غزل شماره ۱۸۹۲
هر شب كه بود قاعده سفره نهادن
ما را ز خیال تو بود روزه گشادن
ای لطف تو را قاعده بر روزه گشایان
مانند مسیحا ز فلك مایده دادن
چون قوت دل از مطبخ سودای تو باشد
باید به میان رفتن و در لوت فتادن
ما را هم از آن آتش دل آب حیات است
بر آتش دل شاد بسوزیم چو لادن
كار حیوان است نه كار دل و جان است
در خاك بپوسیدن و از خاك بزادن
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- بربند دهان از نان كمد شكر روزه
- مبارك باد آمد ماه روزه
- سوی اطفال بیامد به كرم مادر روزه
- مهم را لطف در لطفست از آنم بی‌قرار ای دل
- حرام است ای مسلمانان از این خانه برون رفتن
نظرات نوشته شده