زن، زندگی، آزادی
«لاله» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «لاله» در غزلیات حافظ شیرازی
- می چکد ژاله بر رخ لاله
المدام المدام یا احباب - چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست
همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت - نه این زمان دل حافظ در آتش هوس است
که داغدار ازل همچو لاله خودروست - ز حال ما دلت آگه شود مگر وقتی
که لاله بردمد از خاک کشتگان غمت - مگر که لاله بدانست بی وفایی دهر
که تا بزاد و بشد جام می ز کف ننهاد - ز حسرت لب شیرین هنوز می بینم
که لاله می دمد از خون دیده فرهاد - حسن تو همیشه در فزون باد
رویت همه ساله لاله گون باد - دل شکسته حافظ به خاک خواهد برد
چو لاله داغ هوایی که بر جگر دارد - دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ دارد - به چمن خرام و بنگر بر تخت گل که لاله
به ندیم شاه ماند که به کف ایاغ دارد - چرا چون لاله خونین دل نباشم
که با ما نرگس او سرگران کرد - من چو از خاک لحد لاله صفت برخیزم
داغ سودای توام سر سویدا باشد - طرف چمن و طواف بستان
بی لاله عذار خوش نباشد - لاله بوی می نوشین بشنید از دم صبح
داغ دل بود به امید دوا بازآمد - تنور لاله چنان برفروخت باد بهار
که غنچه غرق عرق گشت و گل به جوش آمد - هر کو نکاشت مهر و ز خوبی گلی نچید
در رهگذار باد نگهبان لاله بود - آن نافه مراد که می خواستم ز بخت
در چین زلف آن بت مشکین کلاله بود - به باغ تازه کن آیین دین زردشتی
کنون که لاله برافروخت آتش نمرود - ساقی حدیث سرو و گل و لاله می رود
وین بحث با ثلاثه غساله می رود - می ده که نوعروس چمن حد حسن یافت
کار این زمان ز صنعت دلاله می رود - باد بهار می وزد از گلستان شاه
و از ژاله باده در قدح لاله می رود - چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید
ز باغ عارض ساقی هزار لاله برآید - نسیم در سر گل بشکند کلاله سنبل
چو از میان چمن بوی آن کلاله برآید - نسیم زلف تو چون بگذرد به تربت حافظ
ز خاک کالبدش صد هزار لاله برآید - ای خرم از فروغ رخت لاله زار عمر
بازآ که ریخت بی گل رویت بهار عمر - چو لاله در قدحم ریز ساقیا می و مشک
که نقش خال نگارم نمی رود ز ضمیر - هر که چون لاله کاسه گردان شد
زین جفا رخ به خون بشوید باز - به دور لاله قدح گیر و بی ریا می باش
به بوی گل نفسی همدم صبا می باش - شب صحبت غنیمت دان و داد خوشدلی بستان
که مهتابی دل افروز است و طرف لاله زاری خوش - گشاده نرگس رعنا ز حسرت آب از چشم
نهاده لاله ز سودا به جان و دل صد داغ - چو در گلزار اقبالش خرامانم بحمدالله
نه میل لاله و نسرین نه برگ نسترن دارم - لاله ساغرگیر و نرگس مست و بر ما نام فسق
داوری دارم بسی یا رب که را داور کنم - به دور لاله دماغ مرا علاج کنید
گر از میانه بزم طرب کناره کنم - چون آب روی لاله و گل فیض حسن توست
ای ابر لطف بر من خاکی ببار هم - چون لاله می مبین و قدح در میان کار
این داغ بین که بر دل خونین نهاده ایم - می کشیم از قدح لاله شرابی موهوم
چشم بد دور که بی مطرب و می مدهوشیم - ز شوق نرگس مست بلندبالایی
چو لاله با قدح افتاده بر لب جویم - با صبا در چمن لاله سحر می گفتم
که شهیدان که اند این همه خونین کفنان - ز دستبرد صبا گرد گل کلاله نگر
شکنج گیسوی سنبل ببین به روی سمن - بوی بنفشه بشنو و زلف نگار گیر
بنگر به رنگ لاله و عزم شراب کن - ساقی بیا که شد قدح لاله پر ز می
طامات تا به چند و خرافات تا به کی - در بوستان حریفان مانند لاله و گل
هر یک گرفته جامی بر یاد روی یاری - ز خاک پای تو داد آب روی لاله و گل
چو کلک صنع رقم زد به آبی و خاکی - سعدی شیرازی
- «لاله» در غزلیات سعدی شیرازی
- ز آب روان و سبزه و صحرا و لاله زار
با من مگو که چشم در احباب خوشترست - به لاله زار و گلستان نمی رود دل من
که یاد دوست گلستان و لاله زار منست - در من این هست که صبرم ز نکورویان نیست
از گل و لاله گزیرست و ز گلرویان نیست - به پای سرو درافتاده اند لاله و گل
مگر شمایل قد نگار من دارد - از دامن که تا به در شهر بساطی
از سبزه بگسترد و بر او لاله فشان کرد - سرمست ز کاشانه به گلزار برآمد
غلغل ز گل و لاله به یک بار برآمد - گر سرت مست کند بوی حقیقت روزی
اندرونت به گل و لاله و ریحان نرود - جز دیده هیچ دوست ندیدم که سعی کرد
تا زعفران چهره من لاله گون شود - ز رنگ لاله مرا روی دلبر آید یاد
ز شکل سبزه مرا یاد خط یار آید - به کوی لاله رخان هر که عشقباز آید
امید نیست که دیگر به عقل بازآید - خیز و غنیمت شمار جنبش باد ربیع
ناله موزون مرغ بوی خوش لاله زار - گر چمن گوید مرا همرنگ رویش لاله ایست
از قفا باید برون کردن زبان سوسنش - مرا که چشم ارادت به روی و موی تو باشد
دلیل صدق نباشد نظر به لاله و سنبل - به تولای تو در آتش محنت چو خلیل
گوییا در چمن لاله و ریحان بودم - که نه بر ناله مرغان چمن شیفته ام
که نه سودای رخ لاله حمرا دارم - بر گل روی تو چون بلبل مستم واله
به رخ لاله و نسرین چه تمنا دارم - چو بلبل آمدمت تا چو گل ثنا گویم
چو لاله لال بکردی زبان تحسینم - کدام آلاله می بویم که مغزم عنبرآگین شد
چه ریحان دسته بندم چون جهان گلزار می بینم - باغبان را گو اگر در گلستان آلاله ایست
دیگری را ده که ما با دلستان آسوده ایم - خم دو زلف تو بر لاله حلقه در حلقه
به سنگ خاره درآموخت عشق ورزیدن - آن چه از نرگس مخمور تو در چشم منست
برنخیزد به گل و لاله و ریحان دیدن - گر بهار و لاله و نسرین نروید گو مروی
پرده بردار ای بهار و لاله و نسرین من - خار تا کی لاله ای در باغ امیدم نشان
زخم تا کی مرهمی بر جان دردآگین من - شوخی شکرالفاظ و مهی لاله بناگوش
سروی سمن اندام و بتی حورسرشتی - اگر گلاله مشکین ز رخ براندازی
کنند در قدمت عاشقان سراندازی - تو با چنین قد و بالا و صورت زیبا
به سرو و لاله و شمشاد و گل نپردازی - غلام باد صبایم غلام باد صبا
که با کلاله جعدت همی کند بازی - جهل باشد فراق صحبت دوست
به تماشای لاله و سمنی - کز روی به لاله می دهی رنگ
وز زلف به مشک می دهی بوی - خیام نیشابوری
- «لاله» در رباعیات خیام نیشابوری
- هر چند که رنگ و بوی زیباست مرا
چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا - چون ابر به نوروز رخ لاله بشست
برخیز و بجام باده کن عزم درست - چون لاله بنوروز قدح گیر بدست
با لاله رخی اگر ترا فرصت هست - در هر دشتی که لالهزاری بودهست
از سرخی خون شهریاری بودهست - پا بر سر سبزه تا بخواری ننهی
کان سبزه ز خاک لاله رویی رسته است - هر صبح که روی لاله شبنم گیرد
بالای بنفشه در چمن خم گیرد - گر باده خوری تو با خردمندان خور
یا با صنمی لاله رخی خندان خور - با لاله رخی و گوشه بستانی
عیشی بود آن نه حد هر سلطانی - مولوی
- «لاله» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- از سرو گویم یا چمن از لاله گویم یا سمن
از شمع گویم یا لگن یا رقص گل پیش صبا - ز اول باغ در مجلس نثار آورد آنگه نقل
چو دید از لاله كوهی كه جام آورد مستان را - بی دل سیهی لاله زان می
سرمست بكرد یاسمین را - پرلاله كن و پر از گل سرخ
این صحن رخ مزعفری را - بحر و هجران رو نهد در وصل و ساحل رو دهد
پس بروید جمله عالم لاله و ریحان ما - بی ساغر و پیاله درده میی چو لاله
تا گل سجود آرد سیمای روی ما را - تا غنچه برگشاید با سرو سر سوسن
لاله بشارت آرد مر بید و ارغوان را - من هم خموش كردم و رفتم عقیب گل
از من سلام و خدمت ریحان و لاله را - شاد آمدی بیا و ملوكانه آمدی
ای سرو گلستان چمن و لاله زار ما - سرو علمدار رفت سوخت خزان را به تفت
وز سر كه رخ نمود لاله شیرین لقا - هم آفتاب شده مطربت كه خیز سجود
به سوی قامت سروی ز دست لاله صلا - غیر ان سیدا جادت لها الطافه
ان روحی ربوه و استنزلت اطلالها - صادف المولی بروحی و هی فی ذاك الردی
من زمان اكرمته ما رات اذلالها - امروز بنفشه زار و لاله
از سنگ و كلوخ بردمیدهست - چون گل زردی ز عشق لالهای
لاله گردی گر چه زردی عاقبت - دلاله چون صبا شد از خار گل جدا شد
باران نباتها را در باغ امتحانست - چون رخ گلزار او هست چراگاه روح
روح از آن لاله زار آه كه چون پروریست - ربیع آمد ربیع آمد ربیع بس بدیع آمد
شقایقها و ریحانها و لاله خوش عذار آمد - بهار آمد بهار آمد بهار خوش عذار آمد
خوش و سرسبز شد عالم اوان لاله زار آمد - مه دی رفت و بهمن هم بیا كه نوبهار آمد
زمین سرسبز و خرم شد زمان لاله زار آمد - میشد كه به لاله رنگ بخشد
ور نی سوی گلستان چه میشد - در گلشن ذوق او فرورو
كز نرگس و لالهها چه دارد - باطنت را لاله سازد ظاهرت را ارغوان
یك دمت سازد قزلبك یك دمت صارو كند - خبرت هست كه لاله رخ پرخون آمد
خبرت هست كه گل خاصبك دیوان شد - با چنین لاله رخان روح چرا نفزایید
در چنین معصرهای غوره چرا افشارید - لاله خون آلود میروید ز خاك
گر چه با دامان گلگون میرود - در عالم طراوت او یافت بس حلاوت
وز وصف لاله رویان رویش مزعفر آمد - آن لالهای چو راهب دل سوخته بدرد
در خون دیده غرق به كهسار میرود - گلنار پرگره شد و جوبار پرزره
صحرا پر از بنفشه و كه لاله زار شد - كه آهوی متأنس بماند از یاران
به لاله زار و به مرعای ارغوان نرسد - عجب كه خار چه بدمست و تیز و روترشست
ز رشك آنك گل و لاله صد عدو دارد - اگر ز رنگ رخ یار ما خبر دارد
ز لاله زار و ز نسرین و گل چرا گوید - پیالهای به من آورد لاله كه بخوری
خورم چرا نخورم بنده هم گلو دارد - چو بنفشه دوتا شدم چو سمن بیوفا شدم
كه دل لالهها سیه ز غم ارغوان شود - سیبكی نیم سرخ و نیمی زرد
زعفران لاله را حكایت كرد - بهل این تا بیار خویش رویم
آنك رویش هزار لاله و ورد - بهر باران چو كشت منتظر است
سینه را سبز و لاله زار كند - تا ببینی نقشهای دلربا
تا ببینی رنگهای لاله زار - عشق چو ابر گران ریخت بر این و بر آن
شد طرفی زعفران شد طرفی لاله زار - چو لاله زار كن این دشت را به باده لعل
روا مدار كه موقوف داریم به بهار - لاله رخ افروخته از كه رسید
سنبله پا به گل از مرغزار - گل نقل بلبلان و شكر نقل طوطیان
سبزهست و لاله زار و چمن كوری كلاغ - دیرست كه زعفران برستست
از چهره لاله زار عاشق - مهم را لطف در لطفست از آنم بیقرار ای دل
دلم پرچشمه حیوان تنم در لاله زار ای دل - از نظر آفتاب گشت زمین لاله زار
خانه نشستن كنون هست وبال وبال - زان لاله روی دلستان روید ز رویم زعفران
هر لحظه زان شادی فزا بیش است كارافزاییم - غازه لالهها منم قیمت كالهها منم
لذت نالهها منم كاشف هر مسترم - زان لاله ستان چه زار گشتیم
یا رب كه چه لاله زار داریم - ای سیه دل لاله بر كشتم چرا خندیدهای
نوبهارت وانماید آنچ من كاریدهام - تا نبینم روی چون گلزار آن صد نوبهار
همچو لاله من سیه دل صدزبان چون سوسنم - ز جبین زعفرانی كر و فر لاله گویم
به دو چشم ناودانی صفت سحاب گویم - گرهی ز نقد غنچه بنهم به پیش سوسن
صفتی ز رنگ لاله به بنفشه زار گویم - گر دكان و خانهام ویران شود
بر وفای لاله زاری می كشم - ای گلعذار جام چو لاله به مجلس آر
كز ساغر چو لاله چو گل یاسمین بریم - اگر به قد چو كمانم ولی ز تیر توام
چو زعفران شدم اما به لاله زار توام - كو سوسن و كو نسترن كو سرو و لاله و یاسمن
كو سبزپوشان چمن كو ارغوان كو ارغوان - من خیره روتر آمدم بر جود تو راهی زدم
این كی تواند گفت گل با لاله یا سرو و سمن - مستمع الست شد پای دوان و مست شد
نیست بد او و هست شد لاله و بید و ضیمران - گویی اندر خواب دیدم همچو سروی خویش را
روی من چون لاله زار و تن چو ورد و یاسمین - لاله رخ افروخته وز خشم شد دل سوخته
سنبله پرسود و كژگردن ز اندیشه گران - نك نشان لاله رویی لاله رویی لالهای
بر رخ من زعفران و زعفران و زعفران - سرو سوسن را همیگوید زبان را برگشا
سنبله با لاله می گوید وفا را تازه كن - حلقه كرده دست بسته حوریان بر گرد او
از یكی سو لاله زار و از یكی سو یاسمن - كز شراب جان من رویدهمی تبریز در
لالهها و گلبنان بر شیوه رخسار من - لالهها دستك زنان و یاسمین رقصان شده
سوسنك مستك شده گوید چه باشد خود سمن - لالهها دستك زنان و یاسمین رقصان شده
سوسنك مستك شده گوید كه باشد خود سمن - بده آن قرار جان را گل و لاله زار جان را
ز نبات و قند پر كن دهن و كنار مستان - چو شراب لاله رنگت به دماغها برآید
گل سرخ شرم دارد ز رخ و عذار مستان - رخ همچو زعفران را چو گل و چو لاله گردان
سه چهار قطره خون را دل بابشارتی كن - تاب رخسار گل و لاله خبر می دهدم
كه چراغی است نهان گشته در این زیر لگن - سر گران گشته از آن باده بیساغر من
زعفران كشته بدین لاله بررسته من - لاله زار و چمن ار چه كه همه ملك وی است
هوس و رغبت او بین تو به گلدسته من - تاب رخسار گل و لاله خبر میدهدم
كه چراغی است نهان گشته در این زیر لگن - هر كجا كه پا نهی ای جان من
بردمد لاله و بنفشه و یاسمن - آتش به امر یزدان گردد به پیش مردان
لاله و گل و شكوفه ریحان و بید و سوسن - هر لحظه لاله گوید با گل كه ای عجب
نرگس چه خیره مینگرد سوی یاسمین - آن می گلگون سوی گلشن كشان
تا بگزد لاله رخ یاسمین - ای روی ما چون زعفران از عشق لاله ستان او
ای دل فرورفته به سر چون شانه در گیسوی او - مرا گوید چرا زاری ز ذوق آن شكرباری
مرا گوید چرا زردی ز لاله ستان روی او - زهی عشقی كه دارد بر كفی خاك
كه گاهش گل كند گه لاله زار او - وگر روی از اجل شد زعفرانی
مقیم لاله زار و ارغوان شو - شد شیشه زرد همچو لاله
زان باده لعل احمری رو - ای رونق نوبهار برگو
وی شادی لاله زار برگو - چون ز شورستان تن رفتی سوی بستان جان
جز گل و ریحان و لاله و چشمههای آب كو - از خون به زعفران دلم دید لاله زار
گفتم كه گلرخا همه نقش و نشان تو - دلاله عشق بود و مرا سوی تو كشید
اول غلام عشقم و آن گاه آن تو - دود دل لالهها ز آتش جان رنگ تو
پشت بنفشه به خم از كشش بار تو - چو بخندد نهالها ز ریاحین و لالهها
شنو از مرغ نالهها كه سلام علیكم - ای صنم خفته ستان در چمن و لاله ستان
باده ز مستان مستان در كف آحاد مده - چو باده بر سر باده خوریم از گلرخ ساده
بیا تا چون گل و لاله درآمیزیم مستانه - به لاله دوش نسرین گفت برخیزیم مستانه
به دامان گل تازه درآویزیم مستانه - ای نرگس چشم و رخ چون لاله كجایی
از گور تو آن نرگس و آن لاله دمیده - نبود هیچ غری را غم دلاله و شاهد
نبود هیچ كلی را غم شانه گر و شانه - زعفران رخ ما از حذر چشم بد است
ما حریف چمن و لاله ستانیم همه - ز درد و حسرت تو جان لالهها سیه است
گل از جمال رخ توست جامه بدریده - دلاله كیست بلیس این عروس دنیا را
عروس را تو قیاسی بكن ز دلاله - دماغ پاك بباید برای مشك و عبیر
گلولههای پلیدی برای جلاله - گر به خرابات بتان هر طرفی لاله رخی است
لاله رخا تو ز یكی لاله ستان دگری - چه لاله است و گل و ریحان از آن خون رسته در بستان
ببینی و بشوید جان دو دست خود به صابونی - آن جا روش و دین نی جز باغ نوآیین نی
جز گلبن و نسرین نی جز لاله و سوسن نی - در حلقه آن مستان در لاله و در بستان
امروز قدح بستان ای عاشق فردایی - چو لاله كفتهای در شهر تبریز
شدم بر دست شمس الدین نگاری - گشایی پر و بالی كز حلاوت
نمایی لطفهای لاله زاری - ز هر قطره یكی جانی همیرست
همیپرید اندر لاله زاری - از شاخ درخت گیر رقصی
وز لاله و كه شنو صدایی - سرها ز مغاره كرده بیرون
آن لاله رخان كوهساری - بر كف بنهاده لاله جامی
كای نرگس مست بر چه كاری - تا لاله ستان عاشقان را
از گلبن حق به خنده آری - همه باغ دام گشته همه سبزفام گشته
گل و لاله جام بر كف كه هلا بیا چه داری - گل و لالهها چو داماند و نظاره گر چو صیدی
كه شكوفهها چو دام و همه میوهها شكاری - رخ لاله برفروزان و رمان ز چشم نرگس
كه به چشم شوخ منگر به بتان به طبل خواری - خضر و سمن چو رندان بشكستهاند زندان
گل و لاله شاد و خندان ز سعادت عطایی - هم گلشنش بدیدی صد گونه گل بچیدی
هم سنبلش بسودی هم لاله زار گشتی - بس شاه و بس فریدون كز تیغشان چكد خون
زان روی همچو لاله لولی است و لالكایی - وقتی كه دررمیدی تو سوی شمس تبریز
آن جا خدای داند كاندر چه لاله زاری - ای برده اختیارم تو اختیار مایی
من شاخ زعفرانم تو لاله زار مایی - لاله ستانست از عكس تو هر شورهای
عكس لبت شهد ساخت تلخی هر غورهای - سبزه و سوسن لاله و سنبل
گفت بروید هر چه بكاری - گر آن بدی كه تو اندیشه كردهای ز زحیر
بتان و لاله رخان جمله زار و زردندی - بیان كردمی رونق لاله زارش
ولی برنتابد دل لالكایی - بتا گر مرا تو ببینی ندانی
به جان لاله زارم به رخ زعفرانی - به ستیزه در این حرم ای صبر
گاه لاله و گاه لولویی - یا مثل لاله رخان خوشش
معتزلی بر سر كهسارمی - قبلتنا خیالهم لذتنا دلالهم
یا سندی، جمالهم فتنة كل زاهد - جملنی جماله، نورنی هلاله
اطربنی بسكرة، قلت له فهكذی - جمع الاله شملا قطعته شقوة لی
فهو الكبیر یعفو لجنایة العصاری - «لاله» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- چشمی که نظر بدان گل و لاله کند
این گنبد چرخ را پر از ناله کند - دل جمله حکایت از بهار تو کند
جان جمله حدیث لالهزار تو کند - ای لاله بیا و از رخم رنگ آموز
وی زهره بیا و از دلم چنگ آموز - ای نرگس پر خواب ربودی خوابم
وی لالهی سیراب ببردی آبم - بوی دهن تو از چمن میشنوم
رنگ تو ز لاله و سمن میشنوم - دوش از سر مستی بخراشید رخم
آندم که زروش لاله میچید رخم - چون لالهی کم عمر در این دشت فنا
تا سر زده از خاک ببادی گرویم - آن لاله رخی که با رخ زردم از او
وان داروی دردی که همه دردم از او - فردوسی
- «لاله» در شاهنامه فردوسی
- بیابان چو دریای خون شد درست
تو گفتی که روی زمین لاله رست - دو جادوش پر خواب و پرآب روی
پر از لاله رخسار و پر مشک موی - رخ لاله رخ گشت چون سندروس
به پیش سپهبد زمین داد بوس - دو رخساره چون لاله اندر سمن
سر جعد زلفش شکن بر شکن - دریده درفش و نگونسار کوس
چو لاله کفن روی چون سندروس - که در بوستانش همیشه گلست
به کوه اندرون لاله و سنبلست - دی و بهمن و آذر و فرودین
همیشه پر از لاله بینی زمین - تو گفتی هوا ژاله بارد همی
به سنگ اندرون لاله کارد همی - یکی لشکر آراسته چون بهشت
تو گفتی که روی زمین لاله کشت - برآمد درخشیدن تیر و خشت
تو گفتی هوا بر زمین لاله کشت - چنان ننگش آمد ز کار هجیر
که شد لاله رنگش به کردار قیر - همی اشک بارید بر کوه سیم
دو لاله ز خوشاب شد به دو نیم - زمین سربسر کشته و خسته بود
وگر لاله بر زعفران رسته بود - درخشیدن تیغ و ژوپین و خشت
تو گفتی شب اندر هوا لاله کشت - سراپردهی او پر از ناله دید
ز خون کشته بر زعفران لاله دید - می اندر قدح چون عقیق یمن
بپیش اندرون لاله و نسترن - رخ لاله گون گشت برسان کاه
چو کافور شد رنگ مشک سیاه - بدین داستان در ببارم همی
بسنگ اندرون لاله کارم همی - به هنگامهی بازگشتن ز جنگ
که روی زمین گشته بد لاله رنگ - در و دشتها شد همه لالهگون
به دشت و بیابان همی رفت خون - پر از غلغل و رعد شد کوهسار
پر از نرگس و لاله شد جویبار - ز لاله فریب و ز نرگس نهیب
ز سنبل عتاب و ز گلنار زیب - چو رخشنده گردد جهان ز آفتاب
رخ نرگس و لاله بینی پر آب - یکی بیشهیی دید همچون بهشت
تو گفتی سپهر اندرو لاله کشت - همه بوستان زیر برگ گلست
همه کوه پرلاله و سنبلست - ز پشت منست این و نام اورمزد
درخشنده چون لاله اندر فرزد - دوان شد به بالینش شاه اورمزد
به رخشانی لاله اندر فرزد - نگه کرد موبد شبستان شاه
یکی لاله رخ دید تابان چو ماه - ازان دو ستاره یکی چنگزن
دگر لاله رخ چون سهیل یمن - تو پوزش بران کن که تا چنگ زن
بگوید همان لاله اندر سمن - توی شاه پیروز و لشکرشکن
همان رویه چون لاله اندر چمن - بهار آمد و شد جهان چون بهشت
به خاک سیه بر فلک لاله کشت - بپژمرد چون لاله در ماه دی
تنش خشک و رخساره همرنگ نی - چنین بود تا بیست و سه ساله گشت
به جام اندرون باده چون لاله گشت - جهان شد به کردار خرم بهشت
ز باران هوا بر زمین لاله کشت - فروهشته از گوش او گوشوار
به ناخن بر از لاله کرده نگار - جهان از نم ابر پر ژاله شد
همه کوه وهامون پراز لاله شد - که این دخمه پرلاله باغ توباد
کفن دشت شادی و راغ تو باد