غزليات - بخش پنجم بيدل دهلوی
- شماره ١: دل پا شکسته حق طلب برهت چگونه ادا کند
- شماره ٢: دل با غبار هستى ربط آنقدر ندارد
- شماره ٣: دل بال ياس زد نفس مغتنم نماند
- شماره ٤: دل بخورسندى اگر ترک هوس ميگيرد
- شماره ٥: دل بزلف يار هم آرام نتوانست کرد
- شماره ٦: دل بقيد جسم از علم يقين بيگانه ماند
- شماره ٧: دل تابکيم جز پى آزار نگردد
- شماره ٨: دل تا نظر گشود بخويش آفتاب ديد
- شماره ٩: دل چو آزاد از تعلق شد منور ميشود
- شماره ١٠: دل چو شد روشن جهان هم مشرب او ميشود
- شماره ١١: دل جهان ديگر ازمرآت يکديگر شود
- شماره ١٢: دل جهان ديگر از رفع کدورت مى شود
- شماره ١٣: دل خاک سر کوى وفا شد چه بجا شد
- شماره ١٤: دل خلوت انديشه يار است ببينيد
- شماره ١٥: دلدار رفت و ديده بحيرت دوچار ماند
- شماره ١٦: دلدار گذشت و نگه بازپسين ماند
- شماره ١٧: دلدار مقيم دل ما شد چه بجا شد
- شماره ١٨: دل در جسد شبهه عبارت چه نمايد
- شماره ١٩: دل زپيش عمرهاست سجده کمين ميرود
- شماره ٢٠: دل زهر انديشه با رنگى مقابل مى شود
- شماره ٢١: دل سحر گاهى بگلشن ياد آن رخسار کرد
- شماره ٢٢: دل شکستى دارد از معموره بر هامون زنيد
- شماره ٢٣: دل شهره تسليم زضبط نفسم شد
- شماره ٢٤: دل صبر آزما کمتر زدار و گير فرسايد
- شماره ٢٥: دل گداخته بر شش جهت بغل واکرد
- شماره ٢٦: دل مبادا فسرده تا برکس نگردد کار سرد
- شماره ٢٧: دل مپرسيد چرا سوخته يا ميسوزد
- شماره ٢٨: دلها تأمل آينه حسن مطلقند
- شماره ٢٩: دليل شکوه من سعى نارسا نشود
- شماره ٣٠: دماغ بلبل ما کى هواى بال و پر دارد
- شماره ٣١: دماغ وحشت آهنگان خيال آور نميباشد
- شماره ٣٢: دميکه تيغ تو خون مرا بحل گيرد
- شماره ٣٣: دندان بخنده چون کند آن لعل تر سپيد
- شماره ٣٤: دنيا و تلاش هوس بيخبرى چند
- شماره ٣٥: دور گردون تا دماغ جام عيشم تازه کرد
- شماره ٣٦: دوستان از منش دعا مبريد
- شماره ٣٧: دوستان افسرد دل چندى بآهش خون کنيد
- شماره ٣٨: دوستان در گوشه چشم تغافل جا کنيد
- شماره ٣٩: دونان که در تلاش گهر دست شسته اند
- شماره ٤٠: دون طبع قدرش از هوس افزون نميشود
- شماره ٤١: ديده را مژگان بهم آوردنى در کار بود
- شماره ٤٢: ذره تا خورشيد امکان جمله حيرت زاده اند
- شماره ٤٣: ذره تا مهر هزار آينه عريان کردند
- شماره ٤٤: ذوق فقر افسانه اقبال کوته مى کند
- شماره ٤٥: راحت دل زنفس بال فشان ميباشد
- شماره ٤٦: راحت نصيب ايجاد زنگ و حبش نباشد
- شماره ٤٧: رازداران کز ادب راه لب گويا زدند
- شماره ٤٨: راه فضولى ما هم در ازل حيا زد
- شماره ٤٩: رسيد عيد و طربها دليل دل گرديد
- شماره ٥٠: رشته بگسيخت نفس زير و بم ساز نماند
- شماره ٥١: رضاعت از برم چندانکه گردم پير مى جوشد
- شماره ٥٢: رفته رفته اين بزرگيها ببازى ميکشد
- شماره ٥٣: رفته رفته عافيت هم کينه خواهى ميکند
- شماره ٥٤: رفتيم و داغ ما بدل زوزگار ماند
- شماره ٥٥: رگ گل آستين شوخى کمين صيد ما دارد
- شماره ٥٦: رمز آشناى معنى هر خيره سر نباشد
- شماره ٥٧: رم وحشى نگاه من غبارانگيز جولان شد
- شماره ٥٨: رنگ اطوار ادب سنجان بقانون ريختند
- شماره ٥٩: رنگ حنا در کفم بهار ندارد
- شماره ٦٠: رنگم نقاب غيرت آن جلوه ميدرد
- شماره ٦١: روز سيهم سايه صفت جزو بدن شد
- شماره ٦٢: روزگارى شد که از اهل وفا دل برده اند
- شماره ٦٣: روزگارى که بعشق از هوسم افگندند
- شماره ٦٤: روزى که هوسها در اقبال گشودند
- شماره ٦٥: روزى که بيتو دامن ضعفم بچنگ بود
- شماره ٦٦: روزيکه عشق رنگ جهان نقش بسته بود
- شماره ٦٧: روزى که قضا سر خط آفاق رقم زد
- شماره ٦٨: روزيکه نقش گردش چشمت خيال کرد
- شماره ٦٩: روشندلان چو آينه بر هر چه رو کنند
- شماره ٧٠: ريشه وارى عافيت در مزرع امکان نبود
- شماره ٧١: زابرام طلب نوميديم آخر بچنگ آمد
- شماره ٧٢: ز انداز نگاهت فتنه برق آهنگ ميگردد
- شماره ٧٣: زان زر و سيم که اين مردم باذل بخشند
- شماره ٧٤: زان نشه که قلقل بلب شيشه دواند
- شماره ٧٥: زبان بکام خموشى کشد بيانش و لرزد
- شماره ٧٦: زبسکه منتظران چشم در ره يارند
- شماره ٧٧: زبعد ما نه غزل نى قصيده ميماند
- شماره ٧٨: زتخمت چه نشو و نما ميدمد
- شماره ٧٩: زتنگى منفعل گرديد دل آفاق پيدا شد
- شماره ٨٠: زجرگه سخنم خامشى بدر دارد
- شماره ٨١: زدرد ياس ندانم کجا کنم فرياد
- شماره ٨٢: زد نفس فال تن آسانى دلى آراستند
- شماره ٨٣: زدنيا چه گيرد اگر مرد گيرد
- شماره ٨٤: ززلف و روى و تا ديده ام سياه و سفيد
- شماره ٨٥: زساز جسم هزار انفعال ميگذرد
- شماره ٨٦: زسخت جانى من عمر تنگ ميگذرد
- شماره ٨٧: زشرم سرنوشتى کز ازل بنياد من دارد
- شماره ٨٨: زشرم عشق فلکها بخاک رو کردند
- شماره ٨٩: زشوخى چشم من تا کى بروى غير وا باشد
- شماره ٩٠: زمينگيرى زجولانم چه امکانست وادارد
- شماره ٩١: زندگى افسرد فال شوخى سودا زنيد
- شماره ٩٢: زندگى در ملک عبرت مرگ مفلس مى شود
- شماره ٩٣: رنگ در دل داشتم روشنگر ادراک برد
- شماره ٩٤: زننگ منت راحت بمرگم کار مى افتد
- شماره ٩٥: زوهم متهم ظرف کم نخواهى شد
- شماره ٩٦: زهر مو دام بر دوشم گرفتار اينچنين بايد
- شماره ٩٧: زهستى قطع کن گر ميل راحت در نمود آمد
- شماره ٩٨: زير گردون آنچه از کشت تو و من ميرسد
- شماره ٩٩: زين باغ بسکه بى ثمرى آشکار بود
- شماره ١٠٠: زين ساز بم و زير توقع چه خرو شد
- شماره ١٠١: زين شيشه ساعت که مه و سال براورد
- شماره ١٠٢: ساز امکان از شکست آواز پيدا ميکند
- شماره ١٠٣: ساغرم بيتو داغ ميگردد
- شماره ١٠٤: سبکروان که بوحشت ميان جان بستند
- شماره ١٠٥: سپند بزم تو تا بيقرار گردد و نالد
- شماره ١٠٦: سپند بزم تو گويند هيچ جا ننشيند
- شماره ١٠٧: ستمکشى که بجز گريه اش نشايد و خندد
- شماره ١٠٨: سجده خاک درت هر که تمنايش بود
- شماره ١٠٩: سحر آه و گلستان نکهت و بلبل فغان دارد
- شماره ١١٠: سحر طلوع گل دعا که مراد اهل همم رسد
- شماره ١١١: سخن زمشق ادب موج گوهرش گيريد
- شماره ١١٢: سراغت از چمن کبريا که ميپرسد
- شماره ١١٣: سران زنسخه تسليم باب برداريد
- شماره ١١٤: سرکشى ميخواستيم از پا نشستن در رسيد
- شماره ١١٥: سعى نفس جز شمار گام ندارد
- شماره ١١٦: سيل غميکه داد جهان خراب داد
- شماره ١١٧: سيه مستى بدور ساغرت بيتاب ميگردد
- شماره ١١٨: شب حسرت ديدار توام دام کمين شد
- شماره ١١٩: شب که از جوش خيالت بزم گلشن تنگ بود
- شماره ١٢٠: شب که از شوق تو پروازم بهار آهنگ بود
- شماره ١٢١: شب که جز ياس بکام دل مايوس نبود
- شماره ١٢٢: شب که در بزم ادب قانون حيرت ساز بود
- شماره ١٢٣: شب که در يادت سراپايم زبان ناله بود
- شماره ١٢٤: شب که دل از ياس مطلب باده ئى در جام کرد
- شماره ١٢٥: شب که طوفان جوشى چشم ترم آمد بياد
- شماره ١٢٦: شب که وصل آغوش پرداز دل ديوانه بود
- شماره ١٢٧: شب که ياد جلوه ات چشم خيالم آب داد
- شماره ١٢٨: شبم آهى زدل در حسرت قاتل برون آمد
- شماره ١٢٩: شبنم صبح از چمن آبله دل ميرود
- شماره ١٣٠: شدم خاک و نکفتم عاشقم کار اينچنين بايد
- شماره ١٣١: شرم قصورم از سخن شکوه اعتبار برد
- شماره ١٣٢: شکوه مفلسى ما را بخاموشى علم دارد
- شماره ١٣٣: شمع بزمت چه قدم بردارد
- شماره ١٣٤: شمعها زين انجمن بى صرفه تازان رفته اند
- شماره ١٣٥: شوخى بهار طبع چمن زاد مى شود
- شماره ١٣٦: شور اشکم گر چنين راه طپش سر ميکند
- شماره ١٣٧: شور حاجت تا کى از حرص دو دل بايد شنيد
- شماره ١٣٨: شور ليلى کو که باز آرايش سودا کند
- شماره ١٣٩: شوق تا گردد دو بالا خويش را احول کنيد
- شماره ١٤٠: شوق تا محمل بدوش طبع وحشت ساز ماند
- شماره ١٤١: شوق تو بمشت پرم آتش زد و سر داد
- شماره ١٤٢: شوق ديدارى که از دل بال حسرت ميکشد
- شماره ١٤٣: شوق موسى نگهم رام تسلى نشود
- شماره ١٤٤: صبح شد در عرصه گردون مگو خندان سفيد
- شماره ١٤٥: صبح شو اى شب که خورشيد من اکنون ميرسد
- شماره ١٤٦: صبحى که گلت بباغ باشد
- شماره ١٤٧: صبرى که صبح اين باغ از ما جدا نخندد
- شماره ١٤٨: صدا بدعيش طربخانه دنيا بخشند
- شماره ١٤٩: صفا داغ کدورت گشت سامان من و ما شد
- شماره ١٥٠: صفا فريب فقيهان نفس گداخته اند
- شماره ١٥١: صباد بى نشانى پرواز رنگ ما شد
- شماره ١٥٢: ضعيفيها بيان عجز طاقت برنميدارد
- شماره ١٥٣: طالعم زلف يار را ماند
- شماره ١٥٤: طبع خاموشان بنور شرم روشن ميشود
- شماره ١٥٥: طبع سرکش خاک گشت و چشم شرمى وانکرد
- شماره ١٥٦: طبع قناعت اختيار مصدر زيب و فر شود
- شماره ١٥٧: طره او در خيالم گر پريشان ميشود
- شماره ١٥٨: ظالم چه خيال است مؤدب بدر آيد
- شماره ١٥٩: عاقبت در حلقه آنزلف دل جا ميکند
- شماره ١٦٠: عاقبت شرم امل بر غفلت ما ميزند
- شماره ١٦١: عالم همه زين ميکده بيهوش برآمد
- شماره ١٦٢: عالم گرفتارى خوش تسلسلى دارد
- شماره ١٦٣: عجز طاقت بگرفتارى غم شادم کرد
- شماره ١٦٤: عجز نپسنديد از ما شکوه قاتل بلند
- شماره ١٦٥: عدم زين بيش برهانى ندارد
- شماره ١٦٦: عرض هستى زنگ برآئينه دل ميشود
- شماره ١٦٧: عريانى آنقدر ببرم تنگ ميکشد
- شماره ١٦٨: عشاق گر از سبحه و زنار نويسند
- شماره ١٦٩: عشاق چون فسانه تحقيق سرکنند
- شماره ١٧٠: عشق مطرب زاده ئى بر ساز و تقوى زور کرد
- شماره ١٧١: عشق هر جا ادب آموز طپيدن باشد
- شماره ١٧٢: عقل اگر صد انجمن تدبير روشن ميکند
- شماره ١٧٣: علم و عيان خلق بجز شک نميشود
- شماره ١٧٤: علويانى که باين عالم دون مى آيند
- شماره ١٧٥: عمر ارذل ايخدا مگمار بر نيروى مرد
- شماره ١٧٦: عمريست رخت حسرتم از سينه بسته اند
- شماره ١٧٧: عمليکه که شرم هوا خم از همه پيکرت بدر آورد
- شماره ١٧٨: عيد است غبار سر راه تو توان شد
- شماره ١٧٩: عيش ما کم نيست گر اشکى بچشم تر بود
- شماره ١٨٠: غافلان چند قبادوزى ادارک کنيد
- شماره ١٨١: غافل شديم و گشت خروش هوس بلند
- شماره ١٨٢: غافلى چند که نقش حق و باطل بستند
- شماره ١٨٣: غبار ما بجز اين پر شکستنى که ندارد
- شماره ١٨٤: غرور قدرت اگر بازوى خمى دارد
- شماره ١٨٥: غرور ناز تو تهمت کش ادا نشود
- شماره ١٨٦: غفلت آهنگان که دل را ساز غوغا کرده اند
- شماره ١٨٧: غنا مفت هوس گر نام آسودن نمى گيرد
- شماره ١٨٨: فالى از داغ زدم دل چمن آئين آمد
- شماره ١٨٩: فرصت انشايان هستى گر تکلف کرده اند
- شماره ١٩٠: فرصت ناز کر و فر ضامن کس نميشود
- شماره ١٩١: فريب جاه مخور تا دل تو تنگ نگردد
- شماره ١٩٢: فسردن از مزاج شعله خاکستر برون آرد
- شماره ١٩٣: فسردگيهاى ساز امکان ترانه ام را عنان نگيرد
- شماره ١٩٤: فسون عيش کدورت زداى ما نشود
- شماره ١٩٥: فطرت آخر بر معاد از سعى اکمل ميزند
- شماره ١٩٦: فکر خويشم آخر از صحراى امکان ميبرد
- شماره ١٩٧: فکر نازک عالمى را سرمه تقرير شد
- شماره ١٩٨: فنا کى شغل سوداى محبت را زيان دارد
- شماره ١٩٩: قامت خم کز حيا سوى زمين رو ميکند
- شماره ٢٠٠: قدح مى بر کف است و شمع گل در آستين دارد
- شماره ٢٠١: قضا تا نقش بنياد من بيکار مى بندد
- شماره ٢٠٢: قماش رنگ زبس بيحجاب مى بافند
- شماره ٢٠٣: قيامت خنده ريزى بر مزار من گل افشان شد
- شماره ٢٠٤: کار دلها بازازان مژگان بسامان ميرسد
- شماره ٢٠٥: کار دنيا بسکه مهمل گشت عقبا ريختند
- شماره ٢٠٦: کام جويان اندکى بر مطلب استغنا زنيد
- شماره ٢٠٧: کام دل از لب خاموش گرفتن دارد
- شماره ٢٠٨: کجاست سايه که هستيش دستگاه شود
- شماره ٢٠٩: گذشت عمر و دل از حرص سر نميتابد
- شماره ٢١٠: گذشتگان که زتشويش ما و من رستند
- شماره ٢١١: گر آرزوى رستن ازين دامگه کنيد
- شماره ٢١٢: گر آگهى بسير فنا و بقا بخند
- شماره ٢١٣: گر آن خروش جهان يکتا سرى باين انجمن برارد
- شماره ٢١٤: گر آئينه ات در مقابل نماند
- شماره ٢١٥: گر بوى وفا را نفس آئينه نباشد
- شماره ٢١٦: گر بيتو نگه را بتماشا هوس افتاد
- شماره ٢١٧: گر جنونم ناله وارى نذر بلبل ميکند
- شماره ٢١٨: گر چنين اشکم زشرم پرگناهى ميرود
- شماره ٢١٩: گر چنين بخت نگون عبرت کمين پيدا شود
- شماره ٢٢٠: گر خاک نشينان علم افراخته باشند
- شماره ٢٢١: گر خيال گردش چشم توام رهبر شود
- شماره ٢٢٢: گرد عجزم خوش خرامان سرفرازم کرده اند
- شماره ٢٢٣: گرد مرا تحير صبح جنون سبق کرد
- شماره ٢٢٤: گردد گر نشد زمن نارسا بلند
- شماره ٢٢٥: گر شور مستيم کند انديشه گردباد
- شماره ٢٢٦: گر شوق براهت قدمى پيش برارد
- شماره ٢٢٧: گر شوق پى مطلب ناياب نگيرد
- شماره ٢٢٨: گر طمع دست طلب وا ميکند
- شماره ٢٢٩: گرفتار رسوم انديشه آرام کم دارد
- شماره ٢٣٠: گر کمال اختيار خواهم کرد
- شماره ٢٣١: گر ناله من پرتو انديشه دواند
- شماره ٢٣٢: گر نه مشت خاکم از اشک ندامت تر شود
- شماره ٢٣٣: گره برشته ساز نفس خوش آنکه نبندد
- شماره ٢٣٤: کس طاقت آن لمعه رخسار ندارد
- شماره ٢٣٥: کسى از التفات چشم خوبان کام بردارد
- شماره ٢٣٦: کسيکه چون مژه عبرت دليل روشنش افتد
- شماره ٢٣٧: کسيکه نيک و بد هوشيار و مست بپوشد
- شماره ٢٣٨: کسى معنى بحر فهميده باشد
- شماره ٢٣٩: کلاه هر که فلک بر سماک مى فگند
- شماره ٢٤٠: گل بسر جام بکف آن چمن آئين آمد
- شماره ٢٤١: گل نکرد آهى که بر ما خنجر قاتل نشد
- شماره ٢٤٢: گلهاى آن تبسم باغ فلک ندارد
- شماره ٢٤٣: کم نيست صحبت دل گر مرد زن نماند
- شماره ٢٤٤: کم و بيش وهم تعينت سر و برگ نقص و کمال شد
- شماره ٢٤٥: کو جنون تا عقده هوش از سر ما واکند
- شماره ٢٤٦: کو رنگ چه بو جلوه يار است ببينيد
- شماره ٢٤٧: گهى بر سر گهى در دل گهى در ديده جا دارد
- شماره ٢٤٨: کسى بآسانى دم آبم ميسر ميشود
- شماره ٢٤٩: کيست از جهد بآن انجمن ناز رسد
- شماره ٢٥٠: لاغرى آنهمه زين مرحله دورم افگند
- شماره ٢٥١: لاله و گل چشمک رمز خزان فهميده اند
- شماره ٢٥٢: لب بى صرفه نوا جهل سبق ميباشد
- شماره ٢٥٣: لعل لب او يکدم بر حالم اگر خندد
- شماره ٢٥٤: لمعه مهرش دمى کاينه تابان کند
- شماره ٢٥٥: مارا بدر دل ادب هيچکسى برد
- شماره ٢٥٦: ما را که نفس آينه پرداخت باشد
- شماره ٢٥٧: ماضى و مستقبل بزم حيرت حال بود
- شماره ٢٥٨: مباش غره بسامان اين بنا که نريزد
- شماره ٢٥٩: مبصران حقيقت که سر بسر هوشند
- شماره ٢٦٠: محبت ستمگر نباشد نباشد
- شماره ٢٦١: محرم آهنگ دل شو سرمه بر آواز بند
- شماره ٢٦٢: محرمان کاثار صنع از عشق پر فن ديده اند
- شماره ٢٦٣: محرمانيکه بآهنگ فنا مسروراند
- شماره ٢٦٤: محفل هستى بتحريک دلى آراستند
- شماره ٢٦٥: محو تسليميم اما سجده لغزش مايه بود
- شماره ٢٦٦: محو طلبت گردى اگر داشته باشد
- شماره ٢٦٧: محو گريبان ادب کى سر بهر سو ميزند
- شماره ٢٦٨: مخمل و ديبا حجاب هستى رسوا نشد
- شماره ٢٦٩: مد بقا کجا بمه وسال ميکشد
- شماره ٢٧٠: مدعا دل بود اگر نيرنگ امکان ريختند
- شماره ٢٧١: مرا اين آبرو در عالم پرواز بس باشد
- شماره ٢٧٢: مژده اى ذوق وصال آئينه بى زنگار شد
- شماره ٢٧٣: مشتاق تو گر نامه برى داشته باشد
- شماره ٢٧٤: مشرب عشاق بر وضع هوس تنگى کند
- شماره ٢٧٥: مصوران به هزار انفعال پيوستند
- شماره ٢٧٦: مصور نگهت ساغر چه رنگ زند
- شماره ٢٧٧: مطلبى گر بود از هستى همين آزار بود
- شماره ٢٧٨: مفلسى دست تهى بر سودن ارزانى کند
- شماره ٢٧٩: مکتوب شوق هرگز بى نامه بر نباشد
- شماره ٢٨٠: مکتوب مقصد ما از بيکسى فغان شد
- شماره ٢٨١: مکتوب من بهر که برد باد ميبرد
- شماره ٢٨٢: مگر با نقش پايت مژده جوشيدنى دارد
- شماره ٢٨٣: مگو اين نسخه طور معنى يکدست کم دارد
- شماره ٢٨٤: مگو دل از غم و صبر از جفا خبر دارد
- شماره ٢٨٥: مگو رند از مى و زاهد زتقوى گفتگو دارد
- شماره ٢٨٦: مگو صبح طرب در ملک هستى دير مى آيد
- شماره ٢٨٧: من آن غبارم که حکم نقشم بهيچ آئينه در نگيرد
- شماره ٢٨٨: منتظران بهار بوى شگفتن رسيد
- شماره ٢٨٩: من و حسنيکه هر جا يادش از دل سر برون آرد
- شماره ٢٩٠: موج گل بيتو خار را ماند
- شماره ٢٩١: موج گوهر طينتان گر شوخى افزون کرده اند
- شماره ٢٩٢: موى دماغ جاه و حشم حل نميشود
- شماره ٢٩٣: ميل هوس زعافيتم فرد ميکند
- شماره ٢٩٤: مى و نغمه مسلم حوصله ئى که قدح کش گردش سر نشود
- شماره ٢٩٥: ناتوانى باز چون شمعم چه افسون ميکند
- شماره ٢٩٦: ناتوانى در تلاش حرص بهتانم نکرد
- شماره ٢٩٧: ناله ام در دل از آغوش اثر مى گذرد
- شماره ٢٩٨: ناله مى افشاند پر در باغ ما بلبل نبود
- شماره ٢٩٩: نامم هوس نگين ندارد
- شماره ٣٠٠: ناموس عالم عين انديشه سوا برد
- شماره ٣٠١: نتوان بتلاش از غم اسباب برامد
- شماره ٣٠٢: نشاط اين بهارم بى گل رويت چکار آيد
- شماره ٣٠٣: نشه دوديست که از آتش مى ميخيزد
- شماره ٣٠٤: نشه گوشه دل از دير و حرم نميرسد
- شماره ٣٠٥: نشه ياسم غم خمار ندارد
- شماره ٣٠٦: نشد آنکه شعله وحشتى بدل فسرده فسون کند
- شماره ٣٠٧: نظم امکانى کجا ضبط روانى مى کند