غزل شماره ۱۶۰۸

چه كسم من چه كسم من كه بسی وسوسه مندم

گه از آن سوی كشندم گه از این سوی كشندم

ز كشاكش چو كمانم به كف گوش كشانم

قدر از بام درافتد چو در خانه ببندم

مگر استاره چرخم كه ز برجی سوی برجی

به نحوسیش بگریم به سعودیش بخندم

به سما و به بروجش به هبوط و به عروجش

نفسی همتك بادم نفسی من هلپندم

نفسی آتش سوزان نفسی سیل گریزان

ز چه اصلم ز چه فصلم به چه بازار خرندم

نفسی فوق طباقم نفسی شام و عراقم

نفسی غرق فراقم نفسی راز تو رندم

نفسی همره ماهم نفسی مست الهم

نفسی یوسف چاهم نفسی جمله گزندم

نفسی رهزن و غولم نفسی تند و ملولم

نفسی زین دو برونم كه بر آن بام بلندم

بزن ای مطرب قانون هوس لیلی و مجنون

كه من از سلسله جستم وتد هوش بكندم

به خدا كه نگریزی قدح مهر نریزی

چه شود ای شه خوبان كه كنی گوش به پندم

هله ای اول و آخر بده آن باده فاخر

كه شد این بزم منور به تو ای عشق پسندم

بده آن باده جانی ز خرابات معانی

كه بدان ارزد چاكر كه از آن باده دهندم

بپران ناطق جان را تو از این منطق رسمی

كه نمی‌یابد میدان بگو حرف سمندم

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.