«لطف» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «لطف» در غزلیات حافظ شیرازی
- صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
که سر به کوه و بیابان تو داده ای ما را - به خلق و لطف توان کرد صید اهل نظر
به بند و دام نگیرند مرغ دانا را - روی خوبت آیتی از لطف بر ما کشف کرد
زان زمان جز لطف و خوبی نیست در تفسیر ما - دلا طمع مبر از لطف بی نهایت دوست
چو لاف عشق زدی سر بباز چابک و چست - گل بر رخ رنگین تو تا لطف عرق دید
در آتش شوق از غم دل غرق گلاب است - به لطف خال و خط از عارفان ربودی دل
لطیفه های عجب زیر دام و دانه توست - حسد چه می بری ای سست نظم بر حافظ
قبول خاطر و لطف سخن خدادادست - مردم دیده ز لطف رخ او در رخ او
عکس خود دید گمان برد که مشکین خالیست - روی تو مگر آینه لطف الهیست
حقا که چنین است و در این روی و ریا نیست - بنده پیر خراباتم که لطفش دایم است
ور نه لطف شیخ و زاهد گاه هست و گاه نیست - بر من جفا ز بخت من آمد وگرنه یار
حاشا که رسم لطف و طریق کرم نداشت - ناامیدم مکن از سابقه لطف ازل
تو پس پرده چه دانی که که خوب است و که زشت - در گلستان ارم دوش چو از لطف هوا
زلف سنبل به نسیم سحری می آشفت - آن عشوه داد عشق که مفتی ز ره برفت
وان لطف کرد دوست که دشمن حذر گرفت - حافظ چو آب لطف ز نظم تو می چکد
حاسد چگونه نکته تواند بر آن گرفت - حاشا که من از جور و جفای تو بنالم
بیداد لطیفان همه لطف است و کرامت - چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت
حقوق خدمت ما عرضه کرد بر کرمت - هر دمش با من دلسوخته لطفی دگر است
این گدا بین که چه شایسته انعام افتاد - شکسته وار به درگاهت آمدم که طبیب
به مومیایی لطف توام نشانی داد - صبا بر آن سر زلف ار دل مرا بینی
ز روی لطف بگویش که جا نگه دارد - شب تنهاییم در قصد جان بود
خیالش لطف های بی کران کرد - رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد
صد لطف چشم داشتم و یک نظر نکرد - سراسر بخشش جانان طریق لطف و احسان بود
اگر تسبیح می فرمود اگر زنار می آورد - دوام عمر و ملک او بخواه از لطف حق ای دل
که چرخ این سکه دولت به دور روزگاران زد - کسی گیرد خطا بر نظم حافظ
که هیچش لطف در گوهر نباشد - ساقیا لطف نمودی قدحت پرمی باد
که به تدبیر تو تشویش خمار آخر شد - مردمی کرد و کرم لطف خداداد به من
کان بت ماه رخ از راه وفا بازآمد - گر چه حافظ در رنجش زد و پیمان بشکست
لطف او بین که به لطف از در ما بازآمد - ز شعر دلکش حافظ کسی بود آگاه
که لطف طبع و سخن گفتن دری داند - ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید
هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند - امتحان کن که بسی گنج مرادت بدهند
گر خرابی چو مرا لطف تو آباد کند - حسن مه رویان مجلس گر چه دل می برد و دین
بحث ما در لطف طبع و خوبی اخلاق بود - از کیمیای مهر تو زر گشت روی من
آری به یمن لطف شما خاک زر شود - چو لطف باده کند جلوه در رخ ساقی
ز عاشقان به سرود و ترانه یاد آرید - تا معطر کنم از لطف نسیم تو مشام
شمه ای از نفحات نفس یار بیار - اگر چه مست و خرابم تو نیز لطفی کن
نظر بر این دل سرگشته خراب انداز - شکرانه را که چشم تو روی بتان ندید
ما را به عفو و لطف خداوندگار بخش - شعر حافظ همه بیت الغزل معرفت است
آفرین بر نفس دلکش و لطف سخنش - لطف خدا بیشتر از جرم ماست
نکته سربسته چه دانی خموش - لطف الهی بکند کار خویش
مژده رحمت برساند سروش - مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش
لیکنش مهر و وفا نیست خدایا بدهش - مظهر لطف ازل روشنی چشم امل
جامع علم و عمل جان جهان شاه شجاع - شاهدی از لطف و پاکی رشک آب زندگی
دلبری در حسن و خوبی غیرت ماه تمام - یا رب این قافله را لطف ازل بدرقه باد
که از او خصم به دام آمد و معشوقه به کام - دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم
لیکن از لطف لبت صورت جان می بستم - دارم از لطف ازل جنت فردوس طمع
گر چه دربانی میخانه فراوان کردم - سری دارم چو حافظ مست لیکن
به لطف آن سری امیدوارم - من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم
لطف ها می کنی ای خاک درت تاج سرم - بود که لطف ازل رهنمون شود حافظ
وگرنه تا به ابد شرمسار خود باشم - شاه ترکان چو پسندید و به چاهم انداخت
دستگیر ار نشود لطف تهمتن چه کنم - چون صبا مجموعه گل را به آب لطف شست
کجدلم خوان گر نظر بر صفحه دفتر کنم - عاشقان را گر در آتش می پسندد لطف دوست
تنگ چشمم گر نظر در چشمه کوثر کنم - از نامه سیاه نترسم که روز حشر
با فیض لطف او صد از این نامه طی کنم - خاک کویت زحمت ما برنتابد بیش از این
لطف ها کردی بتا تخفیف زحمت می کنم - سوز دل اشک روان آه سحر ناله شب
این همه از نظر لطف شما می بینم - چون آب روی لاله و گل فیض حسن توست
ای ابر لطف بر من خاکی ببار هم - دام سخت است مگر یار شود لطف خدا
ور نه آدم نبرد صرفه ز شیطان رجیم - حافظ ار سیم و زرت نیست چه شد شاکر باش
چه به از دولت لطف سخن و طبع سلیم - دایم به لطف دایه طبع از میان جان
می پرورد به ناز تو را در کنار حسن - در حق من لبت این لطف که می فرماید
سخت خوب است ولیکن قدری بهتر از این - گفت حافظ لغز و نکته به یاران مفروش
آه از این لطف به انواع عتاب آلوده - یاقوت جان فزایش از آب لطف زاده
شمشاد خوش خرامش در ناز پروریده - زان می که داد حسن و لطافت به ارغوان
بیرون فکند لطف مزاج از رخش به خوی - ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی
لطف کردی سایه ای بر آفتاب انداختی - می ده که گر چه گشتم نامه سیاه عالم
نومید کی توان بود از لطف لایزالی - به هر منزل که رو آرد خدا را
نگه دارش به لطف لایزالی - سر خدمت تو دارم بخرم به لطف و مفروش
که چو بنده کمتر افتد به مبارکی غلامی - چو سلک در خوشاب است شعر نغز تو حافظ
که گاه لطف سبق می برد ز نظم نظامی - دیده نادیده به اقبال تو ایمان آورد
مرحبا ای به چنین لطف خدا ارزانی - ملک در سجده آدم زمین بوس تو نیت کرد
که در حسن تو لطفی دید بیش از حد انسانی - عجب از لطف تو ای گل که نشستی با خار
ظاهرا مصلحت وقت در آن می بینی - در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم
لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی - سعدی شیرازی
- «لطف» در غزلیات سعدی شیرازی
- برآمیزی و بگریزی و بنمایی و بربایی
فغان از قهر لطف اندود و زهر شکرآمیزت - گر بنوازی به لطف ور بگدازی به قهر
حکم تو بر من روان زجر تو بر من رواست - با همه جرمم امید با همه خوفم رجاست
گر درم ما مسست لطف شما کیمیاست - زان سوی بحر آتش اگر خوانیم به لطف
رفتن به روی آتشم از آب خوشترست - آنست آدمی که در او حسن سیرتی
یا لطف صورتیست دگر حشو عالمست - یار من آن که لطف خداوند یار اوست
بیداد و داد و رد و قبول اختیار اوست - گر بزند بی گناه عادت بخت منست
ور بنوازد به لطف غایت احسان اوست - به لطف اگر بخوری خون من روا باشد
به قهرم از نظر خویشتن مران ای دوست - دوستت دارم اگر لطف کنی ور نکنی
به دو چشم تو که چشم از تو به انعامم نیست - از خدا آمده ای آیت رحمت بر خلق
وان کدام آیت لطفست که در شأن تو نیست - دوم به لطف ندارد عجب که چون سعدی
غلام سعد ابوبکر سعد زنگی نیست - چون حلقه در گوشم کند هر روز لطفش وعده ای
دیگر چو شب نزدیک شد چون زلف در پا می برد - آن نه شخصی که جهانیست پر از لطف و کمال
عمر ضایع مکن ای دل که جهان می گذرد - آخر ای نادره دور زمان از سر لطف
بر ما آی زمانی که زمان می گذرد - که درآموختش این لطف و بلاغت کان روز
مردم از عقل به دربرد که او دانا شد - به لطف اگر بخرامد هزار دل ببرد
به قهر اگر بستیزد هزار تن بکشد - لطف آیتیست در حق اینان و کبر و ناز
پیراهنی که بر قد ایشان بریده اند - این لطف بین که با گل آدم سرشته اند
وین روح بین که در تن آدم دمیده اند - یعلم الله که شقایق نه بدان لطف و سمن
نه بدان بوی و صنوبر نه بدان بالا بود - ندانستم از غایت لطف و حسن
که سیم و سمن یا بر و دوش بود - به لطف دلبر من در جهان نبینی دوست
که دشمنی کند و دوستی بیفزاید - لازمست آن که دارد این همه لطف
که تحمل کنندش این همه ناز - کس ندیدست به شیرینی و لطف و نازش
کس نبیند که نخواهد که ببیند بازش - پنجه قصد دشمنان می نرسد به خون من
وین که به لطف می کشد منع نمی توانمش - ماه و پروینش نیارم گفت و سرو و آفتاب
لطف جان در جسم دارد جسم در پیراهنش - اسیر بند غمت را به لطف خویش بخوان
که گر به قهر برانی کجا شود مغلول - طوطیان جان سعدی را به لطف
شکری ده از لب یاقوت فام - خواهی به لطفم گو بخوان خواهی به قهرم گو بران
طوعا و کرها بنده ام ناچار فرمان می برم - گر به رخسار چو ماهت صنما می نگرم
به حقیقت اثر لطف خدا می نگرم - تو مگر سایه لطفی به سر وقت من آری
که من آن مایه ندارم که به مقدار تو باشم - دامن خیمه برفکن دشمن و دوست گو ببین
کاین همه لطف می کند دوست به رغم دشمنم - گفتی که چون من در زمی دیگر نباشد آدمی
ای جان لطف و مردمی ما نیز هم بد نیستیم - او خود مگر به لطف خداوندیی کند
ور نه ز ما چه بندگی آید پسند او - من آدمی به لطف تو دیگر ندیده ام
این صورت و صفت که تو داری فرشته ای - تا کی ز درد عشق تو نالد روان من
روزی به لطف از تو مثالی نیافته - من خود آن بخت ندارم که به تو پیوندم
نه تو آن لطف نداری که به من بازآیی - تو با این لطف طبع و دلربایی
چنین سنگین دل و سرکش چرایی - باد نوروز که بوی گل و سنبل دارد
لطف این باد ندارد که تو می پیمایی - نپندارم که سعدی را بیازاری و بگذاری
که بعد از سایه لطفت ندارد در جهان جایی - نوع تقصیری تواند بود ای سلطان عشق
تا به یک ره سایه لطف از گدا برداشتی - من در پناه لطف تو خواهم گریختن
فردا که هر کسی رود اندر حمایتی - چه لطفست این که فرمودی مگر سبق اللسان بودت
چه حرفست این که آوردی مگر سهوالقلم کردی - انصاف می دهم که لطیفان و دلبران
بسیار دیده ام نه بدین لطف و دلبری - حدیث یا شکرست آن که در دهان داری
دوم به لطف نگویم که در جهان داری - بهشت روی من آن لعبت پری رخسار
که در بهشت نباشد به لطف او حوری - ز لطف لفظ شکربار گفته سعدی
شدم غلام همه شاعران شیرازی - گرش به قهر برانی به لطف بازآید
که زر همان بود ار چند بار بگدازی - امیدوارم اگر صد رهم بیندازی
که بار دیگرم از روی لطف بنوازی - هنوز با همه بدعهدیت دعاگویم
که گر به قهر برانی به لطف بنوازی - نگویم قامتت زیباست یا چشم
همه لطفی و سرتاسر جمالی - آن جا که تویی رفتن ما سود ندارد
الا به کرم پیش نهد لطف تو گامی - در حسن بی نظیری در لطف بی نهایت
در مهر بی ثباتی در عهد بی دوامی - امید از بخت می دارم بقای عمر چندانی
کز ابر لطف بازآید به خاک تشنه بارانی - بنده ام گر به لطف می خوانی
حاکمی گر به قهر می رانی - همه کس را تن و اندام و جمالست و جوانی
وین همه لطف ندارد تو مگر سرو روانی - مولوی
- «لطف» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- یا باده ده حجت مجو یا خود تو برخیز و برو
یا بنده را با لطف تو شد صوفیانه ماجرا - از گلشكر مقصود ما لطف حقست و بود ما
ای بود ما آهن صفت وی لطف حق آهن ربا - با روی همچون ماه خود با لطف مسكین خواه خود
ما را تو كن همراه خود چیزی بده درویش را - یا این دل خون خواره را لطف و مراعاتی بكن
یا قوت صبرش بده در یفعل الله ما یشا - تا قهر را برهم زند آن لطف اندر لطف تو
تا صلح گیرد هر طرف تا محو گردد جنگها - كای شه سلیمان لطف وی لطف را از تو شرف
در تو را جانها صدف باغ تو را جانها گیا - زود اندرآمد لطف شه مخدوم شمس الدین چو مه
در منع او گفتا كه نه عالم مسوز ای مجتبا - باشد كه آن شاه حرون زان لطف از حدها برون
منسوخ گرداند كنون آن رسم استغفار را - جبریل با لطف و رشد عجل سمین را چون چشد
این دام و دانه كی كشد عنقای خوش منقار را - قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی
قند تویی زهر تویی بیش میازار مرا - گوید كان لطف تو كو ای همه خوبی
بنده خود را بنما بندگشاها - خداوندا زهی نوری لطافت بخش هر حوری
كه آب زندگی سازد ز روی لطف ناری را - چو لطفش را بیفشارد هزاران نوبهار آرد
چه نقصان گر ز غیرت او زند برهم بهاری را - تو شادی كن ز شمس الدین تبریزی و از عشقش
كه از عشقش صفا یابی و از لطفش حمایتها - چه داند عقل كژخوانش مپرس از وی مرنجانش
همان لطف و همان دانش كند استاد صورت را - زهی لطف و زهی نوری زهی حاضر زهی دوری
چنین پیدا و مستوری كند منقاد صورت را - در آن مجلس كه گردان كرد از لطف او صراحیها
گران قدر و سبك دل شد دل و جان از طرب ما را - تشبیه ندارد او وز لطف روا دارد
زیرا كه همیداند ضعف نظر ما را - یا رب كه چه داری تو كز لطف بهاری تو
در كار درآری تو سنگ و كه خارا را - ولیكن لطف خاشاك از گهر دان
كه عكس عكس برق اوست بر ما - بیا ای آفتاب جمله خوبان
كه در لطف تو خندد لعل كانها - شمس تبریز لطف فرمود
چون رفت ببرد لطفها را - آن میی كز قوت و لطف و رواقی و طرب
بركند از بیخ هستی چو كوه قاف را - جام جان پر كن از آن می بنگر اندر لطف او
تا گشاید چشم جانت بیند آن الطاف را - عافیت بادا تنت را ای تن تو جان صفت
كم مبادا سایه لطف تو از بالای ما - باد باده برگمار از لطف خود تا برپرد
در هوا ما را كه تا خفت پذیرد سنگ ما - خاك تبریزست اندر رغبت لطف و صفا
چون صفای كوثر و چون چشمه حیوان ما - شكر ایزد را كه جمله چشمه حیوانها
تیره باشد پیش لطف چشمه حیوان ما - پرده صبرم فراق پای دارت خرق كرد
خرق عادت بود اندر لطف این مخراق را - گر نه لطف او بدی بودی ز جانهای غیور
مر مرا از ذكر نام شكرینش منعها - جمله عشق و جمله لطف و جمله قدرت جمله دید
گشته در هستی شهید و در عدم او مرتضی - گر ز آب لطف تو نم یافتی گلزارها
كس ندیدی خالی از گل سالها گلزار را - غم را لطف لقب كن ز غم و درد طرب كن
هم از این خوب طلب كن فرج و امن و امان را - این مقصر به دو صد رنج سزاوار شدست
لیك زان لطف بجز عفو و كرم نیست سزا - هرگز كسی نرقصد تا لطف تو نبیند
كاندر شكم ز لطفت رقص است كودكان را - آب حیات لطفت در ظلمت دو چشم است
زان مردمك چو دریا كردست دیدگان را - دیو شقا سرشته از لطف تو فرشته
طغرای تو نبشته مر ملكت صفا را - گر خوی ما ندانی از لطف باده واجو
همخوی خویش كردست آن باده خوی ما را - لطف تو مطربانه از كمترین ترانه
در چرخ اندرآرد صوفی آسمان را - از مدد لطف او ایمن گشتم از آنك
گوید سلطان غیب لست ترانی مرا - من سر و پا گم كنم دل ز جهان بركنم
گر نفسی او به لطف سر بنخارد مرا - هست تهی خارها نیست در او بوی گل
كور بجوید ز خار لطف گل و بویها - بیا بگو چه زیان كرد خاك از این پیوند
چه لطفها كه نكردهست عقل با اجزا - بنوش لعنت و دشنام دشمنان پی دوست
كه آن به لطف و ثناها و آفرین كشدا - برون صورت اگر لطف محض دادی روی
پیمبران ز چه گشتند پرده دار چرا - یكی نفس كه دل یار ما ز ما برمید
چرا رمید ز ما لطف كردگار چرا - مگر كه لطف خدا اوست ما غلط كردیم
وگر نه خوبی او گشت بیكنار چرا - آنك شیری ز لطف تو خوردست
مرگ بیند یقین فطام تو را - گر سر از سجده تو سود كند
چه زیانست لطف عام تو را - جسمی زجاجتی و محیاك قهوتی
یا كامل الملاحه و اللطف و العلا - كو همه لطف كه در روی تو دیدم همه شب
وان حدیث چو شكر كز تو شنیدم همه شب - ان فی عتب الهوی الف الوفا
ان فی صمت الولا لطف الخطاب - از دفتر عمر ما یكتا ورقی ماندهست
كز غیرت لطف آن جان در قلقی ماندهست - این جوی كند غرقه ولیكن نكشد مرد
كو آب حیاتست و بجز لطف و كرم نیست - جفا میكن جفاات جمله لطفست
خطا میكن خطای تو صوابست - شنیدم مر مرا لطفت دعا گفت
برای بنده خود لطفها گفت - ز لطف خویش یارم خواند آن یار
عجب آن یار بی این یار چونست - یك زمین نقره بین از لطف او در عین جان
تا بدانی كان مهم را آسمانی دیگرست - گر ندید آن شادجان این گلستان را شاد چیست
گر نه لطف او بود پس عیش را بنیاد چیست - گر نه تقصیر است از جان در فدا گشتن در او
لطف نقد اولین و وعده و میعاد چیست - تو چو آب زندگانی ما چو دانه زیر خاك
وقت آن كز لطف خود با ما درآمیزی شدست - زین سپس با من مكن تیزی تو ای شمشیر حق
زانك از لطف تو ز آتش تندی و تیزی شدست - آتش از سنگی روان شد آب از سنگی دگر
لعل شد سنگی دگر كز لطف تو آواره نیست - بارها لطف تو را من آزمودم ای لطیف
مرده را تو زنده كردی بارها یك باره نیست - ذوق دشنام وی از شهد ثنا بیش آمد
لطف خار غم او را گل خوش خند گذشت - عاشق آخر ز چه رو تا به ابد دل ننهد
بر كسی كز لطفش تن همگی جان شده است - شمع عالم بود لطف چاره گر
شمع را پروانه كردی عاقبت - كه از این سو همه جانست و حیات
كه از این سو همه لطف و كرمست - گفتا چه عزم داری گفتم وفا و یاری
گفتا ز من چه خواهی گفتم كه لطف عامت - من هم رباب عشقم و عشقم ربابیست
وان لطفهای زخمه رحمانم آرزوست - دی یار قهرباره و خون خواره بود لیك
امروز لطف مطلق و بیچاره پرورست - امروز در جمال تو خود لطف دیگرست
امروز هر چه عاشق شیدا كند سزاست - اندر خلیل لطف بد آتش نمود آب
نمرود قهر بود بر او آب آذریست - نوبت وصل و لقاست نوبت حشر و بقاست
نوبت لطف و عطاست بحر صفا در صفاست - پای در آتش بنه همچو خلیل ای پسر
كتش از لطف او روضه نیلوفریست - لطف كن ای كان قند راه دهانم ببند
اشتر سرمست را بند دهن واجبست - به گرد سنبل تو جانها چو مور و ملخ
كه تا ز خرمن لطفت برند جمله زكات - به آسمان و زمین لطف ایتیا فرمود
كه آسمان و زمین مست آن مراعاتست - بیا بیا كه هم اكنون به لطف كن فیكون
بهشت در بگشاید كه غیر ممنونست - كه لطف تا ابدست و از آن هزار كلید
نهان میانه كاف و سفینه نونست - علی الخصوص شرابی كه اولیا نوشند
كه جوش و نوش و قوامش ز خم لطف خداست - لطف تو دریاست و منم ماهیش
غیرت تو ساخت مرا شست شست - برگ گل از لطف تو نرمی بیافت
بر مثل خار چرایی درشت - انظر الی راح تناهی لطفه
و سبی النهی یا لطفها من راح - ای بیوفا جانی كه او بر ذوالوفا عاشق نشد
قهر خدا باشد كه بر لطف خدا عاشق نشد - بر ذكر ایشان جان دهم جان را خوش و خندان دهم
جان چون نخندد چون ز تن در لطف جانان میرود - چون خیره شد زین می سرم خامش كنم خشك آورم
لطف و كرم را نشمرم كان درنیاید در عدد - از لب سلامت ای احد چون برگ بیرون میجهد
اندازه لب نیست این این لطف عامت میكند - چونك به لطفش نگری سنگ حجر موم شود
چونك به قهرش نگری موم تو خود خاره شود - چون بجهی از غضبش دامن حلمش بكشی
آتش سوزنده تو را لطف و كرم باره شود - من كه خریده ویم پرده دریده ویم
رگ به رگ مرا از او لطف جدا جدا رسد - با تو برهنه خوشترم جامه تن برون كنم
تا كه كنار لطف تو جان مرا قبا بود - هر چه بگویم ای سند نیست جدا ز نیك و بد
هم تو بگو به لطف خود بیتو به سر نمیشود - آن شكر چو برف او وان عسل شگرف او
از سر لطف و نازكی از مگسی چه میشود - چونك ستاره دلم با مه تو قران كند
اه كه فلك چه لطفها از تو بر این زمین كند - دیده چرخ و چرخیان نقش كند نشان من
زانك مرا به هر نفس لطف تو همنشین كند - لطف بهار بشكند رنج خمار باغ را
گر چه جفای دی كنون سوی خمار میكشد - این همه لطف و سركشی قسمت خلق چون شود
این همه حسن و دلبری بر بت ما چرا بود - به لطف خویش مستش كن خوش جام الستش كن
خراب و می پرستش كن كه بیآرام میگردد - برای ماه و هنجارش كه تا برنشكند كارش
تو لطف آفتابی بین كه در شبها نهان باشد - اگر چه لطف شمس الدین تبریزی گذر دارد
ز باد و آب و خاك و نار جان هر چهار آمد - برون شو ای غم از سینه كه لطف یار میآید
تو هم ای دل ز من گم شو كه آن دلدار میآید - دریای دل از لطفش پرخسرو و پرشیرین
وز قطره اندیشه صد گونه گهر سازد - خورشید كه میدرد از او مشرق و مغرب
از لطف بود گر به سطرلاب درآمد - در خود چو نظر كردم خود را بندیدم
زیرا كه در آن مه تنم از لطف چو جان شد - درون دل نهان نقشیست از تو
كه لطفش را نهانها برنتابد - نه اصل این بنا باشد كلوخی
كلوخی لطف آن دلبر نگیرد - چه داند لطف زهره زهره رفته
كه او را گوشه چادر نگیرد - بزن چوگان خود را بر در ما
كه خامان لطف آن چوگان چه دانند - گر زانك نه لطف بیكران داشت
آن ماه در این میان چه میشد - دل بیلطف تو جان ندارد
جان بیتو سر جهان ندارد - گفتی كه به سوی ما روان شو
بی لطف تو جان روان ندارد - خامش كن و لطفهاش مشمر
لطفیست كه بیشمار آمد - از لب لعلش چه كم شد گر لبش لطفی نمود
ور ز عیسی عافیت یابید بیماری چه شد - ای خنك جانی كه لطف شمس تبریزی بیافت
برگذشت از نه فلك بر لامكان باشنده شد - گر شبی خلوت كنی گویم من اندر گوش تو
لطفهایی را كه با ما شه صلاح الدین كند - آنك از حاجت نظر دارد به كاسه هر كسی
لطف او برگیرد و همكاسه سلطان كند - یك صفت از لطف شه آن جا كه پرده برگرفت
آب و آتش صلح كرد و گرگ دایه میش بود - خنك آن كس كه چو ما شد همگی لطف و رضا شد
ز جفا رست و ز غصه همه شادی و وفا شد - اصلشان لطفست و هم واگشت لطف
هم ز بستان سوی بستان میرسند - خنده از لطفت حكایت میكند
ناله از قهرت شكایت میكند - غافلی را لطف بفریبد چنان
قهر نندیشد جنایت میكند - شكرها داریم زین عشق ای خدا
لطفهای بینهایت میكند - اندر این طوفان كه خونست آب او
لطف خود را نوح ثانی میكند - بانگ انانستعین ما شنید
لطف و داد و مستعانی میكند - هر زمان لطفت همی در پی رسد
ور نه كس را این تقاضا كی رسد - رو به لطف آر و ز دشمن مشنو
گر بجویی دل ایشان چه شود - جز لطف و جز حلاوت خود از شكر چه آید
جز نور بخش كردن خود از قمر چه آید - لطفی نماند كان صنم خوش لقا نكرد
ما را چه جرم اگر كرمش با شما نكرد - اصحاب كهف باغ ز خواب اندرآمدند
چون لطف روح بخش خدا یار غار شد - من خامشم ولیك ز هیهای طوطیان
هم نیشكر ز لطف خروشنده میشود - دانست كز خدیو اجل شمس دین بود
این فرو این جلالت و این لطف عام عید - باغ ز سرما بكاست شد ز خدا دادخواست
لطف خدا یار شد دولت یاران رسید - این دم عیسی به لطف عمر ابد میدهد
عمر ابد تازه كرد در دم عمر قدید - لطف خداوند جان مفخر تبریزیان
شمس حق و دین شده بر همه بختی مزید - جانم اگر صافیست دردی لطف توست
لطف تو پاینده باد بر سر جان تا ابد - نوش تو را ذوق و طعم و لطف نه این بود
وان شتر مست خوش عیار نه این بود - بگیر دامن لطفش كه ناگهان بگریزد
ولی مكش تو چو تیرش كه از كمان بگریزد - مرا به لطف گزیدی چرا ز من برمیدی
ایا نموده وفاها مكن جفا كه نشاید - بداد خازن لطفت مرا قبای سعادت
برون مكن ز تن من چنین قبا كه نشاید - حدیث وصل تو گفتم بگفت لطف تو كری
ز بعد گفتن آری مگو چرا كه نشاید - به قند لطف تو كاین لطفها غلام ویند
كه زهر از او چو شكر خوب و خوب خو گردد - شكستگان تویم ای حبیب و نیست عجب
تو پادشاهی و لطف تو بنده جو گردد - چو پاره پاره درآمد به لطف آن دلبر
بدان طمع دل پرخون پاره پاره رسید - غریو در ملكوت و فرشتگان افتاد
كه بهر لطف بجوشید و بندها بگشاد - شراب لطف خداوند را كرانی نیست
وگر كرانه نماید قصور جام بود - هزار چشمه حیوان چه در شمار آید
اگر از او لطف بیشمار بازآید - چو كف جود و سخاوت به لطف بگشاید
نشاید این كه شما قصه سحاب كنید - از فرشته گذشتهاند به لطف
دور از ایشان كه چون بشر میرند - شاهشان بر كنار لطف نهد
نی چنین خوار و محتضر میرند - زهر بنوش از قدحی كان قدح
از كرم و لطف منقش بود - چون ز سر لطف مرا پیش خواند
جان مرا باده بیجام داد - چون رسن لطف در این چه فكند
چنبره دل گل و نسرین دمید - برگذر از آتش ای بحر لطف
ور نه بمردم تبشم بفسرید - این قدح از لطف نیاید به چشم
جسم نداند می جان آزمود - ای قهر بیدندان شده وی لطف صد چندان شده
جان و جهان خندان شده چون داد جانها را ظفر - ای آفرین بر روی شه كز وی خجل شد روی مه
كوران به دیده گفته خه بشنوده لطفش گوش كر - در لطف اگر چون جان شوم از جان كجا پنهان شوم
گر در عدم غلطان شوم اندر عدم داری نظر - با لطف بهارت دل چون برگ چرا لرزد
ترسد كه خزان آید آرد دغلی دیگر - ابلیس ز لطف تو اومید نمیبرد
هر دم ز تو میتابد در وی املی دیگر - سراسر همه عیبیم بدیدی و خریدی
زهی كاله پرعیب زهی لطف خریدار - غم و اندیشه را گردن بریدند
كه آمد دور وصل و لطف و ایثار - گنه را لطف تو گوید كه تا كی
گنه گوید بدو كاین بار این بار - به حق آن كه لطف تو جهانست
كه آن جا گم شود این چرخ دوار - گناهم پیش لطفت سجده آرد
كه ای مسجود جان زنهار زنهار - نزاید گرگ لطف روی یوسف
و نی طاووس زاید بیضه مار - ز لطف جان او رفته بكارت
چو دیدندنش ز جنت حور ابكار - ای عدل تو كرده چرخ را سبز
وی لطف تو كرده باغ را سیر - ناز گازر چون بدید آن آفتاب از لطف خود
ابر پیش آورد اینك گازری باكار و بار - یا ربا این لطفها را از لبش پاینده دار
او همه لطفست جمله یا ربش پاینده دار - آن كسی دریابد این اسرار لطفت را كه او
بیوجود خود برآید محو فقر از عین كار - تا نبرد تیغ شمس الحق زنار تو را
جان تو باشد از آن لطف و چلیپا دور دور - لطفها كردهای امروز دو تا كن آن را
چونك در چنگ نیایی تو دوتا اولیتر - نه كه لطف تو گنه سوز گنه كارانست
تو مرا تایب و مستغفر غفار مگیر - به گهی كز سر عشرت لطف آغاز كند
شكرابت دهد او از شكر آن گفتار - چون كمالات فانی هستشان این امانی
كه به هر دم نمایند لطف و ایثار دیگر - شاخههای سبز رقصانش ببین
لطف آن گلهای بیخارش نگر - ما را چو لطف روی تو بیخویشتن كند
ما را ز روی لطف تو بیخویشتن مدار - غنچه گره گره شد و لطفت گره گشاست
از تو شكفته گردد و بر تو كند نثار - ز لطف و صنعت صانع كدام را گویم
كه بحر قدرت او را پدید نیست كنار - مگر كه لطف كند باز شمس تبریزی
وگر نه ماند سخن در دهن چنین مقصور - عشق جانست عشق تو جانتر
لطف درمان وز تو درمانتر - همه مهمان خوان لطف تواند
لیك این بنده زاده مهمانتر - لطف گل بین و جرم خار مبین
جعد بگشا و مشك و عنبر گیر - لطف تو عام آمد چون آفتاب
گیر مرا نیز تو عامی دگر - ان الهوی قد غرنا من بعد ما قد سرنا
فاكشف به لطف ضرنا قال النبی لا ضرر - ان الهوی قد غرنا من بعد ما قد سرنا
فاكشف به لطف ضرنا قال النبی لا ضرر - تو كل را جمع این اجزا مپندار
تو گل را لطف و خندیدن میاموز - بیا دلدار من دلداریی كن
كه روز لطف و ایثارست امروز - ای لطف تو دستگیر رنجور
پایم بخلید خار برخیز - گر نیازت را پذیرد شمس تبریزی ز لطف
بعد از آن بر عرش نه تو چاربالش بهر ناز - دست چنین چنین كند لطف كه من چنان دهم
آنچ بهار میدهد از دم خود به خار و خس - لطف شاهان گر چه گستاخت كند
تو ز گستاخی ناهنگام ترس - رو تو به تبریز زود از پی این شكر را
با لطف شمس حق از می و شكر مپرس - ببین تو لطف پاكی را امیر سهمناكی را
كه او یك مشت خاكی را كند در لامكان جایش - ریاضت نیست پیش ما همه لطفست و بخشایش
همه مهرست و دلداری همه عیش است و آسایش - ای صورت لطف حق نقش تو خوشست الحق
ای نقش تو روحانی وی نور جلالت خوش - گر لطف و وصال آری ور جور و محال آری
آمیختهای با جان ای جور و محالت خوش - چون چنگ زند یكی تو بنگر
كز لطف چگونه گشت رنگش - جانب محو و فنا رخت كشیدند مهان
تا بقا لطف كند جانب ایشان كشدش - آن روی همچو روزش وان رنگ دلفروزش
وان لطف توبه سوزش وان خلق چون بهارش - لطفش همیشمارم دل با دم شمرده
جانیش بخش آخر ای كشته زار زارش - تبارك الله در خاكیان چه باد افتاد
چو آب لطف بجوشید ز آتش نازش - شبی به طنز بگفتم دلا به مه بنگر
كه هست مه را چیزی ز لطف پروازش - ستم ز عدل ندانم ز مستی ستمش
مرا مپرس ز عدل و ز لطف و انعامش - گویند بنده را نگشایند راز دل
وز لطف بنده را نبرد بر سماع دروغ - لطف تو گفت پیش آ قهر تو گفت پس رو
ما را یكی خبر كن كز هر دو كیست صادق - رقص كنان در خضر لطف تو
نوش كنان ساغر صدق و وفاق - چو كرد آن لطف او مستم در گلزار بشكستم
همیدزدیدم آن گلها از آن گلزار پنهانك - صیقل عشق ورا بگزین كه تا از آینه ت
زود بزداید به لطف خویشتن او زنگ زنگ - ز لطف گر به جهان در نظر كنی یك دم
روان كند ز عرق صد فرات و صد جو سنگ - به آبگینه این دل نظر كن از سر لطف
كه می طلب كند از وصل تو به جان او سنگ - اگر فتد نظر لطف تو به كوه و به سنگ
شود همه زر و گویند در جهان كو سنگ - به سودای چنان بختی كه معشوق از سر دستی
به دستم داده بود از لطف دنبال مهار ای دل - مهم را لطف در لطفست از آنم بیقرار ای دل
دلم پرچشمه حیوان تنم در لاله زار ای دل - به بزم او چو مستان را كنار و لطفها باشد
بگیرد آب با آتش ز عشقش هم كنار ای دل - جهان بستان او را دان و این عالم چو غاری دان
برون آرد تو را لطفش از این تاریك غار ای دل - مستست چشم نرگس و خندان دهان باغ
از كر و فر و رونق و لطف و كمال گل - اصل و نهال گل عرق لطف مصطفاست
زان صدر بدر گردد آن جا هلال گل - عرضه كند هر دمی ساغر جام بقا
شیشه شده من ز لطف ساغر او مال مال - چگونه برنپرد جان چو از جناب جلال
خطاب لطف چو شكر به جان رسد كه تعال - تو كن ندا و تو آواز ده كه سلطانی
تو راست لطف جواب و تو راست علم سال - نشستهاند در اومید او قطار قطار
اگر ز لطف نماید كرم زهی اقبال - بیلطف و دلداری تو یا رب چه می لرزد دلم
در شوق خاك پای تو یا رب چه می گردد سرم - گشتم مقیم بزم او چون لطف دیدم عزم او
گشتم حقیر راه او تا ساق شیطان بشكنم - یك شب به مهمان من آ تا قرص مه پیشت كشم
دل را به پیش من بنه تا لطف و دلداری كنم - من آینه دل را ز تو این جا صقالی می دهم
من گوش خود را دفتر لطف كلامت می كنم - فرخنده نامی ای پسر گر چه كه خامی ای پسر
تلخی مكن زیرا كه من از لطف بسیار آمدم - آن كس كه آمد سوی تو تا جان دهد در كوی تو
رشك تو گوید كه برو لطف تو خواند كه نعم - لطف تو سابق می شود جذاب عاشق می شود
بر قهر سابق می شود چون روشنایی بر ظلم - گفت مرا دولت نو راه مرو رنجه مشو
زانك من از لطف و كرم سوی تو آینده شدم - معنی هر قد و خدم سایه لطف احدم
كعبه هر نیك و بدم دایه باغ و چمنم - تلخ كنی تلخ شوم لطف كنی لطف شوم
با تو خوش است ای صنم لب شكر خوش ذقنم - لطف صلاح دل و دین تافت میان دل من
شمع دل است او به جهان من كیم او را لگنم - شهی كز لطف می آید اگر منت نهد شاید
كه چاهی پرحدث بودی منت از زر درآگندم - مرا می گوید اندیشه ز عشق آموختم پیشه
ز عدل دوست قفلستم ز لطف او كلیدستم - زهی لطف خیال او كه چون در پاش افتادم
قدمهای خیالش را به آسیب دو لب خستم - بگفتم هجر خونم خورد بشنو آه مهجوران
بگفت آن دام لطف ماست كاندر پات پیچیدم - اگر عقل خلایق را همه بر همدگر بندی
نیابد سر لطف ما مگر آن جان كه بگزیدم - بگفتم ای پسندیده چو دیدی گیر نادیده
بگفت او ناپسندت را به لطف خود پسندیدم - مرا چون دایه فضلش به شیر لطف پروردهست
چو من مخمور آن شیرم سر زمزم نمیدارم - مرا چون كم فرستی غم حزین و تنگ دل باشم
چو غم بر من فروریزی ز لطف غم خجل باشم - در این درگاه بیچونی همه لطف است و موزونی
چه صحرایی چه خضرایی چه درگاهی نمیدانم - مرا چون دایه قدسی به شیر لطف پروردهست
ملامت كی رسد در من كه برگ غم نمیدارم - بیلطف وصال او گشتم چو هلال او
تا شب نبرد هرگز در دور قمر خوابم - ابر خوش لطف تو با جان و روان ما
در خاك اثر كرده در صخره و خارا هم - آن جا همه مستی است و برون جمله خمار است
آن جا همه لطفیم و دگر جا همه دردیم - سفر كردم به هر شهری دویدم
به لطف و حسن تو كس را ندیدم - از آن باده كه لطف و خنده بخشد
چو گل بیحلق و بیلب می چشیدم - چو هر كس لطف می یابند از تو
من بیچاره آخر جان ندارم - شوم شیرین ز لطف گوهر تو
اگر چون بحر تلخ و شور باشم - گل است این گل در او لطفی است بنگر
چو لطف عاریت را واستانم - دم عشق است و عشق از لطف پنهان
ولی من از غلیظیهای هایم - نی سیم و نه زر نه مال خواهیم
از لطف تو پر و بال خواهیم - آن دم بنگر مبین تو آدم
تا جانت به لطف دررباییم - شمس تبریز خود بهانهست
ماییم به حسن لطف ماییم - امروز ظریفم و لطیفم
گویی كه مگر ز لطف زادم - گفتهای فردا بیایم لطف و نیكویی نمایم
وعدهست این بینشانه لا نسلم لا نسلم - چشم بد دور از خیالش دوشمان بس لطف كرد
من پس گوش از خجالت تا سحر خاریدهام - چون سكندر ملك دارم شمس تبریزی ز لطف
سوی لشكرهای معنی لاجرم سرلشكرم - علم چون چادر گشاید در برم گیرد به لطف
حرفهای علم را بر گردن ابجد نهم - وگر از لطف درآیی كه بر این هم بفزایی
به یكی بوسه ز شادی دو جهان را بنوردم - چو دلت چو سنگ باشد پر از آتشم چو آهن
تو چو لطف شیشه گیری قدح و شراب گویم - همه را به لطف جان كن همه را ز سر جوان كن
به شراب اختیاری كه رباید اختیارم - سر فرود آرد چون شاخ تر از لطف و كرم
ما چو برگ از حذر فرقت او لرزانیم - صورت لطف سقی الله تویی در دو جهان
رخ می رنگ نما تا همگان دنگ شویم - گر كرامات ببخشد كرمت
مو به مو لطف و كرامات توام - بر بنده ناگهانی كردی نثار رحمت
جز لطف بیحد تو آن را سبب ندیدم - من چون زمین خشكم لطف تو ابر و مشكم
جز رعد تو نخواهم جز جعد تو نگیرم - در لطف همچو شیرم اندر گلو نگیرم
تا در غلط نیفتی گر شور چون پنیرم - ای لطف بیكناره خوش گیر در كنارم
چون در بر تو میرم نغز است رستخیزم - ور رنج گشت راحت در من نگر همان دم
می بین كه آن نشانهست از لطف بینشانم - از لطفم آن یگانه می خواند سوی خانه
كردم یكی بهانه وز راه خشم كردم - تیغ عرب بركنیم بر سر تركان زنیم
چون لطفت بركشد بر خط لولی رقم - ببستهست میان لطف من به تیمارت
كه دیده بركات وصال و تیمارم - ز خاص خاص خودم لطف كی دریغ آید
كه از كمال كرم دستگیر اغیارم - تو خیره در سبب قهر و گفت ممكن نی
هزار لطف در آن بود اگر چه قهارم - نه ابن یامین زان زخم یافت یوسف خویش
به چشم لطف نظر كن به جمله آثارم - به ذات پاك من و آفتاب سلطنتم
كه من تو را نگذارم به لطف بردارم - اگر ز مونس و جفتان خود جدا ماندی
بیا كه در كرم و حسن لطف ما فردیم - ز لطف توست كه از جغدیم برآوردی
چو طوطیان ز كف تو شكر همیخایم - گر چه فروتر بنشستم ز لطف
من ز حریفان به دو سر برترم - از لطف تو چو جان شدم وز خویشتن پنهان شدم
ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان من - چون لطف دیدم رای او افتادم اندر پای او
گفتم نباشم در جهان گر تو نباشی یار من - چشم و دماغ از عشق تو بیخواب و خور پرورده شد
چون سرو و گل هر دو خورند از آب لطفت بیدهن - با آن سبك روحی گل وان لطف شه برگ سمن
چون او ببیند روی تو هر برگ او گردد سه من - از لطف تو چون جان شدم وز خویشتن پنهان شدم
ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان من - لطفت خدایی می كند حاجت روایی می كند
وان كو جدایی می كند یا رب تو از بیخش بكن - ای در كنار لطف تو من همچو چنگی بانوا
آهستهتر زن زخمهها تا نگسلانی تار من - گویم كان لطف تو كو بنده خود را تو بجو
كیست كه داند جز تو بند و گشای دل من - هر چه كنی آن لب تو باشد غماز شكر
هر حركت كه تو كنی هست در آن لطف دفین - آه كه روز دیر شد آهوی لطف شیر شد
دلبر و یار سیر شد از سخن و دعای من - از تبریز شمس دین بوك مگر كرم كند
وز سر لطف برزند سر ز وفا كه همچنین - گفتم دید دل ولی سیر كجا شود دلی
از لطف و عجایبت ای شه و شهریار من - از تو جهان پربلا همچو بهشت شد مرا
تا چه شود ز لطف تو صورت آن جهان من - پیشتر از نهاد جان لطف تو داد داد جان
ای همگی مراد جان پس تو بدی مرید من - برجه ساقیا تو گو چون تو صفت كننده كو
ای كه ز لطف نسج او سخت درید تار من - ملك نصیب مهتران عشق نصیب كهتران
قهر نصیب تیغ شد لطف نصیبه مجن - واقعهای بدیدهام لایق لطف و آفرین
خیز معبرالزمان صورت خواب من ببین - بگو ای چشم حیران را چو دیدی لطف جانان را
چه خواهی دید خلقان را چه گردی گرد آهرمن - ز تو ای دیده و دینم هزاران لطف می بینم
ولیكن خاطر عاشق بداندیش آمد و بدظن - مگر هم لطف شمس الدین تبریزیت برهاند
وگر نی این غزل می خوان و بر خود می دم این افسون - توقع دارم از لطف تو ای صدر نكوآیین
درون مدرسه حجره به پهلوی شهاب الدین - به لطف خویش یك چندی مهار اشترش دادت
وگر نه خود كی یارد آن كه باشد یار شمس الدین - خرابی دین و دنیا را نباشد هیچ اصلاحی
مگر از لطف بیپایان وز هنجار شمس الدین - هر لطف كه بنمایی در سایه آن آیی
بسیار بیاساییهاده چه به درویشان - صلا روز وصال است همه جاه و جمال است
همه لطف و كمال است زهی نادره سلطان - ای لطف تو را قاعده بر روزه گشایان
مانند مسیحا ز فلك مایده دادن - از آن نوری كه از لطفش برستهست
ز آتش گلبن و نسرین و سوسن - دلت انبار و لطفم اصل سنبل
اشارت بشنو و بسیار می بین - لطف خود پیدا كند در آب باران ناگهان
باز در گلشن درآید سر برآرد از زمین - گفتم ای بید پیاده چون پیاده رستهای
گفت تا لطف تواضع گیرم از آب روان - بر سران و سروران صد سر زیاده جاه او
در میان واصلان لطف رحمان نازنین - بزم را از وی جمال و رزم را از وی جلال
هم به بزم و هم به رزم لطف كیهان نازنین - این چنین فر و جمال و لطف و خوبی و نمك
فخر جانها شمس حق و دین تبریزی است آن - تا شوی از بوی جان حق خصال می فعال
وز تجلیهای لطفش هم قرین و هم قران - گیرم از لطف معانی رفت تمییز از جهان
كی رود بوی دل و جان یم دربار من - از جمال و از كمال لطف فقر
تا سحرگه بودهام مدهوش من - مات خود را صنما مات مكن
بجز از لطف و مراعات مكن - آنچ خو كرد ز لطفت برسان
ترك تیمار و جرایات مكن - بنگر تا به چه لطفش بردی
رحم كن هر نفسش زخم مزن - گفتم كه تا به گردن در لطفهات غرقم
قانع نگشت از من دلدار تا به گردن - من غرق ملك و نعمت سرمست لطف و رحمت
اندر كنار بختم و آن خوش كنار با من - لطف تو نردبان بده بر بام دولتی
ای لطف واگرفته و بشكسته نردبان - ما را وظیفههاست ز لطف تو صد هزار
درمانده گشت دل كه چه گوید كدام كن - ای تو تمام لطف خدا و عطای او
خود را نكال و قهر خدا میكنی مكن - پیوند كردهای كرم و لطف با دلم
پیوند كرده را چه جدا میكنی مكن - ما ز زمستان نفس برف تن آوردهایم
بهر تقاضای لطف نكته كاجی است آن - واسطه برخاستی گر نفسی ترك عشق
پیش نشستی به لطف كای چلپی كیمسن - از آنك آتشیاند وز عنصر دوزخ
عدو لطف جنان و حجاب نور جنان - چو برگشادی از لطف خویشتن سر خم
دماغ ما ز خمار تو است آبستن - جمال خود ز اسیران عشق هیچ مپوش
چو باغ لطف خدایی تو در فراز مكن - ستیزه روی مرا لطف و دلبری تو كرد
وگر نه سخت ادبناك بودم و مسكین - بیا كه آب حیاتی و بنده مستسقی
نه بنده راست ملالت نه لطف راست كران - ای همه كردی ولی برنگشت از تو دلی
ای جفا و جور تو به ز لطف دیگران - گفتم چه شود گر لطف كنی
آهسته روی ای سرور من - هست تقاضاگر او لطف او
و آن كرم بیحد و خلق حسن - قهر كند دایگی از لطف تو
زهر دهد دایه چو آری تو فن - آمده با سوز و هزاران نیاز
بر طمع لطف و مكافات من - ای شده از لطف لب لعل تو
صیرفی زر دل چون سنگ من - عفروا من ترب باب بغیه وجهی مدا
فهی زادت لطفها عندی من الماء المعین - چون صد بهشت از لطف او این قالب خاكی نگر
رشك دم عیسی شده در زنده كردن باد از او - خشك لبند عالمی از لمع سراب تو
لطف سراب این بود تا چه بود زلال تو - ای تو امان هر بلا ما همه در امان تو
جان همه خوش است در سایه لطف جان تو - چون ز درخت لطف او بال و پری برویدت
تن زن چون كبوتران بازمكن بقوبقو - روان گشتهست از بالا زلال لطف تا این جا
كه ای جان گل آلوده از این گل خویش را واشو - ایا خوبی و لطف شه شمردم رمزكی از تو
شمردن از كجا تانم كه بیحد و شماری تو - صد حلقه زرین بین در گوش جهان اكنون
از لطف جواب تو وز ذوق سال تو - چو لطف شمس تبریزی ز حد رفت
من از وی گر فغان گویم زهی رو - هر آن جسمی كه از لطفش نظر یافت
نظیرش در ولایتهای جان كو - ز یاد عالم غدار بگذر
ز لطف عالم الاسرار برگو - گریزان درد و دارو در پی تو
زهی لطف و زهی احسان و دارو - خار ایمن گشت ز آتش در پناه لطف گل
تو گلی من خار تو در گلستان بیمن مرو - الله الله تو مپرس از باخودان اوصاف می
تو ببین در چشم مستان لطفهای عام او - رنگ بیرنگی است از رخسار عاشق آن صفا
آن وفا و آن صفا و لطف خوش رخسار كو - خواه رومی خواه تازی من نخواهم غیر تو
از جمال و از كمال و لطف مخدومی بگو - ور در لطف ببستی در اومید مبند
بر سر بام برآ و ز سر بام بگو - همه آتش گل گویا شد و با ما میگفت
جز ز لطف و كرم دلبر ما هیچ مگو - دی مرا پرسید لطفش كیستی
گفتم ای جان گربه در انبان تو - هابده چیزی به درویشان خویش
ای همیشه لطف و رحمت خوی تو - كنون كه نوبت خشم است لطف از این دست است
چگونه باشد چون دررسم به نوبت او - از او مدزد بجز گوهر زمانه بها
اگر تو واقفی از لطف و از سریرت او - در گل و در شكر نشین بهر خدای لطف بین
سیب و انار تازه چین كمد در فشاندن او - جان همچو ایوب نبی در ذوق آن لطف و كرم
با قالب پركرم خود اندر بلا پا كوفته - این لطف و رحمت را نگر وین بخت و دولت را نگر
در چاره بداختران با روی چون ماه آمده - ز علم او است هر مغزی پر از اندیشه و حیله
ز لطف او است هر چشمی كه مخمور است و سحاره - بجز نقاش را منگر كه نقش غم كند شادی
كه از اكسیر لطف او عقیق و لعل شد خاره - دلم آهن همیخاید از آن لعلین لبی كه او
كنار لطف بگشاید میان حلقه مستانه - تو بیش كنی كم را از دل ببری غم را
از رخ ببری زردی فی لطف امان الله - از آتش رخسارت وز لعل شكربارت
در دی نبود سردی فی لطف امان الله - آگاه تویی در ده احسنت زهی سرده
هم دادی و هم خوردی فی لطف امان الله - چون عزم سفر كردی فی لطف امان الله
پیروز تو واگردی فی لطف امان الله - در عشق خداوندی شمس الحق تبریزی
چون عشق جوامردی فی لطف امان الله - ای شادكن دلها اندر همه منزلها
در حسن و وفا فردی فی لطف امان الله - هم رایت احسان را هم آیت ایمان را
تا عرش برآوردی فی لطف امان الله - آن نرمی و آن لطف كه با بنده كند او
زان نرمی و زان لطف به سنجاب رسیده - كلاه لطف خود با تارك من
برای بوش و بردابرد من نه - كبوتروار نالانند در عشق
توشان از لطف خود برج حصین ده - مرا صفرای تو سرگشته كردهست
ز لطف خود مرا صفراشكن ده - پیش آب لطف او بین آتشی زانو زده
همچو افلاطون حكمت صد دوا آموخته - در ره عشاق حضرت گو كه از هر محنتش
صد هزاران لطف باشد با بلا آمیخته - روز و شب با هم نشسته آب و آتش هم قرین
لطف و قهری جفت و دردی با صفا آمیخته - آن در بسته ابد بگشاده از مفتاح لطف
قفلهای بیوفایی با وفا آمیخته - آن چنان شاهی نگر كز لطف او
خار و گل در گلستان آمیخته - بوی مشك و بوی ریحان لطف ماست
راست گویم نور یزدان آمده - گل را نگر ز لطف سوی خار آمده
دل ناز و باز كرده و دلدار آمده - ای لطف سوزشی كه شرار جمال تو
جان را كشیده پیش و به عمدا بسوخته - ز بحر غم به كناری رسم عجب روزی
ز موج لطف و كرم لا اله الا الله - بهشت لطف و بلندی خدیو شمس الدین
زهی شفای سقم لا اله الا الله - برون پرده درند آن بتان و سوزانند
كه لطفهای بتان در شب است بنهفته - ای لطف غیبی چند تو شكل بهاری میشوی
وی عدل مطلق چند تو اندر خزانی میروی - خوان روانم از كرم زنده كنم مرده بدم
كو نرگدایی تا برد از خوان لطفم زلهای - از رشك پنهان ای پری در جان درآ تا دل بری
ای زهره صد مشتری ای سر لطف ایزدی - حیرانم اندر لطف تو كاین قهر چون سر میكشد
گردن چو قصابان مگر با گردران آمیختی - موجش گهی گوهر دهد لطفش گهی كشتی كشد
چندین خلایق اندر او مر هر یكی را حالتی - ای داده جان را لطف تو خوشتر ز مستی حالتی
خوشتر ز مستی ابد بیباده و بیآلتی - در دل خیالش زان بود تا تو به هر سو ننگری
و آن لطف بیحد زان كند تا هیچ از حد نگذری - هر نیكوی كه تن كند از لطف داد جان بود
من هر سخا كه كردهام بود آن سخای آشتی - ای تو چو خورشید ولی نی چو تفش داغ كنی
ای چو صبا بالطفی نی چو صبا خیره دوی - لطف تو بفریفت مرا گفت برو هیچ مرم
بدرقه باشد كرمم بر تو نباشد خطری - ای كه به لطف و دلبری از دو جهان زیادهای
ای كه چو آفتاب و مه دست كرم گشادهای - لطف نمای ساقیا دست بگیر مست را
جانب بزم خویش كش شاه طریق جادهای - لطف خیال شمس دین از تبریز در كمین
طالب جان شوی چو دین تا به چه شكل و فن رسی - آنك ز چشم شوخ او هر نفسی است فتنهای
آنك ز لطف قامتش هر طرفی قیامتی - از سر ماه من كله بستدمی ربودمی
گر تو شبی به لطف خود خوش سر من بخاریی - لطف و عطا و رحمتت طبل وصال میزند
گر نكند وصال تو بار دگر بهانهای - شعله آفتاب را بر كه و بر زمین است رنگ
نیست بدید در هوا از لطف و طهارتی - لطف توام نمیهلد ور نه همه زمانه را
از هوس تو ای شكر همچو مگس برانمی - اگر از ناز بنشیند گدازد آهن از غصه
وگر از لطف پیش آید به هر مفلس رسد كانی - یكی چشمه عجب بینی كه نزدیكش چو بنشینی
شوی همرنگ او در حین به لطف و ذوق و زیبایی - چه باشد جرم و سهو ما به پیش یرلغ لطفت
كجا تردامنی ماند چو تو خورشید ما رایی - زهی لطفی كه بر بستان و گورستان همیریزی
زهی نوری كه اندر چشم و در بیچشم میآیی - ز بوی خون دست او همه ارواح مست او
همه افلاك پست او زهی بالطف وهابی - چو از مخدوم شمس الدین زدی لطفی به روی دل
از اینها جمله روی دل شدی بی رنگ و سادستی - قرابه دل ز اشكستن شدی ایمن اگر از لطف
شراب وصل آن شه را دمی در وی درنگستی - كمال لطف داند شد كمال نقص را چاره
كه قعر دوزخ ار خواهی به از صدر جنانستی - وگر آن جان جان جان به تنها روی بنمودی
تنم از لطف جان گشتی و جان من بخندیدی - ور او یك لطف بنمودی گشادی چشم جانها را
خشونتها گرفتی لطف و هر اخشن بخندیدی - گرفتم دانه تلخم نشاید كشت و خوردن را
تو با آن لطف شیرین كار این شوری روا داری - یكی كف خاك بستان شد یكی كف خاك بستانبان
كه زنده میشود زین لطف هر خاكی و مرداری - فضیحت شد كژی لیكن به زودی دامن لطفش
بر او هم رحمتی كرد و بپوشیدش به ستاری - همه اضداد از لطفش بپوشد خلعتی دیگر
ز خجلت جمله محو آمد چو گیرد لطف بسیاری - اگر امداد لطف تو نباشد در جهان تابان
درافتد سقف این گردون بیارد رو به ویرانی - ایا دولت چو بگریزی و زین بیدل بپرهیزی
ز لطف شاه پابرجا به دست آیی به آسانی - پیاپی باده میدادی به صد لطف و به صد شادی
كه گیر این جام بیخویشی كه باخویشی و هشمندی - مگر خود دیده عالم غلیظ و درد و قلب آمد
نمیتاند كه دریابد ز لطف آن چهره ناری - كه از عریانی لطفش لباس لطف شرمنده
كه از شرم صفای او عرقها میشود جاری - و او با این همه جسمی فروبرید و درپوشید
برون زد لطف از چشمش ز هر سو شد به دیداری - فروپوشید لطف او نهانی كرده چشمش را
كه تا شد دیدهها محروم و كند از سیر و سیاری - كه جان او چنان صاف و لطیف آمد كه جانها را
ز روی شرم و لطف او فریضه گشت پرهیزی - اگر آتش شبی در خواب لطف و حلم او دیدی
گلستانها شدی آتش نكردی ذرهای تیزی - كه آب لطف آن دلبر گرفته قاف تا قاف است
از آن است آتش هجران كه تا پخته شود خامی - ز رنج عام و لطف خاص حكمتها شود پیدا
كه تا صافی شود دردی كه تا خاصه شود عامی - زهی دریای لطف حق زهی خورشید ربانی
به هر صد قرن نبود این چه جای سال و ایامی - صد لطف و عطا دارد صد مهر و وفا دارد
گر غیرت بگذارد دل بر دل ما بستی - آن باد بهاری بین آمیزش و یاری بین
گر نی همه لطفستی با خاك نپیوستی - از لطف تو از عقرب صد شیر بجوشیده
و آن كره گردون را هم رام كنی حالی - ای عشق تویی تنها گر لطفی و گر قهری
سرنای تو مینالد هم تازی و سریانی - آن میوه كه از لطفش می آب شود در كف
و آن میوه نورش را بر كف به نهان نی - آن جا كه همیپویی زان است كز او سیری
زان جا كه گریزانی جز لطف پیاپی نی - وصلش به میان آید از لطف و كرم لیكن
كفو كمر وصلش ای كاش میانستی - آثار فلكها را اجزای زمین كردی
اجزای زمینها را در لطف سما كردی - گه از می و از شاهد گویم مثل لطفش
وین هر دو كجا گنجد در وحدت اللهی - شمس الحق تبریزی از لطف صفات خود
از حرف همیگردد این نكته مصفایی - از شرم تو گل ریخته در پای جمالت
وز لطف تو هر خار برون رفته ز خاری - اقبال كف پای تو بر چشم نهاده
اندر طمعی كه سرش از لطف بخاری - ای شهر چه شهری تو كه هر روز تو عید است
ای شهر مكان تو شد از لطف زمانی - تو آن خاكی كه از حق لطف دزدی
تو دزدی و مریدی و مرادی - شنودم من كه چاكر را ستودی
كی باشم من تو لطف خود نمودی - بگو ای گل كه این لطف از كی داری
نه خار خشك بودی میخلیدی - درآید در تن تو نور آن ماه
چنان كاندر زمین لطف بهاری - از آن رگهاست بانگ چنگ خوش رگ
ز عكس و لطف آن زاری است زاری - گشایی پر و بالی كز حلاوت
نمایی لطفهای لاله زاری - به لطف از آب حیوان درگذشتی
كند لطفش ز لطف تو گدایی - چنینها دیدهای از لطف و حسنش
تو جانا كز پی او بیقراری - ز لطف و حلم او بودهست آن وصل
نبود از عقل و فرهنگ و عیاری - به پیر هندوی بگذشت لطفش
چو ماهی گشت پیر از خوش عذاری - بازت بخرید لطف نجینا
تا لطف و عنایت خدا دیدی - آن شاه ز روی لطف برداشت
سرنای و در او بزد خروشی - تا خوش بخوریم و خوش بخسبیم
در سایه لطف لایزالی - ای روزی روزها و شبها
ای لطف جنوبی و شمالی - من خود چه كسم كه وصل جویم
از لطف توم همیكشانی - آن را كه به لطف سر بخاری
از عقل و معامله برآری - زان پیش كه میدهد مرا دوست
آن لطف نمود و بردباری - كه مست شدم ز باده ماندم
اندر بر لطف و حق گزاری - آید از باغ لطف و سبزی
آید ز بهار هم بهاری - مخدومی شمس حق تبریز
لطفی كه هزار نوبهاری - آفتاب لطف حق بر عاشقان تابنده باد
تا بیفتد بر همه سایه همای بیخودی - ای خدایی كه مفرح بخش رنجوران تویی
در میان لطف و رحمت همچو جان پنهان تویی - ساقیا آن لطف كو كان روز همچون آفتاب
نور رقص انگیز را بر ذرهها میریختی - گر نه از لطفش بپرهیزیدمی من گفتمی
كز بهشت لطف او فردوس ریحانیستی - من گمانها داشتم اندر وفای لطف تو
لیك در وهمم نیامد این وفا شاد آمدی - گفتم آخر ای به دانش اوستاد كائنات
در هنر اقلیمهایی لطف كن كاشانهای - وقت لطف ای شمع جان مانند مومی نرم و رام
وقت ناز از آهن پولاد تو آهنتری - قهر صد دندان ز لطفش پیر بیدندان شده
عقل پابرجا ز عشقش یاوه و هرجایهای - در هوای سایهای عنقای آن خورشید لطف
دل به غربت برگرفته عادت عنقاییی - نفس و شیطان در غرور باغ لطفت میچرند
ز اعتماد عفو تو دارند بدفرماییی - نه در ابروی تو چینی نه در آن خوی تو كینی
به عدو گوید لطفت كه بنینی و بناتی - به حق بحر كف تو گهر باشرف تو
كه به لطف و به گوارش تو به از آب فراتی - خنك آن دم كه درآویزد در دامن لطفت
تو بگویی كه چه خواهی ز من ای مست نزاری - خنك آن دم كه برآید به هوا ابر عنایت
تو از آن ابر به صحرا گهر لطف بباری - تو نه آنی كه فریبی ز كسی صرفه بجویی
تو همه لطف و عطایی تو به ایثار فریبی - تو صلاح دل و دینی تو در این لطف چنینی
كه كمین خار فنا را سوی گلزار فریبی - تو اگر لطف گزینی و اگر بر سر كینی
همه آسایش جانی همه آرایش عیدی - همه بیخدمت و رشوت رسد از لطف تو خلعت
نه عدم بود من و ما كه بدادی من و مایی - همه در نور نهفته همه در لطف تو خفته
غلط انداز بگفته كه خدایا تو كجایی - همه در بخت شكفته همه با لطف تو خفته
همه در وصل بگفته كه خدایا تو كجایی - صنما چنان لطیفی كه به جان ما درآیی
صنما به حق لطفت كه میان ما درآیی - صنما چه رنگ رنگی ز شراب لطف دنگی
بر شاه عذرت این بس كه خوشی و خوش عذاری - نظر حسود مسكین طرقید از تفكر
نرسید در تو هر چند كه تو لطف عام داری - بدگمان باشد عاشق تو از اینها دوری
همه لطفی و ز سر لطف دگر آغازی - جانب مدرسه عشق كشیدش لطفت
تا ز درس تو برد فایده دانشمندی - به لطف جان بهاری تو و سرسبزی باغ
باز چون برگ تو از باد خزان میلرزی - بده ای كف تو را قاعده لطف افزایی
كف دریا چه كند خواجه بجز دریایی - بشنو شكر وی از من كه به جان و سر تو
كه بدان لطف و حلاوت نچشیدم شكری - بی عنایتهای آن دریای لطف
از چنین موجی به ساحل كی رسی - هم برآوردی سر از لطف خدا
هم به شمشیر خدا بسمل شدی - وقت دوری شاه پروردت به لطف
تا چهها بخشد چو باشی درگهی - هیچ دل را بیصقال لطف او
در تجلی بیغباری دیدهای - ای عشق چون درآیی در لطف و دلربایی
دامان جان بگیری تا یار میكشانی - اندر جمال هر مه لطف ازل نمودی
هر عاشقی بدیدی مقصودهای جانی - بیمار رنج باید تا شاه غیب آید
در سینه درگشاید گوید ز لطف چونی - خاوند بوستان را اول بجوی ای خر
تا از خری رهی تو زان لطف و كبریایی - بر عاشقت ز صد سو از خلق زخم آید
از لطف و رحمت خود پیشش سپر كشیدی - حمال آن امانت كان را فلكت نپذرفت
گشتم به اعتمادی كز لطف توست یاری - فهرست یاد كینی با لطف ساتكینی
اندر بهشت وآنگه در شعلههای ناری - تبریز شمس دین را از لطف لابهای كن
كز باغ بیزمانی در ما نگر زمانی - چون دید اشك بنده آغاز كرد خنده
شد شرق و غرب زنده زان لطف آشنایی - لطفت به كس نماند قدر تو كس نداند
عشقت به ما كشاند زیرا به ما تو شایی - زیرا كه قهر و لطف كز آن بحر دررسید
بر سنگ اشارتی است و به گوهر اشارتی - در عدل دوست محو شو ای دل به وقت غم
هم محو لطف او شو چون شادمان شوی - جان را وباست هجر تو سوزان آن لطف
مهلكتر از فراق وبایی بدیدهای - دی لطفها بكرد خیال تو گفتمش
كای باوفا و عهد ز من باوفاتری - نی نی خود از نوازش او تند شد فراق
كز یك نهاله آمد این لطف و قاهری - گر خوگری به لطف نباشد دل مرا
او كی فراق داند در دور دایری - بر خار خشك گر نظری افكند ز لطف
پیدا شود ز خار دو صد گونه عبهری - در لطف و در نوازش آن شه نگاه كن
ای تیغ هجر چند زنی زخم خنجری - زین لطف مجرمان را گستاخ كردهای
دزدان دار را خوش و بیدار میكشی - گر گلشن كرم نبدی كی شكفتمی
ور لطف و فضل حق نبدی من فضولمی - مطرب و سرنا و دف باده برآورده كف
هر نفسی زان لطف آرد غمازیی - ساده دلی ساز مرا سوی عدم تاز مرا
تار هم از لطف فنا زین فرح و زین زاری - با همه شاهی چو تشنگان خماریم
ساقی ما شو بكن به لطف سقایی - در آن زمان كه به خوبی كلاه عقل ربایی
نه عقل پره كاهست و تو به لطف چو بادی - چو دامن او گیرم عظیم باتوفیرم
چو انگبین و شیرم به پیش لطفش میرم - به نور رفعت ماهی به لطف چون گلزار
ولی چو سرو و چو سوسن ز هر دو آزادی - اگر نه پرتو لطفت بر آب میتابید
به جای آب همه زهر ناب خوردندی - چگونه مست نگردی ز لطف آن شاهی
كه او خراب كند عالمی به پیغامی - بگفتمش كه دلم بارگاه لطف خداست
چه كار دارد قهر خدا در این مأوی - ز لطفهای توست آنك سرخ میگویند
به عرف حیله زر را بدان همه زردی - ز كان لطف تو نقدست عیش و عشرت ما
نیم به دولت عشق لب تو فردایی - جواب داد مرا لطف او كه ای طالب
خود این شدست ز اول چه دل طپان داری - اگر دعا نكنم لطف او همیگوید
كه سرد و بسته چرایی بگو زبان داری - در لطف اگر بروی شاه همه چمنی
در قهر اگر بروی كه را ز بن بكنی - هم ایثار كردی هم ایثار گفتی
كه از جور دوری و با لطف جفتی - از حسن رویت و از لطف مویت
خواهد ثریا كامشب نخسپی - تو آب آبی تو تاب تابی
آب از تو یابد لطف و روایی - لطفهایی كه كرد چندین گاه
یاد آور اگر وفاداری - لطف گل، خار را تو میبخشی
چه كند شاخ خار، جز خاری؟ - خاك خفته نداشت بیداری
شاه كردش ز لطف بیداری - رنگ رخ خوب تو آخر گواست
در حرم لطف خدا بودهای - ای فلك لطف، مسیح توم
گر بكنی بار دگر آشتی - عزیزی و كریم و لطف داری
ولیكن دور شو، چون هوشیاری - اتیالنیروز مسرورالجنان
یحاكی لطفه لطفالجنان - ای صنم لطف ترا میدانم
نیم ای دوست، بدان حد عجمی - خزان و بهار از تو شد تلخ و شیرین
توی قهر و لطفش، بیا تا چه داری - گرین گل ازان گل یكی لطف بردی
نكردی یكی خار در باغ خاری - نور وجهه الدجی، صدق لطفهالرجا
اكرمنی بزورة، قلت له فهكذی - الا من لطفه ماء زلال
و مافیالكون ظرف كالاوانی - «لطف» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- اول به هزار لطف بنواخت مرا
آخر به هزار غصه بگداخت مرا - آنجا که توئی همه غم و جنگ و جفاست
چون غرقهی ما شدی همه لطف و وفاست - اندازهی جان نیست چنان لطف و جمال
آهسته بگوئیم مگر جانانست - او را تو نگوی لطف، دریا گویش
بگریخت ز ما دیو سیه او نگریخت - ای هر بیدار با خبرهای تو خفت
ای هرکه بخفت در بر لطف تو خفت - با شاه هر آنکسی که در خرگاهست
آن از کرم و لطف و عطای شاهست - لطفی است که میکند غمت با دل من
ورنه دل تنگ من چه جای غم تست - دوش از سر لطف یار در من نگریست
گفتا بیما چگونه توانی بزیست - لطف تو جهانی و قرانی افراشت
وین تعبیههای خود به چیزی ننگاشت - اندازهی جان نیست چنان لطف و جمال
آهسته بگوئیم مگر جانانست - آنها که بتش خزان سوختهاند
وز لطف بهار چشمشان دوختهاند - از لطف تو هیچ بنده نومید نشد
مقبول تو جز قبول جاوید نشد - لطفت به کدام ذره پیوست دمی
کان ذره به از هزار خورشید نشد - امشب چه لطیف و با نوا میگردد
لطفی دارد که کس بدان پی نبرد - هر جان که لطیف گشت و از لطف گذشت
با خاک صلاح دین درآمیخته باد - بییاری تو دل بسوی یار نشد
تا لطف غمت ندیده غمخوار نشد - باری دل من شاخ گلی را ماند
کش باد صبا بلطف میافشاند - ای عشق تو داده باز جان را پرواز
لطف تو کشیده چنگ جان را در ساز - هرچند ز روی لطف او خوش خندید
آخر بچه روی آنچنان میکردم - آواز تو بشنوم خوش آوازه شوم
چون لطف خدا بیحد و اندازه شوم - از درد همیشه من دوا میبینم
در قهر و جفا لطف و وفا میبینم - چندین کرم و لطف که با من کردی
اندر دو جهان دل از تو کی برگیرم - خود راز چنین لطف چه مانع باشیم
چون صنع حقیم پیش صانع باشیم - دوش آمده بود از سر لطفی یارم
شب را گفتم فاش مکن اسرارم - رازیکه بگفتی ای بت بدخویم
واگو که من از لطف تو آن میجویم - قومیکه چو آفتاب دارند قدوم
در صدق چو آهنند و در لطف چو موم - او از سر لطف گفت درمان تو چیست
گفتم وصلت گفت بر این درمانم - از غایت لطف آنچنان خوشخوارست
کز وی دو هزار من توانی خوردن - جانم بر آن قوم که جانند ایشان
چون گل بجز از لطف ندانند ایشان - ای کوران را به لطف ره بین کرده
وی گبران را پیشرو دین کرده - آخر نه صبا مشاطهی گل باشد
این طرفه که از لطف خدا میرنجی - ای گل تو ز لطف گلستان میخندی
یا از دم عشق بلبلان میخندی - ای آنکه به لطف دلستان همهای
در باغ طرب سرو روان همهای - ای آنکه مرا به لطف بنواختهای
در دفع کنون بهانهای ساختهای - لطفی که مرا شبانه اندوختهای
امروز چو زلف خود پس انداختهای - در عالم حسن اینت سلطان که توئی
در خطهی لطف شهره برهان که توئی