غزلستان :: صائب تبریزی

• شماره ١: گمراه شد ز غفلت من رهنماى من
• شماره ٢: آرد به وجد سوختگان را نواى من
• شماره ٣: شد خشک از گشودن لب آبروى من
• شماره ٤: نازکترست از رگ جان گفتگوى من
• شماره ٥: زين گريه ها که هست گره در گلوى من
• شماره ٦: هر شبنمى است ديده بينا درين چمن
• شماره ٧: گريان ز کوى او دل ما مى رود برون
• شماره ٨: از تن خجل ز شرم گنه رفت جان برون
• شماره ٩: هر تيره دل کجا شنود بوى پيرهن؟
• شماره ١٠: افشان خال بر رخ آن دلربا ببين
• شماره ١١: در انتهاى کار خود از ابتدا ببين
• شماره ١٢: آن چشم مست و غمزه هشيار را ببين
• شماره ١٣: ما از صفاى سينه بى کينه بر زمين
• شماره ١٤: بى درد مشکل است سخن گفتن اين چنين
• شماره ١٥: با درد بود صاف دل ساغر مستان
• شماره ١٦: صاف است به گردون دل بى کينه مستان
• شماره ١٧: تا از خودى خود نبريدند عزيزان
• شماره ١٨: حيرت زدگان را نشود خواب پريشان
• شماره ١٩: سيلاب حواس است نظرهاى پريشان
• شماره ٢٠: از ريگ توان روغن بادام گرفتن
• شماره ٢١: گر محو ز خاطر شود انديشه مردن
• شماره ٢٢: بى آب نگردد گهر حسن ز ديدن
• شماره ٢٣: خونابه درد از دل غم پيشه طلب کن
• شماره ٢٤: انديشه زاد از سر بى مغز بدر کن
• شماره ٢٥: در عشق اگر صادقى از قرب حذر کن
• شماره ٢٦: دزديده در آن ابروى پيوسته نظر کن
• شماره ٢٧: از زلف پر از پيچ و خم يار حذر کن
• شماره ٢٨: جانا که ترا گفت که ترک مى و نى کن؟
• شماره ٢٩: اى دل به خرابات حقيقت گذرى کن
• شماره ٣٠: لب تشنگى حرص ندارد جگر من
• شماره ٣١: هر چند به ظاهر چون روان در بدنم من
• شماره ٣٢: از داغ بود چهره افروخته من
• شماره ٣٣: يک چند خواب راحت بر خود حرام گردان
• شماره ٣٤: اشکى که از ندامت ريزند باده خواران
• شماره ٣٥: دارد متاع يوسف در هر گذر صفاهان
• شماره ٣٦: چون غنچه هر که ننشست در خار تا به گردن
• شماره ٣٧: اى قامت بلندت معراج آفريدن
• شماره ٣٨: اى خطت رهنماى سوختگان
• شماره ٣٩: گوشه آن نقاب را بشکن
• شماره ٤٠: مکن منع تماشايى ز ديدن
• شماره ٤١: رهن مى ناب شد، جبه و دستار من
• شماره ٤٢: پاک کن از لوح جهان زنگ من
• شماره ٤٣: شد گلستان خارخار من به من
• شماره ٤٤: روز چگونه شب شود، زلف گشا که همچنين
• شماره ٤٥: لاله رنگ از خون دل شد نرگس سيراب او
• شماره ٤٦: من که در فردوس افتادم به نقد از ياد او
• شماره ٤٧: ديده روشن مى شود از خط عنبر يار او
• شماره ٤٨: بوسه ريزد گاه حرف از لعل شکربار او
• شماره ٤٩: عشق سلطان و زمين ميدان، فلک چوگان در او
• شماره ٥٠: آتشين رويى که شد آيينه دل آب ازو
• شماره ٥١: عشق صيادى است گردون حلقه فتراک او
• شماره ٥٢: هر که را دل آب شد از روى آتشناک او
• شماره ٥٣: مى دود هر کس ز خود بيرون به استقبال او
• شماره ٥٤: دلنشين افتاده است از بس که خط و خال او
• شماره ٥٥: زهر آب زندگانى مى شود در جام او
• شماره ٥٦: خضر اگر در خواب بيند خنجر مژگان او
• شماره ٥٧: از نگاه گرم گردد آفتابى روى او
• شماره ٥٨: قسمت آيينه محرومى است از ديدار تو
• شماره ٥٩: نيست ممکن برگرفتن ديده از ديدار تو
• شماره ٦٠: مى خورد خون فراغت تشنه آزار تو
• شماره ٦١: مى زند ناخن به دل خار سر ديوار تو
• شماره ٦٢: جرم اندک را نبخشد رحمت بسيار تو
• شماره ٦٣: مى کشد گردن هدف از اشتياق تير تو
• شماره ٦٤: نيست صيد لاغر من قابل نخجير تو
• شماره ٦٥: صد زبان در پرده درد غنچه خاموش تو
• شماره ٦٦: مى چکد آب حيات از سبزه زار خط تو
• شماره ٦٧: از پريشانى نينديشد گداى زلف تو
• شماره ٦٨: اى بهار آفرينش خط چون ريحان تو
• شماره ٦٩: خون رغبت را به جوش آرد لب ميگون تو
• شماره ٧٠: مى شود روشن چراغ از چهره رنگين تو
• شماره ٧١: گر چه شد از سرنوشت من نگارين پاى تو
• شماره ٧٢: از کدامين باغ سوزد عاشق شيداى تو؟
• شماره ٧٣: اى بهار آفرينش گرده سيماى تو
• شماره ٧٤: اى قيامت پيش خيز قامت رعناى تو
• شماره ٧٥: جوش غيرت مى زند خون حناى پاى تو
• شماره ٧٦: بس که تندى کرد با پهلونشينان خوى تو
• شماره ٧٧: اى زبان شعله از زنهاريان خوى تو
• شماره ٧٨: برنمى آيد کسى با خوى يک پهلوى تو
• شماره ٧٩: نافه چين را گريبان پاره سازد موى تو
• شماره ٨٠: دوست را از ديگران اى عاشق شيدا مجو
• شماره ٨١: نيست همدوشى به نخل قامت او، شان سرو
• شماره ٨٢: عقده اى نگشود آزادى ز کارم همچو سرو
• شماره ٨٣: رزق ما نظاره خشکى است از بالاى سرو
• شماره ٨٤: محو چون خواهى شد آخر محو آن رخسار شو
• شماره ٨٥: قانع از رزق پريشان با دل صدپاره شو
• شماره ٨٦: خوشدلى مى خواهى از هوش و خرد بيگانه شو
• شماره ٨٧: تلخرو از هر نسيم سهل چون دريا مشو
• شماره ٨٨: از گرانجانى گران بر خاطر دنيا مشو
• شماره ٨٩: در برون رفتن ز بزم زندگى کاهل مشو
• شماره ٩٠: در کهنسالى ز مرگ ناگهان غافل مشو
• شماره ٩١: از نسيم اى ساکن بيت الحزن غافل مشو
• شماره ٩٢: بى طلب زنهار بر خوان کسان مهمان مشو
• شماره ٩٣: غافل از داغ جنون اى ديده روشن مشو
• شماره ٩٤: چو بنشيند، شود صد کوه تمکين همنشين با او
• شماره ٩٥: نگردد بى صفا از خط لب گوهرنثار او
• شماره ٩٦: جنون گنجى است گوهرخيز، زنجير اژدهاى او
• شماره ٩٧: چه خوش باشد که گردد ديده روشن از عذار تو
• شماره ٩٨: چه باشد حاصل مرغ چمن اى گلعذار از تو؟
• شماره ٩٩: بهار آفرينش را نگارى نيست غير از تو
• شماره ١٠٠: زهى گردون کف بى مغزى از درياى عاشق تو
• شماره ١٠١: ندارد اختيار در گشودن باغبان تو
• شماره ١٠٢: من آن بخت از کجا دارم که پيچيم بر ميان تو
• شماره ١٠٣: خط شبرنگ با لعل لب جانان زند پهلو
• شماره ١٠٤: زمين از اشک پرشورم به طوفان مى زند پهلو
• شماره ١٠٥: هر که چون شبنم گل پاک بود گوهر او
• شماره ١٠٦: برخورى زان لب ميگون که ز انديشه او
• شماره ١٠٧: کشت بى خوشه خجالت کشد از روى درو
• شماره ١٠٨: نه خط است اين که دميد از لب جان پرور تو
• شماره ١٠٩: چشم را خيره کند پرتو زيبايى تو
• شماره ١١٠: چرب نرمى ز رقيبان ستمکار مجو
• شماره ١١١: کى دوبين مى شود از سايه تماشايى سرو؟
• شماره ١١٢: از سر کوى قناعت به در شاه مرو
• شماره ١١٣: اى دل غافل از اسباب جهان دست بشو
• شماره ١١٤: بيا که سوخت مرا هجر بى مروت تو
• شماره ١١٥: عنان به طول امل داده اى دريغ از تو
• شماره ١١٦: ز کعبه سنگ به دل مى زند خليل از تو
• شماره ١١٧: رسيد خانه زين عاقبت به کام از تو
• شماره ١١٨: زمين نشسته به خاک سياه از غم تو
• شماره ١١٩: ز گل فزود مرا خارخار خنده تو
• شماره ١٢٠: چه دل گشايدم از باغ و بوستان بى تو؟
• شماره ١٢١: شکفتگى نشود سبز در چمن بى تو
• شماره ١٢٢: زبان چو پسته شود سبز در دهن بى تو
• شماره ١٢٣: ز من شکيب به قدر دل فگار بجو
• شماره ١٢٤: چو از تو ديده و دل کامياب شد هر دو
• شماره ١٢٥: مشو چو موج شلاين به هر کنار و برو
• شماره ١٢٦: ز شرم قد بلند تو آب گردد سر
• شماره ١٢٧: ز جلوه هاى صنوبرقدان ز راه مرو
• شماره ١٢٨: روزى که پسته ديد لب همچو قند او
• شماره ١٢٩: شد خط مشکبار عيان از عذار او
• شماره ١٣٠: خطت که رفت در بغل هاله ماه ازو
• شماره ١٣١: ميخانه اى که شوق تو باشد مدام او
• شماره ١٣٢: از گرد خط گرفته مباد آفتاب تو
• شماره ١٣٣: چون سر زند ز مشرق زين آفتاب تو
• شماره ١٣٤: از بس ز خون ما شده گلگون عقيق تو
• شماره ١٣٥: خون لاله لاله مى چکد از رنگ آل تو
• شماره ١٣٦: نتوان در آب و آينه ديدن مثال تو
• شماره ١٣٧: از بس که سرکش است قد چون نهال تو
• شماره ١٣٨: اى فتنه سايه پرور سرو روان تو
• شماره ١٣٩: تا کرد تيغ غمزه حمايل نگاه تو
• شماره ١٤٠: اى شاخ گل شکسته طرف کلاه تو
• شماره ١٤١: در خون نشست لاله ز چشم سياه تو
• شماره ١٤٢: مپسند پر ز داغ کنم از جفاى تو
• شماره ١٤٣: کردم اگر چه هر دو جهان رونماى تو
• شماره ١٤٤: در هيچ پرده نيست، نباشد نواى تو
• شماره ١٤٥: اى دل گشاد کار خود از آن و اين مجو
• شماره ١٤٦: دام و کمند گردن دلهاست آرزو
• شماره ١٤٧: يک صافدل در انجمن روزگار کو؟
• شماره ١٤٨: خط بر عذار ساده نباشد مباش گو
• شماره ١٤٩: از اهل حق اگر نظرى يافتى بگو
• شماره ١٥٠: شد رعشه پيرى پر و بال طلب تو
• شماره ١٥١: وحشى تر از آهوست نشان قدم تو
• شماره ١٥٢: چون شبنم روشن گهر با خار و گل يکرنگ شو
• شماره ١٥٣: اى دل ز اوضاع جهان بيگانه شو بيگانه شو
• شماره ١٥٤: چشمى که فتاد بر لقاى تو
• شماره ١٥٥: خامش گويا بود چشم سخنگوى تو
• شماره ١٥٦: بوالهوس از خط نظر پوشيد زان روى چو ماه
• شماره ١٥٧: نفس ظلمانى نمى دارد محابا از گناه
• شماره ١٥٨: مى کند دل را سيه چندان که خواب صبحگاه
• شماره ١٥٩: حسن را از چشم بد شرم و حيا دارد نگاه
• شماره ١٦٠: چون به ياد شرم مى افتم در اثناى نگاه
• شماره ١٦١: از مزار اهل حق جز دولت عقبى مخواه
• شماره ١٦٢: از سر عشاق در زير فلک سامان مخواه
• شماره ١٦٣: تا ز خط پشت لب جان بخش جانان شد سياه
• شماره ١٦٤: تا مه روى تو پرتو بر جهان انداخته
• شماره ١٦٥: لعل او را بين به دلها بى حجاب آويخته
• شماره ١٦٦: يارب از عرفان مرا پيمانه اى سرشار ده
• شماره ١٦٧: صبح شد برخيز مطرب گوشمال ساز ده
• شماره ١٦٨: اين چه خورشيدست يارب از افق تابان شده؟
• شماره ١٦٩: نوبهارست اين به احياى گلستان آمده؟
• شماره ١٧٠: عمر خود صرف نصيحت ساختم بى فايده
• شماره ١٧١: در گلستان برگ عيش اندوختم بى فايده
• شماره ١٧٢: بى توام در دل شراب ناب مى گردد گره
• شماره ١٧٣: در گلويم اشک رنگارنگ مى گردد گره
• شماره ١٧٤: در دل من رشته آمال مى گردد گره
• شماره ١٧٥: در دل از نادان فزون صاحب هنر دارد گره
• شماره ١٧٦: با وجود بى برى در هيچ محفل پا منه
• شماره ١٧٧: بى تأمل بر بساط پاکبازان پا منه
• شماره ١٧٨: بر دل ارباب حاجت دست خود بى زر منه
• شماره ١٧٩: دل ز غفلت چون خودآرايان به رنگ و بو منه
• شماره ١٨٠: از دل سودايى ما آسمان رنگ است کوه
• شماره ١٨١: تيشه زد بر پاى خود هر کس که زد بر پاى کوه
• شماره ١٨٢: صباحت آب در گلزارش از جوى گهربسته
• شماره ١٨٣: به ساغر نقل کرد از خم شراب آهسته آهسته
• شماره ١٨٤: به مطلب مى رسد جوياى کام آهسته آهسته
• شماره ١٨٥: به من شد نرم آن نامهربان آهسته آهسته
• شماره ١٨٦: نه تبخاله است بر گرد دهان يار افتاده
• شماره ١٨٧: مدان از بى نيازى طبع من گر سرکش افتاده
• شماره ١٨٨: مگر در باغ راه جلوه جانانه افتاده؟
• شماره ١٨٩: شنيدم آه گرمى با تو گستاخانه سرکرده
• شماره ١٩٠: که يارب گرم در رخسار آن نازک ميان ديده؟
• شماره ١٩١: مى دهد عشق به شمشير صلا بسم الله
• شماره ١٩٢: خنکى در اسد از مهر جهانگير مخواه
• شماره ١٩٣: سرو من طرح نو انداخته اى يعنى چه؟
• شماره ١٩٤: يارب آشفتگى زلف به دستارش ده
• شماره ١٩٥: چه شبى بود که آن نرگس خواب آلوده
• شماره ١٩٦: به ستم کى رود از جاى دل غم ديده؟
• شماره ١٩٧: به جان رسيد دل روشنم ز بخت سياه
• شماره ١٩٨: ز آستان تو کرد آن که پاى ما کوتاه
• شماره ١٩٩: بمير تشنه، منه پاى بر کناره چاه
• شماره ٢٠٠: کشيده دار ز نظاره اش عنان نگاه
• شماره ٢٠١: گر از طعام تن عام مى شود فربه
• شماره ٢٠٢: ز رفتن تو ز جسم ضعيف جان رفته
• شماره ٢٠٣: به صد دليل نرفتن ره خداى که چه؟
• شماره ٢٠٤: بر آن عذار نه زلف مشوش افتاده
• شماره ٢٠٥: رخى به شبنم مى همچو برگ لاله بده
• شماره ٢٠٦: نه سرخ چهره خورشيد را شفق کرده
• شماره ٢٠٧: عرق به برگ گلت مى دود شتاب زده
• شماره ٢٠٨: ز خط عذار تو تا عنبرين نقاب شده
• شماره ٢٠٩: به هر کجا که خورى باده تن به خواب مده
• شماره ٢١٠: ز بس لب تو به ابرام مى دهد بوسه
• شماره ٢١١: بريده نعل ز عشق که بر جگر لاله؟
• شماره ٢١٢: روشن ز نور صدق بود جان صبحگاه
• شماره ٢١٣: از اشک ماست پاکى دامان صبحگاه
• شماره ٢١٤: در جسم خاکسار مرا جان سوخته
• شماره ٢١٥: لاله است اين که از جگر خاک سرزده؟
• شماره ٢١٦: اى عالم از ظهور صفاتت عيان شده
• شماره ٢١٧: خط غبار گرد رخ يار آمده
• شماره ٢١٨: جام صبوح خورده ز خلوت برآمده
• شماره ٢١٩: تا سبزه خط از لب جانان برآمده
• شماره ٢٢٠: چون غافل است دل ز حق از دل چه فايده؟
• شماره ٢٢١: آن را که نيست دلبرى از دل چه فايده؟
• شماره ٢٢٢: محجوب را ز صحبت جانان چه فايده؟
• شماره ٢٢٣: در دور خط به حرف رسيدن چه فايده؟
• شماره ٢٢٤: کى بخت خفته وا کند از کار ما گره؟
• شماره ٢٢٥: بگشا ز بال همت عالى مکان گره
• شماره ٢٢٦: در دل چو غنچه چند کنى رنگ و بو گره؟
• شماره ٢٢٧: اى راز نه فلک ز جبينت عيان همه
• شماره ٢٢٨: هر چند هست مشرق ديدار آينه
• شماره ٢٢٩: تا کرد خانه از رخ او روشن آينه
• شماره ٢٣٠: ساقى قدحى از مى اسرار مرا ده
• شماره ٢٣١: تا سرو ترا راه به گلزار فتاده
• شماره ٢٣٢: از توبه شود سرکشى نفس زياده
• شماره ٢٣٣: زلفى که بر آن طرف بناگوش فتاده
• شماره ٢٣٤: از حسن تو يک رقعه به گلزار رسيده
• شماره ٢٣٥: از ناله نسيميش به بستان نرسيده
• شماره ٢٣٦: تا ديده خود کرد چو دستار شکوفه
• شماره ٢٣٧: در مجمع ما نيست کسى را غم خانه
• شماره ٢٣٨: اى چشم تو خونريزتر از دور زمانه
• شماره ٢٣٩: دلگير نيست از تن، جانهاى زنگ بسته
• شماره ٢٤٠: عشق اختيار دل را از دست ما گرفته
• شماره ٢٤١: بيگانگى ز حد رفت ساقى مى صفا ده
• شماره ٢٤٢: آن خوش پسر برآمد از خانه مى کشيده
• شماره ٢٤٣: چون چنگ هر رگ من، دارد سرى به ناله
• شماره ٢٤٤: خراب گشت ز مى زاهد شراب نديده
• شماره ٢٤٥: به جرم اين که کله کج نهاده است شکوفه
• شماره ٢٤٦: مباش از سخن سخت در شکست پياله
• شماره ٢٤٧: به حوالى دو چشمش حشم بلا نشسته
• شماره ٢٤٨: کشد گر به صورت ز دل صد زبانه
• شماره ٢٤٩: اى که از شغل عمارت غافل از دل گشته اى
• شماره ٢٥٠: کيستم من، مشت خار در محيط افتاده اى
• شماره ٢٥١: بوسه اى قيمت ازان لبها به صد جان کرده اى
• شماره ٢٥٢: با لباس عنبرين امروز جولان کرده اى
• شماره ٢٥٣: تا به روى کار خط مشکفام آورده اى
• شماره ٢٥٤: از نمکدان تو محشر گرد بيرون رانده اى
• شماره ٢٥٥: در تمام عمر اگر يک روز عاشق بوده اى
• شماره ٢٥٦: اى در آتش از هوايت نعل هر سياره اى
• شماره ٢٥٧: مى کشد دل را ز دستم دلرباى تازه اى
• شماره ٢٥٨: نيست در مغز زمين چون گردبادم ريشه اى
• شماره ٢٥٩: اى جهانى محو رويت، محو سيماى که اي؟
• شماره ٢٦٠: اى ز روى آتشينت هر دل آتشخانه اى
• شماره ٢٦١: اى زمين از سبحه ذکر تو کمتر دانه اى
• شماره ٢٦٢: هر که دارد با پريزادان معنى خلوتى
• شماره ٢٦٣: از شراب لعل تا رخسار را افروختى
• شماره ٢٦٤: يک نفس فارغ ز وسواس تمنا نيستى
• شماره ٢٦٥: دوش با ما سرگران بودى چه در سر داشتي؟
• شماره ٢٦٦: سرو من گر بر سر خاک شهيدان آمدى
• شماره ٢٦٧: زاهد از خشکى سبکروحانه بيرون آمدى
• شماره ٢٦٨: هر کجاگيرى گلى در آب معمار خودى
• شماره ٢٦٩: هر دو عالم يک قدم باشد به پاى بيخودى
• شماره ٢٧٠: پيش اغيار از بهار تازه رو گلشن ترى
• شماره ٢٧١: بى تأمل زينهار از نقطه دل نگذرى
• شماره ٢٧٢: گر به چشم پاک در صنع الهى بنگرى
• شماره ٢٧٣: مى کند تن هم دل بى تاب را گردآورى
• شماره ٢٧٤: دل چسان غم هاى جانان را کند گردآوري؟
• شماره ٢٧٥: فرصتى کو تا دل از دنيا کنم گردآوري؟
• شماره ٢٧٦: خق کن باخلق تا از زندگانى برخورى
• شماره ٢٧٧: از فناى پيکر خاکى چرا خون مى خوري؟
• شماره ٢٧٨: ياد دارد تخت شاهان قلزم خضرا بسى
• شماره ٢٧٩: زير پاى چرخ کجرفتار چون خوابد کسي؟
• شماره ٢٨٠: دل چه افتاده است در اين خاکدان بندد کسي؟
• شماره ٢٨١: تکيه چند از ضعف بر دوش عصا دارد کسي؟
• شماره ٢٨٢: شوق اگر شهپر شود پروا نمى دارد کسى
• شماره ٢٨٣: چند ازان آرام بخش جان جدا باشد کسي؟
• شماره ٢٨٤: چند در ايام گل عزلت گزين باشد کسي؟
• شماره ٢٨٥: بر زبان و دل چو کج باشد نبخشايد کسى
• شماره ٢٨٦: بيش ازين آتش مزن در عالم اى جان کسى
• شماره ٢٨٧: گر چه در سير بهشتم از گل روى کسى
• شماره ٢٨٨: مستى و خميازه بر خون دل ما مى کشى
• شماره ٢٨٩: سنگ را در جذبه از دست فلاخن مى کشى
• شماره ٢٩٠: دانه ما در ضمير خاک بودى کاشکى
• شماره ٢٩١: خاک ما در گوشه ميخانه بودى کاشکى
• شماره ٢٩٢: تابش برق و حيات مختصر باشد يکى
• شماره ٢٩٣: بندگى کردن پسنديده است با آزادگى
• شماره ٢٩٤: نيست نقشى دلپذير عشق غير از سادگى
• شماره ٢٩٥: شهره مى سازد سخن را در جهان استادگى
• شماره ٢٩٦: سرفرازى را نباشد جنگ با افتادگى
• شماره ٢٩٧: بى نيازست از دليل و رهنما افتادگى
• شماره ٢٩٨: نيست اکسيرى به عالم بهتر از افتادگى
• شماره ٢٩٩: نيست جز داغ عزيزان حاصل پايندگى
• شماره ٣٠٠: جلوه برقى است نور آفتاب زندگى
• شماره ٣٠١: در ته ابرست دايم آفتاب زندگى
• شماره ٣٠٢: چشم خونبارست ابر نوبهار زندگى
• شماره ٣٠٣: گريه تلخ است صهباى اياغ زندگى
• شماره ٣٠٤: بر سر آب است بنياد جهان زندگى
• شماره ٣٠٥: کى کند غافل دل آگاه را خوابيدگي؟
• شماره ٣٠٦: چاره از من مى کند پرهيز از بيچارگى
• شماره ٣٠٧: خط حجاب آن رخ گلرنگ شد يکبارگى
• شماره ٣٠٨: عقل و هوش و دين نگردد جمع با ديوانگى
• شماره ٣٠٩: سر فرو نارد به گردون اختر ديوانگى
• شماره ٣١٠: گر چه خالى کردم از خون صد اياغ از تشنگى
• شماره ٣١١: شب که مغزم را به جوش آورد شور بلبلى
• شماره ٣١٢: قطره اى از قلزم توحيد باشد هر دلى
• شماره ٣١٣: ابر مظلم تيره گرداند جهان را در دمى
• شماره ٣١٤: تا نسوزد، عود در مجمر ندارد آدمى
• شماره ٣١٥: گر به کار خويشتن چون شمع بينا بودمى
• شماره ٣١٦: کاش من از روز اول بوالهوس گرديدمى
• شماره ٣١٧: گر سر دنيا ندارى تاجدار عالمى
• شماره ٣١٨: جامه زرين نگردد جمع با سيمين تنى
• شماره ٣١٩: برد شبنم را برون از باغ، چشم روشنى
• شماره ٣٢٠: اى ز رويت برق عالمسوز در هر خرمنى
• شماره ٣٢١: گريه ها در چشم تر دارم تماشاکردنى
• شماره ٣٢٢: حيرتى از چشم مست يار دارم ديدنى
• شماره ٣٢٣: بى تائمل صرف نقد وقت در دنيا کنى
• شماره ٣٢٤: چند اسباب اقامت جمع در عالم کني؟
• شماره ٣٢٥: تا به کى دل را سياه از نعمت الوان کني؟
• شماره ٣٢٦: اى که فکر چاره بيمارى دل مى کنى
• شماره ٣٢٧: در عمارت زندگانى چند باطل مى کني؟
• شماره ٣٢٨: من به حال مرگ و تو درمان دشمن مى کنى
• شماره ٣٢٩: پشت پا زن بر دو عالم تا فلک پيما شوى
• شماره ٣٣٠: صبر کن بر آب تلخ و شور تا گوهر شوى
• شماره ٣٣١: ترک عجب و کبر کن تا قبله عالم شوى
• شماره ٣٣٢: سرمپيچ از داغ تا سرحلقه مردان شوى
• شماره ٣٣٣: سر به جيب فکر بر تا از فلک بيرون شوى
• شماره ٣٣٤: شکوه اى دارم به شرط آن که پنهان بشنوى
• شماره ٣٣٥: خنده بيجا مزن تا طعن بيجا نشنوى
• شماره ٣٣٦: خار ديوارست چون از اشک شد مژگان تهى
• شماره ٣٣٧: جام هيهات است از صهبا کند پهلو تهى
• شماره ٣٣٨: از بلند و پست نبود چاره تا گرد رهى
• شماره ٣٣٩: چمن را داغ دارد رويت از گلهاى پى در پى
• شماره ٣٤٠: نباشد دولت بيدار را چون انقلاب از پي؟
• شماره ٣٤١: مرا از عشق داغى بر دل افگار بايستى
• شماره ٣٤٢: مرا باغ و بهارى از مى گلفام بايستى
• شماره ٣٤٣: مکن طول امل را پيروى تا پيشوا گردى
• شماره ٣٤٤: تو آن هوش از کجا دارى که از خود بى خبر گردي؟
• شماره ٣٤٥: به ظاهر نيست عشق را اگر بر دست و پا بندى
• شماره ٣٤٦: چراغ گل اگر در زير بال بلبلان بودى
• شماره ٣٤٧: نمى آييم چون يوسف به چشم هر خريدارى
• شماره ٣٤٨: ز مطلب در حجابى تا نظر بر مدعا دارى
• شماره ٣٤٩: نمى آيد ز دل با جلوه مستانه خوددارى
• شماره ٣٥٠: به ظاهر گر دريغ از نامرادان روى خود دارى
• شماره ٣٥١: اگر چون نرگس ناديده بر کف جام زر دارى
• شماره ٣٥٢: گر اندک نيکيى از دستت آيد در نظر دارى
• شماره ٣٥٣: مکن تقصير در افسوس تا جان در بدن دارى
• شماره ٣٥٤: مکن با تلخکامان رو ترش تا شکرى دارى
• شماره ٣٥٥: زمين از دامن تر عالم آب است پندارى
• شماره ٣٥٦: ز شيرينى عتاب او شکرخندست پندارى
• شماره ٣٥٧: ز زهرچشم او رگ در تنم مارست پندارى
• شماره ٣٥٨: فروغ زندگانى برق شمشيرست پندارى
• شماره ٣٥٩: ز وحشت چرخ بر من حلقه دام است پندارى
• شماره ٣٦٠: خرد در سر مرا در خم فلاطون است پندارى
• شماره ٣٦١: ز زلف پرشکن بتخانه چين است پندارى
• شماره ٣٦٢: مجو چون غافلان از عالم اسباب بيدارى
• شماره ٣٦٣: ندارد سرو اين گلزار تاب شيون اى قمرى
• شماره ٣٦٤: ز دل بيرون نرفت از قرب جانان داغ مهجورى
• شماره ٣٦٥: گره در سينه هر کس که باشد گوهر رازى
• شماره ٣٦٦: از موج گريه ما بر فلک اختر کند بازى
• شماره ٣٦٧: مرا چون ديگران گرزان که اسبابى نشد روزى
• شماره ٣٦٨: چه در طول امل از حرص بى باکانه آويزي؟
• شماره ٣٦٩: ز عاشق حرف درد و داغ پرس، از دل چه مى پرسى
• شماره ٣٧٠: فلک يک حلقه چشم است اگر صاحب نظر باشى
• شماره ٣٧١: چون طفلان کس به هر افسانه تا کى واکند گوشي؟
• شماره ٣٧٢: ازان پيچيده ام همچو صدا در ظرف خاموشى
• شماره ٣٧٣: نگه چون شمع درگيرد ز روى روشن ساقى
• شماره ٣٧٤: حجاب جسم را از پيش جان بردار اى ساقى
• شماره ٣٧٥: به شکر اين که دارى دست بر ميخانه اى ساقى
• شماره ٣٧٦: ز جوياى سخن گر اين چنين گردد جهان خالى
• شماره ٣٧٧: مکن با ارتکاب جرم اظهار پشيمانى
• شماره ٣٧٨: کرامت کن مرا اى ابر رحمت چشم گريانى
• شماره ٣٧٩: اگر چه دارد از الفاظ چندين ترجمان معنى
• شماره ٣٨٠: خودآرا را برابر مى کند با خاک خودبينى
• شماره ٣٨١: به اين پستى فراز چرخ جاى خويش مى خواهى
• شماره ٣٨٢: جنونم پهن شد صبر از من شيدا چه مى خواهي؟
• شماره ٣٨٣: درون دل بود يار از جهان گر چه مى خواهي؟
• شماره ٣٨٤: به ظاهر گر به چشمم اى سمن سيما نمى آيى
• شماره ٣٨٥: چرا هرگز به سر وقت من بيدل نمى آيي؟
• شماره ٣٨٦: چرا از سينه اى آه سحر بيرون نمى آيي؟
• شماره ٣٨٧: نمى بايد ترا مشاطه اى بهر خودآرايى
• شماره ٣٨٨: ز خوبان قامت جانان علم باشد به يکتايى
• شماره ٣٨٩: شنيدم بلبل خود را ستايش کرده اى جايى
• شماره ٣٩٠: مرا افکنده رخسار عرقناکش به دريايى
• شماره ٣٩١: که غير از سنگ طفلان مى کند ديوانه آرايي؟
• شماره ٣٩٢: به توحيد خدا همچون الف گوياست تنهايى
• شماره ٣٩٣: ندارم ياد خود را فارغ از عشق بلاجويى
• شماره ٣٩٤: چهره را صيقلى از آتش مى ساخته اى
• شماره ٣٩٥: تا ز رخسار چو مه پرده برانداخته اى
• شماره ٣٩٦: تا رخ از باده گلرنگ برافروخته اى
• شماره ٣٩٧: روى دل با همه کس در همه جا داشته اى
• شماره ٣٩٨: دست اگر در کمر راهبر دل زده اى
• شماره ٣٩٩: طعمه مور شوى گر چه سليمان شده اى
• شماره ٤٠٠: شوخ و ميخواره و شبگرد و غزلخوان شده اى
• شماره ٤٠١: در کدامين چمن اى سرو به بار آمده اي؟
• شماره ٤٠٢: دلربايانه دگر بر سر ناز آمده اى
• شماره ٤٠٣: اى که از بى بصران راه خدا مى طلبى
• شماره ٤٠٤: نى خود را بشکن گر شکرى مى طلبى
• شماره ٤٠٥: مى گزد راحتم اى خار مغيلان مددى
• شماره ٤٠٦: چه ثمر مى دهد آن دل که نه آبش کردي؟
• شماره ٤٠٧: نيست چون صبح ترا جز نفس معدودى
• شماره ٤٠٨: عيب صاحب هنران چند به بازار آري؟
• شماره ٤٠٩: اگر از موج خطر چشم به ساحل دارى
• شماره ٤١٠: پرده بردار ز رخسار که ديدن دارى
• شماره ٤١١: رخصت بوسه اگر از لب جامى دارى
• شماره ٤١٢: هر کس از اهل نظر را به بيانى دارى
• شماره ٤١٣: کوش تا دل به تماشاى جهان نگذارى
• شماره ٤١٤: بيخبر شو ز جهان گر خبرى مى گيرى
• شماره ٤١٥: تا کى از خواب گران پرده دولت سازي؟
• شماره ٤١٦: چه بر اين آتش هستى چو دخان مى لرزي؟
• شماره ٤١٧: نيست پرواى بهارم، من و کنج قفسى
• شماره ٤١٨: بوسه از کنج لب يار نخورده است کسى
• شماره ٤١٩: در سر مرده دلان شور نديده است کسى
• شماره ٤٢٠: غوطه در خاک زند دل ز گريبان کسى
• شماره ٤٢١: خارخارى به دل افتاده ز مژگان کسى
• شماره ٤٢٢: آنچه من يافتم از چهره زيباى کسى
• شماره ٤٢٣: نه چنان دانه دل سوخت ز سوداى کسى
• شماره ٤٢٤: چند در فکر سرا و غم منزل باشي؟
• شماره ٤٢٥: سينه باغى است که گلشن شود از خاموشى
• شماره ٤٢٦: سوختى در عرق شرم و حيا اى ساقى
• شماره ٤٢٧: قطره را بحر نمايد سفر يکرنگى
• شماره ٤٢٨: مى وصل تو به کم حوصله ها ارزانى
• شماره ٤٢٩: دل نبندند عزيزان جهان در وطنى
• شماره ٤٣٠: چه شود گر به پيامى دل من شاد کني؟
• شماره ٤٣١: تا کى انديشه اين عالم پرشور کني؟
• شماره ٤٣٢: از سر صدق اگر سينه خود چاک کنى
• شماره ٤٣٣: دل چون شيشه خود گر تهى از باده کنى
• شماره ٤٣٤: تا تو چون شانه دل چاک مهيا نکنى
• شماره ٤٣٥: از خودى چشم بپوشان اگر اهل دينى
• شماره ٤٣٦: چند چون چشم هوسناک به هر سو بيني؟
• شماره ٤٣٧: چه به هر سوى چو کوران به عصا مى بيني؟
• شماره ٤٣٨: خاک شو خاک ازان پيش که بر باد روى
• شماره ٤٣٩: به خبر چند تسلى ز رخ يار شوي؟
• شماره ٤٤٠: غنچه را راه در آن چاک گريبان ندهى
• شماره ٤٤١: بى حجابانه به آغوش کجا مى آيي؟
• شماره ٤٤٢: رخ برافروخته ديگر به نظر مى آيى
• شماره ٤٤٣: عيش فرش است در آن محفل روح افزايى
• شماره ٤٤٤: باش در ذکر خدا دايم اگر جويايى
• شماره ٤٤٥: بهار گشت ز خود عارفانه بيرون آى
• شماره ٤٤٦: مباش معجب و خودبين که در بلا افتى
• شماره ٤٤٧: تو تا ز هستى خود بى خبر نمى افتى
• شماره ٤٤٨: ز خط سيه رخ چون لاله زار خود کردى
• شماره ٤٤٩: اگر مقيد کسب هوا نمى گردى
• شماره ٤٥٠: دل مرا به نگاهى ز من برآوردى
• شماره ٤٥١: هزار عقد محبت به اين و آن بندى
• شماره ٤٥٢: اگر سراى جهان در خور سزا بودى
• شماره ٤٥٣: اگر نسيم سحرگاه مهربان بودى
• شماره ٤٥٤: غم دو ديده پر خون ما کجا داري؟
• شماره ٤٥٥: ز برگريز، دل بى قرار ازان دارى
• شماره ٤٥٦: دگر چه شد که به عشاق سرگران بودي؟
• شماره ٤٥٧: هزار حيف که از رهگذار بى بصرى
• شماره ٤٥٨: درين حديقه پر ميوه تا جگر نخورى
• شماره ٤٥٩: دگر چه شد که ز حالم خبر نمى گيرى
• شماره ٤٦٠: مآل تيغ زبان نيست غير سربازى
• شماره ٤٦١: اگر به جسم درين تيره خاکدان باشى
• شماره ٤٦٢: کجاست دولت آنم که يار من باشي؟
• شماره ٤٦٣: قدم برون مگذار از حصار خاموشى
• شماره ٤٦٤: اگر چه هست به ظاهر خراب درويشى
• شماره ٤٦٥: قرار گير به دارالقرار درويشى
• شماره ٤٦٦: حضور فرش بود در جهان درويشى
• شماره ٤٦٧: قدم برون مگذار از سراى درويشى
• شماره ٤٦٨: ازان هميشه بود تازه روى درويشى
• شماره ٤٦٩: ز عشق شد همه غم هاى بى شمار يکى
• شماره ٤٧٠: گذشت عمر و تو مست شراب گلرنگى
• شماره ٤٧١: ز ماه رنگ نبازد کتان بيرنگى
• شماره ٤٧٢: نيى که جيب و کنار از شکر کند خالى
• شماره ٤٧٣: زبان شکوه اگر همچو خار داشتمى
• شماره ٤٧٤: تو قدر درد و غم جاودان چه مى داني؟
• شماره ٤٧٥: مکش چو تنگدلان آه از پريشانى
• شماره ٤٧٦: ز من مدار توقع سخن از انجمنى
• شماره ٤٧٧: چه خون که در جگر ماه و آفتاب کنى
• شماره ٤٧٨: به محفلى که رخ از باده لاله زار کنى
• شماره ٤٧٩: بر اين مباش که خون در دل نياز کنى
• شماره ٤٨٠: چرا به سلسله زلف او نظر نکني؟
• شماره ٤٨١: برون نيامده از خويشتن سفر نکنى
• شماره ٤٨٢: صفاى وقت درين خاکدان چه مى خواهي؟
• شماره ٤٨٣: دل عزيز به اين تيره خاکدان چه دهي؟
• شماره ٤٨٤: همين نه در نظر اى سيمبر نمى آيى
• شماره ٤٨٥: فکنده شور محبت مرا به صحرايى
• شماره ٤٨٦: گرفته است مرا در ميان تماشايى
• شماره ٤٨٧: ز حسن شوخ تو نظاره تماشايى
• شماره ٤٨٨: نماند دشت جنون را رميده آهويى
• شماره ٤٨٩: اى آن که دل به ابروى پيوسته بسته اى
• شماره ٤٩٠: اى آن که دل به دولت بيدار بسته اى
• شماره ٤٩١: از زهر چشم، چشم من زار بسته اى
• شماره ٤٩٢: طومار عمر طى شد و غافل نشسته اى
• شماره ٤٩٣: اى صيد پيشه اى که دل از ما گرفته اى
• شماره ٤٩٤: روى زمين به زلف معنبر گرفته اى
• شماره ٤٩٥: از مردمان اگر چه کنارى گرفته اى
• شماره ٤٩٦: در خاک و خون کشيد مرا ترک زاده اى
• شماره ٤٩٧: اى آن که دل به عمر سبکرو نهاده اى
• شماره ٤٩٨: از دل مپرس، خانه به سيلاب داده اى
• شماره ٤٩٩: من کيستم، چو پل دل خود آب کرده اى
• شماره ٥٠٠: با زهر چشم خنده هم آغوش کرده اى
• شماره ٥٠١: تا چهره گلگل از مى گلفام کرده اى
• شماره ٥٠٢: بى پرده رو در آينه ما نکرده اى
• شماره ٥٠٣: دارم ز اشک گرم دل تاب خورده اى
• شماره ٥٠٤: اى دل چه در قلمرو ميخانه مانده اى
• شماره ٥٠٥: چون آب در لباس گل و خار بوده اى
• شماره ٥٠٦: اى کوه بيستون که چنين سرکشيده اى
• شماره ٥٠٧: اى غنچه لب که سر به گريبان کشيده اى
• شماره ٥٠٨: آتش به خرمن از گل باغى نديده اى
• شماره ٥٠٩: ما را بس است سلسله جنبان اشاره اى
• شماره ٥١٠: آن را که هست گردش چشم غزاله اى
• شماره ٥١١: اى شمع طور از آتش حسنت زبانه اى
• شماره ٥١٢: اى جان به قيد گنبد خضرا چگونه اي؟
• شماره ٥١٣: طفلى کز او مراست تمناى آشتى
• شماره ٥١٤: اى زلف مشکبار تو از رحمت آيتى
• شماره ٥١٥: اى حسن خط ز مصحف روى تو آيتى
• شماره ٥١٦: اى دل مرا به عالم امکان چه مى بري؟
• شماره ٥١٧: حيف است عمر صرف تماشا کند کسى
• شماره ٥١٨: بر مردم زمانه چه رحمت کند، کسي؟
• شماره ٥١٩: قطع نظر چگونه ز جانان کند، کسي؟
• شماره ٥٢٠: تا کى به هر مشاهده از جا رود کسي؟
• شماره ٥٢١: تا کى غبار خاطر صحرا شود کسي؟
• شماره ٥٢٢: حيف است حرف عشق ز ما نشنود کسى
• شماره ٥٢٣: آن را که نيست ذوق وصال شکستگى
• شماره ٥٢٤: تيغ تو در نيام کند قطع زندگى
• شماره ٥٢٥: آسودگى مجو ز گرفتار زندگى
• شماره ٥٢٦: از درد و داغ عشق بود شور هر دلى
• شماره ٥٢٧: اى گل ز شوخ چشمى اغيار غافلى
• شماره ٥٢٨: کوچکدلى است مايه تسخير عالمى
• شماره ٥٢٩: تا کى ز کف عنان توکل رها کني؟
• شماره ٥٣٠: تا کى ز جهل چاره حرص از طلب کني؟
• شماره ٥٣١: چند از بهار عشق قناعت به خس کني؟
• شماره ٥٣٢: گر فکر زاد آخرت اى دوربين کنى
• شماره ٥٣٣: بر خاک راه اگر گذرى مشکبو کنى
• شماره ٥٣٤: در پيرى ارتکاب مى ناب مى کنى
• شماره ٥٣٥: دايم ستيزه با دل افگار مى کنى
• شماره ٥٣٦: زين گريه دروغ که اى پير مى کنى
• شماره ٥٣٧: هرگاه رخ ز باده عرقناک مى کنى
• شماره ٥٣٨: زير سپهر خواب فراغت چه مى کني؟
• شماره ٥٣٩: تسکين دل به زلف پريشان چه مى کني؟
• شماره ٥٤٠: لنگر درين خراب براى چه مى کني؟
• شماره ٥٤١: پنهان رخ چو ماه براى چه مى کني؟
• شماره ٥٤٢: اى غافلى که در پى دينار مى روى
• شماره ٥٤٣: اى بى خبر ز خود به تماشا چه مى روي؟
• شماره ٥٤٤: چندان به خضر ساز که از خود بدر شوى
• شماره ٥٤٥: تا رهنورد وادى سودا نمى شوى
• شماره ٥٤٦: دل را اگر چه نيست ز دلدار آگهى
• شماره ٥٤٧: گر درد طلب رهبر اين قافله بودى
• شماره ٥٤٨: يک روز گل از ياسمن صبح نچيدى
• شماره ٥٤٩: دستى به سر زلف خود از ناز کشيدى
• شماره ٥٥٠: چون رشته به هموارى اگر نام برآرى
• شماره ٥٥١: دل آب کند برق جلالى که تو دارى
• شماره ٥٥٢: محراب نظرهاست کمانى که تو دارى
• شماره ٥٥٣: خون مى چکد از تيغ نگاهى که تو دارى
• شماره ٥٥٤: با اهل دل اى گردش افلاک چه داري؟
• شماره ٥٥٥: زنهار دل خويش به عالم نگذارى
• شماره ٥٥٦: اى آه جگرسوز ز شست تو خدنگى
• شماره ٥٥٧: حيف است درين فصل دماغى نرسانى
• شماره ٥٥٨: ظلم است که درمان خود از درد ندانى
• شماره ٥٥٩: اى جاده سوداى تو هر رشته آهى
• شماره ٥٦٠: در سينه عشاقى و از سينه جدايى
• شماره ٥٦١: با زلف تو دم مى زند از نافه گشايى
• شماره ٥٦٢: ما صلح نموديم ز گلزار به بويى
• شماره ٥٦٣: خرابم کرده چشم نيم مستى
• شماره ٥٦٤: زمين از ترکتاز او غبارى
• شماره ٥٦٥: هوا را گر به فرمان کرده باشى
• شماره ٥٦٦: به روى گرم اگر تابنده باشى
• شماره ٥٦٧: اگر دل از علايق کنده باشى
• شماره ٥٦٨: اگر بى پرده خود را ديده باشى
• شماره ٥٦٩: زهى رويت بهار زندگانى
• شماره ٥٧٠: تو دست افشانى جان را چه داني؟
• شماره ٥٧١: مکن اى بى وفا ناآشنايى
• شماره ٥٧٢: گر بگذرى ز هستى آرام جان بيابى
• شماره ٥٧٣: تا کى ز دود غليان دل را تباه سازي؟
• شماره ٥٧٤: افتاده کار ما را با يار شوخ و شنگى
• شماره ٥٧٥: اکسير شادمانى است خاک ديار طفلى
• شماره ٥٧٦: از بس که خوش عنان است سيلاب زندگانى
• شماره ٥٧٧: آن را که نيست قسمت از روزى خدايى
• شماره ٥٧٨: يا غمم را شمار بايستى
• شماره ٥٧٩: تلخ منشين شراب اگر دارى
• شماره ٥٨٠: دلفروزست جام خاموشى
• شماره ٥٨١: نمى آيد از من دگر بردبارى
• شماره ٥٨٢: ورق تا نگردانده باد خزانى
• شماره ٥٨٣: منزه ز لاف است حيران معنى
• شماره ٥٨٤: تا چند مرا از خود اى دوست جدا داري؟
• شماره ٥٨٥: هر چند که مهر شرم بر درج دهن دارى
• شماره ٥٨٦: در نظر هر که داد عشق تواش سرورى
• شماره ٥٨٧: خاک سيه روز را شمع شبستان تويى
• شماره ٥٨٨: حرف آن لب در ميان افکنده اى
• شماره ٥٨٩: کشتى تن را شکستم يللى
• شماره ٥٩٠: پا به ادب نه که زخم خار نيابى
• شماره ٥٩١: مرکز عيش است آن دهان که تو دارى
• شماره ٥٩٢: اى از خراباتت زمين درد ته پيمانه اى
• شماره ٥٩٣: با دختر رز دگر نشستى
• شماره ٥٩٤: رويى به طراوت قمر دارى
• شماره ٥٩٥: دارد از خط گل رخسار تو فرمان خدايى

---