زن، زندگی، آزادی
«بوسه» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «بوسه» در غزلیات حافظ شیرازی
- در بهای بوسه ای جانی طلب
می کنند این دلستانان الغیاث - بداد لعل لبت بوسه ای به صد زاری
گرفت کام دلم ز او به صد هزار الحاح - چو لعل شکرینت بوسه بخشد
مذاق جان من ز او پرشکر باد - چشمم از آینه داران خط و خالش گشت
لبم از بوسه ربایان بر و دوشش باد - و گر کنم طلب نیم بوسه صد افسوس
ز حقه دهنش چون شکر فروریزد - من خاکی که از این در نتوانم برخاست
از کجا بوسه زنم بر لب آن قصر بلند - قند آمیخته با گل نه علاج دل ماست
بوسه ای چند برآمیز به دشنامی چند - گفتم ز لعل نوش لبان پیر را چه سود
گفتا به بوسه شکرینش جوان کنند - بگفتمش به لبم بوسه ای حوالت کن
به خنده گفت کی ات با من این معامله بود - از بهر بوسه ای ز لبش جان همی دهم
اینم همی ستاند و آنم نمی دهد - به خنده گفت که حافظ خدای را مپسند
که بوسه تو رخ ماه را بیالاید - به نیم بوسه دعایی بخر ز اهل دلی
که کید دشمنت از جان و جسم دارد باز - ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس
بوسه زن بر خاک آن وادی و مشکین کن نفس - بوسه بر درج عقیق تو حلال است مرا
که به افسوس و جفا مهر وفا نشکستم - روی نگار در نظرم جلوه می نمود
وز دور بوسه بر رخ مهتاب می زدم - سرمست در قبای زرافشان چو بگذری
یک بوسه نذر حافظ پشمینه پوش کن - گفت مگر ز لعل من بوسه نداری آرزو
مردم از این هوس ولی قدرت و اختیار کو - خرد که ملهم غیب است بهر کسب شرف
ز بام عرش صدش بوسه بر جناب زده - سه بوسه کز دو لبت کرده ای وظیفه من
اگر ادا نکنی قرض دار من باشی - سعدی شیرازی
- «بوسه» در غزلیات سعدی شیرازی
- وان گه که به تیرم زنی اول خبرم ده
تا پیشترت بوسه دهم دست و کمان را - سعدیا گر بوسه بر دستش نمی یاری نهاد
چاره آن دانم که در پایش بمالی روی را - چه دل ها بردی ای ساقی به ساق فتنه انگیزت
دریغا بوسه چندی بر زنخدان دلاویزت - گفتند میهمانی عشاق می کنی
سعدی به بوسه ای ز لبت میهمان توست - خاک پایش بوسه خواهم داد آبم گو ببر
آبروی مهربانان پیش معشوق آب جوست - مرد گستاخی نیم تا جان در آغوشت کشم
بوسه بر پایت دهم چون دست بالاییم نیست - قدر آن خاک ندارم که بر او می گذری
که به هر وقت همی بوسه دهد بر پایت - بوسه ای زان دهن تنگ بده یا بفروش
کاین متاعیست که بخشند و بها نیز کنند - بوسه دهم بنده وار بر قدمت ور سرم
در سر این می رود بی سر و پایی مگیر - بوسه ای بر کنار ساغر نه
پس بگردان شراب شهدآمیز - رها نمی کند ایام در کنار منش
که داد خود بستانم به بوسه از دهنش - مرا تا نقره باشد می فشانم
تو را تا بوسه باشد می ستانم - در پای رقیبش چه کنم گر ننهم سر
محتاج ملک بوسه دهد دست غلامان - منم جانا و جانی بر لب از شوق
بده گر بوسه ای داری بهایی - خیام نیشابوری
- «بوسه» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «بوسه» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- بد بیتو چنگ و نی حزین برد آن كنار و بوسه این
دف گفت میزن بر رخم تا روی من یابد بها - از بوسهها بر دست او وز سجدهها بر پای او
وز لوركند شاعران وز دمدمه هر ژاژخا - آنچ كند شاه جفا آبله دان بر كف شه
آنك بیابد كف شه بوسه دهد آبله را - لب را تو به هر بوسه و هر لوت میالا
تا از لب دلدار شود مست و شكرخا - آن لب كه بود كون خری بوسه گه او
كی یابد آن لب شكربوس مسیحا - شاید كه نخسپیم به شب چونك نهانی
مه بوسه دهد هر شب انجم شمری را - دیده نادیده ما بوسه دیده زان بتان
تا ز حیرانی گذشته دیده حیران ما - در واقعه بدیدم كز قند تو چشیدم
با آن نشان كه گفتی این بوسه نام زد را - به بوسههای پیاپی ره دهان بستند
شكرلبان حقایق دهان گویا را - گهی ز بوسه یار و گهی ز جام عقار
مجال نیست سخن را نه رمز و ایما را - به زخم بوسه سخن را چه خوش همیشكنند
به فتنه بسته ره فتنه را و غوغا را - ز بامداد سعادت سه بوسه داد مرا
كه بامداد عنایت خجسته باد مرا - همیرسد ز توام بوسه و نمیبینم
ز پردههای طبیعت كه این كی داد مرا - به جای بوسه اگر خود مرا رسد دشنام
خوشم كه حادثه كردست اوستاد مرا - لب بوسه بر شد جفت شكر شد
خود تشنهتر شد قم فاسقنیها - بر روی چون زر من ای بخت بوسه میده
كاین زر گازدیده در معدنست امشب - آمدهام كه بوسهای از صنمی ربودهای
بازبده به خوشدلی خواجه كه واستانمت - بوسهای داد مرا دلبر عیار و برفت
چه شدی چونك یكی داد بدادی شش و هفت - یك نشان دگر آن است كه تن نیز چو دل
میدود در پی آن بوسه به تعجیل و به تفت - زین مرگ هیچ كوسه ارزان نبرد بوسه
بینی دراز كردن آیین نر خرانست - در عاشقی نگر كه رخش بوسه گاه او است
منگر بدانك زرد و ضعیف و مكرمش است - چونك به راهش كند آن به برش دركشد
بوسه او نه از وفاست خلعت او نه از عطاست - ندانم از سرمستیست شمس تبریزی
كه بر لبت زدهام بوسهها و یا بر پات - هلا ختم است بر بوسه نهان كن دل چو سنبوسه
درون سینه زن پنهان دمی كه بیشمار آمد - چون لعل لبش دیدی یك بوسه بدزدیدی
برخیز ز لعل و كان یعنی بنمی ارزد - بر سنگ سیه حاجی زان بوسه زند از دل
كز لعل لب یاری او لذت لب بیند - جان و دل صد هزار دیوانه
از بوسه یار خوش دهن گردد - مانند خیال تو ندیدم
بوسه دهد و دهان ندارد - من جوی و تو آب و بوسه آب
هم بر لب جویبار باشد - از بوسه آب بر لب جوی
اشكوفه و سبزه زار باشد - یك شبی خورشید پایه تخت او را بوسه داد
لاجرم بر چرخ گردون تا ابد تابنده شد - نعل آنست كه بوسه گه او خاك بود
لعل آنست كه سوی می و پیمانه برد - بس كن ای دوست كه سنبوسه چو بسیار خوری
كه ز سنبوسه تو را بوی گیا میآید - اشكوفه لب گشاد كه هنگام بوسه گشت
بگشاد سر و دست كه وقت كنار شد - بوسه به او رسد كه رخش همچو زر بود
او را نمیرسد كه رود مال و زر دهد - چو عشق در بر سیمین كشید عاشق خود را
ز بوسههای چو شكر در آن كنار چه میشد - چو عشق را هوس بوسه و كنار بود
كه را قرار بود جان كه را قرار بود - همه نرگس شود رزان ز پی دید گلستان
گل تو بهر بوسهاش همه شكل دهان شود - چند پنهان خوری صلاح الدین
بوسههای نهان مبارك باد - آه كه شب جمله در این وعده رفت
بوسه دهم بوسه دهم روز شد - باده فراوان و یكی جام نی
بوسه پیاپی شد و لب ناپدید - تو دست گزان بر من كاین جمله ز دست تو
من بوسه زنان گشته بر خاك به عذر اندر - كی باشد كان بوسه بر لعل لبت یابم
وان گاه تو بخراشی رخساره چون زعفر - یعقوب وطن ساخت به جان طره شب را
تا بوسه زد آخر به رخ و زلف پسر بر - گر به خلوت دیدمی او را به جایی سیر سیر
بیرقیبش دادمی من بوسههایی سیر سیر - مه روزه اندرآمد هله ای بت چو شكر
گه بوسه است تنها نه كنار و چیز دیگر - بر قفای تو چو باشد اثر سیلی دوست
بوسهها یابد رویت ز نگاران ضمیر - هر صبحدم كه دام شب و روز بردریم
از دوست بوسهای و ز ما سجده صد هزار - كنار و بوسه رومی رخانت میباید
ز روی آینه دل به عشق بزدا زنگ - چو بر گورم بخواهی بوسه دادن
رخم را بوسه ده كاكنون همانیم - یك بوسه بده كه اندر این راه
من باج عقیق می ستانم - یاری كه نداد بوسه از ناز
او بوسه بجست و من ندادم - وگر از لطف درآیی كه بر این هم بفزایی
به یكی بوسه ز شادی دو جهان را بنوردم - شربت مرگ چو اندر قدح من ریزی
بر قدح بوسه دهم مست و خرامان میرم - چون به تخت آید سلیمان بقا
صد هزاران بوسه بر خاتم زنیم - این دل من صورتی گشت و به من بنگرید
بوسه همیداد دل بر سر و پیشانیم - دام دل بگشاییم بوسه زو برباییم
تا نپندارد كه ما تهی گفتاریم - خیز كلاه كژ بنه وز همه دامها بجه
بر رخ روح بوسه ده زلف نشاط شانه كن - گر ز مسیح پرسدت مرده چگونه زنده كرد
بوسه بده به پیش او جان مرا كه همچنین - مرا هر دم همیگویی كه برگو قطعه شیرین
به هر بیتی یكی بوسه بده پهلوی من بنشین - زهی بوسه زهی بوسه زهی حلوا و سنبوسه
برآرد شیر از سنگی كه عاجز گشت از او میتین - تو بوسه عشق را دیدی مگر ای دل كه پریدی
كه هر جزوت شدهست ای دل چو لب نالان و بوسه چین - زنار ببند ای دل در دیر بكن منزل
زان راهب پرحاصل یك بوسه تقاضا كن - ای جانك من چونی یك بوسه به چند ای جان
یك تنگ شكر خواهم زان شكرقند ای جان - ای پیش رو خوبان ای شاخ گل خندان
بنمای كه دلبندان چون بوسه دهند ای جان - صد عشق همیبازد صد شیوه همیسازد
آن لحظه كه می یازد بوسه بستان ای جان - پای تو چو جان بوسد تا حشر لبان لیسد
از لذت آن بوسه ای روت مه روشن - یكی چرب زبانی یكی جان و جهانی
از او بوسه به جانی زهی كاله ارزان - در گفت فروبند و گشا روزن دل را
ز مه بوسه نیابید مگر از ره روزن - بیا بوسه به چند است از آن لعل مثمن
اگر بوسه به جانی است فریضه است خریدن - چو آن بوسه پاك است نه اندرخور خاك است
شوم جان مجرد برون آیم از این تن - پی بوسه گل را كه فر بخشد مل را
جهانی است زبانها برون كرده چو سوسن - غلط گر همه شاهید چو مریخ و چو ماهید
هلا بوسه مخواهید از آن دلبر توسن - حریف آن لبی ای نی شب و روز
یكی بوسه پی ما اقتضا كن - تو بوسه بارهای و جمله خواری
نگیری پند اگر گویم سخا كن - معشوقه روح را بدیدن
لعل لب او به بوسه خستن - زنده گشتند و پی شكر دهان بگشادند
بوسهها مست شدند از طرب بوی دهن - گفت گر می ندهی بوسه بده باده عشق
گفت این هم ندهم باش حزین جفت حزن - بلبل از عشق ز گل بوسه طمع كرد و بگفت
بشكن شاخ نبات و دل ما را مشكن - آن بتان چون جهت شكر دهان بگشادند
جان به بوسه نرسد مست شد از بوی دهن - میفروشد او به جانی بوسهای
رو بخر كان رایگان است رایگان - بوسه بده خویش را ای صنم سیمتن
ای به خطا تو مجوی خویشتن اندر ختن - گر به بر اندركشی سیمبری چون تو كو
بوسه جان بایدت بر دهن خویش زن - بر این لبم چو از آن بخت بوسهای برسید
شكر كساد شد از قند خوش زبانی من - باده نخورم ور ز آنك خورم
او بوسه دهد بر ساغر من - چند بوسه وظیفه تعیین كن
به شكرخندهایم شیرین كن - بوسه بده به روی خود راز بگو به گوش خود
هم تو ببین جمال خود هم تو بگو ثنای تو - با كی حریف بودهای بوسه ز كی ربودهای
زلف كه را گشودهای حلقه به حلقه مو به مو - یكی بوسه قضاگردان جانت
از آن دو لعل شكربار از این سو - از لب اقبال و دولت بوسه یافت
این لبان خشك مدحت گوی تو - آب دریا تا به كعب آید ورا
كو بیابد بوسه بر زانوی تو - در عوض آنك گزیدی رخم
بوسه بده بر سر این گاز نو - لب نیز شده مستك گم كرده ره بوسه
من مستك و لب مستك و آن بوسه قواده - ای دست تو بوسه گه لبهای عزیزان
در دست فنا مانده تو با دست بریده - هم بر لب خویش بوسه داده
كای شادی جان و جان شاده - از سر كین درگذر بوسه ده ای لب شكر
بر سر هر خاك سر گر ننهادم مده - شمس تبریز صدقه جانت
بوسهای یا كنار پوشیده - گر دستبوس وصل تو یابد دلم در جست و جو
بس بوسهها كه دل دهد بر خاك پای آشتی - گر ز تو بوسه ای خرد صد مه و مهر و مشتری
تا نفروشی ای صنم كز مه و مهر خوشتری - شاد آمدی ای كان شكر عیب مفرما
گر بوسه دهد بنده بر آن پات افندی - به دو بوسه مخا از خشم لب را
تو ده نان چون دكانها را ببستی - نهادی سر كه پای من ببوسی
نیابی بوسه گل را بوسه دادی - بدان لبها كه بوی گل گرفتهست
نیابی بوسه گر چه اوستادی - به میان این ظریفان به سماع این حریفان
ره بوسه گر نباشد برسد كنار باری - بر یكی بوسه حقستت كه چنان میلرزی
ز آنك جان است و پی دادن جان میلرزی - گر شب گردك بدیدی این طلاق
بر كنار و بوسه بربگریستی - چیست نی آن یار شیرین بوسه را
بوسه جای و بوسه جای و بوسه جای - بریانههای فاخر سنبوسههای نادر
شمع و شراب و شاهد بس خلعت عطایی - فلك به طمع گلو را دراز كرد بدو
نیافت بوسه ولیكن چشید حلوایی - «بوسه» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- گر بوسه دهد بر لب پوسیدهی من
گر زنده شوم عجب مدارید شما - جستم که یکی بوسه ستانم ز لبش
فریاد برآورد که یغما یغما - گفتم دلم از تو بوسهای خواهانست
گفتا که بهای بوسهی ما جانست - گر بوسه زند زلف ترا تیره مشو
دیوانه که زنجیر نخاید چکند - گفتم که زکوة حسن یک بوسه بده
برگشت و به خنده گفت سوداش نگر - بر ما گذری اگر کنی سلطانی
ور بوسه مزید بر فزائی همه خوش - سالوسم و زاهدم ولیکن در راه
گر بوسه دهد مرا نگاری چکنم - ساقی چو دهد بادهی حمرا چکنم
چون بوسه طلب کند مهافزا چکنم - یا هر یک را جدا جدا بوسه بده
یا یک بوسه که تا همه پخش کنیم - آنی که به صد شفاعت و صد زاری
بر پات یکی بوسه دهم نگذاری - لب بر لب من به بوسه کمتر سائی
آئی بر من و لیک با ترس آئی - دلدار مرا گفت ز هر دلداری
گر بوسه خری بوسه ز من خر باری - گردون سرافراشته صد بوسه زند
هر روز بر آن پای که بندش تو کنی - لب بر لب هر بوسه ربائی بنهی
نوبت چو به ما رسد بهائی بنهی - یک بوسه اگر لبم توانستی داد
بر پای تو دستک ز بر سر زدمی - یک بوسه ز تو خواستم و شش دادی
شاگرد که بودی که چنین استادی - فردوسی
- «بوسه» در شاهنامه فردوسی
- بفرمود تا دیو چون جفت او
همی بوسه داد از بر سفت او - به پدرود کردن گرفتش به بر
بسی بوسه دادش به چشم و به سر - همی بوسه دادند گردان زمین
بران خوب سالار باآفرین - چو بشنید جنگی زمین بوسه داد
بیامد ز ایوان ارجاسپ شاد - زمین بوسه دادند هر سه پسر
که چون تو که باشد به گیتی پدر - برفت از بر حوض برزین چو باد
بر شاه شد خاک را بوسه داد - زمین بوسه داد آن زمان ماهیار
بیاورد خوان و برآراست کار - بیامد پدر بر سرش بوسه داد
رخان را به رخسار او برنهاد