شماره ٧٧٥: باز بوى گل مرا ديوانه کرد
باز بوى گل مرا ديوانه کرد
باز عقلم را صبا بيگانه کرد
بازم از سر تازه شد مستى عشق
بس که بلبل ناله مستانه کرد
گل چو شمع خوبرويى برفروخت
بلبل بيچاره را پروانه کرد
نى بر آب زلف تست، ار چه به باغ
زلف را با آب سنبل شانه کرد
لاله را بهر تقاضاى شراب
جرعه مى در ته پيمانه کرد
خرمن بسيار هشياران بسوخت
بس که عشقت آتش ديوانه کرد
جان برد از خانه تن عاقبت
اينچنين عشقت که در دل خانه کرد
قصه شيرين، عجب افسانه ايست
کوهکن خواب اندرين افسانه کرد
خورد خسرو نيست جز غم، چاره نيست؟
چون خدا اين مرغ را اين دانه کرد
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده