غزل شماره ۱۷۴۸
می گریزد از ما و ما قوامش داریم
زن زنانش آریم كش كشانش آریم
می دود آن زیبا بر گل و سوسن‌ها
گو بیا ما را بین ما از آن گلزاریم
می كند دلداری وان همه طراری
حق آن طره او كه همه طراریم
دام دل بگشاییم بوسه زو برباییم
تا نپندارد كه ما تهی گفتاریم
هوش ما چون اختر یار ما خورشیدی
زین سبب هر صبحی كشته آن یاریم
گر بگوید فردا از غرور و سودا
نقد را نگذاریم پا بر این افشاریم
بحر او پرمرجان مشرب محتاجان
تا بود در تن جان ما بر این اقراریم
هر چه تو فرمایی عقل و دین افزایی
هین بفرما كه ما بنده و اشكاریم
ای لبانت شكر گیسوانت عنبر
وی از آن شیرینتر كه همی‌پنداریم
ساربان آهسته بهر هر دلخسته
كن مدارا آخر كاندر این قطاریم
اندر این بیشه ستان رحم كن بر مستان
گر نی ما چون شیریم هم نی چون كفتاریم
هین خمش كان مه رو وان مه نازك خو
سر بپوشد چون ما كاشف اسراریم
با همو گوید سر خالق هر مخبر
ما هنوز از خامی سخت ناهمواریم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- یار ما دلدار ما عالم اسرار ما
- ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما
- آخر بشنید آن مه آه سحر ما را
- ما را سفری فتاد بی‌ما
- ای یار ما دلدار ما ای عالم اسرار ما
نظرات نوشته شده