غزلیات هلالی جغتائی
- شماره ١: مه من، بجلوه گاهى که ترا شنودم آنجا
- شماره ٢: سعى کردم که شود يار ز اغيار جدا
- شماره ٣: اى نور خدا در نظر از روى تو ما را
- شماره ٤: بچشم لطف اگر بينى گرفتاران رسوا را
- شماره ٥: ز روى مهر اگر روزى ببينى يک دو شيدا را
- شماره ٦: از آن تنهايى ملک غريبى شد هوس ما را
- شماره ٧: گه گهم خوانى و گويى که: چه حالست ترا؟
- شماره ٨: ترک يارى کردى و من هم چنان يارم ترا
- شماره ٩: من کيستم تا هر زمان پيش نظر بينم ترا؟
- شماره ١٠: جان خوشست، اما نميخواهم که: جان گويم ترا
- شماره ١١: يار ما هرگز نيازارد دل اغيار را
- شماره ١٢: من کيم بوسه زنم ساعد زيبايش را؟
- شماره ١٣: آرزومند توام، بنماى روى خويش را
- شماره ١٤: يار، چون در جام مى بيند، رخ گل فام را
- شماره ١٥: يک دو روزى مى گذارد يار من تنها مرا
- شماره ١٦: بى تو، چندان که محنتست مرا
- شماره ١٧: شوق درون بسوى درى مى کشد مرا
- شماره ١٨: گفتگوى عقل در خاطر فرو نايد مرا
- شماره ١٩: اى شهسوار حسن، سر افراز کن مرا
- شماره ٢٠: زان پيشتر که عقل شود رهنمون مرا
- شماره ٢١: هست آرزوى کشتن آن تند خو مرا
- شماره ٢٢: ز سوز سينه، هر دم، چند پوشم داغ هجران را؟
- شماره ٢٣: نهادى بر دلم داغ فراق و سوختى جان را
- شماره ٢٤: بروز غم، سگش خواهم، که پرسد خاکساران را
- شماره ٢٥: بچه نسبت کنم آن سرو قد دلجو را؟
- شماره ٢٦: گه نمک ريزد بخم، گه بشکند پيمانه را
- شماره ٢٧: اى شوخ، مکش عاشق خونين جگرى را
- شماره ٢٨: ديديديم ز ياران وفادار بسى را
- شماره ٢٩: بحمدالله که صحت داد ايزد پادشاهى را
- شماره ٣٠: بنام ايزد، ميان مردمان آن تندخو با ما
- شماره ٣١: چند ناديده کني؟ آه! چه ديدى از ما؟
- شماره ٣٢: نمى توان بجفا قطع دوستدارى ما
- شماره ٣٣: من و بيدارى شبها و شب تا روز ياربها
- شماره ٣٤: من همچو گلزار ارم، گل گل ترا رخسارها
- شماره ٣٥: ز آب چشم من گل شد، براه عشق، منزلها
- شماره ٣٦: دلا، ذوقى ندارد دولت دنيا و شاديها
- شماره ٣٧: گل رويت عرق کرد از مى ناب
- شماره ٣٨: شب هجرست و مرگ خويش خواهم از خدا امشب
- شماره ٣٩: سر نمى تابم ز شمشير حبيب
- شماره ٤٠: گر دعاى دردمندان مستجابست، اى حبيب
- شماره ٤١: من بکويت عاشق زار و دل غمگين غريب
- شماره ٤٢: اى شده خوى تو با من بتر از خوى رقيب
- شماره ٤٣: اى سر زلف تو کمند حيات
- شماره ٤٤: چيست پيراهن آن دلبر شيرين حرکات؟
- شماره ٤٥: وه! چه عمرست که در هجر تو بردم عاقبت؟
- شماره ٤٦: در آفتاب رخش آب باده تاب انداخت
- شماره ٤٧: ما عاشقيم و بى سر و سامان و مى پرست
- شماره ٤٨: اى که از يار نشان مى طلبي، يار کجاست؟
- شماره ٤٩: اى که مى پرسى ز من کان ماه را منزل کجاست؟
- شماره ٥٠: روز نوروزست، سرو گل عذار من کجاست؟
- شماره ٥١: اى باد صبح، منزل جانان من کجاست؟
- شماره ٥٢: ز باغ عمر عجب سرو قامتى برخاست
- شماره ٥٣: هر آتشين گلي، که بر اطراف خاک ماست
- شماره ٥٤: عکس آن لبهاى ميگون در شراب افتاده است
- شماره ٥٥: مه ز جور فلک دوتا شده است؟
- شماره ٥٦: رفتست عزيز من و مکتوب نوشتست
- شماره ٥٧: دارم شبي، که دوزخ از آن شب علامتست
- شماره ٥٨: ماه من، عيدست و شهرى را نظر بر روى تست
- شماره ٥٩: دلم بسينه سوزان مشوش افتادست
- شماره ٦٠: عشقبازى چه بلا فکر خطايى بودست!
- شماره ٦١: راه وفا پيش گير، کان ز جفا خوشترست
- شماره ٦٢: دلهاى مردمان بنشاط جهان خوشست
- شماره ٦٣: مرا ز عشق تو صد گونه محنت و المست
- شماره ٦٤: جان من، الله الله! اين چه تنست؟
- شماره ٦٥: اين همه لاله، که سر بر زده از خاک منست
- شماره ٦٦: اين چنين بيرحم و سنگين دل، که جانان منست
- شماره ٦٧: بهر که قصه دل گفته ام دلش خونست
- شماره ٦٨: نخل بالاى تو سر تا بقدم شيرينست
- شماره ٦٩: برخيز، تا نهيم سر خود بپاى دوست
- شماره ٧٠: گفتي: بگو که: در چه خيالى و حال چيست؟
- شماره ٧١: شيشه مى دور ازان لبهاى ميگون مى گريست
- شماره ٧٢: اين تازه گل، که مى رسد، از بوستان کيست؟
- شماره ٧٣: من با تو يکدلم، سخن و قول من يکيست
- شماره ٧٤: بى تو هر روز مرا ماهى و هر شب ساليست
- شماره ٧٥: در دل بيخبران جز غم عالم غم نيست
- شماره ٧٦: کدام جلوه، که در سر و سرفراز تو نيست؟
- شماره ٧٧: دگرم بسته آن زلف سيه نتوان داشت
- شماره ٧٨: در مجلس اگر او نظرى با دگرى داشت
- شماره ٧٩: دل چه باشد کز براى يار ازان نتوان گذشت
- شماره ٨٠: روز من شب شد و آن ماه براهى نگذشت
- شماره ٨١: يا تمناى وصال تو مرا خواهد کشت
- شماره ٨٢: آمد آن سنگين دل و صد رخنه در جان کرد و رفت
- شماره ٨٣: دل باميد کرم دادم و ديدم ستمت
- شماره ٨٤: در کوى تو آمد بسرم سنگ ملامت
- شماره ٨٥: نا ديده ميکني، چو فتد ديده بر منت
- شماره ٨٦: اگر از آمدنم رنجه نگردد خويت
- شماره ٨٧: چه غم گر در سرم شوريست از سوداى گيسويت؟
- شماره ٨٨: خدا را، تند سوى من مبين، چون بنگرم سويت
- شماره ٨٩: مرا بباده، نه باغ و بهار شد باعث
- شماره ٩٠: مشتاق درد را بمداوا چه احتياج؟
- شماره ٩١: بدين هوس که: دمى سر نهم بپاى قدح
- شماره ٩٢: اى چشم تو شوخ تر ز هر شوخ
- شماره ٩٣: خوشا کسى که درين عالم خراب آباد
- شماره ٩٤: دوش با صد عيش بودي، هر شبت چون دوش باد
- شماره ٩٥: بيا، بيا، که دل و جان من فداى تو باد
- شماره ٩٦: کارم از دست شد و دل ز غمت زار افتاد
- شماره ٩٧: سايه اى کز قد و بالاى تو بر ما افتد
- شماره ٩٨: گر ز رخسار تو يک لمعه بدريا افتد
- شماره ٩٩: ترا گهى که نظر بر من خراب افتد
- شماره ١٠٠: چو از داغ فراقت شعله حسرت بجان افتد
- شماره ١٠١: آب حيات حسنت گل برگ تر ندارد
- شماره ١٠٢: روز عمرم چند، يارب! چون شب غم بگذرد؟
- شماره ١٠٣: ماه شهر آشوب من، هر گه براهى بگذرد
- شماره ١٠٤: شمع، دوش از ناله من گريه بسيار کرد
- شماره ١٠٥: مسکين طبيب، چاره دردم خيال کرد
- شماره ١٠٦: نمى توان بتو شرح بلاى هجران کرد
- شماره ١٠٧: من عاشق و ديوانه و مستم، چه توان کرد؟
- شماره ١٠٨: بناز مى رود و سوى کس نمى نگرد
- شماره ١٠٩: باغ عيش من بجاى گل همه خار آورد
- شماره ١١٠: تا کى آن شوخ نظر بر دگرى اندازد؟
- شماره ١١١: يار، هر چند که رعنا و سهى قد باشد
- شماره ١١٢: مى خواهم و کنجى که بجز يار نباشد
- شماره ١١٣: شب هجران رسيد و محنت بسيار پيدا شد
- شماره ١١٤: افروخت رنگت از مى و دلها کباب شد
- شماره ١١٥: تا از فروغ روى تو گل کامياب شد
- شماره ١١٦: بر سر بالين طبيب از ناله من زار شد
- شماره ١١٧: گر برون مى آيد، آن بيرحم، زارم مى کشد
- شماره ١١٨: زان دل بجانب سگ کوى تو مى کشد
- شماره ١١٩: باز عشق آمد و کار دل ازو مشکل شد
- شماره ١٢٠: اگر سوداى عشق اينست، من ديوانه خواهم شد
- شماره ١٢١: از حال و دل و ديده مپرسيد که چون شد؟
- شماره ١٢٢: تا سلسله زلف تو زنجير جنون شد
- شماره ١٢٣: گل شکفت و شوق آن گل چهره از سر تازه شد
- شماره ١٢٤: غم بتان مخور، اى دل، که زار خواهى شد
- شماره ١٢٥: نيست عرق، که در رهت از حرکات مى چکد
- شماره ١٢٦: آه و صد آه! که آن مه ز سفر دير آمد
- شماره ١٢٧: روز هجران تو، يارب! ز کجا پيش آمد؟
- شماره ١٢٨: دلم، پيش لبت، با جان شيرين در فغان آمد
- شماره ١٢٩: نگسلد رشته جان من از آن سرو بلند
- شماره ١٣٠: يارب! غم ما را که بعرض تو رساند؟
- شماره ١٣١: عارضت هست بهشتي، که عيان ساخته اند
- شماره ١٣٢: جان من، بهر تو از جان بدنى ساخته اند
- شماره ١٣٣: عجب! که رسم وفا هرگز آن پرى داند
- شماره ١٣٤: جهان و هر چه درو هست پايدار نماند
- شماره ١٣٥: دلم رفت و جان حزين هم نماند
- شماره ١٣٦: پيش از روزي، که خاک قالبم گل ساختند
- شماره ١٣٧: بس که خلقى سخن عاشقى من کردند
- شماره ١٣٨: عاشقان، هر چند مشتاق جمال دلبرند
- شماره ١٣٩: رند لب تشنه چرا جام شرابى نزند؟
- شماره ١٤٠: چو ترک من هوس مجلس شراب کند
- شماره ١٤١: هرگز آن شوخ بما غير نگاهى نکند
- شماره ١٤٢: گر کسى عاشق رخسار تو باشد چه کند؟
- شماره ١٤٣: خوبرويان، چون بشوخى قصد مرغ دل کنند
- شماره ١٤٤: چو لاله سينه من کاش پاره پاره کنند!
- شماره ١٤٥: جاى آنست که شاهان ز تو شرمنده شوند
- شماره ١٤٦: دودي، که دوش بر سر کويت بلند بود
- شماره ١٤٧: شيرين دهنا، اين همه شيرين نتوان بود
- شماره ١٤٨: دى براهم ديدن و آنگاه ناديدن چه بود؟
- شماره ١٤٩: با من اول آن همه رسم وفادارى چه بود؟
- شماره ١٥٠: کاکل ز چه بگذاشته اى تا کمر خود؟
- شماره ١٥١: يار اگر مرهم داغ دل محزون نشود
- شماره ١٥٢: لعل جان بخشت، که ياد از آب حيوان ميدهد
- شماره ١٥٣: هر گه آن قصاب خنجر بر گلوى من نهد
- شماره ١٥٤: ماه من، زلف شب قدرست و رويت روز عيد
- شماره ١٥٥: جز بندگيم کارى از دست نمى آيد
- شماره ١٥٦: زان پيشتر که جانان ناگه ز در درآيد
- شماره ١٥٧: اگر نه از گل نو رسته بوى يار آيد
- شماره ١٥٨: چه حاصل گر هزاران گل دمد يا صد بهار آيد؟
- شماره ١٥٩: اگر چون تو سروى ز جايى برآيد
- شماره ١٦٠: دلا، گر عاشقي، بنشين، که جانانت برون آيد
- شماره ١٦١: غمي، کز درد عشقت، بر دل ناشاد مى آيد
- شماره ١٦٢: دم آخر، که مرا عمر بسر مى آيد
- شماره ١٦٣: مه من با رقيبان جفا انديش مى آيد
- شماره ١٦٤: مرا، چون ديگران، ياد گل و گلشن نمى آيد
- شماره ١٦٥: هر دم از چشم تو دل را نظرى مى بايد
- شماره ١٦٦: آخر از غيب درى بر رخ ما بگشايد
- شماره ١٦٧: اى کسانى که بخاک قدمش جا داريد
- شماره ١٦٨: آن کمر بستن و خنجر زدنش را نگريد
- شماره ١٦٩: دل بدرد آمد و اين درد بدرمان نرسيد
- شماره ١٧٠: بهر درد دل ما از تو دوايى نرسيد
- شماره ١٧١: گر دلم زين گونه آه دم بدم خواهد کشيد
- شماره ١٧٢: وه! که سوداى تو آخر سر بشيدايى کشيد
- شماره ١٧٣: اى بتان سنگدل، تا چند استغنا کنيد؟
- شماره ١٧٤: من نميخواهم که : در کويش مرا بسمل کنيد
- شماره ١٧٥: دوستان، امشب دواى درد محزونم کنيد
- شماره ١٧٦: مى نويسم سخن از آتش دل بر کاغذ
- شماره ١٧٧: غم نيست، گر ز داغ تو مى سوزدم جگر
- شماره ١٧٨: وه! چه شورانگيزي، اين شيرين پسر؟
- شماره ١٧٩: جان خواهم از خدا، نه يکي، بلکه صد هزار
- شماره ١٨٠: اى بخوبى از همه خوبان عالم خوب تر
- شماره ١٨١: اى قامتت ز سرو سهى سرفرازتر
- شماره ١٨٢: تا ز خط عنبرين حسن تو شد بيش تر
- شماره ١٨٣: جامه گلگون، روى آتشناک از گل پاک تر
- شماره ١٨٤: هر روز در کويش روم، پيدا کنم يار دگر
- شماره ١٨٥: وه! که بازم فلک انداخت به غوغاى دگر
- شماره ١٨٦: حاش لله! کز رخت چشم افگنم سوى دگر
- شماره ١٨٧: با رخ زرد آمدم سوى درت، اى سروناز
- شماره ١٨٨: برو، اى نرگس رعنا، تو باين چشم مناز
- شماره ١٨٩: قد تو عمر درازست و سرو گلشن ناز
- شماره ١٩٠: يار من، وه! که مرا يار نداند هرگز
- شماره ١٩١: از آن چه سود که نوروز شد جهان افروز؟
- شماره ١٩٢: برخيز طبيبا، که دل آزرده ام امروز
- شماره ١٩٣: عمر رفت و از تو ما را صد پريشانى هنوز
- شماره ١٩٤: عيد شد، هر گوشه، خلقى ماه نو دارد هوس
- شماره ١٩٥: کار من از جمله عالم همين عشقست و بس
- شماره ١٩٦: کام از آن لب مشکل و ما را غم کامست و بس
- شماره ١٩٧: يار من با دگران يار شد، افسوس افسوس!
- شماره ١٩٨: زاهد، بکنج صومعه مى نوش و مست باش
- شماره ١٩٩: دردمندم، گر مرا درمان نباشد، گو: مباش
- شماره ٢٠٠: آه! از آن شوخ، که تا سر نشود خاک درش
- شماره ٢٠١: آه! از آن ماه مسافر، که نيامد خبرش
- شماره ٢٠٢: آنکه از آب حيات آزرده مى گردد تنش
- شماره ٢٠٣: زبان او، که نديدم ز تنگى دهنش
- شماره ٢٠٤: گر گذر افتد، چو باد صبح، بر خاک منش
- شماره ٢٠٥: روزى که بر لب آيد جانم در آرزويش
- شماره ٢٠٦: کار من فرياد و افغانست، دور از يار خويش
- شماره ٢٠٧: اى شاه حسن، جور مکن بر گداى خويش
- شماره ٢٠٨: اى کجى آموخته پيوسته از ابروى خويش
- شماره ٢٠٩: مردم و خود را ز غمهاى جهان کردم خلاص
- شماره ٢١٠: واي! که جانم نشد از غم هجران خلاص
- شماره ٢١١: عاشقان را نه گل و باغ و بهارست غرض
- شماره ٢١٢: گر من ز شوق خويش نويسم بيار خط
- شماره ٢١٣: ترک يارى کردي، از وصل تو ياران را چه حظ؟
- شماره ٢١٤: ما که از سوز تو در گريه زاريم چو شمع
- شماره ٢١٥: مهوشان در نظر کج نظرانند، دريغ!
- شماره ٢١٦: خوبان، اگر چه هر طرفى مى کشند صف
- شماره ٢١٧: وه! که رفت آن شوخ و بر ما کرد بيداد از فراق
- شماره ٢١٨: نيست غم، گر شد گريبان من از غم چاک جاک
- شماره ٢١٩: اى تو سرو چمن حسن و گل باغ جمال
- شماره ٢٢٠: ظاهر نکنم پيش رقيبان الم دل
- شماره ٢٢١: نه رفيقي، که بود در پى غمخوارى دل
- شماره ٢٢٢: آمد بهار و خوشدلم از رنگ و بوى گل
- شماره ٢٢٣: اى در دلم ز آتش عشق تو صد الم
- شماره ٢٢٤: نيست حد آن که گويم: بنده روى توام
- شماره ٢٢٥: عجب شکسته دل و زار و ناتوان شده ام!
- شماره ٢٢٦: روزى که در فراق جمال تو بوده ام
- شماره ٢٢٧: ز سوز سينه کبابم، ز سيل ديده خرابم
- شماره ٢٢٨: بيار بى وفا عمرى وفا کردم ندانستم
- شماره ٢٢٩: هر شب بسر کوى تو از پاى در افتم
- شماره ٢٣٠: براهت بينم و از بيخودى بر رهگذر غلتم
- شماره ٢٣١: اگر چون خاک پامالم کني، خاک درت گردم
- شماره ٢٣٢: بصد اميد هر دم گرد آن ديوار و در گردم
- شماره ٢٣٣: عيدست، برون آي، که حيران تو گردم
- شماره ٢٣٤: ز پير ميکده عمرى در التماس شدم
- شماره ٢٣٥: کاشکي! خاک حريم حرمت مى بودم
- شماره ٢٣٦: دو روز شد که ز درد فراق بيمارم
- شماره ٢٣٧: من نه آنم که دل خويش مشوش دارم
- شماره ٢٣٨: يار آمد و من طاقت ديدار ندارم
- شماره ٢٣٩: عمر رفته است و کنون آفت جانى دارم
- شماره ٢٤٠: هر زمان بر صف خوبان بتماشا گذرم
- شماره ٢٤١: خواهم که: بزير قدمت زار بميرم
- شماره ٢٤٢: بخاک من گذرى کن، چو در وفاى تو ميرم
- شماره ٢٤٣: پس از عمري، که خود را بر سر کوى تو اندازم
- شماره ٢٤٤: مگو افسانه مجنون، چو من در انجمن باشم
- شماره ٢٤٥: اگر خوانى درونم، بنده اين خاندان باشم
- شماره ٢٤٦: چو بخت نيست که شايسته وصال تو باشم
- شماره ٢٤٧: تا عمر بود، در هوس روى تو باشم
- شماره ٢٤٨: مرا چه زهره؟ که گويم: غلام روى تو باشم
- شماره ٢٤٩: يار گفت: از ما بکن قطع نظر، گفتم: بچشم!
- شماره ٢٥٠: من که باشم که مى لعل بآن ماه کشم؟
- شماره ٢٥١: چون قامت آن سرو سهى کرد هلاکم
- شماره ٢٥٢: مشکل که رود داغت هرگز ز دل چاکم
- شماره ٢٥٣: گر بخاکم گذرد يوسف گل پيرهنم
- شماره ٢٥٤: هر شبى گويم که: فردا ترک اين سودا کنم
- شماره ٢٥٥: خود را نشان ناوک بد خوى خود کنم
- شماره ٢٥٦: با تو خواهم شرح غمهاى دل محزون کنم
- شماره ٢٥٧: دل را ز چاک سينه توانم برون کنم
- شماره ٢٥٨: آهم شنيد و رنجه شد آن ماه چون کنم؟
- شماره ٢٥٩: اى تو آرام دل و جان، از تو دورى چون کنم؟
- شماره ٢٦٠: گر جفايى رفت، از جانان جدايى چون کنم؟
- شماره ٢٦١: جان من، جان و دل خويش نثار تو کنم
- شماره ٢٦٢: بهار ميرسد، اما بهار را چه کنم؟
- شماره ٢٦٣: دلم بآرزوى جان نميرسد، چه کنم؟
- شماره ٢٦٤: دوستان، عاشقم و عاشق زارم، چه کنم؟
- شماره ٢٦٥: يار بى رحم و من از درد بجانم، چه کنم؟
- شماره ٢٦٦: دلم ز دست شد، از دست دل چه چاره کنم؟
- شماره ٢٦٧: آنکه از درد دل خود بفغانست منم
- شماره ٢٦٨: کدام صبح سعادت بود مبارک ازينم؟
- شماره ٢٦٩: چه حالست اين؟ که: هر گه در جمالت يک نظر بينم
- شماره ٢٧٠: تا کى بدرت آيم و ديدار نبينم؟
- شماره ٢٧١: از پى آن دلبر شيرين شمايل مى روم
- شماره ٢٧٢: عيد شد، بخرام، تا مدهوش و حيرانت شوم
- شماره ٢٧٣: جلوه هاى قد دلجوى ترا بنده شوم
- شماره ٢٧٤: من سگ يارم و آن نيست که بيگانه شوم
- شماره ٢٧٥: چنان از پا فگند امروزم آن رفتار و قامت هم
- شماره ٢٧٦: اى که از خوبان مراد ما تويى مقصود هم
- شماره ٢٧٧: نقد جان را در بهاى زلف جانان مى دهم
- شماره ٢٧٨: خرم آن روز کزين محنت و غم باز رهم
- شماره ٢٧٩: بحمدالله! که جان بر باد رفت و خاک شد تن هم
- شماره ٢٨٠: خراب يک نظر از چشم نيم خواب توايم
- شماره ٢٨١: هر خوبييي، که از همه خوبان شنيده ايم
- شماره ٢٨٢: روز عيدست، سر راهگذارى گيريم
- شماره ٢٨٣: زهى سعادت! اگر خاک آن حرم باشيم
- شماره ٢٨٤: خيز، تا امروز با هم ساغر صهبا کشيم
- شماره ٢٨٥: اى سگ آن سر کو، ما و تو ياران هميم
- شماره ٢٨٦: نوبهارست، بيا، تا قدحى نوش کنيم
- شماره ٢٨٧: شام عيد، آن به، که منزل بر سر راهى کنيم
- شماره ٢٨٨: اى گل، از شکل تو با ناز و خرامت گويم
- شماره ٢٨٩: يارب، غم بيرحمى جانان بکه گويم؟
- شماره ٢٩٠: ساخت گداى درگهت مرحمت الهيم
- شماره ٢٩١: اى ماه من و شاه سپاه همه خوبان
- شماره ٢٩٢: من گرفتار و تو در بند رضاى دگران
- شماره ٢٩٣: اى پريچهره من، چند نشينى بکسان؟
- شماره ٢٩٤: صبح اميد همانست و رخ يار همان
- شماره ٢٩٥: در قباى ارغوانى قد آن سروران
- شماره ٢٩٦: مشکل غميست عشق، که گفتن نمى توان
- شماره ٢٩٧: منم، چون غنچه، در خوناب زان گل برگ تر پنهان
- شماره ٢٩٨: جان بحسرت نتوان بى رخ جانان دادن
- شماره ٢٩٩: اگر براى تو مردن، چه باک از آن مردن؟
- شماره ٣٠٠: خط ريحانش رقم بر نسترن خواهد زدن
- شماره ٣٠١: اى معلم، خاطر غمديده من شاد کن
- شماره ٣٠٢: عيد قربان شد، بيا عاشق کشى بنياد کن
- شماره ٣٠٣: اى دل، بکوى او مرو، از بيخودى غوغا مکن
- شماره ٣٠٤: از رشک سوختم، برقيبان سخن مکن
- شماره ٣٠٥: برخيز و بسر وقت اسيران گذرى کن
- شماره ٣٠٦: نظاره کن در آينه خود را، حبيب من
- شماره ٣٠٧: از فراق آن پرى هر دم فزون شد درد من
- شماره ٣٠٨: گر جدا سازى بتيغ جور بند از بند من
- شماره ٣٠٩: بخاک پاى تو، اى سرو ناز پرور من
- شماره ٣١٠: پشت و پناه من بود، ديوار دلبر من
- شماره ٣١١: در کوى بتان نيست کسى زار تر از من
- شماره ٣١٢: نه رحم در دل يار و نه صبر در دل من
- شماره ٣١٣: تا بکى تند شوى بهر جفاى دل من؟
- شماره ٣١٤: اى قدت نازک نهال جويبار چشم من
- شماره ٣١٥: فداى آن سگ کو باد جان ناتوان من
- شماره ٣١٦: گفتيم: چون زنده مانى در غم هجران من؟
- شماره ٣١٧: خوش آنکه در همه روى زمين تو باشى و من!
- شماره ٣١٨: گهى لطفست و گاهى قهر کار دلرباى من
- شماره ٣١٩: بهر خون ريز دلم، ترک کمان ابروى من
- شماره ٣٢٠: شهيد عشقم و از خاک من خون داده نم بيرون
- شماره ٣٢١: مسلمانان، مرا جان خواهد آمد از الم بيرون
- شماره ٣٢٢: مردم از درد و نگفتي: دردمند ماست اين
- شماره ٣٢٣: دلا، زان لب زلال خضر مى خواهي، خيالست اين
- شماره ٣٢٤: آخر، اى آرام جان، سوى دل افگارى ببين
- شماره ٣٢٥: من و تخيل حسنت، چه يار بهتر ازين؟
- شماره ٣٢٦: روز نوروزست و ما را مجلس افروزى چنين
- شماره ٣٢٧: عاشقم کردى و گفتى با رقيب تندخو
- شماره ٣٢٨: خوش باشد اگر باشم در طرف چمن با او
- شماره ٣٢٩: ندارم قوت اظهار درد خويشتن با او
- شماره ٣٣٠: چنان بلند نشد سرو ناز پرور او
- شماره ٣٣١: آنکه رفت امروز و صد دل مى رود دنبال او
- شماره ٣٣٢: خاکم بره پيک حريم حرم او
- شماره ٣٣٣: چند گيرد جام مى کام از لب ميگون او؟
- شماره ٣٣٤: خواهم فگندن خويش را پيش قد رعناى او
- شماره ٣٣٥: روزم از بيم رقيبان نيست ره در کوى او
- شماره ٣٣٦: چند سوزى داغها بر دست؟ آه از دست تو
- شماره ٣٣٧: چند پنهان کنم افسانه هجران از تو؟
- شماره ٣٣٨: من بيدل بعمر خود نديدم يک نگاه از تو
- شماره ٣٣٩: ليلى و مجنون اگر ميبود در دوران تو
- شماره ٣٤٠: نميکشيم سر از آستان خانه تو
- شماره ٣٤١: اى بى وفا، چه چاره کنم با جفاى تو؟
- شماره ٣٤٢: بيا، تا نقد جان را برفشانم در هواى تو
- شماره ٣٤٣: مردم ازين الم: که نمردم براى تو
- شماره ٣٤٤: سازم قدم ز ديده و آيم بسوى تو
- شماره ٣٤٥: ما ز يک جانب، رقيب از يک طرف در کوى تو
- شماره ٣٤٦: سينه مجروحست و از هر جانبى صد غم درو
- شماره ٣٤٧: آمده اى بمنزلم، اى مه نازنين، فرو
- شماره ٣٤٨: باز، اى سوار شوخ، کجا مى روي؟ مرو
- شماره ٣٤٩: اين چه چشسمت؟ که بى خوابم ازو
- شماره ٣٥٠: يار وداع مى کند، تاب وداع يار کو؟
- شماره ٣٥١: بر سر راه تو بودم، که رسيدى ناگاه
- شماره ٣٥٢: هر کس که نيست کشته عشقت هلاک به
- شماره ٣٥٣: چشم او مى خورده و خود را خراب انداخته
- شماره ٣٥٤: بلبل بباغ و جغد بويرانه ساخته
- شماره ٣٥٥: ماييم جا بگوشه مى خانه ساخته
- شماره ٣٥٦: آن سايه نيست، دايم دنبال او فتاده
- شماره ٣٥٧: جان من، گاهى سخن کن ز آن لب و کامى بده
- شماره ٣٥٨: کيست آن سرو روان؟ کز ناز دامن بر زده
- شماره ٣٥٩: بر بستر هلاکم، بيمار و زار مانده
- شماره ٣٦٠: اى همچو پرى از من ديوانه رميده
- شماره ٣٦١: بخون نشست دلم، خار غم خليده خليده
- شماره ٣٦٢: دردا! که باز ما را دردى عجب رسيده
- شماره ٣٦٣: خطت، که رقم بر ورق لاله کشيده
- شماره ٣٦٤: بکجا روم ز دردت؟ چه دوا کنم؟ چه چاره؟
- شماره ٣٦٥: ترا، که جان مني، ساخت ناتوان روزه
- شماره ٣٦٦: گر نيست جام گلگون، خوش نيست دور لاله
- شماره ٣٦٧: تا چند بهر کشتن ما جور و کين همه؟
- شماره ٣٦٨: زين پيش لطف بود و کنون جور و کين همه
- شماره ٣٦٩: با تو هر ساعت مرا عرض نيازست اين همه
- شماره ٣٧٠: اى تير غمت را دل عشاق نشانه
- شماره ٣٧١: دوش پيمانه تهى آمدم از مى خانه
- شماره ٣٧٢: بى جهت با ما چرا آهنگ غوغا کرده اي؟
- شماره ٣٧٣: اى که بخون مردمان چشم سياه کرده اى
- شماره ٣٧٤: کشيده اى مى و بالاى منظر آمده اى
- شماره ٣٧٥: اى آنکه در نصيحت ما لب گشوده اى
- شماره ٣٧٦: امشب تو باز چشم و چراغ که بوده اي؟
- شماره ٣٧٧: چون گويمت که: در دل ويران من درآى
- شماره ٣٧٨: مست با رخسار آتشناک بيرون تاختى
- شماره ٣٧٩: من نگويم که: وفا يار مرا بايستى
- شماره ٣٨٠: ز من بيگانه شد، بيگاه با اغيار بايستى
- شماره ٣٨١: ماه من، روى تو خوبست و چنين بايستى
- شماره ٣٨٢: اى ز بهار تازه تر، تازه بهار کيستي؟
- شماره ٣٨٣: گفتي: بگو که: بنده فرمان کيستي؟
- شماره ٣٨٤: بر من، اى شوخ، ستمها کردى
- شماره ٣٨٥: رفتي، اى ماه، که از مهر وفا ميکردى
- شماره ٣٨٦: اى شهسوار حسن، بميدان خوش آمدى
- شماره ٣٨٧: دوشينه کجا رفتى و مهمان که بودي؟
- شماره ٣٨٨: اى مسلمانان، گرفتارم بدست کافرى
- شماره ٣٨٩: چند پرسم خبر وصل و نيابم اثري؟
- شماره ٣٩٠: من بنده کمين و تو سلطان کشورى
- شماره ٣٩١: ز دورى تا بکي، ما را چنين مهجور مى داري؟
- شماره ٣٩٢: تو در ميدان و من چون گوى در ذوق سراندازى
- شماره ٣٩٣: دلا، رفت آنکه: وصل دلستانى داشتم روزى
- شماره ٣٩٤: شب فراق ز صبحم خبر چه مى پرسي؟
- شماره ٣٩٥: ديده ام از تو بلايى که نديدست کسى
- شماره ٣٩٦: تا کى بکنج صبر جگر خون کند کسي؟
- شماره ٣٩٧: چند از بلاى هجر جگر خون کند کسي؟
- شماره ٣٩٨: بس که جانها همه شد صرف تو جانان کسى
- شماره ٣٩٩: زهى شراب لبت مايه طربناکي!
- شماره ٤٠٠: آخر، اى شوخ، دل از جور تو غمگين تا کي؟
- شماره ٤٠١: جان من در فرقت جانان برآيد کاشکي!
- شماره ٤٠٢: يار دور از صحبت اغيار بودى کاشکي!
- شماره ٤٠٣: با تو از اول نبودى آشنايى کاشکي!
- شماره ٤٠٤: اى گلستان جمالت در کمال خرمى
- شماره ٤٠٥: اگر بلطف بخوانى وگر بجور برانى
- شماره ٤٠٦: تو از من فارغ و من از تو دارم صد پريشانى
- شماره ٤٠٧: چه حاجتست که گه خشم و گه عتاب کني؟
- شماره ٤٠٨: ز روى ناز و حيا منعم از نياز کنى
- شماره ٤٠٩: چه شد که جانب اهل وفا گذر نکني؟
- شماره ٤١٠: ناگاه اگر ز ما سخننى گوش مى کنى
- شماره ٤١١: اى که در عاشق کشى هر لحظه صد خون ميکنى
- شماره ٤١٢: تير و کمان گرفته اي، سوى شکار ميروى
- شماره ٤١٣: سوى شکار، اى بت رعنا، چه ميروي؟
- شماره ٤١٤: آن کف پا بر زمين حيفست، اى سرو سهى
- شماره ٤١٥: خدا را، سوى مشتاقان نگاهى
- شماره ٤١٦: اى صد هزار چون من خاک در سرايى
- شماره ٤١٧: برهت ز رشک ميرم، چو بغير همره آيى
- شماره ٤١٨: چند رسوا شوم از عشق من شيدايي؟
- شماره ٤١٩: چون در ميان خوبان رسميست بى وفايى
- شماره ٤٢٠: سحرگاهان که چون خورشيد از منزل برون آيى
- شماره ٤٢١: عشاق را حيات بجانست و جان تويى