غزلیات وحشی بافقی
- شماره ١: آه ، تاکى ز سفر باز نيايى ، بازآ
- شماره ٢: کشيده عشق در زنجير، جان ناشکيبا را
- شماره ٣: راندى ز نظر، چشم بلا ديده ما را
- شماره ٤: چند به دل فرو خورم اين تف سينه تاب را
- شماره ٥: تازه شد آوازه خوبى ، گلستان ترا
- شماره ٦: من آن مرغم که افکندم به دام سد بلا خود را
- شماره ٧: طى زمان کن اى فلک ، مژده وصل يار را
- شماره ٨: خيز و به ناز جلوه ده قامت دلنواز را
- شماره ٩: نرخ بالا کن متاع غمزه غماز را
- شماره ١٠: نبود طلوع از برج ما، آن ماه مهر افروز را
- شماره ١١: بار فراق بستم و ، جز پاى خويش را
- شماره ١٢: عزت مبردر کار دل اين لطف بيش از پيش را
- شماره ١٣: منع مهر غير نتوان کرد يار خويش را
- شماره ١٤: چيست قصد خون من آن ترک کافر کيش را
- شماره ١٥: هست اميد قوتى بخت ضعيف حال را
- شماره ١٦: بر سر نکشت درتب غم هيچکس مرا
- شماره ١٧: بر قول مدعى مکش اى فتنه گر مرا
- شماره ١٨: ننموده استخوان ز تن ناتوان مرا
- شماره ١٩: خانه پر بود از متاع صبر اين ديوانه را
- شماره ٢٠: ساکن گلخن شدم تا صاف کردم سينه را
- شماره ٢١: کس نزد هرگز در غمخانه اهل وفا
- شماره ٢٢: سد حيف از محبت بيش از قياس ما
- شماره ٢٣: بسيار گرم پيش منه در هلاک ما
- شماره ٢٤: از کاه ، کهربا بگريزد به بخت ما
- شماره ٢٥: اى سرخ گشته از تو به خون روى زرد ما
- شماره ٢٦: دلم را بود از آن پيمان گسل اميد ياريها
- شماره ٢٧: پاک ساز از غير دل ، وز خود تهى شو چون حباب
- شماره ٢٨: قصه مى خوردن شبها و گشت ماهتاب
- شماره ٢٩: شد يار به اغيار دل آزار مصاحب
- شماره ٣٠: گهى از مهر ياد عاشق شيدا کند يا رب
- شماره ٣١: مژده وصل توام ساخته بيتاب امشب
- شماره ٣٢: ز شبهاى دگر دارم تب غم بيشتر امشب
- شماره ٣٣: کسى خود جان نبرد از شيوه چشم فسون سازت
- شماره ٣٤: اين زمان يارب مه محمل نشين من کجاست
- شماره ٣٥: ياد او کردم ز جان سد آه درد آلود خاست
- شماره ٣٦: لطف پنهانى او در حق من بسيار است
- شماره ٣٧: در ره پر خطر عشق بتان بيم سر است
- شماره ٣٨: بازم از نو خم ابروى کسى در نظر است
- شماره ٣٩: تا مقصد عشاق رهى دور و دراز است
- شماره ٤٠: خوش است بزم ولى پر ز خائن راز است
- شماره ٤١: عتاب اگر چه همان در مقام خونريز است
- شماره ٤٢: طراز سبزه بر گلشن عذار خوش است
- شماره ٤٣: خوار مى کن ، زار مى کش، منتت بر جان ماست
- شماره ٤٤: امروز ناز عذر جفاهاى رفته خواست
- شماره ٤٥: يار ما بى رحم يارى بوده است
- شماره ٤٦: ابر است و اعتدال هواى خزانى است
- شماره ٤٧: در دل همان محبت پيشينه باقى است
- شماره ٤٨: ترک من تيغ به کف ، بر زده دامن برخاست
- شماره ٤٩: به جور، ترک محبت خلاف عادت ماست
- شماره ٥٠: گرد آن خانه بگردم که در او خلوت تست
- شماره ٥١: بهر دلم که درد کش و داغدار تست
- شماره ٥٢: وداع جان و تنم استماع رفتن تست
- شماره ٥٣: بگذشت دور يوسف و دوران حسن تست
- شماره ٥٤: ابروى تو جنبيد و خدنگى ز کمان جست
- شماره ٥٥: بگذران دانسته از ما گر ادايى سرزدست
- شماره ٥٦: از نظر افتاده ياريم مدتها شدست
- شماره ٥٧: هنوز عاشقى و دلرباييى نشدست
- شماره ٥٨: بازم زبان شکر به جنبش درآمدست
- شماره ٥٩: خوش صيد غافلى به سر تير آمدست
- شماره ٦٠: ناتوان مورى به پابوس سليمان آمدست
- شماره ٦١: از تو همين تواضع عامى مرا بس است
- شماره ٦٢: آنکه بى ما ديد بزم عيش و در عشرت نشست
- شماره ٦٣: خود رنجم و خود صلح کنم عادتم اينست
- شماره ٦٤: آنکس که مرا از نظر انداخته اينست
- شماره ٦٥: اى مدعى از طعن تو ما را چه ملالست
- شماره ٦٦: مشورت با غمزه چشمت را پى تسخير کيست
- شماره ٦٧: يارب مه مسافر من همزبان کيست ؟
- شماره ٦٨: بسته بر فتراک و مى پرسد که صياد تو کيست
- شماره ٦٩: اى ديده ، دشتبان نگاهت به راه کيست
- شماره ٧٠: تا قسمتم ز ميکده آرزوى کيست
- شماره ٧١: مريض عشق اگر سد بود علاج يکيست
- شماره ٧٢: اى همنفسان بودن وآسودن ما چيست
- شماره ٧٣: همرهى با غير و از من احتراز از بهر چيست
- شماره ٧٤: کوچنان يارى که داند قدر اهل درد چيست
- شماره ٧٥: قدر اهل درد صاحب درد مى داند که چيست
- شماره ٧٦: باز اين عتاب و شيوه عاشق گداز چيست
- شماره ٧٧: زهر در چشم و چين بر ابرو چيست
- شماره ٧٨: خنده ات برما و بر داغ دل درمانده چيست
- شماره ٧٩: مست آمدى که موجب چندين ملال چيست
- شماره ٨٠: وصلم ميسر است ولى بر مراد نيست
- شماره ٨١: سوز تب فراق تو درمان پذير نيست
- شماره ٨٢: کس به بزم دلبران از دور گردان پيش نيست
- شماره ٨٣: دلتنگم و با هيچکسم ميل سخن نيست
- شماره ٨٤: وقت برقع ز رخ کشيدن نيست
- شماره ٨٥: جز غير کسى همره آن عربده جو نيست
- شماره ٨٦: يک التفات ز فرماندهان نازم نيست
- شماره ٨٧: چه لطفها که در اين شيوه نهانى نيست
- شماره ٨٨: طاير بستان پرستم ليکنم پر باز نيست
- شماره ٨٩: تا به آخر نفسم ترک تو در خاطر نيست
- شماره ٩٠: عاشق يکرنگ را يار وفادار هست
- شماره ٩١: پر گشت دل از راز نهانى که مرا هست
- شماره ٩٢: مى نمايد چند روزى شد که آزاريت هست
- شماره ٩٣: بردرى ز آمد شد بسيار آزاريم هست
- شماره ٩٤: قرعه دولت زدم ، يارى و اقبال هست
- شماره ٩٥: مى توانم بود بى تو ، تاب تنهاييم هست
- شماره ٩٦: شکفتگيش چو هر روز نيست حالى هست
- شماره ٩٧: تو جفاکن که از اينسوى وفادارى هست
- شماره ٩٨: اسير جلوه هر حسن عشقبازى هست
- شماره ٩٩: از عرض نيازم چه بلا بى خبرش داشت
- شماره ١٠٠: از پى بهبود درد ما دوا سودى نداشت
- شماره ١٠١: رسيد و آن خم ابرو بلند کرد و گذشت
- شماره ١٠٢: ز پيش ديده تا جانان من رفت
- شماره ١٠٣: به طوف کعبه من خاکسار خواهم رفت
- شماره ١٠٤: گرم آمد و بر آتش شوقم نشاند و رفت
- شماره ١٠٥: ناز برگيرد کمان در وقت ترکش بستنت
- شماره ١٠٦: گرد سر تو گردم و آن رخش راندنت
- شماره ١٠٧: تو منکرى وليک ، به من مهربانيت
- شماره ١٠٨: نويد آشنايى مى دهد چشم سخنگويت
- شماره ١٠٩: هرگزم يارب از آن ديدار مهجورى مباد
- شماره ١١٠: هجران رفيق بخت زبون کسى مباد
- شماره ١١١: تا ابد دولت نواب ولى سلطان باد
- شماره ١١٢: خوش نيست هرزمان زدن از جور يار داد
- شماره ١١٣: عياذباله از روزى که عشقم در جنون آرد
- شماره ١١٤: باده کو تا خرد اين دعوى بيجا ببرد
- شماره ١١٥: غمزه او حشر فتنه به هر جا ببرد
- شماره ١١٦: شام هجران تو تشريف به هر جا ببرد
- شماره ١١٧: خواهم آن عشق که هستى ز سرما ببرد
- شماره ١١٨: دلم امروز از آن لب هر زمان شکرى دگر دارد
- شماره ١١٩: به زير لب حديق تلخ ، کان بيدادگر دارد
- شماره ١٢٠: به تنگ آمد دلم ، يک خنجر کارى طمع دارد
- شماره ١٢١: چشم او قصد عقل و دين دارد
- شماره ١٢٢: جانان نظرى کو ز وفا داشت ندارد
- شماره ١٢٣: کار خوبى نه بگفت دگران بايد کرد
- شماره ١٢٤: خوش آن نياز که رفع حيا تواند کرد
- شماره ١٢٥: کى ديدمش که قصد دل زار من نکرد
- شماره ١٢٦: چه گويمت که چه با جانم اشتياق نکرد
- شماره ١٢٧: دگر آن شبست امشب که ز پى سحر ندارد
- شماره ١٢٨: تاب رخ او مهر جهانتاب ندارد
- شماره ١٢٩: هر چند ناز کردى ، نيازم زياده شد
- شماره ١٣٠: هلاکم ساز گر بر خاطرت بارى ز من باشد
- شماره ١٣١: مهرم ز حرمان شد فزون شوقى ز حسرت کم نشد
- شماره ١٣٢: ملول از زهد خويشم ساکن ميخانه خواهم شد
- شماره ١٣٣: اينست کزو رخنه به کاشانه من شد
- شماره ١٣٤: خوش آن کو غنچه سان با گلعذارى همنشين باشد
- شماره ١٣٥: گل چيست اگر دل ز غم آزاد نباشد
- شماره ١٣٦: به راز عشق زبان در ميان نمى باشد
- شماره ١٣٧: دوشم از آغاز شب جا ، بر در جانانه بود
- شماره ١٣٨: امروز ناز را به نيازم نظر نبود
- شماره ١٣٩: چو شمع شب همه شب سوز و گريه زانم بود
- شماره ١٤٠: ماه من گفتم که با من مهربان باشد ، نبود
- شماره ١٤١: مرغ ما دوش سراينده بستانى بود
- شماره ١٤٢: آنچه کردى ، آنچه گفتى غايت مطلوب بود
- شماره ١٤٣: بود آن وقتى که دشنام تو خاطر خواه بود
- شماره ١٤٤: آن مستى تو دوش ز پيمانه که بود
- شماره ١٤٥: دوش در کويى عجب بى لطفيى در کار بود
- شماره ١٤٦: با غير دوش اينهمه گرديدنش چه بود
- شماره ١٤٧: چون تو مستغنى ز دل بودى دل آرايى چه بود
- شماره ١٤٨: چندين عنايت از پى چندين جفا چه بود
- شماره ١٤٩: دوش از عربده يک مرتبه باز آمده بود
- شماره ١٥٠: زان عهد ياد باد که از ما به کين نبود
- شماره ١٥١: هر دلى کز عشق جان شعله اندوزش نبود
- شماره ١٥٢: يک ره سؤال کن گنه بى گناه خود
- شماره ١٥٣: مرا وصلى نمى بايد من و هجر و ملال خود
- شماره ١٥٤: نيازى کز هوس خيزد کدامش آبرو باشد
- شماره ١٥٥: ترسم در اين دلهاى شب از سينه آهى سرزند
- شماره ١٥٦: بتان که اهل تعلق به قيد شان بندند
- شماره ١٥٧: لب بجنبان که سر تنگ شکر بگشايد
- شماره ١٥٨: خرم دل آن کس که ز بستان تو آيد
- شماره ١٥٩: نزديک ما سگان درت جا نمى کنند
- شماره ١٦٠: گر ديده به دريوزه ديدار نيايد
- شماره ١٦١: گر چه مى دانم که مى رنجى و مشکل مى شود
- شماره ١٦٢: شهر، بيم است کزين حسن پرآشوب شود
- شماره ١٦٣: شکل مستانه و انکار شرابش نگريد
- شماره ١٦٤: اين دل که دوستى به تو خون خواره مى کند
- شماره ١٦٥: گر ريخت پر عقابى ، فر هما بماند
- شماره ١٦٦: المنة لله که شب هجر سر آمد
- شماره ١٦٧: يار دور افتاده مان حل مراد ما نکرد
- شماره ١٦٨: آنکس که دامن از پى کين تو بر زند
- شماره ١٦٩: بازم غم بيهوده به همخانگى آمد
- شماره ١٧٠: ملک دل را سپه ناز به يغما آمد
- شماره ١٧١: اغيار را آسان کشد عاشق چو ترک جان کند
- شماره ١٧٢: خوش آن روزى که زنجير جنون بر پاى من باشد
- شماره ١٧٣: در اول عشق و جنون آهم ز گردون بگذرد
- شماره ١٧٤: نشانم پيش تيرش کاش تيرش بر نشان آيد
- شماره ١٧٥: هم مگر فيض توام نطق و بيانى بدهد
- شماره ١٧٦: غم هجوم آورده مى دانم که زارم مى کشد
- شماره ١٧٧: کجا در بزم او جاى چو من ديوانه اى باشد
- شماره ١٧٨: باغ ترا نظارگيانى که ديده اند
- شماره ١٧٩: عشق گو بى عزتم کن ، عشق و خوارى گفته اند
- شماره ١٨٠: پى وصلش نخواهم زود يارى در ميان افتد
- شماره ١٨١: کسى کز رشک من محروم از آن پيمان شکن گريد
- شماره ١٨٢: کارى نشد از پيش و ز کف نقد بقا شد
- شماره ١٨٣: پى خدنگ جگر گون به خون مردم کرد
- شماره ١٨٤: غلام عشق حاشا کز جفاى يار بگريزد
- شماره ١٨٥: در آن ديار که هجران بود حيات نباشد
- شماره ١٨٦: هيچکس چشم به سوى من بيمار نکرد
- شماره ١٨٧: آيينه جمال ترا آن صفا نماند
- شماره ١٨٨: هرکه يار ماست ميل کشتن ما مى کند
- شماره ١٨٩: ما را به سوى خود خم موى تو مى کشد
- شماره ١٩٠: دوش اندک شکوه اى از يار مى بايست کرد
- شماره ١٩١: سرخيى کان ز نى تير تو پيدا باشد
- شماره ١٩٢: مى کشم زان تند خو گر صد تغافل مى کند
- شماره ١٩٣: هرگز به غرض عشق من آلوده نگردد
- شماره ١٩٤: آنکه هرگز ياد مشتاقان به مکتوبى نکرد
- شماره ١٩٥: دلى کز عشق گردد گرم، افسردن نمى داند
- شماره ١٩٦: کسى از دور تا کى چين ابروى کسى بيند
- شماره ١٩٧: که جان برد اگر آن مست سرگران بدرآيد
- شماره ١٩٨: شوقم گرفت و از در عقلم برون کشيد
- شماره ١٩٩: ز کار بسته ما عقده حرمان که بگشايد
- شماره ٢٠٠: سد حشر جان ز پى يکه سوارى رسيد
- شماره ٢٠١: مگر من بلبلم کز گفتگوى گل زبان بندد
- شماره ٢٠٢: چرا خود را کسى در دام سد بى نسبت اندازد
- شماره ٢٠٣: در راسته ناز فروشان که بتانند
- شماره ٢٠٤: ما را دو روزه دورى ديدار مى کشد
- شماره ٢٠٥: خونخواره راهى مى روم تا خود به پايان کى رسد
- شماره ٢٠٦: عشق کو تا شحنه حسرت به زندانم کشد
- شماره ٢٠٧: درون دل به غير از يار و فکر يار کى گنجد
- شماره ٢٠٨: دلم خود را به نيش غمزه اى افکار مى خواهد
- شماره ٢٠٩: جنونى داشتم زين پيش بازم آن جنون آمد
- شماره ٢١٠: آه شراره بارم کان از درون برآمد
- شماره ٢١١: کى اهل دل به کام خود از دوستان برند
- شماره ٢١٢: ز عشق من به تو اغيار بدگمان شده اند
- شماره ٢١٣: ياران خداى را به سوى او گذر کنيد
- شماره ٢١٤: سرت از غرور خوبى به کسى فرو نيايد
- شماره ٢١٥: روزها شد تا کسم پيرامن اين در نديد
- شماره ٢١٦: تو خون به کاسه من کن که غيرتاب ندارد
- شماره ٢١٧: به لب بگوى که آن خنده نهان نکند
- شماره ٢١٨: چرا ستمگر من با کسى جفا نکند
- شماره ٢١٩: پرسيدن حال دل ريشم بگذاريد
- شماره ٢٢٠: آيين دستگيرى ز اهل جهان نيايد
- شماره ٢٢١: که جان برد اگر آن مست سرگران بدرآيد
- شماره ٢٢٢: روم به جاى دگر ، دل دهم به يار دگر
- شماره ٢٢٣: دل و طبع خويش را گو که شوند نرم خوتر
- شماره ٢٢٤: آخر اى مغرور گاهى زير پاى خود نگر
- شماره ٢٢٥: گو حرمت خود، ناصح فرزانه نگه دار
- شماره ٢٢٦: جستم از دام ، به دام آر گرفتار دگر
- شماره ٢٢٧: عزلت ما شده سر تاسر دنيا مشهور
- شماره ٢٢٨: شده ام سگ غزالى که نگشته رام هرگز
- شماره ٢٢٩: مست آن ترک به کاشانه من بود امروز
- شماره ٢٣٠: دوش پر عربده اى بود و نه آنست امروز
- شماره ٢٣١: اى دل بى جرم زنداني، تو در بندى هنوز
- شماره ٢٣٢: وه که دامن مى کشد آن سرو ناز از من هنوز
- شماره ٢٣٣: گر چه دورى مى کنم بى صبر و آرامم هنوز
- شماره ٢٣٤: هست از رويت مرا سد گونه حيرانى هنوز
- شماره ٢٣٥: شرح ضعفم از سگان آستان خود بپرس
- شماره ٢٣٦: مغرور کسى به که درت جا نکند کس
- شماره ٢٣٧: اى دل به بند دورى او جاودانه باش
- شماره ٢٣٨: عشق مى فرمايدم مستغنى از ديدار باش
- شماره ٢٣٩: تن اگر نبود ز نزدکان چو شد گو دور باش
- شماره ٢٤٠: ترک ما کردى برو همصحبت اغيار باش
- شماره ٢٤١: روزى اين بيگانگى بيرون کند از خوى خويش
- شماره ٢٤٢: کرديم نامزد به تو نابود و بود خويش
- شماره ٢٤٣: در مانده ام به درد دل بى علاج خويش
- شماره ٢٤٤: بند ديگر دارم از عشقت به هر پيوند خويش
- شماره ٢٤٥: ما در مقام صبر فشرديم گام خويش
- شماره ٢٤٦: تو و هر روز و بزم عشرت خويش
- شماره ٢٤٧: ريخت خونم را و برد از پيش آن بيداد کيش
- شماره ٢٤٨: الاهى از ميان ناپسندان بر کران دارش
- شماره ٢٤٩: مستحق کشتنم خود قائلم زارم بکش
- شماره ٢٥٠: کوهکن بر ياد شيرين و لب جان پرورش
- شماره ٢٥١: با جوانى چند در عين وفا مى بينمش
- شماره ٢٥٢: بست زبان شکوه ام لب به سخن گشادنش
- شماره ٢٥٣: بر ميان دامن زدن بينند و چابک رفتنش
- شماره ٢٥٤: نيستم يک دم ز درد و محنت هجران خلاص
- شماره ٢٥٥: تکيه کردم بر وفاى او غلط کردم ، غلط
- شماره ٢٥٦: بى رخ جان پرور جانان مرا از جان چه حظ
- شماره ٢٥٧: قيمت اهل وفا يار ندانست دريغ
- شماره ٢٥٨: به سوداى تو مشغولم ز غوغاى جهان فارغ
- شماره ٢٥٩: شمع بزم غير شد با روى آتشناک، حيف
- شماره ٢٦٠: مستغنى است از همه عالم گداى عشق
- شماره ٢٦١: مده از خنده فريب و مزن از غمزه خدنگ
- شماره ٢٦٢: تو زمن پرس قدر روز وصال
- شماره ٢٦٣: کى تبسم دور از آن شيرين تکلم مى کنم
- شماره ٢٦٤: دل باز رست از تو ،ز بند زمانه هم
- شماره ٢٦٥: تا چند به غمخانه حسرت بنشينم
- شماره ٢٦٦: برزن اى دل دامن کوشش که کارى کرده ام
- شماره ٢٦٧: هر خون که تو دادى چو مى ناب کشيديم
- شماره ٢٦٨: سحر کجاست که فراش جلوگاه توام
- شماره ٢٦٩: ما چون ز درى پاى کشيديم کشيديم
- شماره ٢٧٠: عشق ما پرتو ندارد ما چراغ مرده ايم
- شماره ٢٧١: من اين کوشش که در تسخير آن خودکام مى کردم
- شماره ٢٧٢: نيستيم از دوريت با داغ حرمان نيستيم
- شماره ٢٧٣: به آنکه بر سرلطفى مکش ز منت خويشم
- شماره ٢٧٤: شد وقت آن ديگر که من ترک شکيبايى کنم
- شماره ٢٧٥: اين بس که تماشايى بستان تو باشم
- شماره ٢٧٦: بخت آن کو که کشم رخش و سوارش سازم
- شماره ٢٧٧: دو هفته رفت که ننواختى به نيم نگاهم
- شماره ٢٧٨: مبادا يارب آن روزى که من از چشم يار افتم
- شماره ٢٧٩: آمدم از سرنو بر سر پيوند قديم
- شماره ٢٨٠: مى توانم که لب از آب خضر تر نکنم
- شماره ٢٨١: ما گل به پاسبان گلستان گذاشتيم
- شماره ٢٨٢: ما چو پيمان با کسى بستيم ديگر نشکنيم
- شماره ٢٨٣: مصلحت ديده چنين صبر که سويش نروم
- شماره ٢٨٤: نفروخته خود را ز غمت باز خريديم
- شماره ٢٨٥: چو خواهم کز ره شوقش دمى بر گرد سر گردم
- شماره ٢٨٦: در آغاز محبت گر وفا کردى چه مى کردم
- شماره ٢٨٧: دارد که چون تو پادشهى بنده ات شوم
- شماره ٢٨٨: ز کوى آن پرى ديوانه رفتم
- شماره ٢٨٩: خوشست آن مه به اغيار آزمودم
- شماره ٢٩٠: از آن تر شد به خون ديده دامانى که دارم
- شماره ٢٩١: انجام حسن او شد پايان عشق من هم
- شماره ٢٩٢: دور از چمن وصل يکى مرغ اسيرم
- شماره ٢٩٣: از تندى خوى تو گهى ياد نکردم
- شماره ٢٩٤: ز کمال ناتوانى به لب آمدست جانم
- شماره ٢٩٥: همخواب رقيبانى و من تاب ندارم
- شماره ٢٩٦: منفعل گشت بسى دوش چو مستش ديدم
- شماره ٢٩٧: چون طفل اشک پرده در راز نيستم
- شماره ٢٩٨: در آن مجلس که او را همدم اغيار مى ديدم
- شماره ٢٩٩: دلى و طاقت سد آه آتشين دارم
- شماره ٣٠٠: در راه عشق با دل شيدا فتاده ايم
- شماره ٣٠١: از بهر چه در مجلس جانانه نباشم
- شماره ٣٠٢: جان رفت و ما به آرزوى دل نمى رسيم
- شماره ٣٠٣: برو که با دل پر درد و روى زرد بيايم
- شماره ٣٠٤: مدتى شد کز گلستانى جدا افتاده ام
- شماره ٣٠٥: صبرم نماند و نيست دگر تاب فرقتم
- شماره ٣٠٦: کى بود کز تو جان فکارى نداشتم
- شماره ٣٠٧: آتش به جگر زان رخ افروخته دارم
- شماره ٣٠٨: چها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم
- شماره ٣٠٩: ديريست که رندانه شرابى نکشيديم
- شماره ٣١٠: جانا چه واقعست بگو تا چه کرده ايم
- شماره ٣١١: من که چون شمع از تف دل جانگدازى مى کنم
- شماره ٣١٢: گو جان ستان از من که من تن در بلاى او دهم
- شماره ٣١٣: سد دشنه بر دل مى خورم و ز خويش پنهان مى کنم
- شماره ٣١٤: آورده اقبالم دگر تا سجده اين در کنم
- شماره ٣١٥: کارى مکن که رخصت آه سحر دهم
- شماره ٣١٦: ما اجنبى ز قاعده کار عالميم
- شماره ٣١٧: به من از تو مهر خواهم نه تو بگذرى ز کين هم
- شماره ٣١٨: دل پر حسرت از کوى تو برگرديدم و رفتم
- شماره ٣١٩: يک همدم و همنفس ندارم
- شماره ٣٢٠: چو ديدم خوار خود را از در آن بيوفا رفتم
- شماره ٣٢١: در بزم وصل اگر چه همين در ميان منم
- شماره ٣٢٢: به دل ديرين بنايى بود کندم
- شماره ٣٢٣: به استغنات ميرم سرو استغنا بلند من
- شماره ٣٢٤: آمد آمد حسن در رخش غرور انگيختن
- شماره ٣٢٥: هست هنوز ماه من چشم و چراغ ديگران
- شماره ٣٢٦: من اگر اين بار رفتم ، رفتم آزارم مکن
- شماره ٣٢٧: اى قامت تو جلوه ده شيوه هاى حسن
- شماره ٣٢٨: مکن مکن لب مارا به شکوه باز مکن
- شماره ٣٢٩: رشک مى بردند شهرى بر من و احوال من
- شماره ٣٣٠: مرا با خار غم بگذار و گشت باغ و گلشن کن
- شماره ٣٣١: اينچنين گر جانب اغيار خواهى داشتن
- شماره ٣٣٢: شد صرف عمرم در وفا بيداد جانان همچنان
- شماره ٣٣٣: تغافلها زد اما شد نگاهى عذر خواه من
- شماره ٣٣٤: چه کم مى گردد از حشمت بلاگردان نازم کن
- شماره ٣٣٥: پيش تو بسى از همه کس خوارترم من
- شماره ٣٣٦: آمدم سر تا قدم در بند سودا همچنان
- شماره ٣٣٧: اى اجل از قيد زندان غمم آزاد کن
- شماره ٣٣٨: نوبهار آمد ولى بى دوستان در بوستان
- شماره ٣٣٩: فراغت بايدت جا در سر کوى قناعت کن
- شماره ٣٤٠: ما را ميازار اينهمه چندين جفا بر ما مکن
- شماره ٣٤١: زينسان که تند مى گذرد خوشخرام من
- شماره ٣٤٢: به دست آور بتى جان بخش و عيش جاودانى کن
- شماره ٣٤٣: گهى از بزم بر مى خيز و طرف بام جا مى کن
- شماره ٣٤٤: مى يابم از خود حسرتى باز از فراق کيست اين
- شماره ٣٤٥: ز کويت رخت بربستم نگاهى زاد راهم کن
- شماره ٣٤٦: اى که دل بردى ز دلدار من آزارش مکن
- شماره ٣٤٧: تو پاک دامن نوگلى من بلبل نالان تو
- شماره ٣٤٨: دلا عزم سفر دارم از آن در گفتم آگه شو
- شماره ٣٤٩: آمده نو به شحنگى در دلم آرزوى تو
- شماره ٣٥٠: يک بار نباشد که نيازرده ام از تو
- شماره ٣٥١: ترسم جنون غالب شود طغيان کند سوداى تو
- شماره ٣٥٢: گر چه کردم ذوقها از آشناييهاى او
- شماره ٣٥٣: ميان مردمانم خوار کردى عزت من کو
- شماره ٣٥٤: دل از عشق کهن بگرفت از نو دلستانى کو
- شماره ٣٥٥: شد بى حساب کشور جانها خراب از او
- شماره ٣٥٦: سد خانه دين سوخت به هر رهگذر از تو
- شماره ٣٥٧: مى روم نزديک و حال خويش مى گويم به او
- شماره ٣٥٨: منفعل دل خودم چند کشد جفاى تو
- شماره ٣٥٩: آتشى خواهم دل افسرده را بريان در او
- شماره ٣٦٠: با مدعى به صلح بدل گشت جنگ تو
- شماره ٣٦١: تند سويم به غضب ديد که برخيز و برو
- شماره ٣٦٢: خوشا در پاى او مردن خدايا بخت آنم ده
- شماره ٣٦٣: گرفته رنگ ز خون دلم چو لاله پياله
- شماره ٣٦٤: هجر خدايا بس است زود وصالى بده
- شماره ٣٦٥: صاف طرب آماده کن ترتيب عشرتخانه ده
- شماره ٣٦٦: لاله اش از سيليت نيلوفرى شد آه آه
- شماره ٣٦٧: گذشتم از درت بر خاک سد جا چشم تر مانده
- شماره ٣٦٨: ناوکت بر سينه اين ناتوان آمد همه
- شماره ٣٦٩: بر آن سرم که نياسايم از مشقت راه
- شماره ٣٧٠: در اين فکرم که خواهى ماند با من مهربان يا نه
- شماره ٣٧١: قلب سپه ماست به يک حمله شکسته
- شماره ٣٧٢: آخر اى بيگانه خو ناآشنايى اينهمه
- شماره ٣٧٣: سوى بزمت نگذرم از بس که خوارم کرده اى
- شماره ٣٧٤: شوقيست غالب بر دلم ازنو، به دل جا کرده اى
- شماره ٣٧٥: خواهد دگر به دامگهى بال بسته اى
- شماره ٣٧٦: مردمى فرموده جا در چشم گريان کرده اى
- شماره ٣٧٧: سبوى باده اى گويا به هر پيمانه اى خوردى
- شماره ٣٧٨: من اندوهگين را قصد جان کردى ، نکو کردى
- شماره ٣٧٩: چه فروشدى به کلفت چه شدت چه حال دارى
- شماره ٣٨٠: جايى روم که جنس وفا را خرد کسى
- شماره ٣٨١: چه شود گرم نوازى به عنايت خطابى
- شماره ٣٨٢: چون کوه غم تاب آورد جسمى بدين فرسودگى
- شماره ٣٨٣: گر طى کنم طريق ادب را چه مى کنى
- شماره ٣٨٤: چه خوش بودى دلا گر روى او هرگز نمى ديدى
- شماره ٣٨٥: چه ديدى اى که هرگز بد نبينى
- شماره ٣٨٦: آتشى در جان ما افروختى
- شماره ٣٨٧: من و از دور تماشاى گلستان کسى
- شماره ٣٨٨: اى از گل عذرات هر مرغ را نوايى
- شماره ٣٨٩: مرا زد راه عشق خردسالى
- شماره ٣٩٠: خوش است چشم به چشم تو و نگاه نهانى
- شماره ٣٩١: کردم از سجده راه تو جبين آرايى
- شماره ٣٩٢: چو پيش نقش شيرين کوهکن عرض بلا کردى
- شماره ٣٩٣: اى جوان ترک وش مير کدامين لشکرى
- شماره ٣٩٤: از براى خاطر اغيار خوارم مى کنى
- شماره ٣٩٥: بکش زارم چه دايم حرف از آزار مى گويى
- شماره ٣٩٦: اى آنکه عرض حال من زار کرده اى
- شماره ٣٩٧: اى مرغ سحر حسرت بستان که دارى