غزل شماره ۲۳۶۸
ای به میدان‌های وحدت گوی شاهی باخته
جمله را عریان بدیده كس تو را نشناخته
عقل كل كژچشم گشته از كمال غیرتت
وز كژی پنداشته كو مر تو را انداخته
ای چراغ و چشم عالم در جهان فرد آمدی
تا در اسرار جهان تو صد جهان پرداخته
ای كه طاووس بهار از عشق رویت جلوه گر
بر درخت جسم جان نالان شده چون فاخته
از برای ما تو آتش را چو گلشن داشته
وز برای ما تو دریا را چو كشتی ساخته
شمس تبریزی جهان را چون تو پر كردی ز حسن
من جهان روح را از غیر عشقت آخته
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- ای بخاری را تو جان پنداشته
- هر شش جهتم ای جان منقوش جمال تو
- نمی‌گفتی مرا روزی كه ما را یار غاری تو
- از دور بدیده شمس دین را
- چون نمایی آن رخ گلرنگ را
نظرات نوشته شده