غزل شماره ۹۳
چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت
حقوق خدمت ما عرضه کرد بر کرمت
به نوک خامه رقم کرده ای سلام مرا
که کارخانه دوران مباد بی رقمت
نگویم از من بی دل به سهو کردی یاد
که در حساب خرد نیست سهو بر قلمت
مرا ذلیل مگردان به شکر این نعمت
که داشت دولت سرمد عزیز و محترمت
بیا که با سر زلفت قرار خواهم کرد
که گر سرم برود برندارم از قدمت
ز حال ما دلت آگه شود مگر وقتی
که لاله بردمد از خاک کشتگان غمت
روان تشنه ما را به جرعه ای دریاب
چو می دهند زلال خضر ز جام جمت
همیشه وقت تو ای عیسی صبا خوش باد
که جان حافظ دلخسته زنده شد به دمت
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- دل از من برد و روی از من نهان کرد
- شراب و عیش نهان چیست کار بی بنیاد
- ساقی به نور باده برافروز جام ما
- چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد
- از سر کوی تو هر کو به ملالت برود
نظرات نوشته شده
- توران گرگی زاده در تاریخ ۲۲ آذر ۱۴۰۱ نوشته
- عااالی ،،درود خدا بر حافظ شیراز،،،دراین شعررسیدن به کامیابی وخوشبختی وپادشاهی الهی منظور نظرمی باشد به این معنی که خداوند کسی را مشمول عنایت خود گرداند وبه جایگاه رفیع برسد،،ضمن شکرگزاری وسپاس به درگاه پروردگار به نظر لطف به خلایق خداوند داشته باشد واطرافیان ومستحقان را مورد مهرومحبت قراردهد واز انها دستگیری کند.