شماره ٢٩٨: در آن مجلس که او را همدم اغيار مى ديدم

در آن مجلس که او را همدم اغيار مى ديدم

اگر خود را نمى کشتم بسى آزار مى ديدم

چه بودى گر من بيمار چندان زنده مى بودم

که او را بر سر بالين خود يکبار مى ديدم

به من لطفى ندارى ورنه مى کردى سد آزارم

که مى ماندم بسى تا من ترا بسيار مى ديدم

به مجلس کاش از من غير مى شد آنقدر غافل

که يک ره بر مراد خويش روى يار مى ديدم

عجب گر زنده ماند شمع سان تا صبحدم وحشى

که امشب ز آتش دل کار او دشوار مى ديدم

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.