هر روز کافتاب برآرد زبانه اى
بيرون جهم ز کلبه غم عاشقانه اى
نظاره بر رخ تو کنم گر ببينمت
بارى ز چاوشان بخورم تازيانه اى
از دوستى تو به سر کوى تو نماند
ناشسته ز آب ديده من آستانه اى
افتاده راه من به دل و گنج معرفت
گشت از خيال سيمبران دردخانه اى
سوز درون کز او جگر من کباب شد
بيرون جهد ز هر ته مويى زبانه اى
مردن به کوى تو هوسم مى کند، ولى
يابم اگر چو ديدن رويت بهانه اى
بيداريم بکشت که هر روز ازين خمار
باشيم گه خراب چو مست شبانه اى
خوابم نماند بو که رسد خواب آخرم
آغاز کن ز لازمه من فسانه اى
خسرو مرو به باغ که از ناله تو دى
مرغان نخورده اند به گلنار دانه اى