غزل شماره ۱۳۹۷
زین دو هزاران من و ما ای عجبا من چه منم
گوش بنه عربده را دست منه بر دهنم
چونك من از دست شدم در ره من شیشه منه
ور بنهی پا بنهم هر چه بیابم شكنم
زانك دلم هر نفسی دنگ خیال تو بود
گر طربی در طربم گر حزنی در حزنم
تلخ كنی تلخ شوم لطف كنی لطف شوم
با تو خوش است ای صنم لب شكر خوش ذقنم
اصل تویی من چه كسم آینه‌ای در كف تو
هر چه نمایی بشوم آینه ممتحنم
تو به صفت سرو چمن من به صفت سایه تو
چونك شدم سایه گل پهلوی گل خیمه زنم
بی‌تو اگر گل شكنم خار شود در كف من
ور همه خارم ز تو من جمله گل و یاسمنم
دم به دم از خون جگر ساغر خونابه كشم
هر نفسی كوزه خود بر در ساقی شكنم
دست برم هر نفسی سوی گریبان بتی
تا بخراشد رخ من تا بدرد پیرهنم
لطف صلاح دل و دین تافت میان دل من
شمع دل است او به جهان من كیم او را لگنم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- آن دلبر من آمد بر من
- بویی همی‌آید مرا مانا كه باشد یار من
- تا تو حریف من شدی ای مه دلستان من
- گفتم دوش عشق را ای تو قرین و یار من
- من طربم طرب منم زهره زند نوای من
نظرات نوشته شده
- حج محمود خوروش در تاریخ ۲۳ فروردین ۱۴۰۰ نوشته
- شیدا سه شیته ته ته شیدا سه چیته ته
- ناشناس در تاریخ ۹ اسفند ۱۴۰۰ نوشته
- فوق العاده
- محمد عارف جدید در تاریخ ۲۵ شهریور ۱۴۰۱ نوشته
- سلام خداقوت
- ناشناس در تاریخ ۲۵ شهریور ۱۴۰۱ نوشته
- افزودن به مورد علاقه ها زین دو هزاران من و ما ای عجبا من چه منم گوش بنه عربده را دست منه بر دهنم چونك من از دست شدم در ره من شیشه منه ور بنهی پا بنهم هر چه بیابم شكنم زانك دلم هر نفسی دنگ خیال تو بود گر طربی در طربم گر حزنی در حزنم تلخ كنی تلخ شوم لطف كنی لطف شوم با تو خوش است ای صنم لب شكر خوش ذقنم اصل تویی من چه كسم آینه‌ای در كف تو هر چه نمایی بشوم آینه ممتحنم تو به صفت سرو چمن من به صفت سایه تو چونك شدم سایه گل پهلوی گل خیمه زنم بی‌تو اگر گل شكنم خار شود در كف من ور همه خارم ز تو من جمله گل و یاسمنم دم به دم از خون جگر ساغر خونابه كشم هر نفسی كوزه خود بر در ساقی شكنم دست برم هر نفسی سوی گریبان بتی تا بخراشد رخ من تا بدرد پیرهنم لطف صلاح دل و دین تافت میان دل من شمع دل است او به جهان من كیم او را لگنم
- ناشناس در تاریخ ۱۹ بهمن ۱۴۰۱ نوشته
- مَن اگر با مَن نباشم می شَوَم تنها ترین کیست با مَن گر شَوَم مَن باشد از مَن ماترین مَن نمی‌دانم کی‌ام مَن ، لیک یک مَن در مَن است آن که تکلیف مَنَش با مَن مَنِ مَن، روشن است مَن اگر از مَن بپرسم ای مَن ای همزاد مَن ! ای مَن غمگین مَن در لحظه های شاد مَن ! هرچه از مَن یا مَنِ مَن ، در مَنِ مَن دیده ای مثل مَن وقتی که با مَن می شوی خندیده ای هیچ کس با مَن ، چنان مَن مردم آزاری نکرد این مَنِ مَن هم نشست و مثل مَن کاری نکرد ای مَنِ با مَن ، که بی مَن ، مَن تر از مَن می شوی هرچه هم مَن مَن کنی ، حاشا شوی چون مَن قوی مَن مَنِ مَن ، مَن مَنِ بی رنگ و بی تأثیر نیست هیچ کس با مَن مَنِ مَن ، مثل مَن درگیر نیست کیست این مَن ؟ این مَنِ با مَن زمَن بیگانه تر این مَنِ مَن مَن کنِ از مَن کمی دیوانه تر ؟ زیر باران مَن از مَن پر شدن دشوار نیست ورنه مَن مَن کردن مَن ، از مَنِ مَن عار نیست راستی ! این قدر مَن را از کجا آورده ام ، بعد هر مَن بار دیگر مَن ، چرا آورده ام ؟ در دهان مَن نمی دانم چه شد افتاد مَن مثنوی گفتم که آوردم در آن هفتاد "مَن"