غزلستان :: صائب تبریزی

• شماره ١: گر صافدلى هست شراب است در اينجا
• شماره ٢: در زلف مده راه دگر باد صبا را
• شماره ٣: از خويش برآورد تمناى تو ما را
• شماره ٤: انديشه ز طوفان نبود ديده تر را
• شماره ٥: از بدگهرى مى شکند گوهر رز را
• شماره ٦: از زخم زبان نيست گزير اهل رقم را
• شماره ٧: تا سوخت به داغ تو محبت جگرم را
• شماره ٨: از خلق خبر نيست ز خود بى خبران را
• شماره ٩: استاد چه حاجت بود آن سرو روان را؟
• شماره ١٠: گمراه کند غفلت من راهبران را
• شماره ١١: ما نبض شناس رگ جانيم جهان را
• شماره ١٢: دلگير کند غنچه من صبح وطن را
• شماره ١٣: تسکين ندهد خوردن مى سوز درون را
• شماره ١٤: نه کفر شناسد دل حيران و نه دين را
• شماره ١٥: گلگونه چه حاجت بود آن روى نکو را؟
• شماره ١٦: فانوس حجاب است چراغ سحرى را
• شماره ١٧: بر چرخ محيط است فروغ نظر ما
• شماره ١٨: در غنچه دل زنگ برآرد نفس ما
• شماره ١٩: در قلزم مى همچو حباب است دل ما
• شماره ٢٠: درمانده اين جسم نزارست دل ما
• شماره ٢١: کوشش نبرد راه به مأواى دل ما
• شماره ٢٢: از خون جگر رنگ پذيرد سخن ما
• شماره ٢٣: خوابيده تر از راه بود راحله ما
• شماره ٢٤: فرياد نخيزد ز دل پر گله ما
• شماره ٢٥: اى خانه زنبور ز فکر تو جگرها
• شماره ٢٦: کم نيست جگردارى پيران ز جوانها
• شماره ٢٧: اى خار و خس بحر ثناى تو سخن ها
• شماره ٢٨: آن کس که داد پيوند با کاه کهربا را
• شماره ٢٩: از سوز عشق چون شمع راحت کجاست ما را؟
• شماره ٣٠: چشم هميشه مستت خمار کرد ما را
• شماره ٣١: بى قدر ساخت خود را، نخوت فزود ما را
• شماره ٣٢: بسته است چشم روشن از سير، بال ما را
• شماره ٣٣: از آه روز گردان شبهاى تار خود را
• شماره ٣٤: وحشت بود ز مردم از خويش بى خبر را
• شماره ٣٥: از بيخودى نمانده است پرواى جسم، جان را
• شماره ٣٦: نتوان به مرگ پوشيد چشم نديده ما
• شماره ٣٧: زهى به ساعد سيمين شکوفه يد بيضا
• شماره ٣٨: ز موج خويش بود تازيانه ريگ روان را
• شماره ٣٩: ز راستى نبود خجلتى گشاده جبين را
• شماره ٤٠: ز جوش عشق شود با قوام، شيره جانها
• شماره ٤١: انديشه نبود عشق را از موجه شمشيرها
• شماره ٤٢: دارند اگر سر رشته اى در کف به ظاهر چنگ ها
• شماره ٤٣: اى دفتر حسن ترا فهرست خط و خال ها
• شماره ٤٤: به دوش توکل منه بار خود را
• شماره ٤٥: منه بر دل زار بار جهان را
• شماره ٤٦: فروغى است يکرنگى از گوهر ما
• شماره ٤٧: بيخودى رفتن است دلها را
• شماره ٤٨: به ادب نوش، جام دولت را
• شماره ٤٩: دل زهر نقش گشته ساده مرا
• شماره ٥٠: شانه زند چو کلک من طره مشکفام را
• شماره ٥١: اى ز تو شور در جگر کلک شکر نواى را
• شماره ٥٢: اى فکر تو نقشبند جانها
• شماره ٥٣: اى حسن تو برق خانمانها
• شماره ٥٤: غم آتشين عذاران نه چنان برشت ما را
• شماره ٥٥: ديد ز خون دلم لاله ستان خاک را
• شماره ٥٦: نيست غم نان و آب، گوشه نشين را
• شماره ٥٧: عقل را ديوانه مى دانيم ما
• شماره ٥٨: پيوسته خورد دل خون از بى غمى جان ها
• شماره ٥٩: باده روشن کز او شد ديده ساغر پر آب
• شماره ٦٠: از لطافت بس که دارد چهره او آب و تاب
• شماره ٦١: از تهيدستى است در مغز چنار اين پيچ و تاب
• شماره ٦٢: حسن آن لبهاى ميگون بيش گردد در عتاب
• شماره ٦٣: صبح روشن شد، بده ساقى مى چون آفتاب
• شماره ٦٤: مى نمايد چشم شوخ از پرده شرم و حجاب
• شماره ٦٥: بس که افکنده است پيرى در وجودم انقلاب
• شماره ٦٦: گر چه با هر موجه اى دام دگر مى دارد آب
• شماره ٦٧: دست و پا گم مى کند موج سبک لنگر در آب
• شماره ٦٨: سوز عاشق کم نگردد از فرو رفتن در آب
• شماره ٦٩: موج را هر چند آماده است بال و پر ز آب
• شماره ٧٠: نيست بحر پاک گوهر را خصومت با حباب
• شماره ٧١: در محيط عشق باشد از سر پر خون حباب
• شماره ٧٢: گر به ظاهر بادپيماييم ما همچون حباب
• شماره ٧٣: بس که از رخسار او در پيچ و تاب است آفتاب
• شماره ٧٤: گر چه ذراتند يکسر ميهمان آفتاب
• شماره ٧٥: در شب وصل تو مى لرزد دل چون آفتاب
• شماره ٧٦: از شفق هر چند شويد چهره در خون آفتاب
• شماره ٧٧: اوست روشندل که با چندين زبان چون آفتاب
• شماره ٧٨: از شفق هر صبح سازد چهره خونين آفتاب
• شماره ٧٩: چون چراغ روز، با آن روشنايى آفتاب
• شماره ٨٠: در هواى ابر لازم نيست در مينا شراب
• شماره ٨١: کى سفيدى مى تواند شد به چشم ما نقاب؟
• شماره ٨٢: چشم عاشق خاک کوى دلستان بيند به خواب
• شماره ٨٣: گر چه افکندم به روغن، نان خلق از خوى چرب
• شماره ٨٤: مد کوتاهى است صبح از دفتر احسان شب
• شماره ٨٥: بى قراران را ازان يکتاى بى همتا طلب
• شماره ٨٦: پا منه زنهار بى انديشه در جاى غريب
• شماره ٨٧: مگر از خانه بيرون آمد آن گل بى حجاب امشب؟
• شماره ٨٨: بيا کز دوريت مژگان به چشمم سوزن است امشب
• شماره ٨٩: خانه از خويش تهى کن که ز نظاره آب
• شماره ٩٠: ديده از خط بديع آب دهيد اى احباب
• شماره ٩١: نکند باده شب، سوختگان را سيراب
• شماره ٩٢: نه حبابم که شود زود ز جان سير در آب
• شماره ٩٣: روز روشن گل و شمع شب تارست شراب
• شماره ٩٤: تو که بى پرده رخ خود ننمايى در خواب
• شماره ٩٥: به نگاهى دل خون گشته ما را درياب
• شماره ٩٦: چهره نوخط آن تازه جوان را درياب
• شماره ٩٧: بى خبر شو ز دو عالم، خبر يار طلب
• شماره ٩٨: دست کوته مکن از دامن احسان طلب
• شماره ٩٩: رو نگهداشتن از صاف ضميران مطلب
• شماره ١٠٠: ز خط رحيم نشد حسن يار با احباب
• شماره ١٠١: زهى ز عارض گلرنگ، خونى مى ناب
• شماره ١٠٢: سبکسرى که اسير هواست همچو حباب
• شماره ١٠٣: هوا چکيده نورست در شب مهتاب
• شماره ١٠٤: بهشت بر مژه تصوير مى کند مهتاب
• شماره ١٠٥: مريز آب رخ خود مگر براى شراب
• شماره ١٠٦: ز بس به مى شدم آلوده چون سبوى شراب
• شماره ١٠٧: بهار نغمه تر ساز مى کند سيلاب
• شماره ١٠٨: نديده چشم چنين آهوى ختا در خواب
• شماره ١٠٩: غضب ستيزه گر و عقل قهرمان در خواب
• شماره ١١٠: عرق فشانى آن گلعذار را درياب
• شماره ١١١: درون گنبد گردون فتنه بار مخسب
• شماره ١١٢: آمد سحر به خانه من يار، بى حجاب
• شماره ١١٣: از اشک بلبل است رگ تلخى گلاب
• شماره ١١٤: اى خوشه چين سنبل زلف تو مشک ناب
• شماره ١١٥: تا گل ز عکس عارض او چيده است آب
• شماره ١١٦: جاى صدف بود ز گرانى زمين در آب
• شماره ١١٧: از چشم نيم مست تو با يک جهان شراب
• شماره ١١٨: صبح گشاده روى بود در حجاب شب
• شماره ١١٩: بردار دل ز عالم خاکي، صفا طلب
• شماره ١٢٠: آيينه شو وصال پرى طلعتان طلب
• شماره ١٢١: از لعل و گهر گرچه گرانسنگ شود آب
• شماره ١٢٢: طى شود در يک نفس آغاز و انجام حيات
• شماره ١٢٣: عالمى را روى شرم آلود او ديوانه ساخت
• شماره ١٢٤: از چه و زندان برآمد هر که روح از تن شناخت
• شماره ١٢٥: روى گرم مهر اگر ذرات عالم را نواخت
• شماره ١٢٦: هر که را اينجا به سيلى آسمان خواهد نواخت
• شماره ١٢٧: دست و پا بسيار زد تا عشق ما را پاک سوخت
• شماره ١٢٨: آن که رنگ خط به رخسارش ز مشک ناب ريخت
• شماره ١٢٩: کوته انديشى که گل در خوابگاه يار ريخت
• شماره ١٣٠: باده تلخى که از بويش دل منصور ريخت
• شماره ١٣١: در علاج درد ما رنگ از رخ تدبير ريخت
• شماره ١٣٢: پيش ساقى هر که آب رو درين ميخانه ريخت
• شماره ١٣٣: چشم مخمورى که ما را زهر در پيمانه ريخت
• شماره ١٣٤: روى از عالم بگردان گر لقا مى بايدت
• شماره ١٣٥: گر چه نى زرد و ضعيف و لاغر و بى دست و پاست
• شماره ١٣٦: هر که پيوندد به اهل حق ز مردان خداست
• شماره ١٣٧: ديده هاى پاک را با حسن، کشتى آشناست
• شماره ١٣٨: در غبار خط صفاى آن پرى طلعت بجاست
• شماره ١٣٩: چرخ ماند از گردش اما اضطراب دل بجاست
• شماره ١٤٠: شکر اين آب و علف ضايع کنان يک دم بجاست
• شماره ١٤١: تا به کى در پرده باشد نيک و بد، ساغر کجاست؟
• شماره ١٤٢: از دو عالم فارغم، آزاده اى چون من کجاست؟
• شماره ١٤٣: خشک شد کشت اميدم ابر احسانى کجاست؟
• شماره ١٤٤: روزگارم تيره شد خورشيد سيمايى کجاست؟
• شماره ١٤٥: از دل سخت بتان از ناله اى فرياد خاست
• شماره ١٤٦: کى سرى بردم به جيب خود که طوفان برنخاست
• شماره ١٤٧: رفت تا مجنون ز دشت عشق مردى برنخاست
• شماره ١٤٨: هر که رو تابد ز عاشق، خط مشکينش سزاست
• شماره ١٤٩: گر بسوزد ز آتش مى شرم جانان مفت ماست
• شماره ١٥٠: از تهيدستى ز بى برگان خجالت کار ماست
• شماره ١٥١: آنچه مى دانند ماتم تن پرستان سور ماست
• شماره ١٥٢: دامن صحراى وحشت خاک دامنگير ماست
• شماره ١٥٣: جام ما درياکشان مهر لب خاموش ماست
• شماره ١٥٤: روى مطلب در نقاب يأس از ابرام ماست
• شماره ١٥٥: کوثر بيداربختى ديده گريان ماست
• شماره ١٥٦: در پريشان خاطرى جمعيت مجنون ماست
• شماره ١٥٧: خاکسارى برگ عيش خاطر آگاه ماست
• شماره ١٥٨: صيقل آيينه ما گوشه ابروى ماست
• شماره ١٥٩: لنگر از صاحبدلان، شوخى ز خوبان خوشنماست
• شماره ١٦٠: درد بى درمان پيرى منتهاى دردهاست
• شماره ١٦١: خال يا در گوشه چشم است يا کنج لب است
• شماره ١٦٢: من به دوزخ مى روم، زاهد اگر در جنت است
• شماره ١٦٣: اهل معنى را تماشا مانع جمعيت است
• شماره ١٦٤: حيرت شبنم درين گلزار عين حکمت است
• شماره ١٦٥: هر که را ديديم در عالم گرفتار خودست
• شماره ١٦٦: دوربين خونين جگر از نظم احوال خودست
• شماره ١٦٧: رزق ما روشندلان چون مه ز پهلوى خودست
• شماره ١٦٨: حفظ دولت در پريشان کردن سيم و زرست
• شماره ١٦٩: نعمت الوان دنيا مايه دردسرست
• شماره ١٧٠: عاشق پروانه مشرب را چه پرواى سرست؟
• شماره ١٧١: در شب مهتاب مى را آب و تاب ديگرست
• شماره ١٧٢: دل چنين زار و نزار از اختر بد گوهرست
• شماره ١٧٣: عشرت روى زمين در چرب نرمى مضمرست
• شماره ١٧٤: روز ما با شب يکى زان آفتاب انورست
• شماره ١٧٥: جاى غم خالى بود تا ساغر از صهبا پرست
• شماره ١٧٦: گوش تا گوش زمين از گفتگوى من پرست
• شماره ١٧٧: عيب نادان در زمان خامشى گوياترست
• شماره ١٧٨: از نظرها درد و داغ عشق پنهان خوشترست
• شماره ١٧٩: عکس ساقى در شراب ناب ديدن خوشترست
• شماره ١٨٠: از نسيم آن زلف مشک افشان سبک جولانترست
• شماره ١٨١: پيش ما دشنام جانان از شکر شيرين ترست
• شماره ١٨٢: حلقه اطفال بهر اهل سودا بهترست
• شماره ١٨٣: گوش بى دردان گران از خواب باشد بهتر است
• شماره ١٨٤: در طريق عشق هر جا مى گذارى پا، سرست
• شماره ١٨٥: هر نقاب روى جانان را نقاب ديگرست
• شماره ١٨٦: صبح محشر آن پريرو را نقاب ديگرست
• شماره ١٨٧: در خم آن زلف دلها را سرود ديگرست
• شماره ١٨٨: حسن را با بى قراران گير و دار ديگرست
• شماره ١٨٩: مهر را در چشم تنگ ذره نور ديگرست
• شماره ١٩٠: عرض نادادن کمال خود، کمال ديگرست
• شماره ١٩١: هر نفس دولت طلبکار مقام ديگرست
• شماره ١٩٢: حسن بالادست را هر روزشان ديگرست
• شماره ١٩٣: هر نگاه حسرت عشاق آه ديگرست
• شماره ١٩٤: عشق را بى دست و پايى دست و پاى ديگرست
• شماره ١٩٥: اى نگه مشق شنا در چشم خونپالا بس است
• شماره ١٩٦: نوخطى از تازه رويان جهان ما را بس است
• شماره ١٩٧: خاکسارى پشتبان ويرانه ما را بس است
• شماره ١٩٨: تلخى عالم شراب خوشگوار ما بس است
• شماره ١٩٩: چار ديوار قفس عشرت سراى ما بس است
• شماره ٢٠٠: شاهد مستورى گل قطره شبنم بس است
• شماره ٢٠١: گوش گيران قفس را نکهت گلشن بس است
• شماره ٢٠٢: باده مرد افکن من معنى روشن بس است
• شماره ٢٠٣: مهر لب غماز را دامان پاک من بس است
• شماره ٢٠٤: گر نباشد در نظر ليلى مرا هامون بس است
• شماره ٢٠٥: مزد دست و تيغ قاتل چشم قربانى بس است
• شماره ٢٠٦: گردش پرگار ما را حلقه مويى بس است
• شماره ٢٠٧: گر چه در دفع کدورت هر نوايى دلکش است
• شماره ٢٠٨: جان روشن را جهان در چشم بينا آتش است
• شماره ٢٠٩: پرده شرم و حيا را باده ناب آتش است
• شماره ٢١٠: هر که چون پروانه بى باک، مست آتش است
• شماره ٢١١: شهپر پروانه ما را جلا در آتش است
• شماره ٢١٢: با کمال احتياج از خلق استغنا خوش است
• شماره ٢١٣: گر نباشد حسن معني، خط زيبا هم خوش است
• شماره ٢١٤: از زمين آرامش و از آسمان جولان خوش است
• شماره ٢١٥: عاجزى از عاشق، از معشوق طنازى خوش است
• شماره ٢١٦: هر که شد با درد قانع از مداوا فارغ است
• شماره ٢١٧: از پريشان خاطرى دلهاى حيران فارغ است
• شماره ٢١٨: شاخ گل را از سراپا چهره تنها نازک است
• شماره ٢١٩: در دل هر کس بود درد طلب در منزل است
• شماره ٢٢٠: هر که بر دوش است بارش در تلاش منزل است
• شماره ٢٢١: صفحه رخسار تا ساده است فرد باطل است
• شماره ٢٢٢: نيست يک تن در جهان گويا، اگر گويا دل است
• شماره ٢٢٣: چشم خواب آلودگان در انتظار منزل است
• شماره ٢٢٤: سعى در تحصيل اسباب جهان بى حاصل است
• شماره ٢٢٥: با کمال قرب، از جانان دل ما غافل است
• شماره ٢٢٦: از بدن آزادى جانهاى غافل مشکل است
• شماره ٢٢٧: از تن خاکى به جد و جهد رستن مشکل است
• شماره ٢٢٨: پيش آن لب بر جگر دندان فشردن مشکل است
• شماره ٢٢٩: جمع دل در عالم اسباب کردن مشکل است
• شماره ٢٣٠: خانه تن را به جان آباد کردن مشکل است
• شماره ٢٣١: وقت خط پهلو تهى از يار کردن مشکل است
• شماره ٢٣٢: داستان شوق را تحرير کردن مشکل است
• شماره ٢٣٣: هرزه گو را خامش از تقرير کردن مشکل است
• شماره ٢٣٤: عندليب مست را خاموش کردن مشکل است
• شماره ٢٣٥: با لب خاموش حفظ آه کردن مشکل است
• شماره ٢٣٦: ديدن روى تو ظلم است و نديدن کردن مشکل است
• شماره ٢٣٧: خط به گرد عارض دلدار ديدن مشکل است
• شماره ٢٣٨: عشق را در پرده ناموس ديدن مشکل است
• شماره ٢٣٩: خط به گرد آن لب چون نوش ديدن مشکل است
• شماره ٢٤٠: باده بى لعل لب دلبر کشيدن مشکل است
• شماره ٢٤١: از خسيسان منت احسان کشيدن مشکل است
• شماره ٢٤٢: توبه از مى در بهار نوجوانى مشکل است
• شماره ٢٤٣: هر چه امروزست بار خاطرت فردا گل است
• شماره ٢٤٤: سينه ام از داغ رنگارنگ صحراى گل است
• شماره ٢٤٥: حسن عالمسوز ماه من دو بالاى گل است
• شماره ٢٤٦: زهر در ساغر مرا از سير ماه و انجم است
• شماره ٢٤٧: ريشه ما در زمين خاکسارى محکم است
• شماره ٢٤٨: نيست مردم هر که را نقش و نگار مردم است
• شماره ٢٤٩: در حريم سينه عشاق، غم نامحرم است
• شماره ٢٥٠: در فشار دل، سر دست نگارين ظالم است
• شماره ٢٥١: جان غافل را سفر در چار ديوار تن است
• شماره ٢٥٢: هستى دنياى فانى انتظار مردن است
• شماره ٢٥٣: حاصل شمشير برق از کشت ما خون خوردن است
• شماره ٢٥٤: در تعلق کوه آهن در شمار سوزن است
• شماره ٢٥٥: اتفاق دوستان با هم دعاى جوشن است
• شماره ٢٥٦: مجلس امشب از فروغ لاله رويان روشن است
• شماره ٢٥٧: از عزيزان ديده پوشيده من روشن است
• شماره ٢٥٨: تن چون شد از زخم جوهردار، حصن آهن است
• شماره ٢٥٩: مرهم تيغ تغافل خون خود را خوردن است
• شماره ٢٦٠: در بيابانى که خارش تشنه خون خوردن است
• شماره ٢٦١: وجد بال شاهباز جان ز هم وا کردن است
• شماره ٢٦٢: حق پرستي، قطره را در کار دريا کردن است
• شماره ٢٦٣: بى سؤال احسان به درويشان سخاوت کردن است
• شماره ٢٦٤: جان نثار يار کردن خاک را زر کردن است
• شماره ٢٦٥: عقل، اجزاى وجود خويش باطل کردن است
• شماره ٢٦٦: خنده دزديدن به دل گل در گريبان کردن است
• شماره ٢٦٧: نامرادى زندگى بر خويش آسان کردن است
• شماره ٢٦٨: تندخويى با خلايق، مهر را کين کردن است
• شماره ٢٦٩: سر گران از دل گذشتن، صيد را خواباندن است
• شماره ٢٧٠: خنده رويى ميهمان را گل به جيب افشاندن است
• شماره ٢٧١: بيخودى دامن به جسم خاکسار افشاندن است
• شماره ٢٧٢: خرقه آزادگان چشم از جهان پوشيدن است
• شماره ٢٧٣: ديده شبنم گر از روى گلستان روشن است
• شماره ٢٧٤: چشم من از گريه مستانه من روشن است
• شماره ٢٧٥: دل چو کشتي، جان روشن عالم آب من است
• شماره ٢٧٦: شبچراغ اهل معنى چشم بيدار من است
• شماره ٢٧٧: لطف او با ديگران ناز و عتابش بر من است
• شماره ٢٧٨: هر چه دارد در خم سربسته گردون از من است
• شماره ٢٧٩: نوبهار آيينه طبع سخنساز من است
• شماره ٢٨٠: کاسه سر را خطر از مغز پر جوش من است
• شماره ٢٨١: آبروى حسن از مژگان نمناک من است
• شماره ٢٨٢: کعبه عشقم، بلا ريگ بيابان من است
• شماره ٢٨٣: خاکسارى تا دليل جان آگاه من است
• شماره ٢٨٤: عالم مکار با ارباب عقبى دشمن است
• شماره ٢٨٥: با حجاب جسم خاکى جان روشن دشمن است
• شماره ٢٨٦: مردم بيدرد را دل از شکستن ايمن است
• شماره ٢٨٧: هر که چون بلبل درين گلشن اسير رنگ و بوست
• شماره ٢٨٨: نازک اندامى که عالم تشنه آغوش اوست
• شماره ٢٨٩: آن که چاک سينه ام از غمزه بيباک اوست
• شماره ٢٩٠: آن که داغ لاله زار از روى آتشناک اوست
• شماره ٢٩١: ديده هر کس که حيران است در دنبال اوست
• شماره ٢٩٢: افسر سر گرمى مهر از فروغ جام اوست
• شماره ٢٩٣: نقطه خالش که نه پرگار سرگردان اوست
• شماره ٢٩٤: خط عنبر بار گردى از بهار حسن اوست
• شماره ٢٩٥: آفتاب آتشين رخسار، داغ حسن اوست
• شماره ٢٩٦: چرخ را خون شفق در دل ز استغناى اوست
• شماره ٢٩٧: زلف شب عنبر فشان از نکهت گيسوى اوست
• شماره ٢٩٨: آتش افروز شکر شيرينى پيغام توست
• شماره ٢٩٩: گريه مستانه من از خمار چشم توست
• شماره ٣٠٠: کوه را پاى ادب در دامن تمکين ازوست
• شماره ٣٠١: تا ز رخ زلف آن بهشتى روى دور انداخته است
• شماره ٣٠٢: ناز تا اسباب دل بردن مهيا ساخته است
• شماره ٣٠٣: باز از معموره دلها فغان برخاسته است
• شماره ٣٠٤: زلف گرد عارض او رشته گلدسته است
• شماره ٣٠٥: جويبار شيشه با درياى خم پيوسته است
• شماره ٣٠٦: تاک بالا دست من بيعت به طوبى بسته است
• شماره ٣٠٧: هر که بست از گفتگو لب جنت دربسته است
• شماره ٣٠٨: يار راه شکوه ام از چين ابرو بسته است
• شماره ٣٠٩: از غبار جسم حايل ها به هم پيوسته است
• شماره ٣١٠: هر که از داغ تو در دل لاله زارى داشته است
• شماره ٣١١: سينه تنگى دو عالم درد و غم مى داشته است؟
• شماره ٣١٢: دور باش از خط رخ دلدار هم مى داشته است؟
• شماره ٣١٣: چهره روشن خط شبرنگ هم مى داشته است؟
• شماره ٣١٤: هر که از تن پرورى در کار کاهل گشته است
• شماره ٣١٥: چشم ما پوشيده از خواب پريشان گشته است
• شماره ٣١٦: عالمى را از عمارت پاى در گل رفته است
• شماره ٣١٧: نامه از قاصد دل مغرور ما نگرفته است
• شماره ٣١٨: بى تزلزل نيست هرکس چون علم استاده است
• شماره ٣١٩: لعل نسبت با لب ياقوت او بيجاده است
• شماره ٣٢٠: در بهاران بزم عيش ميکشان آماده است
• شماره ٣٢١: خاکسارى در بلندى ها رسا افتاده است
• شماره ٣٢٢: تا ز روى آتشين او نقاب افتاده است
• شماره ٣٢٣: سنبل زلف از رخش تا برکنار افتاده است
• شماره ٣٢٤: سيل در بنياد تقوى از بهار افتاده است
• شماره ٣٢٥: تا به فکر گوشوار آن سيمبر افتاده است
• شماره ٣٢٦: ساقى ما از مى گلگون به دور افتاده است
• شماره ٣٢٧: دل به دست آن نگار شوخ و شنگ افتاده است
• شماره ٣٢٨: داغ مى گلگل به طرف دامنم افتاده است
• شماره ٣٢٩: تاب در ناف غزالان ختن افتاده است
• شماره ٣٣٠: دست ما در بند چين آستين افتاده است
• شماره ٣٣١: روزگارم تيره و بختم سياه افتاده است
• شماره ٣٣٢: هر که عاشق نيست خون در پيکرش افسرده ست
• شماره ٣٣٣: از ته دل هر که روى خود به دنيا کرده است
• شماره ٣٣٤: نه همين آن سنگدل ما را فرامش کرده است
• شماره ٣٣٥: آن که بزم غير را از خنده پر گل کرده است
• شماره ٣٣٦: داغ سودا فارغ از فکر کلاهم کرده است
• شماره ٣٣٧: سر گران با عقل آن طرف کلاهم کرده است
• شماره ٣٣٨: خلق، دشوار جهان را بر من آسان کرده است
• شماره ٣٣٩: تا که را قسمت شهيد سنگ طفلان کرده است؟
• شماره ٣٤٠: نه همين سرگشته ما را دور گردون کرده است
• شماره ٣٤١: جلوه هر جا يار با پاى نگارين کرده است
• شماره ٣٤٢: خضر را گر سبز آب زندگانى کرده است
• شماره ٣٤٣: کوته انديشى که طاعات ريايى کرده است
• شماره ٣٤٤: عقل چون آهوى وحشى از جهان رم خورده است
• شماره ٣٤٥: بوسه از لعلت قدح در چشمه کوثر زده است
• شماره ٣٤٦: از عرق تا چهره گلرنگ جانان تر شده است
• شماره ٣٤٧: از خط شبرنگ حسن يار صد چندان شده است
• شماره ٣٤٨: بر من از پيرى سراى عاريت زندان شده است
• شماره ٣٤٩: شکر ما کوته زبان از کثرت احسان شده است
• شماره ٣٥٠: از شکوه عشق، ميدان تنگ بر هامون شده است
• شماره ٣٥١: ابر رحمت با دل و دست گهربار آمده است
• شماره ٣٥٢: بلبل رنگين نوايى بر سر کار آمده است
• شماره ٣٥٣: از جوانى داغ ها بر سينه ما مانده است
• شماره ٣٥٤: مردمى در طينت اهل جهان کم مانده است
• شماره ٣٥٥: سرکشى از قامت آن دلربا زيبنده است
• شماره ٣٥٦: خاکسارى از بزرگان جهان زيبنده است
• شماره ٣٥٧: آن که ما سرگشته اوييم در دل بوده است
• شماره ٣٥٨: تنگ خلقى شعله دوزخ سرشتى بوده است
• شماره ٣٥٩: هر غبارى گرده چابک سوارى بوده است
• شماره ٣٦٠: اشک ريز از مالش چرخ دغا آسوده است
• شماره ٣٦١: آسمان از شور دلهاى کباب آسوده است
• شماره ٣٦٢: از کواکب آسمان روى حجاب آلوده است
• شماره ٣٦٣: دوستى هاى جهان با ريو و رنگ آلوده است
• شماره ٣٦٤: من نمى گويم ز گلزارت کسى گل چيده است
• شماره ٣٦٥: مهربانى از ميان خلق دامن چيده است
• شماره ٣٦٦: در بهشت است آن که چشمش از جهان پوشيده است
• شماره ٣٦٧: آن که بزم مى پرستان را پريشان چيده است
• شماره ٣٦٨: عطر آن گل پيرهن تا در هوا پيچيده است
• شماره ٣٦٩: هر که چون جوهر ز تيغ يار سر پيچيده است
• شماره ٣٧٠: شوکت حسن تو بلبل را زبان پيچيده است
• شماره ٣٧١: چهره اش خندان و خط مشکبو پيچيده است
• شماره ٣٧٢: دل به سر رفته است تا آن نقش پا را ديده است
• شماره ٣٧٣: هر نظر بازى که آن لبهاى خندان ديده است
• شماره ٣٧٤: بى قرارى هاى جان را چشم تر پوشيده است
• شماره ٣٧٥: رتبه آزادگى در بندگى پوشيده است
• شماره ٣٧٦: رفتن گلزار کار مردم بيکاره است
• شماره ٣٧٧: بحث با جاهل نه کارم مردم فرزانه است
• شماره ٣٧٨: اين که روزى بى تردد مى رسد افسانه است
• شماره ٣٧٩: بوسه گاه جان ما آخر لب پيمانه است
• شماره ٣٨٠: گردش گردون به چشمم گردش پيمانه است
• شماره ٣٨١: هر که غافل را نصيحت مى کند ديوانه است
• شماره ٣٨٢: شمع را بالين پر، بال و پر پروانه است
• شماره ٣٨٣: شوق دل ديگر به آب تيغ مژگان تشنه است
• شماره ٣٨٤: دل ميان چار عنصر تن به سختى داده اى است
• شماره ٣٨٥: بى غبار خط نگاهم توتيا گم کرده اى است
• شماره ٣٨٦: بى اجابت آه مرغ آشيان گم کرده اى است
• شماره ٣٨٧: صبح از خورشيد تابان دست بر دل مانده اى است
• شماره ٣٨٨: بى جمالت مردمک آيينه نزدوده اى است
• شماره ٣٨٩: با رخ خندان او گل چهره نگشوده اى است
• شماره ٣٩٠: قسمت ما از بهاران همچو گل خميازه اى است
• شماره ٣٩١: لب چو گردد خالى از عقد سخن، خميازه اى است
• شماره ٣٩٢: زان قد نازآفرين در هر دلى انديشه اى است
• شماره ٣٩٣: شد چو عالمگير غفلت، جاهل و دانا يکى است
• شماره ٣٩٤: روى کار ديگران و پشت کار من يکى است
• شماره ٣٩٥: در بهارستان يکرنگى شراب و خون يکى است
• شماره ٣٩٦: عمر شمع صبح و لطف بى بقاى او يکى است
• شماره ٣٩٧: دوستى با کورفهمان حجت ناديدگى است
• شماره ٣٩٨: راحت کونين در زير سر بيگانگى است
• شماره ٣٩٩: چشمم از خواب پريشان، چشمه پر سنبلى است
• شماره ٤٠٠: هر زمان در شهر بند عقل، سور و ماتمى است
• شماره ٤٠١: خاک با اين رتبه تمکين، جناب آدمى است
• شماره ٤٠٢: هر دلى کز زلف جانان سر برآرد کشتنى است
• شماره ٤٠٣: تا نپوشيده است روى خال را خط ديدنى است
• شماره ٤٠٤: زير پاى سرو چون آب روان غلطيدنى است
• شماره ٤٠٥: مدتى شد کز حديث اهل دل گوشم تهى است
• شماره ٤٠٦: بى محابا در ميان نازکش انداخت دست
• شماره ٤٠٧: دل به نور شمع نتوان در گذار باد بست
• شماره ٤٠٨: هر که دل در غمزه خونريز آن جلاد بست
• شماره ٤٠٩: دل ز وصل دوست طرف آن چشم خون آلود بست
• شماره ٤١٠: خط مشکين تو نقش تازه اى بر کار بست
• شماره ٤١١: بس که از زهر شکايت لب دل افگار بست
• شماره ٤١٢: هاله گرد ماه رخسارش خط شبرنگ بست؟
• شماره ٤١٣: محتسب از عاجزى دست سبوى باده بست
• شماره ٤١٤: بهر قتل ما کمر آن حسن بى اندازه بست
• شماره ٤١٥: وقت آن کس خوش که لب را بر لب پيمانه بست
• شماره ٤١٦: تا فشاندم دست بر دنيا جهان آمد به دست
• شماره ٤١٧: نيست جز غفلت مرا از عمر بى حاصل به دست
• شماره ٤١٨: جاى خود وا مى کنند اهل صفا بر روى دست
• شماره ٤١٩: سرنزد از بلبلم هر چند دستانى درست
• شماره ٤٢٠: عشق بالا دست بر خاک از وجود ما نشست
• شماره ٤٢١: تا عرق از مى بر آن رخسار جان پرور نشست
• شماره ٤٢٢: وقت آن کس خوش که با ميناى مى خرم نشست
• شماره ٤٢٣: دل به خون در انتظار وعده جانان نشست
• شماره ٤٢٤: ريخت در دل سينه من هر که را مينا شکست
• شماره ٤٢٥: تا به طرف سر کلاه آن شوخ بى پروا شکست
• شماره ٤٢٦: خط سنگين دل بهاى لعل جانان را شکست
• شماره ٤٢٧: پشتم از بار گنه بر يکدگر خواهد شکست
• شماره ٤٢٨: زلف يار از جلوه خط پريشانى شکست
• شماره ٤٢٩: باده خون مرده را ريحان کند در زير پوست
• شماره ٤٣٠: چون شود فربه، نماند روح پنهان زير پوست
• شماره ٤٣١: ذره تا خورشيد دارد چشم بر انعام دوست
• شماره ٤٣٢: شکوه ام آتش زبان گرديده است از خوى دوست
• شماره ٤٣٣: تيغ بر خورشيد خواباند خم ابروى دوست
• شماره ٤٣٤: توبه نتوان کرد از مى تا شراب ناب هست
• شماره ٤٣٥: حسن را در هر لباسى ديده بان در کار هست
• شماره ٤٣٦: جز پريشان خاطرى در عالم ايجاد چيست؟
• شماره ٤٣٧: بادپيمايى مسلسل همچو آب از بهر چيست؟
• شماره ٤٣٨: جان عاشق قدر داغ و درد مى داند که چيست
• شماره ٤٣٩: شوق چون ريگ روان منزل نمى داند که چيست
• شماره ٤٤٠: داغ عمر رفته افسردن نمى داند که چيست
• شماره ٤٤١: ديده هاى شرمگين، ديدن نمى داند که چيست
• شماره ٤٤٢: حسن قدر ديده تر را چه مى داند که چيست
• شماره ٤٤٣: معنى توفيق غير از همت مردانه چيست؟
• شماره ٤٤٤: شمع فانوس خيال آسمان پيداست کيست
• شماره ٤٤٥: عارض او در نقاب از ديده گستاخ کيست؟
• شماره ٤٤٦: چهره خورشيد زرد از درد بى زنهار کيست؟
• شماره ٤٤٧: زلف شب عنبر فشان از نکهت گيسوى کيست؟
• شماره ٤٤٨: نيست چشمى کز فروغ روى او پر آب نيست
• شماره ٤٤٩: در حقيقت پرتو منت کم از سيلاب نيست
• شماره ٤٥٠: سنگ راهى شوق را چون جسم سنگين خواب نيست
• شماره ٤٥١: عالم اسباب غير از پرده هاى خواب نيست
• شماره ٤٥٢: عشق خالص را تلاش ديدن محبوب نيست
• شماره ٤٥٣: خط سبز از صفحه عارض ستردن خوب نيست
• شماره ٤٥٤: لاله اى جز داغ در صحراى امکان نيست نيست
• شماره ٤٥٥: روز وصل است و دل غم ديده ما شاد نيست
• شماره ٤٥٦: صيقل آيينه دل غير آه سرد نيست
• شماره ٤٥٧: نيست تا پاک از غرضها در سخاوت سود نيست
• شماره ٤٥٨: در حريم پاکبازان بوريا را بار نيست
• شماره ٤٥٩: توبه همصحبتان بر خاطر ما بار نيست
• شماره ٤٦٠: پاره هاى دل گران بر ديده خونبار نيست
• شماره ٤٦١: عشقبازى کار هر حلاج دعوى دار نيست
• شماره ٤٦٢: افسر زرين سر آزاده را در کار نيست
• شماره ٤٦٣: گر نمى جوشيم با مى از سر انکار نيست
• شماره ٤٦٤: رحمت ايزد نصيب مردم هشيار نيست
• شماره ٤٦٥: کوه غم بر خاطر آزادمردان بار نيست
• شماره ٤٦٦: کوچه گرد بيخودى را خانمان در کار نيست
• شماره ٤٦٧: کوچه گرد بيخودى را خانمان در کار نيست
• شماره ٤٦٨: حسن عالمسوز او را ساغرى در کار نيست
• شماره ٤٦٩: چهره گلرنگ را پيمانه اى در کار نيست
• شماره ٤٧٠: شسته ام از چشمه مه رو به آبم کار نيست
• شماره ٤٧١: شير مست ماهتابم با شرابم کار نيست
• شماره ٤٧٢: کورى خود گر نبينند اهل دنيا دور نيست
• شماره ٤٧٣: هر که از دل دور باشد در نظر منظور نيست
• شماره ٤٧٤: وصل زلف او به دست کوشش تدبير نيست
• شماره ٤٧٥: روى سخت کوه را پروايى از شمشير نيست
• شماره ٤٧٦: حسن را جز چشم حيران، دست دامنگير نيست
• شماره ٤٧٧: فکر جانسوز مرا يک نقطه بى انداز نيست
• شماره ٤٧٨: گر چه طبعم کم ز خورشيد جهان افروز نيست
• شماره ٤٧٩: چهره گل چون بناگوش تو شبنم پوش نيست
• شماره ٤٨٠: هيچ بارى از سبو بر دوش اهل هوش نيست
• شماره ٤٨١: آرزو بسيار و آهم در دل درويش نيست
• شماره ٤٨٢: حاصل دنياى فانى جز غم و تشويش نيست
• شماره ٤٨٣: در دل بى آرزو راه غم و تشويق نيست
• شماره ٤٨٤: صحبت تردامنان با حسن يک دم بيش نيست
• شماره ٤٨٥: روزگار زندگى نقش بر آبى بيش نيست
• شماره ٤٨٦: آسمان در چشم ما دود و بخارى بيش نيست
• شماره ٤٨٧: درگذر زين خاکدان، گرد سپاهى بيش نيست
• شماره ٤٨٨: آسمان سفله بى برگ و نوايى بيش نيست
• شماره ٤٨٩: آب کن در شيشه ساقى گر شراب صاف نيست
• شماره ٤٩٠: در سر مشکل پسندان نشأه انصاف نيست
• شماره ٤٩١: موج آب زندگى جز پيچ و تاب عشق نيست
• شماره ٤٩٢: در نگارستان تهمت دامن گل پاک نيست
• شماره ٤٩٣: پاکدامان را غمى از تهمت ناپاک نيست
• شماره ٤٩٤: هيچ نخلى همچو رز در بوستان چالاک نيست
• شماره ٤٩٥: باده بى درد در ميخانه افلاک نيست
• شماره ٤٩٦: غافلان را احتياج باده گلرنگ نيست
• شماره ٤٩٧: روزى دل جز شکست از يار شوخ و شنگ نيست
• شماره ٤٩٨: عشق را حاجت به زور بازوى اقبال نيست
• شماره ٤٩٩: بار بر مجنون ما جمعيت اطفال نيست
• شماره ٥٠٠: صبر بر زخم گرانسنگ ملامت سهل نيست
• شماره ٥٠١: يک حباب قلزم توحيد بى اکليل ست
• شماره ٥٠٢: خال محتاج کمند زلف عنبرفام نيست
• شماره ٥٠٣: آفت دولت به ابناى زمان معلوم نيست
• شماره ٥٠٤: چشم شبم محرم رخسار گلفام تو نيست
• شماره ٥٠٥: داغ من ممنون شکرخند پنهان تو نيست
• شماره ٥٠٦: يک سر مو راستى در طاق ابروى تو نيست
• شماره ٥٠٧: هيچ لب زير فلک بى ناله جانکاه نيست
• شماره ٥٠٨: دلبر از دل نيست غافل، دل اگر آگاه نيست
• شماره ٥٠٩: روى هفتاد و دو ملت جز در آن درگاه نيست
• شماره ٥١٠: نيست يک شادى که انجامش به غم پيوسته است
• شماره ٥١١: طاعت ظاهر طريق مردم آزاده نيست
• شماره ٥١٢: از هلاک ما سيه بختان کسى آزرده نيست
• شماره ٥١٣: در رياض آفرينش خاطر آسوده نيست
• شماره ٥١٤: پيچ و تاب آن کمر با موى آتش ديده نيست
• شماره ٥١٥: ماه در گردون نوردى چون دل آواره نيست
• شماره ٥١٦: حسن بالادست را از شوخ چشمان چاره نيست
• شماره ٥١٧: غير حسرت رزق من زان حسن بى اندازه نيست
• شماره ٥١٨: سرو را چون لاله و گل احتياج غازه نيست
• شماره ٥١٩: رزق من زان نرگس مستانه جز خميازه نيست
• شماره ٥٢٠: در دل پر خون غبار لشکر انديشه نيست
• شماره ٥٢١: سرو مينا را تذروى بهتر از پيمانه نيست
• شماره ٥٢٢: غفلت تر دامنان را حاجت پيمانه نيست
• شماره ٥٢٣: عشق را دارالامانى چون دل ديوانه نيست
• شماره ٥٢٤: زان لب شيرين که در هر گوشه صد فرهاد داشت
• شماره ٥٢٥: بى تو امشب هر سر مويم جدا فرياد داشت
• شماره ٥٢٦: شورش سوداى ما افلاک را معمور داشت
• شماره ٥٢٧: تا مرا عشق بلند اقبال در زنجير داشت
• شماره ٥٢٨: لنگر تن روح را نتواند از پرواز داشت
• شماره ٥٢٩: کى حذر از خون خلق آن غمزه خونريز داشت؟
• شماره ٥٣٠: ياد ايامى که درياى مروت جوش داشت
• شماره ٥٣١: از پر سيمرغ اگر دست حمايت زال داشت
• شماره ٥٣٢: تا دل از ياد تو مى در ساغر انديشه داشت
• شماره ٥٣٣: شب که مجلس روشنى از طلعت جانانه داشت
• شماره ٥٣٤: آن لب نو خط غبارى از دل ما برنداشت
• شماره ٥٣٥: پاس يک بيدار دل گردون بد گوهر نداشت
• شماره ٥٣٦: قامتت خم گشت و پشتت بار طاعت برنداشت
• شماره ٥٣٧: طفل بازيگوش ما زين خاکدان دل برنداشت
• شماره ٥٣٨: جان و دل را رايگان آن دشمن جان برنداشت
• شماره ٥٣٩: ياد ايامم که در تن جان ما منزل نداشت
• شماره ٥٤٠: هر که از عالم مجرد شد غم عالم نداشت
• شماره ٥٤١: حاصلى غير از تهيدستى دل روشن نداشت
• شماره ٥٤٢: تا دل آزاده برگ عيش در دامن نداشت
• شماره ٥٤٣: زان کمان ابرو سر تسليم پيچاندن نداشت
• شماره ٥٤٤: اى ستمگر از نگاه دور رنجيدن نداشت
• شماره ٥٤٥: دست ما چون سرو هرگز بخت دامانى نداشت
• شماره ٥٤٦: هر که بيخود شد، قدم در آستان دل گذاشت
• شماره ٥٤٧: در بهار نوجوانى هر که از صهبا گذشت
• شماره ٥٤٨: همت مردانه ما از مى حمرا گذشت
• شماره ٥٤٩: مى توان با همت سرشار از دنيا گذشت
• شماره ٥٥٠: همچو برق از عالم اسباب مى بايد گذشت
• شماره ٥٥١: از سر اين خاکدان چون گرد مى بايد گذشت
• شماره ٥٥٢: نرم نرم از خلق ناهموار مى بايد گذشت
• شماره ٥٥٣: در دلم هرگاه زلف آن پرى پيکر گذشت
• شماره ٥٥٤: همچو آن رهرو که خواب آلود از منزل گذشت
• شماره ٥٥٥: مى توان از گلشن فردوس دست افشان گذشت
• شماره ٥٥٦: برق چون ابر بهار از کشت من گريان گذشت
• شماره ٥٥٧: کاروان گريه از چشمم ندانم چون گذشت
• شماره ٥٥٨: از سر خاک شهيدان يار خوش سنگين گذشت
• شماره ٥٥٩: عمر من در سايه آن قامت دلجو گذشت
• شماره ٥٦٠: مد عمر من چو نى در ناله و زارى گذشت
• شماره ٥٦١: روزگار ما به غفلت از تن آسانى گذشت
• شماره ٥٦٢: از سودا آفرينش دل مکدر بازگشت
• شماره ٥٦٣: پيش خط تازه آن سرو بستان بهشت
• شماره ٥٦٤: آنچه من برتافتم از درد، مجنون برنتافت
• شماره ٥٦٥: هر که راه گفتگو در پرده اسرار يافت
• شماره ٥٦٦: هر که خود را يافت، دولت در کنار خويش يافت
• شماره ٥٦٧: از جهان تلخ نتوان با درشتى کام يافت
• شماره ٥٦٨: لفظ معنى شد، در آن تنگ دهن مأوا نيافت
• شماره ٥٦٩: تا به فکر خود فتادم روزگار از دست رفت
• شماره ٥٧٠: گر چه از بيداد خسرو زين جهان فرهاد رفت
• شماره ٥٧١: آنچه از خط يار را بر غنچه مستور رفت
• شماره ٥٧٢: چون قلم مد حيات من به قيل وقال رفت
• شماره ٥٧٣: هر که عبرت حاصل از اوضاع دنيا کرد و رفت
• شماره ٥٧٤: بوى زلف او حواسم را پريشان کرد و رفت
• شماره ٥٧٥: دوش آن نامهربان احوال ما پرسيد و رفت
• شماره ٥٧٦: زهرخند اى دل که دور گريه مستانه رفت
• شماره ٥٧٧: وقت خط دل کام خود زان لعل روح افزا گرفت
• شماره ٥٧٨: هر که در درياى هستى دامن دل را گرفت
• شماره ٥٧٩: سبزه خط صفحه رخسار جانان را گرفت
• شماره ٥٨٠: زنگ خط آيينه رخسار جانان را گرفت
• شماره ٥٨١: دامن فرصت دل بيتاب نتواند گرفت
• شماره ٥٨٢: صبر دامان دل بيتاب نتواند گرفت
• شماره ٥٨٣: جاى جام باده را ترياک نتواند گرفت
• شماره ٥٨٤: آه سرم در تو اى آتش عنان خواهد گرفت
• شماره ٥٨٥: مردم هموار را از خاک بربايد گرفت
• شماره ٥٨٦: حيف خود با آه گرم از آسمان بايد گرفت
• شماره ٥٨٧: زان دهن انگشتر زنهار مى بايد گرفت
• شماره ٥٨٨: وقت خط کام از لب چون نوش مى بايد گرفت
• شماره ٥٨٩: در خرابات مغان منزل نمى بايد گرفت
• شماره ٥٩٠: خط گل روى عرقناک ترا در بر گرفت
• شماره ٥٩١: وقت رندى خوش که کام از موسم گل برگرفت
• شماره ٥٩٢: گر چنين شمشير آن بيباک خواهد بر گرفت
• شماره ٥٩٣: کام خود را کلک مشکين از سخن آخر گرفت
• شماره ٥٩٤: تا غبار خط به گرد عارضش منزل گرفت
• شماره ٥٩٥: خط کافر لعل سيراب ترا کم کم گرفت
• شماره ٥٩٦: عمر اگر باقى است بوسى زان دهن خواهم گرفت
• شماره ٥٩٧: از وصال ماه مصر آخر زليخا جان گرفت
• شماره ٥٩٨: خانه دل روشنى از ديده روشن گرفت
• شماره ٥٩٩: تا عرق از چهره جانان تراويدن گرفت
• شماره ٦٠٠: جوهر شمشير غيرت پيچ وتاب از من گرفت
• شماره ٦٠١: گردباد از من طريق دشت پيمايى گرفت
• شماره ٦٠٢: دوش مجلس از زبان شکوه ام در مى گرفت
• شماره ٦٠٣: پيش ازين جانان حساب ديگر از من مى گرفت
• شماره ٦٠٤: سوخت تنهايى مرا اى بى وفا وقت است وقت
• شماره ٦٠٥: چون کند روى تو با خط سياه از شش جهت؟
• شماره ٦٠٦: مشو از مى گران، ترسم سبکدستان ربايندت
• شماره ٦٠٧: غم از دل مى زدايد چون صباح عيد رخسارت
• شماره ٦٠٨: غزالان را ز وحشت باز دارد ديدن چشمت
• شماره ٦٠٩: بر دلم نيست غبارى ز سيه کارى بخت
• شماره ٦١٠: دست بر هر چه فشاندم به رگ جان آويخت
• شماره ٦١١: چهره صاف تو آيينه انديشه نماست
• شماره ٦١٢: ريخت دندان و هواى مى و پيمانه بجاست
• شماره ٦١٣: تلخ شد عشرتم آن لعل شکربار کجاست؟
• شماره ٦١٤: هيچ جوينده ندانست که جاى تو کجاست
• شماره ٦١٥: فرح آباد من آنجاست که جانان آنجاست
• شماره ٦١٦: نه خط از چهره آن آينه سيما برخاست
• شماره ٦١٧: قد موزون تو روزى که به جولان برخاست
• شماره ٦١٨: خط سبزى که ز پشت لب جانان برخاست
• شماره ٦١٩: اين نه خط است که از عارض دلبر پيداست
• شماره ٦٢٠: خط نارسته ز لعل لب دلبر پيداست
• شماره ٦٢١: از لب خشک صدف ريزش نيسان پيداست
• شماره ٦٢٢: خط نارسته ازان چهره گلگون پيداست
• شماره ٦٢٣: شور در دل فکند لعل خموشى که تراست
• شماره ٦٢٤: در کمين اين فلک سخت کمانى که تراست
• شماره ٦٢٥: بى طراوت نشود سرو جوانى که تراست
• شماره ٦٢٦: اشک لعلى است روان بر رخ چون زر که مراست
• شماره ٦٢٧: پرده شب بود ايام شبابى که مراست
• شماره ٦٢٨: از زمين اوج گرفته است غبارى که مراست
• شماره ٦٢٩: کار سرجوش کند درد اياغى که مراست
• شماره ٦٣٠: در لحد گل نکند شعله داغى که مراست
• شماره ٦٣١: قانع از صاف به دردست دماغى که مراست
• شماره ٦٣٢: دانه اشک بود توشه راهى که مراست
• شماره ٦٣٣: دل بى صبر به طوفان بلا رهبر ماست
• شماره ٦٣٤: عشرت روى زمين در دل ويرانه ماست
• شماره ٦٣٥: لاله روشنگر چشم و دل سودايى ماست
• شماره ٦٣٦: آن که از بال هما افسر دولت مى خواست
• شماره ٦٣٧: غمگسار دل سودازده من شبهاست
• شماره ٦٣٨: زان دم تيغ که از آب بقا سيراب است
• شماره ٦٣٩: صيقل روح و طباشير جگر مهتاب است
• شماره ٦٤٠: عشق بيتابى ذرات جهان را سبب است
• شماره ٦٤١: پيش من ثابت و سيار فلک مرغوب است
• شماره ٦٤٢: ميوه و تخم و گل عالم امکان پوچ است
• شماره ٦٤٣: شب هجران دلم از ناله حسرت شادست
• شماره ٦٤٤: شبنم غنچه بيدار دلان چشم بدست
• شماره ٦٤٥: هر که از درد طلب شکوه کند نامردست
• شماره ٦٤٦: دل ازان نخل به اميد ثمر خرسندست
• شماره ٦٤٧: مستى حسن، هم از ساغر سرشار خودست
• شماره ٦٤٨: خواجه بيتاب در اظهار زر و مال خودست
• شماره ٦٤٩: تا ترا چون دگران ديدن ظاهر کارست
• شماره ٦٥٠: ترک عادت همه گر زهر بود دشوارست
• شماره ٦٥١: دورى راه طلب بر دل کاهل بارست
• شماره ٦٥٢: نغمه را در دل عشاق اثر بسيارست
• شماره ٦٥٣: نيست آرام در آن دل که هوس بسيارست
• شماره ٦٥٤: از شکر چاشنى ناله نى بيشترست
• شماره ٦٥٥: خط شبرنگ کز او حسن بتان از خطرست
• شماره ٦٥٦: در ره عشق که در هر قدمش صد خطرست
• شماره ٦٥٧: لاله رويى که ازو خار مرا در جگرست
• شماره ٦٥٨: سنگ در ديده ارباب بصيرت گهرست
• شماره ٦٥٩: راز من نقل مجالس ز صفاى گهرست
• شماره ٦٦٠: در ره عشق، قضا کور و قدر بيخبرست
• شماره ٦٦١: هر که مست است درين ميکده هشيارترست
• شماره ٦٦٢: لب لعلت ز مى ناب رباينده ترست
• شماره ٦٦٣: به تماشاى تو از هر مژه راه دگرست
• شماره ٦٦٤: شکوه از گردش گردون ز بصيرت دورست
• شماره ٦٦٥: عشق هر چند که در پرده بود مشهورست
• شماره ٦٦٦: سفر پر خطر عشق نه از تدبيرست
• شماره ٦٦٧: ساحل بحر پر آشوب فنا شمشيرست
• شماره ٦٦٨: معنى از لفظ سبکروح فلک پروازست
• شماره ٦٦٩: زاده بد گهر از پاک گهر ممتازست
• شماره ٦٧٠: مى گلرنگ من آن روى چو گلنار بس است
• شماره ٦٧١: عمر بگذشت و هوس در دل ما نيمرس است
• شماره ٦٧٢: خواب و بيدارى آن نرگس مخمور خوش است
• شماره ٦٧٣: اى که قصدت ز سفر يار صداقت کيش است
• شماره ٦٧٤: نوبهار خط آن غنچه دهن در پيش است
• شماره ٦٧٥: از دل خونشده ام چهره جانان داغ است
• شماره ٦٧٦: هر چه جز گوهر عشق است درين بحر کف است
• شماره ٦٧٧: ناله سوخته جانان به اثر نزديک است
• شماره ٦٧٨: عشق را از دل سودازده ما ننگ است
• شماره ٦٧٩: در بهاران سر مرغى که به زير بال است
• شماره ٦٨٠: سبزى نه فلک از چشم گهربار دل است
• شماره ٦٨١: آنچنان بلبل من واله و حيران گل است
• شماره ٦٨٢: پشت دست تو به از آينه روى گل است
• شماره ٦٨٣: دل ز خال لب منظور گرفتن ستم است
• شماره ٦٨٤: بزم عالم ز دل خون شده ما گرم است
• شماره ٦٨٥: برق خاشاک گنه، روزه تابستان است
• شماره ٦٨٦: زنگ آيينه من صحبت بيدردان است
• شماره ٦٨٧: گرد مشکل ما خونى صد دندان است
• شماره ٦٨٨: از گرانخوابى ما عمر سبک جولان است
• شماره ٦٨٩: خط نارسته که در لعل لب جانان است
• شماره ٦٩٠: گر چه رويش ز لطافت ز نظر پنهان است
• شماره ٦٩١: کوثر زنده دلى چشم تر مردان است
• شماره ٦٩٢: دل پر داغ گلستان سحرخيزان است
• شماره ٦٩٣: خلوت فکر، پريخانه خاموشان است
• شماره ٦٩٤: نمک عشق در آب و گل درويشان است
• شماره ٦٩٥: صدف بحر بقا سينه درويشان است
• شماره ٦٩٦: لب خاموش نمودار دل پر سخن است
• شماره ٦٩٧: کلک من شعله برجسته اين نه لگن است
• شماره ٦٩٨: شور شيرين سخنان در به هم آميختن است
• شماره ٦٩٩: گريه ابر بهار از دل پر درد من است
• شماره ٧٠٠: اين چه لطف است که با يار وفادار من است
• شماره ٧٠١: عشق سرمايه تسکين دل زار من است
• شماره ٧٠٢: سيل درمانده کوتاهى ديوار من است
• شماره ٧٠٣: مانع مستى غفلت دل هشيار من است
• شماره ٧٠٤: موج سنبل ز پريشانى پرواز من است
• شماره ٧٠٥: شور درياى سخن از دل پر جوش من است
• شماره ٧٠٦: نفس سوخته شمع سر بالين من است
• شماره ٧٠٧: دخل و تحسين بجا باعث احياى من است
• شماره ٧٠٨: تا جنون انجمن افروز دل خونين است
• شماره ٧٠٩: عقل نخلى است خزان ديده که ماتم با اوست
• شماره ٧١٠: چشم بيدار چراغى است که در منزل اوست
• شماره ٧١١: چشم پر خون، صدف گوهر يکدانه اوست
• شماره ٧١٢: شوق را شهپر توفيق سبکبارى توست
• شماره ٧١٣: هر که دارد نظرى واله زيبايى توست
• شماره ٧١٤: در کف هر که بود ساغر مي، خاتم ازوست
• شماره ٧١٥: هر که از حمد تو خاموش نگردد دم ازوست
• شماره ٧١٦: بند و زندان گرامى گهران از جاه است
• شماره ٧١٧: هر قدم سست کى از وادى ما آگاه است؟
• شماره ٧١٨: عمر سرگرمى ارباب هوس کوتاه است
• شماره ٧١٩: نه همين مشک مرا خون جگر ساخته است
• شماره ٧٢٠: که به سيب ذقنش چشم هوس دوخته است؟
• شماره ٧٢١: خط چرا در لب همچون شکرش سوخته است؟
• شماره ٧٢٢: آن که در جام خضر آب بقا ريخته است
• شماره ٧٢٣: هر طرف روى نهى باده جان ريخته است
• شماره ٧٢٤: همچو زنجير به هم ناله ما پيوسته است
• شماره ٧٢٥: رگ جانها به دم تيغ عدم پيوسته است
• شماره ٧٢٦: خط سبزى که به گرد لب جانان گشته است
• شماره ٧٢٧: غنچه را چاک به دامن ز گريبان رفته است
• شماره ٧٢٨: هر که از قافله کعبه جدا افتاده است
• شماره ٧٢٩: خال زير لب آن ماه لقا افتاده است
• شماره ٧٣٠: آتش از خشکى مغزم به دماغ افتاده است
• شماره ٧٣١: هر که را مى نگرم سوخته جان افتاده است
• شماره ٧٣٢: از شکر خنده ات آتش به جهان افتاده است
• شماره ٧٣٣: اين نه غنچه است که گلزار به بار آورده است
• شماره ٧٣٤: تا خط از لعل گهربار تو سر بر زده است
• شماره ٧٣٥: آتشم در جگر از چهره گلرنگ زده است
• شماره ٧٣٦: بس که مژگان تو بر ديده روشن زده است
• شماره ٧٣٧: موج خط حلقه بر آن عارض گلگون زده است
• شماره ٧٣٨: دل من تيره ز بسيارى گفتار شده است
• شماره ٧٣٩: دل شب وصل تو از صبح مکدر شده است
• شماره ٧٤٠: خاطر از سبحه و زنار مکدر شده است
• شماره ٧٤١: نه همين دل ز لب لعل تو پر شور شده است
• شماره ٧٤٢: روح را جسم گران مانع شبگير شده است
• شماره ٧٤٣: از رگ ابر، هوا سينه شهباز شده است
• شماره ٧٤٤: آخر حسن تو از خط به از آغاز شده است
• شماره ٧٤٥: دل به يک آه سراسر رو مژگان شده است
• شماره ٧٤٦: دلم از کثرت پيکان تو آهن شده است
• شماره ٧٤٧: صحن گلزار ز گل کاسه پر خون شده است
• شماره ٧٤٨: نه ز خط حلقه بر اطراف رخت بسته شده است
• شماره ٧٤٩: از تب رشک تو خورشيد هلالى شده است
• شماره ٧٥٠: از دل خم مى گلرنگ به جام آمده است
• شماره ٧٥١: خط به گرد رخ آن سيم ذقن آمده است
• شماره ٧٥٢: خارخارى که ز رفتار تو در دل مانده است
• شماره ٧٥٣: حاصل دولت دنيا همه غفلت بوده است
• شماره ٧٥٤: خط سبزى که به گرد رخ او گرديده است
• شماره ٧٥٥: فلک پير بسى مرگ جوانان ديده است
• شماره ٧٥٦: سخن عشق کسى کز لب ما نشنيده است
• شماره ٧٥٧: گل اگر پرده نشين است چه جاى گله است؟
• شماره ٧٥٨: مستى چشم تو در مرتبه هشيارى است
• شماره ٧٥٩: ديدن تازه خطان شاهد بالغ نظرى است
• شماره ٧٦٠: نفس باد بهاران چمن آراى خوشى است
• شماره ٧٦١: هر طرف مى نگرى آينه سيماى خوشى است
• شماره ٧٦٢: عالم امنى اگر هست همين بيهوشى است
• شماره ٧٦٣: ترجمان دل صاحب نظران خاموشى است
• شماره ٧٦٤: مايه پرورش عالم اسباب يکى است
• شماره ٧٦٥: شهد در خانه پر روزن زنبور يکى است
• شماره ٧٦٦: نغمه ها گر چه مخالف بود، آواز يکى است
• شماره ٧٦٧: لطف و قهر تو به چشم من غمناک يکى است
• شماره ٧٦٨: در غم و شادى ايام مرا حال يکى است
• شماره ٧٦٩: پيش صاحب نظران درد و دوا هر دو يکى است
• شماره ٧٧٠: رتبه عشق و هوس پيش بتان هر دو يکى است
• شماره ٧٧١: از شناسايى حق لاف زدن، نادانى است
• شماره ٧٧٢: دست در دامن انديشه زدن نادانى است
• شماره ٧٧٣: عقل سدى است درين راه که برداشتنى است
• شماره ٧٧٤: صبح ميخانه نشينان کف درياى مى است
• شماره ٧٧٥: سرو را سرکشى از بار ز بى پروايى است
• شماره ٧٧٦: ساغر از غير گرفتن گل بى پروايى است
• شماره ٧٧٧: نقش روى تو در آيينه جان صورت بست
• شماره ٧٧٨: ما نه آنيم که ما را به زبان بايد جست
• شماره ٧٧٩: غوطه در خون زند آن چشم که ديدن دانست
• شماره ٧٨٠: پاک شد دل چو به آن آينه سيما پيوست
• شماره ٧٨١: عشق را با دل صد پاره من کارى هست
• شماره ٧٨٢: مى حرام است در آن بزم که هشيارى هست
• شماره ٧٨٣: خلوت آينه را طوطى غمازى هست
• شماره ٧٨٤: به بهشتى نتوان رفت که رضوانى هست
• شماره ٧٨٥: چمن سبز فلک را چمن آرايى هست
• شماره ٧٨٦: تيغ ابروى ترا جوهر چين مى بايست
• شماره ٧٨٧: محو ديدارم و ديدار نمى دانم چيست
• شماره ٧٨٨: بند در بند قبا بافتن مژگان چيست؟
• شماره ٧٨٩: جگر لاله سيه مست ز ميخانه کيست
• شماره ٧٩٠: نقطه اشک سراسيمه و شيدايى کيست؟
• شماره ٧٩١: خاک در کاسه آن سر که در او سودا نيست
• شماره ٧٩٢: حال گوياست اگر تيغ زبان گويا نيست
• شماره ٧٩٣: آه کز اهل محبت اثرى پيدا نيست
• شماره ٧٩٤: خار در ديده آن کس که طلبکارش نيست
• شماره ٧٩٥: آه من مد رسايى است که پايانش نيست
• شماره ٧٩٦: کعبه و بتکده سنگ ره اهل دل نيست
• شماره ٧٩٧: شادى هر که زيادست ز غم، کامل نيست
• شماره ٧٩٨: در قناعت لب خشک و مژه پر نم نيست
• شماره ٧٩٩: من که در سر هوس طره دستارم نيست
• شماره ٨٠٠: بر دل نرم گران ناز خريدارم نيست

---