غزل شماره ۱۷۷۱
شد ز غمت خانه سودا دلم
در طلبت رفت به هر جا دلم
در طلب زهره رخ ماه رو
می نگرد جانب بالا دلم
فرش غمش گشتم و آخر ز بخت
رفت بر این سقف مصفا دلم
آه كه امروز دلم را چه شد
دوش چه گفته است كسی با دلم
از طلب گوهر گویای عشق
موج زند موج چو دریا دلم
روز شد و چادر شب می درد
در پی آن عیش و تماشا دلم
از دل تو در دل من نكته‌هاست
آه چه ره است از دل تو تا دلم
گر نكنی بر دل من رحمتی
وای دلم وای دلم وا دلم
ای تبریز از هوس شمس دین
چند رود سوی ثریا دلم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- هم دلم ره می‌نماید هم دلم ره می‌زند
- سیر نمی‌شوم ز تو نیست جز این گناه من
- چون خیال تو درآید به دلم رقص كنان
- سیر نشد چشم و دل از نظر شاه من
- طوطی جان مست من از شكری چه می‌شود
نظرات نوشته شده