غزل شماره ۴۸۹
ای رخ چون آینه افروخته
الحذر از آه من سوخته
غیرت سلطان جمالت چو باز
چشم من از هر که جهان دوخته
عقل کهن بار جفا می کشد
دم به دم از عشق نوآموخته
وه که به یک بار پراکنده شد
آن چه به عمری بشد اندوخته
غم به تولای تو بخریده ام
جان به تمنای تو بفروخته
در دل سعدیست چراغ غمت
مشعله ای تا ابد افروخته
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- تا کی ای دلبر دل من بار تنهایی کشد
- دست به جان نمی رسد تا به تو برفشانمش
- تا کی روم از عشق تو شوریده به هر سوی
- بخت آیینه ندارم که در او می نگری
- ندانم از من خسته جگر چه می خواهی
نظرات نوشته شده
- im._ga3y در تاریخ ۸ آبان ۱۴۰۱ نوشته
- نظری درباره شعر ندارم ولی زن، زندگی، ازادیتو عشقه