غزل شماره ۱۸۰۴
با آن سبك روحی گل وان لطف شه برگ سمن
چون او ببیند روی تو هر برگ او گردد سه من
ای گلشن تو زندگی وی زخم تو فرخندگی
وی بنده‌ات را بندگی بهتر ز ملك انجمن
گفتی كه جان بخشم تو را نی نی بگو بكشم تو را
تا زنده‌ای باشم تو را چون شمع در گردن زدن
زاهد چه جوید رحم تو عاشق چه جوید زخم تو
آن مرده‌ای اندر قبا وین زنده‌ای اندر كفن
آن در خلاص جان دود وین عشق را قربان شود
آن سر نهد تا جان برد وین خصم جان خویشتن
ای تافته در جان من چون آفتاب اندر حمل
وی من ز تاب روی تو همچون عقیق اندر یمن
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- دزدیده چون جان می روی اندر میان جان من
- پوشیده چون جان می روی اندر میان جان من
- دلدار من در باغ دی می گشت و می گفت ای چمن
- ای همه سرگشتگان مهمان تو
- نمی‌گفتی مرا روزی كه ما را یار غاری تو
نظرات نوشته شده