«دستان» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «دستان» در غزلیات حافظ شیرازی
- کی دهد دست این غرض یا رب که همدستان شوند
خاطر مجموع ما زلف پریشان شما - به مهلتی که سپهرت دهد ز راه مرو
تو را که گفت که این زال ترک دستان گفت - از حسرت دهانش آمد به تنگ جانم
خود کام تنگدستان کی زان دهن برآید - راز سربسته ما بین که به دستان گفتند
هر زمان با دف و نی بر سر بازار دگر - بگیرم آن سر زلف و به دست خواجه دهم
که سوخت حافظ بی دل ز مکر و دستانش - دوستان در پرده می گویم سخن
گفته خواهد شد به دستان نیز هم - ای پیک راستان خبر یار ما بگو
احوال گل به بلبل دستان سرا بگو - هر مرغ به دستانی در گلشن شاه آمد
بلبل به نواسازی حافظ به غزل گویی - سعدی شیرازی
- «دستان» در غزلیات سعدی شیرازی
- هزار بلبل دستان سرای عاشق را
بباید از تو سخن گفتن دری آموخت - گر همه مرغی زنند سخت کمانان به تیر
حیف بود بلبلی کاین همه دستان اوست - سعدی نه حریف غم او بود ولیکن
با رستم دستان بزند هر که درافتاد - رنگ دستت نه به حناست که خون دل ماست
خوردن خون دل خلق به دستان تا چند - هیچ بلبل نداند این دستان
هیچ مطرب ندارد این آواز - گلی چو روی تو گر ممکنست در آفاق
نه ممکنست چو سعدی هزاردستانش - گل به غایت رسید بگذارید
تا بنالد هزاردستانش - عمرها بوده ام اندر طلبت چاره کنان
سال ها گشته ام از دست تو دستان اندیش - دو سه بامداد دیگر که نسیم گل برآید
بتر از هزاردستان بکشد فراق جفتم - هر گلی نو که در جهان آید
ما به عشقش هزاردستانیم - بوی گل بامداد نوروز
و آواز خوش هزاردستان - چه کنند اگر تحمل نکنند زیردستان
تو هر آن ستم که خواهی بکنی که پادشاهی - ما یک دل و تو شرم نداری که برآیی
هر لحظه به دستانی و هر روز به خویی - گر آن ساعد که او دارد بدی با رستم دستان
به یک ساعت بیفکندی اگر افراسیابستی - مگر دگر سخن دشمنان نیوشیدی
که روی چون قمر از دستان بپوشیدی - چه دستان با تو درگیرد چو روباه
که از مردم گریزان چون غزالی - بهار آمد که هر ساعت رود خاطر به بستانی
به غلغل در سماع آیند هر مرغی به دستانی - دستان به خون تازه بیچارگان خضاب
هرگز کس این کند که تو عیار می کنی - ای ماه سروقامت شکرانه سلامت
از حال زیردستان می پرس گاه گاهی - خیام نیشابوری
- «دستان» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «دستان» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- برو ای رهزن مستان رها كن حیله و دستان
كه ره نبود در این بستان دغا و قلتبانی را - كو رستم دستان تا دستان بنماییمش
كو یوسف تا بیند خوبی و فر ما را - هر زمان شهره بتی بینی كه از هر گوشهای
جام می را میدهد در دست بادستان ما - در دهان عقل ریزد خون او را بردوام
تا رهاند روح را از دام و از دستان ما - از این داستان بگذر از من مپرس
كه درهم شكستست دستان ما - این چنین پابند جان میدان كیست
ما شدیم از دست این دستان كیست - این چنین پابند جان میدان كیست
ما شدیم از دست این دستان كیست - زین همرهان سست عناصر دلم گرفت
شیر خدا و رستم دستانم آرزوست - رستم دستان و هزاران چو او
بنده و بازیچه دستان ماست - بنال ای بلبل دستان ازیرا ناله مستان
میان صخره و خارا اثر دارد اثر دارد - مسلمان نیستم گبرم اگر ماندست یك صبرم
چه دانی تو كه درد او چه دستان و قدم دارد - ز تركستان آن دنیا بنه تركان زیبارو
به هندستان آب و گل به امر شهریار آمد - نبیند روی من زردی به اقبال لب لعلش
بمیرد پیش من رستم چو از دستان من باشد - یكی مشتی از این بیدست و بیپا
حدیث رستم دستان چه دانند - دوش آمد پیل ما را باز هندستان به یاد
پرده شب میدرید او از جنون تا بامداد - ای فلك تا چند از این دستان و مكاری تو
گر یكی دم خوش نشیند یار با یاری چه شد - ز اول روز كه مخموری مستان باشد
شیخ را ساغر جان در كف دستان باشد - رو به گلزار و بستان دوستان بین و دستان
در پی این عبارت جان بدان معبر آید - جمله دامنهای پرزر همچو كان
از برای تنگدستان میرسند - عشق ز زنجیر خویش جست و خرد را گرفت
عقل ز دستان عشق ناله كنان داد داد - گفت كه دل آن ماست رستم دستان ماست
سوی خیال خطا بهر غزا میرود - تو رستم دستانی از زال چه میترسی
یا رب برهان او را از ننگ چنین زالك - بشنو ز گلشن رازها بیحرف و بیآوازها
برساخت بلبل سازها گر فهم آن دستان كنیم - قدح وارم در این دوران میان حلقه مستان
ز دست این به دست آن بدین دستان همیگردم - ای صاحب صد دستان بیگاه شد از مستان
احداث و گرو بستان آهسته كه سرمستم - بس كردم از دستان زیرا مثل مستان
از خواب به هر سویی می جنبم و می افتم - زبانم از شراب او شكستهست
ز دستانش شكسته دست و پایم - تو با دست تو چون گویی كه برگیر
چو همدستیم از آن دستان بگوییم - دامنش را بگرفتم به دو دست
تا ببینم كه چه دستان كندم - ای جان جان مستان ای گنج تنگدستان
در جنت جمالت من غرق شهد و شیرم - هزار رستم دستان به گرد ما نرسد
به دست نفس مخنث چرا زبون باشم - شد اسب و زین نقره گین بر مركب چوبین نشین
زین بر جنازه نه ببین دستان این دنیای دون - آن پیل بیخواب ای عجب چون دید هندستان به شب
لیلی درآمد در طلب در جان مجنون وار من - گفتم ببندم دست او خود بست او دستان من
گفتم به زندانش كنم او می نگنجد در جهان - از لذت دزدی او هر پاسبان دزدی شده
از حیله و دستان او هر زیركی گشته نهان - گرفته جام چون مستان در او صد عشوه و دستان
به پیشم داشت جام می گه گر میخوارهای بستان - در عربده افتاده از عشق چنین خوبان
هم لشكر تركستان هم لشكر هندستان - از عقل بپرسیدم كاین شهره بتان چونند
گفتا پنهان صورت پیدا به فن و دستان - ای سرو و گل بستان بنگر به تهی دستان
نانی ده و صد بستانهاده چه به درویشان - ای وای از آن ساعت كاین خاطر چون پیلم
سرمست شما گردد یاد آرد هندستان - هر خاطر من بكری بر بام و در از عشقت
چندان بكند شیوه چندان بكند دستان - منم كنون ز عشق رخ چو گلشن تو
فراز سرو و گلشن چو صد هزاردستان - بفریفتیم دوش و پرندوش به دستان
خوردم دغل گرم تو چون عشوه پرستان - از دست به دست می روان كن
بر دست مگیر مكر و دستان - از یكی دستان او خورشید و مه را خفته كن
پس نهان زو چنگ اندر دولت بیدار زن - دست دستان صبا لخلخه را شورانید
تا بیاموخت به طفلان چمن خلق حسن - دست دستان صبا لخلخه را شورانید
تا بیاموخت به طفلان چمن خلق حسن - ای شمع مستان وی سرو بستان
تا كی ز دستان آخر وفا كن - دست نمودم كه بگو زخم كیست
گفت ز دست من و دستان من - چو در بزم طرب باشی بخیلی كم كن ای ناشی
مبادا یار ز اوباشی كند با تو همین دستان - شب فعل و دستان میكند او عیش پنهان میكند
نی چشم بندد چشم او كژ مینهد ابروی او - رفتم سفر بازآمدم ز آخر به آغاز آمدم
در خواب دید این پیل جان صحرای هندستان تو - صحرای هندستان تو میدان سرمستان تو
بكران آبستان تو از لذت دستان تو - بنگر حشر مستان از دست بنه دستان
با رطل گران پیش آ با ضرب گران برگو - ای بلبل و ای هزاردستان
برگو صفت بهار برگو - چونك او بیتن شود پس خلعت جان آورند
كاندر او دستان حایك یا كه پود و تار كو - جان ما را هر نفس بستان نو
گوش ما را هر نفس دستان نو - گر چه دو دستم بخست دست من آن تو است
دست چه كار آیدم بیدم و دستان تو - ای همه دستان ساقی مستان
راز گلستان برگو برگو - گفتم كه ای مستان جان میخورده از دستان جان
ای صد هزاران جان و دل اندر شما آویخته - این دلبر پرفتنه با جمله دستانها
خوش خفته و جمله شب این عشرت آماده - درآ چون شیر و پنجه بر جهان زن
چه جنبانی به دستان دم چو روباه - ای ز هندستان زلفت رهزنان برخاسته
نعره از مردان مرد و از زنان برخاسته - دزدیده دل ز حسنت از عشق جامه واری
تا شحنه فراقت دستان دل بریده - از آن چشم سیاه او وزان زلف سه تاه او
الا ای اهل هندستان بیاموزید هندویی - بماند آن نادره دستان ولیكن ساقی مستان
گرفت این دم گلوی من كه بفشارم گر افزویی - وگر زالی از آن رستم بیابیدی نظر یك دم
به حق بر رستم دستان صف اشكن بخندیدی - مگر نشنیدهای دستان ز بیخویشان و سرمستان
وگر نشنیدهای بستان به جان تو كه بستانی - تو باخویشی به بیخویشان مپیچ ای خصم درویشان
مزن تو پنجه با ایشان به دستانی كه نتوانی - دلا آخر نمیگویی كجا شد مكر و دستانت
چو جام از دست جان نوشی از آن بیدست و بیپایی - شد خدمت تو دستان چون خدمت سرمستان
در آب سجود آری بیمسله چو ماهی - تویی شه پیل و پیش آهنگ پیلان
چو كردی یاد هندستان نخسبی - مده دامن به دستان حسودان
كه ایشان میكشندت سوی پستی - به صد دستان به كار توست این باد
تو را خود نیست خوی حق گزاری - پا را بمكش ز زیردستان
ای ماه بگو كه از كجایی - دركش آن معشوقه بدمست را در بزم ما
كو ز مكر و عشوهها گوییی كه دستانیستی - كه شكیبد ز تو ای جان كه جگرگوشه جانی
چه تفكر كند از مكر و ز دستان كه ندانی - چه پر است این گلستان ز دم هزاردستان
كه ز های و هوی مستان تو می از قدح ندانی - روز شد های مستان بشنوید از گلستان
میكند مرغ دستان شیوه دلستانی - با صد هزار دستان آمد خیال یاری
در پای او بمیرا هر جا بود نگاری - سحر حلال آمد بگشاد پر و بال
افسانه گشت بابل و دستان سامری - اگر ملولی بستان قنینهای از مستان
كه راحت جانست آن بدار دست از دستان - بگذار دستان برسان به مستان
ز عطای سلطان قدح عطایی - ز جفای مستان، نروی ز دستان
كه لطیف كیشی، نه چو زخم تیری - ولیكن ز مستان به مكر و به دستان
شرابیست نادر كه آن را نهفتی - در جمع مستان با زیردستان
بگریست صهبا كامشب نخسپی - ما ز دستان او ز دست شدیم
دست از ما چرا نمیشویی - «دستان» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- دستان کسی دست زنان کرد مرا
بیحشمت و بیعقل روان کرد مرا - آن پیل که دوش خواب هندستان دید
از بند بجست طاقت آن پیل کراست - جان باز که وصل او به دستان ندهند
شیر از قدح شرع به مستان ندهند - بسیار بخواندهام دستان و سمر
از عاشق و معشوق و غم و خون جگر - هم مستم و هم بادهی مستان توام
هم آفت جان زیر دستان توام - ای آنکه گرفتهای به دستان دستان
دامان وصال از کف مستان مستان - ای سنگ ز سودای لبت آبستان
از سنگ برون کشی تو مکر و دستان - سرمست شدم در هوس سرمستان
از دست شدم در ظفر آن دستان - پیش قد او صف زده سروستانی
پیش کف او شکسته هر دستانی - آن روی ترش نگر چو قندستانی
وان چشم خوشش نگر چو هندوستان - فردوسی
- «دستان» در شاهنامه فردوسی
- به سیمرغ بنگر که دستان چه گفت
که سیر آمدستی همانا ز جفت - ببیند یکی روی دستان سام
به دیدار ایشان شود شادکام - بیامد پر اندیشه دستان سام
که تا چون زید تا بود نیک نام - در بار بگشاد دستان سام
برفتند گردان به زرین نیام - چو دستان سام از پسش بنگرید
ستودش فراوان چنان چون سزید - چو آگه شد از کار دستان سام
ز کابل بیامد بهنگام بام - چو آمد به دستان سام آگهی
که مهراب آمد بدین فرهی - نگه کرد دستان ز تخت بلند
بپرسید کاین گل پرستان کیند - شه نیمروزست فرزند سام
که دستانش خوانند شاهان به نام - چو از دور دستان سام سوار
پدید آمد آن دختر نامدار - گرفت آن زمان دست دستان به دست
برفتند هر دو به کردار مست - پرستنده شد سوی دستان سام
که شد ساخته کار بگذار گام - زبان تیز بگشاد دستان سام
لبی پر ز خنده دلی شادکام - ز دستان و ایران و از شهریار
همی کرد باید سخن خواستار - سخنهای دستان سراسر بخواند
بپژمرد و بر جای خیره بماند - سپهدار دستان مر او را بخواند
سخن هر چه بشنید با او براند - فرستاد نزدیک دستان سام
بسی داد با آن درود و پیام - سپهدار دستان به کابل بماند
چنین مهر اویم بر آتش نشاند - چنین داد پاسخ که این خرد نیست
چو دستان ز پرمایگان گرد نیست - فریدون به سرو یمن گشت شاه
جهانجوی دستان همین دید راه - پس آگاهی آمد به شاه بزرگ
ز مهراب و دستان سام سترگ - به مهراب و دستان رسید این سخن
که شاه و سپهبد فگندند بن - چو روی پدر دید دستان سام
پیاده شد از اسپ و بگذارد گام - چو نامه نوشتند و شد رای راست
ستد زود دستان و بر پای خاست - برید این به گنجور دستان دهید
به نام مه کابلستان دهید - همان مام رودابهی ماه روی
که دستان همی جان فشاند بروی - کمان را بمالید دستان سام
برانگیخت اسپ و برآورد نام - من اینک چو دستان بر من رسد
گذاریم هر دو چنان چون سزد - همی رند دستان گرفته شتاب
چو پرنده مرغ و چو کشتی برآب - به دستان نگه کرد فرخنده سام
بدانست کورا ازین چیست کام - یکایک بدستان رسید آگهی
که پژمرده شد برگ سرو سهی - چنان بد که یک روز ازو رفت هوش
از ایوان دستان برآمد خروش - چو آگاهی آمد به سام دلیر
که شد پور دستان همانند شیر - چو مهرش سوی پور دستان کشید
سپه را سوی زاولستان کشید - به یک گوشهی تخت دستان نشست
دگر گوشه رستمش گرزی به دست - به می دست بردند و مستان شدند
ز رستم سوی یاد دستان شدند - سوی زابلستان نهادند روی
ز کینه به دستان نهادند روی - ازایدر چو دستان بشد سوگوار
ز بهر ستودان سام سوار - به دستان بگو آنچ دیدی ز کار
بگویش که از آمدن سر مخار - فرستاده نزدیک دستان رسید
به کردار آتش دلش بردمید - چو شمشیرزن گرز دستان بدید
همی کرد ازو خویشتن ناپدید - چو پوینده در زابلستان رسید
سراینده در پیش دستان رسید - تو دانی که دستان به زابلستان
به جایست با شاه کابلستان - چو از پیش دستان برون شد سپاه
خبر شد به اغریرث نیک خواه - گر ایدون که دستان شود تیزچنگ
یکی لشکر آرد بر ما به جنگ - چو آمد به دستان سام آگهی
که برگشت گشواد با فرهی - چو آرد به نزدیک ساری رمه
به دستان سپارم شما را همه - بیاراست دستان همه دستگاه
شد از خواسته بینیاز آن سپاه - بپویید نزدیک دستان سام
بیاورد ازان نامداران پیام - کز ایران چو دستان آزادمرد
بیایند و جویند با وی نبرد - زبان داد دستان که تا رستخیز
نبیند نیام مرا تیغ تیز - چو بشنید افراسیاب این سخن
که دستان جنگی چه افگند بن - سپهدار دستان و یکسر سپاه
ترا خواستند ای سزاوار گاه - چنین گفت رستم به دستان سام
که من نیستم مرد آرام و جام - همه نامداران شدند انجمن
چو دستان و چون قارن رزمزن - کدامست کین را ندانم به نام
یکی گفت کاین پور دستان سام - سواری پدید آمد از تخم سام
که دستانش رستم نهادست نام - فرستاد نزدیک دستان سام
که خلعت مرا زین فزون بود کام - به یک موی دستان نیرزد جهان
که او ماندمان یادگار از مهان - چو بشنید دستان بپیچید سخت
تنش گشت لرزان بسان درخت - که دستان به نزدیک ایران رسید
درفش همایونش آمد پدید - چو دستان سام اندر آمد به تنگ
پذیره شدندنش همه بیدرنگ - چو کاووس را دید دستان سام
نشسته بر اورنگ بر شادکام - سوی زابلستان فرستاد زود
به نزدیک دستان و رستم درود - چو پوینده نزدیک دستان رسید
بگفت آنچ دانست و دید و شنید - به رستم چنین گفت دستان سام
که شمشیر کوته شد اندر نیام - بیامد پر از آب رودابه روی
همی زار بگریست دستان بروی - چنین داد پاسخ که من رستمم
ز دستان و از سام و از نیرمم - سپه ره سوی زابلستان کشید
به مهمانی پور دستان کشید - دو بهره سوی زاولستان شدند
به خواهش بر پور دستان شدند - تو پور گو پیلتن رستمی
ز دستان سامی و از نیرمی - چو نزدیکی زابلستان رسید
خروش طلایه به دستان رسید - به می دست بردند و مستان شدند
ز یاد سپهبد به دستان شدند - چو خرسند گردد به دستان بگوی
که از شاه گیتی مبرتاب روی - یکایک سوی زابلستان شوید
از ایدر به نزدیک دستان شوید - پس آنگه سوی زابلستان کشید
چو آگاهی از وی به دستان رسید - چو تابوت را دید دستان سام
فرود آمد از اسپ زرین ستام - بدو گفت مرد شبستان نیم
مجویم که بابند و دستان نیم - چرا خواندم در شبستان ترا
کنون غم مرا بود و دستان ترا - سپه را سوی زابلستان کشید
ابا پیلتن سوی دستان کشید - همی بود یکچند با رود و می
به نزدیک دستان فرخنده پی - گهی شاد بر تخت دستان بدی
گهی در شکار و شبستان بدی - چو یک ماه بگذشت لشکر براند
گوپیلتن رفت و دستان بماند - همی بود با او شب و روز شاد
نیامد ز کاووس و دستانش یاد - چو دستان که پروردگار منست
تهمتن که روشن بهار منست - کنون زنده بر گاه کاووس شاه
چو دستان و چون رستم کینه خواه - ز توران سوی زابلستان کشید
به نزدیک فرخنده دستان کشید - زواره فرامرز و دستان سام
بزرگان که هستند با جاه و نام - ابا رستم گرد و دستان به هم
همی گفت کاوس هر بیش و کم - گوا بود دستان و رستم برین
بزرگان لشکر همه همچنین - بغرید چون شیر و برگفت نام
که من رستمم پور دستان سام - چو دستان سام و چو گودرز و گیو
چو شیدوش و فرهاد و رهام نیو - هر آنکس که از زابلستان بدند
وگر کهتر و خویش دستان بدند - نبرده سواری گرامیش نام
به مانندهی پور دستان سام - ابا پیر دستان که بودش پدر
ابا مهتران و گزینان در - که با دژ چه کردم به دستان و زور
به نام خداوند کیوان و هور - ورا هوش در زاولستان بود
به دست تهم پور دستان بود - زواره فرامرز و دستان سام
نباید که سازند پیش تو دام - ترا نیست دستان و رستم به کار
همی راه جویی به اسفندیار - زواره فرامرز و دستان سام
جهاندیده رودابهی نیک نام - بدو گفت دستان که نام تو چیست
همی بگذری تیز کام تو چیست - سرانجمن پور دستان کجاست
که دارد زمانه بدو پشت راست - کز ایدر به نزدیک دستان شوید
به نزد مه کابلستان شوید - سوار جهان پور دستان سام
به بازی سراندر نیارد به دام - به دیدار دستان شوم شادمان
به تو شاد دارم روان یک زمان - ببردش به جایی که بودش کنام
ز دستان مر او را خورش بود کام - که دستان بدگوهر دیوزاد
به گیتی فزونی ندارد نژاد - جهاندار داند که دستان سام
بزرگست و بادانش و نیکنام - شکسته شود نام دستان سام
ز زابل نگیرد کسی نیز نام - تو اکنون به خوبی به ایوان بپوی
سخن هرچ دیدی به دستان بگوی - همی تخم دستان ز بن برکنند
زن و کودکان را به خاک افگنند - چو بشنید دستان ز رستم سخن
پراندیشه شد جان مرد کهن - بدو گفت رو پیش دستان بگوی
کزین دودهی سام شد رنگ و بوی - زواره فرامرز و دستان سام
کسی را ز خویشان که دارند نام - وزان روی رستم به ایوان رسید
مر او را بران گونه دستان بدید - گرانمایه دستان همی کند موی
بران خستگیها بمالید روی - که آن جفت من مرغ با دستگاه
به دستان و شمشیر کردش تباه - شنیدم که دستان جادوپرست
به هنگام یازد به خورشید دست - به مردی مرا پور دستان نکشت
نگه کن بدین گز که دارم به مشت - چو دستان خبر یافت از رزمگاه
ز ایوان چو باد اندر آمد به راه - ز تیر گز و بند دستان زال
همی مویه کردند بسیار سال - برادر چو رستم چو دستان پدر
ازین نامورتر که دارد گهر - نکردست یاد از تو دستان سام
برادر ز تو کی برد نیز نام - غمی گشت زان کار دستان سام
ز دادار گیتی همی برد نام - چو لشکر سوی زابلستان کشید
همه خاک را سوی دستان کشید - که پیش تو دستان سام سوار
بیامد چنین خوار و با دستوار - ز ایوان دستان سام سوار
شتر بارها برنهادند بار - فرستاد نزدیک دستان سام
بدادش ز هر گونه چندی پیام - چو این مایهور پیش بهمن رسید
ز دستان بگفت آنچ دید و شنید - بفرمود تا پای دستان ز بند
گشادند و دادند بسیار پند - کنون گنج تاراج و دستان اسیر
پسر زار کشته به پیکان تیر - زمانه ز داد من آباد باد
دل زیر دستان ما شاد باد - خروشی برآمد ز پیش سپاه
که ای زیردستان گم کرده راه - همه زیردستان بیابند بهر
به کوه و بیابان و دریا و شهر - کجا زیردستانش باشند شاد
پر از غم دل شاه و لب پر ز باد - چهل روز زین سان همی جنگ بود
بران زیردستان جهان تنگ بود - ز دادش جهان یکسر آباد کرد
دل زیردستان به خود شاد کرد - بیآزاری زیردستان گزین
بیابی ز هرکس به داد آفرین - بدو باشد آباد شهر و سپاه
همان زیردستان فریادخواه - به هر منزلی در خورید و دهید
بران زیردستان سپاسی نهید - دل زیردستان ما شاد باد
هم از داد ماگیتی آباد باد - اگر پادشا آز گنج آورد
تن زیردستان به رنج آورد - خداوند پیروز یار تو باد
دل زیردستان شکار تو باد - به داد و دهش گیتی آباد دار
دل زیردستان خود شاد دار - همیشه دل ما پر از داد باد
دل زیردستان به ما شاد باد - بدان تا چنین زیردستان ما
گر از لشکری در پرستان ما - چهارم که با زیردستان خویش
همان باگهر در پرستان خویش - فرستادگان آمدندی ز راه
همان زیردستان فریادخواه - همه زیردستان خود را بخواند
شب تیره چون باد لشکر براند - به کام دل زیردستان منم
بر آیین یزدانپرستان منم - شبان باشم و زیردستان رمه
تنآسانی و داد جویم همه - من آباد گردانم آن را به داد
همه زیردستان بمانند شاد - که ای زیردستان بیدار شاه
ز غم دور باشید و دور از گناه - بکوشید و ویرانی آباد کرد
دل زیردستان بدان شاد کرد - هرانکس کزین زیردستان ما
ز دهقان و از در پرستان ما - همه کار و کردار من داد باد
دل زیردستان به ما شاد باد - همه زیردستان چو گوهرفروش
بمانند با نالهی چنگ و نوش - کنیزک ببرد آبه دستان و تشت
ز دیدار مهمان همی خیره گشت - همه زیردستان به پیش سپاه
برفتند هرجای کندند چاه - که از زیردستان جز از رسم و داد
نرانید و از بد نگیرید یاد - خراسان ترا دادم آباد کن
دل زیردستان به ما شاد کن - همه زیردستانش پیچان شدند
فراوان ز تندیش بیجان شدند - که با زیردستان مدارا کنیم
ز خاک سیه مشک سارا کنیم - اگر خواهم از زیردستان خراج
ز دارنده بیزارم و تخت عاج - دل زیردستان به ما شاد باد
سر سرکشان از غم آزاد باد - که شش ماه دیوان بیاراستی
وزان زیردستان درم خواستی - همه لشکر و زیردستان ما
ز دهقان وز در پرستان ما - چنین گفت کز دین پرستان ما
همان پاکدل زیردستان ما - نباید که بر زیردستان ما
ز دهقان وز دینپرستان ما - که ای زیردستان شاه جهان
که دارد گزندی ز ما در نهان - همه زیردستان از ایشان به رنج
سپرده بدیشان زن و مرد و گنج - بدو شادمان زیردستان اوی
چه شهری چه از در پرستان اوی - چو از خوان برفت آب بگساردم
زمین ز آبدستان مگر یافت نم - جهاندار چون گشت بامن درشت
مراسست شد آبدستان بمشت - چولب را ببالاید از بوی خوش
تو از ریخت آبدستان نکش - بدان زیردستان دلاور شدند
جهانجوی با تخت وافسر شدند - نبد هیچ بد جز بفرمان تو
وگر تنبل و مکر ودستان تو - چونان خورده شد مرد مهمان پرست
بیامد گرفت آبدستان بدست - چنین گفت کای زیردستان شاه
سزد گر بر آرید گردن بماه - که ای زیردستان شاه جهان
مخوانید جز آفرین در نهان - گر از زیردستان بنالد کسی
گر از لشکری رنج یابد بسی - یکی نغز دستان بزد بر درخت
کزان خیره شد مرد بیداربخت - که ای زیردستان شاه جهان
مباشید تیره دل و بدگمان - بیامد فرخ زاد آزرمگان
دژم روی با زیردستان ژکان - چو بیگنج باشی نپاید سپاه
تو را زیردستان نخوانند شاه - ابا جامه و آبدستان وآب
همیکرد خسرو ببردن شتاب