غزل شماره ۲۴۰۲

باده بده ساقیا عشوه و بادم مده

وز غم فردا و دی هیچ به یادم مده

باده از آن خم مه پر كن و پیشم بنه

گر نگشایم گره هیچ گشادم مده

چون گذرد می ز سر گویم ای خوش پسر

باده نخواهم دگر مست فتادم مده

چاكر خنده توام كشته زنده توام

گر نه كه بنده توام باده شادم مده

فتنه به شهر توام كشته قهر توام

گر نه كه بهر توام هیچ مرادم مده

صدقه از آن لعل كان بخش بر این پرزیان

ور ز برای تو جان صدقه ندادم مده

از سر كین درگذر بوسه ده ای لب شكر

بر سر هر خاك سر گر ننهادم مده

هر كه دوم بار زاد عشق بدو داد داد

صد ره از صدق و داد گر بنزادم مده

شمس حق نیك نام شد تبریزت مقام

گر نشكستم تمام هیچ تو دادم مده

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.