غزل شماره ۵۴۹
آب زنید راه را هین كه نگار می‌رسد
مژده دهید باغ را بوی بهار می‌رسد
راه دهید یار را آن مه ده چهار را
كز رخ نوربخش او نور نثار می‌رسد
چاك شدست آسمان غلغله ایست در جهان
عنبر و مشك می‌دمد سنجق یار می‌رسد
رونق باغ می‌رسد چشم و چراغ می‌رسد
غم به كناره می‌رود مه به كنار می‌رسد
تیر روانه می‌رود سوی نشانه می‌رود
ما چه نشسته‌ایم پس شه ز شكار می‌رسد
باغ سلام می‌كند سرو قیام می‌كند
سبزه پیاده می‌رود غنچه سوار می‌رسد
خلوتیان آسمان تا چه شراب می‌خورند
روح خراب و مست شد عقل خمار می‌رسد
چون برسی به كوی ما خامشی است خوی ما
زان كه ز گفت و گوی ما گرد و غبار می‌رسد
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- پیرهن یوسف و بو می‌رسد
- چشمم همی‌پرد مگر آن یار می‌رسد
- چشم تو ناز می‌كند ناز جهان تو را رسد
- امروز خندانیم و خوش كان بخت خندان می‌رسد
- هر زمان لطفت همی در پی رسد
نظرات نوشته شده
- ال نج در تاریخ ۱۵ مهر ۱۳۹۷ نوشته
- این شعر برخلاف اعتقاد عموم در وصف شمس سروده شده، زمانی که برای اولین دفعه مولانا رو ترک گفت و پس از یافتن شمس توسط پسر بزرگ مولانا مجدد به قونیه برگردانده شد
- خیلی بده در تاریخ ۱۸ آذر ۱۳۹۸ نوشته
- فففف در تاریخ ۲۳ آذر ۱۳۹۸ نوشته
- عالی است
- یلدا در تاریخ ۱۱ آذر ۱۳۹۹ نوشته
- م.ن در تاریخ ۶ اسفند ۱۴۰۱ نوشته
- زن آزادی زندگی هم از غزلیات مولاناست؟ می شه غزل و کامل اینجا بفرستید؟باید جذاب وخواندنی باشد.
- آیدا حسین زاده در تاریخ ۱۹ اسفند ۱۴۰۱ نوشته
- عالی