غزل شماره ۳۵۰
به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم
بهار توبه شکن می رسد چه چاره کنم
سخن درست بگویم نمی توانم دید
که می خورند حریفان و من نظاره کنم
چو غنچه با لب خندان به یاد مجلس شاه
پیاله گیرم و از شوق جامه پاره کنم
به دور لاله دماغ مرا علاج کنید
گر از میانه بزم طرب کناره کنم
ز روی دوست مرا چون گل مراد شکفت
حواله سر دشمن به سنگ خاره کنم
گدای میکده ام لیک وقت مستی بین
که ناز بر فلک و حکم بر ستاره کنم
مرا که نیست ره و رسم لقمه پرهیزی
چرا ملامت رند شرابخواره کنم
به تخت گل بنشانم بتی چو سلطانی
ز سنبل و سمنش ساز طوق و یاره کنم
ز باده خوردن پنهان ملول شد حافظ
به بانگ بربط و نی رازش آشکاره کنم
بادهبربطبزمبهارتوبهجامحافظحریفخنداندوستسحرسخنسلطانسمنسنبلشرابشوقشکارطربغنچهفلکلالهمستملامتملولمیکدهپنهانپیاله
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم
- من ترک عشق شاهد و ساغر نمی کنم
- حاشا که من به موسم گل ترک می کنم
- بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم
- صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم
نظرات نوشته شده