«چراغ» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «چراغ» در غزلیات حافظ شیرازی
- ز روی دوست دل دشمنان چه دریابد
چراغ مرده کجا شمع آفتاب کجا - گر باد فتنه هر دو جهان را به هم زند
ما و چراغ چشم و ره انتظار دوست - در این چمن گل بی خار کس نچید آری
چراغ مصطفوی با شرار بولهبیست - وفا مجوی ز دشمن که پرتوی ندهد
چو شمع صومعه افروزی از چراغ کنشت - ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت
کار چراغ خلوتیان باز درگرفت - شب ظلمت و بیابان به کجا توان رسیدن
مگر آن که شمع رویت به رهم چراغ دارد - عقل می خواست کز آن شعله چراغ افروزد
برق غیرت بدرخشید و جهان برهم زد - بی چراغ جام در خلوت نمی یارم نشست
زان که کنج اهل دل باید که نورانی بود - گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود
پیش پایی به چراغ تو ببینم چه شود - به جلوه گل سوری نگاه می کردم
که بود در شب تیره به روشنی چو چراغ - به خاک پای تو سوگند و نور دیده حافظ
که بی رخ تو فروغ از چراغ دیده ندیدم - به بوی مژده وصل تو تا سحر شب دوش
به راه باد نهادم چراغ روشن چشم - مددی گر به چراغی نکند آتش طور
چاره تیره شب وادی ایمن چه کنم - مست بگذشت و نظر بر من درویش انداخت
گفت ای چشم و چراغ همه شیرین سخنان - ستاره شب هجران نمی فشاند نور
به بام قصر برآ و چراغ مه برکن - چراغ صاعقه آن سحاب روشن باد
که زد به خرمن ما آتش محبت او - گر روی پاک و مجرد چو مسیحا به فلک
از چراغ تو به خورشید رسد صد پرتو - گر چه خورشید فلک چشم و چراغ عالم است
روشنایی بخش چشم اوست خاک پای تو - ساقی چراغ می به ره آفتاب دار
گو برفروز مشعله صبحگاه از او - چراغ روی تو را شمع گشت پروانه
مرا ز حال تو با حال خویش پروا نه - چون تویی نرگس باغ نظر ای چشم و چراغ
سر چرا بر من دلخسته گران می داری - ز کوی یار می آید نسیم باد نوروزی
از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی - چراغ دیده شب زنده دار من گردی
انیس خاطر امیدوار من باشی - چراغ افروز چشم ما نسیم زلف جانان است
مباد این جمع را یا رب غم از باد پریشانی - درون ها تیره شد باشد که از غیب
چراغی برکند خلوت نشینی - سعدی شیرازی
- «چراغ» در غزلیات سعدی شیرازی
- برخی جانت شوم که شمع افق را
پیش بمیرد چراغدان ثریا - اگر چراغ بمیرد صبا چه غم دارد
و گر بریزد کتان چه غم خورد مهتاب - شمع فلک با هزار مشعل انجم
پیش وجودت چراغ باز نشستست - شاهد که در میان نبود شمع گو بمیر
چون هست اگر چراغ نباشد منورست - سعدی چراغ می نکند در شب فراق
ترسد که دیده باز کند جز به روی دوست - به دم سرد سحرگاهی من بازنشست
هر چراغی که زمین از دل صهبا بگرفت - ز حرص من چه گشاید تو ره به خویشتنم ده
که چشم سعی ضعیفست بی چراغ هدایت - تو را ز حال پریشان ما چه غم دارد
اگر چراغ بمیرد صبا چه غم دارد - هر آن ناظر که منظوری ندارد
چراغ دولتش نوری ندارد - صد مشعله افروخته گردد به چراغی
این نور تو داری و دگر مقتبسانند - ره ندیدم چو برفت از نظرم صورت دوست
همچو چشمی که چراغش ز مقابل برود - دلیل روی تو هم روی توست سعدی را
چراغ را نتوان دید جز به نور چراغ - سخت به ذوق می دهد باد ز بوستان نشان
صبح دمید و روز شد خیز و چراغ وانشان - ای روی تو راحت دل من
چشم تو چراغ منزل من - هر شب چو چراغ چشم دارم
تا چشم من و چراغ من کو - در دل سعدیست چراغ غمت
مشعله ای تا ابد افروخته - چراغ چون تو نباشد به هیچ خانه ولیکن
کس این سرای نبندد در این چنین که تو بستی - شمع برکردی چراغت بازنامد در نظر
گل فرا دست آمدت مهر از گیا برداشتی - اول چراغ بودی آهسته شمع گشتی
آسان فراگرفتم در خرمن اوفتادی - شب غم های سعدی را مگر هنگام روز آمد
که تاریک و ضعیفش چون چراغ صبحدم کردی - طاقتم نیست ز هر بی خبری سنگ ملامت
که تو در سینه سعدی چو چراغ از پس جامی - خیام نیشابوری
- «چراغ» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «چراغ» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- گلزار و باغ عالمی چشم و چراغ عالمی
هم درد و داغ عالمی چون پا نهی اندر جفا - بسته كنم من این دو لب تا كه چراغ روز و شب
هم به زبانه زبان گوید قصه با شما - عطارد مشتری باید متاع آسمانی را
مهی مریخ چشم ارزد چراغ آن جهانی را - چو چشمی مقترن گردد بدان غیبی چراغ جان
ببیند بیقرینه او قرینان نهانی را - از آن سو كه بهار آید زمین را
چراغ نو دهد صبح آسمان را - چراغكهاست كتش را جدا كرد
یكی اصلست ایشان را و منش - چراغ و شمع عالم گر بمیرد
چو غم چون سنگ و آهن هست برجا - آن چشم و چراغ آسمان را
آن زنده كننده زمین را - دیدم رخ خوب گلشنی را
آن چشم و چراغ روشنی را - دیدم شه خوب خوش لقا را
آن چشم و چراغ سینهها را - پیشش چو چراغپایه میایست
چون فرصتهاست مر مهان را - مقصود از این بگو و رستی
یعنی كه چراغ آسمان را - چو جمال او بتابد چه بود جمال خوبان
كه رخ چو آفتابش بكشد چراغها را - روح زیتونی بیفزا ای چراغ
ای معطل كرده دست افزار را - هست دماغ تو چو زیت چراغ
هست چراغ تن ما بیوفا - گر دبه پرزیت بود سود نیست
صبح شود گشت چراغت فنا - دعوت خورشید به از زیت تو
چند چراغ ارزد آن یك صلا - چه رونق دارد از مجلس جان
زهی چشم و چراغ جان اصحاب - چراغ عالم افروز مخلد
كه نی كفرست و نی ایمان كدامست - نگار خوب شكربار چونست
چراغ دیده و دیدار چونست - دی شیخ با چراغ همیگشت گرد شهر
كز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست - خیال تو چو درآید به سینه عاشق
درون خانه تن پر شود چراغ حیات - به عهد و توبه چرا چون فتیله میپیچی
كه عهد تو چو چراغی رهین هر نكباست - رونق باغ میرسد چشم و چراغ میرسد
غم به كناره میرود مه به كنار میرسد - چراغست این دل بیدار به زیر دامنش میدار
از این باد و هوا بگذر هوایش شور و شر دارد - ملكها را چه مندیلی به دست خویش درپیچد
چراغ لایزالی را چو قندیلی درآویزد - چراغ چرخ گردونم چو اجری خوار خورشیدم
امیر گوی و چوگانم چو دل میدان من باشد - شب كفر و چراغ ایمان خورشید چو شد رخشان
با كفر بگفت ایمان رفتیم كه بس باشد - آن كس كه همیجستم دی من به چراغ او را
امروز چو تنگ گل بر ره گذرم آمد - دارد ز ستارهها هزاران
بی ماه چراغدان ندارد - عقلست چراغ ماجراها
آن جا هش و عقل از كجا بود - اما چو قلب و نیكو مانندهاند با هم
پیش چراغ یزدان آن را گزید باید - این چشم و آن چراغ دو نورند هر یكی
چون آن به هم رسید كسیشان جدا نكرد - بنمای خانهای كه از او نیست پرچراغ
بنمای صفهای كه رخش پرصفا نكرد - روز فضیلت گرفت زانك یكی شمع داشت
هر طرفی شب ز عجز شمع و چراغی نهاد - بیار آن سخنانی كه هر یكیست چو جانی
نهان مكن تو در این شب چراغ را كه نشاید - هر آنك پف كند او بر چراغ موهبتم
بسوزد آن سر و ریشش چو هیزم موقود - ولی كسی كه به دستش چراغ عقل بود
كجا گذارد نور و كجا رود سوی دود - بگفت من به دمی آن چراغ را بكشم
بگفت باد نتاند چراغ صدق ربود - چراغ عقل در این خانه نور میندهد
ز پیچ پیچ كه دارد لهب ز یاغی باد - خدای خصم شما گر به پیش آن خورشید
ز ماه و شمع و ستاره و چراغ نام برید - گرم درآ و دم مده باده بیار و غم ببر
ای دل و جان هر طرف چشم و چراغ هر سحر - من چراغ و هر سرم همچون فتیل
هر طرف اندر گرفته از شرار - ای چشم و ای چراغ روان شو به سوی باغ
مگذار شاهدان چمن را در انتظار - در آن زمان كه چراغ خرد بگیرانیم
چههای و هوی برآید ز مردگان قبور - خدیو عالم بینش چراغ عالم كشف
كه روحهاش به جان سجده میكنند از دور - تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید
تو یكی نهای هزاری تو چراغ خود برافروز - كه یكی چراغ روشن ز هزار مرده بهتر
كه به است یك قد خوش ز هزار قامت كوز - رخی كه از كر و فرش نماند شب به جهان
زهی چراغ كه خورشید سوزی و مه ساز - راه برم به سوی او شب به چراغ روی او
چون برسم به كوی او حلقه در بگیرمش - آن ماه كه میخندد در شرح نمیگنجد
ای چشم و چراغ من دم دركش و میبینش - هم ظریفی هم حریفی هم چراغی هم شراب
هم جهانی هم نهانی هم عیانی شاد باش - چو آفتاب نهان شد به جای او بنهند
چراغكی كه بود شب شراراندازش - امروز پایدار كه برپاست ساقیی
كبست خاك را و فلك را دو صد چراغ - چونك خر خورد جمله كنجد را
از چه روغن كشیم بهر چراغ - ای مونس و غمگسار عاشق
وی چشم و چراغ و یار عاشق - به شب مثال چراغند و روز چون خورشید
ز عاشقی و ز مستی زهی گزیده فریق - تو را چگونه فریبم چه در جوال كنم
كه اصل مكر تویی و چراغ هر محتال - غلام تست هزار آفتاب و چشم و چراغ
ز پرتو تو ظلالست جانها ای دل - ای خواجه من جام میم چون سینه را غمگین كنم
شمع و چراغ خانهام چون خانه را تاری كنم - پرنور كن آن تك لحد را
ای دیده و ای چراغ نورم - هر كه گوید كان چراغ دیدهها را دیدهام
پیش من نه دیدهاش را كامتحان دیدهام - تو چو من اگر بجویی به شمار خاك یابی
چو تویی اگر بجویم به چراغها نیابم - اگر چراغ دلی دانك راه خانه كجاست
وگر خداصفتی دانك كدخدات منم - چند قبا بر قد دل دوختم
چند چراغ خرد افروختم - یك لحظه داغم می كشی یك دم به باغم می كشی
پیش چراغم می كشی تا وا شود چشمان من - گفتم كه چونی در سفر گفتا كه چون باشد قمر
سیمین بر و زرین كمر چشم و چراغ مرد و زن - یك لحظه داغم می كشی یك دم به باغم می كشی
پیش چراغم می كشی تا وا شود چشمان من - ای نور افلاك و زمین چشم و چراغ غیب بین
ای تو چنین و صد چنین مخدوم جانم شمس دین - از تبریز شمس دین می رسدم چو ماه نو
چشم سوی چراغ كن سوی چراغدان مكن - تا تو حریف من شدی ای مه دلستان من
همچو چراغ می جهد نور دل از دهان من - خرامان می روی در دل چراغ افروز جان و تن
زهی چشم و چراغ دل زهی چشمم به تو روشن - چراغ عالم افروزم نمیتابد چنین روشن
عجب این عیب از چشم است یا از نو یا روزن - از ما مرو ای چراغ روشن
تا زنده شود هزار چون من - جان شب را تو چون چراغی
یا جان چراغ را چو روغن - ای طبیب عاشقان و ای چراغ آسمان
عاشقان را دستگیر و چاره رنجور كن - مست شد باد و ربود آن زلف را از روی یار
چون چراغ روشنی كز وی تو برگیری لگن - ای چراغ آسمان و رحمت حق بر زمین
ناله من گوش دار و درد حال من ببین - تاب رخسار گل و لاله خبر می دهدم
كه چراغی است نهان گشته در این زیر لگن - تاب رخسار گل و لاله خبر میدهدم
كه چراغی است نهان گشته در این زیر لگن - مكن مكن كه روا نیست بیگنه كشتن
مرو مرو كه چراغی و دیده روشن - بنگر یكی بر آسمان بر قله روحانیان
چندین چراغ و مشعله بر برج و بر باروی او - ای ذوق تسبیح ملك بر آسمان از فر او
چشم و چراغ رهبری جان همه عباد از او - در تبریز شمس دین هست چراغ هر سحر
طالب آفتاب من چون سحرم به جان تو - مرو ای یوسف خوبان ز پیش چشم یعقوبان
شب قدری كن این شب را چراغ بیت احزان شو - پناه است او پناه است او پناه هر گناه است او
چراغ است او چراغ است او چراغ بینظیر است او - ای وعده تو چو صبح صادق
آن شمع و چراغ و آن ضیا كو - میگردد آسمان همه شب با دو صد چراغ
در جست و جوی چشم خوش دلربای تو - اگر چراغ نداری از او چراغ بخواه
وگر عقار نداری از او عقار بجو - شب گشت ای شاه جهان چشم و چراغ شب روان
ای پیش روی چون مهت ماه سما آویخته - ای بیتو حیات تلخ گشته
ای بیتو چراغ عیش مرده - ای چراغ و چشم عالم در جهان فرد آمدی
تا در اسرار جهان تو صد جهان پرداخته - باد را یا رب نمودی مروحه پنهان مدار
مروحه دیدن چراغ سینه پاكان شده - چو با دل یار غاری تو چراغ چار یاری تو
فقیر ذوالفقاری تو از آن خنجر چه اندیشی - چو با دل یار غاری تو چراغ چار یاری تو
فقیر ذوالفقاری تو از آن خنجر چه غم داری - دلی یا دیده عقلی تو یا نور خدابینی
چراغ افروز عشاقی تو یا خورشیدآیینی - تو بشكن جوز این تن را بكوب این مغز را درهم
چرا اندر چراغ عشق چون روغن نمیآیی - پنهان نتوان بردن در خانه چراغی را
ای ماه چه میآیی در پرده پنهانی - هر نور تو را گوید ای چشم و چراغ من
هر رنج تو را گوید كی دفع بلا چونی - چراغم مرد و دودم رفت بالا
دو چشمم ماند بالا ای افندی - مباد آن روز كز تو بازماند
دو دیدهای چراغ و روشنایی - مشرق چه كند چراغ افروزی
سلطان چه كند شهی و مولایی - ای آنك تو هر شبی ز خلقان
این پنج چراغ میستانی - شمس تبریز نور محضی
زیرا كه چراغ آسمانی - مجلس چو چراغ و تو چو آبی
وز آب چراغ را خرابی - ای چشم و چراغ شهریاری
والله به خدا كه آن تو داری - هم چشمی و هم چراغ ما را
هم دفع بلا و هم بلایی - بكن ای دوست چراغی كه به از اختر و چرخی
بكن ای دوست طبیبی كه به هر درد دوایی - به سحرگاه و مشارق كه شود تیره رخ مه
كی بود نیم چراغی كه كند نورفزایی - چه كشیمش چه كشیمش تو بیا تا كه كشیمش
كه چراغ خلق است این بر آن شمع سمایی - سر توست چون چراغی بگرفته شش فتیله
همه شش ز چیست روشن اگر آن شرر نداری - كه چراغ دزد باشد شب و خواب پاسبانان
به دمی چراغشان را ز چه رو نمینشانی - چو نماز شام هر كس بنهد چراغ و خوانی
منم و خیال یاری غم و نوحه و فغانی - صفت چراغ داری چو به خانه شب درآیی
همه خانه نور گیرد ز فروغ روشنایی - هله ای پری شب رو كه ز خلق ناپدیدی
به خدا به هیچ خانه تو چنین چراغ دیدی - تو چراغ طور سینا تو هزار بحر و مینا
بجز از تو جان مبینا تو چنین شكر چرایی - هر چراغی كه بسوزد مطلب زو نوری
نور موسی طلبی رو به چنان مقتبسی - دیدبانا كه تو را عقل و خرد میگویند
ساكن سقف دماغی و چراغ نظری - ای چراغ و مشعله هفت آسمان
خاكیان را آمدی مهمان بلی - نی چراغ عشرت ما را مكش
در چراغ ما تو روغن كردهای - هم چراغ صد هزاران ظلمتی
هم مسیح صد هزاران مردهای - جانی است چون چراغی در زیر طشت قالب
كرد به پیش نورش خورشید چاپلوسی - زیرا چراغ روشن در ظلمت شب آید
درمان به درد آید این است اوستادی - آن لحظه كفتاب و چراغ جهان شوی
اندر جهان مرده درآیی و جان شوی - هر دم خرابیی است ز تو شهر عقل را
باد چراغ عقلی و باده مغانهای - دانم كه پرتو نظری داری از شهی
چشم و چراغ غیب به شاهی و سروری - چو شب روان هوس را تو چشمی و تو چراغی
مسافران فلك را تو آتشی و تو آبی - چراغ پنج حست را به نور دل بفروزان
حواس پنج نمازست و دل چو سبع مثانی - عنایتیست ز جانان چنین غریب كرامت
ز راه گوش درآید چراغهای عیانی - تو بز نهای كه برآیی چراغپایه به بازی
كه پیش گله شیران چو نره شیر شبانی - بیا بیا كه حیات و نجات خلق تویی
بیا بیا كه تو چشم و چراغ یعقوبی - چو روی زشت به آیینه گفت چونی تو
بگفت من چو چراغم تو قلتبان چونی - ببرد او به سلامت میان چندین باد
به ظلمت لحد خود چراغ ایمانی - چراغ قصر جهان قیصر منست امروز
به برق عارض رومی و چشم قفچاقی - درآ در دل ما كه روشن چراغی
درآ در دو دیده كه خوش توتیایی - چراغیست تمییز در سینه روشن
رهاند تو را از فریب و دغایی - چراغ خدایی به جایی كه آیی
حیات جهانی به هر جا كه افتی - جان شهان و حاجبان! چشم و چراغ طالبان
بیتو ز جان و جا شدم، تو ز برم كجا شدی؟ - وز ذوق تو چشم وهم چراغیم
یا معتمدی و یا شفایی - زمین گوهرت را به جای چراغی
نهد پیش مهمان به شبهای تاری - «چراغ» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- بیداری ما چراغ عالم باشد
یک شب تو چراغ را نگهدار مخسب - روز آمد و روز هر چراغی که فروخت
در شعلهی آفتاب جز رسوا نیست - با روی تو هیچکس ز باغ اندیشد
با عشق تو از شمع و چراغ اندیشد - روی چو مهت پیش چراغ اولیتر
روی حبشی کرده به داغ اولیتر - معشوقهی ما کران نگیرد هرگز
وین شمع و چراغ ما نمیرد هرگز - هین وقت صبوحست میان شب و روز
غیر از مه وخورشید چراغی مفروز - دریاب که این دم اگرت فوت شود
بسیار طلب کنی به صد چشم و چراغ - بلبل آمد به باغ و رستیم ز زاغ
آئیم به باغ با تو ای چشم و چراغ - لیکن چو فرو شود کسی را خورشید
در پیش نهد بجای خورشید چراغ - ترسم که چراغ زیر طشتی بنهی
وانگاه بجویمش به صد چشم و چراغ - ای کرده ز گل دستک من پایک من
بنهاده چراغ عقل من را یک من - هر چند دراز کرده بد گوی زبان
ای چشم و چراغ عاشقان گوش مکن - هر خانه که بیچراغ باشد ای جان
زندان بود آن نه باغ باشد ای جان - فصلیست چو وصل دوست فرخنده شده
از مردن تن چراغ دل زنده شده - ای آنکه ز حال بندگان میدانی
چشمی و چراغ در شب ظلمانی - گویی که تراام و چرا غم داری
ترسم که نباشی و چراغم داری - فردوسی
- «چراغ» در شاهنامه فردوسی
- چو دریا و چون کوه و چون دشت و راغ
زمین شد به کردار روشن چراغ - به چندین فروغ و به چندین چراغ
بیاراسته چون به نوروز باغ - چراغست مر تیره شب را بسیچ
به بد تا توانی تو هرگز مپیچ - سر و تن بشستی نهفته به باغ
پرستنده با او ببردی چراغ - جهان از شب تیره چون پر زاغ
هم آنگه سر از کوه برزد چراغ - سپر در سپر بافته دشت و راغ
درفشیدن تیغها چون چراغ - مراو را سپارد گل و برگ و باغ
بهاری به کردار روشن چراغ - چو خورشید پیدا شد از پشت زاغ
برآمد به کردار زرین چراغ - چو روی زمین گشت چون پر زاغ
ز افراز کوه اندر آمد چراغ - بیاورد شمع و بیامد بباغ
برافروخت رخشنده شمع و چراغ - خروشیدم و خواستم زو چراغ
برفت آن بت مهربانم ز باغ - چو سرو سهی گوژ گردد بباغ
بدو بر شود تیره روشن چراغ - هم آنگه زمین گشت چون پر زاغ
چنین تا سر از کوه بر زد چراغ - سر موبدان بودو شاه ردان
چراغ بزرگان و اسپهبدان - پس پشت لشکر به بستور داد
چراغ سپهدار خسرو نژاد - همی گفت گشتاسپ کای شهریار
چراغ دلت را بکشتند زار - همی گفت کای ماه تابان من
چراغ دل و دیده و جان من - ستون منا پردهی کشورا
چراغ جهان افشر لشکرا - چراغ جهان بود دستور شاه
فرستادهی شاه زی پور شاه - به ترکان سیراند با درد و داغ
پیاده دوان رنگ رخ چون چراغ - چراغ زمان و زمین تازه کرد
در و دشت بر دیگر اندازه کرد - چو خورشید برزد سر از تیره راغ
زمین شد به کردار روشن چراغ - چو خورشید برزد سر از کوه و راغ
زمین شد به کردار زرین چراغ - همی گفت کاینت چراغ جهان
همی آفرین خواند اندر نهان - چو برزد سر از کوه روشن چراغ
چو دریا فروزنده شد دشت و راغ - چو بر زد سر از کوه روشن چراغ
چو دیبا فروزنده شد دشت و راغ - ز مردم زمین بود چون پر زاغ
سیه گشته و چشمها چون چراغ - رخ شاه ز آواز شد چون چراغ
ازان کوه برگشت دل پر ز داغ - یکی سرخ گوهر به جای چراغ
فروزان شده زو همه بوم و راغ - چو برزد سر از کوه روشن چراغ
ببردند بالای زرین جناغ - دو تا گشت آن سرو نازان به باغ
همان تیره گشت آن گرامی چراغ - سرانجام مرگ آیدت بیگمان
اگر تیرهای گر چراغ جهان - برین گونه تا شید بر پشت راغ
برآمد جهان شد چو روشن چراغ - در و دشت و پالیز شد چون چراغ
چو خورشید شد باغ و چون ماه راغ - بکشتند پیروز را ناگهان
چنان شهریاری چراغ جهان - چو برزد سر از کوه رخشان چراغ
زمین شد به کردار زرین جناغ - بسیمای برزین که بود از مهان
گزین پدرش آن چراغ جهان - نهادند بر چشم روشنش داغ
بمرد آن چراغ دو نرگس بباغ - چراغ خرد پیش چشمت بمرد
زجان و دلت روشنایی ببرد - چو اندر بره خور نهادی چراغ
پسش دشت بودی و در پیش باغ - چو خسرو همیخواست کاید بباغ
دل میزبان شد چو روشن چراغ - بجستند بسیار هر سوی باغ
ببردند زیر درختان چراغ - دو کوه این دو گنج نهاده به باغ
کزین گنجها بد دلم چون چراغ - هر آنگه که رفتی به می سوی باغ
نبردی جز از شمع عنبر چراغ - درودی همان بر که کشتی به باغ
درفشان شد آن خسروانی چراغ - همش رای و هم دانش وهم نسب
چراغ عجم آفتاب عرب