غزلستان :: هلالی جغتائی

• شماره ١: مه من، بجلوه گاهى که ترا شنودم آنجا
• شماره ٢: سعى کردم که شود يار ز اغيار جدا
• شماره ٣: اى نور خدا در نظر از روى تو ما را
• شماره ٤: بچشم لطف اگر بينى گرفتاران رسوا را
• شماره ٥: ز روى مهر اگر روزى ببينى يک دو شيدا را
• شماره ٦: از آن تنهايى ملک غريبى شد هوس ما را
• شماره ٧: گه گهم خوانى و گويى که: چه حالست ترا؟
• شماره ٨: ترک يارى کردى و من هم چنان يارم ترا
• شماره ٩: من کيستم تا هر زمان پيش نظر بينم ترا؟
• شماره ١٠: جان خوشست، اما نميخواهم که: جان گويم ترا
• شماره ١١: يار ما هرگز نيازارد دل اغيار را
• شماره ١٢: من کيم بوسه زنم ساعد زيبايش را؟
• شماره ١٣: آرزومند توام، بنماى روى خويش را
• شماره ١٤: يار، چون در جام مى بيند، رخ گل فام را
• شماره ١٥: يک دو روزى مى گذارد يار من تنها مرا
• شماره ١٦: بى تو، چندان که محنتست مرا
• شماره ١٧: شوق درون بسوى درى مى کشد مرا
• شماره ١٨: گفتگوى عقل در خاطر فرو نايد مرا
• شماره ١٩: اى شهسوار حسن، سر افراز کن مرا
• شماره ٢٠: زان پيشتر که عقل شود رهنمون مرا
• شماره ٢١: هست آرزوى کشتن آن تند خو مرا
• شماره ٢٢: ز سوز سينه، هر دم، چند پوشم داغ هجران را؟
• شماره ٢٣: نهادى بر دلم داغ فراق و سوختى جان را
• شماره ٢٤: بروز غم، سگش خواهم، که پرسد خاکساران را
• شماره ٢٥: بچه نسبت کنم آن سرو قد دلجو را؟
• شماره ٢٦: گه نمک ريزد بخم، گه بشکند پيمانه را
• شماره ٢٧: اى شوخ، مکش عاشق خونين جگرى را
• شماره ٢٨: ديديديم ز ياران وفادار بسى را
• شماره ٢٩: بحمدالله که صحت داد ايزد پادشاهى را
• شماره ٣٠: بنام ايزد، ميان مردمان آن تندخو با ما
• شماره ٣١: چند ناديده کني؟ آه! چه ديدى از ما؟
• شماره ٣٢: نمى توان بجفا قطع دوستدارى ما
• شماره ٣٣: من و بيدارى شبها و شب تا روز ياربها
• شماره ٣٤: من همچو گلزار ارم، گل گل ترا رخسارها
• شماره ٣٥: ز آب چشم من گل شد، براه عشق، منزلها
• شماره ٣٦: دلا، ذوقى ندارد دولت دنيا و شاديها
• شماره ٣٧: گل رويت عرق کرد از مى ناب
• شماره ٣٨: شب هجرست و مرگ خويش خواهم از خدا امشب
• شماره ٣٩: سر نمى تابم ز شمشير حبيب
• شماره ٤٠: گر دعاى دردمندان مستجابست، اى حبيب
• شماره ٤١: من بکويت عاشق زار و دل غمگين غريب
• شماره ٤٢: اى شده خوى تو با من بتر از خوى رقيب
• شماره ٤٣: اى سر زلف تو کمند حيات
• شماره ٤٤: چيست پيراهن آن دلبر شيرين حرکات؟
• شماره ٤٥: وه! چه عمرست که در هجر تو بردم عاقبت؟
• شماره ٤٦: در آفتاب رخش آب باده تاب انداخت
• شماره ٤٧: ما عاشقيم و بى سر و سامان و مى پرست
• شماره ٤٨: اى که از يار نشان مى طلبي، يار کجاست؟
• شماره ٤٩: اى که مى پرسى ز من کان ماه را منزل کجاست؟
• شماره ٥٠: روز نوروزست، سرو گل عذار من کجاست؟
• شماره ٥١: اى باد صبح، منزل جانان من کجاست؟
• شماره ٥٢: ز باغ عمر عجب سرو قامتى برخاست
• شماره ٥٣: هر آتشين گلي، که بر اطراف خاک ماست
• شماره ٥٤: عکس آن لبهاى ميگون در شراب افتاده است
• شماره ٥٥: مه ز جور فلک دوتا شده است؟
• شماره ٥٦: رفتست عزيز من و مکتوب نوشتست
• شماره ٥٧: دارم شبي، که دوزخ از آن شب علامتست
• شماره ٥٨: ماه من، عيدست و شهرى را نظر بر روى تست
• شماره ٥٩: دلم بسينه سوزان مشوش افتادست
• شماره ٦٠: عشقبازى چه بلا فکر خطايى بودست!
• شماره ٦١: راه وفا پيش گير، کان ز جفا خوشترست
• شماره ٦٢: دلهاى مردمان بنشاط جهان خوشست
• شماره ٦٣: مرا ز عشق تو صد گونه محنت و المست
• شماره ٦٤: جان من، الله الله! اين چه تنست؟
• شماره ٦٥: اين همه لاله، که سر بر زده از خاک منست
• شماره ٦٦: اين چنين بيرحم و سنگين دل، که جانان منست
• شماره ٦٧: بهر که قصه دل گفته ام دلش خونست
• شماره ٦٨: نخل بالاى تو سر تا بقدم شيرينست
• شماره ٦٩: برخيز، تا نهيم سر خود بپاى دوست
• شماره ٧٠: گفتي: بگو که: در چه خيالى و حال چيست؟
• شماره ٧١: شيشه مى دور ازان لبهاى ميگون مى گريست
• شماره ٧٢: اين تازه گل، که مى رسد، از بوستان کيست؟
• شماره ٧٣: من با تو يکدلم، سخن و قول من يکيست
• شماره ٧٤: بى تو هر روز مرا ماهى و هر شب ساليست
• شماره ٧٥: در دل بيخبران جز غم عالم غم نيست
• شماره ٧٦: کدام جلوه، که در سر و سرفراز تو نيست؟
• شماره ٧٧: دگرم بسته آن زلف سيه نتوان داشت
• شماره ٧٨: در مجلس اگر او نظرى با دگرى داشت
• شماره ٧٩: دل چه باشد کز براى يار ازان نتوان گذشت
• شماره ٨٠: روز من شب شد و آن ماه براهى نگذشت
• شماره ٨١: يا تمناى وصال تو مرا خواهد کشت
• شماره ٨٢: آمد آن سنگين دل و صد رخنه در جان کرد و رفت
• شماره ٨٣: دل باميد کرم دادم و ديدم ستمت
• شماره ٨٤: در کوى تو آمد بسرم سنگ ملامت
• شماره ٨٥: نا ديده ميکني، چو فتد ديده بر منت
• شماره ٨٦: اگر از آمدنم رنجه نگردد خويت
• شماره ٨٧: چه غم گر در سرم شوريست از سوداى گيسويت؟
• شماره ٨٨: خدا را، تند سوى من مبين، چون بنگرم سويت
• شماره ٨٩: مرا بباده، نه باغ و بهار شد باعث
• شماره ٩٠: مشتاق درد را بمداوا چه احتياج؟
• شماره ٩١: بدين هوس که: دمى سر نهم بپاى قدح
• شماره ٩٢: اى چشم تو شوخ تر ز هر شوخ
• شماره ٩٣: خوشا کسى که درين عالم خراب آباد
• شماره ٩٤: دوش با صد عيش بودي، هر شبت چون دوش باد
• شماره ٩٥: بيا، بيا، که دل و جان من فداى تو باد
• شماره ٩٦: کارم از دست شد و دل ز غمت زار افتاد
• شماره ٩٧: سايه اى کز قد و بالاى تو بر ما افتد
• شماره ٩٨: گر ز رخسار تو يک لمعه بدريا افتد
• شماره ٩٩: ترا گهى که نظر بر من خراب افتد
• شماره ١٠٠: چو از داغ فراقت شعله حسرت بجان افتد
• شماره ١٠١: آب حيات حسنت گل برگ تر ندارد
• شماره ١٠٢: روز عمرم چند، يارب! چون شب غم بگذرد؟
• شماره ١٠٣: ماه شهر آشوب من، هر گه براهى بگذرد
• شماره ١٠٤: شمع، دوش از ناله من گريه بسيار کرد
• شماره ١٠٥: مسکين طبيب، چاره دردم خيال کرد
• شماره ١٠٦: نمى توان بتو شرح بلاى هجران کرد
• شماره ١٠٧: من عاشق و ديوانه و مستم، چه توان کرد؟
• شماره ١٠٨: بناز مى رود و سوى کس نمى نگرد
• شماره ١٠٩: باغ عيش من بجاى گل همه خار آورد
• شماره ١١٠: تا کى آن شوخ نظر بر دگرى اندازد؟
• شماره ١١١: يار، هر چند که رعنا و سهى قد باشد
• شماره ١١٢: مى خواهم و کنجى که بجز يار نباشد
• شماره ١١٣: شب هجران رسيد و محنت بسيار پيدا شد
• شماره ١١٤: افروخت رنگت از مى و دلها کباب شد
• شماره ١١٥: تا از فروغ روى تو گل کامياب شد
• شماره ١١٦: بر سر بالين طبيب از ناله من زار شد
• شماره ١١٧: گر برون مى آيد، آن بيرحم، زارم مى کشد
• شماره ١١٨: زان دل بجانب سگ کوى تو مى کشد
• شماره ١١٩: باز عشق آمد و کار دل ازو مشکل شد
• شماره ١٢٠: اگر سوداى عشق اينست، من ديوانه خواهم شد
• شماره ١٢١: از حال و دل و ديده مپرسيد که چون شد؟
• شماره ١٢٢: تا سلسله زلف تو زنجير جنون شد
• شماره ١٢٣: گل شکفت و شوق آن گل چهره از سر تازه شد
• شماره ١٢٤: غم بتان مخور، اى دل، که زار خواهى شد
• شماره ١٢٥: نيست عرق، که در رهت از حرکات مى چکد
• شماره ١٢٦: آه و صد آه! که آن مه ز سفر دير آمد
• شماره ١٢٧: روز هجران تو، يارب! ز کجا پيش آمد؟
• شماره ١٢٨: دلم، پيش لبت، با جان شيرين در فغان آمد
• شماره ١٢٩: نگسلد رشته جان من از آن سرو بلند
• شماره ١٣٠: يارب! غم ما را که بعرض تو رساند؟
• شماره ١٣١: عارضت هست بهشتي، که عيان ساخته اند
• شماره ١٣٢: جان من، بهر تو از جان بدنى ساخته اند
• شماره ١٣٣: عجب! که رسم وفا هرگز آن پرى داند
• شماره ١٣٤: جهان و هر چه درو هست پايدار نماند
• شماره ١٣٥: دلم رفت و جان حزين هم نماند
• شماره ١٣٦: پيش از روزي، که خاک قالبم گل ساختند
• شماره ١٣٧: بس که خلقى سخن عاشقى من کردند
• شماره ١٣٨: عاشقان، هر چند مشتاق جمال دلبرند
• شماره ١٣٩: رند لب تشنه چرا جام شرابى نزند؟
• شماره ١٤٠: چو ترک من هوس مجلس شراب کند
• شماره ١٤١: هرگز آن شوخ بما غير نگاهى نکند
• شماره ١٤٢: گر کسى عاشق رخسار تو باشد چه کند؟
• شماره ١٤٣: خوبرويان، چون بشوخى قصد مرغ دل کنند
• شماره ١٤٤: چو لاله سينه من کاش پاره پاره کنند!
• شماره ١٤٥: جاى آنست که شاهان ز تو شرمنده شوند
• شماره ١٤٦: دودي، که دوش بر سر کويت بلند بود
• شماره ١٤٧: شيرين دهنا، اين همه شيرين نتوان بود
• شماره ١٤٨: دى براهم ديدن و آنگاه ناديدن چه بود؟
• شماره ١٤٩: با من اول آن همه رسم وفادارى چه بود؟
• شماره ١٥٠: کاکل ز چه بگذاشته اى تا کمر خود؟
• شماره ١٥١: يار اگر مرهم داغ دل محزون نشود
• شماره ١٥٢: لعل جان بخشت، که ياد از آب حيوان ميدهد
• شماره ١٥٣: هر گه آن قصاب خنجر بر گلوى من نهد
• شماره ١٥٤: ماه من، زلف شب قدرست و رويت روز عيد
• شماره ١٥٥: جز بندگيم کارى از دست نمى آيد
• شماره ١٥٦: زان پيشتر که جانان ناگه ز در درآيد
• شماره ١٥٧: اگر نه از گل نو رسته بوى يار آيد
• شماره ١٥٨: چه حاصل گر هزاران گل دمد يا صد بهار آيد؟
• شماره ١٥٩: اگر چون تو سروى ز جايى برآيد
• شماره ١٦٠: دلا، گر عاشقي، بنشين، که جانانت برون آيد
• شماره ١٦١: غمي، کز درد عشقت، بر دل ناشاد مى آيد
• شماره ١٦٢: دم آخر، که مرا عمر بسر مى آيد
• شماره ١٦٣: مه من با رقيبان جفا انديش مى آيد
• شماره ١٦٤: مرا، چون ديگران، ياد گل و گلشن نمى آيد
• شماره ١٦٥: هر دم از چشم تو دل را نظرى مى بايد
• شماره ١٦٦: آخر از غيب درى بر رخ ما بگشايد
• شماره ١٦٧: اى کسانى که بخاک قدمش جا داريد
• شماره ١٦٨: آن کمر بستن و خنجر زدنش را نگريد
• شماره ١٦٩: دل بدرد آمد و اين درد بدرمان نرسيد
• شماره ١٧٠: بهر درد دل ما از تو دوايى نرسيد
• شماره ١٧١: گر دلم زين گونه آه دم بدم خواهد کشيد
• شماره ١٧٢: وه! که سوداى تو آخر سر بشيدايى کشيد
• شماره ١٧٣: اى بتان سنگدل، تا چند استغنا کنيد؟
• شماره ١٧٤: من نميخواهم که : در کويش مرا بسمل کنيد
• شماره ١٧٥: دوستان، امشب دواى درد محزونم کنيد
• شماره ١٧٦: مى نويسم سخن از آتش دل بر کاغذ
• شماره ١٧٧: غم نيست، گر ز داغ تو مى سوزدم جگر
• شماره ١٧٨: وه! چه شورانگيزي، اين شيرين پسر؟
• شماره ١٧٩: جان خواهم از خدا، نه يکي، بلکه صد هزار
• شماره ١٨٠: اى بخوبى از همه خوبان عالم خوب تر
• شماره ١٨١: اى قامتت ز سرو سهى سرفرازتر
• شماره ١٨٢: تا ز خط عنبرين حسن تو شد بيش تر
• شماره ١٨٣: جامه گلگون، روى آتشناک از گل پاک تر
• شماره ١٨٤: هر روز در کويش روم، پيدا کنم يار دگر
• شماره ١٨٥: وه! که بازم فلک انداخت به غوغاى دگر
• شماره ١٨٦: حاش لله! کز رخت چشم افگنم سوى دگر
• شماره ١٨٧: با رخ زرد آمدم سوى درت، اى سروناز
• شماره ١٨٨: برو، اى نرگس رعنا، تو باين چشم مناز
• شماره ١٨٩: قد تو عمر درازست و سرو گلشن ناز
• شماره ١٩٠: يار من، وه! که مرا يار نداند هرگز
• شماره ١٩١: از آن چه سود که نوروز شد جهان افروز؟
• شماره ١٩٢: برخيز طبيبا، که دل آزرده ام امروز
• شماره ١٩٣: عمر رفت و از تو ما را صد پريشانى هنوز
• شماره ١٩٤: عيد شد، هر گوشه، خلقى ماه نو دارد هوس
• شماره ١٩٥: کار من از جمله عالم همين عشقست و بس
• شماره ١٩٦: کام از آن لب مشکل و ما را غم کامست و بس
• شماره ١٩٧: يار من با دگران يار شد، افسوس افسوس!
• شماره ١٩٨: زاهد، بکنج صومعه مى نوش و مست باش
• شماره ١٩٩: دردمندم، گر مرا درمان نباشد، گو: مباش
• شماره ٢٠٠: آه! از آن شوخ، که تا سر نشود خاک درش
• شماره ٢٠١: آه! از آن ماه مسافر، که نيامد خبرش
• شماره ٢٠٢: آنکه از آب حيات آزرده مى گردد تنش
• شماره ٢٠٣: زبان او، که نديدم ز تنگى دهنش
• شماره ٢٠٤: گر گذر افتد، چو باد صبح، بر خاک منش
• شماره ٢٠٥: روزى که بر لب آيد جانم در آرزويش
• شماره ٢٠٦: کار من فرياد و افغانست، دور از يار خويش
• شماره ٢٠٧: اى شاه حسن، جور مکن بر گداى خويش
• شماره ٢٠٨: اى کجى آموخته پيوسته از ابروى خويش
• شماره ٢٠٩: مردم و خود را ز غمهاى جهان کردم خلاص
• شماره ٢١٠: واي! که جانم نشد از غم هجران خلاص
• شماره ٢١١: عاشقان را نه گل و باغ و بهارست غرض
• شماره ٢١٢: گر من ز شوق خويش نويسم بيار خط
• شماره ٢١٣: ترک يارى کردي، از وصل تو ياران را چه حظ؟
• شماره ٢١٤: ما که از سوز تو در گريه زاريم چو شمع
• شماره ٢١٥: مهوشان در نظر کج نظرانند، دريغ!
• شماره ٢١٦: خوبان، اگر چه هر طرفى مى کشند صف
• شماره ٢١٧: وه! که رفت آن شوخ و بر ما کرد بيداد از فراق
• شماره ٢١٨: نيست غم، گر شد گريبان من از غم چاک جاک
• شماره ٢١٩: اى تو سرو چمن حسن و گل باغ جمال
• شماره ٢٢٠: ظاهر نکنم پيش رقيبان الم دل
• شماره ٢٢١: نه رفيقي، که بود در پى غمخوارى دل
• شماره ٢٢٢: آمد بهار و خوشدلم از رنگ و بوى گل
• شماره ٢٢٣: اى در دلم ز آتش عشق تو صد الم
• شماره ٢٢٤: نيست حد آن که گويم: بنده روى توام
• شماره ٢٢٥: عجب شکسته دل و زار و ناتوان شده ام!
• شماره ٢٢٦: روزى که در فراق جمال تو بوده ام
• شماره ٢٢٧: ز سوز سينه کبابم، ز سيل ديده خرابم
• شماره ٢٢٨: بيار بى وفا عمرى وفا کردم ندانستم
• شماره ٢٢٩: هر شب بسر کوى تو از پاى در افتم
• شماره ٢٣٠: براهت بينم و از بيخودى بر رهگذر غلتم
• شماره ٢٣١: اگر چون خاک پامالم کني، خاک درت گردم
• شماره ٢٣٢: بصد اميد هر دم گرد آن ديوار و در گردم
• شماره ٢٣٣: عيدست، برون آي، که حيران تو گردم
• شماره ٢٣٤: ز پير ميکده عمرى در التماس شدم
• شماره ٢٣٥: کاشکي! خاک حريم حرمت مى بودم
• شماره ٢٣٦: دو روز شد که ز درد فراق بيمارم
• شماره ٢٣٧: من نه آنم که دل خويش مشوش دارم
• شماره ٢٣٨: يار آمد و من طاقت ديدار ندارم
• شماره ٢٣٩: عمر رفته است و کنون آفت جانى دارم
• شماره ٢٤٠: هر زمان بر صف خوبان بتماشا گذرم
• شماره ٢٤١: خواهم که: بزير قدمت زار بميرم
• شماره ٢٤٢: بخاک من گذرى کن، چو در وفاى تو ميرم
• شماره ٢٤٣: پس از عمري، که خود را بر سر کوى تو اندازم
• شماره ٢٤٤: مگو افسانه مجنون، چو من در انجمن باشم
• شماره ٢٤٥: اگر خوانى درونم، بنده اين خاندان باشم
• شماره ٢٤٦: چو بخت نيست که شايسته وصال تو باشم
• شماره ٢٤٧: تا عمر بود، در هوس روى تو باشم
• شماره ٢٤٨: مرا چه زهره؟ که گويم: غلام روى تو باشم
• شماره ٢٤٩: يار گفت: از ما بکن قطع نظر، گفتم: بچشم!
• شماره ٢٥٠: من که باشم که مى لعل بآن ماه کشم؟
• شماره ٢٥١: چون قامت آن سرو سهى کرد هلاکم
• شماره ٢٥٢: مشکل که رود داغت هرگز ز دل چاکم
• شماره ٢٥٣: گر بخاکم گذرد يوسف گل پيرهنم
• شماره ٢٥٤: هر شبى گويم که: فردا ترک اين سودا کنم
• شماره ٢٥٥: خود را نشان ناوک بد خوى خود کنم
• شماره ٢٥٦: با تو خواهم شرح غمهاى دل محزون کنم
• شماره ٢٥٧: دل را ز چاک سينه توانم برون کنم
• شماره ٢٥٨: آهم شنيد و رنجه شد آن ماه چون کنم؟
• شماره ٢٥٩: اى تو آرام دل و جان، از تو دورى چون کنم؟
• شماره ٢٦٠: گر جفايى رفت، از جانان جدايى چون کنم؟
• شماره ٢٦١: جان من، جان و دل خويش نثار تو کنم
• شماره ٢٦٢: بهار ميرسد، اما بهار را چه کنم؟
• شماره ٢٦٣: دلم بآرزوى جان نميرسد، چه کنم؟
• شماره ٢٦٤: دوستان، عاشقم و عاشق زارم، چه کنم؟
• شماره ٢٦٥: يار بى رحم و من از درد بجانم، چه کنم؟
• شماره ٢٦٦: دلم ز دست شد، از دست دل چه چاره کنم؟
• شماره ٢٦٧: آنکه از درد دل خود بفغانست منم
• شماره ٢٦٨: کدام صبح سعادت بود مبارک ازينم؟
• شماره ٢٦٩: چه حالست اين؟ که: هر گه در جمالت يک نظر بينم
• شماره ٢٧٠: تا کى بدرت آيم و ديدار نبينم؟
• شماره ٢٧١: از پى آن دلبر شيرين شمايل مى روم
• شماره ٢٧٢: عيد شد، بخرام، تا مدهوش و حيرانت شوم
• شماره ٢٧٣: جلوه هاى قد دلجوى ترا بنده شوم
• شماره ٢٧٤: من سگ يارم و آن نيست که بيگانه شوم
• شماره ٢٧٥: چنان از پا فگند امروزم آن رفتار و قامت هم
• شماره ٢٧٦: اى که از خوبان مراد ما تويى مقصود هم
• شماره ٢٧٧: نقد جان را در بهاى زلف جانان مى دهم
• شماره ٢٧٨: خرم آن روز کزين محنت و غم باز رهم
• شماره ٢٧٩: بحمدالله! که جان بر باد رفت و خاک شد تن هم
• شماره ٢٨٠: خراب يک نظر از چشم نيم خواب توايم
• شماره ٢٨١: هر خوبييي، که از همه خوبان شنيده ايم
• شماره ٢٨٢: روز عيدست، سر راهگذارى گيريم
• شماره ٢٨٣: زهى سعادت! اگر خاک آن حرم باشيم
• شماره ٢٨٤: خيز، تا امروز با هم ساغر صهبا کشيم
• شماره ٢٨٥: اى سگ آن سر کو، ما و تو ياران هميم
• شماره ٢٨٦: نوبهارست، بيا، تا قدحى نوش کنيم
• شماره ٢٨٧: شام عيد، آن به، که منزل بر سر راهى کنيم
• شماره ٢٨٨: اى گل، از شکل تو با ناز و خرامت گويم
• شماره ٢٨٩: يارب، غم بيرحمى جانان بکه گويم؟
• شماره ٢٩٠: ساخت گداى درگهت مرحمت الهيم
• شماره ٢٩١: اى ماه من و شاه سپاه همه خوبان
• شماره ٢٩٢: من گرفتار و تو در بند رضاى دگران
• شماره ٢٩٣: اى پريچهره من، چند نشينى بکسان؟
• شماره ٢٩٤: صبح اميد همانست و رخ يار همان
• شماره ٢٩٥: در قباى ارغوانى قد آن سروران
• شماره ٢٩٦: مشکل غميست عشق، که گفتن نمى توان
• شماره ٢٩٧: منم، چون غنچه، در خوناب زان گل برگ تر پنهان
• شماره ٢٩٨: جان بحسرت نتوان بى رخ جانان دادن
• شماره ٢٩٩: اگر براى تو مردن، چه باک از آن مردن؟
• شماره ٣٠٠: خط ريحانش رقم بر نسترن خواهد زدن
• شماره ٣٠١: اى معلم، خاطر غمديده من شاد کن
• شماره ٣٠٢: عيد قربان شد، بيا عاشق کشى بنياد کن
• شماره ٣٠٣: اى دل، بکوى او مرو، از بيخودى غوغا مکن
• شماره ٣٠٤: از رشک سوختم، برقيبان سخن مکن
• شماره ٣٠٥: برخيز و بسر وقت اسيران گذرى کن
• شماره ٣٠٦: نظاره کن در آينه خود را، حبيب من
• شماره ٣٠٧: از فراق آن پرى هر دم فزون شد درد من
• شماره ٣٠٨: گر جدا سازى بتيغ جور بند از بند من
• شماره ٣٠٩: بخاک پاى تو، اى سرو ناز پرور من
• شماره ٣١٠: پشت و پناه من بود، ديوار دلبر من
• شماره ٣١١: در کوى بتان نيست کسى زار تر از من
• شماره ٣١٢: نه رحم در دل يار و نه صبر در دل من
• شماره ٣١٣: تا بکى تند شوى بهر جفاى دل من؟
• شماره ٣١٤: اى قدت نازک نهال جويبار چشم من
• شماره ٣١٥: فداى آن سگ کو باد جان ناتوان من
• شماره ٣١٦: گفتيم: چون زنده مانى در غم هجران من؟
• شماره ٣١٧: خوش آنکه در همه روى زمين تو باشى و من!
• شماره ٣١٨: گهى لطفست و گاهى قهر کار دلرباى من
• شماره ٣١٩: بهر خون ريز دلم، ترک کمان ابروى من
• شماره ٣٢٠: شهيد عشقم و از خاک من خون داده نم بيرون
• شماره ٣٢١: مسلمانان، مرا جان خواهد آمد از الم بيرون
• شماره ٣٢٢: مردم از درد و نگفتي: دردمند ماست اين
• شماره ٣٢٣: دلا، زان لب زلال خضر مى خواهي، خيالست اين
• شماره ٣٢٤: آخر، اى آرام جان، سوى دل افگارى ببين
• شماره ٣٢٥: من و تخيل حسنت، چه يار بهتر ازين؟
• شماره ٣٢٦: روز نوروزست و ما را مجلس افروزى چنين
• شماره ٣٢٧: عاشقم کردى و گفتى با رقيب تندخو
• شماره ٣٢٨: خوش باشد اگر باشم در طرف چمن با او
• شماره ٣٢٩: ندارم قوت اظهار درد خويشتن با او
• شماره ٣٣٠: چنان بلند نشد سرو ناز پرور او
• شماره ٣٣١: آنکه رفت امروز و صد دل مى رود دنبال او
• شماره ٣٣٢: خاکم بره پيک حريم حرم او
• شماره ٣٣٣: چند گيرد جام مى کام از لب ميگون او؟
• شماره ٣٣٤: خواهم فگندن خويش را پيش قد رعناى او
• شماره ٣٣٥: روزم از بيم رقيبان نيست ره در کوى او
• شماره ٣٣٦: چند سوزى داغها بر دست؟ آه از دست تو
• شماره ٣٣٧: چند پنهان کنم افسانه هجران از تو؟
• شماره ٣٣٨: من بيدل بعمر خود نديدم يک نگاه از تو
• شماره ٣٣٩: ليلى و مجنون اگر ميبود در دوران تو
• شماره ٣٤٠: نميکشيم سر از آستان خانه تو
• شماره ٣٤١: اى بى وفا، چه چاره کنم با جفاى تو؟
• شماره ٣٤٢: بيا، تا نقد جان را برفشانم در هواى تو
• شماره ٣٤٣: مردم ازين الم: که نمردم براى تو
• شماره ٣٤٤: سازم قدم ز ديده و آيم بسوى تو
• شماره ٣٤٥: ما ز يک جانب، رقيب از يک طرف در کوى تو
• شماره ٣٤٦: سينه مجروحست و از هر جانبى صد غم درو
• شماره ٣٤٧: آمده اى بمنزلم، اى مه نازنين، فرو
• شماره ٣٤٨: باز، اى سوار شوخ، کجا مى روي؟ مرو
• شماره ٣٤٩: اين چه چشسمت؟ که بى خوابم ازو
• شماره ٣٥٠: يار وداع مى کند، تاب وداع يار کو؟
• شماره ٣٥١: بر سر راه تو بودم، که رسيدى ناگاه
• شماره ٣٥٢: هر کس که نيست کشته عشقت هلاک به
• شماره ٣٥٣: چشم او مى خورده و خود را خراب انداخته
• شماره ٣٥٤: بلبل بباغ و جغد بويرانه ساخته
• شماره ٣٥٥: ماييم جا بگوشه مى خانه ساخته
• شماره ٣٥٦: آن سايه نيست، دايم دنبال او فتاده
• شماره ٣٥٧: جان من، گاهى سخن کن ز آن لب و کامى بده
• شماره ٣٥٨: کيست آن سرو روان؟ کز ناز دامن بر زده
• شماره ٣٥٩: بر بستر هلاکم، بيمار و زار مانده
• شماره ٣٦٠: اى همچو پرى از من ديوانه رميده
• شماره ٣٦١: بخون نشست دلم، خار غم خليده خليده
• شماره ٣٦٢: دردا! که باز ما را دردى عجب رسيده
• شماره ٣٦٣: خطت، که رقم بر ورق لاله کشيده
• شماره ٣٦٤: بکجا روم ز دردت؟ چه دوا کنم؟ چه چاره؟
• شماره ٣٦٥: ترا، که جان مني، ساخت ناتوان روزه
• شماره ٣٦٦: گر نيست جام گلگون، خوش نيست دور لاله
• شماره ٣٦٧: تا چند بهر کشتن ما جور و کين همه؟
• شماره ٣٦٨: زين پيش لطف بود و کنون جور و کين همه
• شماره ٣٦٩: با تو هر ساعت مرا عرض نيازست اين همه
• شماره ٣٧٠: اى تير غمت را دل عشاق نشانه
• شماره ٣٧١: دوش پيمانه تهى آمدم از مى خانه
• شماره ٣٧٢: بى جهت با ما چرا آهنگ غوغا کرده اي؟
• شماره ٣٧٣: اى که بخون مردمان چشم سياه کرده اى
• شماره ٣٧٤: کشيده اى مى و بالاى منظر آمده اى
• شماره ٣٧٥: اى آنکه در نصيحت ما لب گشوده اى
• شماره ٣٧٦: امشب تو باز چشم و چراغ که بوده اي؟
• شماره ٣٧٧: چون گويمت که: در دل ويران من درآى
• شماره ٣٧٨: مست با رخسار آتشناک بيرون تاختى
• شماره ٣٧٩: من نگويم که: وفا يار مرا بايستى
• شماره ٣٨٠: ز من بيگانه شد، بيگاه با اغيار بايستى
• شماره ٣٨١: ماه من، روى تو خوبست و چنين بايستى
• شماره ٣٨٢: اى ز بهار تازه تر، تازه بهار کيستي؟
• شماره ٣٨٣: گفتي: بگو که: بنده فرمان کيستي؟
• شماره ٣٨٤: بر من، اى شوخ، ستمها کردى
• شماره ٣٨٥: رفتي، اى ماه، که از مهر وفا ميکردى
• شماره ٣٨٦: اى شهسوار حسن، بميدان خوش آمدى
• شماره ٣٨٧: دوشينه کجا رفتى و مهمان که بودي؟
• شماره ٣٨٨: اى مسلمانان، گرفتارم بدست کافرى
• شماره ٣٨٩: چند پرسم خبر وصل و نيابم اثري؟
• شماره ٣٩٠: من بنده کمين و تو سلطان کشورى
• شماره ٣٩١: ز دورى تا بکي، ما را چنين مهجور مى داري؟
• شماره ٣٩٢: تو در ميدان و من چون گوى در ذوق سراندازى
• شماره ٣٩٣: دلا، رفت آنکه: وصل دلستانى داشتم روزى
• شماره ٣٩٤: شب فراق ز صبحم خبر چه مى پرسي؟
• شماره ٣٩٥: ديده ام از تو بلايى که نديدست کسى
• شماره ٣٩٦: تا کى بکنج صبر جگر خون کند کسي؟
• شماره ٣٩٧: چند از بلاى هجر جگر خون کند کسي؟
• شماره ٣٩٨: بس که جانها همه شد صرف تو جانان کسى
• شماره ٣٩٩: زهى شراب لبت مايه طربناکي!
• شماره ٤٠٠: آخر، اى شوخ، دل از جور تو غمگين تا کي؟
• شماره ٤٠١: جان من در فرقت جانان برآيد کاشکي!
• شماره ٤٠٢: يار دور از صحبت اغيار بودى کاشکي!
• شماره ٤٠٣: با تو از اول نبودى آشنايى کاشکي!
• شماره ٤٠٤: اى گلستان جمالت در کمال خرمى
• شماره ٤٠٥: اگر بلطف بخوانى وگر بجور برانى
• شماره ٤٠٦: تو از من فارغ و من از تو دارم صد پريشانى
• شماره ٤٠٧: چه حاجتست که گه خشم و گه عتاب کني؟
• شماره ٤٠٨: ز روى ناز و حيا منعم از نياز کنى
• شماره ٤٠٩: چه شد که جانب اهل وفا گذر نکني؟
• شماره ٤١٠: ناگاه اگر ز ما سخننى گوش مى کنى
• شماره ٤١١: اى که در عاشق کشى هر لحظه صد خون ميکنى
• شماره ٤١٢: تير و کمان گرفته اي، سوى شکار ميروى
• شماره ٤١٣: سوى شکار، اى بت رعنا، چه ميروي؟
• شماره ٤١٤: آن کف پا بر زمين حيفست، اى سرو سهى
• شماره ٤١٥: خدا را، سوى مشتاقان نگاهى
• شماره ٤١٦: اى صد هزار چون من خاک در سرايى
• شماره ٤١٧: برهت ز رشک ميرم، چو بغير همره آيى
• شماره ٤١٨: چند رسوا شوم از عشق من شيدايي؟
• شماره ٤١٩: چون در ميان خوبان رسميست بى وفايى
• شماره ٤٢٠: سحرگاهان که چون خورشيد از منزل برون آيى
• شماره ٤٢١: عشاق را حيات بجانست و جان تويى

---