غزل شماره ۱۶۲۲

غزلستان :: مولوی :: دیوان شمس - غزلیات

افزودن به مورد علاقه ها
تو ز من ملول گشتی كه من از تو ناشتابم
صنما چه می شتابی كه بكشتی از شتابم
تو رئیسی و امیری دم و پند كس نگیری
صنما چه زودسیری كه ز سیریت خرابم
چه شود اگر زمانی بدهی مرا امانی
كه نه سیخ سوزد ای جان نه تبه شود كبابم
چه شود اگر بسازی نشتابی و نتازی
نشود دلم نمازی چو ببرد یار آبم
تو چه عاشق فراقی چه ملولی و چه عاقی
ز كف جز تو ساقی ندهد طرب شرابم
بطپد دلم كه ناگه برود به حجره آن مه
چو نهان شد آفتابم به دو دیده چون سحابم
به كمی چو ذره‌هایم من اگر گشاده پایم
چه كنم وفا ندارد به طلوع آفتابم
عجب آسمان چه بارد كه زمین مطیع نبود
تو هر آنچ پیشم آری چه كنم كه برنتابم
تو چو من اگر بجویی به شمار خاك یابی
چو تویی اگر بجویم به چراغ‌ها نیابم
نفسی وجود دارم كه تو را سجود آرم
كه سجود توست جانا دعوات مستجابم
تو بگفتیم كه دل را ز جهانیان فروشو
دل خود چگونه شویم چو ببرد هجرت آبم
صنما چو من كم آید به كمی و جان سپاری
كه ز رشك دل كبابم و به اشك چون سحابم
به سحر تویی صبوحم به سفر تویی فتوحم
به بدل تویی بهشتم به عمل تویی ثوابم
تو چو بوبك ربابی به ستیزه تن زدستی
من خسته از ستیزت به نفیر چون ربابم
تو نه آن شكرجوابی كه جواب من نیایی
مگر احمقم گرفتی كه سكوت شد جوابم

آسمانامانبهشتجهاندیدهزمینساقیسحرشرابصبوحصنمطربعاشقفراقمستملولوفاچراغ


مشاهده برنامه در فروشگاه اپل


اشعار مرتبط



نظرات نوشته شده



نظر بدهید