غزل شماره ۱۳۵۹
ز خود شدم ز جمال پر از صفا ای دل
بگفتمش كه زهی خوبی خدا ای دل
غلام تست هزار آفتاب و چشم و چراغ
ز پرتو تو ظلالست جانها ای دل
نهایتیست كه خوبی از آن گذر نكند
گذشت حسن تو از حد و منتها ای دل
پری و دیو به پیش تو بستهاند كمر
ملك سجود كند و اختر و سما ای دل
كدام دل كه بر او داغ بندگی تو نیست
كدام داغ غمی كش نهای دوا ای دل
به حكم تست همه گنجهای لم یزلی
چه گنجها كه نداری تو در فنا ای دل
نظر ز سوختگان وامگیر كز نظرت
چه كوثرست و دوا دفع سوز را ای دل
بگفتم این مه ماند به شمس تبریزی
بگفت دل كه كجایست تا كجا ای دل
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- مهم را لطف در لطفست از آنم بیقرار ای دل
- ای تو ولی احسان دل ای حسن رویت دام دل
- مست و خوشی باده كجا خوردهی؟
- حلقه دل زدم شبی در هوس سلام دل
- عشق تو آورد قدح پر ز بلای دل من
نظرات نوشته شده