غزل شماره ۴۰۸

آن شنیدی كه خضر تخته كشتی بشكست

تا كه كشتی ز كف ظالم جبار برست

خضر وقت تو عشق است كه صوفی ز شكست

صافیست و مثل درد به پستی بنشست

لذت فقر چو باده‌ست كه پستی جوید

كه همه عاشق سجده‌ست و تواضع سرمست

تا بدانی كه تكبر همه از بی‌مزگیست

پس سزای متكبر سر بی‌ذوق بس است

گریه شمع همه شب نه كه از درد سرست

چون ز سر رست همه نور شد از گریه برست

كف هستی ز سر خم مدمغ برود

چون بگیرد قدح باده جان بر كف دست

ماهیا هر چه تو را كام دل از بحر بجو

طمع خام مكن تا نخلد كام ز شست

بحر می‌غرد و می‌گوید كای امت آب

راست گویید بر این مایده كس را گله هست

دم به دم بحر دل و امت او در خوش و نوش

در خطابات و مجابات بلی‌اند و الست

نی در آن بزم كس از درد دلی سر بگرفت

نی در آن باغ و چمن پای كس از خار بخست

هله خامش به خموشیت اسیران برهند

ز خموشانه تو ناطق و خاموش بجست

لب فروبند چو دیدی كه لب بسته یار

دست شمشیرزنان را به چه تدبیر ببست

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.