فلكا بگو كه تا كی گلههای یار گویم
نبود شبی كه آیم ز میان كار گویم
ز میان او مقامم كمر است و كوه و صحرا
بجهم از این میان و سخن و كنار گویم
ز فراق گلستانش چو در امتحان خارم
برهم ز خار چون گل سخن از عذار گویم
همه بانگ زاغ آید به خرابههای بهمن
برهم از این چو بلبل صفت بهار گویم
گرهی ز نقد غنچه بنهم به پیش سوسن
صفتی ز رنگ لاله به بنفشه زار گویم
بكشد ز كبر دامن دل من چو دلبر آید
بدرد نظر گریبان چو ز انتظار گویم
بنهد كلاه از سر خم خاص خسروانی
بجهد ز مهر ساقی چو من از خمار گویم