رباعی شماره ۱۷۵
گر دست دهد ز مغز گندم نانی
وز می دو منی ز گوسفندی رانی
با لاله رخی و گوشه بستانی
عیشی بود آن نه حد هر سلطانی
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- رندی دیدم نشسته بر خنگ زمین
- در دهر هر آن که نیم نانی دارد
- چون لاله بنوروز قدح گیر بدست
- از آمدنم نبود گردون را سود
- گر باده خوری تو با خردمندان خور
نظرات نوشته شده