زن، زندگی، آزادی
غزليات - بخش سوم امير خسرو دهلوی
- شماره ١: عشق آتشم در جان زد و جانان ازان ديگران
- شماره ٢: دل گمگشته به بازار خريدن نتوان
- شماره ٣: در ره عشق از بلا آزاد نتوان زيستن
- شماره ٤: آرايش مجلس تويي، مجلس بيارا هر زمان
- شماره ٥: يک دگر خلق به سوداى دل و جان گفتن
- شماره ٦: جانا همان و دل همان درد من شيدا همان
- شماره ٧: صبح دميد و روز شد، شمع به گوشه نه کنون
- شماره ٨: اى مشک وام داده زلفت به آهوى چين
- شماره ٩: خه از کجاها مى رسى آلوده مى همچنين
- شماره ١٠: از خانه دشمن خاست دل، فرياد کردن چون توان؟
- شماره ١١: آستان يار و آن گه خون من
- شماره ١٢: عيش من تلخ است ازان شکر لب شيرين سخن
- شماره ١٣: صد ره گذرى هر دم بر جان خراب من
- شماره ١٤: سواره اينک آن سرو روانم مى رود بيرون
- شماره ١٥: چشم است، يارب، آنچنان يا خود بلاى جان من
- شماره ١٦: آه ازين تنگ قبايان شده تنگم دامان
- شماره ١٧: اى جهانى کشته، جان چند کس خواهى شدن؟
- شماره ١٨: بنشين نفسى کز همه لطف تو بس است اين
- شماره ١٩: اى آشنا، درين چه بى بن نظاره کن
- شماره ٢٠: چون همى دانى که تن چون جان نهان خواهد شدن
- شماره ٢١: اى غمت خوش تر ز شادى کسان
- شماره ٢٢: يک شب، اى ماه جهان افروز من
- شماره ٢٣: از آن خويش کنم من که جان دهم بستان
- شماره ٢٤: گر هوس بردم به رويت چشم خود بر دوختن
- شماره ٢٥: چون بستدى دل من، پرسشم کن به ازين
- شماره ٢٦: آخر بگو، اى نازنين، ناز تو تا کى همچنين؟
- شماره ٢٧: در سرم باز هوايى ست که گفتن نتوان
- شماره ٢٨: امروز به نظاره آن سرو خرامان
- شماره ٢٩: ز سر کرشمه يک ره نظرى به روى من کن
- شماره ٣٠: منم و خيال بازى شب و روز با جوانان
- شماره ٣١: دلم را کرد صد پاره به سينه خار خار تو
- شماره ٣٢: دلم آشفته شد، جانا، به بالاى بلاى تو
- شماره ٣٣: مه شبگرد من امشب چو مه مى گشت و من با او
- شماره ٣٤: دو رخ بنماى و بازار کواکب بشکن از هر دو
- شماره ٣٥: بدينسان کز غمت بر خاک دارم هر زمان پهلو
- شماره ٣٦: بيچاره دلم خون شد در پيش خيال تو
- شماره ٣٧: اى جان من آويزان از بند قباى تو
- شماره ٣٨: آن کيست که مى آيد صد لشکر دل با او
- شماره ٣٩: از دورى خود، جانا، حال دل من بشنو
- شماره ٤٠: اى رهزن عشاق، چه عيار کسى تو
- شماره ٤١: خلقى همه در شهر و مرا جا به دگر سو
- شماره ٤٢: اى سبزه دمانيد به گرد قمر از مو
- شماره ٤٣: من اينجا و دل گمره در آن کو
- شماره ٤٤: زينسان که ناوک مى زند چشم شکارانداز او
- شماره ٤٥: آن شکل جولانش نگر، وان خلق در دنبال او
- شماره ٤٦: ترکى ست بدخو آنکه من دارم سر و سوداى او
- شماره ٤٧: خيزد چو از خواب آن پسر تا کس نشويد روى او
- شماره ٤٨: اى زندگانى بخش من لعل شکر گفتار تو
- شماره ٤٩: گر چه که هست خون دل باده خوشگوار تو
- شماره ٥٠: تا به زمانه شد خبر از مه با کمال تو
- شماره ٥١: باز به خون خلق شد چشم جفانماى تو
- شماره ٥٢: نيست گشاده چشم من جز به خيال روى تو
- شماره ٥٣: روى يار از سبزه تر بوستانى يافت نو
- شماره ٥٤: مست مى گردى ز خانه، بيش نافرمان مشو
- شماره ٥٥: مردم چشم مرا برد آب و گر آيى درو
- شماره ٥٦: از من، اى ساده پسر، دور مشو
- شماره ٥٧: پر زخم است و شکست زلف گرانبار تو
- شماره ٥٨: پرده صبرم دريد غمزه دلدوز تو
- شماره ٥٩: گر نه کمند بلاست بر دل عشاق تو
- شماره ٦٠: نوبت خوبى زدند در شب گيسوى تو
- شماره ٦١: عاشق و ديوانه ام، سلسله يار کو
- شماره ٦٢: خون گريم ار چه از ستم بيکران تو
- شماره ٦٣: هر جا که لب به خنده گشايد دهان تو
- شماره ٦٤: کس چون جهد ز گيسوى همچون کمند تو
- شماره ٦٥: گر باده مى خورم به سر من خمار تو
- شماره ٦٦: هر شب منم فتاده به گرد سراى تو
- شماره ٦٧: بوى وفا ز طره عنبرفشان تو
- شماره ٦٨: مست آمد آن نگار که ما مست روى او
- شماره ٦٩: عشق نوست و يار نوست و بهار نو
- شماره ٧٠: سوى شکار، اى پسر نازنين، مرو
- شماره ٧١: اى خرد مست لعل چون مى تو
- شماره ٧٢: اى به بالا بلند و زيبا تو
- شماره ٧٣: يا دلم را به راز محرم شو
- شماره ٧٤: لاله دمد از خون شهيدان غم او
- شماره ٧٥: تا شدم چشم آشنا با روى تو
- شماره ٧٦: آيين تو دل بردن است، اى چشم خلقى سوى تو
- شماره ٧٧: دل و جان مرا زاندازه و بگذشت آرزوى تو
- شماره ٧٨: ز دلها لشکرى دارد سخن با تاجداران گو
- شماره ٧٩: اى گلستان ترا بالاى سرو
- شماره ٨٠: همى گويم که وقتي، ز آن مشتاقان مجنون شو
- شماره ٨١: بيا، اى باغ جان، تا بنگرم سرو روان تو
- شماره ٨٢: امشب، اى باد، يکى جانب آن بستان شو
- شماره ٨٣: عارض همچون نگارستان تو
- شماره ٨٤: کارم از دست برفته ست ز ناديدن تو
- شماره ٨٥: دلى دارم چو دامان گل از غم چاک گرديده
- شماره ٨٦: چه شکل است اين که مى آيد سمند ناز بر کرده
- شماره ٨٧: من ار چه هر شب از شبهاى هجرش مى کنم ناله
- شماره ٨٨: تو دور افتاده از ما و نگنجد شوق در نامه
- شماره ٨٩: اى از رقم شبگون ديباچه مه کرده
- شماره ٩٠: اى جان، چو سخن گويم مستانه و رندانه
- شماره ٩١: اى رفته و ترک من بدنام گرفته
- شماره ٩٢: دلى دارم ز هجران پاره پاره
- شماره ٩٣: دلم در عشق جانان گشته پاره
- شماره ٩٤: نسيم زلف بر دست صبا ده
- شماره ٩٥: چو بنمايى رخ گلنار گونه
- شماره ٩٦: گشادم ديده روى تو ناگه
- شماره ٩٧: تا دل ز توام به غم نشسته
- شماره ٩٨: در خون منم، اى صنم، نشسته
- شماره ٩٩: اى در دل من مقيم گشته
- شماره ١٠٠: اى در دل من چو جان نشسته
- شماره ١٠١: اى آرزوى دل شکسته
- شماره ١٠٢: اى آمده جان هر شکسته
- شماره ١٠٣: اى دهلى و اى بتان ساده
- شماره ١٠٤: اى غاليه گرد ماه سوده
- شماره ١٠٥: اى حسن، تو آفت زمانه
- شماره ١٠٦: اى آرزوى هزار سينه
- شماره ١٠٧: عيد است خوبان نيم شب در کوى خمار آمده
- شماره ١٠٨: اى قبله ابروى تو محراب ابرار آمده
- شماره ١٠٩: عيد است و ساقى در قدح جام مصفا داشته
- شماره ١١٠: جانا، روان کن راحتي، اى راحت جان همه
- شماره ١١١: اى غمزه خون ريز تو خونم به افسون ريخته
- شماره ١١٢: دوش در آمد از درم تازه چو باد صبحگه
- شماره ١١٣: گر کنى گشت چمن با شوخ و با شنگى دو سه
- شماره ١١٤: همه شب رود رهى رو به ره صبا نشسته
- شماره ١١٥: مه من خراب گشتم ز رخت به يک نظاره
- شماره ١١٦: نوبهار است و چمن جلوه جوزا کرده
- شماره ١١٧: اى به خشم از بر من رفته و تنها مانده
- شماره ١١٨: منم امروز ز روى چو تو يارى مانده
- شماره ١١٩: اى صبا، از زلف او بندى بخواه
- شماره ١٢٠: هر شب از سوداى آن زلف سياه
- شماره ١٢١: اى جفايت بر من مسکين همه
- شماره ١٢٢: اى ترا جور و جفا آيين همه
- شماره ١٢٣: جان من بر دست بيدادم مده
- شماره ١٢٤: باغ بين فصل بهارى ساخته
- شماره ١٢٥: اى جهان چشم سياهت بسته
- شماره ١٢٦: خسروا گر عاشقى جام بلا پيش نه
- شماره ١٢٧: از لب او، اى خيال، نقل لب ما مده
- شماره ١٢٨: اى از گل تو ما را در ديده خار مانده
- شماره ١٢٩: مهر تو در دل من مانند جان نشسته
- شماره ١٣٠: ماييم و مجلس مى خوبى سه چار ساده
- شماره ١٣١: از بس که ريخت چشمم بهر تو خون تيره
- شماره ١٣٢: روزى به لاغ گفتم کت نسبتى ست با مه
- شماره ١٣٣: شمع فلک برآيد با آتشين زبانه
- شماره ١٣٤: من بهر تو به ديده و دل خانه ساخته
- شماره ١٣٥: اى عشقت آتشى به همه شهر درزده
- شماره ١٣٦: بيا شبى بر من سرخوش از شراب شده
- شماره ١٣٧: رسيد وقت که هر روز بامداد پگه
- شماره ١٣٨: به کوى عقل مرو، گر به عشوه بردى راه
- شماره ١٣٩: مدار جان من از بهر جان ما روزه
- شماره ١٤٠: مهى در آمده و در درونه جا کرده
- شماره ١٤١: چو بوى زلف تو همراهى صبا کرده
- شماره ١٤٢: بکش به گرد رخ خط دلربا پرده
- شماره ١٤٣: چو خاست صبحدم آن مه ز خواب پژمرده
- شماره ١٤٤: مکش به ناز مرا، اى به ناز پرورده
- شماره ١٤٥: اى فراق تو يار ديرينه
- شماره ١٤٦: اى رخت شمع حسن برکرده
- شماره ١٤٧: مه به زلف تو گر شود بسته
- شماره ١٤٨: جهان تا مه روشنت ساخته
- شماره ١٤٩: لبت در سخن انگبين ريخته
- شماره ١٥٠: در اوصاف خود عقل را ره مده
- شماره ١٥١: قلاشم، اى منکر، مرا دربانى ميخانه ده
- شماره ١٥٢: جان بهانه طلب و شکل تو نازآلوده
- شماره ١٥٣: اى گل که چنين در بغلت تنگ گرفته
- شماره ١٥٤: اى دل، ار تو عاشقي، زين غم خلاص جان مخواه
- شماره ١٥٥: به گردت باد سردى هر دم از عشاق ديوانه
- شماره ١٥٦: به باغ سايه ابرست و آب در سايه
- شماره ١٥٧: اى لبت شهر پر شکر کرده
- شماره ١٥٨: قاصد نيامد کآورد زان نامسلمان نامه اى
- شماره ١٥٩: شهرى ست معمور و درو از هر طرف مه پاره اى
- شماره ١٦٠: جان ز هجرت چيست، زار افتاده اى
- شماره ١٦١: هر روز کافتاب برآرد زبانه اى
- شماره ١٦٢: فرياد کاندر شهر ما خون مى کند عياره اى
- شماره ١٦٣: خردى هنوز و کودکي، اى نازنين، برنا نه اى
- شماره ١٦٤: ديرى ست کاى گلبرگ تر بر روى ما خندان نه اى
- شماره ١٦٥: اى درد بيدرد دلم، تاراج پنهان کرده اى
- شماره ١٦٦: اى که چشم من به روى خويش روشن کرده اى
- شماره ١٦٧: سينه ام را از غم عالم تو بى غم کرده اى
- شماره ١٦٨: اى که در هيچ غمى با دل من يار نه اى
- شماره ١٦٩: اى که در ديده درونى و در آغوش نه اى
- شماره ١٧٠: خنده را سوختن جان من آموخته اى
- شماره ١٧١: آتش اندر آب هرگز ديده اى
- شماره ١٧٢: باز بر خونم کمر بربسته اى
- شماره ١٧٣: سر در خمار، شب به کنار که بوده اي؟
- شماره ١٧٤: اى ده يکى ز خوبى تو مه، چگونه اي؟
- شماره ١٧٥: مشک بر اطراف مه آورده اى
- شماره ١٧٦: ز آب ملاحت که رخ آلوده اى
- شماره ١٧٧: گر چه به هر سخن دلم از تن ربوده اى
- شماره ١٧٨: تو شوخ هر کجا لب خندان گشوده اى
- شماره ١٧٩: آن دل خراب شد که تو آباد ديده اى
- شماره ١٨٠: تو با آن رو بگو مه را، چه باشي؟
- شماره ١٨١: چه بد کرديم کز ما برشکستي؟
- شماره ١٨٢: چون مى نرسد دست به پايى که تو دارى
- شماره ١٨٣: رخساره مکن راست به جايى که تو باشى
- شماره ١٨٤: مست آمده اى باز به مهمان که بودي؟
- شماره ١٨٥: ديدى که حق خدمت بسيار نديدى
- شماره ١٨٦: اى باد، حديث دلم آنجاش بگويى
- شماره ١٨٧: اى باد، سلام دلم آنجا برسانى
- شماره ١٨٨: اى آنکه تو سلطان همه سيمبرانى
- شماره ١٨٩: شتربانا، دمى محمل مياراى
- شماره ١٩٠: مرا زان مير خوبان نيست روزى
- شماره ١٩١: چه کردم کآخرم فرمان نکردى
- شماره ١٩٢: چنين کان خنده شيرين تو کردى
- شماره ١٩٣: ز رحمت چشم بر چاکر ندارى
- شماره ١٩٤: شکستى طره، تا در سر چه داري؟
- شماره ١٩٥: مرا چند آخر از خود دور داري؟
- شماره ١٩٦: دلا، با غمزه خوبان چه بازي؟
- شماره ١٩٧: رخساره چه مى پوشي، در کينه چه مى کوشي؟
- شماره ١٩٨: اگر تو سرگذشت من بدانى
- شماره ١٩٩: نگارين مرا شد نوجوانى
- شماره ٢٠٠: سزد گر نيکويى در من ببينى
- شماره ٢٠١: ديوانه شدم ز يار بدخوى
- شماره ٢٠٢: بر لب اثر شراب دارى
- شماره ٢٠٣: جانا، تو زغم خبر ندارى
- شماره ٢٠٤: نى کار کسى ست عشقبازى
- شماره ٢٠٥: اى برده دلم به دلستانى
- شماره ٢٠٦: اى آنکه تمام هم چو ماهى
- شماره ٢٠٧: اى مردم ديده نکويى
- شماره ٢٠٨: بخرام، اى سرو روان کز باغ رضوان خوشترى
- شماره ٢٠٩: اى قامت چون شاخ گل، از برگ گل خندان ترى
- شماره ٢١٠: اى مه، بدين چابک روي، از آسمان کيستى
- شماره ٢١١: زينسان که از هر موى خود زنجير صد دل مى کنى
- شماره ٢١٢: اى چهره زيباى تو رشک بتان آزرى
- شماره ٢١٣: جان به فدات مى کنم، بو که از آن من شوى
- شماره ٢١٤: نيست دلى که هر دمش آفت دين نمى شوى
- شماره ٢١٥: قصد که داري، اى پسر، باز چنين که مى روى
- شماره ٢١٦: مى گذرى که سينه را وقف هواى خود کنى
- شماره ٢١٧: دست به گل نمى زني، زانکه نگار من تويى
- شماره ٢١٨: کج کلها، کمان کشا، تنگ قباى کيستي؟
- شماره ٢١٩: اى ز غبار خنگ تو يافته ديده روشنى
- شماره ٢٢٠: رخ خوبت به چه ماند، به گلستان و بهارى
- شماره ٢٢١: خواستم زو آبرويي، گفت «بيهوده مگوى
- شماره ٢٢٢: باز اين ابر بهارى از کجا آيد همي؟
- شماره ٢٢٣: سبزه نوخيز است و باران در فشان آيد همى
- شماره ٢٢٤: باز بهر جان ما را ناز در سر مى کنى
- شماره ٢٢٥: اى پريوش، هر چه رسم مردمى کم مى کنى
- شماره ٢٢٦: هر زمانى از کرشمه خويشتن بينى کنى
- شماره ٢٢٧: چتر عنبروش کن از گيسو که سلطان منى
- شماره ٢٢٨: گر تو سيمين سرو را شکل سرافرازى دهى
- شماره ٢٢٩: جان شيرين مني، اى از لطافت چون پرى
- شماره ٢٣٠: چه شدت که از کرشمه نظرى به ما نکردي؟
- شماره ٢٣١: ز نظر اگر چه دوري، شب و روز در حضورى
- شماره ٢٣٢: بسم از جمال ساقى و شراب ارغوانى
- شماره ٢٣٣: نفسى که با نگارى گذرد به شادمانى
- شماره ٢٣٤: خنده اى کن شکرستان دهن بازگشاى
- شماره ٢٣٥: عالم آشوب تر از طره طراه خودى
- شماره ٢٣٦: مى به جام ار چه زخون من مسکين دارى
- شماره ٢٣٧: بختم از خواب در آمد چو تو با من خفتى
- شماره ٢٣٨: گر تو رنج من مسکين گدا بشناسى
- شماره ٢٣٩: نوبهار است و گل و موسم عيد، اى ساقى
- شماره ٢٤٠: باز، اى سرو خرامان، ز کجا مى آيي؟
- شماره ٢٤١: آن نه روييست که ماهى ست بدان زيبايى
- شماره ٢٤٢: چو منى را مده از دست که کمتر يابى
- شماره ٢٤٣: جان من، بى من درمانده تنها چوني؟
- شماره ٢٤٤: بى تو، اى بى تو به جان آمده جانم، چوني؟
- شماره ٢٤٥: دلها به غمزه دزدي، چون خنده برگشايى
- شماره ٢٤٦: اى بيغم از دل من، بسيار شد جدايى
- شماره ٢٤٧: اى که تاراج دل و دين مى دهى
- شماره ٢٤٨: سرمه اندر چشم خودبين مى کنى
- شماره ٢٤٩: آنکه جان گويند خلقي، آن تويى
- شماره ٢٥٠: اى ز رويت چشم جان را روشنى
- شماره ٢٥١: ترک من، بر شکل ديگر مى روى
- شماره ٢٥٢: تا فراقت تاخت بر من بارگى
- شماره ٢٥٣: آمد آن شادى جان بر ما دى
- شماره ٢٥٤: هر شب، اى ماه، کجا مى گردي؟
- شماره ٢٥٥: گر چه سعادت بسى ست در فلک مشترى
- شماره ٢٥٦: اى رفته در غريبي، باز آکه عمر و جانى
- شماره ٢٥٧: اى باد باز بر سر کوى که مى روي؟
- شماره ٢٥٨: نامردم است، هر که درو نيست مردمى
- شماره ٢٥٩: به بت نماى مرا ره، اگر به دين نتوانى
- شماره ٢٦٠: هلال عيد نمود، اى مه دو هفته، کجايي؟
- شماره ٢٦١: سلام و خدمت ما، اى صبا، به يار بگوى
- شماره ٢٦٢: اى باد صبحگاه به من نام او بگوى
- شماره ٢٦٣: گاهم ز غمزه ها هدف تير مى کنى
- شماره ٢٦٤: اى يار پر نمک، جگرم ريش مى کنى
- شماره ٢٦٥: بت من، بت پرست را چه زني؟
- شماره ٢٦٦: هيچ شکر چو آن دهان ديدي؟
- شماره ٢٦٧: گر منت مى کنم عنان گيرى
- شماره ٢٦٨: تا تو روى چو ماه بنمايى
- شماره ٢٦٩: چو کار جهان نيست جز بيوفايى
- شماره ٢٧٠: مرادوش گويى به خواب آمدى
- شماره ٢٧١: ز من برشکستى به يکبارگى
- شماره ٢٧٢: تو خود به غمزه سراسر کرشمه و نازى
- شماره ٢٧٣: اى شب تيره به گيسوى کسى مى مانى
- شماره ٢٧٤: کرشمه کردن تو وقت نار و بدخويى
- شماره ٢٧٥: سمن دارى به زير سبزه يا خود ياسمين دارى
- شماره ٢٧٦: تا داشت به جان طاقت، بودم به شکيبايى
- شماره ٢٧٧: مگر، اى باد نوروزي، گذر بر يار من دارى
- شماره ٢٧٨: دلا، آن ترک را ديدي، کنون سامان کجا بيني؟
- شماره ٢٧٩: عزيزى همچو جان، ار چه چو خاکم خوار بگذارى
- شماره ٢٨٠: گهى بنما و گه پوشيده دار آن روى گلنارى
- شماره ٢٨١: ز من که عاشق و مستم صلاح کار مجوى
- شماره ٢٨٢: اى باد صبح گاهي، خه از کدام سويي؟
- شماره ٢٨٣: نه از ره ست که گوييم کبک خوش گامى
- شماره ٢٨٤: دلم که لاف زدى از کمال دانايى
- شماره ٢٨٥: هر بار که تو در دل شب در دلم آيى
- شماره ٢٨٦: تو، اى پسر، که از اين سو سوار مى گذرى
- شماره ٢٨٧: ما را در آرزويت بگذشت زندگانى
- شماره ٢٨٨: هوس پخته ست اين پروانه بهر خويشتن سوزى
- شماره ٢٨٩: به ناز هر نفسى سوى من گذر چه کني؟
- شماره ٢٩٠: اى جان ز تن رفته، به تن باز کى آيي؟
- شماره ٢٩١: تو نيز اى بى وفا، تا کى ستم بر جان من خواهي؟
- شماره ٢٩٢: ز من برگشته اي، جانا، ندانم با که مى سازي؟
- شماره ٢٩٣: بدين صفت که تويى در زمانه، معذورى
- شماره ٢٩٤: هندوى زلف را چو تو يغما چنين دهى
- شماره ٢٩٥: چو لب زنى به مى و در ميان بگردانى
- شماره ٢٩٦: گر چه به نظاره ايم، نيز نخوانى
- شماره ٢٩٧: اى دل، مرا به هر کو افسانه چند خواهي؟
- شماره ٢٩٨: بدين صفت که ببستى کمر به خونخوارى
- شماره ٢٩٩: سزد که سجده کنند، اى برهمن عجمى
- شماره ٣٠٠: نشان آن دهن از من چه پرسي؟
- شماره ٣٠١: به يک کرشمه کزان چشم دلربا کردى
- شماره ٣٠٢: به خوبى همچو مه تابنده باشى
- شماره ٣٠٣: اى که امروز به زيبايى او مى نازى
- شماره ٣٠٤: در تو، اى دوست به خون ريختنم دارى راى
- شماره ٣٠٥: فسون چشمش ار خوابم نبستى
- شماره ٣٠٦: دلى دارم در او دردى و داغى
- شماره ٣٠٧: اى کاش مرا با تو سر و کار نبودى
- شماره ٣٠٨: گر ماه تو از مشک تو آلوده نبودى
- شماره ٣٠٩: اميد نبود ار چه مرا يک نظر از وى
- شماره ٣١٠: من باد نخواهم که وزد بر چو تو باغى
- شماره ٣١١: صبا زلف ترا گر دم ندادى
- شماره ٣١٢: زهى رويت شکفته لاله زارى
- شماره ٣١٣: بيکار دلى باشد کو را نبود دردى
- شماره ٣١٤: گل آمد و هر مرغى زد نغمه به هر باغى
- شماره ٣١٥: اى سرو بلندت را صد فتنه به هر گامى
- شماره ٣١٦: فراهم کرد شکل کج کلاهى
- شماره ٣١٧: مرا دل با يکى مانده ست جايى
- شماره ٣١٨: اى زلف تو هر گره گشادى
- شماره ٣١٩: اى فتنه ز چشم تو نشانى
- شماره ٣٢٠: گر چشم من در روى آن خورشيد رخسار آمدى
- شماره ٣٢١: بهر گشاد عالمى بگشا ز زلف خود خمى
- شماره ٣٢٢: اى ننهاده هيچ گه تن به رضاى چون منى
- شماره ٣٢٣: سرو سمنبرم کجا تا به برش درآرمي؟
- شماره ٣٢٤: گر به کمند زلف تو من نه چنين اسيرمى
- شماره ٣٢٥: پيش از اين من با جوانان آشنايى کردمى
- شماره ٣٢٦: پيش از اين من کاشکى عشقت نمى ورزيدمى
- شماره ٣٢٧: همه شب فرو نيايد به دلم کرشمه سازى
- شماره ٣٢٨: پسرا و نازنينا، به کرشمه گاه گاهى
- شماره ٣٢٩: به فراغ دل زمانى نظرى به ماهرويى
- شماره ٣٣٠: من ترا دارم و جز لطف توام نيست کسى
- شماره ٣٣١: در سر افتاده ز عشق توام، اى جان، هوسى
- شماره ٣٣٢: بسيار باشد، اى جان، از همچو من غمينى
- شماره ٣٣٣: آن چشم شوخ را بين هر غمزه ايى بلايى
- شماره ٣٣٤: هر شبم کآهم به عالم دم زدى
- شماره ٣٣٥: من نديدم چون تو هرگز دلبرى
- شماره ٣٣٦: آنکه مرا در دل است گر به کنار آمدى
- شماره ٣٣٧: يک ره بکن ز غمزه خونين اشارتى
- شماره ٣٣٨: آمد بهار و سرو بر آراست قامتى
- شماره ٣٣٩: مردانه مى کشد به جفايم ستمگرى
- شماره ٣٤٠: اى صد شکست زلف ترا زير هر خمى
- شماره ٣٤١: ساقى بيا که موسم عيش است و ميم و نى
- شماره ٣٤٢: تو مى روى و به نظاره تو چشم جهانى
- شماره ٣٤٣: بسى نماند که جانى برون رود ز غريبى
- شماره ٣٤٤: يار است و صد کرشمه، شهر است و خوبرويى
- شماره ٣٤٥: اى که به چشم تو نيايم همى
- شماره ٣٤٦: هر کسى را هواى سيم و زرى
- شماره ٣٤٧: دوش مى گفت پير ترسايى
- شماره ٣٤٨: اى ز زلف تو مشک تر بويى
- شماره ٣٤٩: دلى دارم، اما جز افگار نى
- شماره ٣٥٠: مسلمانان، گرفتارم به دست نامسلمانى
- شماره ٣٥١: اى گل، دهن تنگت صد تنگ شکر چيزى
- شماره ٣٥٢: لعل است چنان با لب يا هست ز جان چيزي!
- شماره ٣٥٣: بهارى اين چنين خرم، مرا آواره دل جايى
- شماره ٣٥٤: دو چشم مست ترا نيست از جهان خبرى
- شماره ٣٥٥: من اشک بيدلان را خنده مى پنداشتم روزى
- شماره ٣٥٦: صبا آمد، ولى بويى ازان گلزار بايستى
- شماره ٣٥٧: نيست در شهر گرفتارتر از من دگرى
- شماره ٣٥٨: سخن چون زان دو لب گويي، چه گويد انگبين باري؟
- شماره ٣٥٩: گل آمد و همه در باغ با مى و جامى
- شماره ٣٦٠: کشان دل تو به سوى گلى و نسترنى
- شماره ٣٦١: گذشت آن کين دل زارم شکيبا بود يک چندى
- شماره ٣٦٢: خوش آن شبها که آن جان جهان مهمان من بودى
- شماره ٣٦٣: نبود يار من آن را که يار داشتمى
- شماره ٣٦٤: اى غنچه را بر بسته لب، شکل و دهان چون تويى
- شماره ٣٦٥: شاه حسنى وز متاع نيکويى دارى فراغى
- شماره ٣٦٦: نوبهار آمد و بگذشت به شادى مه دى
- شماره ٣٦٧: اى معدن ناز، ناز تا کي؟
- شماره ٣٦٨: اى که به غمزه مى کنى قصد شکار ديگرى
- شماره ٣٦٩: باز روى تو خون آلوده و جعد تو تر است
- شماره ٣٧٠: فتح مى آيد در دهليز دولت باز کن
- شماره ٣٧١: اى به هر موى شده بسته زلف دل من
- شماره ٣٧٢: گر حقيقت نشدت واقعه جانى من
- شماره ٣٧٣: ترک من اى من غلام روى تو
- شماره ٣٧٤: مطربا سوى چمن وقت گل آهنگ تو کو
- شماره ٣٧٥: سوى تو ديدم ريختى خون دلم را بى گنه
- شماره ٣٧٦: نشدت دل که به اين دل شده مهمان آيى
- شماره ٣٧٧: هزار شکر خدا را که چون تو دلدارى
- شماره ٣٧٨: رفت سرما و صبا مى دهد از گل خبرى
- شماره ٣٧٩: ترک من خونابه من بين و دست از من بشوى
- شماره ٣٨٠: جهانى به خواب خوشست و من از غم به بيدارى
- شماره ٣٨١: خيالى کرده ام وين از خيال خود نمى دانى
- شماره ٣٨٢: گر تو يک ناوک از آن چشم سيه بستانى
- شماره ٣٨٣: مى شکفد گل به چمن تا ز نسيم سحرى