه بر خرمن گل باد سحرگاه کند
- شماره ٧١٦: هر شکر خنده که آن لعل شکر خنده کند
- شماره ٧١٧: آنکه هر شب به دلم آيد و جايى بکند
- شماره ٧١٨: تا ز خون ريختن آن غمزه ندامت نکند
- شماره ٧١٩: گر دل عاشقم از عشق تو رنجور شود
- شماره ٧٢٠: مست من بى خبر از بزم چو در خانه شود
- شماره ٧٢١: گر سر زلف تو از باد پريشان نشود
- شماره ٧٢٢: عاشقى را که غم دوست به از جان نبود
- شماره ٧٢٣: مرد صاحب نظر از کوى تو آسان نرود
- شماره ٧٢٤: خرم آن لحظه که مشتاق به يارى نرسد
- شماره ٧٢٥: چه کند دل که جفاى تو تحمل کند
- شماره ٧٢٦: لب خونخوار تو جز خون دل افزون نکند
- شماره ٧٢٧: لب لعلت به لطافت گرو از جان ببرد
- شماره ٧٢٨: تو که روزت به نشاط دل و جان مى گذرد
- شماره ٧٢٩: چه خوش است از جگر سوخته بويى که زند
- شماره ٧٣٠: يارب، اين شهره لشکر ز کجا مى آيد؟
- شماره ٧٣١: سبزه ها مى دمد و آب روان مى آيد
- شماره ٧٣٢: اينچنين تند که آن قلب شکن مى آيد
- شماره ٧٣٣: گر چه در کشتن عشاق زبون مى آيد
- شماره ٧٣٤: باش تا بار دگر آن پسر اين سو آيد
- شماره ٧٣٥: باشد آن روز که آن فتنه به ما باز آيد
- شماره ٧٣٦: خشمگين يار مرا دل به رضا باز آمد
- شماره ٧٣٧: عمر نو گشت مرا باز که جان باز آمد
- شماره ٧٣٨: وه که باز اين دل ديوانه گرفتار آمد
- شماره ٧٣٩: از کجا در رهم آن شوخ بلا پيش آمد؟
- شماره ٧٤٠: باز عشق آمد و ديوانگيم پيش آمد
- شماره ٧٤١: گر مرا هيچ مرادى پس ازين پيش آمد
- شماره ٧٤٢: دانم، اى دوست که در خانه شرابت باشد
- شماره ٧٤٣: بر من، ار دولت وصل تو مقرر مى شد
- شماره ٧٤٤: ترک عاشق کش من، ترک جفا خوش باشد
- شماره ٧٤٥: بس که خون جگر از راه نظر بيرون شد
- شماره ٧٤٦: هر کسى روز وداع از پى محمل مى شد
- شماره ٧٤٧: هر کرا داعيه درد طلب پيدا شد
- شماره ٧٤٨: گر خم طره ز روى تو جدا خواهد شد
- شماره ٧٤٩: چشم من خنده شيرين تو گريان دارد
- شماره ٧٥٠: تو مپندار که دوران همه يکسان گذرد
- شماره ٧٥١: هر کسى گاه جوانى تگ و پويى دارد
- شماره ٧٥٢: چشم گردنده او با همه کس مى گردد
- شماره ٧٥٣: اى که از خاک درت ديده منور گردد
- شماره ٧٥٤: هر کسى سبزه و صحرا و گلستان خواهد
- شماره ٧٥٥: سرو در باغ اگر همچو تو موزون خيزد
- شماره ٧٥٦: زلف تو زان گره سخت که بر جانم زد
- شماره ٧٥٧: من به يار خود و اغيار به خود مى پيچد
- شماره ٧٥٨: نشدش دل که دمى پهلوى ما بنشيند
- شماره ٧٥٩: اگر آن شاه دمى پيش گدا بنشيند
- شماره ٧٦٠: به سر من اگر آن طرفه پسر باز آيد
- شماره ٧٦١: نه به بالاى خوشت سرو خرامان رويد
- شماره ٧٦٢: شب مرا در جگر سوخته مهمانى بود
- شماره ٧٦٣: وقتى آن کافر بى رحم از آن من بود
- شماره ٧٦٤: دوش در خواب مرا بابت خودکارى بود
- شماره ٧٦٥: باز عشق تو مرا مژده رسوايى داد
- شماره ٧٦٦: دوش آتش زدى و گريه مرا يارى داد
- شماره ٧٦٧: چشم مست تو که دى بر من بيتاب افتاد
- شماره ٧٦٨: آن عزيزان که همه شب به دل من گردند
- شماره ٧٦٩: جان فداى پسرانى که نکورو باشند
- شماره ٧٧٠: يار زيباى مرا باز به من بنماييد
- شماره ٧٧١: باز با خويش گهى هم سخنش خواهم ديد
- شماره ٧٧٢: يار باز آمد و بوى گل و ريحان آورد
- شماره ٧٧٣: خم زلف تو که زنجير جنون مى خوانند
- شماره ٧٧٤: منم امروز حديث تو و مهمانى چند
- شماره ٧٧٥: باز بوى گل مرا ديوانه کرد
- شماره ٧٧٦: باز ياد آن شبم ديوانه کرد
- شماره ٧٧٧: باز زهره مطربى آغاز کرد
- شماره ٧٧٨: روى خوبت آفت جانى نمود
- شماره ٧٧٩: صبح چون از روى مشرق رو نمود
- شماره ٧٨٠: ابروى مانند ماهش بنگريد
- شماره ٧٨١: خيمه نوروز بر صحرا زدند
- شماره ٧٨٢: عافيت را بر زمين گردى نماند
- شماره ٧٨٣: بزم ما را يک دو خواب آلوده اند
- شماره ٧٨٤: هر که را يارى چو تو سرکش بود
- شماره ٧٨٥: هر که را با تو سر و کارى بود
- شماره ٧٨٦: آنچه بتوان، در غمت جان مى کشد
- شماره ٧٨٧: ترک من چون تير مژگان برکشد
- شماره ٧٨٨: اى که بر من جور تو بسيار شد
- شماره ٧٨٩: آخر اين دردم به درمان کى رسد
- شماره ٧٩٠: لعل شيرينى چو خندان مى شود
- شماره ٧٩١: شکل موزونت که در دل جا کند
- شماره ٧٩٢: گر کسى در عشق آهى مى کند
- شماره ٧٩٣: بر رخت چون زلف پر خم بگذرد
- شماره ٧٩٤: هر که دل با دلربايى مى نهد
- شماره ٧٩٥: مردمى نرگس او مى داند
- شماره ٧٩٦: گل ز روى تو فرو مى ريزد
- شماره ٧٩٧: دلم از بخت گهى شاد نبود
- شماره ٧٩٨: گر سخن زان لب چون نوش شود
- شماره ٧٩٩: زاهد ما دوش باز در ره بت پا نهاد
- شماره ٨٠٠: يار قبا چست کرد، رخش به ميدان بريد
- شماره ٨٠١: هيچ کس از باغ و بر بوى وفايى نديد
- شماره ٨٠٢: نيست به دست اميد بخت مرا آن کمند
- شماره ٨٠٣: باز گرفتار شد دل که درين سينه بود
- شماره ٨٠٤: دل که به غم داد تن آرزوى جان خريد
- شماره ٨٠٥: غمزه مردم کشى پرده صبرم دريد