غزل شماره ۴۷۷

ز آفتاب سعادت مرا شراباتست

كه ذره‌های تنم حلقه خراباتست

صلای چهره خورشید ما كه فردوسست

صلای سایه زلفین او كه جناتست

به آسمان و زمین لطف ایتیا فرمود

كه آسمان و زمین مست آن مراعاتست

ز هست و نیست برون‌ست تختگاه ملك

هزار ساله از آن سوی نفی و اثباتست

هزار در ز صفا اندرون دل بازست

شتاب كن كه ز تأخیرها بس آفاتست

حیات‌های حیات آفرین بود آن جا

از آنك شاه حقایق نه شاه شهماتست

ز نردبان درون هر نفس به معراجند

پیاله‌های پر از خون نگر كه آیاتست

در آن هوا كه خداوند شمس تبریزیست

نه لاف چرخه چرخ‌ست و نی سماواتست

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.