«عیش» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «عیش» در غزلیات حافظ شیرازی
- مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم
جرس فریاد می دارد که بربندید محمل ها - هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی
کاین کیمیای هستی قارون کند گدا را - ای دل شباب رفت و نچیدی گلی ز عیش
پیرانه سر مکن هنری ننگ و نام را - در عیش نقد کوش که چون آبخور نماند
آدم بهشت روضه دارالسلام را - ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی
عیش بی یار مهیا نشود یار کجاست - از این رباط دودر چون ضرورت است رحیل
رواق و طاق معیشت چه سربلند و چه پست - مقام عیش میسر نمی شود بی رنج
بلی به حکم بلا بسته اند عهد الست - مجوی عیش خوش از دور باژگون سپهر
که صاف این سر خم جمله دردی آمیز است - با محتسبم عیب مگویید که او نیز
پیوسته چو ما در طلب عیش مدام است - آن شد اکنون که ز ابنای عوام اندیشم
محتسب نیز در این عیش نهانی دانست - خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست
ساقی کجاست گو سبب انتظار چیست - شراب و عیش نهان چیست کار بی بنیاد
زدیم بر صف رندان و هر چه بادا باد - دیگران قرعه قسمت همه بر عیش زدند
دل غمدیده ما بود که هم بر غم زد - حافظ به حق قرآن کز شید و زرق بازآی
باشد که گوی عیشی در این جهان توان زد - صبا به تهنیت پیر می فروش آمد
که موسم طرب و عیش و ناز و نوش آمد - چون می از خم به سبو رفت و گل افکند نقاب
فرصت عیش نگه دار و بزن جامی چند - چون من گدای بی نشان مشکل بود یاری چنان
سلطان کجا عیش نهان با رند بازاری کند - خوش برآ با غصه ای دل کاهل راز
عیش خوش در بوته هجران کنند - گر دیگران به عیش و طرب خرمند و شاد
ما را غم نگار بود مایه سرور - نشاط و عیش و جوانی چو گل غنیمت دان
که حافظا نبود بر رسول غیر بلاغ - حافظ قلم شاه جهان مقسم رزق است
از بهر معیشت مکن اندیشه باطل - بیار باده که عمریست تا من از سر امن
به کنج عافیت از بهر عیش ننشستم - گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم
ز جام وصل می نوشم ز باغ عیش گل چینم - ز آفتاب قدح ارتفاع عیش بگیر
چرا که طالع وقت آن چنان نمی بینم - آن که مدام شیشه ام از پی عیش داده است
شیشه ام از چه می برد پیش طبیب هر زمان - در این صوفی وشان دردی ندیدم
که صافی باد عیش دردنوشان - خورشید می ز مشرق ساغر طلوع کرد
گر برگ عیش می طلبی ترک خواب کن - پس از ملازمت عیش و عشق مه رویان
ز کارها که کنی شعر حافظ از بر کن - گلبن عیش می دمد ساقی گلعذار کو
باد بهار می وزد باده خوشگوار کو - مجلس بزم عیش را غالیه مراد نیست
ای دم صبح خوش نفس نافه زلف یار کو - عیشم مدام است از لعل دلخواه
کارم به کام است الحمدلله - خال سرسبز تو خوش دانه عیشیست ولی
بر کنار چمنش وه که چه دامی داری - ساقی به مژدگانی عیش از درم درآی
تا یک دم از دلم غم دنیا به دربری - چو امکان خلود ای دل در این فیروزه ایوان نیست
مجال عیش فرصت دان به فیروزی و بهروزی - دوام عیش و تنعم نه شیوه عشق است
اگر معاشر مایی بنوش نیش غمی - از گل پارسیم غنچه عیشی نشکفت
حبذا دجله بغداد و می ریحانی - کام بخشی گردون عمر در عوض دارد
جهد کن که از دولت داد عیش بستانی - دریغا عیش شبگیری که در خواب سحر بگذشت
ندانی قدر وقت ای دل مگر وقتی که درمانی - گر از آن آدمیانی که بهشتت هوس است
عیش با آدمی ای چند پری زاده کنی - کار خود گر به کرم بازگذاری حافظ
ای بسا عیش که با بخت خداداده کنی - نمی بینم نشاط عیش در کس
نه درمان دلی نه درد دینی - دو نصیحت کنمت بشنو و صد گنج ببر
از در عیش درآ و به ره عیب مپوی - خوش وقت بوریا و گدایی و خواب امن
کاین عیش نیست درخور اورنگ خسروی - سعدی شیرازی
- «عیش» در غزلیات سعدی شیرازی
- دگر به هر چه تو گویی مخالفت نکنم
که بی تو عیش میسر نمی شود ما را - آن کام و دهان و لب و دندان که تو داری
عیشست ولی تا ز برای که مهیاست - عیشست بر کنار سمن زار خواب صبح
نی در کنار یار سمن بوی خوشترست - روزی برود روان سعدی
کاین عیش نه عیش جاودانست - حیرت عشاق را عیب کند بی بصر
بهره ندارد ز عیش هر که نه حیران اوست - به بوی زلف تو با باد عیش ها دارم
اگر چه عیب کنندم که بادپیماییست - جان ندارد هر که جانانیش نیست
تنگ عیشست آن که بستانیش نیست - که می رود به شفاعت که دوست بازآرد
که عیش خلوت بی او کدورتی دارد - چو تلخ عیشی من بشنوی به خنده درآی
که گر به خنده درآیی جهان شکر گیرد - نخواهم بی تو یک دم زندگانی
که طیب عیش بی همدم نباشد - مجلس ما دگر امروز به بستان ماند
عیش خلوت به تماشای گلستان ماند - درخت غنچه برآورد و بلبلان مستند
جهان جوان شد و یاران به عیش بنشستند - کسی که روی تو بیند نگه به کس نکند
ز عشق سیر نباشد ز عیش بس نکند - برگشت یار سرکشم بگذاشت عیش ناخوشم
چون مجمری پرآتشم کز سر دخانم می رود - عیش ها دارم در این آتش که بینی دم به دم
کاندرونم گر چه می سوزد منور می شود - دریغا عیش اگر مرگش نبودی
دریغ آهو اگر بگذاشتی یوز - تو به خواب خوش بیاسای و به عیش و کامرانی
که نه من غنوده ام دوش و نه مردم از نفیرم - اگرم چو عود سوزی تن من فدای جانت
که خوشست عیش مردم به روایح عبیرم - بوستان خانه عیشست و چمن کوی نشاط
تا مهیا نبود عیش مهنا نرویم - خرقه بگیر و می بده باده بیار و غم ببر
بی خبرست عاقل از لذت عیش بیهشان - گلبرگ عیش من به چه امید بشکفد
از بوستان وصل شمالی نیافته - گلبن عیش من آن روز شکفتن گیرد
که تو چون سرو خرامان به چمن بازآیی - فکم تمرر عیشی و انت حامل شهد
جواب تلخ بدیعست از آن دهان نباتی - خبر از عیش ندارد که ندارد یاری
دل نخوانند که صیدش نکند دلداری - عیش در عالم نبودی گر نبودی روی زیبا
گر نه گل بودی نخواندی بلبلی بر شاخساری - هر که را با دلستانی عیش می افتد زمانی
گو غنیمت دان که دیگر دیر دیر افتد شکاری - آدمی هوشمند عیش ندارد ز فکر
ساقی مجلس بیار آن قدح بی هشی - عیش را بی تو عیش نتوان گفت
چه بود بی وجود روح تنی - بر تلخ عیشی من اگر خنده آیدت
شاید که خنده شکرآمیز می کنی - خیام نیشابوری
- «عیش» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «عیش» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- پیش آر نوشانوش را از بیخ بركن هوش را
آن عیش بیروپوش را از بند هستی برگشا - امروز مهمان توام مست و پریشان توام
پر شد همه شهر این خبر كامروز عیش است الصلا - ای مطرب شیرین نفس هر لحظه میجنبان جرس
ای عیش زین نه بر فرس بر جان ما زن ای صبا - هژده هزار عالم عیش و مراد عرضه شد
جز به جمال تو نبود جوشش و رای نفس ما - هم باده جدا خوردی هم عیش جدا كردی
نك سرده مهمان شد تا باد چنین بادا - ای ساقی شور و شر هین عیش بگیر از سر
پر كن ز می احمر سغراق و شرابی را - هر دل كه نلرزیدت و هر چشم كه نگریست
یا رب خبرش ده تو از این عیش و تماشا - جان سودا نعره زنها این بتان سیمبر
دل گود احسنت عیش خوب بیپایان ما - چشمه رواق می را نحل بگشا سوی عیش
تا ز چشمه میشود هر چشم و چارت ساقیا - تو شوی از دست بینی عیش خود را بر كنار
چون بگیرد در بر سیمین كنارت ساقیا - هیچ كس دزدیده روی عیش دید
كو نشد آونگ بر دار قضا - رفت دی روترش كشته شد آن عیش كش
عمر تو بادا دراز ای سمن تیزپا - مگر ز زهره شنیدی دلا به وقت صبوح
كه بزم خاص نهادم صلای عیش صلا - هله ای كیا نفسی بیا
در عیش را سره برگشا - بگشا در بیا درآ كه مبا عیش بیشما
به حق چشم مست تو كه تویی چشمه وفا - چونك زندان ماست این دنیا
عیش باشد خراب زندانها - فیما تری فیما تری یا من یری و لا یری
العیش فی اكنافنا و الموت فی اركاننا - یا مهملا معیشته فی محبه
اسكت كفی الا له معینا وكالیا - گاهی به پریشانی گاهی به پشیمانی
زین عیش همیمانی ای دوست مخسب امشب - بیا كامروز ما را روز عیدست
از این پس عیش و عشرت بر مزیدست - گر ندید آن شادجان این گلستان را شاد چیست
گر نه لطف او بود پس عیش را بنیاد چیست - پس تو را مطرب شود در عیش و هم ساقی شود
آن امانت چونك شد محمول جان را حاملست - مطرب و یار من و شمع و شراب
این چنین عیش مهیا خوشكست - طبل وفا كوفتند راه سما روفتند
عیش شما نقد شد نسیه فردا كجاست - اندرآ عیش بیتو شادان نیست
كیست كو بنده تو از جان نیست - بسته بود راه اجل نبود خلاصش معتجل
هم عیش را لایق نبد هم مرگ را عاشق نشد - نی قوس ماند نی قزح نی باده ماند نی قدح
نی عیش ماند نی فرح نی زخم بر مرهم زند - گر عیش اول پیر شد صد عیش نو توفیر شد
چون زلف تو زنجیر شد دیوانگی ناچار شد - شد می و نقل خوردنش عشرت و عیش كردنش
سخت شكست گردنش سخت صبور میرود - و ان طفتم حوالینا و انتم نور عینانا
فلا تستیاسوا منان فان العیش احیاكم - آن كس كه تو را دارد از عیش چه كم دارد
وان كس كه تو را بیند ای ماه چه غم دارد - چشم از پی آن باید تا چیز عجب بیند
جان از پی آن باید تا عیش و طرب بیند - از آن باده كه پر و بال عیش است
ز هر جزوم كبوتر میتوان كرد - سقاهم ربهم برخوان و می نوش
كه هر دم عیش دیگر میتوان كرد - چرا در بزم خلوت بیگرانان
دل ما عیش را از سر نگیرد - در آن بزم و در آن جمع و در آن عیش
میان باغ و گلزارم چه خوش بود - این عشرت و عیش چون نماز آمد
وین دردی درد آبدست آمد - پیش از آن كاین نفس كل در آب و گل معمار شد
در خرابات حقایق عیش ما معمور بود - قند بگشا ای صنم تا عیش را شیرین كند
هین كه آمد دود غم تا خلق را غمگین كند - زین گذر كن كه رسیدست شهنشاه كرم
خیز تا جان تو بر عیش و تماشا بزند - ما را از آن مفازه عیشیست تازه تازه
آن را كه تازه نبود او را قدید باید - ساقی بیرنگ و لاف ریخت شراب از گزاف
رقص جمل كرد قاف عیش ممدد رسید - در چمن عیش خار از چه شكفتهست
منبت آن شهره نوبهار نه این بود - ز سر بگیرم عیشی چو پا به گنج فروشد
ز روی پشت و پناهی كه پشتها همه رو شد - چو سال سال نشاطست و روز روز طرب
خنك مرا و كسی را كه عیش خو دارد - چو سال سال نشاطست و روز روز طرب
خنك مرا و كسی را كه عیش خو دارد - چو سال سال نشاطست و روز روز طرب
خنك مرا و كسی را كه عیش خو دارد - اگر دل از غم دنیا جدا توانی كرد
نشاط و عیش به باغ بقا توانی كرد - گل صدبرگ برگ عیش بساخت
روی سوی بنفشه زار نهاد - هر چه نسیهست مقبلان را عیش
پیش او نقد وقت و حالی باد - پای میكوب و عیش از سر گیر
به سر من مگو كه پایان شد - خامش و بشنو دهل خامشان
ایدك الله به عیش جدید - ایا نضاره عیشی بما تهیجنی
متی تقر عیونی و صاحبی مفقود - ان كان عیشا قد هجر و اختل عقلی من سهر
والله روحی ما نفر والله روحی ما كفر - آخر تو كجا و ما كجاییم
ای بیتو حیات و عیش بیكار - ای گران جان یا سبك شو یا برو از بزم ما
یا مكن مانند خود از عیش ما را دور دور - بخت اینست و دولت عیش اینست و عشرت
كو جز این عشق و سودا سود و بازار دیگر - بند و زندان خوش ای زنده دلان
خوش مرا عیشیست آن جا معتبر - میر شكار من كه مرا كردهای شكار
بیتو نه عیش دارم و نه خواب و نه قرار - مطربا عیش و نوش از سر گیر
یك دو ابریشمك فروتر گیر - عیش جهان گردد بر من حرام
بینم من بیت حرامی دگر - العیش حقا عیشكم و الموت حقا موتكم
و الدین و الدنیا لكم هذا جزاء من شكر - الرب هو الساقی و العیش به باقی
و السعد هو الراقی یا خایف لا تحذر - الدوله عیشیه و القهوه عرشیه
و المجلس منثور باللوز مع السكر - یا ساقی عشقنا تذكر
فالعیش بلا نداك ابتر - العیش حقاء عیشكم و الموت حقاء موتكم
و الدین و الدنیا لكم هذا جزاء من شكر - در این سرما سر ما داری امروز
دل عیش و تماشا داری امروز - در این سرما سر ما داری امروز
سر عیش و تماشا داری امروز - دندان عیش كند شد از هجر ترش روی
امروز قند وصل گزیدن گرفت باز - ریاضت نیست پیش ما همه لطفست و بخشایش
همه مهرست و دلداری همه عیش است و آسایش - بگویمت كه چرا باد حرف حرف شدست
كه تا ورق ورق آیی سبك ز دفتر عیش - درون پرده ز ارواح عیش صورتهاست
ز عكس ایشان این پرده شد مصور عیش - بگویمت كه چرا شب تتق فروآویخت
كه گرد كست و عروسی بگیرد جا در عیش - وجود چون زر خود را به عیش ده نه به غم
كه خاك بر سر آن زر كه نیست درخور عیش - سری برآر كه تا ما رویم بر سر عیش
دمی چو جان مجرد رویم در بر عیش - بگفتمی سر پنج و چهار و هفت ولیك
به یك دو لعب فروماندهام به شش در عیش - بگویمت كه چرا چرخ میزند گردون
كیش به چرخ درآورد تاب اختر عیش - ز مرگ خویش شنیدم پیام عیش ابد
زهی خدا كه كند مرگ را پیمبر عیش - بگویمت كه چرا بحر موج در موجست
كیش به رقص درآورد نور گوهر عیش - به نام عیش بریدند ناف هستی ما
به روز عید بزادیم ما ز مادر عیش - بگویمت كه چرا خاك حور و ولدان زاد
كه داد بوی بهشتش نسیم عنبر عیش - بپرس عیش چه باشد برون شدن زین عیش
كه عیش صورت چون حلقه ایست بر در عیش - غلام ساقی خویشم شكار عشوه او
كه سكر لذت عیش است و باده نعم رفیق - تعال یا مدد العیش و السرور تعال
تعال یا فرج الهم فاتح الاقفال - الخمر ما خمرته و العیش ما باشرته
پختهست انگورم چرا من غوره افشاری كنم - شكری علی لذاتها صبری علی آفاتها
یا ساقیی قم هاتها تا عیش و خماری كنم - هر كس كه خواهد روز و شب عیش و تماشا و طرب
من قندها را لذتم بادامها را روغنم - شكرنا نعمه المولی و مولانا به اولی
فهذا العیش لا یفنی و هذا الكاس لا یهشم - پایی به میان درنه تا عیش ز سر گیرم
تو تلخ مشو با من تا تنگ شكر گیرم - نگیرم عیش و عشرت تا نیاید
وگر گیرم در آن هنگام گیرم - از ملك جهان و عیش عالم
من عشق تو اختیار دیدم - امروز میان به عیش بستم
روبند ز روی مه گشادم - اندیشه عیش بیحضورش
ترسم كه بدو رسد نخواهم - ما خرابیم و خرابات ز ما شوریدهست
گنج عیشیم اگر چند در این ویرانیم - عیش باقی شد مرا آن جا كه من
از برای عیش كردن می روم - مهر برآور به جوش وز دل چنگ آن خروش
پر كن از عیش گوش پر كن از می شكم - هیچ نشینم به عیش هیچ نخیزم به پا
جز تو كه برداریم جز تو كه بنشانیم - آن عنان را بدین طرف برتاب
زفت كن پیل عیش را خرطوم - كس نداند خدای داند و بس
عیشهایی كه با نگار كنیم - عیش باقی است شمس تبریزی
مست جاوید شاه تبریزیم - روز شد و چادر شب می درد
در پی آن عیش و تماشا دلم - علی اهل نجد الثنا و سلام
و عیشتنا فی غیرهم لحرام - ایا ساكنیها من فضیله سیدی
لكم عیشه مرضیه و دوام - ای عشق قلماشیت گو از عیش و خوش باشیت گو
كس می نداند حرف تو گویی كه سریانی است این - رو كه تو راست كر و فر مجلس عیش نه ز سر
زانك نظر دهد نظر عاقبت انتظار من - بر ظاهر دریا كی بینی خورش ماهی
كان آب تتق آمد بر عیش كنان ای جان - عیشهاتان نوش بادا هر زمان ای عاشقان
وز شما كان شكر باد این جهان ای عاشقان - سال سال ماست و طالع طالع زهرهست و ماه
ای دل این عیش و طرب حدی ندارد تن بزن - بی تو باشد جیش و عیش و باغ و راغ و نقل و عقل
هر یكی رنج دماغ و كندهای بر پای من - هر كسی را كاین غزل صحرا شود
عیش بیند زان سوی كون و مكان - چون سر رندان نداری وقت عیش
وعدهها اندر سر رندان مكن - نور چشم عاشقان آخر تویی
عیشها بر كوری ایشان مكن - عیش ما را مرگ باشد پرده دار
پرده پوش و مرگ را خندان مكن - خواهی درخت طوبی نك شمس حق تبریز
خواهی تو عیش باقی در ظل آن شجر كن - جانا بیار باده و بختم تمام كن
عیش مرا خجسته چو دارالسلام كن - برجه و كاهل مباش در ره عیش و معاش
پیشكشی كن قماش رونق تجار بین - بیند مریخ كه بزم است و عیش
خنجر و شمشیر كند در میان - ای به گه بزم بهین عیش و نوش
وی به گه رزم مهین صف شكن - الا یا ساقیا اوفر و لا تمنن لتستكثر
ادر كاستنا و اسكر فان العیش للسكران - شب عیش بود نی نقل و سمر
لا تسالنی زان چیز دیگر - لا عیش لخایف كیب
لا تبرح عندنا فتامن - شب فعل و دستان میكند او عیش پنهان میكند
نی چشم بندد چشم او كژ مینهد ابروی او - عیش ما نقد است وآنگه نقد نو
ذات ما كان است وآنگه كان نو - طیب الله عیشكم لا وحش الله منكم
حق آن خال شاهدت رو به ما آر ای عمو - ما اكثر ما قد خفض العیش به هجر
للعیش من الیوم نهوض و صعود - الیوم من العیش لقاء و شفا
الیوم من السكر ركوع و سجود - العشق من الكون حیات و لباب
و العیش سوی العشق قشور و جلود - الیس الصحو منزل كل هم
الیس العیش فی هم حرام - برجه طرب را ساز كن عیش و سماع آغاز كن
خوش نیست آن دف سرنگون نی بینوا آویخته - چو از مردان مدد یابی یكی عیش ابد یابی
سپاه بیعدد یابی به قهر نفس اماره - ای بیتو حیات تلخ گشته
ای بیتو چراغ عیش مرده - شهره نگارم ز تو عیش و قرارم ز تو
جان بهارم ز تو رسم خزانم مده - خیمه معیشت بركنی آتش به خیمه درزنی
گر از سر بامی كنی در سابقان نظارهای - ای نیست بر هستی بزن بر عیش سرمستی بزن
دل بر دل مستی بزن دستی بزن دستی بزن - طنبور دل برداشته لا عیش الا عیشنا
زنبور جان آموخته زین انگبین معماریی - عیش جهان پیسه بود گاه خوشی گاه بدی
عاشق او شو كه دهد ملكت عیش ابدی - او است بهشت و حور خود شادی و عیش و سور خود
در غلبات نور خود آه عظیم آیتی - جان مرا تو بنده كن عیش مرا تو زنده كن
مست كن و بیافرین بازنمای خالقی - همه عالم خر و گاوان به عیش اندرخزیدندی
اگر عاشق بدی آن كس كه دایم لوت خواره ستی - نتانم بد كم از باده ز ینبوع طرب زاده
صلای عیش میگوید به هر مخمور و خماری - كه رسم و قاعده غمها ز جان خلق بردارند
رسیده عمر ما آخر نهد از عیش آغازی - صلا مستان و بیخویشان صلا ای عیش اندیشان
صلا ای آنك میدانی كه تو خود عین ایشانی - در پرده خاك ای جان عیشی است به پنهانی
و اندر تتق غیبی صد یوسف كنعانی - در خدمت خاك او عیشی و تماشایی
در آتش عشق او هر چشمه حیوانی - ای روح چه میترسی روحی نه تن و نفسی
تن معدن ترس آمد تو عیش و تماشایی - شاباش زهی حال كه از حال رهیدیت
شاباش زهی عیش صبوحی و صباحی - صلا ای صوفیان كامروز باری
سماع است و نشاط و عیش آری - صلا ای صوفیان كامروز باری
سماع است و وصال و عیش آری - صلا ای صوفیان كامروز باری
سماع است و شراب و عیش آری - یكتا عیشی است و عشرتی كز وی
جان عارف گرفت یكتایی - خورشید چو در كسوف آید
نی عیش بود نه شادمانی - پیر است عروس عیش دنیا
مرگش طلبی اگر ستانی - در مجلس دل درآ كه آن جا
عیش است و حریف آسمانی - ای خوشا عیشی كه باشد ای خوشا نظارهای
چون به اصل اصل خویش آید چنین هر پارهای - به طرب هزار چندان كه بوند عیش مندان
به میان باغ خندان مثل انار باشی - كسب عیش ابد آموز ز شمس تبریز
تا در آن مجلس عیشی كه جنان است روی - چرب و شیرین بخوردی عیش و عشرت بكردی
سوی عشق آی یك شب هم ببین میزبانی - ما را مسلم آمد هم عیش و هم عروسی
شادی هر مسلمان كوری هر فسوسی - اندر مقام هوش همه خوف و زلزلهست
در بیهشی است عیش و مقامات ایمنی - در آب و گل تو همچو ستوران نخفتیی
خود را به عیش خانه خوبان كشانیی - عیش معظم جام دمادم
بزم دو عالم طوی افندی - چه جامهها دردادی چه خرقهها دزدیدی
چه گوشها بگرفتی به عیش دان بكشیدی - چو جمع روزه گشادند خیك را بمبند
كه عیش را تو عروسی و هم تو دامادی - چو اعتبار ندارد جهان بر درویش
به بزم فقر چرا عیش معتبر نكنی - بیا بگو كه چه باشد الست عیش ابد
ملنگ هین به تكلف كه سخت رهواری - و انت تلبس روحی مكرما حللا
بها اعیش و تكفیننی لتكفینی - ز كان لطف تو نقدست عیش و عشرت ما
نیم به دولت عشق لب تو فردایی - از این گذر كن كامروز تا به شب عیش است
خراب و مست دریدیم دلق زراقی - فلا عیش یا سادتی ما عداكم
بظعن و سیر ولا فی ثواء - این عیش باقی نبود گزافی
بی پر نپرد مرغ هوایی - لتری فیه خمورا، و نشاطا و سرورا
كه چنان عیش ندیدی تو از آن روز كه زادی - شب عیش بود بینقل و سمر
لاتسألنی زان چیز دگر - طیبالله عیشكم، لا اوحشالله من ابی
لست انسی احبتی، والجفا لیس مذهبی - اشبع طربا و رو عیشا
لا تخش ملامةالوشاة - ایا ملتقی العیش كم تبعدی
و یا فرقة الحسب كم تعتدی - «عیش» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- عالم بیتو غبار و گرد است بیا
این مجلس عیش بیتو سرد است بیا - عیش ابدی نوش کنید ای اصحاب
چون سبزه و گل نهید لب بر لب آب - ای زهرهی عیش کف رحمت بگشای
کاین مطرب و کف و دف ز کار افتادند - عقل و دل من چه عیشها میداند
گر یار دمی پیش خودم بنشاند - چون از رخ یار دور گشتم به بهار
با غم بچه کار آید و عیشم بچه کار - عیش خوش مفلسانه یک چشم زدن
از حشمت صد هزار قیصر خوشتر - ای روز نشاط روشنی وقت تو خوش
وی عالم عیش و ایمنی وقت تو خوش - قد صبحنا اللله به عیش و مدام
قد عیدنا العید و مام صیام