غزل شماره ۲۸۸
کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش
معاشر دلبری شیرین و ساقی گلعذاری خوش
الا ای دولتی طالع که قدر وقت می دانی
گوارا بادت این عشرت که داری روزگاری خوش
هر آن کس را که در خاطر ز عشق دلبری باریست
سپندی گو بر آتش نه که دارد کار و باری خوش
عروس طبع را زیور ز فکر بکر می بندم
بود کز دست ایامم به دست افتد نگاری خوش
شب صحبت غنیمت دان و داد خوشدلی بستان
که مهتابی دل افروز است و طرف لاله زاری خوش
می ای در کاسه چشم است ساقی را بنامیزد
که مستی می کند با عقل و می بخشد خماری خوش
به غفلت عمر شد حافظ بیا با ما به میخانه
که شنگولان خوش باشت بیاموزند کاری خوش
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است
- ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش
- گل بی رخ یار خوش نباشد
- رونق عهد شباب است دگر بستان را
- ای که در کوی خرابات مقامی داری
نظرات نوشته شده
- شاهباز کوهستانیان در تاریخ ۱ مهر ۱۴۰۲ نوشته
- ضمن سلام وعرض ادب امیدوارم در راه فرهنگ پارسی ثابت قدم باشید در این غزل کلمه بنامیزد بگوش خیلی ها نا آشنا ست یعنی به نام ایزد. یا ماشاالله که امروز می گوییم