چه آفتاب جمالی كه از مجره گشادی
درون روزن عالم چو روز بخت فتادی
هزار سوسن نادر ز روی گل بشكفتی
هزار رسم دل افزا بدان چمن بنهادی
هزار اطلس كحلی بنفشه وار دریدی
كه پر و بال مریدی و جان جان مرادی
در آن زمان كه به خوبی كلاه عقل ربایی
نه عقل پره كاهست و تو به لطف چو بادی
چه عقل دارد آن گل كه پیش باد ستیزد
نه از نسیم ویستش جمال و نیك نهادی
میی كه كف تو بخشد دو صد خمار به ارزد
چگونه گیج نگردد سر وجود ز شادی