غزل شماره ۲۶۷۹
ز ما برگشتی و با گل فتادی
دو چشم خویش سوی گل گشادی
ز شرم روی ما گل از تو بگریخت
ز گل واگشتی این جا سر نهادی
نهادی سر كه پای من ببوسی
نیابی بوسه گل را بوسه دادی
بدان لبها كه بوی گل گرفتهست
نیابی بوسه گر چه اوستادی
برای رفع بویش این دو لب را
همیمالم به خاكت من ز شادی
كجا بردارم این لب از تو ای خاك
ولی فتنه تویی گل را تو زادی
تو آن خاكی كه از حق لطف دزدی
تو دزدی و مریدی و مرادی
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- امروز روز شادی و امسال سال گل
- چه آفتاب جمالی كه از مجره گشادی
- دل من دل من دل من بر تو
- بیا بوسه به چند است از آن لعل مثمن
- روز طرب است و سال شادی
نظرات نوشته شده