غزل شماره ۱۳۱۲

فریفت یار شكربار من مرا به طریق

كه شعر تازه بگو و بگیر جام عتیق

چه چاره آنچ بگوید ببایدم كردن

چگونه عاق شوم با حیات كان و عقیق

غلام ساقی خویشم شكار عشوه او

كه سكر لذت عیش است و باده نعم رفیق

به شب مثال چراغند و روز چون خورشید

ز عاشقی و ز مستی زهی گزیده فریق

شما و هر چه مراد شماست از بد و نیك

من و منازل ساقی و جام‌های رحیق

بیار باده لعلی كه در معادن روح

درافكند شررش صد هزار جوش و حریق

روا بود چو تو خورشید و در زمین سایه

روا بود چو تو ساقی و در زمانه مفیق

گشای زانوی اشتر بدر عقال عقول

بجه ز رق جهانی به جرعه‌های رقیق

چو زانوی شتر تو گشاده شد ز عقال

اگر چه خفته بود طایرست در تحقیق

همی‌دود به كه و دشت و بر و بحر روان

به قدر عقل تو گفتم نمی‌كنم تعمیق

كمال عشق در آمیزش‌ست پیش آیید

به اختلاط مخلد چو روغن و چو سویق

چو اختلاط كند خاك با حقایق پاك

كند سجود مخلد به شكر آن توقیق

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.