رباعی شماره ۱۲۳۲
دوش آمده بود از سر لطفی یارم
شب را گفتم فاش مکن اسرارم
شب گفت پس و پیش نگه کن آخر
خورشید تو داری ز کجا صبح آرم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- مائیم و هوای یار مه رو شب و روز
- ما را بدم پیر نگه نتوان داشت
- با شب گفتم گر بمهت ایمانست
- هوش عاشق کجا بود سوی نسیم
- دل دوش در این عشق حریف ما بود
نظرات نوشته شده