غزل شماره ۳۰۶۶

رسید تركم با چهره‌های گل وردی

بگفتمش چه شد آن عهد گفت اول وردی

بگفتمش كه یكی نامه‌ای به دست صبا

بدادمی عجب آورد گفت گستردی

بگفتمش كه چرا بی‌گه آمدی ای دوست

بگفت سیرو یدی یلده یلدشم اردی

بگفتمش ز رخ توست شهر جان روشن

ز آفتاب درآموختی جوامردی

بگفت طرح نهد رخ رخم دو صد خور را

تو چون مرا تبع او كنی زهی سردی

بقای من چو بدید و زوال خود خورشید

گرفت در طلبم عادت جهان گردی

سجود كردم و مستغفرانه نالیدم

بدید اشك مرا در فغان و پردردی

بگفت نی كه به قاصد مخالفی گفتی

به عشق گفت من و گفتنم درآوردی

بگفتمش گل بی‌خار و صبح بی‌شامی

كه بندگان را با شیر و شهد پروردی

ز لطف‌های توست آنك سرخ می‌گویند

به عرف حیله زر را بدان همه زردی

بگفت باش كم آزار و دم مزن خامش

كه زرد گفتی زر را به فن و آزردی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.