غزليات - بخش نهم صائب تبریزی
- شماره ١: گمراه شد ز غفلت من رهنماى من
- شماره ٢: آرد به وجد سوختگان را نواى من
- شماره ٣: شد خشک از گشودن لب آبروى من
- شماره ٤: نازکترست از رگ جان گفتگوى من
- شماره ٥: زين گريه ها که هست گره در گلوى من
- شماره ٦: هر شبنمى است ديده بينا درين چمن
- شماره ٧: گريان ز کوى او دل ما مى رود برون
- شماره ٨: از تن خجل ز شرم گنه رفت جان برون
- شماره ٩: هر تيره دل کجا شنود بوى پيرهن؟
- شماره ١٠: افشان خال بر رخ آن دلربا ببين
- شماره ١١: در انتهاى کار خود از ابتدا ببين
- شماره ١٢: آن چشم مست و غمزه هشيار را ببين
- شماره ١٣: ما از صفاى سينه بى کينه بر زمين
- شماره ١٤: بى درد مشکل است سخن گفتن اين چنين
- شماره ١٥: با درد بود صاف دل ساغر مستان
- شماره ١٦: صاف است به گردون دل بى کينه مستان
- شماره ١٧: تا از خودى خود نبريدند عزيزان
- شماره ١٨: حيرت زدگان را نشود خواب پريشان
- شماره ١٩: سيلاب حواس است نظرهاى پريشان
- شماره ٢٠: از ريگ توان روغن بادام گرفتن
- شماره ٢١: گر محو ز خاطر شود انديشه مردن
- شماره ٢٢: بى آب نگردد گهر حسن ز ديدن
- شماره ٢٣: خونابه درد از دل غم پيشه طلب کن
- شماره ٢٤: انديشه زاد از سر بى مغز بدر کن
- شماره ٢٥: در عشق اگر صادقى از قرب حذر کن
- شماره ٢٦: دزديده در آن ابروى پيوسته نظر کن
- شماره ٢٧: از زلف پر از پيچ و خم يار حذر کن
- شماره ٢٨: جانا که ترا گفت که ترک مى و نى کن؟
- شماره ٢٩: اى دل به خرابات حقيقت گذرى کن
- شماره ٣٠: لب تشنگى حرص ندارد جگر من
- شماره ٣١: هر چند به ظاهر چون روان در بدنم من
- شماره ٣٢: از داغ بود چهره افروخته من
- شماره ٣٣: يک چند خواب راحت بر خود حرام گردان
- شماره ٣٤: اشکى که از ندامت ريزند باده خواران
- شماره ٣٥: دارد متاع يوسف در هر گذر صفاهان
- شماره ٣٦: چون غنچه هر که ننشست در خار تا به گردن
- شماره ٣٧: اى قامت بلندت معراج آفريدن
- شماره ٣٨: اى خطت رهنماى سوختگان
- شماره ٣٩: گوشه آن نقاب را بشکن
- شماره ٤٠: مکن منع تماشايى ز ديدن
- شماره ٤١: رهن مى ناب شد، جبه و دستار من
- شماره ٤٢: پاک کن از لوح جهان زنگ من
- شماره ٤٣: شد گلستان خارخار من به من
- شماره ٤٤: روز چگونه شب شود، زلف گشا که همچنين
- شماره ٤٥: لاله رنگ از خون دل شد نرگس سيراب او
- شماره ٤٦: من که در فردوس افتادم به نقد از ياد او
- شماره ٤٧: ديده روشن مى شود از خط عنبر يار او
- شماره ٤٨: بوسه ريزد گاه حرف از لعل شکربار او
- شماره ٤٩: عشق سلطان و زمين ميدان، فلک چوگان در او
- شماره ٥٠: آتشين رويى که شد آيينه دل آب ازو
- شماره ٥١: عشق صيادى است گردون حلقه فتراک او
- شماره ٥٢: هر که را دل آب شد از روى آتشناک او
- شماره ٥٣: مى دود هر کس ز خود بيرون به استقبال او
- شماره ٥٤: دلنشين افتاده است از بس که خط و خال او
- شماره ٥٥: زهر آب زندگانى مى شود در جام او
- شماره ٥٦: خضر اگر در خواب بيند خنجر مژگان او
- شماره ٥٧: از نگاه گرم گردد آفتابى روى او
- شماره ٥٨: قسمت آيينه محرومى است از ديدار تو
- شماره ٥٩: نيست ممکن برگرفتن ديده از ديدار تو
- شماره ٦٠: مى خورد خون فراغت تشنه آزار تو
- شماره ٦١: مى زند ناخن به دل خار سر ديوار تو
- شماره ٦٢: جرم اندک را نبخشد رحمت بسيار تو
- شماره ٦٣: مى کشد گردن هدف از اشتياق تير تو
- شماره ٦٤: نيست صيد لاغر من قابل نخجير تو
- شماره ٦٥: صد زبان در پرده درد غنچه خاموش تو
- شماره ٦٦: مى چکد آب حيات از سبزه زار خط تو
- شماره ٦٧: از پريشانى نينديشد گداى زلف تو
- شماره ٦٨: اى بهار آفرينش خط چون ريحان تو
- شماره ٦٩: خون رغبت را به جوش آرد لب ميگون تو
- شماره ٧٠: مى شود روشن چراغ از چهره رنگين تو
- شماره ٧١: گر چه شد از سرنوشت من نگارين پاى تو
- شماره ٧٢: از کدامين باغ سوزد عاشق شيداى تو؟
- شماره ٧٣: اى بهار آفرينش گرده سيماى تو
- شماره ٧٤: اى قيامت پيش خيز قامت رعناى تو
- شماره ٧٥: جوش غيرت مى زند خون حناى پاى تو
- شماره ٧٦: بس که تندى کرد با پهلونشينان خوى تو
- شماره ٧٧: اى زبان شعله از زنهاريان خوى تو
- شماره ٧٨: برنمى آيد کسى با خوى يک پهلوى تو
- شماره ٧٩: نافه چين را گريبان پاره سازد موى تو
- شماره ٨٠: دوست را از ديگران اى عاشق شيدا مجو
- شماره ٨١: نيست همدوشى به نخل قامت او، شان سرو
- شماره ٨٢: عقده اى نگشود آزادى ز کارم همچو سرو
- شماره ٨٣: رزق ما نظاره خشکى است از بالاى سرو
- شماره ٨٤: محو چون خواهى شد آخر محو آن رخسار شو
- شماره ٨٥: قانع از رزق پريشان با دل صدپاره شو
- شماره ٨٦: خوشدلى مى خواهى از هوش و خرد بيگانه شو
- شماره ٨٧: تلخرو از هر نسيم سهل چون دريا مشو
- شماره ٨٨: از گرانجانى گران بر خاطر دنيا مشو
- شماره ٨٩: در برون رفتن ز بزم زندگى کاهل مشو
- شماره ٩٠: در کهنسالى ز مرگ ناگهان غافل مشو
- شماره ٩١: از نسيم اى ساکن بيت الحزن غافل مشو
- شماره ٩٢: بى طلب زنهار بر خوان کسان مهمان مشو
- شماره ٩٣: غافل از داغ جنون اى ديده روشن مشو
- شماره ٩٤: چو بنشيند، شود صد کوه تمکين همنشين با او
- شماره ٩٥: نگردد بى صفا از خط لب گوهرنثار او
- شماره ٩٦: جنون گنجى است گوهرخيز، زنجير اژدهاى او
- شماره ٩٧: چه خوش باشد که گردد ديده روشن از عذار تو
- شماره ٩٨: چه باشد حاصل مرغ چمن اى گلعذار از تو؟
- شماره ٩٩: بهار آفرينش را نگارى نيست غير از تو
- شماره ١٠٠: زهى گردون کف بى مغزى از درياى عاشق تو
- شماره ١٠١: ندارد اختيار در گشودن باغبان تو
- شماره ١٠٢: من آن بخت از کجا دارم که پيچيم بر ميان تو
- شماره ١٠٣: خط شبرنگ با لعل لب جانان زند پهلو
- شماره ١٠٤: زمين از اشک پرشورم به طوفان مى زند پهلو
- شماره ١٠٥: هر که چون شبنم گل پاک بود گوهر او
- شماره ١٠٦: برخورى زان لب ميگون که ز انديشه او
- شماره ١٠٧: کشت بى خوشه خجالت کشد از روى درو
- شماره ١٠٨: نه خط است اين که دميد از لب جان پرور تو
- شماره ١٠٩: چشم را خيره کند پرتو زيبايى تو
- شماره ١١٠: چرب نرمى ز رقيبان ستمکار مجو
- شماره ١١١: کى دوبين مى شود از سايه تماشايى سرو؟
- شماره ١١٢: از سر کوى قناعت به در شاه مرو
- شماره ١١٣: اى دل غافل از اسباب جهان دست بشو
- شماره ١١٤: بيا که سوخت مرا هجر بى مروت تو
- شماره ١١٥: عنان به طول امل داده اى دريغ از تو
- شماره ١١٦: ز کعبه سنگ به دل مى زند خليل از تو
- شماره ١١٧: رسيد خانه زين عاقبت به کام از تو
- شماره ١١٨: زمين نشسته به خاک سياه از غم تو
- شماره ١١٩: ز گل فزود مرا خارخار خنده تو
- شماره ١٢٠: چه دل گشايدم از باغ و بوستان بى تو؟
- شماره ١٢١: شکفتگى نشود سبز در چمن بى تو
- شماره ١٢٢: زبان چو پسته شود سبز در دهن بى تو
- شماره ١٢٣: ز من شکيب به قدر دل فگار بجو
- شماره ١٢٤: چو از تو ديده و دل کامياب شد هر دو
- شماره ١٢٥: مشو چو موج شلاين به هر کنار و برو
- شماره ١٢٦: ز شرم قد بلند تو آب گردد سر
- شماره ١٢٧: ز جلوه هاى صنوبرقدان ز راه مرو
- شماره ١٢٨: روزى که پسته ديد لب همچو قند او
- شماره ١٢٩: شد خط مشکبار عيان از عذار او
- شماره ١٣٠: خطت که رفت در بغل هاله ماه ازو
- شماره ١٣١: ميخانه اى که شوق تو باشد مدام او
- شماره ١٣٢: از گرد خط گرفته مباد آفتاب تو
- شماره ١٣٣: چون سر زند ز مشرق زين آفتاب تو
- شماره ١٣٤: از بس ز خون ما شده گلگون عقيق تو
- شماره ١٣٥: خون لاله لاله مى چکد از رنگ آل تو
- شماره ١٣٦: نتوان در آب و آينه ديدن مثال تو
- شماره ١٣٧: از بس که سرکش است قد چون نهال تو
- شماره ١٣٨: اى فتنه سايه پرور سرو روان تو
- شماره ١٣٩: تا کرد تيغ غمزه حمايل نگاه تو
- شماره ١٤٠: اى شاخ گل شکسته طرف کلاه تو
- شماره ١٤١: در خون نشست لاله ز چشم سياه تو
- شماره ١٤٢: مپسند پر ز داغ کنم از جفاى تو
- شماره ١٤٣: کردم اگر چه هر دو جهان رونماى تو
- شماره ١٤٤: در هيچ پرده نيست، نباشد نواى تو
- شماره ١٤٥: اى دل گشاد کار خود از آن و اين مجو
- شماره ١٤٦: دام و کمند گردن دلهاست آرزو
- شماره ١٤٧: يک صافدل در انجمن روزگار کو؟
- شماره ١٤٨: خط بر عذار ساده نباشد مباش گو
- شماره ١٤٩: از اهل حق اگر نظرى يافتى بگو
- شماره ١٥٠: شد رعشه پيرى پر و بال طلب تو
- شماره ١٥١: وحشى تر از آهوست نشان قدم تو
- شماره ١٥٢: چون شبنم روشن گهر با خار و گل يکرنگ شو
- شماره ١٥٣: اى دل ز اوضاع جهان بيگانه شو بيگانه شو
- شماره ١٥٤: چشمى که فتاد بر لقاى تو
- شماره ١٥٥: خامش گويا بود چشم سخنگوى تو
- شماره ١٥٦: بوالهوس از خط نظر پوشيد زان روى چو ماه
- شماره ١٥٧: نفس ظلمانى نمى دارد محابا از گناه
- شماره ١٥٨: مى کند دل را سيه چندان که خواب صبحگاه
- شماره ١٥٩: حسن را از چشم بد شرم و حيا دارد نگاه
- شماره ١٦٠: چون به ياد شرم مى افتم در اثناى نگاه
- شماره ١٦١: از مزار اهل حق جز دولت عقبى مخواه
- شماره ١٦٢: از سر عشاق در زير فلک سامان مخواه
- شماره ١٦٣: تا ز خط پشت لب جان بخش جانان شد سياه
- شماره ١٦٤: تا مه روى تو پرتو بر جهان انداخته
- شماره ١٦٥: لعل او را بين به دلها بى حجاب آويخته
- شماره ١٦٦: يارب از عرفان مرا پيمانه اى سرشار ده
- شماره ١٦٧: صبح شد برخيز مطرب گوشمال ساز ده
- شماره ١٦٨: اين چه خورشيدست يارب از افق تابان شده؟
- شماره ١٦٩: نوبهارست اين به احياى گلستان آمده؟
- شماره ١٧٠: عمر خود صرف نصيحت ساختم بى فايده
- شماره ١٧١: در گلستان برگ عيش اندوختم بى فايده
- شماره ١٧٢: بى توام در دل شراب ناب مى گردد گره
- شماره ١٧٣: در گلويم اشک رنگارنگ مى گردد گره
- شماره ١٧٤: در دل من رشته آمال مى گردد گره
- شماره ١٧٥: در دل از نادان فزون صاحب هنر دارد گره
- شماره ١٧٦: با وجود بى برى در هيچ محفل پا منه
- شماره ١٧٧: بى تأمل بر بساط پاکبازان پا منه
- شماره ١٧٨: بر دل ارباب حاجت دست خود بى زر منه
- شماره ١٧٩: دل ز غفلت چون خودآرايان به رنگ و بو منه
- شماره ١٨٠: از دل سودايى ما آسمان رنگ است کوه
- شماره ١٨١: تيشه زد بر پاى خود هر کس که زد بر پاى کوه
- شماره ١٨٢: صباحت آب در گلزارش از جوى گهربسته
- شماره ١٨٣: به ساغر نقل کرد از خم شراب آهسته آهسته
- شماره ١٨٤: به مطلب مى رسد جوياى کام آهسته آهسته
- شماره ١٨٥: به من شد نرم آن نامهربان آهسته آهسته
- شماره ١٨٦: نه تبخاله است بر گرد دهان يار افتاده
- شماره ١٨٧: مدان از بى نيازى طبع من گر سرکش افتاده
- شماره ١٨٨: مگر در باغ راه جلوه جانانه افتاده؟
- شماره ١٨٩: شنيدم آه گرمى با تو گستاخانه سرکرده
- شماره ١٩٠: که يارب گرم در رخسار آن نازک ميان ديده؟
- شماره ١٩١: مى دهد عشق به شمشير صلا بسم الله
- شماره ١٩٢: خنکى در اسد از مهر جهانگير مخواه
- شماره ١٩٣: سرو من طرح نو انداخته اى يعنى چه؟
- شماره ١٩٤: يارب آشفتگى زلف به دستارش ده
- شماره ١٩٥: چه شبى بود که آن نرگس خواب آلوده
- شماره ١٩٦: به ستم کى رود از جاى دل غم ديده؟
- شماره ١٩٧: به جان رسيد دل روشنم ز بخت سياه
- شماره ١٩٨: ز آستان تو کرد آن که پاى ما کوتاه
- شماره ١٩٩: بمير تشنه، منه پاى بر کناره چاه
- شماره ٢٠٠: کشيده دار ز نظاره اش عنان نگاه
- شماره ٢٠١: گر از طعام تن عام مى شود فربه
- شماره ٢٠٢: ز رفتن تو ز جسم ضعيف جان رفته
- شماره ٢٠٣: به صد دليل نرفتن ره خداى که چه؟
- شماره ٢٠٤: بر آن عذار نه زلف مشوش افتاده
- شماره ٢٠٥: رخى به شبنم مى همچو برگ لاله بده
- شماره ٢٠٦: نه سرخ چهره خورشيد را شفق کرده
- شماره ٢٠٧: عرق به برگ گلت مى دود شتاب زده
- شماره ٢٠٨: ز خط عذار تو تا عنبرين نقاب شده
- شماره ٢٠٩: به هر کجا که خورى باده تن به خواب مده
- شماره ٢١٠: ز بس لب تو به ابرام مى دهد بوسه
- شماره ٢١١: بريده نعل ز عشق که بر جگر لاله؟
- شماره ٢١٢: روشن ز نور صدق بود جان صبحگاه
- شماره ٢١٣: از اشک ماست پاکى دامان صبحگاه
- شماره ٢١٤: در جسم خاکسار مرا جان سوخته
- شماره ٢١٥: لاله است اين که از جگر خاک سرزده؟
- شماره ٢١٦: اى عالم از ظهور صفاتت عيان شده
- شماره ٢١٧: خط غبار گرد رخ يار آمده
- شماره ٢١٨: جام صبوح خورده ز خلوت برآمده
- شماره ٢١٩: تا سبزه خط از لب جانان برآمده
- شماره ٢٢٠: چون غافل است دل ز حق از دل چه فايده؟
- شماره ٢٢١: آن را که نيست دلبرى از دل چه فايده؟
- شماره ٢٢٢: محجوب را ز صحبت جانان چه فايده؟
- شماره ٢٢٣: در دور خط به حرف رسيدن چه فايده؟
- شماره ٢٢٤: کى بخت خفته وا کند از کار ما گره؟
- شماره ٢٢٥: بگشا ز بال همت عالى مکان گره
- شماره ٢٢٦: در دل چو غنچه چند کنى رنگ و بو گره؟
- شماره ٢٢٧: اى راز نه فلک ز جبينت عيان همه
- شماره ٢٢٨: هر چند هست مشرق ديدار آينه
- شماره ٢٢٩: تا کرد خانه از رخ او روشن آينه
- شماره ٢٣٠: ساقى قدحى از مى اسرار مرا ده
- شماره ٢٣١: تا سرو ترا راه به گلزار فتاده
- شماره ٢٣٢: از توبه شود سرکشى نفس زياده
- شماره ٢٣٣: زلفى که بر آن طرف بناگوش فتاده
- شماره ٢٣٤: از حسن تو يک رقعه به گلزار رسيده
- شماره ٢٣٥: از ناله نسيميش به بستان نرسيده
- شماره ٢٣٦: تا ديده خود کرد چو دستار شکوفه
- شماره ٢٣٧: در مجمع ما نيست کسى را غم خانه
- شماره ٢٣٨: اى چشم تو خونريزتر از دور زمانه
- شماره ٢٣٩: دلگير نيست از تن، جانهاى زنگ بسته
- شماره ٢٤٠: عشق اختيار دل را از دست ما گرفته
- شماره ٢٤١: بيگانگى ز حد رفت ساقى مى صفا ده
- شماره ٢٤٢: آن خوش پسر برآمد از خانه مى کشيده
- شماره ٢٤٣: چون چنگ هر رگ من، دارد سرى به ناله
- شماره ٢٤٤: خراب گشت ز مى زاهد شراب نديده
- شماره ٢٤٥: به جرم اين که کله کج نهاده است شکوفه
- شماره ٢٤٦: مباش از سخن سخت در شکست پياله
- شماره ٢٤٧: به حوالى دو چشمش حشم بلا نشسته
- شماره ٢٤٨: کشد گر به صورت ز دل صد زبانه
- شماره ٢٤٩: اى که از شغل عمارت غافل از دل گشته اى
- شماره ٢٥٠: کيستم من، مشت خار در محيط افتاده اى
- شماره ٢٥١: بوسه اى قيمت ازان لبها به صد جان کرده اى
- شماره ٢٥٢: با لباس عنبرين امروز جولان کرده اى
- شماره ٢٥٣: تا به روى کار خط مشکفام آورده اى
- شماره ٢٥٤: از نمکدان تو محشر گرد بيرون رانده اى
- شماره ٢٥٥: در تمام عمر اگر يک روز عاشق بوده اى
- شماره ٢٥٦: اى در آتش از هوايت نعل هر سياره اى
- شماره ٢٥٧: مى کشد دل را ز دستم دلرباى تازه اى
- شماره ٢٥٨: نيست در مغز زمين چون گردبادم ريشه اى
- شماره ٢٥٩: اى جهانى محو رويت، محو سيماى که اي؟
- شماره ٢٦٠: اى ز روى آتشينت هر دل آتشخانه اى
- شماره ٢٦١: اى زمين از سبحه ذکر تو کمتر دانه اى
- شماره ٢٦٢: هر که دارد با پريزادان معنى خلوتى
- شماره ٢٦٣: از شراب لعل تا رخسار را افروختى
- شماره ٢٦٤: يک نفس فارغ ز وسواس تمنا نيستى
- شماره ٢٦٥: دوش با ما سرگران بودى چه در سر داشتي؟
- شماره ٢٦٦: سرو من گر بر سر خاک شهيدان آمدى
- شماره ٢٦٧: زاهد از خشکى سبکروحانه بيرون آمدى
- شماره ٢٦٨: هر کجاگيرى گلى در آب معمار خودى
- شماره ٢٦٩: هر دو عالم يک قدم باشد به پاى بيخودى
- شماره ٢٧٠: پيش اغيار از بهار تازه رو گلشن ترى
- شماره ٢٧١: بى تأمل زينهار از نقطه دل نگذرى
- شماره ٢٧٢: گر به چشم پاک در صنع الهى بنگرى
- شماره ٢٧٣: مى کند تن هم دل بى تاب را گردآورى
- شماره ٢٧٤: دل چسان غم هاى جانان را کند گردآوري؟
- شماره ٢٧٥: فرصتى کو تا دل از دنيا کنم گردآوري؟
- شماره ٢٧٦: خق کن باخلق تا از زندگانى برخورى
- شماره ٢٧٧: از فناى پيکر خاکى چرا خون مى خوري؟
- شماره ٢٧٨: ياد دارد تخت شاهان قلزم خضرا بسى
- شماره ٢٧٩: زير پاى چرخ کجرفتار چون خوابد کسي؟
- شماره ٢٨٠: دل چه افتاده است در اين خاکدان بندد کسي؟
- شماره ٢٨١: تکيه چند از ضعف بر دوش عصا دارد کسي؟
- شماره ٢٨٢: شوق اگر شهپر شود پروا نمى دارد کسى
- شماره ٢٨٣: چند ازان آرام بخش جان جدا باشد کسي؟
- شماره ٢٨٤: چند در ايام گل عزلت گزين باشد کسي؟
- شماره ٢٨٥: بر زبان و دل چو کج باشد نبخشايد کسى
- شماره ٢٨٦: بيش ازين آتش مزن در عالم اى جان کسى
- شماره ٢٨٧: گر چه در سير بهشتم از گل روى کسى
- شماره ٢٨٨: مستى و خميازه بر خون دل ما مى کشى
- شماره ٢٨٩: سنگ را در جذبه از دست فلاخن مى کشى
- شماره ٢٩٠: دانه ما در ضمير خاک بودى کاشکى
- شماره ٢٩١: خاک ما در گوشه ميخانه بودى کاشکى
- شماره ٢٩٢: تابش برق و حيات مختصر باشد يکى
- شماره ٢٩٣: بندگى کردن پسنديده است با آزادگى
- شماره ٢٩٤: نيست نقشى دلپذير عشق غير از سادگى
- شماره ٢٩٥: شهره مى سازد سخن را در جهان استادگى
- شماره ٢٩٦: سرفرازى را نباشد جنگ با افتادگى
- شماره ٢٩٧: بى نيازست از دليل و رهنما افتادگى
- شماره ٢٩٨: نيست اکسيرى به عالم بهتر از افتادگى
- شماره ٢٩٩: نيست جز داغ عزيزان حاصل پايندگى
- شماره ٣٠٠: جلوه برقى است نور آفتاب زندگى
- شماره ٣٠١: در ته ابرست دايم آفتاب زندگى
- شماره ٣٠٢: چشم خونبارست ابر نوبهار زندگى
- شماره ٣٠٣: گريه تلخ است صهباى اياغ زندگى
- شماره ٣٠٤: بر سر آب است بنياد جهان زندگى
- شماره ٣٠٥: کى کند غافل دل آگاه را خوابيدگي؟
- شماره ٣٠٦: چاره از من مى کند پرهيز از بيچارگى
- شماره ٣٠٧: خط حجاب آن رخ گلرنگ شد يکبارگى
- شماره ٣٠٨: عقل و هوش و دين نگردد جمع با ديوانگى
- شماره ٣٠٩: سر فرو نارد به گردون اختر ديوانگى
- شماره ٣١٠: گر چه خالى کردم از خون صد اياغ از تشنگى
- شماره ٣١١: شب که مغزم را به جوش آورد شور بلبلى
- شماره ٣١٢: قطره اى از قلزم توحيد باشد هر دلى
- شماره ٣١٣: ابر مظلم تيره گرداند جهان را در دمى
- شماره ٣١٤: تا نسوزد، عود در مجمر ندارد آدمى
- شماره ٣١٥: گر به کار خويشتن چون شمع بينا بودمى
- شماره ٣١٦: کاش من از روز اول بوالهوس گرديدمى
- شماره ٣١٧: گر سر دنيا ندارى تاجدار عالمى
- شماره ٣١٨: جامه زرين نگردد جمع با سيمين تنى
- شماره ٣١٩: برد شبنم را برون از باغ، چشم روشنى
- شماره ٣٢٠: اى ز رويت برق عالمسوز در هر خرمنى
- شماره ٣٢١: گريه ها در چشم تر دارم تماشاکردنى
- شماره ٣٢٢: حيرتى از چشم مست يار دارم ديدنى
- شماره ٣٢٣: بى تائمل صرف نقد وقت در دنيا کنى
- شماره ٣٢٤: چند اسباب اقامت جمع در عالم کني؟
- شماره ٣٢٥: تا به کى دل را سياه از نعمت الوان کني؟
- شماره ٣٢٦: اى که فکر چاره بيمارى دل مى کنى
- شماره ٣٢٧: در عمارت زندگانى چند باطل مى کني؟
- شماره ٣٢٨: من به حال مرگ و تو درمان دشمن مى کنى
- شماره ٣٢٩: پشت پا زن بر دو عالم تا فلک پيما شوى
- شماره ٣٣٠: صبر کن بر آب تلخ و شور تا گوهر شوى
- شماره ٣٣١: ترک عجب و کبر کن تا قبله عالم شوى
- شماره ٣٣٢: سرمپيچ از داغ تا سرحلقه مردان شوى
- شماره ٣٣٣: سر به جيب فکر بر تا از فلک بيرون شوى
- شماره ٣٣٤: شکوه اى دارم به شرط آن که پنهان بشنوى
- شماره ٣٣٥: خنده بيجا مزن تا طعن بيجا نشنوى
- شماره ٣٣٦: خار ديوارست چون از اشک شد مژگان تهى
- شماره ٣٣٧: جام هيهات است از صهبا کند پهلو تهى
- شماره ٣٣٨: از بلند و پست نبود چاره تا گرد رهى
- شماره ٣٣٩: چمن را داغ دارد رويت از گلهاى پى در پى
- شماره ٣٤٠: نباشد دولت بيدار را چون انقلاب از پي؟
- شماره ٣٤١: مرا از عشق داغى بر دل افگار بايستى
- شماره ٣٤٢: مرا باغ و بهارى از مى گلفام بايستى
- شماره ٣٤٣: مکن طول امل را پيروى تا پيشوا گردى
- شماره ٣٤٤: تو آن هوش از کجا دارى که از خود بى خبر گردي؟
- شماره ٣٤٥: به ظاهر نيست عشق را اگر بر دست و پا بندى
- شماره ٣٤٦: چراغ گل اگر در زير بال بلبلان بودى
- شماره ٣٤٧: نمى آييم چون يوسف به چشم هر خريدارى
- شماره ٣٤٨: ز مطلب در حجابى تا نظر بر مدعا دارى
- شماره ٣٤٩: نمى آيد ز دل با جلوه مستانه خوددارى
- شماره ٣٥٠: به ظاهر گر دريغ از نامرادان روى خود دارى
- شماره ٣٥١: اگر چون نرگس ناديده بر کف جام زر دارى
- شماره ٣٥٢: گر اندک نيکيى از دستت آيد در نظر دارى
- شماره ٣٥٣: مکن تقصير در افسوس تا جان در بدن دارى
- شماره ٣٥٤: مکن با تلخکامان رو ترش تا شکرى دارى
- شماره ٣٥٥: زمين از دامن تر عالم آب است پندارى
- شماره ٣٥٦: ز شيرينى عتاب او شکرخندست پندارى
- شماره ٣٥٧: ز زهرچشم او رگ در تنم مارست پندارى
- شماره ٣٥٨: فروغ زندگانى برق شمشيرست پندارى
- شماره ٣٥٩: ز وحشت چرخ بر من حلقه دام است پندارى
- شماره ٣٦٠: خرد در سر مرا در خم فلاطون است پندارى
- شماره ٣٦١: ز زلف پرشکن بتخانه چين است پندارى
- شماره ٣٦٢: مجو چون غافلان از عالم اسباب بيدارى
- شماره ٣٦٣: ندارد سرو اين گلزار تاب شيون اى قمرى
- شماره ٣٦٤: ز دل بيرون نرفت از قرب جانان داغ مهجورى
- شماره ٣٦٥: گره در سينه هر کس که باشد گوهر رازى
- شماره ٣٦٦: از موج گريه ما بر فلک اختر کند بازى
- شماره ٣٦٧: مرا چون ديگران گرزان که اسبابى نشد روزى
- شماره ٣٦٨: چه در طول امل از حرص بى باکانه آويزي؟
- شماره ٣٦٩: ز عاشق حرف درد و داغ پرس، از دل چه مى پرسى
- شماره ٣٧٠: فلک يک حلقه چشم است اگر صاحب نظر باشى
- شماره ٣٧١: چون طفلان کس به هر افسانه تا کى واکند گوشي؟
- شماره ٣٧٢: ازان پيچيده ام همچو صدا در ظرف خاموشى
- شماره ٣٧٣: نگه چون شمع درگيرد ز روى روشن ساقى
- شماره ٣٧٤: حجاب جسم را از پيش جان بردار اى ساقى
- شماره ٣٧٥: به شکر اين که دارى دست بر ميخانه اى ساقى
- شماره ٣٧٦: ز جوياى سخن گر اين چنين گردد جهان خالى
- شماره ٣٧٧: مکن با ارتکاب جرم اظهار پشيمانى
- شماره ٣٧٨: کرامت کن مرا اى ابر رحمت چشم گريانى
- شماره ٣٧٩: اگر چه دارد از الفاظ چندين ترجمان معنى
- شماره ٣٨٠: خودآرا را برابر مى کند با خاک خودبينى
- شماره ٣٨١: به اين پستى فراز چرخ جاى خويش مى خواهى
- شماره ٣٨٢: جنونم پهن شد صبر از من شيدا چه مى خواهي؟
- شماره ٣٨٣: درون دل بود يار از جهان گر چه مى خواهي؟
- شماره ٣٨٤: به ظاهر گر به چشمم اى سمن سيما نمى آيى
- شماره ٣٨٥: چرا هرگز به سر وقت من بيدل نمى آيي؟
- شماره ٣٨٦: چرا از سينه اى آه سحر بيرون نمى آيي؟
- شماره ٣٨٧: نمى بايد ترا مشاطه اى بهر خودآرايى
- شماره ٣٨٨: ز خوبان قامت جانان علم باشد به يکتايى
- شماره ٣٨٩: شنيدم بلبل خود را ستايش کرده اى جايى
- شماره ٣٩٠: مرا افکنده رخسار عرقناکش به دريايى
- شماره ٣٩١: که غير از سنگ طفلان مى کند ديوانه آرايي؟
- شماره ٣٩٢: به توحيد خدا همچون الف گوياست تنهايى
- شماره ٣٩٣: ندارم ياد خود را فارغ از عشق بلاجويى
- شماره ٣٩٤: چهره را صيقلى از آتش مى ساخته اى
- شماره ٣٩٥: تا ز رخسار چو مه پرده برانداخته اى
- شماره ٣٩٦: تا رخ از باده گلرنگ برافروخته اى
- شماره ٣٩٧: روى دل با همه کس در همه جا داشته اى
- شماره ٣٩٨: دست اگر در کمر راهبر دل زده اى
- شماره ٣٩٩: طعمه مور شوى گر چه سليمان شده اى
- شماره ٤٠٠: شوخ و ميخواره و شبگرد و غزلخوان شده اى
- شماره ٤٠١: در کدامين چمن اى سرو به بار آمده اي؟
- شماره ٤٠٢: دلربايانه دگر بر سر ناز آمده اى
- شماره ٤٠٣: اى که از بى بصران راه خدا مى طلبى
- شماره ٤٠٤: نى خود را بشکن گر شکرى مى طلبى
- شماره ٤٠٥: مى گزد راحتم اى خار مغيلان مددى
- شماره ٤٠٦: چه ثمر مى دهد آن دل که نه آبش کردي؟
- شماره ٤٠٧: نيست چون صبح ترا جز نفس معدودى
- شماره ٤٠٨: عيب صاحب هنران چند به بازار آري؟
- شماره ٤٠٩: اگر از موج خطر چشم به ساحل دارى
- شماره ٤١٠: پرده بردار ز رخسار که ديدن دارى
- شماره ٤١١: رخصت بوسه اگر از لب جامى دارى
- شماره ٤١٢: هر کس از اهل نظر را به بيانى دارى
- شماره ٤١٣: کوش تا دل به تماشاى جهان نگذارى
- شماره ٤١٤: بيخبر شو ز جهان گر خبرى مى گيرى
- شماره ٤١٥: تا کى از خواب گران پرده دولت سازي؟
- شماره ٤١٦: چه بر اين آتش هستى چو دخان مى لرزي؟
- شماره ٤١٧: نيست پرواى بهارم، من و کنج قفسى
- شماره ٤١٨: بوسه از کنج لب يار نخورده است کسى
- شماره ٤١٩: در سر مرده دلان شور نديده است کسى
- شماره ٤٢٠: غوطه در خاک زند دل ز گريبان کسى
- شماره ٤٢١: خارخارى به دل افتاده ز مژگان کسى
- شماره ٤٢٢: آنچه من يافتم از چهره زيباى کسى
- شماره ٤٢٣: نه چنان دانه دل سوخت ز سوداى کسى
- شماره ٤٢٤: چند در فکر سرا و غم منزل باشي؟
- شماره ٤٢٥: سينه باغى است که گلشن شود از خاموشى
- شماره ٤٢٦: سوختى در عرق شرم و حيا اى ساقى
- شماره ٤٢٧: قطره را بحر نمايد سفر يکرنگى
- شماره ٤٢٨: مى وصل تو به کم حوصله ها ارزانى
- شماره ٤٢٩: دل نبندند عزيزان جهان در وطنى
- شماره ٤٣٠: چه شود گر به پيامى دل من شاد کني؟
- شماره ٤٣١: تا کى انديشه اين عالم پرشور کني؟
- شماره ٤٣٢: از سر صدق اگر سينه خود چاک کنى
- شماره ٤٣٣: دل چون شيشه خود گر تهى از باده کنى
- شماره ٤٣٤: تا تو چون شانه دل چاک مهيا نکنى
- شماره ٤٣٥: از خودى چشم بپوشان اگر اهل دينى
- شماره ٤٣٦: چند چون چشم هوسناک به هر سو بيني؟
- شماره ٤٣٧: چه به هر سوى چو کوران به عصا مى بيني؟
- شماره ٤٣٨: خاک شو خاک ازان پيش که بر باد روى
- شماره ٤٣٩: به خبر چند تسلى ز رخ يار شوي؟
- شماره ٤٤٠: غنچه را راه در آن چاک گريبان ندهى
- شماره ٤٤١: بى حجابانه به آغوش کجا مى آيي؟
- شماره ٤٤٢: رخ برافروخته ديگر به نظر مى آيى
- شماره ٤٤٣: عيش فرش است در آن محفل روح افزايى
- شماره ٤٤٤: باش در ذکر خدا دايم اگر جويايى
- شماره ٤٤٥: بهار گشت ز خود عارفانه بيرون آى
- شماره ٤٤٦: مباش معجب و خودبين که در بلا افتى
- شماره ٤٤٧: تو تا ز هستى خود بى خبر نمى افتى
- شماره ٤٤٨: ز خط سيه رخ چون لاله زار خود کردى
- شماره ٤٤٩: اگر مقيد کسب هوا نمى گردى
- شماره ٤٥٠: دل مرا به نگاهى ز من برآوردى
- شماره ٤٥١: هزار عقد محبت به اين و آن بندى
- شماره ٤٥٢: اگر سراى جهان در خور سزا بودى
- شماره ٤٥٣: اگر نسيم سحرگاه مهربان بودى
- شماره ٤٥٤: غم دو ديده پر خون ما کجا داري؟
- شماره ٤٥٥: ز برگريز، دل بى قرار ازان دارى
- شماره ٤٥٦: دگر چه شد که به عشاق سرگران بودي؟
- شماره ٤٥٧: هزار حيف که از رهگذار بى بصرى
- شماره ٤٥٨: درين حديقه پر ميوه تا جگر نخورى
- شماره ٤٥٩: دگر چه شد که ز حالم خبر نمى گيرى
- شماره ٤٦٠: مآل تيغ زبان نيست غير سربازى
- شماره ٤٦١: اگر به جسم درين تيره خاکدان باشى
- شماره ٤٦٢: کجاست دولت آنم که يار من باشي؟
- شماره ٤٦٣: قدم برون مگذار از حصار خاموشى
- شماره ٤٦٤: اگر چه هست به ظاهر خراب درويشى
- شماره ٤٦٥: قرار گير به دارالقرار درويشى
- شماره ٤٦٦: حضور فرش بود در جهان درويشى
- شماره ٤٦٧: قدم برون مگذار از سراى درويشى
- شماره ٤٦٨: ازان هميشه بود تازه روى درويشى
- شماره ٤٦٩: ز عشق شد همه غم هاى بى شمار يکى
- شماره ٤٧٠: گذشت عمر و تو مست شراب گلرنگى
- شماره ٤٧١: ز ماه رنگ نبازد کتان بيرنگى
- شماره ٤٧٢: نيى که جيب و کنار از شکر کند خالى
- شماره ٤٧٣: زبان شکوه اگر همچو خار داشتمى
- شماره ٤٧٤: تو قدر درد و غم جاودان چه مى داني؟
- شماره ٤٧٥: مکش چو تنگدلان آه از پريشانى
- شماره ٤٧٦: ز من مدار توقع سخن از انجمنى
- شماره ٤٧٧: چه خون که در جگر ماه و آفتاب کنى
- شماره ٤٧٨: به محفلى که رخ از باده لاله زار کنى
- شماره ٤٧٩: بر اين مباش که خون در دل نياز کنى
- شماره ٤٨٠: چرا به سلسله زلف او نظر نکني؟
- شماره ٤٨١: برون نيامده از خويشتن سفر نکنى
- شماره ٤٨٢: صفاى وقت درين خاکدان چه مى خواهي؟
- شماره ٤٨٣: دل عزيز به اين تيره خاکدان چه دهي؟
- شماره ٤٨٤: همين نه در نظر اى سيمبر نمى آيى
- شماره ٤٨٥: فکنده شور محبت مرا به صحرايى
- شماره ٤٨٦: گرفته است مرا در ميان تماشايى
- شماره ٤٨٧: ز حسن شوخ تو نظاره تماشايى
- شماره ٤٨٨: نماند دشت جنون را رميده آهويى
- شماره ٤٨٩: اى آن که دل به ابروى پيوسته بسته اى
- شماره ٤٩٠: اى آن که دل به دولت بيدار بسته اى
- شماره ٤٩١: از زهر چشم، چشم من زار بسته اى
- شماره ٤٩٢: طومار عمر طى شد و غافل نشسته اى
- شماره ٤٩٣: اى صيد پيشه اى که دل از ما گرفته اى
- شماره ٤٩٤: روى زمين به زلف معنبر گرفته اى
- شماره ٤٩٥: از مردمان اگر چه کنارى گرفته اى
- شماره ٤٩٦: در خاک و خون کشيد مرا ترک زاده اى
- شماره ٤٩٧: اى آن که دل به عمر سبکرو نهاده اى
- شماره ٤٩٨: از دل مپرس، خانه به سيلاب داده اى
- شماره ٤٩٩: من کيستم، چو پل دل خود آب کرده اى
- شماره ٥٠٠: با زهر چشم خنده هم آغوش کرده اى
- شماره ٥٠١: تا چهره گلگل از مى گلفام کرده اى
- شماره ٥٠٢: بى پرده رو در آينه ما نکرده اى
- شماره ٥٠٣: دارم ز اشک گرم دل تاب خورده اى
- شماره ٥٠٤: اى دل چه در قلمرو ميخانه مانده اى
- شماره ٥٠٥: چون آب در لباس گل و خار بوده اى
- شماره ٥٠٦: اى کوه بيستون که چنين سرکشيده اى
- شماره ٥٠٧: اى غنچه لب که سر به گريبان کشيده اى
- شماره ٥٠٨: آتش به خرمن از گل باغى نديده اى
- شماره ٥٠٩: ما را بس است سلسله جنبان اشاره اى
- شماره ٥١٠: آن را که هست گردش چشم غزاله اى
- شماره ٥١١: اى شمع طور از آتش حسنت زبانه اى
- شماره ٥١٢: اى جان به قيد گنبد خضرا چگونه اي؟
- شماره ٥١٣: طفلى کز او مراست تمناى آشتى
- شماره ٥١٤: اى زلف مشکبار تو از رحمت آيتى
- شماره ٥١٥: اى حسن خط ز مصحف روى تو آيتى
- شماره ٥١٦: اى دل مرا به عالم امکان چه مى بري؟
- شماره ٥١٧: حيف است عمر صرف تماشا کند کسى
- شماره ٥١٨: بر مردم زمانه چه رحمت کند، کسي؟
- شماره ٥١٩: قطع نظر چگونه ز جانان کند، کسي؟
- شماره ٥٢٠: تا کى به هر مشاهده از جا رود کسي؟
- شماره ٥٢١: تا کى غبار خاطر صحرا شود کسي؟
- شماره ٥٢٢: حيف است حرف عشق ز ما نشنود کسى
- شماره ٥٢٣: آن را که نيست ذوق وصال شکستگى
- شماره ٥٢٤: تيغ تو در نيام کند قطع زندگى
- شماره ٥٢٥: آسودگى مجو ز گرفتار زندگى
- شماره ٥٢٦: از درد و داغ عشق بود شور هر دلى
- شماره ٥٢٧: اى گل ز شوخ چشمى اغيار غافلى
- شماره ٥٢٨: کوچکدلى است مايه تسخير عالمى
- شماره ٥٢٩: تا کى ز کف عنان توکل رها کني؟
- شماره ٥٣٠: تا کى ز جهل چاره حرص از طلب کني؟
- شماره ٥٣١: چند از بهار عشق قناعت به خس کني؟
- شماره ٥٣٢: گر فکر زاد آخرت اى دوربين کنى
- شماره ٥٣٣: بر خاک راه اگر گذرى مشکبو کنى
- شماره ٥٣٤: در پيرى ارتکاب مى ناب مى کنى
- شماره ٥٣٥: دايم ستيزه با دل افگار مى کنى
- شماره ٥٣٦: زين گريه دروغ که اى پير مى کنى
- شماره ٥٣٧: هرگاه رخ ز باده عرقناک مى کنى
- شماره ٥٣٨: زير سپهر خواب فراغت چه مى کني؟
- شماره ٥٣٩: تسکين دل به زلف پريشان چه مى کني؟
- شماره ٥٤٠: لنگر درين خراب براى چه مى کني؟
- شماره ٥٤١: پنهان رخ چو ماه براى چه مى کني؟
- شماره ٥٤٢: اى غافلى که در پى دينار مى روى
- شماره ٥٤٣: اى بى خبر ز خود به تماشا چه مى روي؟
- شماره ٥٤٤: چندان به خضر ساز که از خود بدر شوى
- شماره ٥٤٥: تا رهنورد وادى سودا نمى شوى
- شماره ٥٤٦: دل را اگر چه نيست ز دلدار آگهى
- شماره ٥٤٧: گر درد طلب رهبر اين قافله بودى
- شماره ٥٤٨: يک روز گل از ياسمن صبح نچيدى
- شماره ٥٤٩: دستى به سر زلف خود از ناز کشيدى
- شماره ٥٥٠: چون رشته به هموارى اگر نام برآرى
- شماره ٥٥١: دل آب کند برق جلالى که تو دارى
- شماره ٥٥٢: محراب نظرهاست کمانى که تو دارى
- شماره ٥٥٣: خون مى چکد از تيغ نگاهى که تو دارى
- شماره ٥٥٤: با اهل دل اى گردش افلاک چه داري؟
- شماره ٥٥٥: زنهار دل خويش به عالم نگذارى
- شماره ٥٥٦: اى آه جگرسوز ز شست تو خدنگى
- شماره ٥٥٧: حيف است درين فصل دماغى نرسانى
- شماره ٥٥٨: ظلم است که درمان خود از درد ندانى
- شماره ٥٥٩: اى جاده سوداى تو هر رشته آهى
- شماره ٥٦٠: در سينه عشاقى و از سينه جدايى
- شماره ٥٦١: با زلف تو دم مى زند از نافه گشايى
- شماره ٥٦٢: ما صلح نموديم ز گلزار به بويى
- شماره ٥٦٣: خرابم کرده چشم نيم مستى
- شماره ٥٦٤: زمين از ترکتاز او غبارى
- شماره ٥٦٥: هوا را گر به فرمان کرده باشى
- شماره ٥٦٦: به روى گرم اگر تابنده باشى
- شماره ٥٦٧: اگر دل از علايق کنده باشى
- شماره ٥٦٨: اگر بى پرده خود را ديده باشى
- شماره ٥٦٩: زهى رويت بهار زندگانى
- شماره ٥٧٠: تو دست افشانى جان را چه داني؟
- شماره ٥٧١: مکن اى بى وفا ناآشنايى
- شماره ٥٧٢: گر بگذرى ز هستى آرام جان بيابى
- شماره ٥٧٣: تا کى ز دود غليان دل را تباه سازي؟
- شماره ٥٧٤: افتاده کار ما را با يار شوخ و شنگى
- شماره ٥٧٥: اکسير شادمانى است خاک ديار طفلى
- شماره ٥٧٦: از بس که خوش عنان است سيلاب زندگانى
- شماره ٥٧٧: آن را که نيست قسمت از روزى خدايى
- شماره ٥٧٨: يا غمم را شمار بايستى
- شماره ٥٧٩: تلخ منشين شراب اگر دارى
- شماره ٥٨٠: دلفروزست جام خاموشى
- شماره ٥٨١: نمى آيد از من دگر بردبارى
- شماره ٥٨٢: ورق تا نگردانده باد خزانى
- شماره ٥٨٣: منزه ز لاف است حيران معنى
- شماره ٥٨٤: تا چند مرا از خود اى دوست جدا داري؟
- شماره ٥٨٥: هر چند که مهر شرم بر درج دهن دارى
- شماره ٥٨٦: در نظر هر که داد عشق تواش سرورى
- شماره ٥٨٧: خاک سيه روز را شمع شبستان تويى
- شماره ٥٨٨: حرف آن لب در ميان افکنده اى
- شماره ٥٨٩: کشتى تن را شکستم يللى
- شماره ٥٩٠: پا به ادب نه که زخم خار نيابى
- شماره ٥٩١: مرکز عيش است آن دهان که تو دارى
- شماره ٥٩٢: اى از خراباتت زمين درد ته پيمانه اى
- شماره ٥٩٣: با دختر رز دگر نشستى
- شماره ٥٩٤: رويى به طراوت قمر دارى
- شماره ٥٩٥: دارد از خط گل رخسار تو فرمان خدايى