«بزم» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «بزم» در غزلیات حافظ شیرازی
- در بزم دور یک دو قدح درکش و برو
یعنی طمع مدار وصال دوام را - عمرتان باد و مراد ای ساقیان بزم جم
گر چه جام ما نشد پرمی به دوران شما - به بزمگاه چمن دوش مست بگذشتم
چو از دهان توام غنچه در گمان انداخت - که شنیدی که در این بزم دمی خوش بنشست
که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست - بازآی که بی روی تو ای شمع دل افروز
در بزم حریفان اثر نور و صفا نیست - گدا چرا نزند لاف سلطنت امروز
که خیمه سایه ابر است و بزمگه لب کشت - کو کریمی که ز بزم طربش غمزده ای
جرعه ای درکشد و دفع خماری بکند - یاد باد آن که در آن بزمگه خلق و ادب
آن که او خنده مستانه زدی صهبا بود - حدیث توبه در این بزمگه مگو حافظ
که ساقیان کمان ابرویت زنند به تیر - حافظ آراسته کن بزم و بگو واعظ را
که ببین مجلسم و ترک سر منبر گیر - عرصه بزمگاه خالی ماند
از حریفان و جام مالامال - شاها فلک از بزم تو در رقص و سماع است
دست طرب از دامن این زمزمه مگسل - بزمگاهی دل نشان چون قصر فردوس برین
گلشنی پیرامنش چون روضه دارالسلام - من جرعه نوش بزم تو بودم هزار سال
کی ترک آبخورد کند طبع خوگرم - حافظ به زیر خرقه قدح تا به کی کشی
در بزم خواجه پرده ز کارت برافکنم - به دور لاله دماغ مرا علاج کنید
گر از میانه بزم طرب کناره کنم - بیرون جهیم سرخوش و از بزم صوفیان
غارت کنیم باده و شاهد به بر کشیم - ای صبا بر ساقی بزم اتابک عرضه دار
تا از آن جام زرافشان جرعه ای بخشد به من - حافظ که ساز مطرب عشاق ساز کرد
خالی مباد عرصه این بزمگاه از او - مجلس بزم عیش را غالیه مراد نیست
ای دم صبح خوش نفس نافه زلف یار کو - کرده ام توبه به دست صنم باده فروش
که دگر می نخورم بی رخ بزم آرایی - سعدی شیرازی
- «بزم» در غزلیات سعدی شیرازی
- خیام نیشابوری
- «بزم» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «بزم» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- ای جان جان جان جان ما نامدیم از بهر نان
برجه گدارویی مكن در بزم سلطان ساقیا - در پاكی بیمهر و كین در بزم عشق او نشین
در پرده منكر ببین آن پرده صدمسمار را - ز اول روز آمدی ساغر خسروی به كف
جانب بزم میكشی جان مرا كه الصلا - تصورهای روحانی خوشی بیپشیمانی
ز رزم و بزم پنهانی ز سر سر او اخفی - ای شاه تو شاهی كن و آراسته كن بزم
ای جان ولی نعمت هر وامق و عذرا - دلا در بزم شاهنشاه دررو
پذیرا شو شراب احمری را - بزمیست نهان چنین حریفان را
جا نیست دگر شرابخواری را - آن عربده در شراب دنیاست
در بزم خدا نباشد آنها - جام چون طاووس پران كن به گرد باغ بزم
تا چو طاووسی شود این زهر و مارت ساقیا - در روز بزم ساقی دریاعطای ما
در روز رزم شیر نر و ذوالفقار ما - مگر ز زهره شنیدی دلا به وقت صبوح
كه بزم خاص نهادم صلای عیش صلا - هر آن كو گشت بیخویش اندر این بزم
ز خویش و اقربا رستهست هیهات - بزم سلطان است این جا هر كه سلطانی است نوش
خوان رحمت گسترید و ساقی اخوان شدست - شمس تبریزی برآمد در دلم بزمی نهاد
از شراب عشق گشتست این در و دیوار مست - نی در آن بزم كس از درد دلی سر بگرفت
نی در آن باغ و چمن پای كس از خار بخست - آن شهریار اعظم بزمی نهاد خرم
شمع و شراب و شاهد امروز رایگانست - هندوی ساقی دل خویشم كه بزم ساخت
تا ترك غم نتازد كامروز طوی نیست - شاه در این دم به بزم پای طرب درنهاد
بر سر زانوی شه تكیه و بالین كه راست - باز درآمد به بزم مجلسیان دوست دوست
گر چه غلط میدهد نیست غلط اوست اوست - اقبال آبادان شده دستار دل ویران شده
افتان شده خیزان شده كز بزم مستان میرسد - ایا درویش باتمكین سبك دل گرد زوتر هین
میان بزم مردان شین كه ایشان جمله رندانند - بشارت می پرستان را كه كار افتاد مستان را
كه بزم روح گستردند و باده بیخمار آمد - بیا و بزم سلطان بین ز جرعه خاك خندان بین
كه یاغی رفت و از نصرت نسیم مشك بیز آمد - جانها است برآشفته ناخورده و ناخفته
از بهر عجب بزمی كو وقت سحر سازد - چرا در بزم خلوت بیگرانان
دل ما عیش را از سر نگیرد - در آن بزم و در آن جمع و در آن عیش
میان باغ و گلزارم چه خوش بود - میا بیدف به گور من ای برادر
كه در بزم خدا غمگین نشاید - در مجلس و بزم شاه اعظم
آخر نه به روی آن پری بود - ای ز نوشانوش بزمت هوشها بیهوش باد
وی ز جوشاجوش عشقت عقل بیدستار باد - بزم آن عشرتیان بار دگر زیب گرفت
باز آن باد صبا باده ده بستان شد - كمترین ساغر بزم خوش او شد كوثر
دل چون شیشه ما هم قدح ایشان باد - ای خدا از ساقیان بزم غیب
در دو عالم بانگ نوشانوش باد - گه چو صهبا بزم شادی مینهد
گه چو دریا درفشانی میكند - آن ساقی الهی آید ز بزم شاهی
وان مطرب معانی اكنون به دم درآید - از خارخار این گر طبع آن طرف روند
بزم و سرای گلشن جای دگر كنند - هر چوب در تجمل چون بزم میر گشت
گر در دو دست موسی یك چوب مار شد - چو پاك داشت شكم را رسید باده پاك
زهی شراب و زهی جام و بزم و گفت و شنود - در بزم رضای تست نقلی
وز وی دل و چشم انبیا سیر - گر چه اندر بزم شاهان تو بدی سرده ولیك
چون در این بزم اندرآیی باشی این جا دور دور - ای گران جان یا سبك شو یا برو از بزم ما
یا مكن مانند خود از عیش ما را دور دور - روز بزمست نه روز رزمست
خنجر جنگ ببر چنگ بیار - هر دم دهد بت من نو ساغری به ساقی
كامروز بزم عامست این را به عاشقان بر - جان تو مستست در بزم احد
تن میان خلق گو آحاد باش - مژده تو چو درفكند بهار
باغ برداشت بزم و مجلس و لاغ - خوان و بزم هر دو عالم نزد بزم شمس دین
چون یكی كاسه پرآش و بر سر او یك رغیف - بگردان شراب ای صنم بیدرنگ
كه بزمست و چنگ و ترنگاترنگ - ولی بزم روحست و ساقی غیب
ببویید بوی و نبینید رنگ - در آن بزم قدسند ابدال مست
نه قدسی كه افتد به دست فرنگ - چو از بزمش برون آید كمینه چاكرش سكران
ز ملك و ملك و تخت و بخت دارد ننگ و عار ای دل - به بزم او چو مستان را كنار و لطفها باشد
بگیرد آب با آتش ز عشقش هم كنار ای دل - ز خاك دست بداریم و بر سما پریم
ز كودكی بگریزیم سوی بزم رجال - گشتم مقیم بزم او چون لطف دیدم عزم او
گشتم حقیر راه او تا ساق شیطان بشكنم - هر دم خیالی نو رسد از سوی جان اندر جسد
چون كودكان قلعه بزم گوید ز قسام القسم - میان بزم تو گردان چو خمرم
گه رزم تو سابق چون سنانم - شاه شمس الدین تبریزی منت عاشق بسم
روز بزمت همچو مومم روز رزمت آهنم - هله ای اول و آخر بده آن باده فاخر
كه شد این بزم منور به تو ای عشق پسندم - نقل و باده چه كم آید چو در این بزم دریم
سرو و سوسن چه كم آید چو میان چمنیم - آن جا جهان نور است هم حور و هم قصور است
شادی و بزم و سور است با خود از آن نیایم - خوش خوش بیا و اصل خوشی را به بزم آر
با جمله ما خوشیم ولی با تو خوشتریم - برخیز تا شراب به رطل و سبو خوریم
بزم شهنشهست نه ما باده می خریم - در بزم چون عقار و گه رزم ذوالفقار
در شكر همچو چشمه و در صبر خارهایم - بگیر ملك دو عالم كه مالك الملكیم
بیا به بزم كه شمشیر در میان كردیم - به ماه روزه جهودانه می مخور تو به شب
بیا به بزم محمد مدام نوش مدام - سر خم رحیق بگشایم
سرده بزم سرخوشان گردم - آن آب بازآمد به جو بر سنگ زن اكنون سبو
سجده كن و چیزی مگو كاین بزم سلطانی است این - این باغ روحانی است این یا بزم یزدانی است این
سرمه سپاهانی است این یا نور سبحانی است این - باز بهار می كشد زندگی از بهار من
مجلس و بزم می نهد تا شكند خمار من - بیا با ما به میدان تا ببینی
یكی بزم خوش پیدای پنهان - مگسها را ز غیرت ای برادر
از این بزم پر از شكر برون كن - هر جا كه می است بزم آن جاست
هر جا كه وی است نك گلستان - روز روز مجلس است ای عشق دست ما بگیر
می كشان تا بزم خاص و تخت سلطان همچنین - بزم را از وی جمال و رزم را از وی جلال
هم به بزم و هم به رزم لطف كیهان نازنین - هان كه خاقان بنهاده است شهانه بزمی
اندر این مزبله از بهر خدا طوی مكن - در بزم چون نیایم ساقیم میكشاند
چون شهرها نگیرم و آن شهریار با من - زهره كمین كنیزك بزم و شراب توست
دفع كسوف دل كن و مه را غلام كن - چو هیچ خصم نماند برو به بزم نشین
سلاح رزم بینداز و ترك تاز مكن - بیند مریخ كه بزم است و عیش
خنجر و شمشیر كند در میان - ای به گه بزم بهین عیش و نوش
وی به گه رزم مهین صف شكن - چو در بزم طرب باشی بخیلی كم كن ای ناشی
مبادا یار ز اوباشی كند با تو همین دستان - از آسمان آمد ندا كای بزمتان را ما فدا
طوبی لكم طوبی لكم طیبوا كراما و اشربوا - زان قدحی كه ساحران جان به فدا شدند از آن
چون كف موسی نبی بزم نهاد و كرد طو - چو در بزم آیم به وقت نشاط
بود ساقی و مطرب و ساغر او - ای جان و دل از عشق تو در بزم تو پا كوفته
سرها بریده بیعدد در رزم تو پا كوفته - اگر مخمور اگر مستی به بزم او رو و رستی
كه شد عمری كه در غربت ز خان و مانی آواره - زهی بزم خداوندی زهی میهای شاهانه
زهی یغما كه میآرد شه قفجاق تركانه - در بزم چنان شاهی در نور چنان ماهی
خط در دو جهان دركش چه جای یكی خانه - یا ساقی دریادل ما بزم نهادهست
یا نقل و شكرهاست به قنطار رسیده - از برای صوفیان صاف بزم آراسته
وانگهانی صوفیان را الصلا آموخته - شادیا روزی كه آن معشوق جانهای لقا
آمده در بزم مست و با شما آمیخته - در بزمگاه وحدت یابی هر آنچ خواهی
در رزمگاه محنت كه آن نه و كه این نه - ای بس دغل فروشان در بزم باده نوشان
هش دار تا نیفتی ای مرد نرم و ساده - نقلی ز دل معلق جامی ز نور مطلق
در خلوت هوالحق بزم ابد نهاده - قند تو فرخنده بود خاصه كه در خنده بود
بزم ز آغاز نهم چون تو به آغاز دری - گوید گل كه بزم به گوید ابر گریه به
هیچ یكی ز یك دگر پند نكرده باوری - خیز دلا كشان كشان رو سوی بزم بینشان
عشق سوارهات كند گر چه چنین پیادهای - لطف نمای ساقیا دست بگیر مست را
جانب بزم خویش كش شاه طریق جادهای - بزم درآ و می بده رسم بهار نو بنه
ای رخ تو چو گلشنی وی قد تو صنوبری - در تك گور ممنان رقص كنان و كف زنان
مست به بزم لامكان خورده شراب ممنی - بیامد عید ای ساقی عنایت را نمیدانی
غلامانند سلطان را بیارا بزم سلطانی - به بزمش جانهای ما ندانستی سر از پایان
اگر نه هجر بدمستش به بدمستی و جنگستی - الا ای ساقی بزمش بگردان جام باقی را
چرا بر من دلت رحمی نیارد گویی سنگستی - به گوش زهره میگفتم كه گوشت گرم شد از می
سر اندر بزم سلطان كن ببین سودای سر باری - خمار هجر برخیزد امیر بزم بنشیند
قدح گردان كند در حین به قانونهای خماری - كه بگذار و سر میجو كز آن سر سر به دست آید
به سر بنشین به بزم سر ببین زان سر تو خماری - ای شادی آن شهری كش عشق بود سلطان
هر كوی بود بزمی هر خانه بود سوری - در بزم سرای شاه جانان
نظاره شاهدان جانی - آن عشق چو بزم و باده جان را
می نوشد و ممكن صلا نی - گر نبودی بزم شمس الدین برون از هر دو كون
جام او بر خاك همچون ابر نیسانیستی - دركش آن معشوقه بدمست را در بزم ما
كو ز مكر و عشوهها گوییی كه دستانیستی - بنهای ساقی اسعد تو یكی بزم مخلد
كه خماری است جهان را ز می و بزم نباتی - زیركان را رخ تو مست از آن میدارد
تا در این بزم ندانند كه تو در چه فنی - تو از شراب مستی من هم ز بوی مستم
بو نیز نیست اندك در بزم كیقبادی - چون دید شور ما را عطار آشكارا
بشكست طبلها را در بزم كبریایی - تو خود عزیز یاری پیوسته در كناری
در بزم شهریاری بیرون ز جان و جایی - شیشه دلی كه داری بربا ز سنگ جانان
باری به بزم شاه آ بنگر تو دلنوازی - در بزم بیهشی همه جانها مجردند
رقصان چو ذرهها خورشان نور و روشنی - بزم و شراب لعل و خرابات و كافری
ملك قلندرست و قلندر از او بری - عیش معظم جام دمادم
بزم دو عالم طوی افندی - به من نگر كه در این بزم كمترین عامم
ز بیخودی نشناسم ز خاص تا عامی - چو اعتبار ندارد جهان بر درویش
به بزم فقر چرا عیش معتبر نكنی - بیامدیم دگربار سوی آن بزمی
كه شد ز نقل خوشش كام نیشكرخایی - ای دل سرمست، كجا میپری؟
بزم تو كو؟ باده كجا میخوری؟ - صفهای پری رویان، در بزم سلیمانی
با نغمهی داودی، مرغ خوش الحانی - «بزم» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «بزم» در شاهنامه فردوسی
- به بزم اندرون آسمان سخاست
به رزم اندرون تیز چنگ اژدهاست - دگر هفته مر بزم را کرد ساز
مهانی که بودند گردن فراز - به روزی کجا جشن شاهان بدی
وزان پیشتر بزمگاهان بدی - یکی بزمگاهست گفتی به جای
ز شیپور و نالیدن کره نای - ازین پس همه نوبت ماست رزم
ترا جای تخت است و شادی و بزم - گه بزم دریا دو دست منست
دم آتش از بر نشست منست - به رزم اندرون شیر پایندهای
به بزم اندرون شید تابندهای - سوی تخت پیروزه باز آمدند
گشاده دل و بزم ساز آمدند - به رزم اندرون زهر تریاک سوز
به بزم اندرون ماه گیتی فروز - همش برز باشد همش شاخ و یال
به رزم و به بزمش نباشد همال - نبیند چو تو نیز گردان سپهر
به رزم و به بزم و به رای و به چهر - یکی بزم سام آنگهی ساز کرد
سه روز اندران بزم بگماز کرد - بیاراست جشنی که خورشید و ماه
نظاره شدند اندران بزمگاه - ترا نوز پورا گه رزم نیست
چه سازم که هنگامهی بزم نیست - چنین گفت با سرفرازان رزم
که ما سر نهادیم یکسر به بزم - سپاهی بیامد ز بربر به رزم
که برخاست از لشکر شاه بزم - بزرگان ایران بدان بزمگاه
شدند انجمن نامور یک سپاه - بدو گفت کاووس کامروز بزم
گزینیم و فردا بسازیم رزم - به سهراب گفتند شد ژندهرزم
سرآمد برو روز پیگار و بزم - که گر کم شد از تخت من ژندهرزم
نیامد همی سیر جانم ز بزم - چو سهراب را دید بر تخت بزم
نشسته به یک دست او ژندهرزم - وزان جایگه رفت نزدیک شاه
ز ترکان سخن گفت وز بزمگاه - بدان جایگه خشک شد ژنده رزم
نشد ژنده رزم آنگهی سوی بزم - وزان مشت بر گردن ژندهرزم
کزان پس نیامد به رزم و به بزم - بپرسید سهراب تا ژندهرزم
کجا شد که جایش تهی شد ز بزم - برفتند و دیدنش افگنده خوار
برآسوده از بزم و از کارزار - کنون رفته باشد به زابلستان
که هنگام بزمست در گلستان - یکی سخت سوگند خوردم به بزم
بدان شب کجا کشته شد ژندهرزم - گهی گنج بودی گهی ساز بزم
ندیدم ز کاووس جز رنج رزم - بپوشید سهراب خفتان رزم
سرش پر ز رزم و دلش پر ز بزم - همان تا کسی دیگر آید به رزم
تو با من بساز و بیارای بزم - دگرگاه شاهان و آیین بار
دگر بزم و رزم و می و میگسار - شبستان همه پیشباز آمدند
پر از شادی و بزم ساز آمدند - دل شاه کاووس ازان تنگ شد
که از بزم رایش سوی جنگ شد - بفرمود کز نامداران هزار
بخوانید وز بزم سازید کار - کسی کاشتی جوید و سور و بزم
نه نیکو بود پیش رفتن برزم - تو با خوبرویان برآمیختی
به بزم اندر از رزم بگریختی - بدان شب هم اندر بفرمود شاه
بدان کس که بودند بر بزمگاه - چو در بزم بودی بهاران بدی
به رزم افسر نامداران بدی - نبیند دو چشمم مگر گرد رزم
حرامست بر من می و جام و بزم - بزرگی و فر و بلندی و داد
همان بزم و رزم از تو داریم یاد - کنون گر به رزماند یاران من
به بزم اندرون غمگساران من - ببودند یک هفته با می بدست
بیاراسته بزمگاه و نشست - اگر لشکر آید نترسم ز رزم
برزم اندرون کرگس آرم ببزم - دو هفته بران گونه بودند شاد
ز اکوان وز بزم کردند یاد - که روشن شدی زو همه بزمگاه
بیاور که ما را کنونست گاه - بپرسش که چون آمدی ایدرا
نیایی بدین بزمگاه اندرا - بنه پیشم و بزم را ساز کن
بچنگ ار چنگ و می آغاز کن - بدین بزمگه بر ندیدیم کس
ترا دیدم ای سرو آزاده بس - همه بزمگه بوی و رنگ بهار
کمر بسته بر پیش سالاربار - بمردان ز هر گونه کار آیدا
گهی بزم و گه کارزار آیدا - شوم بزمگه را ببینم ز دور
که ترکان همی چون بسیچند سور - بگنجور گفت آن کلاه بزر
که در بزمگه بر نهادم بسر - که در بزم دریاش خواند سپهر
برزم اندرون شیر خورشید چهر - که در بزم گیتی بدو روشنست
برزم اندرون کوه در جوشنست - که آرایش چرخ گردنده اوست
ببزم اندرون ابر بخشنده اوست - سپاه و دل و گنج و دستور هست
همان رزم وبزم و می و سور هست - چه دینار در پیش بزمش چه خاک
ز بخشش ندارد دلش هیچ باک - ببزم اندرون گنج پیدا کند
چو رزم آیدش رنج بینا کند - ازان خانهی بزم برخاستند
ز هرگونهیی گفتن آراستند - یکی بزمگاهی بیاراستند
می و رود و رامشگران خواستند - بران گونه بنواخت او را به بزم
تو گفتی که نشنید پیغام رزم - به مردان بخندد همی روز رزم
هم از جامهی می به هنگام بزم - به بزم و به رزم و به روز شکار
جهانبین ندیدست چون او سوار - از اندیشهی دل نیامدش خواب
به رزم و به بزمش گرفته شتاب - نخورد ایچ می نیز و رامش نکرد
ابی بزم بنشست با باد سرد - سواری شود نیک و پیروز رزم
سرانجمنها به رزم و به بزم - اگرچه نپیوست جز اندکی
ز رزم و ز بزم از هزاران یکی - چه دینار بر چشم او بر چه خاک
به رزم و به بزم اندرش نیست باک - گه بزم زر و گه رزم تیغ
ز خواهنده هرگز ندارد دریغ - که اورا ببستم بران بزمگاه
به گفتار بدخواه و او بیگناه - به هر سو که بودی به رزم و به بزم
پر از درد و نفرین بدی بر گرزم - چنین گفت کاین هدیههای گرزم
منش پست بادش به بزم و به رزم - بیاراست خرم یکی بزمگاه
به سر بر نظاره بران جشنگاه - یکی بزم سازم به هر کشوری
که باشد بران کشور اندر سری - مرا خوار کردی به گفت گرزم
که جام خورش خواستی روز بزم - به زاول شدی بلخ بگذاشتی
همه رزم را بزم پنداشتی - چو گشتاسپ شه نیست یک نامدار
به رزم و به بزم و به رای و شکار - یکی بزم جوید یکی رزم و کین
نگه کن که تا کیست با آفرین - ازان پس که ما را به گفت گرزم
ببستم پدر دور کردم ز بزم - تو امروز می خور که فردا به رزم
بپیچی و یادت نیاید ز بزم - بران گونه رفتند هر دو به رزم
تو گفتی که اندر جهان نیست بزم - کجا شد به رزم اندرون ساز تو
کجا شد به بزم آن خوش آواز تو - بیاموزش آرایش کارزار
نشستنگه بزم و دشت شکار - همی آزمودش به یک چندگاه
به بزم و به رزم و به نخجیرگاه - به میدان چوگان و بزم و شکار
گوی بود مانند اسفندیار - ز رزم و ز بزم و ز بخش و شکار
ز دادش جهان شد چو خرم بهار - همه رزم و بزمست و رای و سخن
گذشته بسی روزگار کهن - نخواهی همی پادشاهی و بزم
نپوشی همی نیز خفتان رزم - که فرجام این رزم بزم آوریم
مبادا که دل سوی رزم آوریم - دل من به جوش آید از نام و ننگ
به هنگام بزم اندر آیم به جنگ - به فرمان او کرد کاری که کرد
ز بزم و ز رزم و ز ننگ و نبرد - ز خانه بدان بزمگاه آمدند
خرامان به نزدیک شاه آمدند - چو پروردهی شهریاران بود
به بزم افسر نامداران بود - به بزم و به رزم و به خون ریختن
به هر جای با دشمن آویختن - فرستاده شاهش به نزدیک فور
گهی رزم گفتی گهی بزم و سور - همان نیز بزم آمدت رزم کید
بر آنی که شاهانت گشتند صید - به تندی نجستیم رزم ترا
گراینده گشتیم بزم ترا - بدو گفت کای زادهی فیلقوس
همت بزم و رزمست و هم نعم و بوس - گر آیم مرا با شما نیست رزم
به دل آشتی دارم و رای بزم - مرا گرد کافور و خاک سیاه
همانست و هم بزم و هم رزمگاه - کنون پادشاه جهان را ستای
به رزم و به بزم و به دانش گرای - که شیر ژیانست هنگام رزم
به ناهید ماند همی روز بزم - ترا خود به بزم و به نخچیرگاه
چرا برد باید همی با سپاه - چو آسوده گردید یکسر به بزم
که زود آید اندیشهی روز رزم - ز می خوردن و بخشش و کار بزم
سپه جستن و کوشش روز رزم - یکی بزمگه ساخت با مهتران
نشستند هرجای رامشگران - دو بازی بهم در نباید زدن
می و بزم و نخچیر و بیرون شدن - به رزم آسمان را خروشان کند
چو بزم آیدش گوهرافشان کند - به رزم اندرون ژنده پیل بلاست
به بزم اندرون آسمان وفاست - دگر آنک او بزمون خرد
بکوشد بمه ردی و گرد آورد - چو بازارگانان به بزم آمدم
نه با کوس و لشکر به رزم آمدم - بجز بزم و میدان نبودیش کار
وگر بخشش و کوشش کارزار - چنان بد که یک روز در بزمگاه
همی بود بر پای در پیش شاه - ز یزدان همی خواستند آنک رزم
مگر باز گردد به شادی و بزم - کسی را ندارم ز مردان به مرد
به رزم و به بزم و به هر کارکرد - یکی بزمگه ساخت چون نوبهار
بیاراست ایوان گوهرنگار - یکی گم شده نام فرشیدورد
نه در بزمگاه و نه اندر نبرد - همی بزم و بازی کنم تا دو سال
چو لختی شکست اندر آید به یال - به رزم و به بزم و به رای و به خوان
جز او را جهاندار گیتی مخوان - برینگونه یک چند گیتی بخورد
به بزم و به رزم و به ننگ و نبرد - برینگونه یک چند گیتی بخورد
به رزم و به بزم و به ننگ و نبرد - سر رزمجویان به رزم اندرست
ترا دل به بازی و بزم اندرست - سیوم روز بزم ردان ساختند
نویسنده را پیش بنشاختند - یکی رزم جوید سپاه آورد
دگر بزم و زرین کلاه آورد - خرامان بران بزمگاه آمدند
به شادی همه نزد شاه آمدند - چو از دشت نخچیر باز آمدند
خجسته پی و بزمساز آمدند - به بزم و برزم و به پرهیز وداد
چنو کس ندارد ز شاهان به یاد - شهنشاه چون بزم آراستی
و گر به رسم موبدی خواستی - همی بزم جویی مرا نیست رزم
نه خرد کسی رزم هرگز به بزم - چو بشنید ز ایرانیان شهریار
ز بزم وز پرخاش وز کارزار - کسی را نبد گرد رزم آرزوی
به بزم و بناز اندرون کرده خوی - شما را بر آسایش و بزمگاه
گران شد چنینتان سر از رزمگاه - که شد شاه با لشکر از بهر رزم
شما کهتری را مسازید بزم - ببودند یک ماه نزدیک شاه
به ایوان بزم و به نخچیرگاه - شکارست کار شهنشاه و رزم
می و شادی و بخشش و داد و بزم - همان بزمش آید همان رزمگاه
برخشنده روز و شبان سیاه - اگر بزم جوید همی گر نبرد
جهانبخش را این بود کار کرد - بدو گفت شاهان پیشین ز بزم
نبردند جان را باندازه رزم - سواری که پرورده باشد برزم
بداند همان نیز آیین بزم - ستون سپاهی بهنگام رزم
چوشمع درخشنده هنگام بزم - به زهراب شمشیر در بزمگاه
بکوشش توانمش کردن تباه - بپوشید رومی زره رزم را
ز بهر تبه کردن بزم را - بخوان و شکار و ببزم و به می
به نزدیک خاقان بدی نیک پی - برآن گونه برگاشتمشان ز رزم
که نه رزم بینند زان پس نه بزم - شتر بود پیش اندرون پانصد
همه کرده آن بزم را نامزد - کجا آن همه بزم وساز شکار
کجا آن خرامیدن کارزار - کجا آن همه بخشش روز بزم
کجا آن همه کوشش روز رزم - هر آن گه که در بزم خندان شود
گشاده لب و سیم دندان شود - به سه روز شاه جهان را ز رزم
نبود ایچ پردازش خوان و بزم