غزلستان :: مولوی :: دیوان شمس - غزلیات

افزودن به مورد علاقه ها

مشاهده برنامه در فروشگاه اپل

اشعار مرتبط

• ساقی و سردهی ز لب یارم آرزوست
• ای چنگ پرده‌های سپاهانم آرزوست
• برخیز و صبوح را برانگیز
• امروز چرخ را ز مه ما تحیریست
• ای مرده‌ای كه در تو ز جان هیچ بوی نیست

نظرات نوشته شده

• صالح زاده در تاریخ ۱۲ اردی بهشت ۱۴۰۰ نوشته
• زیبا ترین شعر در معنای وجود ادمی است
• گدای گدای خدا در تاریخ ۱۴ دی ۱۴۰۱ نوشته
• با سلام به حضرت حق و دوستش محمد و دوست دوستش علی و اولادش و سلام بر پیر خرابات که همواره بدنبال شمس میگشت ولی من هرگز نفهمیدم و نخواهم فهمید که او بدنبال شمسی که در تبریز میتابد میگشت یا شمسی که در آسمان بر زمین و ماه میتابید یا شمسی که از آسمان بر تن خاکی من و او میتابید یا شاید شمس دیگری که در بالحواحج دوردانه ی علی و ام البنین که مولای حق گو حاجت دل بینوای خویش را از او طلب میکرد .
  ای خدای الله و اکبر،اکبر بودن فقط لایق توهست و بس که اگر تکبر و غرور را به من خدای آن روز نیاورده و نیاورد هدیه بدهی دلم را باز میکنم و آن قدر آن آب شور را از آن سرچشمه های ردشنی بر من هدیه داده ای بر سرزمین صورت میبارانام که تا شوری آن آب مرا نابود کند که تو بود یابم آن روز به تو که از حق و ناحق را تو آفریدی گلایه میکنم که چرا مرا خار و کوچک و سرگردان این بیابان بی آب و علف کرده ای مگر نه آنکه من روزی ملک بوده ام فرودس برین جایم بود مگر نه اینکه تو با دمیدن آه خود مرا آه آلود کرده ای و بر خاک هدیه داده ای تا تو را سپاسگو باشم پرورگارا مرا که بنده خار و کوچکت هستم ببخش من هر آنچه میدانم و نمیدانم از آن توست پروردگارا آگر تو آنِ خود را به من فقیر و درمانده نداده بودی به آن آبی که توسط پدر پدر پدر پدر تااااا پدر گذشته ای که بر یاد ندارم بر تخم درون خاک مادرمادر مادر مادر تاااااا مادری که من نمیدانم،نمیپاشیدی که من ضمیر اول شخص مفرد را بر زبان آورم خدایا من نه منم که من منم و ........

نظر بدهید

نظر:

ارسال کننده:

ارسال

---